Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

Οι συνήθεις Χάσκακες του Κώστα Ζουράρι



Αγαπημένα μου, όταν πρωτοείδα το Ζουράρι να μιλάει, έβαλα τα γέλια: είπα:

- Α! Πλάκα έχει αυτός ο τρελιάρης!

Μου άρεσε η ειλικρίνειά του, ο αυτοσαρκασμός του, θαύμασα το κόλλημά του με το Θουκυδίδη

(προσωπικά δεν εκστασιαζόμουνα με τις δημηγορίες του μακαρίτη του αρχαίου μας, αλλά ένα αιλουροειδές, μισότυφλο, σουρομαδημένο από γατομαχίες στα κεραμίδια, ασπρόμαυρο- πρώην κυνηγό ποντικών, διότι στη συνέχεια αδράνησε- ένα βαριεστημένο οικόσιτο γάτο που εγκαταβιούσε στο σπίτι της νοικοκυράς -όπου διέμενα σε επαρχία πριν έτη- τον είχα ονομάσει Θουκυδίδη και μοιραζόμασταν μαζί τα φουντούκια της πείνας - τα έστελνε μια φορά τόσο, ως ενισχύσεις η μάνα μου, προκειμένου να μη λιμοκτονήσω εξ έρωτος ολότελα, επειδή ολοι μου οι μισθοί, εις ερωτικά γραμματόσημα αναλίσκονταν...).

Ο Ζουράρις μου έμεινε αξέχαστος, όταν σε ερώτηση του δημοσιογράφου, διαβεβαίωσε ένθερμα πως θα θεωρούσε υπέρτατη τιμή του, αν το παιδί του, επέλεγε του μοναχισμού το δρόμο, και γινόταν καλόγερος.

Εκεί, του Ζουράρι- δεν το κρύβω- του έβγαλα το νοερό μου καπέλο.

Την πολιτική του πορεία, δεν επιθυμώ να την κρίνω.

Δεν είναι το θέμα μου σήμερα.

Μένω στο συγκεκριμένο γραπτό του κείμενο, μόνο, το οποίο,

το ψάρεψα με καθυστέρηση ειν'αλήθεια, από το μπλογκ του Αμέθυστου- μαζί με το εύστοχο σχόλιο του.
Το κείμενο του Ζουράρι ο Αμέθυστος με τη σειρά του, το αλίευσε απ' τη σελίδα του Τρελογιάννη...
(Πράγματι, με τόσους τρελούς μαζεμένους σε τούτο τον τόπο, είναι να μη τον τρώνε τα μαύρα φίδια τον Κίσσινγκερ;)

Όποιος αντιπαθεί το Ζουράρι ας μη το διαβάσει, ας κάνει έναν ήρεμο περιπάτο σε σελίδα με λίμνη ή παπάκια...να φτιάξει το κέφι του.

Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου.

Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας, σας εύχομαι καλή υπόλοιπη μέρα και καλή ανάγνωση!
Σαλογραία
.....................................................................................

«…οι συνήθεις χάσκακες, έχαινον ακούοντες την καινήν διδασκαλίαν, και προς αυτήν τον βίον ρυθμίζοντες, εζήτουν? να ζώσιν ελεύθεροι των από της θρησκείας δεσμών, φυσικήν ζώντες ζωήν, φυσικόν νόμον ακούοντες, ή μη ακούοντες ουδένα•» Μανουήλ Γεδεών:
«Η πνευματική κίνησις του Γένους κατά τον ΙΗ΄ και ΙΘ΄ αιώνα». (Ερμής, 1976).

«…Το ίδιο προσπαθούν να κάνουν απ’ την μεριά τους οι νικητές: να αλλοιώσουν τους νικημένους, να τους διδάξουν τα δικά τους, με σκοπό όχι βέβαια την απελευθέρωσή τους, αλλά για να εμφυσήσουν στους υποτελείς ένα μόνιμο αίσθημα θαυμασμού προς τους νικητές τους, δηλαδή ένα οριστικό σύνδρομο μειονεξίας…»

OI ΣΥΝΗΘΕΙΣ χάσκακες ξαναχτύπησαν. Ποιοί είναι όμως οι συνήθεις χάσκακες;

Τους γνωρίζουμε από την συνήθη ανελλήνιστη και ματαιόσπουδη κόψη τους: είναι οι «πεπολιτισμένοι» οι κατ’ επάγγελμα ενάρετοι, οι τα φώτα της Εσπερίας φέροντες.
Οι συνήθεις χάσκακες, πλοηγοί της ευρωπαϊκής χρηστομάθειας, ουραγοί της ελληνικής μαρτυρίας, χάσκακες μπροστάρηδες της αφασίας.

Κι αφού έως άρτι, ουκ ολίγον κενοσπουδάζοντας, μας νουθέτησαν ως πολύ μορφωμένοι,
παρα-μορφωμένοι μάλιστα, πως υπάρχουν πολλές Μακεδονίες και πολλά ονόματα – Μακεδονίες κι ότι τα Λακόστ είναι πιο ιερά πράγματα από την Μακεδονία και γι’ αυτό τα Λακόστ έχουν ονομασία προελεύσεως κατωχυρομένη, ενώ το κτιτορικόν όνομα ενός Λαού, η Μακεδονία του, αυτό είναι αδέσποτον και κοινόν τοις πάσι, μετά απ’ αυτό, ξαναχτύπησαν.

Σε περισπούδαστη και ως συνήθως ημι-εγγράμματη ανακοίνωση, οι συνήθεις ευρωφρενείς χάσκακες, προφασιζόμενοι εγκρατή οργήν για τις ταυτότητες όπου θα υπάρχει ή όχι ένδειξη θρησκεύματος, ζητούν χωρισμό, λέει, εδώ στην Ελλάδα, Εκκλησίας και Κράτους.

Και για μεν τα περί υποχρεωτικής αναγραφής, τα πράγματα είναι απλούστατα και τα είπαμε, όλοι όσοι ανήκουμε στην Ευχαριστιακή Σύναξη και δεν χάσκουμε: δεν είναι ορθόδοξο αυτό που είναι υποχρεωτικό.


Το υποχρεωτικό είναι δυτική νεύρωση, διότι παράγεται από δουλοκτήτες και απευθύνεται σε δουλοπρεπείς.


Ολόκληρη η Εκκλησία μας δοξολογεί το Εκούσιον Πάθος.

Θέλων, λέει, πηγαίνει ο Χριστός στον Γολγοθά.

Αλλοιώς, δεν έχει αξία.

Εκουσία πρέπει να είναι η νέκρωσις του εγωισμού μας, όπως και η δική του.


Αλλοιώς, δεν είμαστε λογικά πρόβατα, όπως μας θέλει ο συλλογικός εαυτός μας όταν ψάλλουμε στον Ακάθιστο: χαίρε, αυλή λογικών προβάτων!

Λογικών, διότι αλλοιώς είμαστε σκέτα πρόβατα. «Λογικών προβάτων», για να είμαστε ελεύθεροι αριστοκράτες που, Εθελούσιοι, καταργούμε το Εγώ μας, ώστε να ζήσει το Κοινόν (όπως έδειξα στο προηγούμενο τεύχος των 4T με το Δ,10 του Θουκυδίδη).

Επομένως, για τους γνωρίζοντες τα καθ’ ημάς και μη χάσκακας κατά τας Ευρώπας, το δελτίο ταυτότητας, αλλά και η παρούσα οργάνωση της Διοικούσης Εκκλησίας, σήμερα, είναι προϊόν της Βαυαροκρατίας και της υποτέλειας του καθ’ ημάς Κρατιδίου στην πανεπόπτρια Δύση.

Λάθος καυγάς, δηλαδή, για λάθος θέμα.

Ό,τι είναι υποχρεωτικό, δεν είναι ορθόδοξο και πάμε παρακάτω.

Πριν όμως καταδείξω το γελοίο και το αναλφάβητο της θέσης που προτείνουν οι συνήθεις χάσκακες, δηλαδή, τον διαχωρισμό, όπως αυτοί λένε, της Εκκλησίας από το Κράτος, θα αναλύσω τον μηχανισμό, ο οποίος παράγει τον συνήθη χάσκακα, δηλαδή τον πάλαι αποκαλούμενο γενίτσαρο και νεωστί ευρωλιγούρη. Θα δείξω, πως χάνεις την ταυτότητα.

Ως γνωστόν ή άγνωστον, τέκνο κι εγώ της ελληνικής περιπέτειας, υπήρξα στην προσφυγιά, επί εικοσιτρία έτη συναπτά, αθέλητα στα πρώτα επτά, σχεδόν ηθελημένα στα υπόλοιπα.

Έζησα το συναμφότερον, δηλαδή έζησα εύκολα μέσα στα δύσκολα: έχασα τα στηρίγματά μου, αλλά ήμουν πλούσιος: ήμουν πρόσφυγας πολυτελείας.

H ανακύκλωση της ελληνικής υποτέλειας με παίδευε, αλλά, με τα κριτήρια τα ισχύοντα, ήμουν «πεπαιδευμένος»: εν μέσω διωγμών και φυλακισμένων και καταδικασμένων δικών μου, είχα μεγαλώσει με πιάνο, γαλλικά, γερμανίδες γκουβερνάντες, εγκρατής της δυτικής μούσας, με πτυχία και σπουδές στο Μοτσαρτέουμ του Σαλτσβούργου και όσες σάλτσες απαιτεί η λεοντή του παρφέ ευρωλιγούρη.

Και ξέχασα: λάστ μπατ νοτ λιστ, εκτός του Λιστ, είχα οδηγήσει, τότε, όλα σχεδόν τα σπορ αυτοκίνητα που παρήγαγε η Εσπερία, με προτίμηση βέβαια, γι’ αυτά τα υπέροχα που τεχνουργούσε η Λιγουρία, στο Μαρανέλλο και αλλού.
Ευρωλιγούρης λαγνουργών εν Λιγουρία, τί το βέλτιον;

Συμπέρασμα: υπήρξα πρόσφυξ ενοφθαλμισμένος.

Στραβάδι μεν ήμουν, ως Έλλην, τότε, πλην όμως είχα τις προδιαγραφές για μια πλήρη συσσωμάτωσή μου, στον ιδεολογικό και κοινωνικό μηχανισμό της Δύσης.

Μικρή λεπτομέρεια: τις εγκύκλιες μου σπουδές, τις είχα παιδευτεί, άριστα, και με είχαν παιδέψει άριστα, τότε, στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Όταν τέλειωσα, θυμάμαι ότι ήμουν μεν φανατικός φωταδιστής, πάσχων την ευκοιλιότητα της προόδου, και χλεύην προσφέρων προς την Μάνα Εκκλησία, τυρβάζων ψιμμυθιωμένες μαλακίες για τα Αγια Λείψανα, διάβαζα όμως, στο πρωτότυπο, όλη την αρχαία Γραμματεία μας, πλην Ομήρου, όπου είχα δυσκολίες και, θυμάμαι, πως, τότε, τα Λατινικά μου ήταν εξ ίσου καλά και κακά με τα Γαλλικά μου.

Μετά, και λόγω, επιλογών, τεμπελιών και επιρροών, ξέχασα και την γλώσσα μου και τα Λατινικά μου και αγωνίζομαι – νωχελώς – να ξαναβρώ την πρώτη, χωρίς όμως να ψάχνω για τα δεύτερα.

Αυτό το χάϊ προφάϊλ, μου δημιούργησε τα εξής περίτρανα: μεγαλούργησα στην Εσπερία, όπου ως γνήσιος Γκρεκ, (δηλαδή απατεών και λαθροβίοτος, κατά τα Δυτικά Λεξικά του 18ου αιώνος και εφεξής), βρήκα, χωρίς να ψάξω, συμπαθή αργομισθία στο Παρίσι, όπου, επί είκοσι και εν έτη συναπτά, με πληρώνανε οι κουτόφραγκοι, για να κάθομαι:
προσπαθούσα, δηλαδή, να εκδικηθώ για το πάρσιμο της Πόλης στα 1204, για την Άπτερον Νίκη, για την Αφροδίτη, που οι κλέφτες Γάλλοι αξιωματικοί, στα 1803 ή τέσσερα, δεν θυμάμαι πια, της έσπασαν το χέρι, για να την κλέψουν, διότι τότε βέβαια δεν είχαμε τίποτε, παρά μόνον αξιοπρέπεια και παπάδες που βρίζανε και δέρνανε τους Γάλλους φωταδιστές και «πεπολιτισμένους» που κλέβανε, ενώ εμείς, λαός αριστοκράτης – πένης, «γι’ αυτά πολεμήσαμε»: υπέρ πίστεως και πατρίδος και προγόνων απάντων, δηλαδή για τα κωλομέρια μιας πέτρινης, ψεύτικης θεάς…
Ψεύτικης τόσο, όσο κι η αλήθεια μας: νεφέλης πέρι, για ένα αδειανό πουκάμισο, για μιαν Ελένη πολεμούμε… για ένα όνομα, για μια Μακεδονία χαμένη στην Κύπρον, ου μ’ εθέσπισεν Απόλλων οικείν…

Εκεί όμως στο διάσημο Πανεπιστήμιο Παρίσι 8, στην περιώνυμον Βενσέν, όλων των επαναστατικών ονείρων της Υφηλίου, εκεί, χωρίς να το θέλω έκανα και μια άλλη θητεία: ανακάλυψα το πως γίνεται η αλλοτρίωση ενός προσώπου, δηλαδή πως ένα κυρίαρχο σύστημα πετυχαίνει την αναπαραγωγή του, διαλέγοντας τα καλύτερα παιδιά των υποτελών – νικημένων και μετατρέποντας τον υποτελή ταλαντούχο μαθητή σε εθελοντή και φανατικό, διότι νεοφώτιστο, γενίτσαρο.

H συνταγή είναι απλή και την έχουν εφαρμόσει όλες οι εν τω κόσμω αυτοκρατορίες, οι οποίες γνωρίζουν ότι η κυριαρχία δεν εξασφαλίζεται μόνον με την κυριαρχία επί των σωμάτων, αλλά κυρίως, με την άλωση των ψυχών.

H ηγεμονία, όπως το διαπιστώνει ο Πλάτων, ασκείται πειθοί τε και βία.


Κι εδώ, το καθ’ ημάς συναμφότερον!

H συνταγή, η απλή.

α) Παίρνεις, ένα παιδί, που τόχεις διαλέξει ταλαντούχο ή το έχεις διακρίνει μέσα από τα συστήματα επιλογής-απορρίψεως (το Σχολείο).
Το παιδί που έρχεται από μια νικημένη κοινωνία, όπως η ελληνική από το 1204 ή οι αφρικανικές, ασιατικές, λατινο-αμερικανικές κ.λπ.
Το παιδί λοιπόν αυτό έχει συνήθως «βγάλει» ένα κακό σχολείο, το οποίο λειτουργεί κακήν κακώς σε μια ξεχαρβαλωμένη, λόγω της ήττας, κοινωνία.

β) H νικημένη κοινωνία και ιδιαίτερα οι αρχηγοί της, έχουν ένα βαθύτατο αίσθημα κατωτερότητας έναντι του νικητή και προσπαθούν, για να απαλλαγούν από την ήττα τους, να δουν, και πολύ σωστά, για ποιούς λόγους υπερέχει ο νικητής.

Συνήθως, και αυτό είναι νόμος των κοινωνιών, εκτός των υλικών συνθηκών, ως κύρια αιτία της υπεροχής των νικητών αναγορεύεται το εκπαιδευτικό τους σύστημα.

Κι αυτό, πολλές φορές έχει ψήγματα αλήθειας.
H παιδεία, ναι, παράγει Ισχύν.

Άρα:

γ) Σύσσωμη η νικημένη ηγεσία, αλλά και σύσσωμη -με καθυστέρηση- η νικημένη κοινωνία, προσπαθεί να διδαχθεί, να μιμηθεί και να πραγματοποιήσει τις γνώσεις, τις συνήθειες, τα ήθη και την ψυχαγωγία των νικητών.

Το ίδιο προσπαθούν να κάνουν απ’ την μεριά τους οι νικητές: να αλλοιώσουν τους νικημένους, να τους διδάξουν τα δικά τους, με σκοπό όχι βέβαια την απελευθέρωσή τους, αλλά για να εμφυσήσουν στους υποτελείς ένα μόνιμο αίσθημα θαυμασμού προς τους νικητές τους, δηλαδή ένα οριστικό σύνδρομο μειονεξίας.

δ) Το ταλαντούχο παιδί των νικημένων, το παραλαμβάνει ένα κατά τεκμήριον -προσοχή όχι ανώτερο- αλλά ένα δυνατότερο σύστημα.

Το σύστημα το αμερικανο-αγγλο-γαλλο-γερμανικό γυαλίζει για το παιδί της Ψωροκώσταινας.

Το ελληνάκι μου, ή το αφρικανάκι μου φτάνει στις «πρωτεύουσες» των επιστημών και των γραμμάτων, χωρίς να ξέρει καλά-καλά την γλώσσα του, τον πολιτισμό του, το παιδί μου είναι συνήθως φτωχόπαιδο, φτωχής οικογένειας, φτωχής εξαρτημένης περιφερειακής κοινωνίας, ενώ το κεντρικό εκπαιδευτικό σύστημα ΓΥΑΛΙΖΕΙ.

Οι «πνευματικές» αποικιοκρατικές πρωτεύουσες ΛΑΜΠΟΥΝ.

ε) Το νικημένο μου φτωχόπαιδο έχει ηλικία ανάμεσα στα 18 και 22.

Είναι άπραγο και άβγαλτο βλαστάρι. Φτωχό, νικημένο, άγλωσσο και ξενιτεμένο, ξερριζωμένο.

στ) Το παραλαμβάνουν δάσκαλοι που γυαλίζουν, πανεπιστήμια που γυαλίζουν, ήθη που γυαλίζουν, διασκεδάσεις που γυαλίζουν.


Οικογένεια εκεί κοντά δεν υπάρχει, κοινωνία συγκροτημένη είναι μόνον η ξένη.

Και η γλώσσα γύρω-γύρω, το περικυκλώνει, ξένη.

Και έτσι λοιπόν, το παιδί μου χωρίς στηρίγματα, το βλαστάρι μου ανάμεσα στα μικρά του δεκαοχτώ χρόνια και τα άπραγα εικοσιδυό του, δεν μπορεί να ξεχωρίσει τί απ’ όσα γυαλίζουν είναι ντενεκές και τί είναι χρυσός.

Το άπραγο παιδί μου, δηλαδή, δεν μπορεί να ασκήσει Διάκρισιν.

Παίρνει ό,τι του προσφέρει η μηχανή που το κατασκευάζει, βγαίνει τέτοιος κιμάς, όπως τον έκοψε η πνευματική κρεατομηχανή που τον αλέθει
.

Όταν μάλιστα το νικημένο παιδάκι μου το ξεχωρίσει ο ινστρούχτοράς του, το καλέσει σπίτι του και, έξω από τα μαθήματα, του «χαρίσει την εύνοια» του, δείχνοντάς του το πως ο ινστρούχτορας ζει, με τί ψυχαγωγείται, τί μουσική τον θέλγει και πως γαστρονομεί τον λόγον της αληθείας του, τότε σιγά – σιγά, μαγεμένο και εκμαυλισμένο, το παιδί του παιδομαζώματος, μεταμορφώνεται, ελευθέρως(;) και αβιάστως(;) σε εν ενεργεία γενίτσαρο και σε συνήθη χάσκακα.

Χάσκει σε ό,τι χαίνει λαμπερά μπροστά στην άδολη μύτη του και βεβαίως δεν βλέπει πέρα από την χάσκουσα μύτη του.

Το παιδί μου του παιδομαζώματος είναι πάντοτε μόνο του στην ξενιτειά, μέσα στα ξένα ήθη, στην ξένη γλώσσα και στην ξένη επικυριαρχία.

Το βλαστάρι μου ξεραίνεται. στ) Το παιδί μου του παιδομαζώματος, αποξενωμένο από την μήτρα του και μορφωμένο πια, παρα-μορφωμένο, μπορεί να μείνει χρόνια εις την ξένην, ξένος, ή καλοπαντρεμένος, δηλαδή κακότυχος.

Νέα εξάρτηση τότε, νέα ασυμβατότης, αλλά γι’ αυτά, άλλοτε.

Το παιδί μου κάποτε, ίσως, εκεί γύρω στα τριάντα του – σαράντα του, ίσως επιστρέψει.

Και τότε θα υπάρξουν τα εξής: στ΄ 1) Τα καλόπιστα: Θα θελήσει να μεταφέρει όσα έμαθε, εδώ, για το καλό μας.

Και, ιδιαίτατα στις κοινωνικές επιστήμες, εκεί δηλαδή όπου οι άνθρωποι ανιχνεύουν με ποιούς φανερούς και αδήλους τρόπους, ζούνε όλοι μαζί, εκεί, το παιδί του παιδομαζώματος θα δει ότι αυτά που έμαθε αλλού, δεν κολλάνε με τα εδώ: το βλαστάρι, μαραμένο, είναι αλλού μπολιασμένο, κι εδώ, ξεραμένο.

Το παιδί του παιδομαζώματος θα διαπιστώσει πανικόβλητο, ότι αγνοεί την εδώ κοινωνία, τον πολιτισμό της και το όλο πρόσωπό της. Αγνοεί τον τρόπο, που το γέννησε.

Και τότε, ο νέηλυς φέρελπις της επιστήμης, νοσταλγώντας τον τόπο της κατασκευής του, θα αρχίσει να αεροβατεί και να αερολογεί: θα προτείνει προγράμματα σπουδών, εδώ μεν άτοπα, τόπον όμως έχοντα ενδεχομένως στην Κανταβρυγίαν: εδώ μεν άστοχα, στόχον όμως έχοντα αστόχως, την εκ Μεδιολάνου επιδοκιμασίαν… K.O.K.

O νέηλυς άπελπις της επιστροφής, τότε, θα ζαρώνει.

Θα συρρικνώνεται στις μίζερες βεβαιότητες(;), που του έχτισαν μέσα του, άλλοι και ξένοι, στις τόσο ως γνωστόν βέβαιες(;) ηλικίες, τις τόσο θωρακισμένες ηλικίες των δεκαοχτώ – εικοσιτόσο…

Και θα ζαρώνει και θα πικραίνεται.

Και θα ελεεινολογεί την καθυστέρηση των εδώ, που δεν τον καταλαβαίνουν, που «έμειναν επαρχιώτες», που δεν ακολουθούν την πρόοδο, που επειδή μειονεκτούν, έχουν σύμπλεγμα κατωτερότητας και «εδώ δεν γίνεται τίποτε» και «μετάνιωσα που γύρισα»…

Ποιός όμως γύρισε;

O συνήθης χάσκαξ…

Έστω και καθυστερημένα, Χριστός Ανέστη και η συνέχεια, θεού θέλοντος και χάσκακος μη ωδινουμένου, στο επόμενο.

Κώστας Ζουράρις

Πηγή : Τρελο-Γιάννης

Σχόλιο

Ώσπερ γαρ άνθρωπος αποδημών εκάλεσε τούς ιδίους δούλους και παρέδωκεν αυτοίς τα υπάρχοντα αυτού, και ώ μεν έδωκε πέντε τάλαντα, ώ δέ δύο, ώ δέ έν, εκάστω κατά την ιδίαν δύναμιν, και απεδήμησεν ευθέως. Μετά δε χρόνον πολύν έρχεται ο κύριος τών δούλων εκείνων και συναίρει μετ`αυτών λόγον. και προσελθών ο τα πέντε τάλαντα λαβών προσήνεγκεν άλλα πέντε τάλαντα. προσελθών δέ ο καί τά δύο τάλαντα λαβών είπε : κύριε δύο τάλαντα μοί παρέδωκας, είδε άλλα δύο τάλαντα εκέρδησα επ`αυτοίς. προσελθών δε και ο τό έν τάλαντον ειληφώς είπε : κύριε, έγνων σέ ότι σκληρός εί άνθρωπος, θερίζων όπου ούκ έσπειρας και συνάγων όθεν ού διεσκόρπισας. και φοβηθείς απελθών έκρυψα το τάλαντόν σου εν τή γή. είδε έχεις το σόν. αποκριθείς δέ ο κύριος αυτού είπεν αυτώ, πονηρέ δούλε και οκνηρέ, έδει ούν σέ βαλείν τό αργύριόν μου τοίς τραπεζίταις, και ελθών εγώ εκομισάμην άν τόν εμόν σύν τόκω. και τόν αχρείον δούλον εξέβαλε εις τό σκότος τό εξώτερο, εκεί έστε ο κλαυθμός και ό βρυγμός τών οδόντων.


Αυτός είναι ο σύγχρονος Έλληνας.

Οκνηρός και πονηρός συγχέει τήν αγάπη με τήν σκληρότητα και κρύβεται από τον Θεό και φυτεύει τόν Λόγο τού Θεού στη γή.

Τούς τόκους πού αρνήθηκε να αποδώσει στο Θεό θά τούς πληρώσει σήμερα με αίμα στούς τραπεζίτες.


Αμέθυστος

25 σχόλια:

  1. Ωραια περιγραφει ο Ζουραρης τον τροπο του "παιδομαζώματος".
    Ίσως γιάυτό τα εκπαιδευτικα μας προγράμματα δεν αποδιδουν καρπους.
    Αυτες τις μέρες προβληματιζόμουν για τα κατηχητικά. Νομίζω κι αυτά, μάλλον απο την Δύση ειναι επηρεασμένα.
    Και ναι μεν το περιεχόμενο της διδασκαλίας είναι ορθόδοξο, ο τρόπος διδασκαλίας είναι;
    Και ποιος μπορει να περιγράψει έναν ορθόδοξο τρόπο;
    Σου τα λέω αυτά μήπως μπορεις να με βοηθήσεις εσυ καλή μου γραία.
    Μαρίνα
    το μωρακι ,καλο και χαμογελαστο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γλυκιά μου Μαρίνα
    Η ταπεινή δική μου συμβουλή, είναι να το στείλεις το παιδί στο κατηχητικό και σε κατασκήνωση, εφόσον ο κατηχητής δεν σου φαίνεται για παιδεραστής, ή για μπίτι μισότρελος και εφόσον το παιδί

    (για κατασκήνωση έχει την κατάλληλη ψυχολογία ή ηλικία και εφόσον έχεις πληροφορίες για την ποιότητα της κατασκήνωσης
    Επίσης θεωρώ ότι η επαφή με ένα παραδοσιακό μουσικό όργανο, με παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς και με αθλητισμό είναι εξαιρετικά βοηθητική προς τη μεριά της ανάπτυξης υγιούς ψυχισμού.
    Όχι σε πολεμικές τέχνης ανατολίτικης προέλευσης καράτε και δε συμμαζεύεται...
    Υπάρχουν βιβλία που εξηγούνε τους λόγους...)

    Ένα μέτριο κατηχητικό, στο δημοτικό και μέχρι τις πρώτες τάξεις Γυμνασίου τουλάχιστον, εμένα μου φαίνεται καλύτερο, από το καθόλου κατηχητικό, διότι βοηθάει στην απόκτηση φίλων και δεξιοτήτων ευρύτερης κοινωνικοποίησης που δεν είναι δεδομένα αγαθά ούτε αυτονόητα όσο νομίζουν οι γονείς που κατέχουν ως χαρακτήρες αυτά τα χαρίσματα.

    Τα τυχόν λάθη σε θεωρητικές προσεγγίσεις που θα κάνει ο κατηχητής θα τα διορθώνουν οι καλοί γονείς με την κουβέντα που θα γίνεται την ευφρόσυνη ώρα γύρω από το μεσημεριανό τραπέζι όπου ΠΡΕΠΕΙ να συγκεντρώνεται ευχαριστιακά όλη η οικογένεια, και όπου μαζί με τα νόστιμα εδέσματα θα γίνεται και αφομοίωση ιδεών Ορθοδόξων μέσα από τη διαλεκτική σχέση γονιών-παιδιών-παππούδων-ή άλλων συγγενικών προσώπων που θα αναπτύσσεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. :-)
    Να είσαι καλά. Στην παραπάνω τοποθέτησή μου, μπήκε μια παρένθεση σε λάθος θέση λόγω βιασύνης. Το κατάλαβες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. συγνωμη,
    χασκακες ειναι οσοι χασκουν?!

    ο αμεθυστος ειπε
    οτι ετσι ειναι ο Ελλην σημερις?!

    σορρυ,αλλα εμένα δεν με αρέσει να γενικευω
    και να τσουβαλιάζω τους παντες στο ιδιο
    τσουβαλιον....

    δεν ειναι δικαιον...

    συγχωρεστε με.
    Α+
    καλοοοο ξημέρωμαν...να εχομεν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΑΧ Αγαπημένο μου...
    Χάσκακες είναι οι κομπλεξαρισμένοι απο τα δήθεν φώτα του Δυτικού τρόπου ζωής, του ενάντιου στους θησαυρούς της Ορθοδοξίας μας...και δυστυχώς έχουν πληθύνει οι τοιούτοι στις μέρες μας...
    Μακάρι να ήταν λιγότεροι...
    Δυστυχώς ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΓΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΟΣΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σαλογραία μου,ο Ζουράρης ίδιος σχεδόν πάντα ,άλλωτε καυστικός άλλωτε ρητορικός άλλωτε διασκεδαστικός...ΠΑΝΤΑ με πλούσιο λεξιλογιο ελληνικότατο...μ'αρέσει πολύ...ιδιόμορφος ,ιδιαίτερος,πάντα κάτι παίρνεις απ΄τον Ζουράρη...

    Στο κειμενάκι αυτό γινεται μια θλιβερη αναφορά στην πραγματικότητα!Ετσι ακριβώς γίνεται με τα παιδιά που σπουδαζουν στο εξωτερικό....είναι η περιβόητη πέμπτη φάλαγγα που περιγράφει κάπου ο Αυγουστίνος Καντιώτης...

    Ο Ζουράρης περιγράφει ακριβώς το σύστημα πώς λειτουργεί και για να είμαι ειλικρινης στενοχωρήθηκα που το διάβασα!Το παιδι των 18 που θα βγει να σπουδάσει θεωρω οτι θα πρέπει να είναι τοσο πολύ κατασταλαγμένο σε θέματα πατρίδας και θρησκείας που να μην κλωνίζονται οι αξίες του και τα ιδανικά του με τίποτα.Μεκαμιά ψεύτικη ευρωπαική κουλτούρα....


    Οσο για τα κατηχητικά σχολιά -που αναφέρεις στο σχόλιο Σαλογραία μου-σήμερα περισσότερο απο ποτέ είναι επιτακτικη η αναγκη να πάνε τα παιδάκια κατηχητικό να μαλακώνει η καρδούλα τους ακούγοντας για τον Χριστό!Μόνο καλό μπορεί να τους κάνει...

    Πάντως για τους λάτρεις και φαν του Ζουράρη προτείνω και το ''βεβηλα κιβδηλα σκυβαλα'' όπου εκθέτει με ιδιαίτερο δυναμισμο την άποψή του για το βιβλίο της έκτης δημοτικού που τελικά-δόξα τω θεω- αποσυρθηκε...

    Την καλησπέρα μου σε όλους.Σωτηρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ευγενέστατη Σωτηρία μου
    ωραία τα λες...αλλα το μυαλό των 18χρονων ακόμη δεν είναι ...πηγμένο...
    Μετά τα 25 λένε οι ασχολούμενοι με τον εγκέφαλο...
    Και ο βομβαρδισμός από την Αντίχριστη πληροφορία είναι ανελέητος.
    Εδώ χάνονται οι γέροι.
    Στα χωριά οι γέροι έχουνε γίνει όλοι πορνόγεροι...
    Κάποτε έβλεπες γέρο στα χωριά και νόμιζες ότι έβλεπες άγιο...
    ΟΠΟΙΟΣ ΑΝΤΕΞΕΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΜΙΣΘΟ, ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑ, ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΟΥ...
    ΕΥΧΟΥ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν ξέρω τί ηλικίες έχουν τα παιδιά σου ,καλή μου Σαλογραία αλλά τα δικά μου είναι πολύ μικρά ακόμη και ανησυχω για το μέλλον...προσεύχομαι να τα έχει ο Θεός στη σκέπη του και να τα φροντίζει Εκείνος γιατί η δική μου μέριμνα είναι ανεπαρκεστατη.Κι αν είναι να μορφωθούν ας μορθωθούν εν Χριστω ΜΟΝΟ...και να μην αλλοιωθούν απο οποιαδήποτε κουλτούρα γιατί ανθρωπος χωρίς φοβο θεου και δη επιστήμων ειναι πολύ μα πολύ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ....

    Βλέπε τον πολιτικο κοσμο στη χώρα μας και θα καταλάβεις...

    Σωτηρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αγαπημένη μου Σωτηρία

    ένας σοφός φίλος, και σοβαρότατος πανεπιστημιακός καθηγητής, μου έλεγε ακριβώς αυτό:

    -Τούτοι δω(οι καθηγητάδες ντε...)ακριβώς είναι πολύ έξυπνοι μπορούν να γίνουν και ΠΟΛΥ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ!

    Δυστυχώς, τώρα πιά, τα αποτελέσματα αυτής της δαιμονιώδους σοφίας, τα εισπράττουμε στο τομάρι μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. διόρθωση:ακριβώς ΕΠΕΙΔΗ είναι πολύ έξυπνοι, μπορούν να γίνουν και πολύ επικίνδυνοι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ας μας λυπηθεί ο Κύριος ,αν και δεν ξέρω αν το αξίζουμε!!!

    Σωτηρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Φυσικά και ΔΕΝ το αξίζουμε!
    Άμα σκέφτομαι τι τράβηξαν οι Μικρασιάτες το 1922 που ζούσαν στην πλειονότητά τους σαν αληθινά ευλαβείς ασκητές -όντες λαϊκοί, και έγγαμοι εν τω κόσμω- και παρόλα αυτά, ήρθε επάνω τους ο όλεθρος των σωμάτων και των περιουσιών τους, δεν θέλω να σκέφτομαι τι ρομφαία δίστομος μπορεί να περιμένει τον επηρμένο και κάπηλο Δυτικό άνθρωπο...στις μέρες μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ευχαριστω καλή μου για την συμβουλη.
    Για όλες τις μαναδες, που ανησυχούν σε τι κόσμο θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους, μια μικρή προσευχή από τον π.Πορφύριο, που αγαπω πολύ.

    Κύριε Ιησού Χριστέ, φώτισε τα παιδάκια μου. Εγώ σ’ Εσένα τα αναθέτω. Εσύ μου τα έδωσες, μα κι εγώ είμαι αδύναμη, και δεν μπορώ να τα κατατοπίσω• γι’ αυτό, Σε παρακαλώ, φώτισέ τα.
    (π. Πορφύριος)

    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Δημήτριος Χατζηνικολάου5 Ιουνίου 2010 στις 11:14 π.μ.

    Αγαπητή Σαλογραία,

    Συμπαθώ πολύ τον Κ. Ζουράρι και συμφωνώ σε πάρα πολλά πράγματα μαζί του. Τον συγχαίρω δε που ενημερώνει σωστά τον Ελληνικό λαό πάνω σε πολλά κρίσιμα θέματα και βάζει στη θέση τους πολλούς από τους συγχρόνους διαστροφείς της αληθείας όσον αφορά τα εθνικά, τα εκπαιδευτικά, τα θρησκευτικά και άλλα θέματα. Ας μου επιτρέψει, όμως, να επισημάνω ότι το δόγμα "Ό,τι είναι υποχρεωτικό, δεν είναι ορθόδοξο και πάμε παρακάτω" χρήζει διευκρινίσεως, αλλιώς είναι επικίνδυνο. Κατά τη γνώμη μου, η διευκρίνιση που χρειάζεται είναι η εξής: Είναι μεν αληθέστατο ότι τελείως ελεύθερα και με τη θέλησή μας επιλέγουμε το δρόμο του Φωτός, της Αληθείας και της Ζωής, δηλαδή το δρόμο του Χριστού. Εάν μας τον επιβάλλουν και εμείς μόνον συμβατικά, επιφανειακά και από συνήθεια τον τραβάμε, αλλά στην πραγματικότητα δεν τον δεχόμαστε ολόκληρο με την καρδιά μας, επιλέγοντας μόνον κάποια πράγματα και απορρίπτοντας άλλα, στα πλαίσια της ελευθερίας μας, τότε δεν είμαστε ορθόδοξοι. Με όποια διδασκαλία των Γραφών και των Αγίων Πατέρων δεν πολυσυμφωνούμε κατά βάθος, δεν πρέπει να προβάλλουμε τη δική μας γνώμη, ως ελεύθεροι που είμαστε, διότι έτσι γινόμαστε αιρετικοί, αλλά πρέπει να έχουμε την ταπείνωση να παραδεχώμεθα ότι δεν είμαστε σε θέση να την καταλάβουμε και να σιωπούμε. Τα λέω αυτά, διότι κάπου είχα διαβάσει ότι, δυστυχώς, ο Κ. Ζουράρις συμπλέει με τον Χ. Γιανναρά στο θέμα του νεο-Νικολαϊτισμού. Εύχομαι να μην αληθεύει αυτό, αλλά αν αληθεύει, ας το προσέξει ο αγαπητός Κ. Ζουράρις. Με τόσον καλόν αγώνα, είναι κρίμα να χάσει τελικά την ψυχή του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αγαπημένε μου Δημήτριε
    ξαναδιαβάζοντας σήμερα το πρωί το κείμενο του Ζουράρι, και σταματώντας στη φράση που φωτισμένα σχολίασες, έκανα μια παρόμοια σκέψη.
    Ηρθε το σημείωμά σου, για να συμπληρώσεις αυτό που έπρεπε -και κατά τη δική μου ταπεινή άποψη- να συμπληρωθεί.
    Σε ευχαριστώ θερμά για τη συμβολή σου, σε αυτούς τους προβληματισμούς...
    Φιλιά στην οικογένεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Μαρίνα μου
    καλημέρα...

    Σου έγραψα ένα μικρό κατεβατό, δυστυχώς κόπηκε η σύνδεση και χάθηκε...

    Στη μικρή επαρχιακή πόλη όπου έζησα κάμποσα χρυσαφένια καλοκαίρια με τις αξέχαστες φιλενάδες, είχα γνωρίσει τη μάνα ενός μικρού μου φίλου

    (τώρα έγινε μεγάλος και αυτός, οδοντίατρος...)του Θάνου.

    Η κυρά Τούλα, λοιπόν, κάθε τόσο- σχεδόν, προσευχητικώς- μονολογούσε:

    -Να φωτίσει και να φυλάξει ο Θεός ΠΡΩΤΑ τα παιδιά ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ!

    Και ξανα μανά, πάλι το ξανάλεγε...

    Μας το είχε κάνει...κλύσμα!

    Αυτό πια!

    Αντηχούσε ως ανήκουστη μητρική ολιγωρία στα παιδικά μου μισόκουφα αυτάκια.

    ΠΟΛΥ, μου κακοφαινόταν!

    Πίστευα ότι μια καλή μητέρα, έπρεπε ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΑ, και ΜΕΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΞΕΝΑ, όχι να τα κάνει ανάποδα, μα για Όνομααα -παρακαλώντας πρώτα για τα ξένα και μετά για τα δικά της- ξανα για Όνομααα!

    Τελικά, μου φαγε μερικές δεκαετίες, προκειμένου να καταλάβω πως η κυρά Τούλα, με τη θερμή την προσευχή, με τη θερμή την αγάπη ήταν η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ Ορθόδοξη μάνα, που τα παιδιά όλου του κόσμου, τα πονάει
    ό π ω ς και τα δικά της παιδιά, και που για κείνα ΠΡΩΤΑ, Ορθοδόξως, δηλαδή, μη Εγω-κεντρικώς εύχεται ενώπιον του Κυρίου της Δόξης, επειδή-
    παραφράζοντας, και κάποια δημηγορία του Θουκυδίδη
    (νομίζω στον Επιτάφιο, τα λέει για την πολιτεία και τους πολίτες)

    αν τα παιδιά όλου του κόσμου, ειναι εν ευλογίαις , θα βρίσκονται εν ευλογίαις και τα δικά της παιδιά.

    Αν τα παιδιά όλου του κόσμου, ζουν σε ταραχές και σε δρόμους Σκότους, θα βρεθούν σε κίνδυνο, και τα δικό της παιδιά.
    Τίποτα δεν είναι αποκομμένο.
    Όλοι επηρεάζουν όλους.
    Όλα ειναι μία ενότητα...
    Αυτό το κατέχει σε μέγα βάθος επίγνωσης, η Ορθόδοξη Συν-είδηση.

    Ευλογημένη γυναίκα, απλή, δεν είχε πάει σε Πανεπιστήμια, ΣΟΦΗ, ΦΩΤΙΣΜΕΝΗ, ευλογημένη μητέρα, όπως οι περισσότερες της γενιάς της, με το ήθος του αληθινού Χριστιανού που συνιστά παιδεία υψηλοτάτου επιπέδου από μόνο του.

    Ας έχουμε την ευχή τους, όπου και αν βρίσκονται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αγαπητη μου αυτά είναι δυσκολα για μας. Μην αναβάζεις τον πήχη τόοοσο ψηλά, ζαλιζόμαστε! Κατσε πρώτα να αγαπήσουμε τα δικά μας παιδιά χωρίς διακρίσεις, να αγαπήσουμε μετά τα γειτονόπουλα, που έχουν περισσότερα χαρίσματα από τα παιδιά μας και κρυφοζηλεύουμε, και ίσως στο τέλος αγαπήσουμε και τα παιδιά του κόσμου όλου.
    Ευχου
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Μαρίνα μου
    σ'ευχαριστώ που το λές.
    Αναφέρθηκα στην εμπειρία μου με παλιές μανάδες που είχαν και αυτές με τη σειρά τους, άλλα παλιότερα παραδείγματα μητρικής αγάπης μπροστά τους, κατά τα υποδείγματα γυναικών παλαιοτέρων και αγιοτέρων(οι Μικρασιάτισσες της Καππαδοκίας, του Πόντου, άγιες γυναίκες, ως πρόσφατα...)

    Είναι σημαντικό,νομίζω, να αναφερόμαστε σε κάτι υψηλότερο από τη δική μας σκέψη ή πρακτική, και ας βρισκόμαστε εμείς τουλάχιστον ΕΙΚΟΣΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΛΕΥΓΕΣ ΥΠΟ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑΝ ...που έγραφε και ο άλλος ο μακαρίτης...
    Έτσι, ίσως υπάρχει μια ελπίδα, κάτι παραπάνω να κάνουμε...
    ίσως...
    Αν δεν το μνημονεύω το καλό παράδειγμα, φοβούμαι ότι θα ξεχαστώ ολότελα...με όλο αυτό το αρνητικό χαλάζι που μας μαστιγώνει σε 24ωρη βάση...
    Εξάλλου αυτή δεν είναι η χρησιμότητα της ανάγνωσης των Συναξαρίων;
    Τα διαβάζουμε μερικά και μας φαίνονται εντελώς παραμύθια, όμως υπήρξαν τρελοί που τα βίωσαν, για Όνομαα!
    :-)
    Φιλιάαα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. εγω ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ =ΠΑΙΔΙΑ ΣΚΥΛΙΑ ΓΑΤΙΑ ΚΛΠ....
    !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
    ΝΙΩΘΩ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ....
    ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΥΛΑΚΙΑ ΑΚΟΜΑ!!!!
    {ΤΑ ΓΑΤΙΑ ΟΧΙ-!!!ΔΕΝ ΜΕ ΑΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΓΑΤΙΑ!!!}

    ΦΙΛΑΚΙΑ!
    ΜΑΤΣ ΜΟΥΤΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ούτε εμένα μου αρέσουν τα γατιά όταν είναι μεγάλα.
    Μόνο όταν είναι μικρά, και αγαθά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. ta mikra gatakia
    nai einai omorfa
    alla kai pali den ta aggizw
    eimai kai allergiki!!!
    ta exw taisei arketes fores
    ta adespota...poy tyxainei na niaourizoyn
    AKATAPAAAAUSTWS KAI ENOXLITHKWS
    eksw apo to para8yrin mou
    kai ta exw taisei
    mono kai mono gia na xortasoun kai na min
    niaoyrizoun me ayto to monotono spastiko
    akatasxeto niaoy niaou niaou niaou
    -san velona pou kollise sto pik up!!!-

    kai oso kai na ta taiiseis
    ayta to violi tous
    HMARTON KYRIE
    PIO spastiko zwo den exw ksanakoysei!!!
    {to exw eksomologithei ayto-to oti den xwneyw ta gatia kai o pneymatikos mou xamogelase pou skeftika na to pw san amartia...
    E LEW AFOY TA EFTIAKSE O THEOS
    KAI MENA DEN MOU ARESOYN-PAEI NA PEI
    OTI KATA KAPOIO TROPO AMARTANW..AFOU EINAI DHMIOURGHMA TOU...
    katalabainete?!

    ayta
    sygnwmi gia tin flyaria.
    -@@-

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Φίλε, που έστειλες μήνυμα πριν λίγο και που είσαι ΚΡΥΦΟΣ ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ ΤΟΥ ΖΟΥΡΑΡΙ, σ'ευχαριστώ...
    Αν έχεις τίποτα προβλήματα δυσκοιλιοτητας, η συνταγή είναι ΜΊΑ!
    Πίνεις κεφίρ, που έχει υποστει ζύμωση μόνον δώδεκα ώρας.
    Αν σου λυθεί το πρόβλημα, θα σου θεραπευθώσιν και αι ζοχάδαι
    (τουτέστιν θα πάψεις να είσαι ζοχαδιασμένος με τους Ορθόδοξους)
    και θα δεις τη ζωή με άλλα χρώματα και άλλες οσμές...αμήν και γένοιτο...
    Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή