Πέμπτη 14 Μαΐου 2015

Οι σχέσεις χαλούν τόσο εύκολα όσο φτιάχνονται...


Η εμπιστοσύνη,  και η φιλία  κτίζονται με το χρόνο και με τις δυσκολίες και αυτό το νιώθουμε συνήθως με ένα άτομο στη ζωή μας.  Όπως και την ανιδιοτελή αγάπη.  Όλοι οι υπόλοιποι ως διάττοντες έρχονται και παρέρχονται.  
Οι σχέσεις χαλούν τόσο εύκολα όσο και φτιάχνονται. 
πηγή:Τρελογιάννης
........................................................................................

..................... αγαθοβιόλικο σχόλιο με αφορμή τα παραπάνω:

Οι ανθρώπινες σχέσεις, κατά την παλαιολιθική  μου άποψη,
ω φιλόθεε, θεότρελε,
(για έναν μικροαστούλη όπως εσύ και 'γω),
υφαίνονται  και στερεώνονται στον Πραγματικό κόσμο
(όχι στον ψηφιακό), με δύο τρόπους.

Με την έμπρακτη αγάπη-αλληλοϋποστήριξη, 
σε βάθος πολλών χρόνων,
και την πανταχού παρούσα  αρωγή
όλων  των αισθήσεων του σώματος-
της  παντοδυνάμου αφής-  κατ' εξοχήν-  συμπεριλαμβανομένης.

Τέτοιες σχέσεις καλλιεργούμε  κυρίως με λατρεμένους
γονείς, συζύγους,  αδέρφια, τέκνα,  λοιπούς εκλεκτούς  φίλους,
και ακολούθως
(από απόσταση και πολύ χαλαρότερα)
με ευγενείς γείτονες, ευλαβείς συν-ενορίτες, πολύτιμους συνεργάτες,
και λοιπούς  συμπαθείς  συμπολίτες. 

Ζήτημα να είναι αυτά,  τα πολύ κοντά μας 
είκοσι πρόσωπα όλα κι όλα, μετρημένα στα δυο δάχτυλα των χεριών
(θες να βάλουμε και τα δάχτυλα των ποδιών; άντε να τα βάλουμε...)

Οι λοιπές  (διαδικτυακές ) σχέσεις δεν είναι σχέσεις. 

Είναι απλώς  καλές, μονοφυσίτικες  προθέσεις 
(στην αγνή περίπτωση)
και φαντασιώσεις  σχέσεων.




2 σχόλια:

  1. Το δύσκολο και εύκολο δεν είναι στην δημιουργία ή στον χαλασμό των σχέσεων, των όποιων σχέσεων, με τις όποιες διαβαθμίσεις και ιδιαιτερότητές τους...

    Το δύσκολο και το εύκολο έχει να κάνει με την "ανοικτότητα", με τους πόσους πόρους διαθέτω και έχω ανοικτούς για να σχετίζομαι με τον κόσμο και τους ανθρώπους, όπως αυτοί μέσα στην ελευθερία τους επιλέγουν να μου παρουσιάζονται.
    Με έναν λόγο : να εμπιστεύομαι τον συν-άνθρωπο, όπως Εκείνος εμπιστεύτηκε και ανέλαβε την ανθρώπινη φύση.

    Να εξακολουθώ να εμπιστεύομαι, ενώ όλα γύρω μου - η κοινή λογική και η εμπειρία μου, οι συνεχείς απογοητεύσεις, το κοινωνικά σύνηθες - κτυπάνε κόκκινο συναγερμό και μου λένε να κλειστώ στον εαυτό μου, να ταμπουρωθώ στην εγωπάθεια, στην αυθεντία και την φιλαυτία μου και να μην εμπιστεύομαι κανέναν...
    Κι όμως εγώ να μπαίνω κάθε τόσο στον κίνδυνο της ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ζητώντας και αναθέτοντας στον Χριστό να αναλάβει την περίθαλψή μου από τις πληγές που ο κίνδυνος των σχέσεων ανοίγουν στην ύπαρξή μου.
    Έτσι έχει και ο Χριστός κάτι να κάνει μαζί μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @paracosmos
    To θέμα της ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ τεράστιο και υποψήφιο προς ανάπτυξη προσεχώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή