Φρίντριχ Νίτσε
("Ο κόσμος της Σοφίας" -ημερολόγιο και σημειωματάριο,
εκδόσεις Λιβάνη)
...............................................................................................................
...............................................................................................................
Δεν συμφωνώ! !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι σκέψεις είναι το "είδος της καλλιέργειας", της ψυχής του κάθε ανθρώπου.
Φωτεινές, Γαλήνιες, όμορφες, απλές, ζωτικές, που δίνουν ζωντάνια, υγεία, κουράγιο, δύναμη στη ζωή, όταν ο άνθρωπος καλλιεργεί το ΦΩΣ και μένει στο ΦΩΣ.
Σκοτεινές, απελπιστικές, πολύπλοκες, ψυχοπλακωτικές, καταστροφικές, βαριές, εξοντωτικές πού βαρυνουν και τούς γύρω ανθρώπους όταν ο άνθρωπος καλλιεργεί το σκότος με τη ζωή του και μένει μέσα στο σκότος.
Δεν θέλει πάντως και πολύ εξυπνάδα για να καταλάβει κάποιος την ψυχική καλλιέργεια τού Νίτσε όταν λέει οι "σκέψεις πάντοτε σκοτεινότερες"!!!!!!
Μαρίνο μου
ΑπάντησηΔιαγραφήνομίζω και συ τό έχεις το δίκιο σου και ο μαυροψυχούλης ο Νίτσε το παπαδοπαίδι,
έχει το δικό του...
Προσωπικά, διαβάζοντας την εν λόγω φράση την είδα
ως μια εξαιρετική εικόνα ..
Στην εικόνα αυτή υπαρχουν από τη μιά
σκέψεις και (συν)αισθήματα, που προσδιορίζουν τον εσωτερικό μας βίο.
Από την άλλη στον εξωτερικό μας βίο, υπάρχει το υλικό μας σώμα και η σκιά του, βεβαίως.
Οι σκέψεις μας, λοιπόν, σε σχέση με το αισθήματά μας
είναι τόσο "δυνατές" όσο η σκιά μας, σε σχέση με το υλικό μας σώμα..διότι για μένα -υποθέτω και για το φιλόσοφο- προηγούνται ΠΑΝΤΑ τα (συν)αισθήματα ως συνειδητά ή ασυνείδητα ΒΙΩΜΑΤΑ και επάνω στη σκαλωσιά των (συν)αισθημάτων αυτών περι-πλέκονται σαν κισσός οι σκέψεις μας, είτε οι αγαθές είτε οι κακές..που συνέχεια και αυτές με τη σειρά τους βέβαια, ανα-τροφοδοτούν με σχέδια και στάσεις τα (συν)-αισθήματα..
Υποθέτω ότι αυτό ήθελε να πεί ο ποιητής, μπορεί να κάνω και λάθος...
;-)
Το ότι οι σκέψεις είναι σκιές των αισθημάτων, νομίζω πως δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί. Αυτό, στο οποίο που μπορούμε να βάλουμε ένα ερωτηματικό είναι εκείνο το "πάντοτε" και σε αυτό που ακολουθεί. Αυτό φανερώνει τον άνθρωπο της απόγνωσης, δηλαδή τον άνθρωπο δίχως Θεό. Δεν παύει ωστόσο η ρήση να έχει ενδιαφέρον και για τον άνθρωπο που έχει θεό μέσα του, που όμως δεν τον αντιλαμβάνεται συνεχώς με αποτέλεσμα πολλές φορές οι σκέψεις μας να είναι όντως σκοτεινότερες και κενότερες...Η εν ημίν όμως ελπίδα μας λέει "..αναστάς πορεύσομαι.." και τότε οι σκέψεις μας γίνονται πληρέστερες και φωτεινότερες! Η ρήση λοιπόν είναι μάλλον ρήση φιλοτιμίας για τους έχοντες την ελπίδα μέσα στα οστράκινα σκεύη τους...
ΑπάντησηΔιαγραφή