Τα πρώτα μου χρόνια τ' αξέχαστα τα ΄ζησα κοντά στ' ακρογιάλι
στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη στη θάλασσα εκεί την πλατιά τη μεγάλη
Και κάθε φορά που μπροστά μου η πρωτάνθιστη ζωούλα προβάλλει
και βλέπω τα ονείρατα κι ακούω τα μιλήματα των πρώτων μου χρόνων κοντά στο ακρογιάλι
στενάζεις καρδιά μου το ίδιο αναστέναγμα Να ζούσα και πάλι
στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη στη θάλασσα εκεί την πλατιά τη μεγάλη
Μια μένα είναι η μοίρα μου μια μένα είνε η χάρη μου δεν γνώρισα κι άλλη
Μια θάλασσα μέσα μου σα λίμνη γλυκόστρωτη και σαν ωκιανός ανοιχτή και μεγάλη
Και να! μεσ' στον ύπνο μου την έφερε τ' όνειρο κοντά μου και πάλι
τη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη τη θάλασσα εκεί την πλατιά τη μεγάλη
Κι εμέ τρισαλίμονο! μια πίκρα με πίκραινε μια πίκρα μεγάλη
και δε μου τη γλύκαινες πανώριο ξαγνάντεμα της πρώτης λαχτάρας μου καλό μου ακρογιάλι!
Ποια τάχα φουρτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου και ποια ανεμοζάλη
που δε μου την κοίμιζες και δεν την ανάπαυες πανώριο ξαγνάντεμα κοντά στ' ακρογιάλι
Μια πίκρα είν' αμίλητη μια πίκρα είν' αξήγητη μια πίκρα μεγάλη
η πίκρα που είν' άσβηστη και μεσ' τον παράδεισο των πρώτων μας χρόνων κοντά στο ακρογιάλι
Κωστης Παλαμας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου