Άρωμα Ορθοδοξίας -Φανέρωση ζωής- Πέτρος Γ. Κουτσούκος

Έγραψε τα παρακάτω ( και τα διάβασε, 
σε συγκέντρωση, στη Θεσσαλονίκη το 2007,  )


ο Πέτρος Κουτσούκος, 
όστις (=ο οποίος)

εκτός από (κακ..καλόφωνος, θέλω να πω χι χι...)
ερασιτέχνης ιεροψάλτης
του μικρούτσικου  Ιερού Ναού Αγίων Πάντων, Πατρών
τυγχάνει  
και καθηγητής, του Τμήματος Χημικών -Μηχανικών 
στο Πολυτεχνείο της Πάτρας.

Ευανθία η Σαλογραία ή άλλως, η Πέτραινα
.............................................................................................................................

ΑΡΩΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ: ΦΑΝΕΡΩΣΗ ΖΩΗΣ!

Διαβάζουμε στο γεροντικό πως πλησίασαν τον Αββά Αγάθωνα κάποιοι και του είπαν επιθετικά:  "Αββά είσαι κλεφτης!  Αββά είσαι ψεύτης!  Αββά είσαι πόρνος!"

 Και άλλες πολλές αμαρτίες, του καταμαρτύρησαν.

 Και αυτός τα άκουε στωϊκά αποδεχόμενος τις κατηγορίες τους.

"Ναι, παιδί μου, ό,τι νομίζεις, είμαι!"

Όταν όμως του είπαν:

"Αββά είσαι αιρετικός!"  ο Αββάς τινάχτηκε σε εντονη διαμαρτυρία: 

" Όχι, αδελφοί,  αιρετικός, δεν είμαι!  Μη γένοιτο!"

Τότε τον ρώτησαν, με απορία: 
"Γιατί, Αββά, όταν σου απαγγείλαμε τόσες βαριές κατηγορίες δεν υπερασπίστηκες τον εαυτό σου, και τις αποδέχτηκες, ενώ  όταν σε κατηγορήσαμε ως αιρετικό, αυτό το αρνείσαι με βδελυγμία; "

"Δεν με πείραξε, παιδιά μου, που με χαρακτηρίσατε ως πολύ αμαρτωλό, διότι για  κάθε αμαρτία, όσο μεγάλη και να είναι υπάρχει η ελπίδα της μετάνοιας, απάντησε.

Η αίρεση όμως είναι η απομάκρυνση, από την ορθή σκέψη περί της Αληθείας, 
και επομένως  ο χωρισμός από το Θεό, που είναι η Αλήθεια. "

Η αίρεση είναι  η απουσία της ελπίδας για Μετά-νοια!

Για επανατοποθέτηση δηλαδή της σκέψης επάνω στη σωστή συχνότητα…ώστε από τις ορθές  σκέψεις να προκύπτουν τα ορθά  έργα που θα επισύρουν τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος στην όλη ψυχοσωματική ανθρώπινη υπόστασή μας, εισάγοντας μας εν τω τέλει του επίγειου ημών χρόνου, στην Ουράνια Βασίλεια από την οποία ξεπέσαμε και για την οποία  πλαστήκαμε!

 Δικαίως, λοιπόν, τόσο πολύ φοβόταν ο Αββάς την αίρεση!

 Όταν, επίσης,  τον πολιό γέροντα, τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, οι παλατιανοί και οι πατριαρχικοί τον πίεζαν έστω να μην μιλάει κατά της αίρεσεως, εστω, να μην λέει τίποτε, αρνήθηκε λέγοντας:  
"Πώς να μην ομιλώ γι’ αυτά  τα οποία ο ίδιος ο Κύριός μας, μας έχει δώσει εντολή να μιλάμε;

 Θα μας ντροπιάσουν τα άψυχα λιθάρια αν σιωπήσουμε!

 Αυτά θα πάρουν την φωνή για να δώσουν ομολογία!"

 Σε προχωρημένη ηλικία, ο άγιος,  προτίμησε την ατίμωση, την κοπή της γλώσσας του, την δημόσια διαπόμπευση, την εξορία, τον θάνατο τον σωματικό! 

Αυτός ο ευπατρίδης προτίμησε την ατιμία από τις τιμές αυτού του κόσμου και τώρα δοξάζεται και στη γή και στα επουράνια!

Την ίδια, αταλάντευτη, αδιαπραγμάτευτη στάση κράτησαν όλοι οι ομολογητές της Πίστεώς μας που έχυσαν το αίμα τους προκειμένου να μην  προδώσουν την Ορθή δόξα, την Ορθή πίστη, την πολυφίλητη  Ορθοδοξία!

Ό Μέγας Αντώνιος σε όραμα, προείδε τους Αρειανούς ως κτήνη λακτίζοντα την αγία Τράπεζα. Στο θαυμάσιο βίο του, πού έγραψε ό Μ. Αθανάσιος, παρουσιάζεται ως ιεραπόστολος και ιεροκήρυκας, πού άφησε την ησυχία της ερήμου και κατήλθε στην Αλεξάνδρεια, για να ενισχύσει το λαό του Θεού από τη μάστιγα του αρειανισμού. Αναφέρεται μάλιστα πώς στους «αιρετικούς μίλησε φιλικώς, παρά μόνον τόσον, όσον να νουθέτηση αυτούς ώστε να επιστρέψουν εις την ευσέβειαν, θεωρών και διδάσκων την φιλία και ομιλία με αυτούς, ως βλάβη και απώλεια ψυχής».

Αυτά είπε προς τους μαθητές και λίγο προ του μακαρίου τέλους του και αυτή ήταν ή στάση όλων των ομολογητών προς τους αιρετικούς. Οι Ορθόδοξοι ακολουθούσαν τον Μ. Αθανάσιο και ενισχύονταν από αυτόν. Τη στάση έναντι των αιρετικών πού είχε ό Μ. Αντώνιος είχαν και οί άγιοι Μ. Παχώμιος και Μακάριος ό Αιγύπτιος μετά των μαθητών τους.

Ο όσιος Ιουλιανός δια προσευχών και διδασκαλιών εμψύχωσε τους Ορθοδόξους κατά των ετεροδιδασκαλιών, ό όσιος Αφραάτης άφησε τον έγκλειστο βίο για να κηρύξει στους πιστούς τα Ορθόδοξα δόγματα, πού παρερμήνευαν οί Αρειανοί και ό όσιος Ισαάκιος - της Μονής Δαλμάτων δεν δίστασε να ελέγξει και τον αυτοκράτορα Ουάλεντα για τον επηρεασμό του από τον Αρειανισμό.

Ό κατανυκτικός όσιος 'Εφραίμ ό Σύρος υπήρξε αυστηρός ασκητής και ελεγκτής των αιρετικών Απολλιναρίου, Μάνητος, Βαρδησάνη και Μαρκίωνος.

Από τους πρώτους πού αντέδρασαν στην αιρετική νόσο του νεστοριανισμού ήταν ό ηγούμενος των Ρουφιανών Κωνσταντινουπόλεως όσιος Υπάτιος, ό όποιος δεν δίστασε να αντικρούσει σθεναρές απειλές και τιμωρίες πολιτικών και εκκλησιαστικών αρχόντων.

Τον μονοφυσιτισμό έγκαιρα καταδίκασαν απτόητοι, οί όσιοι Μ. Ευθύμιος, Γελάσιος, Συμεών ό Στυλίτης, Ιωάννης Κολωνίας, Σάββας ό Ηγιασμένος και Μ. Θεοδόσιος, δίχως να δειλιάσουν στις απειλές, κάμνοντας πορείες και μακρές συζητήσεις μετά των υπευθύνων, ακολουθούμενοι υπό χιλιάδων μοναχών.

Τον Ωριγενισμό καταδίκασαν νωρίς, οί όσιοι Μ. Παχώμιος, Σάββας ό Ηγιασμένος, Ιωάννης Κολωνίας, Κυριάκος ό Αναχωρητής, άββάς Βαρσανούφιος και Μάξιμος ό Ομολογητής, ό όποιος αναδείχθηκε και κύριος πολεμιστής του μονοθελητισμού, συνοδευόμενος υπό πολλών μοναχών, ύπομείνας κακουχίες πολλές, μαρτύρια και εξορίες.

Ό μοντερνισμός και ή εκκοσμίκευση ήταν μάλλον οί αρχές της πολύχρονης ταραχής της εικονομαχίας. Μεταξύ των μεταρρυθμίσεων αναφέρονται ή συντόμευση της Θ . Λειτουργίας, ή κατάργηση αγρυπνιών και άλλων ιερών ακολουθιών, νηστειών και εορτών, ή απλοποίηση της διατροφής τών μοναχών, ή δήμευση της μοναστηριακής περιουσίας, ό περιορισμός κουρών και χειροτονιών, ή κύρωση της εκλογής των επισκόπων από το αυτοκρατορικό συμβούλιο.

 Οί εικονομάχοι κύριους αντίπαλους είχαν τους μοναχούς, οι οποίοι νωρίς και θαρρετά στηλίτευσαν την καινοτομία και συσπείρωσαν το μικρό ποίμνιο γύρω από την Μία Σώζουσα Αλήθεια.

Πρόμαχοι των ομολογητών ήσαν οί όσιοι Ιωάννης ό Δαμασκηνός και Θεόδωρος ό Στουδίτης, οί οποίοι υπέστησαν τα πάνδεινα, απτόητοι.

Ό αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ε' ό Κοπρώνυμος, γνωρίζοντας το έργο των Ιερών Μονών, διέταξε την κατάργηση τους και τη δίωξη των μόνιμων οικητόρων τους, πιέζοντας τους να ακολουθήσουν τον έγγαμο βίο.

 Δίκαια οί ιστορικοί ονομάζουν την περίοδο "Μοναχομαχία"

Οί όσιοι Στέφανος ό Νέος, Στέφανος ό Σαββαϊτης, Ανδρέας ό εν Κρίσει, Θεόφιλος, Προκόπιος και Βασίλειος, υποστήριξαν την ορθή τιμή και προσκύνηση των αγίων εικόνων κατά την πρώτη εικονομαχική περίοδο, με πολλές περιπέτειες και μεγάλα μαρτύρια.

Και κατά τη δεύτερη εικονομαχική περίοδο, πλήθος ηγουμένων και μοναχών διώχθηκαν και μαρτύρησαν για την Ορθή Πίστη.

Και το ερώτημα που προβάλει ο σημερινός άνθρωπος, τόσο αυτοί που θρησκεύουν αλλά πολύ περισσότερο αυτοί οι οποίοι στέκονται μακρυά από την Εκκλησία είναι:

Καλά, μήπως οι όσιοι πατέρες ήσαν πεισματάρηδες;

Μήπως ήταν απλά αντιδραστικοί;

Γιατί δεν συμβιβάζονταν λίγο, και τις τιμές τους να έχουν, και να υπάρχει ηρεμία;

Τι συμβαίνει;  Τόσο κακό  είναι το να είναι κανείς μονοφυσίτης;

Ή το να πιστεύει στο Filioque; 

Στην πόλη όπου κατοικώ, την Πάτρα, τις ημέρες της Ανάστασης, ξεσηκώθηκε μεγάλος σάλος, διότι κάποιος ιερομόναχος, ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως Πατρών αποκάλεσε τους παπικούς αιρετικούς! 

Μεγάλος σάλος! Χαρακτηρίσθηκε  ο ιερέας μεσαιωνικός!

 Η «επίσημη» διοικούσα ή κρατική-όπως θέλετε πείτε το – εκκλησία έκανε το γεγονός"γαργάρα" προσπάθησε να κρατήσει χαμηλούς τόνους, δεν είδε, δεν άκουσε, δεν κατάλαβε…"Με την αίρεση τώρα θα ασχολούμεθα;…"

Χριστιανοί είναι αυτοί…μπορούμε να βγάλουμε το αντιαιρετικό μας άχτι στους Ιεχωβάδες…

Εξάλλου, πριν λίγο καιρό, ήταν αγκαλιά "κατασυγκινημένος ο κ. Βαρθολομαίος με τον πάπα!"

Ναι, και όμως αγαπητοί μου, είναι πολύ σημαντική 
η μέχρι κεραίας Ορθόδοξη Ομολογία, χωρίς νοθείες ή προσθαφαιρέσεις!

 Η εμμονή στην Ορθή Ομολογία -άχρι θανάτου- των Αγιων μας, ήταν το ορατό σημάδι της φώτισής τους από το Άγιο Πνεύμα, το οποίο σκήνωσε μέσα τους, ύστερα από άσκηση, από την τέλεια υπακοή και υποταγή του θελήματός τους στο Θέλημα του Αγίου Θεού. 

Το ίδιο αυτό Άγιο Πνεύμα μάς στέλνει το ένα και μοναδικό μήνυμα: 

Η Ορθή Πίστη, η Ορθοδοξία είναι η Ζωή του ανθρώπου 
και η αίρεση ο Θάνατος!

 Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, σαρκώθηκε «ίνα ζωήν έχομεν και περισσόν έχομεν!».  
Τα ρήματά Του είναι ρήματα Ζωής και για τον νυν αιώνα και για τον μέλλοντα!

 Είναι η συνταγή για την πρόληψη του θανάτου, η συνταγή για την Ανάσταση!

 Κάθε απόκλιση οδηγεί στο θάνατο, είτε μπορούμε αυτό να το κατανοήσουμε, είτε όχι!

Η αίρεση είναι απόκλιση από την διδασκαλία του Κυρίου μας, όπως μας παραδόθηκε από τον ίδιο, δια των Αγίων Αποστόλων του, και φυλάσσεται ως πολύτιμος παρακαταθήκη μέσα στην Εκκλησία.

Λέγεται για τον στόλο του Ξέρξη ότι υπέστη πανωλεθρία κοντά στις Θερμοπύλες, όταν οι Έλληνες υπερασπιστές της πατρίδας τους, άναψαν φάρους παραπλάνησης οδηγώντας τα πλοία στα βράχια, με αποτέλεσμα να συντριβούν μέσα στο σκοτάδι και σε δυσμενείς καιρικές συνθήκες.

 Είχαν σβήσει τους πραγματικούς φάρους και άναψαν τα φώτα της πλάνης.

 Το αποτέλεσμα ήταν οι Πέρσες να υποστούν βαριές απώλειες και πολλοί να βρούν τον θάνατο!

 Ψεύτικα φώτα, παραπλανητικά είναι και οι κάθε λογής αιρέσεις.

 Με φρίκη η ανθρωπότητα στάθηκε μπροστά σε ομαδικές αυτοκτονίες στην Γουϊάνα , στην Ελβετία και αλλού όπου τυφλοί οδηγοί τυφλών, παράφρονες αιρετικοί οδήγησαν τους οπαδούς τους των, τους οποίους παρέσυραν στην καταστροφή αυτών και των οικογενειών τους!  Δυστυχως όμως για όλους μας, λησμονούμε γρήγορα!

  Και όσο πιο δυσάρεστα τα γεγονότα τόσο περισσότερο 
έχουμε την τάση να τα απωθούμε από την μνήμη μας.

 Η αίρεση βασίζεται στην λήθη, σαν το φίδι που είναι κρυμμένο στην αφάνεια, κάτω από τα χόρτα, αλλά είναι πάντα, το ίδιο θανατηφόρο!

 Η Ορθοδοξία απαιτεί νήψη, εγρήγορση Α-λήθεια…

Εχθρεύεται την λήθη η οποία φέρνει το μούδιασμα του θανάτου στις ψυχές. 

Λένε πως, όσοι πεθαίνουν από το κρύο, κυριεύονται πρώτα από ένα γλυκό αίσθημα που τους κάνει να λησμονούν το που βρίσκονται…παραδίδονται μέχρις ότου ο θάνατος να τους κυριεύσει!

Η αίρεση, λέξη που παράγεται από το ρήμα της Αρχαίας Ελληνικής αιρέομαι το οποίο σημαίνει λαμβάνω κατά προτίμηση, προτιμώ κάτι από κάτι άλλο, υποδηλώνει και την φύση της:  Είναι δηλαδή η επιλεκτική απομόνωση ενός μόνο μέρους από το καθόλου -από  ολόκληρη δηλαδή- της Αληθείας.

 Η επιλογή αυτή είναι πάντοτε ολέθρια, επειδή η σωτηρία του ανθρώπου δεν νοείται παρά μόνον ως σωτηρία του όλου, δεν μπορεί να επιτευχθεί με κομμάτια, αποσπασματικά!

 Όπως σημειώνει πολύ καλά ο Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος:

"Φαντασθείτε για μια στιγμή ένα γιατρό να δίνει μια συνταγή με πολλά φάρμακα και ο φαρμακοποιός να διαλέγει από αυτά δύο ή τρία μόνο και να τα παραδίδει στον ασθενή λέγοντας:  «Να, πάρε τα φάρμακα, που σου έγραψε ο γιατρός».

 Ο φαρμακοποιός αυτός δεν είναι παρά ψεύτης και απατεώνας!"

Η πτώση του Αδάμ-είτε το κατανοούμε αυτό είτε όχι- ε
ίχε ως συνεπακόλουθο την ασθένεια του ανθρώπου.

 Ασθένεια προς θάνατον.

Και αυτό συνέβη διότι ο παλαιός Αδάμ επέλεξε μέρος των εντολών του Θεού!

 Έγινε ο πρώτος αιρετικός!

Η έξωσή του από τον παράδεισο, επέτεινε την ασθένεια και την επέτεινε περαιτέρω καθώς ξεμάκραινε η πρώτη εκείνη ανάμηση του Παραδείσου!

 Και το κακό έγινε τόσο μεγάλο, ώστε ήταν παντελώς αδύνατη η επιστροφή του ανθρώπου.  Και χρειάστηκε να γίνει άνθρωπος ο Θεός, να πάρει τη σάρκα μας την παραπεσούσα,  να την υψώση στον Ουρανό, να την καθίσει εκ δεξιών του Πατρός,  ώστε να αναμορφώση το αρχαίο κάλλος!

Και πως έγινε αυτό; 

Με το να έρθει και να μας οδηγήσει εις πάσαν την  Αλήθεια, 
δια της ιδρύσεως της Εκκλησίας Του!

Όπως επισημαίνει ο άγιος Μητροπολίτης Φιλάρετος, του οποίου το σκήνωμα διατηρείται για δεκαετίες αδιάφθορο, σε εγκύκλιό του την Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Δ Οικουμενικής Συνόδου, "το δηλητήριο της αιρέσεως δεν είναι τόσο επικίνδυνο όταν κηρύσσεται μόνον έξωθεν.  Λίαν επικίνδυνο γίνεται το δηλητήριο το οποίο βαθμιαίως εισάγεται στον οργανισμό με ολοένα μεγαλύτερες δόσεις από εκείνους, οι οποίοι από την θέση τους δεν έπρεπε να είναι δηλητηριασταί αλλά πνευματικοί ιατροί" 

 (Μητροπολίτης Φιλαρετος Ν.Υόρκη 14/27 Ιουλίου 1969, Κυριακή Πατέρων Δ Οικουμενικής Συνόδου). 

Και δυστυχώς, με τον καθημερινό βομβαρδισμό τον οποίο υφιστάμεθα σήμερα από όλες τις μεριές, βιώνουμε μια συνεχή δηλητηρίαση και χρειαζόμαστε επειγόντως και χωρίς νυσταγμό το αντίδοτο του θανάτου, το οποίο είναι η Ορθοδοξία, η οποία και διαφυλάσσεται μόνο μέσα στην Αγία Εκκλησία με την συμμετοχή στα άγια Μυστήρια και με την Ορθοπραξία!

Ποιά, λοιπόν, η διαφορά μεταξύ Ορθοδοξίας και αιρέσεως; 

Η διαφορά είναι ότι στην αίρεση δεν υπάρχει θεραπεία του Νού του ανθρώπου.

 Στην Ορθοδοξία, αντιθέτως, θεραπεύεται ο Νούς του ανθρώπου, και η Καρδία του.

 Στην Ορθοδοξία υπάρχει θεραπεία της ανθρώπινης προσωπικότητος και απόδειξη είναι οι Άγιοι! 

Οι αιρετικοί είναι κάτι το αντίστοιχο με τους κομπογιανίτες, 
οι οποίοι υπέσχοντο κάποια ζωή μετά θάνατον.

Σε αυτήν όμως εδώ την ζωή δεν έδιναν θεραπεία στους πιστούς τους, 
ούτε τους πρόσφεραν κάτι παραπάνω από μια δεισιδαιμονία επιπλέον. 

Οι αιρέσεις ήταν και είναι θρησκείες για μετά το θάνατο.

 Αιρετικός  είναι εκείνος του οποίου τα δόγματα δεν είναι Ορθόδοξα, με αποτέλεσμα να μην ενεργεί η Θεία Χάρις θεραπευτικά και έτσι είναι αδύνατο στον αιρετικό να φθάσει στην κάθαρση  στον φωτισμό και τη θέωση.

 Αδελφοί μου, όπως υπάρχει μια αυστηρή νομοτέλεια στον κτιστό κόσμο, 
έτσι υπάρχει νομοτέλεια και στον Πνευματικό κόσμο.

 Η λειτουργία των κυττάρων μας είναι πολύ συγκεκριμένη: Μικρές, αδιόρατες αρχικά μεταβολές στον μεταβολισμό μπορούν να οδηγήσουν σε μεταλλάξεις, σε εντελώς ανώμαλη και αφύσικη ανάπτυξη των κυττάρων, σε καρκίνο και θάνατο όλου του οργανισμού! 

Αποκλίσεις από την ισορροπία των ηλεκτρολυτών στο σώμα μας της τάξης των μερικών εκατομμυριοστών του γραμμαρίου μπορούν να προκαλέσουν τον θάνατο!  Αλλαγή της σειράς μερικών αμινοξέων-μικρών μορίων-στις μακρές αλυσίδες του DNA είναι υπεύθυνες για ασθένειες ανίατες!

 Η απουσία ενός και μόνο ενζύμου, μιας μικρής σχετικά χημικής ένωσης αόρατης και στα πιο δυνατά ηλεκτρονικά μικροσκόπια, ευθύνεται για σοβαρές ασθένειες που φθάνουν μέχρι την πλήρη αποδιοργάνωση του ανθρώπου.

 Μην μας φαίνεται λοιπόν περίεργη η ύπαρξη λεπτότατων ισορροπιών στα πνευματικά,  αφού υφίστανται τέτοιες και τόσες λεπτές ισορροπίες στα χωμάτινα, τα απολλύμενα…

Μην μας ξενίζει το γεγονός ότι οι Ομολογητές και Άγιοι δεν ηνείχοντο τον παραμικρό συμβιβασμό ή συγκατάβαση στα της Πίστεως. 

Όπως υπάρχουν συγκεκριμένοι φυσικοί νόμοι, στους οποίους υπακούουμε λόγω κατασκευής, έτσι υπάρχουν και οι Πνευματικοί νόμοι στους οποίους πρέπει να υπακούσουμε.  

Αυτό που διακηρύσσει ο Απόστολος Παύλος:" Πάσα παράβασις και παρακοή έλαβεν ένδικον μισθαποδοσίαν" δεν διατυπώνεται ως μανιφέστο εκδίκησης.

Είναι η διατύπωση του αυτονόητου: οτι δήποτε λειτουργεί εκτός προδιαγραφών οδηγείται στην καταστροφή.

 Αν σε βενζινοκίνητο όχημα βάλουμε στον κινητήρα βυσινάδα ο κινητήρας θα καταστραφεί! 

Μωρός και ανόητος είναι αυτός που στο ρεζερβουάρ 
βάζει βυσσινάδα, όχι ο δημιουργός του κινητήρα! 

Ο οργιζόμενος και αμαρτάνων, για παράδειγμα, είναι παραβάτης του νόμου του Θεού.  Ο ανενδεής Θεός, δεν εξαρτάται από το αν τηρηθεί η εντολή Του!

Η δική μας επιβίωση είναι αυτή που εξαρτάται. 

Και Αυτός που μας κατεσκεύασε, συγκαταβαίνει και μας το διευκρινίζει.

 Και μετά από χιλιάδες χρόνια έρχεται και η επιστήμη, η οποία  μας λέει σήμερα πως το πάθος του θυμού οδηγεί σε εμφράγματα, έλκη στομάχου ακόμα και σε γονιδιακές μεταλλάξεις…!

Η επιστήμη αποσπασματικά έρχεται να επιβεβαιώσει ότι διακηρύσει και διαφυλάσσει δυο χιλιάδες χρόνια τώρα η Εκκλησία του Χριστού.

 Κορυφαίοι διατροφολόγοι δηλώνουν:  Η νηστεία (και διατροφή) των Ορθοδόξων είναι η πλέον ορθή και σωτήρια διαιτητική!  Άλλοι πάλι δηλώνουν:

 Το άγχος (η απιστία δηλαδή στην πρόνοια του Θεού) σκοτώνει!

 Ψήγματα αλήθειας, η οποία στο σύνολό της φυλάσσεται στη Μία Αγία και Καθολική Εκκλησία [το καθολική αναφέρεται στο καθόλου, στην ολοκληρωτική δηλαδή αλήθεια].

 Για τον λόγο αυτό η παραχάραξη της Μιάς Αλήθειας είναι έγκλημα ολέθριο, είναι η απώλεια της ορθής της μιάς και μόνης θεραπευτικής αγωγής.

Είμαι βέβαιος πως έχουμε είτε άμεσα είτε έμμεσα από άλλους, εμπειρία αυστηρής θεραπευτικής αγωγής η οποία υπαγορεύεται από ιατρούς σε περιπτώσεις σοβαρών ασθενειών.  Παρόλο που δεν βλέπουμε σε επίπεδο μορίων τον όλεθρο της ασθένειας, υπακούουμε στις εντολές, εμπιστευόμενοι τους ιατρούς.

Εφ’ όσον έχουν ένα πτυχίο και σπουδές οι οποίες πιστοποιούνται από έγκυρα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα και Ερευνητικά κέντρα, τους δείχνουμε εμπιστοσύνη!  Και στα Πνευματικά, το ίδιο ισχύει και μάλλον πολύ περισσότερο!

  Διότι το κινδυνευόμενο είναι η ψυχή μας η αθάνατη και όχι το φθαρτό σαρκίο μας!  Μπορεί να μη βλέπουμε αμέσως τον όλεθρο της παράβασης των Πνευματικών νόμων, βάσει των οποίων πλασθήκαμε να λειτουργούμε, αλλά όταν προχωρήσει η ασθένεια, θα αντιμετωπίσουμε  το πρόβλημα, αλλά ίσως είναι αργά! 

Ας δούμε κάποια παραδείγματα αυτής της αλήθειας για να καταλάβουμε το πόσο καταστροφική μπορεί να είναι η αίρεση.

 Όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο διάσημος ψυχίατρος Σκοτ Πέκ, στο βιβλίο του , Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος συνεχίζεται, (εκδόσεις Κέδρος) οι χριστιανικές αιρέσεις υποστηρίχθηκαν στο όνομα του δόγματος, αλλά υποσκάπτουν την ουσία του δόγματος!  

Για παράδειγμα, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί ο μονοφυσιτισμός είναι αίρεση με όλες τις καταστροφικές θανατηφόρες –στην κυριολεξία-συνέπειες!

Αν ο Κύριός μας ήταν μόνο Θεϊκός (απορρόφηση ανθρωπίνης φύσεως από την Θεϊκή) και η ανθρώπινη διάστασή του ήταν μόνο ένα επιφαινόμενο, τότε το μαρτύριό Του πάνω στον Σταυρό, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα Θεϊκό παιχνίδι, μια απάτη της οποίας θύματα είναι μυριάδες, μυριάδων άνθρωποι!

Στην καθημερινή του ζωή, ο άνθρωπος αυτός δεν θα είναι διατεθειμένος όταν του τύχει η όποια δυσκολία να την υπομείνει, διότι ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν θα την υπέμενε! 

Αν πάλι ο Χριστός ήταν μόνο άνθρωπος, έστω τέλειος, τότε θα πρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ο Θεός δεν προσέλαβε και δεν θέωσε την ανθρώπινη φύση, αφήνοντάς μας, τοιουτοτρόπως, τη δυνατότητα δια των Μυστηρίων του Βαπτισματος και της συχνής θείας Μεταλήψεως να θεωθούμε και μεις!

Αν δεν έχουμε δυνατότητα ουσιαστικής θεραπείας, και σωτηριας δι αυτών των τρόπων, δεν θα ήταν απαραίτητο να έρθει ο Χριστός να σταυρωθεί.

Θα αρκούσε το κηρυγμα των δικαίων ή και αγγέλων  πριν από την έλευσή Του.

Καλοί και δίκαιοι άνθρωποι, και φιλόσοφοι υπήρχαν και προ Χριστού, αλλά αυτό δεν λύτρωνε την ανθρώπινη φύση από τα δεσμά του Θανάτου, που δια της Σαρκώσεως και της Αναστάσεώς του, ο Κύριος μας δώρισε.

 Και πάλι, δηλαδή, με τη λάθος πίστη, έχουμε ακύρωση του Μυστηρίου της Ενσάρκου Οικονομίας, το οποίο είναι η Πύλη της Σωτηρίας μας!

Η Ορθή Πίστη, είναι η μόνη συνταγή για να γλιτώσουμε από τον θάνατο.

Και πάλι φαίνεται ξεκάθαρα πως η αίρεση, το κόλλημα στην μια μόνο όψη των μεταφυσικών  παραδόξων, είναι το θανατηφόρο κεντρί που προσπαθεί να ακυρώσει το ζωογόνο άρωμα της Ορθής Πίστης, της Ορθοδοξίας!

Η ορθή αυτή δόξα δεν είναι άλλη από το ότι ο Χριστός μας ήταν τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος!  Όχι κατά 50% άνθρωπος και 50% Θεός, αλλά Τέλειος Θεός και Τέλειος άνθρωπος ταυτόχρονα! 

Ένα ακόμα παράδειγμα έχουμε από την αίρεση του Πελαγιανισμού.

Πριν 1500 περίπου χρόνια υπήρχε ένας εργασιομανής Ιρλανδός καλόγερος, ονόματι Πελάγιος, ο οποίος δίδαξε στους μαθητές του, ότι η σωτηρία επιτυγχάνεται με πολλές καλές πράξεις!

 Η αίρεση αυτή ενέχει τον κίνδυνο όχι μόνο να μας κάνει εργασιομανείς αλλά και να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η σωτηρία της ψυχής μας είναι κάτι που κερδίζουμε με τον κόπο μας και ότι η Θεία Χάρη, δεν έχει καμμία σχέση με αυτή.  

Τούτο, μπορεί να μας παρακινήσει να έχουμε περηφάνεια για τα επιτεύγματά μας!

 Η σώζουσα αλήθεια, όπως την διατυπώνει πολύ ωραία πάλι ο Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος, είναι ότι η σωτηρία προϋποθέτει πίστη στη Θεία Χάρη, η οποία μας οδηγεί στην Χριστιανική ζωή δια μέσου των Μυστηρίων.

 Η ζωή σύμφωνα με τις εντολές του Θεού και η διαρκής και ζωντανή σχέση με την Εκκλησία.

Για να βαδίσει ένας οδοιπόρος εύκολα και ακίνδυνα πρέπει να υπάρχει φως, να είναι ο δρόμος καθορισμένος και ο ίδιος να είναι υγιής και δυνατός.

Ακόμη, στην περίπτωση δυσκολίας, όπως η συνάντηση διακλάδωσης χωρίς ή με μισοσβυσμένη πινακίδα, να μπορεί κάποιος να τον βοηθήσει δίνοντάς του την σωστή κατεύθυνση.

 Έτσι και για την πορεία στην Οδό της Σωτηρίας:  Είναι απαραίτητο να υπάρχει φως, δηλαδή ορθή πίστη, είναι απαραίτητο να είναι καθορισμένος ο δρόμος, δηλαδή οι θείες εντολές, είναι απαραίτητες η ψυχική υγεία και η ισχύς, δηλαδή οι δυνάμεις της Θείας Χάριτος, οι οποίες χορηγούνται δια των Μυστηρίων, είναι απαραίτητοι και οι γνώστες του δρόμου, οι πνευματικοί, οι γνήσιοι Ποιμένες- όχι οι μισθωτοί- αλλά αυτοί που θυσιάζουν κατά το υπόδειγμα του Χριστού- ακόμη και τη ζωή τους υπέρ των λογικών τους προβάτων!

 Όλα ταύτα υπάρχουν μέσα στην Εκκλησία. 

Με αυτή είναι ενωμένος καθένας που κατεργάζεται το έργο της Σωτηρίας.

Όλοι οι σεσωσμένοι αυτό τον δρόμο ακολούθησαν και όλοι οι σωζόμενοι τον ίδιο δρόμο ακολουθούν. 

Άλλος δρόμος σωτηρίας ΔΕΝ υπάρχει, τονίζει και πάλι ο Όσιος Θεοφάνης.

Ορθοδοξία είναι η θεραπεία  που έρχεται μεσα από το δρόμο της άσκησης.

 Η άσκηση είναι η καθολική δοκιμασία της ελευθερίας του ανθρώπου, η προσπάθεια για την υποταγή του φυσικού θελήματός μας,στο θέλημα της Παναγίας Τριάδος, η αντίστροφη δηλαδή κίνηση, από την ανταρσία του Αδάμ.

Ή αίρεση αποτελεί παραποίηση της Αλήθειας, υποκειμενική, εγωιστική ερμηνεία ανθρώπων αταπείνωτων, φιλοδοξων, νοσηρών, συγχυσμένων και ταλαίπωρων.

Σήμερα έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε μία άλλη Εικονομαχία, την πίεση που ασκεί η εκκοσμικευμένη κοινωνία στην Εκκλησία για να προσαρμοστεί στα ιδικά της μέτρα και ιδεώδη, ώστε και η Εκκλησία να εκκοσμικευθεί.

 Ο κίνδυνος για την Εκκλησία από την εκκοσμίκευση είναι μεγάλος.

Αντί η Εκκλησία να βοηθεί τον κόσμο να εκκλησιοποιηθεί, ο κόσμος προσπαθεί να επηρεάσει την Εκκλησία και να τη μεταβάλλει σε κόσμο.

Έτσι, η Εκκλησία θα κρατεί τα τυπικά της, αλλά θα χάσει την πίστη της.

Θα πάθει ό,τι έπαθε ο Παπισμός, για τον οποίο ο Άγιος Νεκτάριος έγραφε:

«Διά του δόγματος του Αλαθήτου η Δυτική Εκκλησία απώλεσε την πνευματικήν της ελευθερίαν, απώλεσε τον στολισμόν αυτής, εκλονίσθη εκ βάθρων, εστερήθη του πλούτου της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, της παρουσίας του Χριστού· από πνεύματος δε και ψυχής, κατέστη άναυδον σώμα».

Η ουσία της εκκοσμικεύσεως είναι ο ανθρωποκεντρισμός.

Αντιθέτως, η ουσία της Εκκλησίας είναι ο Θεανθρωποκεντρισμός.

Εάν η Εκκλησία χάσει ή ελαττώσει το θεανθρωποκεντρικό της χαρακτήρα, εκπίπτει σε ένα θρησκευτικό ίδρυμα ή σε μία από τις θρησκείες του κόσμου, στερείται τη δύναμη να αναμορφώσει εκ βάθρων τον άνθρωπο τον πεπτωκότα…

Ο εκκοσμικευμένος άνθρωπος, το θύμα της φοβερώτερης των αιρέσεων, του συγκρητιστικού Οικουμενισμού δέχεται την Εκκλησία ως μία από τις θρησκείες του κόσμου, αλλά όχι ως τη μόνη Αλήθεια που σώζει τον άνθρωπο εν Χριστώ.

Προς το σκοπό αυτό προσπαθεί να εξισώσει και την Ορθόδοξο Εκκλησία μας με τις άλλες θρησκείες. Οδηγεί προς μία πανθρησκεία διά της συνεργασίας όλων των θρησκειών.

 Σκοπός, πλέον,  δεν είναι η Αλήθεια που σώζει, αλλά η ενδοκόσμια ειρήνη, η οποία εξασφαλίζει την καλοπέραση. Στόχος γίνεται πλέον το…να περνάμε καλά!  Φυσικά, αυτή η επιδίωξη συμφέρει τους κοσμοκράτορας του αιώνος τούτου, που θέλουν τους λαούς υποταγμένους στην κυριαρχία τους και διά της συνεργασίας των θρησκειών ειρηνικούς (κατεσταλμένους).

Χάριν της ειρηνικής συνυπάρξεως, οι Ορθόδοξοι στις διαθρησκευτικές συναντήσεις δεν ομολογούν τον γνήσιο  Χριστό.

 Ανέχονται, έτσι, να κατατάσσεται η Εκκλησία στις μονοθεϊστικές θρησκείες μαζί με τον Ιουδαϊσμό και το Μωαμεθανισμό. Αλλά είναι θεμελιώδης διδασκαλία της Καινής Διαθήκης και των αγίων Πατέρων ότι είναι άθεος ο μη πιστεύων εις Θεόν Τρισυπόστατον και εις τον σαρκωθέντα Λόγον του Θεού. «Ο μη τιμών τον υιόν ου τιμά τον πατέρα τον πέμψαντα αυτόν» (Ιω. ε΄, 23). «Ο δε απειθών τω υιώ ουκ όψεται ζωήν, αλλά η οργή του Θεού μένει επ’ αυτόν» (Ιω. γ΄, 36). Κατά δε το Μέγα Βασίλειο: «ου πιστεύει δε εις Πατέρα ο μη πιστεύσας τω Υιώ» (Περί Αγ. Πνεύματος, P.G. 32, 116 AB).

Μη ομολογούντες το Χριστό, εν τη γνησιότητι Του, οι Ορθόδοξοι, αδικούν τον εαυτό τους, διότι εκπίπτουν της Ορθοδόξου ομολογίας. Ο Κύριος ρητώς είπε ότι «όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. ι΄, 32).

Αλλά αδικούν και τους ετεροθρήσκους, στους οποίους δίνουν την εντύπωση ότι τον ίδιο Θεό έχουμε και άρα δεν πειράζει που δεν πιστεύουν στο Χριστό.

 Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφερόμενος στους Νεομάρτυρας γράφει ότι ευσπλαχνίσθηκαν τους αλλοπίστους για την απώλειά τους και με την ομολογία τους έδωσαν εις αυτούς την ευκαιρία να πιστεύσουν στο Χριστό: «…πολλοί εκ των Μαρτύρων τούτων ελεήσαντες την απώλειαν των αλλοπίστων, επήγαν επί τούτω εις το Μαρτύριον και εκήρυξαν εις αυτούς την αλήθειαν, διδάσκοντές τους να αφήσουν το σκότος εις το οποίον ευρίσκονται, και να προστρέξουν εις το φως της του Χριστού θεοσεβείας και πίστεως, ίνα μη κατακριθώσιν εν τω ασβέστω πυρί της Κολάσεως. Αλλά αυτοί οι άθλιοι τυφλωθέντες από τον άρχοντα του σκότους του αιώνος τούτου, και από τα πάθη, δεν ημπόρεσαν να ανοίξουν τους νοερούς οφθαλμούς και να ιδούν την αλήθειαν του Ευαγγελίου, και της των Χριστιανών πίστεως· καθώς λέγει ο Παύλος «ο Θεός του αιώνος τούτου ετύφλωσε τα νοήματα των απίστων, εις το μη αυγάσαι αυτοίς τον φωτισμόν του Ευαγγελίου της δόξης του Χριστού» (Β΄Κορ. δ΄, 4)· όθεν και έχουν να μείνουν αναπολόγητοι εν τη ημέρα της κρίσεως· καθότι και το κήρυγμα ακούσαντες των νέων τούτων Μαρτύρων, και τα τόσα και τόσα φοβερά μαρτύρια τούτων ιδόντες, και δι’ αυτών γινόμενα του Θεού θαυμάσια, δεν επίστευσαν, αλλά πάλι έμειναν με το σκότος· «απετύφλωσε γαρ αυτούς η κακία αυτών, και ουκ έγνωσαν μυστήρια Θεού» (Σοφ. Σολ. β΄, 21-22)».

Έτσι, άλλωστε, αντελήφθησαν τους λόγους του Κυρίου οι άγιοι Μάρτυρες, παλαιοί και νέοι και οι άγιοι Πατέρες Μέγας Φώτιος, Γρηγόριος Παλαμάς και Γενάδιος Σχολάριος, που με κίνδυνο της ζωής τους, έκαναν Διάλογο με τους Μουσουλμάνους και ομολόγησαν το Χριστό ως Θεό.

Υπάρχουν και άλλες επιπτώσεις από τη συμμετοχή Ορθοδόξων στις διαθρησκειακές και πανθρησκειακές συναντήσεις.

Οι πιστοί Ορθόδοξοι σκανδαλίζονται βλέποντας τους ποιμένας τους να συμφύρωνται μετά των ποικίλων εκπροσώπων των άλλων θρησκειών, ακόμη και των παγανιστικών, και μάλιστα όταν λαμβάνουν χώρα κάποιες συμβολικές πράξεις λατρείας, όπως το άναμμα κεριών στο Θεό που κάθε ένας πιστεύει.

 Οι δε αδιάφοροι και χλιαροί Ορθόδοξοι εδραιώνονται στην πλάνη τους, ότι όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο. Έτσι, προάγεται ο θρησκευτικός συγκρητισμός, με επίδραση μάλιστα που ασκούν τα Μ.Μ.Ε., τα οποία προβάλλουν τα διαθρησκευτικά αυτά συνέδρια.

 Η ηρωϊκή στάση των διωκώμενων σήμερα ζηλωτών Πατέρων, των αγωνιζόμενων Εσφιγμενιτών Πατέρων, των απροσκύνητων αντιοικουμενιστών οι οποίοι ζουν στον κόσμο χλευαζόμενοι ως «παλαιοημερολογίται» αποτελεί άρωμα και ελπίδα ζωής, γιατί είναι στάση αταλάντευτης βεβαιότητας για τον Λόγο του Κυριου, δείγμα εδραίας πίστεως στο Ευαγγέλιό Του!

Με την αναστήλωση των εικόνων η Εκκλησία εξακολούθησε να αποκαλύπτεται ως κοινωνία προσώπων εν Χριστώ.

 Δεν επεκράτησαν οι μονοφυσίζοντες Εικονομάχοι. Το πρόσωπον (υπόστασις) του Λόγου του Θεού, που προσέλαβε τελεία ανθρωπίνη φύση για να την ενώσει με τη θεία φύση, εξακολουθεί να είναι το κέντρο της πίστεώς μας και του κόσμου (διακόσμου) των Ναών μας. Το πρόσωπο του Κυρίου περιβάλλουν τα πρόσωπα της Θεοτόκου και των Αγίων. Κάθε πιστός στην Εκκλησία σώζεται ως πρόσωπο.

 Η Εκκλησία δεν μπορεί τελικά να γίνει μάζα ή ιδεολογία ή θρησκεία, όπως θέλει η εκκοσμίκευσις.

Οι Εικονομάχοι, με την κατάργηση των ιερών εικόνων, δε φανέρωναν την Εκκλησία ως κοινωνία προσώπων και έτσι δεν βοηθούσαν τα μέλη της Εκκλησίας να γίνονται πρόσωπα, εικόνες κατ’ εικόνα της εικόνος του Θεού και Πατρός, του Κυρίου Ιησού. 

Πρότυπα των Εικονομάχων ήταν οι εβραϊκές συναγωγές και τα μουσουλμανικά τεμένη.

Βέβαια οι Εικονομάχοι χαρακτήριζαν τους Ορθοδόξους ως φανατικούς, ειδωλολάτρες, ακραίους, (με σύγχρονη ορολογία φονταμενταλιστές).

 Όμως οι «φανατικοί» εικονόφιλοι παρέδωσαν στην Εκκλησία και τον κόσμο όχι μόνο τη δυνατότητα να λειτουργούν οι Χριστιανοί ως πρόσωπα, αλλά και την ανεπανάληπτη τέχνη της εκκλησιαστικής ζωγραφικής.

Έχουν σκεφτεί άραγε οι εκσυγχρονισταί, που σήμερα συντάσσονται με το πνεύμα των εικονομάχων, τι θα έχανε η θεολογία και ο πολιτισμός, εάν επικρατούσαν οι Εικονομάχοι;

Οι Εικονομάχοι ήταν οι εκκοσμικευμένοι Χριστιανοί της εποχής τους.

Η εκκλησία με αιματηρούς αγώνες τους απέκρουσε.

Το ίδιο πρέπει να γίνει και σήμερα. Οι ποιμένες και ο ευσεβής λαός να κρατήσουμε με άγρυπνη συνείδηση την πίστη μας καθαρά από κάθε στοιχείο εκκοσμικεύσεως (όπως είναι ο πανθρησκειακός συγκρητισμός και ο δογματικός μινιμαλισμός και πλουραλισμός).

Το Άγιο Πνεύμα που επικρατεί στην Εκκλησία, την κατευθύνει πάντοτε προς πάσαν την Αλήθειαν και η Εκκλησία, παρά τις τρικυμίες των ανθρωπίνων παθών και αιρετικών παρεκκλίσεων που προσπαθούν να την καταβυθίσουν, συνεχίζει τον πλουν της, προς τον ακύμαντο λιμένα της Βασιλείας του Θεού. 

Κλείνοντας, θα ήθελα για μια φορά ακόμα να παρακαλέσω όλους μας να συνειδητοποιήσουμε πως αίρεση με συνέπεια το θάνατο είναι η αθέτηση των εντολών του Θεού που χαρακτηρίζονται από εντελέχεια και ενδελέχεια.

 Η σοφία του νόμου του Θεού φαίνεται στην τελειότητα και στην συνοχή της.

Δεν είναι δυνατόν να μην λυθεί μία των εντολών και να μην καταρρεύσει όλο το οικοδόμημα!  

Ο εν ενί πταίσας πάντων ένοχος γέγονεν! 

Αν τραβηχτεί η άκρη του νήματος το ξήλωμα είναι θέμα χρόνου. 

Το βλέπουμε στην πράξη να γίνεται αυτό, παρατηρούντες το κατρακύλησμα στην εκκοσμίκευση της κρατικής εκκλησίας της οποίας οι ιερείς αντί να είναι άγιοι θεραπευτές ψυχών και σωμάτων πιστών, έχουν καταντήσει οι περισσότεροι, βαριεστημένοι δημόσιοι υπάλληλοι..

 Οι εντολές του Θεού έχουν μια φοβερή συνέχεια και συνέπεια! 

Αυστηρότερη από εκείνη των φυσικών νόμων! 

Δεν είναι δυνατόν να αφήσεις αντικείμενο από ύψος και να μην πέσει με την επιτάχυνση της βαρύτητας!  Δεν είναι δυνατόν να αναμίξεις ορισμένες αναλογίες υδρογόνου και οξυγόνου και να μην γίνει αντίδραση χημική!

 Δεν είναι δυνατόν να λύσεις μία των εντολών των ελαχίστων και να διατηρήσεις την πνευματική υγεία σου!

Η λύση της μιάς των εντολών των ελαχίστων, 
είναι η πεμπτουσία της αίρεσης!

 Η σειρά των δέκα εντολών δεν είναι τυχαία!

 Η παραβίαση της πρώτης-ειδωλολατρία- βρίσκεται στη ρίζα κάθε αμαρτίας. 

Αλλά η καταπάτηση της δεύτερης-η βασφημία- 
είναι η αμαρτία των αμαρτιών, το ψεύδος των ψευδών.

Και βλασφημία είναι κυρίως η χρησιμοποίηση όμορφων λόγων, χριστιανικών για να σκεπάσουμε μια τελείως αντιχριστιανική συμπεριφορά!

 Είναι η προσποίηση της πίστης συνοδευόμενη από μια απόλυτη έλλειψη ανάλογης πράξης: 

Η ύψιστη έλλειψη ακεραιότητας, η άρνηση ακόμα και να προσπαθήσει κανείς να συνδέσει την συμπεριφορά του με τη Θεολογία του!

Πατέρες και αδελφοί!

Η ελπίδα για την ζωή του κόσμου είναι η Ορθοδοξία! 

Δεν πρέπει να γελιόμαστε ή να δελεαζόμαστε από το φανταχτερό περιτύλιγμα της αίρεσης γιατί μέσα εκεί κρύβεται μόνο θάνατος!  Είναι η καταστροφική παραχάραξη του τρόπου λειτουργίας μας που αφορά και στην ψυχοσωματική μας ύπαρξη.

Ο Κύριός μας, ο Θανάτω θάνατον πατήσας, έρχεται νικών ίνα νικήσει.

 Ας σπεύσουμε να συμμετάσχουμε στο πανηγύρι της νίκης Του τηρωντας τις εντολές και την σωτήριο διδασκαλία Του, απαραχάρακτη, έτσι όπως διασώζονται μέσα στην μία, Αγία Αποστολική και Καθολική Εκκλησία.  Έτσι όπως πάντοτε, παντού και υπό πάντων επιστεύθη!

 Έτσι όπως μας τα παρέδωσαν οι Άγιοι Πατέρες, τα μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου, οι ακαθαίρετοι πύργοι της Μυστικής Σιών!

 Δεν ζούμε μεις μέσα στο ψέμμα και την απάτη των ονείρων και του θανάτου της αίρεσης.  
Μέσα μας ρέει ηρώων αίμα είμαστε απόγονοι ομολογητών, μαρτύρων!

 Ο Θεός, είθε όλους να μας αναδείξει ανταξίους των!

Χριστός Ανεστη!

(Ομιλία ΠΈΤΡΟΥ  Γ. ΚΟΥΤΣΟΥΚΟΥ
που εκφωνήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 2007, 
σε σύναξη πιστών οίτινες (οι οποίοι)
ακολουθούν το Πάτριο, Εκκλησιαστικό Εορτολόγιο)
......................................................................................................................................