Αντιστέκομαι
όπως οι ελιές της πατρίδας μου, οι σκληρές σαν τα κόκκαλα τ' αντρειωμένου, που τους λείπουν οι μαύρες μαντήλες μονάχα για να μοιάζουν με τις μανάδες μας, που σφηνωμένες γερά στην απόλυτη πέτρα, αδιαφορούν για τις θύελλες, αναπνέουν τις αστραπές και τις κάνουνε μες στους πικρούς τους χυμούς, ειρήνη και φως..
(Νικ.Βρεττάκος)
Email:filikitati@hotmail.com
Αχ αυτός ο ποιητής, ολάκερος, ουδέν άφησε ανέγγιχτο πάνω μου. Όλος και όλα του, μού μιλάνε συνεχώς, καί μέ αναζητεί, μέ ξεφυλλίζει όπως οι αχτίδες πού σε βρίσκουν, και δέν αφήνουν πάνω σου σκοτάδι, ούτε τη συννεφιά τη γκρίζα του φθινοπώρου θλίψη, μόνο τη χαρά τού Ήλιου ανατέλλει, καί ας είναι και χειμώνας.....
Ένα ποίημα γιά τον Νικηφόρο Βρεττάκο....
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ αυτός ο ποιητής, ολάκερος, ουδέν άφησε ανέγγιχτο πάνω μου.
Όλος και όλα του, μού μιλάνε συνεχώς,
καί μέ αναζητεί, μέ ξεφυλλίζει όπως οι αχτίδες πού σε βρίσκουν, και δέν αφήνουν πάνω σου σκοτάδι,
ούτε τη συννεφιά τη γκρίζα του φθινοπώρου θλίψη,
μόνο τη χαρά τού Ήλιου ανατέλλει, καί ας είναι και χειμώνας.....
;-) Αν ήμουνα στη θέση του μακαρίτη Νικηφόρου Βρεττάκου, και αν μπορούσα να σε διαβάσω, θα ένιωθα συγκίνηση, καλέ μου φίλε...
ΑπάντησηΔιαγραφή