Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στον Άγιο Φανούριο, ένα ασημί τριγωνικό κουμπί μαύρου παλτού και, στον νεαρό κύριο Σπύρο Φώτη;



Μέχρι να απαντήσω-εν καιρώ ευθέτω- στην ερώτηση που έθεσα
ως τίτλο της σημερινής ανάρτησης,
και αν δεν έχεις εντρυφήσει γελαστικώς, στην παλαιότερη,
κοίτα, λατρεμένο μου
το σκηνικό με το μικρομέγαλο θαύμα του Αγίου Φανουρίου
που σου έγραφα το Σεπτέμβρη.

Αν -μακάρι!- γνωρίζεις και τον νεαρό  Σπύρο Φώτη,
όστις υπήρξε κάτοικος της πόλεως των  Πατρών
πριν τουλάχιστον τις εορτές των Χριστουγέννων
(για μετά  τα Χριστούγεννα, δεν έχω πληροφορίες)
πες του, ότι πρέπει επειγόντως
να επικοινωνήσει με τους συμμαθητές του, Σταύρο Τ. και Γιάννη Μ.
καθώς και με  τον κάτοχο του κομβίου 
ώστε  να μην υπάρχουν εκκρεμότητες
και λυπείται  και ο Άγιος Φανούριος.

-Τι είπες; Δεν με εννοείς;
-Υπομονή, και θα μάθεις!

Σε φιλώ και σου εύχομαι ένα υπέροχο, χειμωνιάτικο απόγευμα
όπου και αν βρίσκεσαι!

Ευανθία η Σαλογραία πάντα εν Πάτραις


2 σχόλια:

  1. Με συγκίνησε η ιστορία, με πολλή χάρη γραμμένη.
    Αν και έχω πάψει να γράφω στο διαδίκτυο, θα κάνω μία παρασπονδία για να πω ένα μικρό θαύμα του αγίου Φανουρίου, ενός αγίου που τον θεωρούσα, ορθολογιστικά, "απόκρυφο", ας πούμε ανύπαρκτο.

    Είχα βρεθεί σε ένα μοναστήρι, που γιόρταζε το πανηγύρι ενός παρεκκλησίου αφιερωμένου στον Άγιο Φανούριο έξω από τον περίβολο της μονής. Στην Πελοπόννησο, συγκεκριμένα. Την ώρα του πανηγυρικού εσπερινού διαπίστωσα ότι ακόμα με ενοχλούσε στο μάτι δυνατά ένα σκουπιδάκι που είχε μπει από το πρωί κάποια στιγμή και δεν έλεγε να βγει, αλλά μάλλον χειρότερα το ένιωθα τώρα. Και μάλλον ήταν μεγαλούτσικο. Μπελάς σκέφτηκα, έχει γούστο να τρέχω σε κανένα εφημερεύον οφθαλμιατρικό νοσοκομείου, και αύριο είναι Κυριακή.... Εκείνη την ώρα, αν και δεν πίστευα στον άγιο, του έκανα προσευχή να με απαλλάξει από αυτό ("αν υπάρχεις"....) και, βγαίνοντας για την αρτοκλασία (τελέστηκε έξω), αφού είχαν βγει από το εκκλησάκι όλοι πριν από εμένα, ακούμπησα κάπως το πρόσωπό μου επάνω στην εικόνα. Είχα σκεφτεί από πριν να το κάνω αυτό, χωρίς φυσικά να με δει κανείς. Βγήκα στον προαύλιο χώρο δίχως να ασχοληθώ περισσότερο με το θέμα του ματιού μου. Καθώς στεκόμουν την ώρα που ψαλλόταν η αρτοκλασία (η "λιτή", όπως είναι ο εκκλησιαστικός όρος), ένιωσα ότι δεν με ενοχλούσε πια το σκουπιδάκι. Τούτο το κατάλαβα ελάχιστα λεπτά, λιγότερο από 5, από τη στιγμή που προσκύνησα την εικόνα. Είπα στην αρχή μέσα μου "παραλογίζεσαι, αυτά δεν γίνονται, χαζομάρες, περίμενε, θα εμφανιστεί και πάλι το σκουπιδάκι". Το σκουπιδάκι, όμως, παρά το ότι "προσπαθούσα" διαρκώς να το ξανανιώσω, είχε πράγματι χαθεί. Χωρίς να δακρύσω και να φύγει με τα δάκρυα. Απλά χάθηκε αμέσως μόλις προσκύνησα την εικόνα. Δάκρυσα μετά, αλλά ήταν από ευγνωμοσύνη στον ανεξίκακο και μεγαλόθυμο άγιο.
    Έχω τάξει και μία πίτα στον άγιο, πρέπει να πω στη γυναίκα μου να την φτιάξει. Το είχα ξεχάσει, αλλά μου το θύμησε η Σαλογραία.

    Γιάννης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φίλε Γιάννη
    Οι άγιοί μας είναι πραγματικά ζωντανοί.

    Μέχρι να το συνειδητοποιήσουμε, όμως αυτό, περνάν οι ψυχές μας από τα μύρια σαράντα κύματα της αμφιβολίας...

    Σε ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μας με απλότητα και παιδική καρδιά το σκηνικό που σε άγγιξε.

    Ο μέγας Φανούριος ας φανερώνει το Φως της Πίστεως, στον κάθε καλοπροαίρετο αναζητητή της Αλήθειας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή