Ο εγκέφαλος, οι νευρώνες και η Ορθόδοξη εμπειρία (επανάληψη)

 
Θα το διαβάσεις, αγαπημένο μου,

πατώντας τον  υπογραμμισμένο τίτλο: 
O εγκέφαλος, οι νευρώνες και η Ορθόδοξη εμπειρία.

Με το καλό να υποδεχτούμε τον νέον οικονομικόν έτος 2016
(για το εκκλησιαστικόν νέον έτος, δεν ομιλώ...
αποτελεί αλλουνού παπά ευαγγέλιο!)

-Και καλά μυαλά να σου  δώσει ο Χριστούλης, μωρή λώλα...

-Αμήηην!

Ευανθία η Σαλογραία
......................................................................

Νανοϋλικά και η τεράστια σημασία της λεπτομέρειας (επανάληψη)

Αν οι λεπτομέρειες, 
σου φαίνονται και σένα κάτι βαρετό και  άχρηστο
όπως μου φαίνονταν και μένα επί πολλά έτη...τότε..
νομίζω ότι θα σε ενδιέφερε να διαβάσεις τα σχετικά 
σε επανάληψη, πατώντας ΕΔΩ, αγαπημένο μου.

Ευανθία η Σαλογραία

Ζήσε την υπόλοιπη ζωή σου ως πρωταθλητής...

MUHAMMAD ALI

"Μισούσα κάθε λεπτό της εκπαίδευσης, 

αλλά είπα:

-Μην τα παρατάς. 

Πέρνα δύσκολα τώρα

και ζήσε την υπόλοιπη ζωή σου

ως πρωταθλητής".

Ένα λεπτό θα σου φανεί αιώνας αν..

Για τη Μυρτώ, ο καθηγητής και ακαδημαϊκός, Δημήτρης Νανόπουλος

"Με τη Μυρτώ γνωριστήκαμε όταν ήμασταν έφηβοι.

Μόλις είχα μπει στο πανεπιστήμιο.

Ήταν η πιο όμορφη κοπέλα που είχα δει στη ζωή μου.

Τη γνώρισα σ' ένα πάρτι, στο σπίτι ενός κοινού μας φίλου,
και την ερωτεύτηκα από το πρώτο δευτερόλεπτο. 

Όμως ήταν ο χαρακτήρας της 
που με έκανε να την ερωτευτώ ακόμα περισσότερο. 

Συνδύαζε εντυπωσιακή για την ηλικία της σοβαρότητα
με έντονο δυναμισμό.

Εκείνη την ημέρα, χωρίς να το ξέρω, 
είχα γνωρίσει τον άνθρωπο, 
στον οποίο θα στηριζόμουν
όλη  μου τη ζωή και που θα φρόντιζε σταθερά
να φτιάχνει την ιδανική καθημερινότητα
για να μπορέσω να δημιουργήσω πάνω στην επιστήμη μου.

...παντρευτήκαμε όταν τέλειωσα το πανεπιστήμιο.
Τα οικονομικά μας τότε ως ζευγάρι
δεν ήταν εύκολα και με τη Μυρτώ δε σκοπεύαμε
να στηριχτούμε σε κανέναν πέρα από τις δυνάμεις μας. 

Την εποχή εκείνη 
τίποτα δεν προμήνυε την μελλοντική μου πορεία στη Φυσική, 
όμως ούτε εκείνη, ούτε και γω 
μπορούσαμε να δούμε τη ζωή μας χωριστά ο ένας από τον άλλο.

Λίγους μήνες πριν τελειώσω το πανεπιστήμιο, το 1971,
πήρα, χωρίς καμία δυσκολία,
την οριστική  απόφαση 
να συνεχίσω τις σπουδές μου στο εξωτερικό....

Σε αυτήν, και σε όλες τις επόμενες αποφάσεις μου,
τα επόμενα σαράντα χρόνια, 
που θα αφορούσαν την επιστήμη μου, 
η Μυρτώ, ήταν πάντα σύμφωνη.  "

(Από το αυτοβιογραφικό βιβλίο:
 "Στον τρίτο βράχο από τον ήλιο" σελ. 71-72,
 εκδόσεις Πατάκη
 του καθηγητή και ακαδημαϊκού, Δημήτρη Νανόπουλου)
.....................................................................................................

Στον Πέτρο...

«Οι άνθρωποι ξέχασαν τον Θεό» (Αλεξάντερ Σολζενίτσιν)

Πριν από μισό αιώνα περίπου, ενώ ήμουν ακόμα παιδί, θυμάμαι ότι άκουγα αρκετούς ηλικιωμένους να δίνουν την ακόλουθη εξήγηση για τις μεγάλες καταστροφές που είχαν πλήξει τη Ρωσία:

Οι άνθρωποι ξέχασαν τον Θεό. 

Γι’ αυτό και συνέβη όλο αυτό.

Από τότε έχω περάσει σχεδόν πενήντα χρόνια που εργάζομαι για την ιστορία της Επανάστασής μας.

Όλα αυτά τα χρόνια έχω διαβάσει εκατοντάδες βιβλία, έχω συγκεντρώσει εκατοντάδες προσωπικές μαρτυρίες, και έχω ήδη συνεισφέρει οκτώ τόμους δικούς μου στην προσπάθεια τής εκκαθάρισης από τα συντρίμμια που άφησε πίσω η αναταραχή. 

Αλλά αν μου ζητούσαν σήμερα να διατυπώσω όσο πιο συνοπτικά γίνεται την κύρια αιτία της καταστροφικής επανάστασης που κατάπιε περίπου εξήντα εκατομμύρια του λαού μας, δεν θα μπορούσα να το θέσω με μεγαλύτερη ακρίβεια από ό, τι να επαναλάβω: 

Οι άνθρωποι ξέχασαν τον Θεό. 
Γι’ αυτό και συνέβη όλο αυτό.

Οι αδυναμίες της ανθρώπινης συνείδησης, που έχει στερηθεί της θείας της διάστασης, ήταν ένας καθοριστικός παράγοντας σε όλα τα μεγάλα εγκλήματα αυτού του αιώνα. 

Το πρώτο από αυτά ήταν ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, και ένα μεγάλο μέρος των σημερινών δυσκολιών μας μπορούν να αναχθούν σε αυτό. Ήταν ένας πόλεμος (η μνήμη του οποίου φαίνεται να έχει ξεθωριάσει), όταν η Ευρώπη, γεμάτη με υγεία και αφθονία, έπεσε σε μια οργή αυτο-ακρωτηριασμού που δεν μπορούσε παρά να υποσκάψει την ισχύ της για έναν αιώνα ή περισσότερο, ίσως και για πάντα.
Η μόνη πιθανή εξήγηση για τον πόλεμο αυτό είναι μια ψυχική έκλειψη μεταξύ των ηγετών της Ευρώπης, λόγω της απώλειας της ευαισθητοποίησης τους σε μια υπέρτατη δύναμη πάνω τους.

Μόνο μια άθεη δηλητηρίαση θα μπορούσε να ωθήσει φαινομενικά χριστιανικά κράτη να χρησιμοποιούν δηλητηριώδη αέρια, ένα όπλο τόσο τρομερά απάνθρωπο. 

Ήταν ο Ντοστογιέφσκι, και πάλι, ο οποίος άντλησε από τη Γαλλική Επανάσταση και το ολοφάνερο μίσος για την Εκκλησία το δίδαγμα ότι «η επανάσταση πρέπει κατ’ ανάγκην να αρχίσει με τον αθεϊσμό». Αυτό είναι απολύτως αληθινό. 

Αλλά ο κόσμος δεν είχε γνωρίσει ποτέ πριν, μια τόσο μεγάλη ασέβεια οργανωμένη, στρατιωτικοποιημένη και επίμονα κακόβουλη, όπως εκείνη που εφαρμόζεται από το μαρξισμό.

Στο πλαίσιο του φιλοσοφικού συστήματος του Μαρξ και του Λένιν, και στο επίκεντρο της ψυχολογίας τους, το μίσος κατά του Θεού είναι η κύρια κινητήρια δύναμη, πιο θεμελιώδης από όλες τις πολιτικές και οικονομικές αξιώσεις τους.

Ο μαχητικός αθεϊσμός δεν είναι απλώς τυχαίος ή οριακός στην κομμουνιστική πολιτική. Δεν είναι μια παρενέργεια, αλλά ο κεντρικός άξονας. 

Αλλά υπάρχει κάτι που δεν περίμεναν: ότι σε μια χώρα όπου οι εκκλησίες έχουν ισοπεδωθεί, όπου ένας θριαμβευτικός αθεϊσμός τα έχει ρημάξει όλα για τα δύο τρίτα του αιώνα, όπου ο κλήρος είναι εντελώς ταπεινωμένος και στερημένος από κάθε ανεξαρτησία, όπου ό, τι απέμεινε από την Εκκλησία ως θεσμός είναι ανεκτό μόνο για λόγους προπαγάνδας κατά της Δύσης, όπου ακόμη και σήμερα άνθρωποι στέλνονται σε στρατόπεδα εργασίας εξ αιτίας της πίστης τους, και όπου, μέσα στά στρατόπεδα εκείνοι που συγκεντρώνονται για να προσευχηθούν το Πάσχα, οδηγούνται σε κελιά τιμωρίας - δεν θα μπορούσαν να υποθέσουν ότι κάτω από αυτό τον κομμουνιστικό οδοστρωτήρα η χριστιανική παράδοση θα επιβίωνε στη Ρωσία.

Είναι αλήθεια ότι εκατομμύρια συμπατριώτες μας έχουν διαφθαρεί και καταστραφεί πνευματικά από τον επίσημα επιβαλλόμενο αθεϊσμό, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά εκατομμύρια πιστοί.

Και εδώ βλέπουμε την αυγή της ελπίδας: άσχετα με το πόσο φοβερά ορθώθηκε ο κομμουνισμός με άρματα μάχης και πυραύλους, δεν έχει σημασία πόσο κατάφερε να καταλάβει το πλανήτη, είναι καταδικασμένος να μην νικήσει τον Χριστιανισμό.

Αυτό το μίσος που σκόπιμα καλλιεργείται, εξαπλώνεται στη συνέχεια σε κάθε τι που έχει ζωή, την ίδια τη ζωή, στον κόσμο με τα χρώματά του, τους ήχους και τα σχήματα, στο ανθρώπινο σώμα.

 Η πικραμένη τέχνη του εικοστού αιώνα χάνεται ως αποτέλεσμα αυτού του άσχημου μίσους, γιατί η τέχνη είναι άκαρπη χωρίς αγάπη. 

Στην τέχνη η Ανατολή έχει καταρρεύσει γιατί έχει χτυπηθεί και καταπατήθηκε, αλλά στη Δύση, η πτώση ήταν οικειοθελής, σε μια σκηνοθετημένη και επιτηδευμένη αναζήτηση όπου ο καλλιτέχνης, αντί να προσπαθεί να αποκαλύψει το θεϊκό σχέδιο,προσπαθεί να βάλει τον εαυτό του στη θέση του Θεού. 

Η ζωή μας δεν έγκειται στην επιδίωξη της υλικής επιτυχίας, αλλά στην προσπάθεια για μια άξια πνευματική ανάπτυξη. 

Ολόκληρη η γήινη ύπαρξή μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα μεταβατικό στάδιο στην κίνηση προς κάτι υψηλότερο, και εμείς δεν πρέπει να σκοντάψουμε και να πέσουμε, ούτε πρέπει να καθυστερούμε μάταια σε ένα σκαλί της σκάλας.

Οι νόμοι της ύλης μόνοι τους δεν εξηγούν τη ζωή μας ούτε μας δίνουν την κατεύθυνση.

Οι νόμοι της φυσικής και της φυσιολογίας δεν θα αποκαλύψουν το αδιαμφισβήτητο τρόπο με τον οποίο ο Δημιουργός συνεχώς, μέρα με τη μέρα, συμμετέχει στη ζωή του καθενός μας, ανελλιπώς χορηγώντας μας την ενέργεια της ύπαρξης.

 Όταν η βοήθεια αυτή μας αφήσει, πεθαίνουμε. 

Και στη ζωή ολόκληρου του πλανήτη μας, το Θείο Πνεύμα σίγουρα κινείται όχι με λιγότερη δύναμη:αυτό θα πρέπει να κατανοήσουμε στους σκοτεινούς και τρομερούς καιρούς μας.
 
Στο παραπάτω έξοχο κείμενο, που χρονολογείται από το 1983, ο βραβευμένος με Νόμπελ λογοτεχνίας Ρώσος λογοτέχνης, Αλεξάντερ Σολζενίτσιν (1918 - 2008) εντοπίζει την αιτία για τη Ρωσική Επανάσταση. 

Σημειώνει ότι ο ίδιος λόγος είναι πίσω από την ερήμωση, τη σκληρότητα και τον εγωισμό σε ολόκληρο τον εικοστό αιώνα. 

Πηγή: imverias.blogspot.gr
.....................................................
.....................................................

Σήμερα 12/25 Δεκεμβρίου 2015, η Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατρίου Εορτολογίου στην Ελλάδα, στο Άγιο Όρος, στα Ιεροσόλυμα, στη Ρωσία κλπ, τίμησε τον μέγιστο Άγιο Σπυρίδωνα!

Επισκευαστικά δάνεια

ΕΠΙΣΚΕΥΑΣΤΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ

Ἐκκλησάκι ἔρημο ἐγκαταλειμμένο πιστευτό.
Θαρρεῖς ὅτι τὸ ἔχτισε ἐρείπωση.
Τὰ κεραμίδια στὸν τροῦλο
τρύπιο σάλι ριγμένο
στὴ γηραιὰ καμπούρα τῆς ἀνάτασης.

Τὰ μικρὰ παράθυρα κρέμονται
κάπως στραβὰ στὸν τοῖχο
σὰν εἰκονίτσες ποὺ σεισμὸς τὶς μετακίνησε
ἀπὸ τῆς πίστης τὸ ἴσιο.
Βιτρὸ στὰ τζάμια συνθεμένα
μὲ πολυκαιρινῆς βροχῆς σταγόνες ραγισμένες.

Ἄραγε νὰ ζεῖ μέσα ἡ ἁγιότης
τρεφόμενη μὲ σβηστὰ κεράκια μόνο;

Κλειδωμένη ἡ ἀμφίβια πόρτα
- καὶ στὸ μέσα σκότος βυθισμένη ζεῖ
καὶ στὸ φῶς ἔξω κολυμπάει.
Ἐπάνω της τὴν πλάτη του ἀκουμπώντας
ἕνα σκαλοπατάκι
ζητιανεύει λίγην ἐπισκευή. Ἔχει σπάσει.

Καὶ ἡ φύση ποὺ ὅλα τὰ καλοπιάνει
καὶ τὴν ἀκμὴ λατρεύει
καὶ στὴ φθορὰ χατίρι δὲ χαλάει

ἐπισκευάζει τὴ ρωγμὴ στὸ σκαλοπάτι
πολύχρωμα γεμίζοντάς την μὲ τσουκνίδες,
γαϊδουράγκαθα, μολόχες, δαφνόφυλλα
καὶ πικροπαπαροῦνες.

Καὶ γίνεται αἴφνης ἀνοιξιάτικος εὐδιάθετος
γραφικὸς αἰσιόδοξος ὁ τρόμος
γιὰ τὴν ἐρείπωση τῆς ἐγκατάλειψής μας.

Κική Δημουλά

πηγή

..........................................................................

Τα νήματα των σκέψεων συναισθημάτων και η προσευχή (επανάληψη)

Σου έλεγα πριν κάτι χρονάκια, παραζαλισμένο  μου, 

για τη μοναδικότητα της επιλογής  ...

(κάνε κλικ στην υπογραμμισμένη φράση
 για να δεις  το σχετικό ποστάκι) 

...που έχει ο καθένας μας.

Tα ξανα-μανά-κοπυπαστώνω τώρα εδώ
επειδή..τα έχω ψιλοξεχάσει  και μου χρειάζεται επειγόντως να τα θυμηθώ!
:)
............................................................................................................
.............................................................................................................
ΤΑ ΝΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ -ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ
ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ


Ίσως διότι ο Δημιουργός είναι Ένας,
να έβαλε αυτή τη σφραγίδα της 
Μονα(ς)-δικότητας 
πάνω σε ό,τι επιχειρούν ή σκέφτονται τα πλάσματά Του.

Και η κάθε μας σκέψη ειναι μοναδική, στο κλάσμα του χρόνου.

Και από τη σκέψη συνειδητή ή ασυνείδητη, 
ξεπηδάνε τα συναισθήματα, που σαν νήματα πολύχρωμα ενεργειακά, 
διαρρέουν όλο το σώμα μας- μέχρι το μικρότερο κύτταρο- 
και φτιάχνουν την υγεία ή την αρρώστια μας, 
τόσο αυτήν της ψυχής, όσο και εκείνη του σώματος. 

Συνειδητοποιώντας τη δύναμη της σκέψης κατάλαβα 
-με κάμποση καθυστέρηση είν'αλήθεια και μέσα από πολλά, 
νευροψυχολογικού περιεχομένου διαβάσματα

 - τη δύναμη και αξία της προσευχής. 

Για χρόνια ατελείωτης ραστώνης - θα το ομολογήσω με κόκκινα από τη ντροπή μάγουλα και χαμηλοβλεπούσικο ύφος- νόμιζα ότι η προσευχή συνιστούσε ένα πώς να το πώ;ένα σαν εθιμικό μπούρου- μπούρου που το γρυλίζανε οι κακόφωνοι ψάλτες της μικρής πόλης όπου μεγάλωσα, οι ψυχροί και αδιάφοροι επαγγελματίες παπάδες και γριές αγράμματες, ανεγκέφαλες, που κάτι έπρεπε να ψιθυρίζουν μέσα στη μοναξιά τους, για να μην αποτρελαθούν, σεργιανίζοντας σαν τα φαντάσματα στα σκοτεινά, εγκαταλελειμμένα τους σπίτια, λίγο πριν γκρεμιστούνε. 

Φάνταζε στα μάτια μου, 
και σαν λεκτικός ψυχαναγκασμός η προσευχή, 
που τον απάγγελλαν φοβισμένα και προληπτικά ανθρωπάκια, 
προσπαθώντας με τη χρήση του ψυχαναγκασμού, να αισθανθούν ασφαλέστερα. 

Τέλος πάντων, η προσευχή, 
δεν μου φαινόταν και τόσο απαραίτητη, 
για μορφωμένους, ισορροπημένους, ώριμους ανθρώπους
 που είχαν την έντιμη ζωή τους, στρωμένη .

-Εντάξει. 
Ίσα με πέντε λεπτά προσευχής την ημέρα, 
έτσι για να συνεχίζεται μια παράδοση που πήραμε απο τους προγόνους, 
ήταν καλό, αλλά να μην το παρακάνουμε κιόλας που λέει και η αναιδής παροιμία. 

Θυμάσαι;
"Το πολυ Κύριε Ελέησον το βαριέται και ο Θεός!"
-Το βαριέται;

-Δεν ξέρω για το Θεό, εγώ πάντως, προσωπικά πολύυυ,το βαριόμουνα!

Μέχρι ύπνου βαθέος! 

Και όλο χασμουριόμουνα και κοίταγα το ρολόι να δω,
αν τελειώνει καμιά φορά αυτή η μακροσκελέστατη στις εκφωνήσεις της, Θεία Λειτουργία,
στην οποία πήγαινα επειδή έτσι έκαναν όλοι,
επειδή έτσι έπρεπε, χωρίς να διανοούμαστε 
άν άξιζε τον κόπο, τόσος μαζοχισμός από μέρους μας.

Δεν είχε προκύψει ακόμα, ελεύθερη σκέψη και προοδευτικές αντιλήψεις στη μικρή κοινωνία μας.
Στενά τα μυαλά μας, ίδια με βικτωριανούς κορσέδες για πάνυ αφράτες κυρίες...

Και όποιος δεν πήγαινε στην εκκλησία τακτικά , τ
ον έδειχναν περιφρονητικά με το δάχτυλο.

-Και τελικά; 

-Τελικά, ήρθε " μια Κυριακή, μία γιορτή μία πίσημος ημέρα", που λέει και το δημοτικόν άσμα, λατρεμένο μου, και σαν να άστραψε ένα γλομπάκι μέσα στο μυαλό μου!

Σαν να τραβήχτηκε μια κουρτίνα. 

Σαν να μπήκε στης ψυχής το δωμάτιο, ένα άλλο, γλυκό και ανέσπερο φως. 

Και τότε κατάλαβα, ότι η προσευχή δεν χρειαζόταν εμάς.

Ότι δεν του έκανα χάρη του Θεού, κάθε που προσευχόμουνα.

(Γελάς; Ναι! Τόσο βλάκας ήμουνα! Νόμιζα ότι του και χάρη! ) 

Η φύση του νοός είναι τέτοια που πλέκει συνέχεια αμέτρητα πολύχρωμα νήματα σκέψεων. 
Οι σκέψεις, με τη σειρά τους, αστραπιαία σχεδόν, μετατρέπονται σε συναισθήματα, τα συναισθήματα με τη σειρά τους, μάς πιέζουν σε ενέργειες, υλοποιήσεις και πράξεις.

Γιατί μας προστατεύει η συνεχής, η αδιάλειπτη- ακόμη και στη διάρκεια του ύπνου- προσευχή;

Διότι, δεν μπορώ-ένεκα της κατασκευής του εγκεφάλου μου- στο ίδιο κλάσμα του χρόνου να έχω ταυτόχρονα δυο σκέψεις, μια καλή και μια κακή.

Ούτε κάν συγχρόνως  δυο καλές ή δυο κακές σκέψεις. 

Στο κάθε κλάσμα του χρόνου, μπορώ να έχω μόνο μ ί α σκέψη, 
και είναι πολύ σημαντικό, αυτό να το θυμούμαι. 
Στο κάθε κλάσμα του χρόνου μου έχω να επιλέξω
ανάμεσα στο Μηδέν του θελήματος της Αμαρτίας
και στο Ενα του θελήματος του Αγίου Πνεύματος.

Ου δυνάμεθα δυσιν κυρίοις δουλεύειν, ταυτοχρόνως.

Το τόνισε και ο Θεάνθρωπος.

Ή θα λέω στο κλάσμα του χρόνου
"Κύριε Ιησού Χριστέ , ελέησόν με" ή στο ίδιο εκείνο κλάσμα του χρόνου, θα σκεφτώ:

"Μωρέ θα της ρίξω ποντικοφάρμακο στον καφέ της παλιοπεθεράς, να γλυτώσω!"

Των αδυνάτων αδύνατον, στο αυτό κλάσμα του χρόνου να έχω δυο σκέψεις, συγχρόνως!

Στο κλάσμα του χρόνου χωράει πάντα μ ί α επιλογή, σκέψης, λόγου, πράξης, 
και τις προάλλες τα λέγαμε.

Λοιπόν, αν δεσμεύω το κλάσμα του χρόνου μου , με προσευχή, επιτρέπω στο Άγιο Πνεύμα, να έρθει να με φωτίσει με τη Χάρη Του, να με συγκρατήσει από βλακώδεις ενέργειες και βλαπτικές, που κάνει πάντα ο άνθρωπος, όποτε δρα παρορμητικά, και χωρίς να προσεύχεται.
Αυτό βέβαια, απαιτεί έναν κόπο και ένα πόνο.

Αποτελεί αυτή η αυτοσυγκέντρωση και αυτή η αγαθή βία επί του εαυτού μας, το πιο δύσκολο, πνευματικό έργο-όλοι το ομολογούν.

Οι αμοιβές όμως που δίδει αυτή η πρακτική, επί της ψυχικής υγείας ειναι τεράστιες!

Οι αληθινά ευφυείς διαλέγουν το δύσκολο δρόμο, 
διότι μόνο αυτός, παρέχει ελευθερία και γνήσια ασφάλεια! 

Ο άνθρωπος που προσεύχεται ολόψυχα, που παραδίδεται χωρίς αντίσταση στο θέλημα του Κυρίου, μετέχει στου Κυρίου τη Δύναμη και την Αφθαρσία...

Αν δεν δεσμεύσουμε ευφυώς το νού δια της προσευχής- στο κάθε κλάσμα του χρόνου, θα επιμείνω- ο νούς μπορεί πολύ εύκολα να εκτραπεί σε οδούς σκολιάς, και να μας συντρίψει στη συνέχεια δια των ατόπων επιλογών -που με την παρακίνηση των αρνητικών σκέψεων- δαιμονικών ανεπαίσθητων υποβολών, επιτελέσαμε.

Χωρίς τη δεύσμεση-δια της προσευχής- του νοός -το κάθε κλάσμα του χρόνου- δια της επικλήσεως του Θείου Ονόματος, δια της επικλήσεως των θείων λόγων και σοφών νοημάτων, γινόμαστε πολύ εύκολα- εκ δεξιών και εξ αριστερών που λένε οι Πατέρες- έρμαια στις διαλυτικές δυνάμεις του μίσους, και των δαιμόνων των ποικίλων παθών που μας σέρνουν αλυσόδετους μέσα σε απαραμύθητο υπαρξιακό πόνο, αιώνιο!

Η προσευχή, εν τέλει, δεν χρειάζεται εμάς.

Το κατάλαβα πιά, λατρεμένο μου.

Εμείς, χρειαζόμαστε την ενοποιό και αγιαστική,

 και ισχυροποιό, ενέργεια της προσευχής, κατεπειγόντως! 

"Μνημονευτέον Θεού δεί ή αναπνευστέον", είπε ο Άγιος του Θεού.

Δεν είναι σχήμα λόγου.

Μακάριος όποιος το νιώσει και το εφαρμόσει.

Θα αγάλλεται νυν και εις τους αιώνας των αιώνων, αμήηηην!


Ευανθία η Σαλογραία 
στο ανεξάντλητο δάσος των λογισμών

Οι Προτεστάντες στην Β. Ιρλανδία ψήφισαν ΟΧΙ στο Σύμφωνο συμβίωσης, οι "Ορθόδοξοι" Έλληνες όμως το υπερψήφισαν!

Στη Β. Ιρλανδία που αποτελείται από παπικούς και προτεστάντες αιρετικούς, τα προτεσταντικά φιλοβρεταννικά κόμματα στην τοπική Βουλή (Stormont) καταψήφισαν την επίσημη αναγνώριση του γάμου των κιναίδων (τα παπικά φιλοϊρλανδικά αποσχιστικά την υπερψήφισαν), τις εκτρώσεις και την πορνεία σαν επάγγελμα.

Έτσι οι κίναιδοι εδώ, μπορούν μεν να ασχημονούν και να συμβιώνουν μεταξύ τους, αλλά η συμβίωση αυτή δεν αναγνωρίζεται σαν "γάμος", ούτε μπορούν να υιοθετήσουν παιδιά. 

Έκτρωσις επιτρέπεται σε εξαιρετικές περιπτώσεις (η ζωή της μητέρας σε κίνδυνο από τη κύηση ή καρπός βιασμού) και μετά από πολύπλοκη νομική διαδικασία. 

Το να παραγγείλει ένας πελάτης call girl (κόκκινα φωτάκια ουδέποτε υπήρξαν εδώ) για υπηρεσίες σεξ, είναι ποινικό αδίκημα και άμα τη συλλήψει ο πελάτης και η πόρνη οδηγούνται στη φυλακή. Έτσι το Stormont επιχειρεί να πατάξει το εμπόριο λευκής (και μαύρης, κίτρινης, κόκκινης κ.λπ.) σαρκός.

Στην “Ορθόδοξη” Ελλάδα μία άθεος κυβέρνησις, εκλεγμένη ελεύθερα από αθέους Έλληνες καθιερώνει τον γάμο των κιναίδων, οι εκτρώσεις ετησίως έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, οι Ελληνίδες “μάνες” εγκαταλείπουν τα βρέφη τους σωρηδόν και, φυσικά, η επαγγελματική πορνεία έχει αναχθεί, τόσο σε κανονικό μεροκάματο που φορολογείται από το κράτος, όσο και σε συνηθισμένη καθημερινή δραστηριότητα όπως το καφεδάκι...

Ζούμε πραγματικά στις ΕΣΧΑΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ! 

Και μην πει κανείς, “δεν ήξερα”, “δεν άκουσα”, “πώς έγιναν αυτά”.

....ΕΑΛΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ, Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΥΛΗ!

Νίκος Κυριακίδης

πηγή: http://www.paterikiparadosi.blogspot.gr/2015/12/blog-post_36.html
.................................................................................................................................
..................................................................................................................................

...πιστοί ακόμα και για λογαριασμό αυτών που δεν έμειναν πιστοί...

….Να μην υποχωρούμε, να μην τσακίζουμε.

Να συνεχίζουμε ακόμα και αν 
δεν υπάρχουν πια οι λόγοι για να συνεχίσουμε.

Να μένουμε πιστοί στις προδομένες ιδέες, 
πιστοί ακόμα και για λογαριασμό εκείνων
που δεν έμειναν πιστοί.

Να μένουμε πιστοί επίσης και σε όλους εκείνους
που δεν υπάρχουν πια. 

Να υπερασπιζόμαστε εναντίον όλων, 
ακόμα και εναντίον του ίδιου μας του εαυτού, 
την ιδέα που έχουμε για τα πράγματα 
και την ιδέα που θέλουμε να έχουμε για τον εαυτό μας.

Alain de Benoist

πηγή για το κείμενο: https://ellas2.wordpress.com
..........................................................................................
..........................................................................................



Το καλό το άλογο, στο τέλος τη βγάζει τη γιοργάδα, 
μου είπες μια μέρα, το Μικάκι μου....

Τίποτε δεν με εκπλήσσει πια, αγαπημένο μου...

Θα 'ρθει ένας καιρός, 
που θα γίνουν οι άνδρες γυναίκες
και οι γυναίκες άνδρες. 

Τότε θα πέσει μεγάλη κατάρα στον κόσμο...


 Θα γίνει πόλεμος στην Κωνσταντινούπολη
 και ο Ρώσος θα νικά. 

Θα πάει ως τον Ευφράτη ποταμό. 

Θ' ανοίξει η Αγιά Σοφιά και θα λειτουργηθεί. 

Ένας εξαδάκτυλος Βασιλιάς θα είναι τότε.

παπά-Ηλίας Διαμαντίδης- ο Μυροβλύτης.

πηγή http://trelogiannis.blogspot.gr/
..............................................................................


..................................................................................

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: «Ὁ θυμὸς τοῦ Θεοῦ δὲν ἔπεσε μόνο στὰ Σόδομα, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ πέσει καὶ σὲ χριστιανικὲς πόλεις παρόμοιες μὲ τὰ Σόδομα»

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Δὲν φτάνει μόνο ἡ πίστη…» 

Ἱεραποστολικὲς Ἐπιστολὲς Β΄, 

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Σ΄ ἕνα κάτοικο τοῦ Ζέμουν 

γιὰ τὴν καταστροφὴ τῶν Σοδόμων

«Γιατί ὁ Θεὸς κατέστρεψε τὰ Σόδομα;», ρωτᾶτε. Μὰ δὲν σᾶς κατέστη σαφὲς ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ Γραφὴ τοῦ Θεοῦ; 

«Εἶπε δὲ Κύριος· κραυγὴ Σοδόμων καὶ Γομόρρας πεπλήθυνται πρὸς με, καὶ αἱ ἁμαρτίαι αὐτῶν μεγάλαι σφόδρα» (Γεν. 18, 20). Καὶ ὅτι ἡ ἁμαρτία Σοδόμων ἦταν ὄντως πολὺ μεγάλη καὶ σφοδρή, φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι δὲν εἶχαν βρεθεῖ οὔτε δέκα δίκαιοι.

 Διότι στὴν ἐρώτηση τοῦ δίκαιου Ἀβραάμ, ἐὰν θὰ καταστρέψει τὴν ἁμαρτωλὴ πόλη, σὲ περίπτωση ποὺ βρεῖ σ΄ αὐτὴ δέκα δίκαιους, ὁ Κύριος ἀπάντησε καὶ εἶπε: «οὐ μὴ ἀπολέσω ἕνεκεν τῶν δέκα» (Γεν. 18, 32). Ἀλλὰ δὲν βρέθηκαν οὔτε δέκα. 

Ὅλοι οἱ πολίτες ἦταν σὲ πόλεμο ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ ἐναντίον τῆς φύσης. Οἱ ψυχὲς τους ἦταν νεκρὲς ἐνῶ τὰ σώματα ἐκφυλισμένα. Γι΄ αὐτὸ χτύπησε «θεῖον, καὶ πῦρ» (Γεν. 19, 24), τὸ σύμβολο τῆς βρώμας καὶ τῆς ἔξαψης τῶν παθῶν τους, καὶ ἀπὸ τὰ Σόδομα δὲν ἔμεινε τίποτα πλὴν τοῦ κακοῦ ὀνόματος καὶ τῆς φρικιαστικῆς ἀφήγησης.

Ὅμως δὲν ἔπεσε ὁ θυμὸς τοῦ Θεοῦ μόνο στὰ Σόδομα, ἀλλὰ καὶ σὲ πολλὲς ἄλλες πόλεις, ὅπου ἡ ἁμαρτία εἶχε κάνει τοὺς ἀνθρώπους δύσμορφους σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ μὴν μοιάζουν καθόλου πιὰ μὲ τὸ ἔργο τοῦ οὐράνιου Δημιουργοῦ. 

Καὶ ἐφόσον ἔτσι ἔγινε μὲ τὶς κακὲς πόλεις, στὶς ὁποῖες δὲν εἶχε ἀκουστεῖ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πόσω μᾶλλον μπορεῖ νὰ συμβεῖ μὲ τὶς χριστιανικὲς πόλεις -τὶς ἐφάμιλλες ἢ παρόμοιες ὡς πρὸς τὸ κακὸ μὲ τὰ Σόδομα- τὶς βαπτισμένες στὸ...

ὄνομα τοῦ Κυρίου Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ; 

Διαβάστε τὴν ἀπειλὴ τοῦ Σωτήρα πρὸς τὴν πόλη Καπερναούμ: 

«Καὶ σὺ Καπερναούμ, ἡ ἕως τοῦ οὐρανοῦ ὑψωθεῖσα ἕως ᾅδου καταβιβασθήσῃ· ὅτι εἰ ἐν Σοδόμοις ἐγενήθησαν αἱ δυνάμεις αἱ γενόμεναι ἐν σοί, ἔμειναν ἂν μέχρι τῆς σήμερον» (Ματθ. 11, 23). 

Καὶ πράγματι, ἡ προφητεία ἐκπληρώθηκε: 

ἐκεῖ ὅπου κάποτε στεκόταν ἡ ὑπερήφανη πόλη τῆς Καπερναοὺμ τώρα εἶναι ἀδιαπέραστος θαμνώδης τόπος, πέτρες καὶ φωλιὲς φιδιῶν.

 Μὲ τὰ μάτια τους τὸ εἶδαν καὶ μὲ τὴν καρδιὰ ἔτρεμαν ὅλοι οἱ προσκυνητὲς τῶν Ἁγίων Τόπων.

πηγή: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2015/12/blog-post_98.html