Η ψευδαίσθηση του ρομαντικού έρωτα

Παραθέτω απόσπασμα-για χάρη σου- περιστεράκι μου.
Ελπίζω να βρεις κάποιες απαντήσεις σε ερωτήματα...
...........................................................................

Στο βιβλίο μου Ο ΔΡΌΜΟΣ Ο ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΤΑΞΙΔΕΜΕΝΟΣ,έκανα διάκριση ανάμεσα στην αγάπη(την οποία όρισα σαν ενδιαφέρον για την πνευματική ανάπτυξη ενός άλλου ανθρώπου)και το ρομαντικό έρωτα(τον οποίο έχω καταλήξει να θεωρώ μια μορφή ναρκισσισμού).

Το αμερικάνικο ιδεώδες για το ρομαντικό έρωτα στηρίζεται στην ιδέα πως είναι με κάποιο τρόπο δυνατό να <αναληφθεί> στους επτά ουρανούς η Σταχτοπούτα με τον πρίγκιπά της μέσα σε ατέλειωτους οργασμούς.

Αυτό είναι μια ψευδαίσθηση.

Ο ρομαντικός έρωτας είναι προτιμότερος από τον προκάτοχό του-δηλαδή μια κουλτούρα προσχεδιασμένων και κανονισμένων γάμων.

Αλλά το γεγονός παραμένει πως όποιος πιστεύει πως ο αιώνιος έρωτας σε μια σχέση είναι μια αιώνια πιθανότητα, είναι καταδικασμένος σε αιώνια απογοήτευση.

Μάλιστα, νομίζω ότι η αναζήτηση του Θείου στις ανθρώπινες ερωτικές σχέσεις είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχουμε τόσο στη δική μας κοινωνία, όσο και σε άλλες.

Αυτό που κάνουμε είναι ότι προσδοκούμε από το(τη)σύζυγο ή τον εραστή μας να γίνει ο Θεός μας.
Προσδοκούμε από το σύζυγο ή τον εραστή μας να ικανοποιεί ό λ ε ς μας τις ανάγκες, να μας γεμίζει, να φέρνει τον Παράδεισο στη γη.

Και αυτό ποτέ δε συμβαίνει.

Και ένας από τους λόγους που ποτέ δε συμβαίνει-είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι όταν το κάνουμε αυτό-είναι ότι καταπατούμε την Πρώτη Εντολή, η οποἰα λέει:

<Εγώ είμαι ο Κύριος και ο Θεός σου και δε θα λατρεύσεις άλλους θεούς>.

Είναι ωστόσο φυσικό, πολύ φυσικό να το κάνουμε αυτό. Είναι πολύ φυσικό να θέλουμε να έχουμε έναν απτό Θεό, ένα Θεό που όχι μόνο να μπορούμε να βλέπουμε και να αγγίζουμε, αλλά και να κρατάμε και να αγκαλιάζουμε και να κοιμόμαστε μαζί του και ίσως ακόμα και να αισθανόμαστε ότι μας ανήκει.

Έτσι προσδοκούμε από το σύζυγο ή τον εραστή μας να είναι ο Θεός μας και στη διαδικασία αυτή ξεχνάμε τον αληθινό Θεό.

Ο άλλος, λοιπόν, λόγος που οι βαθιά θρησκευόμενοι τόσο συχνά επιλέγουν την αγαμία είναι ότι δε θέλουν τ ί π ο τ α να τους περισπά από την αγάπη τους για το Θεό.

Δε θέλουν να πέσουν βορά στην ειδωλολατρία του ανθρώπινου ρομαντικού έρωτα.

Ξέρουν, όπως είπε ο Άγιος Αυγουστίνος:

<Μας έπλασες για τον εαυτόν σου, αγαπημένε Κύριε, και δεν μπορούμε να αναπαυθούμε πραγματικά παρά μόνο μέσα σε Σένα>.

Και ξέρουν πως είναι δυνατό αν η υπ'αριθμόν μ ί α σχέση τους είναι με το Θεό, να μ η χρειάζονται καμία άλλη σχέση.

(Ψυχίατρος Σκοτ Πεκ από το βιβλίο του, Ο ΔΡΟΜΟΣ Ο ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΤΑΞΙΔΕΜΕΝΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ, σελ.215-216, εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, 1996)