Σε γνωρίζω από την μάσκα
που φοράς με σιγουριά.
Σε γνωρίζω απ τα χεράκια
που τα πλένεις ταχτικά.
Απ΄ τα έγκατα βγαλμένη των ιατρικών «στοών» Ήρθε πρώτα η φοβέρα κι ακολούθησε η σκλαβιά.
Εκεί μέσα κατοικούσε πικραμένος σιωπηλός.
Ο δικός μας Ιπποκράτης που κατάντησε «νεκρός»;
Γιατί ήρθε εκείνη η μέρα που είναι όλα σιωπηλά. Γιατί τα σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Δυστυχής παρηγορία μόνη σου έμελλε να λες.
Περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαίς.
Και εκαρτέρει κι εκαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά. Μα με μάσκα και ...τσεμπέρι
σου χει φύγει η μαγκιά.
Κι έλεγες πότε; τώρα βγαίνω; «ατιμούλι»… Χαρδαλιά;
Κι από μέσα σκάει σαν «βόμβα» του «επιστήμονα» η λαλιά.
Τότε εσήκωσες το βλέμμα να κοιτάξεις τον Θεό.
Και σου είπε ο «νομοθέτης» ξέχασέ το και αυτό.
Η υγεία πάνω απ΄όλα από νόμους και Θεό.
Έτσι τώρα ερμηνεύουν οι «σωτήρες» το καλό.
Μη μιλάς για ελευθερία είναι πλέον παρελθόν.
Η «επίσημη υγεία» είναι των ....φαρμακοποιών.
Όσο σκύβεις το κεφάλι, τη μασκούλα, τα γαντάκια, και τα αντισηπτικά.
Και κρατάς τις αποστάσεις, «Ελληνάρα μασκαρά»….
Θα σου δώσουν «θεραπεία» και «τσιπάκι» και λουρί.
Κι άμα δεις ελευθερία μου τρυπάς και το αυτί.
.....................................
......................................
Τι βλακείες Χριστέ μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ για την επίσκεψη αγαπητέ κ. Τελέβαντε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα καλή μου Σαλογραία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν σου θυμίζει κάτι ο χαιρετισμός μου, δεν κάνεις λάθος έχω να σου πω.
Είναι το σχόλιο πάνω από το δικό σου που με οδήγησε να φτιάξω αυτόν τον λογαριασμό, αν και δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ λογαριασμούς της «Γκούγκλενας».
Θέλω να απευθύνω τον λόγο στον γράφοντα και να τον ρωτήσω. Εντάξει, έριξες την κοπριά σου, έπρεπε να βάλεις και τον Χριστό δίπλα της; Οποίον ορθόδοξο ήθος!
Κατά τα άλλα, το παίζεις διαφωτιστής και μέγας ιεροεξεταστής. Ού ρε!
Συγγνώμην για το "ού ρε" καλή μου Σαλογραία, τα παίρνουν και τα σκουλούτσια όμως στο κρανίο κι αλλοίμονο αν βρεθείς στο στόμα τους.
@Σκουλουκούι
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΕΝ κατάλαβα ποιος/α είσαι απλά μου θύμισες ένα λατρεμένο παιδικό τραγουδάκι.
Εντάξει. ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ-άρα και ο Παναγιωτάκης Τελεκ.λπ, ΝΑ ΠΕΙ ΜΙΑ ΓΝΩΜΗ.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δεν λέμε ότι υπάρχει ΑΚΟΜΑ; ΧΑΧΑ...
Να περνάς να τα λέμε...
Φιλούθκιαααα!
Θα περνώ, θα περνώ καλή μου Σαλογραία. Με αφορμή αυτό που μου έγραψες παρεμπιπτόντως, δημοκρατία έμαθα στην τρίτη Λυκείου στο μάθημα της έκθεσης, είναι να λες αυτά που θέλουν να ακούσουν. Μάλιστα! Έτσι ακριβώς διδάχθηκα. Και πως συνέβη αυτό μπορεί να με ρωτήσεις. Μπορεί να τα είχα γράψει ξανά εδώ παλιότερα τότε που μπορούσαμε να σχολιάζουμε άνευ λογαριασμού. Θα τα πω εν συντομία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς σκουλουκούι της λάσπης από μικρός, στο σχολείο ήμουν μέτριος μαθητής. Η έκθεση όμως μου άρεσε και ήμουν καλός. Είχαμε που λες στην τρίτη Λυκείου μια γλυκύτατη καθηγήτρια που μας έκανε το εν λόγω μάθημα. Τι γλυκύτατη δηλαδή, άμα την έβλεπες θα είχες εφιάλτες καμιά βδομάδα. Η Βασιλειάδου η αείμνηστη μπροστά της, ήταν χαριτωμένη. Τέλος πάντων. Συνήθως δεν μου έβαζε πάνω από 14-15, παιδικό τραύμα μου άφησε. Κι ας πήρα 17,5 στις πανελλαδικές στην τέταρτη δέσμη. Μην προτρέξεις να πεις τί μέτριος μαθητής μου τσαμπουνάει αυτός εδώ, στα υπόλοιπα πάτωσα κανονικά!
Μια μέρα λοιπόν, μας βάζει να γράψουμε έκθεση με θέμα που αφορούσε στη δημοκρατίααααα. Άρχισα κι εγώ ο καλός σου να αναπτύσσω το θέμα και τα επιχειρήματά μου, ξεκινώντας από τα βασικά. Τι θα πει δημοκρατία ετυμολογικά. Και δως του αναλύσεις κι αναπτύξεις και πρόλογοι κι επίλογοι και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Το ρεζουμέ ήταν περίπου, ότι δεν είναι δημοκρατία αυτό που έχουμε σήμερα αλλά μάλλον επίφαση δημοκρατίας. Λίγες ημέρες μετά, ήρθε κι ο βαθμός. Ένα ωραιότατο εφτάρι αν θυμάμαι καλά. Έμεινα εμβρόντητος να την κοιτάζω με το στόμα ανοιχτό. «Βγήκες εκτός θέματος» άκουσαν τα αυτάκια μου την κρίση της προέδρου. Μεγάαααλο μάθημα εκείνο το εφτάρι καλή μου Σαλογραία.
Μικρή παρένθεση εδώ για να αναφερθώ στην επιλογή μου να γράψω εφτάρι κι όχι επτάρι. Αυτό το φτ που εμπεριέχει η λέξη, βρήκα πως είναι περισσότερο αρμόζον από το πτ. Όχι φαντάζεσαι δηλαδή να πεις σε κάποιον: πτου σου; Ενώ το φτου σου, άλλο πράμα βρε παιδί μου. Φχαριστιέται η ψυχούλα σου. Τέλος παρένθεσης.
Έτσι λίγο αργότερα σε φροντιστήριο που πήγα, έμαθα στην τρυφερή ηλικία των 17 ετών, ότι για να πάρεις καλό βαθμό στην έκθεση δεν φτάνει να τα γράφεις καλά. Πρέπει να τα γράφεις και όπως θέλουν να τα διαβάσουν. Έτσι έλαμψε μέσα στο μυαλό μου η φράση του εξαίρετου καθηγητή μου της έκθεσης στο φροντιστήριο, όπως περίπου έλαμψαν και οι δύο βόμβες στον γαλανό ουρανό της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Είπαμε. Τρυφερή ηλικία. Καλέ τί τρυφερή ηλικία μου τσαμπουνάς 17 χρονώ αρκουδόμαγκας, ίσως αναρωτηθείς. Μην κρίνεις εξ ιδίων και από τα σημερινά καλή μου Σαλογραία. Εγώ 17 χρονών, ήμουν σχολείο - τρύπα και τρύπα σχολείο. Αθώες εποχές! Χωρίς ίντερνετ και κινητά. Κομπιούτερ είχαν αρχίσει να εμφανίζονται, αλλά σε σχέση με τα σημερινά ήταν σαν να συγκρίνεις σκουλουκούι με λεοπάρδαλη.
Πάλι καλά που τα έγραψα συνοπτικά ε; Ελπίζω να σε διασκέδασα ολίγον τι…