Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2018

Μια αληθινή ιστορία θάρρους που ίσως θα ήθελες να δεις: "Αναχώρηση για Παρίσι 15:17"



Αγαπημένο και λατρεμένο μου...

Ναι ...ναι ξέρω ...ξέρω...είναι Μεγάλη Τεσσαρακοστή και δεν θά όφειλα "με την καμία"
να τρέχω σε σινεμάδες, όμως...άνθρωποι, τους συντηρούν  και τους σινεμάδες, πρέπει  και αυτοί κάπως  να ζήσουνε!

-Γι αυτό πας, μωρή Σαλογραία στις ταινίες που προβάλλονται  αυτήν την κατανυκτική εκκλησιαστική περίοδο; για να συντρέξεις, δήθεν, τους αιθουσάρχες;

-Ε όχι ακριβώωωως! Δεν είναι δα ολότελα  αγνά τα κίνητρα της... φιλανθρωπίας μου...με ντροπαλό και χαμηλοβλεπούσικο υφάκι, το ομολογώ...Εμένα, όμως,  ο σινεμάς, λόγω του συχωρεμένου μπαμπούλη, υπήρξε ο πρώτος  της ζωής μου, σινεμασκόπ, τουτέστιν μεγαλο-οθονάτος πολύχρωμος  έρως,  και ΤΟ συναρπαστικότατον  ταξίδιον, στους χώρους της φαντασίας.

Σου είχα κάνει σχετική νύξη για το κινηματοθέατρο  "Αστέρια " της μικρής επαρχιακής πόλης Κυπαρισσίας Μεσσηνίας, εκεί που τέλειωσα το Λύκειο,  τότε που σου αφηγούμουν  τις παιδικές μου αναμνήσεις απ' το θειούλη το μέντιουμ, ντε, που ασκούσε στην Αθήνα  και το επάγγελμα του ράφτη, τον αρχοντάνθρωπο  θείο Μήτσο, θυμάσαι;  ο Θεός να τον συχωρέσει...
(στο αρχαιότερο  ποστάκιον με τίτλο: "Μικρή εισαγωγή περί πλάνης -αισθήσεων σώματος και ψυχής, αν πατήσεις  στο σύνδεσμο, θα βρεις τα σχετικά  και ίσως σου έρθουν νέες  εμπνεύσεις για τα σενάρια στα οποία διαπρέπεις...)

-Τέλος πάντων τώρα, μην πλατειάζεις πέραν του δέοντος, εκνευρίζεται ο θείος Τάκης!
Πού θες να την πας σήμερα, της αδολεσχίας  τη... βαλίτσα;

-Εκεί, εκεί στη β Εθνική! Συνελόντι ειπείν, (πάει να πει, εν συντόμω), επιθυμώ  να εξηγήσω  ότι επειδή ο εθνικός μας αξιολογητής ταινιών  κ. Δανίκας έγραψε ότι δεν του πολυάρεσε τούτη  η τελευταία παραγωγή του Κλίνταρου, εγώ είπα μέσα μου, πως αυτό, από μόνο του, συνιστά  άριστο λόγο για να ...σινεμαδιαστώ τρέχοντας  -και ας είχε χειμωνιάτικο ψοφόκρυο στην Πάτρα και, ας  έριχνε  έξω καρεκλοπόδαρα! 

-Λοιπόν; Πήγες. Είδες. Έλα στο δια ταύτα -να μην ξημερώσουμε πια, ζουρλοτάτη.

-Στο δια ταύτα λοιπόν  δηλώνω ότι  εμένα που δεν είμαι δα και καμιά μεγάλη κατίνα, εμένα το εργάκι, με συγκίνησε! Δεν τα θρήνησα τα λεφτουδάκια του εισιτήριου, ούτε ένοιωσα φαινόμενα στέρησης που δεν μασούληξα ποπ-κορν κατά τη διάρκεια της προβολής αποφεύγοντας τα έξτρα αλάτια.

Τόσο η υπόθεση με απορρόφησε.
Τα είχαμε πληροφορηθεί, τότε που διαδραματίστηκε  το περιστατικό το οποίο  παραλίγο, να στοιχίσει τη ζωή σε  300 επιβάτες του τραίνου, αλλά...βλέποντας το θρίλερ, ζωντανεμένο από τη μαστοριά του θεούλη -Ίστγουντ, και με την παρουσία των φυσικών-αληθινών στη ζωή, πεζοναυτών- πρωταγωνιστών του,  ήταν άλλη η απόλαυση! 

Μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει να μπαίνουν οι ηθοποιοί, 
στη θέση των ηρώων και να τους υποδύονται.

-Τώρα, είδαμε πια τους ήρωες, να γίνονται ηθοποιοί, για Όνομα! 

Θα το έμαθες  ίσως ότι  ο σκηνοθέτης είχε την ιδέα, να βάλει στους τρεις κύριους ρόλους, τους αληθινούς πρωταγωνιστές του τρομοκρατικού επεισόδιου. 

-Για καλό το λες, αυτό εσύ, μωρή Σαλογραία; καταντήσαμε ηθοποιούς  τους παπάδες, και τους καλογέρους ένεκα η αχαλίνωτη βιντεοσκόπηση σε ώρα ιερών ακολουθιών, δεν μάς έφταναν αυτοί, πιάσαμε τώρα  και τους ήρωες των ειδικών δυνάμεων του στρατού  να διαβρώνουμε με τον ιό της κινηματογράφησης και  της κενοδοξίας;  

-Τι έχουν να σχολιάσουν εμβριθώς επί του θέματος, οι ψυχολόγοι; οι ψυχαναλυτές; 
οι φιλόσοφοι; οι κοινωνιολόγοι; 

-Χμ..πας να  ψαρώσεις τον ενθουσιασμό μου,  με αντιλόγους.
 Μη μου θέτεις, παιδί μου, βαθιά ερωτήματα, μη με  σκοτίζεις.
 Δεν είμαι παρά η σινεφίλ  γραία της διπλανής πόρτας σου.

Το έφτιαξε έξυπνα, ο Κλίνταρος, μην ακούς, το ζηλιαρόγατο Δανίκα! 
Από σινεμά που συγκινεί τις αθώες  ψυχές γυναικών και εφήβων τι να καταλάβει ο αρχικουλτουριάρης;

- Τίποτα απολύτως  δεν μπορεί να καταλάβει!
-Α γεια σου! Εμένα θα πιστέψεις, λοιπόν, περιστέρι μου 
επειδή με αγαπάς, απ' τον εν λόγω, απείρως  περισσότερο!

Το έφτιαξε, επιμένω,  ο Κλίνταρος έξυπνα.
Όχι ψυχρούλικα, σαν να βλέπεις ντοκυμαντέρ.....

 (με το σκέτο  ντοκιμαντέρ συχνά ξενερώνουν όσοι
στον κινηματογράφο, αναζητούν  και λίγο προσωπικό συναίσθημα
και όχι μονάχα στεγνή πληροφορία γεωγραφίας ή ζωολογίας ή όποιας άλλης επιστήμης, να τα λέμε κι  αυτά..τα πάντα  τα κουμαντάρει το συναίσθημα στην τελική, και όποιος δεν το κατανοεί, από  EQ, συναισθηματική νοημοσύνη, που λέν και οι πσυχολόγοι,  έχει χάσει το τραίνο...)

..........το δωσε έξυπνα ο Κλίνταρος θα  επιμείνω...

....μοντάροντας αρκετά  φλας μπακ, από την  παιδική ηλικία των ηρώων, χρησιμοποιώντας πιτσιρίκια ηθοποιούς, έτσι ώστε να αφουγκραστούμε  την φιλειρηνική προσευχή, τον πόνο  και τον αγώνα τους για επιβίωση μέσα σε έναν τόσο  δύσκολο σύγχρονο  κόσμο...

Ναι, στη συνέχεια, μάθανε άψογα  τα παλικάρια στο στρατό και   από πολεμικές τέχνες, τεχνικές διάσωσης σε σκηνικά κρίσης  στο πεζοδρόμιο και στοιχεία πρώτης βοήθεια σε πεδία μάχης, αλλά...την ειρήνη προπαντός, την αγαπούσαν και την επεδίωκαν......όπως  διδάχτηκαν και στο χριστιανικό σχολείο στο οποίο φοιτούσαν.

 (άσχετα από το αιματηρό πατατράκ που έγινε αναποδράστως, στη συνέχεια, έχουν ρε φίλε και οι φιλειρηνιστές τα όριά τους, " ή αυτοί ή εμείς"  στην τελική...ξεκάθαρα πράγματα!)


Δεν διανοήθηκαν, πάντως οι Αμερικάνες  μαμάδες τους "βύσμα", ώστε   να καταταγούν οι γλυκούληδες κανακάρηδές τους  σε  άνετα  γραφεία στην αεροπορία, σαν κάποιους που ξέρω, ονόματα όχι  δεν θα πω, (..κοιμήσου ήσυχος, αφισοκολλητάκι μου).

Ειδικά ο πρωταγωνιστής, που   υπήρξε ένας ξανθούλης,  αφράτος, χαμπουργκεροταϊσμένος  πιτσιρικάς,  είχε πιεστεί τόσο από το σχολικό και κοινωνικό  περιβάλλον, που τι άλλο του απέμενε, ώστε  να μην πάρει τον πολύ κακό το δρόμο; 

Ο στρατός, βέβαια, του απέμενε.

(Αυτά με την ψυχοθεραπευτική δράση του στρατού τα αναλύει ωραία και ο Σκότ Πεκ στο πασίγνωστο έργο του "Ο δρόμος , ο λιγότερο ταξιδεμένος συνεχίζεται".)

Ο Αμερικανικός στρατός έγινε σε ένα μυστικό επίπεδο ο δυνατός  πατέρας που του έλειπε  από την στενότερη  οικογένεια. Και αυτόν τον "πατέρα" τον τίμησε στο έπακρο  όπως απέδειξε η συνέχεια του έργου, που όοοοχι δεν πρόκειται να σου τη μαρτυρήσω, θα πας  θα τα δεις τα ζορισμένα καθέκαστα στη μεγάλη οθόνη και θα με δικαιώσεις, νομίζω. 

Τελειώνοντας θα συμφωνήσω με τη σκέψη που εκφράζει ο σκηνοθέτης ότι...ήρθαμε σε αυτή τη ζωή επειδή υπάρχει ένα Σχέδιο...

Να το θυμάσαι...και να ειρηνεύεις, ευλογημένο μου..

Σε φιλώ και σε σκέφτομαι...

Ευανθία η Σαλογραία










Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου