"Eχουμε σήμερα ανάγκη από λίγη σιωπή"

[...]

(Aπόσπασμα συνέντευξης με τον ποιητή και "διανοούμενο παλαιάς κοπής"
 Διονύση Καψάλη)

Ποίηση και εκπαίδευση

Οταν τον ρωτούμε ποιος μπορεί να αναχαιτίσει αυτή τη φθίνουσα πολιτισμική πορεία δεν λέει οι συγγραφείς και οι διανοούμενοι, απαντά γρήγορα και απόλυτα: 
«Το σχολείο. Αν αποκτήσουμε σοβαρή παιδεία, τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους». Λιγότερα μαθήματα θα πρότεινε εκείνος, καλύτερη οργάνωση του υλικού σε θεματικές περιοχές, μαθήματα επιλογής - οπωσδήποτε στο λύκειο - κοντά στα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα των μαθητών και πλήρη αυτονόμηση των πανεπιστημίων.

Μέσα σε όλα αυτά και η ποίηση. «Η ποίηση είναι χαρά, η χαρά της κατασκευής, η χαρά του κατορθώνω κάτι, και γι' αυτόν που γράφει και γι' αυτόν που ακούει. Ενας ευφυής τρόπος να πεις κάτι, μια ωραία παρήχηση, μια ωραία ομοιοκαταληξία και ένα ωραίο μέτρο - αν υπάρχει μέτρο -, όλα αυτά είναι στοιχεία κατασκευής που δείχνουν ότι κάποιος έχει φτιάξει κάτι που δεν υπήρχε πριν. Η χαρά και η ελευθερία της κατασκευής είναι τα πιο διδακτικά πράγματα για ένα παιδί και τις προσεγγίζει εύκολα μέσα από τις τέχνες».

Για τον Διονύση Καψάλη η ποίηση γράφεται για να ακούγεται και ο καλύτερος τρόπος για να την αγαπήσει ένα παιδί είναι να αποστηθίζει ποιήματα από νωρίς. 
«Από τον πουριτανισμό του συντηρητισμού περάσαμε σήμερα στον πουριτανισμό του παιδαγωγισμού» λέει. «Μας λένε ότι τα παιδιά δεν πρέπει να μαθαίνουν κείμενα απ' έξω. Τα παιδιά αποστηθίζουν ατελείωτους στίχους τραγουδιών. Το μυαλό είναι μια κιβωτός που θέλει να κουβαλάει τα δικά της τιμαλφή και να ανοίγει το σεντούκι και να τα χαρίζει όποτε μπορεί. Οπως τα παιδιά χαρίζουν τραγούδια, μπορούν να χαρίζουν ποιήματα. Αρκεί να γνωρίσουν την ποίηση με τρόπο διασκεδαστικό σε μικρή ηλικία, να μυηθούν στη χαρά της κατασκευής όπως όταν κατασκευάζουν σπίτια με Lego».

Διονύσης Καψάλης- ολόκληρη η  συνέντευξη
 στην  εφημ.ΤΟ ΒΗΜΑ