Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

Η ψευδαίσθηση του ρομαντικού έρωτα (επανάληψη)





Επανάληψη από το http://salograia.blogspot.gr/2010/01/blog-post_6621.html
το ποστάκιον με τίτλο: 


"Η Ψευδαίσθηση του ρομαντικού έρωτα"

(γράφει ο ψυχίατρος Σκοτ Πεκ )


Παραθέτω απόσπασμα-για χάρη σου- περιστεράκι μου.
Ελπίζω να βρεις κάποιες απαντήσεις σε ερωτήματα...
...........................................................................

Στο βιβλίο μου Ο ΔΡΌΜΟΣ Ο ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΤΑΞΙΔΕΜΕΝΟΣ,έκανα διάκριση ανάμεσα στην αγάπη (την οποία όρισα σαν ενδιαφέρον για την πνευματική ανάπτυξη ενός άλλου ανθρώπου)και το ρομαντικό έρωτα(τον οποίο έχω καταλήξει να θεωρώ μια μορφή ναρκισσισμού). 

Το αμερικάνικο ιδεώδες για το ρομαντικό έρωτα στηρίζεται στην ιδέα πως είναι με κάποιο τρόπο δυνατό να <αναληφθεί> στους επτά ουρανούς η Σταχτοπούτα με τον πρίγκιπά της μέσα σε ατέλειωτους οργασμούς.

Αυτό είναι μια ψευδαίσθηση.

Ο ρομαντικός έρωτας είναι προτιμότερος από τον προκάτοχό του-δηλαδή μια κουλτούρα προσχεδιασμένων και κανονισμένων γάμων.

Αλλά το γεγονός παραμένει πως όποιος πιστεύει πως ο αιώνιος έρωτας σε μια σχέση είναι μια αιώνια πιθανότητα, είναι καταδικασμένος σε αιώνια απογοήτευση.

Μάλιστα, νομίζω ότι η αναζήτηση του Θείου στις ανθρώπινες ερωτικές σχέσεις είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχουμε τόσο στη δική μας κοινωνία, όσο και σε άλλες.

Αυτό που κάνουμε είναι ότι προσδοκούμε από το(τη)σύζυγο ή τον εραστή μας να γίνει ο Θεός μας.
Προσδοκούμε από το σύζυγο ή τον εραστή μας 

να ικανοποιεί ό λ ε ς μας τις ανάγκες, να μας γεμίζει, να φέρνει τον Παράδεισο στη γη.
Και αυτό ποτέ δε συμβαίνει.

Και ένας από τους λόγους που ποτέ δε συμβαίνει-είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι όταν το κάνουμε αυτό-είναι ότι καταπατούμε την Πρώτη Εντολή, η οποἰα λέει:

<Εγώ είμαι ο Κύριος και ο Θεός σου

και δε θα λατρεύσεις άλλους θεούς>.

Είναι ωστόσο φυσικό, πολύ φυσικό να το κάνουμε αυτό. Είναι πολύ φυσικό να θέλουμε να έχουμε έναν απτό Θεό, ένα Θεό που όχι μόνο να μπορούμε να βλέπουμε και να αγγίζουμε, αλλά και να κρατάμε και να αγκαλιάζουμε και να κοιμόμαστε μαζί του και ίσως ακόμα και να αισθανόμαστε ότι μας ανήκει.

Έτσι προσδοκούμε από το σύζυγο ή τον εραστή μας 

να είναι ο Θεός μας και στη διαδικασία αυτή ξεχνάμε τον αληθινό Θεό.
Ο άλλος, λοιπόν, λόγος που οι βαθιά θρησκευόμενοι 

τόσο συχνά επιλέγουν την αγαμία είναι 
ότι δε θέλουν τ ί π ο τ α να τους περισπά από την αγάπη τους για το Θεό.
Δε θέλουν να πέσουν βορά στην ειδωλολατρία του ανθρώπινου ρομαντικού έρωτα.

Ξέρουν, όπως είπε ο Άγιος Αυγουστίνος:

"Μας έπλασες για τον εαυτόν σου, αγαπημένε Κύριε, 

και δεν μπορούμε να αναπαυθούμε πραγματικά παρά μόνο μέσα σε Σένα".
Και ξέρουν πως είναι δυνατό 

αν η υπ'αριθμόν μ ί α σχέση τους είναι με το Θεό, 
να μ η χρειάζονται καμία άλλη σχέση.

(Ψυχίατρος Σκοτ Πεκ από το βιβλίο του

Ο ΔΡΟΜΟΣ Ο ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΤΑΞΙΔΕΜΕΝΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ, σελ.215-216, εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, 1996)

6 σχόλια:

  1. Κάπου τα έχει μπερδέψει ο εν λόγω...

    Νιώθω ότι θα έπρεπε να γράψω αντιρρητικό κείμενο για κάθε μία πρόταση.
    Η λογική του είναι σε λάθος βάση. Μας δείχνει κατ' αρχήν ότι δεν είναι Ορθόδοξος, με την εξύμνηση της αγαμίας. Όχι μόνο οι Πατέρες (που μάλλον δεν τους δέχεται) αλλά και η ίδια η Κ.Δ. διαφωνεί μαζί του.
    Αν θέλεις λεπτομερέστερη ανάλυση, να συνεχίσουμε την κουβέντα.
    π. Βασίλειος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @Labitochromis

    Ευπρόσδεκτη η τοποθέτηση, "πάτερ Βασίλειε".

    Ο Αμερικάνος ψυχίατρος δεν κάνει πραγματεία επάνω στο θέμα. Απλές νύξεις κάνει. Και για την αυταπάτη του ρομαντικού έρωτα (όπως τον βλέπουμε στα βίπερ Νόρα )που καταστρέφει τόσους γάμους και οδηγεί σε διαζύγια θέλει να μιλήσει.
    Το θέμα της εν Θεώ παρθενίας αποτελεί άλλο τεράστιο κεφάλαιο.

    Ευχαρίστως θα άκουγα από την ΕΜΠΕΙΡΙΑ σου, εκτενέστερη τοποθέτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Να αρχίσουμε με τον ρομαντισμό.

    Ιστορικά, ο ρομαντισμός προέρχεται από τον ιπποτισμό (εξ’ ου και η έκφραση: τι ιππότης). Τι ήταν ο ιπποτισμός? Ο ιπποτισμός, μας λέει ο ιστορικός Κων. Ι. Γιαννακόπουλος, ήταν η αγάπη την οποία έτρεφαν οι ιππότες οι οποίοι πήγαιναν στις (14 τον αριθμό) σταυροφορίες (για την ανάκτηση του Τιμίου Σταυρού από τους Άραβες), αγάπη την οποία είχαν για κάποιαν που ΔΕΝ ήταν η γυναίκα τους. Μια αγάπη η οποία τους έδινε κουράγιο στη μάχη, αλλά και προσμονή για γυρίσουν πίσω. Αυτοί οι ιπποτικοί έρωτες, λοιπόν, εξυμνήθηκαν από τους τροβαδούρους της εποχής και έτσι απέκτησαν τη φήμη που έχουν μέχρι σήμερα.

    Βέβαια, και η τηλεόραση και το σινεμά έπαιξαν ρόλο στην εξιδανίκευση αυτού του ιδεώδους, αλλά έχτισαν πάνω σε κάτι υπαρκτό: είχε ήδη φήμη και αίγλη αυτή η ιδέα.

    Παρακάτω, μας μιλάει ο εν λόγω ψυχίατρος για την ειδωλοποίηση :το να μετατρέψουμε κάτι σε είδωλο και να το λατρεύουμε. Για την ειδωλοποίηση του ρομαντικού έρωτα, στην αρχή, και για την ειδωλοποίηση του ανθρώπου/συντρόφου. Και ενώ θεωρεί λάθος το πρώτο, μας λέει ότι είναι φυσικό το δεύτερο! Ενώ το θεωρεί κι εκείνο λάθος, μας λέει ότι είναι φυσικό!

    Είναι φυσικό να λατρεύουμε τον άνθρωπο/σύντροφο σαν Θεό? Μάλλον, είναι φυσικό για τους παπικούς και τους προτεστάντες, που συνήθισαν στην ιδέα του ότι ο Θεός είναι απόμακρος απ’ τον κόσμο. Αυτό είναι εμφανές σε όλη την κουλτούρα και την φιλοσοφία τους. Πιστεύουν ότι ο Θεός, αφού κατασκεύασε τον κόσμο, τον άφησε στην τύχη του. Τους “ άφησε” ορφανούς. Γι’ αυτό έχουν συνεχώς την ανάγκη να φτιάχνουν υπερανθρώπους και ήρωες, για να έχουν κάποιον να τους προστατεύει. Αλλά, και αυτό όμως, όταν τελειώσει η τηλοψία, χάνουν την δύναμή τους. Και μένουν πάλι μόνοι. Ίσως γι’ αυτό το θεωρεί φυσικό το να θέλουν να έχουν έναν απτό Θεό.

    Και στο τέλος του αποσπάσματος μας λέει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι ο γάμος είναι από πλευράς θρησκευτικής καταδικασμένος, και οι σωστοί (κατ’ αυτόν, ή κατά την πίστη του) επιλέγουν την αγαμία!

    Δηλαδή, ενώ το πρώτο θαύμα που έκανε ο Χριστός ήταν σε γάμο, ενώ ο απόστολος Παύλος αφιερώνει κεφάλαια ολόκληρα στη θεολογία του γάμου, οι βαθιά θρησκευόμενοι πρέπει να επιλέξουν την αγαμία! Μα, διάβασε έστω την Καινή Διαθήκη αυτός ο άνθρωπος?
    Κατά Ματθαίον, κεφάλαιο 19, στίχοι 10-11: λέγουσιν αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ· εἰ οὕτως ἐστὶν ἡ αἰτία τοῦ ἀνθρώπου μετὰ τῆς γυναικός, οὐ συμφέρει γαμῆσαι. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· οὐ πάντες χωροῦσι τὸν λόγον τοῦτον, ἀλλ᾿ οἷς δέδοται· . Δηλαδή, δεν μπορούν όλοι να γίνουν άγαμοι. Μόνο σε όποιους δόθηκε. Αυτό λέει ο Κύριος.
    Συνεπώς, δεν είναι έτσι όπως μας τα λέει ο εν λόγω ψυχίατρος. Αλλιώς, θα σήμαινε ότι όσοι μπουν στον γάμο, πάνε στην κόλαση!
    Αυτά που λέει ο άγιος Αυγουστίνος είναι σωστά, αλλά δεν έχει ο άνθρωπος τις προϋποθέσεις τις πνευματικές για να τα καταλάβει. Επειδή, όπως είπαμε, θεωρούν ότι ο Θεός είναι αποστασιοποιημένος από τον κόσμο, με την ίδια λογική θεωρούν ότι ο Θεός δεν στέλνει χάρη αγιαστική στους πιστούς για να την μετέχουν και να αγιάζονται.
    Δεν κάνουν διάκριση ουσίας και ενεργειών στο Θεό. Πως θα καταλάβουν, λοιπόν, ότι ο άγιος Αυγουστίνος μιλάει για τον θεϊκό έρωτα υπό την έννοια της μετοχής? Ότι η ψυχή που γεύεται την αγιαστική χάρη του Θεού και αγιάζεται και θεώνεται, ποθεί το Θεό, όπως ο εραστής την ερωμένη? Έτσι μας λέει ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας : ότι ο Θεός είναι μανιώδης εραστής της σωτηρίας μας. Είναι μανιώδης εραστής της ψυχής μας, του χρόνου μας, της καθημερινότητάς μας. Μέσα σ’ αυτό το εννοιολογικό πλαίσιο μας «έπλασε για τον εαυτό Του». Αναπαυόμαστε μόνο μέσα στην αγιαστική χάρη του Θεού. Και είμαστε μέσα στο Θεό τροπικά ( με τον τρόπο της μετοχής), όχι τοπικά (δηλαδή μέσα στο ναό), ούτε θεσμικά (με το να γίνει άγαμος κληρικός ή μοναχός).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Labitochromis

    "Πάτερ Βασίλειε"
    Ευχαριστώ πολύ για την τοποθέτηση. Είσαι έγγαμος ή αγαμος; Δεν μας έχεις πει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή