"Στις μέρες μας είχαμε χάσει τα σημάδια..." (ειδικά αφιερωμένο σε όσους... παρόλα αυτά... θυμούνται την Αγάπη)

[...] Στις μέρες μας  είχαμε χάσει τα σημάδια του κόσμου.

Ο κόσμος ήτανε σαν μια τυφλή σπηλιά στις μέρες μας.

Μια σπηλιά πούχε ένα μουντό θόλο με αόρατο βάθος.

Μπροστά μας κάθονταν στο θρόνο του πάνω σαν Πλατυτέρα,
ο τρόμος! Κράταε ένα κερί στο χέρι και μας έψαχνε!

Κι άλλοι μουγκρίζαν φέρνοντας κύκλους σαν το λιοντάρι,
άλλοι έκλαιγαν, άλλοι έβλεπαν αητούς και όνειρα , κι άλλοι,
σκάφτοντας με τα χέρια μας το χώμα, το ζυμώναμε!

Καθόμαστε και φτιάχναμε ένα πρόπλασμα από πηλό  για να 
θυμόμαστε την αγάπη! 

Μέσα στο βάθος του ύπνου  μας ακούγαμε την ειρήνη
που έκλαιγε το χαμένο περιστέρι της  αλλάζοντας φωνές, 
μέσα στα ερείπια που έγερναν το ένα πάνω  από το άλλο,
[...] των αδερφιών μας οι ψυχές  ήτανε φορτωμένες 
κύματα όπως οι θάλασσες.

[...] Ξαναχάναμε τα σημάδια του κόσμου.

Το γαιδουράκι με την καλωσύνη  δε μπορούσε να περάσει 
το ποτάμι.

Δεν ήξερες άν ήτανε οι ζωντανοί που περπατούσαν.

Στις μέρες μας οι άνθρωποι περπατούσαν πεθαμένοι.

Βλέπαν τον ήλιο στη σειρά κι έκλαιαν. Αντίς για ρούχα
φορούσαν συρματοπλέγματα στο στήθος  και στο πρόσωπο.

Μ' αυτά περπάταγαν. Μ' αυτά κοιμόντουσαν. Μ' αυτά 
ξυπνούσανε. 

Τ' αγκάθια τους βούλιαζαν μέσα στο σώμα
όπως τα ράμφη των πουλιών μέσα στα γινωμένα φρούτα.

[...] Στις μέρες μας ήταν το Φως χαμηλωμένο διαρκώς.

Ήτανε μέρα μεσημέρι. Γύριζες το κεφάλι σου 
κ' έβλεπες γύρω σου έναν κόσμο που τον ήξερες όμορφο, 
μα δεν έμοιαζε.

Τη γη τη σκέπαζε ένας ίσκιος. Σα νάχε ο ήλιος βασιλέψει.

Και γω που άνθιζε μέσα μου το όνειρο  και που πάντοτε
έδειχνα πάνω μου τον ήλιο, 
                                περπατούσα, περπατούσα...

Κρατούσα ένα ραβδί ψηλότερο απ' τη μοίρα μου
κ' έβοσκα πέντε αρνιά. Πέντε άστρα. Πέντε νούφαρα.

Κι έγραφαν το ένα δίπλα στ' άλλο, ακίνητα:

                                                              "Αγάπη".

(Νικηφόρος Βρεττάκος ΤΑ ΘΟΛΑ ΠΟΤΑΜΙΑ -απόσπασμα)