Στο ίδιο κάστρο, εκείνο το -πλήρες φωτός- μεσημέρι του Ιούλιου, συνάντησα μια άλλη παλιά αγάπη:
Πάνω σε τεντωμένο σκοινί –απλωμένο για προστασία των περιηγητών- αντίκρισα να ισορροπεί ειρηνικά, μια τζιτζικομάνα, τουτέστιν, ένα μεγάλο τζιτζίκι.
(Τζιτζικομάνες τα λέγαμε, όταν ήμασταν αγαθοβιόλικα μικρά.
Ηταν, πράγματι, μάνα; Ήταν, πράγματι, πατέρας;
Κάποτε όλες οι απορίες θα λάβουν απάντηση)
Το συναπάντημα πρόβαλε απροσδόκητο.
Πάλι μια χαρά παιδική - χαρά με φουστανάκι πεντάχρονου κοριτσιού- φάνηκε στης καρδιάς μου την πόρτα.
Τα τζιτζίκια υπήρξαν αρμονικότατη μουσική ταπετσαρία, στα καλοκαίρια της ηλικίας της αθωότητας, εκεί στην όμορφη πόλη με το αλησμόνητο κάστρο.
Τα καλοκαίρια που μου φαίνονταν ο χρόνος ατέλειωτος.
Με θυμούμαι τα μεσημέρια- όταν οι μεγάλοι αναπαύονταν - να βγαίνω νυχοπατώντας απ' το σπίτι,
και να χάνομαι μέσ' στο μικρό ελαιώνα που βρισκόταν τριγύρω.
Πάνω στις γκρίζες, τραχιές επιφάνειες των σοφών δέντρων, δεκάδες μικροί φίλοι τερέτιζαν
μέσ' στο εκτυφλωτικό λιοπύρι, ασταμάτητα.
Πόσο μου άρεσε να επιδίδομαι σε κυνήγι τζιτζικιών, το καταμεσήμερο!
Τα πλησίαζα όσο γινόταν πιο αθόρυβα και τα καπάκωνα ξαφνικά με την παλάμη.
Αυτά τα καημένα, ξαφνιάζονταν, τρόμαζαν και χτύπαγαν τα διάφανα φτεράκια τους.
Τα περιεργαζόμουν προσεκτικά.
Τα καθησύχαζα, δήθεν, μιλώντας τους- λες και κάτι μπορούσαν να ακούσουν-τα κράταγα για λίγο -στο ιδρωμένο απ' τη ζέστη και την προσπάθεια-χεράκι και,
μετά, τα άφηνα πάλι ελεύθερα, να εκτοξεύονται αστραπιαία σαν πανικόβλητες σφαίρες
με κοφτό βόμβο - να εξαφανίζονται στα ασημιά των ελιών τα φυλλώματα.
Σύμβολο ξεγνοιασιάς τα τζιτζίκια.
Σύμβολο και α-μερι-μνησίας.
Τα περιγράφει και ο σχετικός μύθος του τζίτζικα με τον μέρμηγκα.
-Εκείνος, ρε παιδί μου, ο τζίτζικας-στο μύθο- όλο τραγούδι και χαβαλέ.
Τίποτε, απολύτως, για επαγγελματικό προσανατολισμό!
Καμία, μα καμία έγνοια να διαβάσει, να περάσει στις εξετάσεις του ΑΣΕΠ, για Όνομααα!
- Τελικά, μήπως για όλα φταίνε τα γονίδια;
Μάλιστα, γιατρέ μου, τα γονίδια!
Διότι εάν τα γονίδια του έρμου του τζίτζικα τον ωθούσαν μόνο στο να ...τραγουδάει και να ζευγαρώνει, ποία είμαι εγώ που θα πάω και θα του ζητήσω ευθύνες;
Ένα σύμβολο ξεγνοιασιάς απ' τη μία.
Ξεγνοιασιάς σε υλικό επίπεδο.
Υπάρχει όμως και η Άγια Ξεγνοιασιά σε πνευματικό επίπεδο.
Αυτή τη δεύτερη, πόσοι την κατανοούν, πόσοι την επιδιώκουν;
Είναι το "Μη μεριμνάτε" που είπε ο Χριστούλης ο Λατρεμένος μου.
Και που κανείς -σχεδόν- δεν ακούει τη σοφή προτροπή Του.
Σκληρός ο Λόγος, όμως, είναι Πάσης Αποδοχής Άξιος.
Και ο έχων ώτα, ακούειν τα Τζιτζίκια,
ακουέτω...
Ευανθία η Σαλογραία
(κατά κόσμον Ευαν. Παναγοπούλου-Κουτσούκου)
Η μέριμνα,όπως στο οικείο εδάφιο αναφέρεται,αφορά στον περισπασμό του νού.Και όταν ο νους περισπάται,στη νοερά προσευχή,δεν κοινωνεί τον Θεό.Όμως οι ταπεινοί άνθρωποι,οι ταπεινοί τη καρδία άνθρωποι,είναι πάντα απερίσπατοι και πάντα κοινωνούν τον Θεό.Ήταν αυτό που συνήθιζαν να λένε,αυτό το "έχει ο Θεός",και τα έβγαζαν πέρα με όλες τις αντιξοότητες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω αν τα έβγαζαν πέρα με όλες τις αντιξοότητες αλλά τουλάχιστον δέχονταν τις αντιξοότητες χωρίς να συντρίβονται. Η αμεριμνησία η κατά Θεόν διακρίνεται από την αναισθησία μόνο σε σχέση με το αντικείμενο της μέριμνας (ή της έλλειψης μέριμνας). Ο κατά Θεόν αμέριμνος μεριμνά πως να αρέσει στον Θεό! Ο αναίσθητος δεν δίνει ένα παρά για τίποτε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕρευνητής
@ΑΚΥΛΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ Ακύλα με τη διάκρισή σου.
Ο κατά Θεόν αμέριμνος, πορεύεται στην Οδό των Αγίων και είναι πλήρης ειρήνης.
Ο αναίσθητος είναι γεμάτος απο ζόφο απελπισίας, εφαρμόζοντας με λάθος τρόπο το ρητό του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού που λέει: Ουδέν θαρσαλεώτερον της απογνώσεως. Αύτη γαρ ου γιγνώσκει ηττάσθαι υπό τινος! :-)
Γιατί λες ότι ο αναίσθητος είναι γεμάτος ζόφο απελπισίας;; Τι σημαίνει τότε η λαϊκή σοφία: Γαϊδουρινή μούρη, αφεντικιά ζωή;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΧα χα χα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό είναι άλλο.
Αυτή είναι η αναισθησία του ανθρώπου του δίχως καμία παιδεία, του αργόστροφου, που σκέφτεται ελάχιστα, και ζει περισσότερο σαν κτήνος, ή για την ακρίβεια πολύ κοντά στα κτηνώδη πρότυπα.
Εν προκειμένω, αναφέρομαι στους καλλιεργημένους και εκλεπτυσμένους αδιάφορους για το Χριστό, που
φ α ί ν ο ν τ α ι αναίσθητοι, ενώ στην πραγματικότητα είναι π λ ή ρ ε ι ς απελπισίας.
Μιλάω για τους συνειδητούς μηδενιστές και υλιστές του καιρού μας που το μυαλό τους είναι ίδιο με ακονισμένο ξυράφι, στις επιχειρηματολογίες και αντεπιχειρηματολογίες που χρησιμοποιούν προκειμένου να φονεύουν την αθάνατη ψυχή τους με μύριους τρόπους...