[...]
'Ήξεραν οι παληοί και προνοούσαν
να 'ναι ελαφρύ το χώμα τους
φύλαγαν πάντα ένα λευκό σεντόνι στο σεντούκι
συγύριζαν το μέσα τους , στόλιζαν τις ψυχές τους
ήξεραν να μοιρολογούν
εξοικειώνονταν με τους νεκρούς τά 'λεγαν μεταξύ τους
στ' όνειρό τους
κ' έπαιρναν απ' το χέρι τους το αντίδωρο του αγνώστου
κάθε που τους ξεπροβοδίζανε στου ξύπνου το κατώφλι
Κι εμείς τώρα δεν ξέρουμε ούτε πού 'ναι πεταμένα τα κόκκαλα
της μάνας μας...
Έχουμε αποκοπεί από τους πεθαμένους
δεν ακούγεται πια η φωνή τους μέσα στη φωνή μας
δεν ξέρουμε να κλάψουμε
πώς να φερθούμε μπρος στο θάνατο και τι να πούμε
Στα ουράνια βάραθρα γκρεμοτσακίζονται τα λόγια μας
άδεια χελωνοκαύκαλα.
(Βύρων Λεοντάρης -από τη συλλογή "Εν γη αλμυρά" )
Απλά εξαιρετικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιος είναι ο ποιητής;!
Απλά τέλειο!
ΑπάντησηΔιαγραφή"Έχουμε αποκοπεί από τους πεθαμένους...."
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρομερό!
Θυμάμαι τους Μανιάτες πως κλαίγανε στους τάφους.Σπάραζε η ψυχή σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιήματα-μοιρολόγια σελίδες.
Ψεύτισε ο θάνατος.π
ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ (1932)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Βύρων Λεοντάρης γεννήθηκε στη Νιγρίτα Σερρών. Πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη Σάμο, από όπου καταγόταν, και το 1939 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Αδελφός του κριτικού Μανόλη Λαμπρίδη, του ποιητή Ανδρέα Λεοντάρη, σύζυγος της ποιήτριας Ζέφης Δαράκη. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1952-1956) και εργάστηκε ως δικηγόρος. Στο χώρο της λογοτεχνίας ασχολήθηκε με την ποίηση, ενώ δημοσίευσε επίσης κριτικά δοκίμια. Πρωτοεμφανίστηκε το 1954 με την ποιητική συλλογή "Γενική Αίσθηση'. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά "Κριτική", "Εφημερίδα των Ποιητών", "Επιθεώρηση Τέχνης", κ.ά., μέλος της εκδοτικής ομάδας του περιοδικού "Σημειώσεις".
Το ποιητικό του έργο τοποθετείται στο χώρο της μεταπολεμικής ελληνικής ποιητικής γενιάς. Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, αγγλικά και τουρκικά.
1. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Βύρωνα Λεοντάρη βλ. Ζήρας Αλεξ., «Λεοντάρης Βύρων», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό5. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1986.
...........................
Την ποιητική αυτή δυνατή συλλογή, μου την χάρισε ο Κωστής του ΠΟΛΥΕΔΡΟΥ της Πάτρας,και τον ευχαριστώ!
..........................................
Όταν πέθανε η μάνα μου, τον Αύγουστο του 2009 την είχαμε στο καθιστικό του σπιτιού της, στο χωριό.
Εκεί, τις ώρες που την παραστέκαμε, ήρθε μια απλή γυναίκα που την ήξερε τη μακαρίτισσα, και μου ζήτησε την άδεια να της πεί ένα τρυφερό τραγούδι, μοιρολόι.
Ήταν παρόντες, κάτι ροκάδες και κουλτουριάδης μοντέρνοι νέοι, που τα δημοτικά τραγουδια τα ρωμέηκα, γενικώς τα αντιπαθούν, ή τα ειρωνεύονται όμως...όταν άκουσαν το τραγούδι-μοιρολόγι, της απλής χωρικής, έπαθαν "πλάκα", έμειναν ξεροί!
Εκτός από το ότι έχουμε αποκοπεί από τους νεκρούς
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι το ότι δεν ξέρουμε να κλάψουμε υπάρχει και κάτι
άλλο,πιστεύω πιο σημαντικό.Είναι ότι δεν μας
συγκινεί πλέον ο θάνατος ούτε σαν έννοια αλλά ούτε
και σαν συμβάν.
Καλή Χρονιά με υγεία οικοδέσποινα.
@barbakas
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς να μας συγκινήσει ο θάνατος, όταν έχουμε δει τόσους ψεύτικους θανάτους στην τυφλεόραση;
Έχουμε πάθει μεγάλη ζημιά πράγματι...
Καλή Χρονιά και σε σένα φίλε μου, με υγεία και κάθε ευλογία.
Ρέ Σαλογραία, αυτό πού είπες γιά τους ψεύτικους θαβάτους είναι πολύ σοφό.
ΔιαγραφήΦίλε cummulus
Διαγραφήδεν είναι μόνοι οι ψεύτικοι θάνατοι. Είναι όλη η ψευτιά δια της εικόνας που μας χαλάει τις ψυχές κάθε μέρα και περισσότερο.
Συγχαρητήρια γι`αυτή σου την ανάρτηση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘαυμάσιο το ποίημα...
Χρόνια πολλά για τα Χριστούγεννα και το ανατέλλον έτος, καλή μετάνοια σε όλους μας.
Γρηγόρης Ζαγοραίος
Εκείνο που πρέπει να μας κάνει να κλαίμε είναι το τι έχει να περάσει κάθε ψυχή μέχρι να λάβει την προσωρινή θέση της την τεσσαρακοστή ημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποιος είδε στον ύπνο του συγγενή μου,άνθρωπο που εξομολογιόταν και κοινωνούσε τακτικά και πέθανε από καρκίνο,ένα είδος που απαντάται δύσκολα.Ένας επιθετικός καρκίνος στους πνεύμονες.
Αυτός ο άνθρωπος παρακαλούσε εν όσω ήταν στο Νοσοκομείο*Να,εδώ είναι η ψυχή μου,τι είναι να γίνει κάτι να φύγω από αυτή τη ζωή.
Και όμως,τον είδε άλλος όταν πέθανε και τον ρώτησε πως πέρασε σαράντα μέρες.
Εκείνος του είπε πόσο δύσκολα τα βρήκε εκει πάνω και τι πέρασε από τους δαίμονες.
Αλλά τελικά είμαι καλά είπε,να το πεις και στους άλλους που δεν πιστεύουν.
Λοιπόν,ας φανταστούμε τι τραβάνε και αυτές οι ψυχές και μόνον γιαυτό θα έπρεπε να κλαίμε εκτός και του ότι στερείται κανείς τον δικό του άνθρωπο.π
Πηνελοπάκι μου
ΑπάντησηΔιαγραφήόποιος μπορεί και κλαίει για τέτοια πνευματικά θέματα, σκεπάζεται από τη Χάρη και γι αυτό μπορεί και κλαίει.
Μακάρι να μας δοθεί αυτή η Χάρη.
Γρηγόρη Ζαγοραίε
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ για επίσκεψη και χαίρομαι που ως καλλιτέχνης και ποιητής, ξέρεις να εκτιμάς την ομορφιά όπου τη βρίσκεις...
Εύχου και υπέρ ημών των τεθανατωμένων υπό της αμαρτίας...