Εξοστρακισμός
Κύριε, του είπαν, μην περνάτε έξω από τις Ακαδημίες
ούτε έξω από τις εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας
ούτε έξω απ' τις κρυστάλλινες προσόψεις των
Τραπεζών.
Αποφεύγετε γενικά τα πολλά φώτα.
Όπως καταδικάσατε, σας καταδίκασαν.
Η αλήθεια
που όπως ισχυρίζεστε τουλάχιστον εσείς
σας πίεσε
να συντάξετε τα παράπονά της,
δεν έχει ούτε καλαμένια σπίτια καν
σε αυτόν τον κόσμο,
να σας δώσει ένα δωμάτιο
να βάλτε το ψωμί και τα χειρόγραφά σας
και να στεγάσετε τα λευκά μαλλιά σας
να μη βρέχονται.
Νικηφόρος Βρεττάκος
"Η αλήθεια
ΑπάντησηΔιαγραφήπου όπως ισχυρίζεστε τουλάχιστον εσείς
σας πίεσε
να συντάξετε τα παράπονά της,
δεν έχει ούτε καλαμένια σπίτια καν
σε αυτόν τον κόσμο"
KX
Πόσο σπάνιο να βλέπει κανείς ποίημα για την αλήθεια ... .
Αυτή είναι η σιωνιστική απόλυτη κυριαρχία, που έχουμε και ζούμε σήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε καίριες θέσεις οι σιτιζόμενοι από τα θησαυροφυλάκια των σιωνιστών διαδίδουν και διασπείρουν το ψεύδος, ενίοτε με γλυκερά λόγια τέχνης (τεχνίτες του λόγου), ώστε να γίνεται δυσδιάκριτο. Αληθοφανής η πλαστογραφία της απάτης.
Σπάνιο, εντελώς απίθανο, τεχνίτης του λόγου να καταπιαστεί με την αλήθεια.
Kυπριανέ μου
ΑπάντησηΔιαγραφήο ποιητής προέρχεται από κείνη την ανόθευτη πάστα ανθρώπων, την προ τυφλεόρασης,
προ φατσομπουκιού, προ Ιντερνετ.
Δεν πρόλαβε να κατασπαραχτεί η ψυχή του από τα θηρία της ΦαρισαΪκής υποκρισίας, του Φαίνεσθαι, του δήθεν, των δημοσίων σχέσεων, τού "ο θάνατός σου, η ζωή μου" που βιώνουμε σήμερα.
Καταγράφτηκε η ψυχή του, σε κείνη τη μειοψηφία που πίστευαν ότι ΥΠΑΡΧΕΙ κάπου η Αλήθεια και ότι ΑΞΙΖΕΙ να βασανιστούν, αναζητώντας την.
Χαίρομαι που οι στίχοι του ποιητή σε συγκίνησαν...
Ίσως διότι βιώνεις και συ, πολλά χρόνια τώρα, άγρια εξοστράκιση ξεστομίζοντας κάποιες αλήθειες...
Παιδιά, ο Βρεττάκος γράφει, τριτοπρόσωπα, για τον εαυτό του κι αυτό φαίνεται στον, εισάγοντα, πρώτο μεγάστιχο και στο στίχο όπου αναφέρονται τα χειρόγραφα και τ' άσπρα μαλλιά. Στο ίδιο πρόσωπο μιλούν και τα παιδιά- και κάποια,σαλούτσικη,σημείωνε ότι οι ποιητές είναι αθώοι σαν τα παιδιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛάθος.Το "Αφήνουμε στο αγέρι τα μαλλιά/και τη γραβάτα μας/παίρνουμε πόζα/ανυπόφορη νομίζουμε πρόζα/των καλών ανθρώπων τη συντροφιά",το'χω δει στην πόλη μου, από αείμνηστο, μεγάλο όντως ποιητή.Έψαχνε για βράχο που θα του έδινε αγέρα για το μυτερό μούσι του.Κι εμείς χειροκροτούσαμε τη- που δεν τον κούραζε-στιχοποιία.
Αν έχω δίκιο- δε θα' πρεπε να θαρρούμε τόσο , στον εαυτό μας πολύ-το ποίημα δεν γράφτηκε, όπως έπρεπε σωστά, σε πρώτο δηλαδή πρόσωπο,ΑΠΟ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ, για όσα αναφέρονται "περί πίεσης της αληθείας" στον τέταρτο στίχο.ΥΠΗΡΞΕΝ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΣ ΥΜΩΝ ΚΑΙ ΕΜΟΥ, ως αποτειχισμένου νεοημερολογίτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά την Τέχνη του Βρεττάκου δεν την φτάνω με τίποτε.
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι αναγνώσεις σου ποιητή Γιάννη μου
πάντοτε ευθύβολες, και τρυφερές.
Πώς να σου ανταποδώσω την κατανόηση;
Ευχαριστώ.