Τέκνον Τιμόθεε...
...Τούτο δε γίνωσκε, ότι
εν εσχάταις ημέραις
ενστήσονται καιροί χαλεποί
έσονται γαρ οι άνθρωποι
φίλαυτοι
φιλάργυροι
αλαζόνες
υπερήφανοι
βλάσφημοι
γονεύσιν απειθείς
αχάριστοι
ανόσιοι
άστοργοι
άσπονδοι
διάβολοι
ακρατείς
ανήμεροι
αφιλάγαθοι
προδόται
προπετείς
τετυφωμένοι
φιλήδονοι μάλλον
ή φιλόθεοι
έχοντες μόρφωσιν ευσεβείας
την δε δύναμι αυτής
ηρνημένοι.
Και τούτους αποτρέπου(φύγε μακριά από αυτούς)
..........................
και πάντες δε οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού
διωχθήσονται
πονηροί δε άνθρωποι και γόητες
προκόψουσιν επί το χείρον,
πλανώντες και πλανώμενοι.
Σύ δε μένε εν οις έμαθες και επιστώθης
ειδώς παρά τίνος
έμαθες..
..............
Σπούδασον ελθείν
προς με ταχέως
Δημάς γαρ με εγκατέλιπεν
αγαπήσας τον νυν αιώνα
και επορεύθη εις Θεσσαλονίκην
...................
Αλέξανδρος ο χαλκεύς
πολλά μοι κακά ενεδείξατο.
Αποδώη αυτώ ο Κύριος
κατά τα έργα αυτού
.................
Εν τη πρώτη μου απολογία
ουδείς μοι συμπαρεγένετο,
αλλά πάντες με εγκατέλιπον
μη αυτοίς λογισθείη.
Ο δε Κύριός μοι
παρέστη και ενεδυνάμωσέ με
.............................
και ερρύσθην (και γλύτωσα)
εκ στόματος λέοντος.....
( Καινή Διαθήκη,β επιστολή Αποστόλου Παύλου, προς Τιμόθεον, κεφ. γ και δ)
Δημάς Παύλω δεσμίω εν Ρώμη· χαίρειν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι η τέταρτη φορά που επιχειρώ να σας γράψω,
μέσα σε τούτο το πολυθόρυβο μπαρ με το ράδιο να παίζει σουίνγκ
και το κορίτσι να με κοιτάει παραξενεμένο.
Συχνά θυμούμαι την εν Χριστώ ζωή, τους αδελφούς εν Κυρίω,
με ταράζει η νοσταλγία, με διαλύει.
Όλοι με θεωρούν ευτυχισμένο καθώς με βλέπουν με το χακί,
το περίστροφο στα δεξιά, να βαδίζω γεμάτος αυτοπεποίθηση,
στη Μπάρα, στα θέατρα, στα ζαχαροπλαστεία, στα γυμναστήρια.
Όμως νιώθω καλά την τερηδόνα που προχωρεί.
Τι τα θέλετε, κύριε, τι τα θέλετε,
εμείς που γνωρίσαμε μικροί το Χριστό ζούμε τώρα τη θλίψη·
χάσμα γαρ μέγα εστήρικται μεταξύ ημών και υμών.
Όπου να γυρίσω, με σκοτώνει το παράπονό σας:
Δημάς με εγκατέλιπεν αγαπήσας τον νυν αιώνα.
Κι όμως νιώθω παράταιρος μέσα στον κόσμο αυτό,
σαν κλασική μουσική σε ταβέρνα.
Κι όταν ανοίγω το αλμπούμ με τα εικόνια που μας κάμναν
πλανόδιοι ζωγράφοι σ’ εξορμήσεις ιεραποστολικές,
δεν ξέρω αν θα ’θελα να επιστρέψω, είναι τόσο οδυνηρή
η εποχή τής φρόνησης, θα ’θελα μόνο
να ξεριζώσω με τα χέρια μου τη μνήμη.
Τάχα να βάλω πια τις χώρες μου σε κάποια τάξη;
Και πώς μες στ’ αδιέξοδο έξοδο νά ’βρω;
Ποιος έγραψε αυτό το παραπάνω ΥΠΕΡΟΧΟ, κείμενο που έστειλε φιλ. ανων.;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝτίνος Χριστιανόπουλος
ΑπάντησηΔιαγραφή;-) αχ το κατάλαβα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποιος καλός φίλος ποιητής και αυτός,
;-)
μου το είχε παλιότερα στείλει, ή μου το είχε διαβάσει, χίλια ευχαριστώ για το δωράκι σου
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Χρονιά με έμπνευση ευ!
Ευχαριστώ πολύ άγιε πάτερ μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είστε καλά και σεις με όλους τους συγγενείς και τους λατρεμένους σας ενορίτες...
;-)
Σεις "ρίξατε μια θηλιά, για να πιάσετε τη συνείδηση του βασιλιά".
ΑπάντησηΔιαγραφήΉ υφίσταται αυτό πουλέμε ΔΙΑΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ή είναι εξίσου μεγάλος με τον Σέξπιρ και τον Τ.Σ. Έλιοτ, ο Ντ. Χριστιανόπουλος.
ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΘΑ ΒΑΛΩ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΜΟΥ ΣΕ ΤΑΞΗ;
(ΕΡΗΜΗ ΧΩΡΑ)
σημ.424- Ίδε Wetson-κεφάλαιο για τον ψαρά βασιλιά-ΑΠΑΝΤΑ ΕΛΙΟΤ, Μετ.Αριστοτ. Νικολαίδη,