H ευαίσθητη πεταλούδα-ψυχή

Τελικά, είμαστε οι άνθρωποι, απίστευτα συναισθηματικά πλάσματα.

Αυτή την αλήθεια, την κατανοούμε πάντα με τεράστια και καταϊδρωμένη καθυστέρηση.
Κάθε φορά που βιώνουμε ένα γεγονός, νομίζουμε - το βιώνουμε -εν πολλοίς- εν ψυχρώ.

Και δεν είναι π ο τ έ έτσι.
Επίσης, τρέφουμε  την ψευδαίσθηση, ότι εύκολα χάνονται οι μνήμες των εμπειριών μας.

Και πάλι δεν είναι π ο τ έ έτσι.
Οι μνήμες δεν χάνονται.

Προσωπικά, μεγάλωσα στην πόλη αυτή.
Η μάνα της φίλης, ήταν κάτι σαν μάνα- νούμερο δύο, για μένα.
Είχε και τέσσερις μοσχοθυγατέρες.

Η ίδια ήμουν μοναχοπαίδι-και παρίστανα την πέμπτη κόρη, την "ψυχοκόρη", όπως με φώναζε χαϊδευτικά, κι ο καλός τους πατέρας- ήμουν μοναχοπαίδι και μάλιστα σκληρά
- από την κακή σχέση των γονέων- δοκιμαζόμενο.

Πήγαινα, όμως-και αυτή ήταν η δική μου άτυπη ψυχοθεραπεία- κάθε μέρα, απ' το σπίτι
 που έμενα,αρκετά μακριά, δεκαπέντε λεπτά δρόμο με τα μικρά ποδαράκια μου, προς τα δυτικά, κοντά στη θάλασσα,  στο σπίτι της κυρα- Μαρίας, προκειμένου να παίξω με τις λατρεμένες φιλενάδες μου, και φτάνοντας, παρακάλαγα την μάνα τους με...διακονιάρικο ύφος:

"Κυρά- Μαρία μου, δώ μ' μια φέτα ψωμί ζυμωτό, βρεμένο με ζάχαρη!"

Και η άγια γυναίκα της σιωπής, της προσφοράς και του καθήκοντος, έκοβε μια φετάρα απο το τεράστιο καρβέλι, που κάθε τόσο ζύμωνε με τα ακούραστα χεράκια της,  για την πολυμελή οικογένεια.

Έκοβε μια φέτα που φάνταζε στα μάτια μου,  ατέλειωτη σαν αεροπλανοφόρο, την έβρεχε,
την πασπάλιζε με ζάχαρη και την καταβρόχθιζα  με βουλιμία -όπως ο Σπίθας
που διάβαζα στο "Μικρό Ήρωα", ότι μασούλαγε βογκώντας τις γαλέτες- γλυκαίνοντας, με το ζαχαρωμένο ψωμί,  την πληγωμένη ψυχή μου.

Είναι απίστευτο, πώς μια φέτα ψωμί με ζάχαρη, μπορεί να γλυκάνει και να θεραπεύσει ψυχή!

Και όμως συνέβαινε!

Τούτη είναι η μυστική, η παντοδύναμη παρουσία της αγνής αγάπης...

Είχα καιρούς να πάω σε αυτή την υπέροχη, μικρή , παραθαλάσσια πόλη της Κυπαρισσίας Μεσσηνίας.

Το μνημόσυνο έγινε στην Ευαγγελίστρια, εκεί που σύχναζα μικρή, ανεβαίνοντας στο γυναικωνίτη-προσευχόμενη και κάποιο πεντάλεπτο στη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, αλλά προπαντός, σκυμμένη κοιτάζοντας με ενδιαφέρον αμείωτο, ποιος έμπαινε και ποιος έβγαινε στον κυρίως ναό, αφού άναβε το κερί του.

Ευλογημένος ο Θεός των Πατέρων μας, ο μακροθυμών και επανάγων ημάς,  εις το καθ' ομοίωσιν με άπειρους τρόπους...

Το μνημόσυνο ήταν πάντως, χαρμόσυνο!

Πλήρης ημερών "εν τη αμερίστω αγάπη",  που έγραφε και ο Καβάφης,έφυγε η κυρα- Μαρία και έχοντας εκπληρώσει κάθε επίγεια υποχρέωση, ως πιστός και φιλότιμος στρατιώτης Χριστού,
 που όλη της τη ζωή- εν επιγνώσει ή και ανεπιγνώστως- υπήρξε.

Μετά τούς καφέδες, μετά το φαγητό, και αφού ασπαστήκαμε με συγκίνηση οι παλιές φιλενάδες η μία την άλλη- δίνοντας ραντεβού σε πιο ευχάριστα γεγονότα- ανηφορίσαμε με τον Πέτρο, στο κάστρο της πόλης.

Ηταν καταμεσήμερο, Ιούλιος ο μήνας και η ζέστη πολλή.

Το κάστρο της Κυπαρισσίας πανέμορφο, από ακαταμάχητο φως μεσημβρίας, μεταμορφωμένο...
Καθίσαμε σε μια πέτρα να ξαποστάσουμε απ' την ανηφόρα.

Και τότε φάνηκε αυτή η πεταλούδα της φωτογραφίας.
Πέταξε απαλά και παιγνιδιάρικα πάνω απ' το κεφάλι μας.
Σκέφτηκα φωναχτά:
-Λες να είναι η ψυχή της κυρα -Μαρίας;
-Α ναι. Στα παραμύθια θα μπορούσε να είναι!
Η πεταλούδα, σαν ανάερο φιλί ντροπαλής παρουσίας, με μια μεταφυσική χάρη θα έλεγα, γυρόφερνε πάνω απο τα κεφάλια μας.
Ακούραστη, και αθόρυβη στην κίνησή της, σαν την ακάματη  ύπαρξη  της μάνας των μικρών μου φιλενάδων ...
Με έπιασε μια περίεργη και απροσδόκητη συγκίνηση.
Τη μεγάλωνε η ησυχία του κάστρου,  των ατελείωτων περιπάτων της παιδικής μου ηλικίας, μαζί με τις κολλητές μου...
Επεθύμησα να αιχμαλωτίσω την εικόνα στη ψηφιακή μνήμη που κουβαλάγαμε...
Και τότε η πεταλούδα, σαν να κατάλαβε τη σκέψη, ήρθε και ακούμπησε απαλά πάνω σε καταπράσινο θάμνο .
Την πλησίασα και τράβηξα μία, δυο , τρεις, τέσσερις, πέντε, φωτό...από κοντά και όλο απο πιο κοντά, και κείνη δεν έφευγε, παρά μονάχα όταν η ...καλλιτεχνική μου προσπάθεια, έλαβε τέλος...

Απο μικρή με μάγευαν οι πεταλούδες.

Αυτή η συγκεκριμένη, όμως, θα μείνει στη μνήμη μου, σαν αποτύπωμα της ζωής της κυρά Μαρίας:

Ένα, μικρό, πολύτιμο, εύθραυστο, σιωπηλό αριστούργημα.

Όπως ήταν η δια βίου προσφορά της στην οικογένεια.

Ο Κύριος, ας της χαρίζει πολλαπλάσια ανάπαυση.

Ας της δίνει τη χαρά μυριάδων φετών ψωμιού βρεμένων με ζάχαρη- όπως αυτό εξαργυρώνεται στις πνευματικές ουράνιες τράπεζες...

Ας είναι η ψυχή της, κάτω απο τη σκιά των φτερών των Αγίων Αγγέλων, μέχρι εν Αφάτω αγαλλιάσει και Αγάπη, να ξανασυναντηθούμε...

Ευανθία η Σαλογραία
(κατά κόσμον Ευαν. Παναγοπούλου-Κουτσούκου)