..είδα φόβους είδα τρόμους είδα βάσανα και πόνους...
Κατά την παράδοση μας, ο Λάζαρος μετά την φρικτή τετραήμερη παραμονή του στον Άδη, δεν γέλασε ποτέ στην ζωή του, μέχρι να ξαναπεθάνει. Τόσο τρομερή ήταν η εμπειρία του θανάτου. Πριν την ανάσταση του Χριστού ο θάνατος ήταν δεσμά,οδύνη, ακοινωνησία Θεού, τρόμος, τυρρανία. Τέσσερις μέρες στον άδη για τον Λάζαρο αντιστοιχούσαν με τέσσερις αιωνιότητες αφόρητης θλίψης και οδύνης.
Μια φορά ξαναγέλασε ή μάλλον εμειδίασε ο Λάζαρος μετά την νεκρανάσταση του. Όταν είδε στην αγορά άνθρωπο να κλέβει μια πήλινη στάμνα και είπε το ανεπανάληπτο: Ιδού το χώμα πού κλέβει χώμα...
Στην πνευματικότητα την ορθόδοξη, η μνήμη θανάτου κατέχει ξεχωριστή θέση.
Δεν φέρει απελπισία και απιστία σε αυτόν πού αξιώθηκε από τον Θεό να την αποκτήσει, αλλά συντριβή και διαρκή μετάνοια και φιλοσοφία περί των σπουδαίων και των ματαίων του βίου και κατάνυξη και καρδία συντετριμμένη και ταπεινή.
Μπορεί να φέρνει και γαλήνη και αμεριμνησία γιατί και τα κακά και ανάποδα λογίζονται ως μικρά και αμελητέα.
Ετσι η μνήμη θανάτου δεν γίνεται κατάρα και κυνισμός , αλλά ευλογία και φιλοσοφία ζωής.
Στην εικόνα είναι ο αββάς Σισώης ενώπιον του τάφου του κοσμοκράτορα Αλέξανδρου του... Μέγα.
Τρεις σκελετοί.
Ποιός είναι ο βασιλιάς απ όλους;...
πηγή: http://trelogiannis.blogspot.gr/2017/04/blog-post_722.html
..............................
..............................
............................
............................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου