Mε αφορμή τον Άγιο Γεράσιμο... (επανάληψη)

Mία απο τις μορφές των Αγίων που με συγκινούν είναι και ο Άγιος Γεράσιμος.

Πηγαίνοντας για προσκύνημα στην Κεφαλονιά, κατέβηκα στην κρύπτη όπου έμπαινε για προσευχή και χανόταν με τις ώρες -ίσως και τις μέρες- μέσα στο σκοτεινό λαγούμι...

Προσπαθώ να καταλάβω την αιτία του τόσου του...μαζοχισμού.
Εντάξει να είναι καλόγερος.

Εντάξει να προσεύχεται ατελείωτα αφού έτσι του έκανε κέφι -ας πούμε- αλλά γιατί σε τέτοιο βαθύ και στα έγκατα της γής, μπουντρούμι, βρε παιδιά; 

Την είχα την απορία για χρόνια...
Τελευταία, νομίζω πως το κατάλαβα...

Το έκανε ίσως, επειδή ήθελε να δυναμώσει την προσευχή του, εστιάζοντας ό λ ο του το συναίσθημα, στα λόγια που ο νούς του εξέπεμπε, χωρίς κανένα εκ των σωματικών του αισθήσεων, περισπασμό.

Μου αρέσει να σκέφτομαι το συναίσθημα του μέσου ανθρώπου, σαν ένα φως σκόρπιο.

Και το συναίσθημα των Αγίων, σαν ένα φως εστιασμένο- με τη δύναμη του Ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού- σε ένα ασύγκριτο λέιζερ που πραγματοποιεί ακόμη και στον αισθητό κόσμο,όταν χρειάζεται, συναρπαστικές επεμβάσεις.

Πώς να φέρει αποτέλεσμα η προσευχή η δική μας, που γίνεται εν μέσω μυρίων περισπασμών;

Οι Άγιοι έκλειναν την πόρτα στον ερεθισμό των σωματικών αισθήσεων, προκειμένου να ενεργοποιήσουν τις άλλες, τις αισθήσεις του πνεύματος.

Κοπιαστική εργασία, εκ πρώτης όψεως.

Γι αυτό και την αναλαμβάνουν δια βίου,οι μεγάλοι εραστές του Θεού, οι ελάχιστοι.

Οι ανταμοιβές οι μυστικές, που λαμβάνουν απο τον Παράκλητο, το Πνεύμα της Αληθείας, πράγματι είναι τεράστιες...

Εμείς, οι άσχετοι απο τη δική τους την εμπειρία, επάνω σε αυτό, μπορούμε να κάνουμε μονάχα μακρινές υποθέσεις...


Ευανθία η Σαλογραία

..............................................................................................................

................................................................................................................

.............................................................................