"Στα μάτια και στο πρόσωπο φαίνοντ'οι στοχασμοί τους
Τους λέει μεγάλα και πολλά η τρίσβαθη ψυχή τους.
Αγάπη κι έρωτας καλού τα σπλάχνα τους τινάζουν
Τα σπλάχνα τους κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν
Γλυκειά κι ελεύθερ' η ψυχή σα να 'τανε βγαλμένη
Κι υψώναν με χαμόγελο την όψη τη φθαρμένη
.........................
Αφού έκαψαν τα κρεβάτια, οι γυναίκες παρακαλούν τους άντρες να τες αφήσουν
να κάμουνε αντάμα , εις το σπήλαιο, την υστερινή δέηση.
Μι'απ'αυτές, η γεροντότερη, μιλεί για τες άλλες:"Άκουσε παιδί μου, και τούτο
από το στόμα μου,
που 'μ' όλη κάτου από τη γη κι ένα μπουτσούνι* απ' έξω
Ορκίζουν σε στη στάχτη' αυτή..........
και στα κρεβάτια τ' άτυχα με το σεμνό στεφάνι
Ν'αφήστε σας παρακαλούν να τρέξουμε σ'εκείνο
Να κάμουμ'άμα το στερνό χαιρετισμό και θρήνο...
...................................................................
Μνήσθητι, Κύριε- είναι κοντά. Μνήσθητι, Κύριε- εφάνη!
Επάψαν τα φιλιά στη γή........................
.............................................
Κι άνθιζε μέσα μου η ζωή μ' όλα τα πλούτια πόχει
................................................
Συχνά τα στήθια εκούρασα, ποτέ την καλωσύνη
..........................................................................
Πάντ'ανοιχτά παντ' άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου
............................
Φως που πατεί χαρούμενο τον Αδη και το Χάρο
.................................
Η δύναμή σου πέλαγο κι η θέλησή μου βράχος" .
Διονύσιος Σολωμός- " Ελεύθεροι Πολιορκημένοι"(απόσπασμα)
*μπουτσούνι: κομματάκι
Αγαπητή σαλογραία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου στέλνω λίγους ερασιτεχνικούς στίχους που με παίδεψαν από χθες τα μεσάνυχτα και ολοκλήρωσα πριν από λίγο για να τους αφιερώσω σε όλους όσους αγωνίζονται να ξορκίσουν καθετί που τους βασανίζει μήπως και καταφέρουν να προσεγγίσουν το Θεό.
Άμα δεν κλάψω, πώς θα τα κάψω
όλα εκείνα που με φθονούν;
Μες στα μεσάνυχτα, είναι μισάνοιχτα
απ΄τις ρωγμές μου ν΄αφοριστούν.
Άμα δεν κλάψω, πώς θ΄αποστάξω
απ΄την ψυχή μου ρόδου δροσιά;
Είμαι ακίνητη μες στη συγκίνηση
τα δάκρυά μου κρυφή φωτιά.
Πόσο σε πόθησα και πόσο μόχθησα
το Πρόσωπό Σου λίγο να δω.
Απ΄το απόκοσμο φωνή μου ψέλλισε
αμνέ υπόμενε, θα στο χρωστώ.
Με εκτίμηση
Σοφία
Σοφία
ΑπάντησηΔιαγραφήη ειλικρίνεια του στίχου σου, με άγγιξε!
Σ'ευχαριστώ, αγαπημένο μου για την επίσκεψη.
Να περνάς να τα λέμε!
Φιλιάαα!
1:34 μ.μ.
"Άμα δεν κλάψω, πώς θα τα κάψω
ΑπάντησηΔιαγραφήόλα εκείνα που με φθονούν;"
"είμαι ακίνητη μες στη συγκίνηση
τα δάκρυά μου κρυφή φωτιά"
Πολύ ωραίο!
Όλο πολύ ωραίο!
Εξαιρετικοί στίχοι
ΑπάντησηΔιαγραφήμου φαίνεται ότι θα γίνονταν θαυμάσιο τραγούδι!
δεν τους προωθείς σε κανέναν μελιστή;;;;;;;
γδμ
Σας ευχαριστώ όλους για τα γενναιόδωρα σχόλιά σας, διαβάζοντας όμως ποίηση διαπιστώνω ότι κάποιοι γράφουν πραγματικά αριστουργήματα και σίγουρα αυτό απαιτεί χρόνο και κόπο. Αν οι παραπάνω στίχοι σας άγγιξαν είναι ίσως επειδή κάθε απόπειρα συνομιλίας με το Θεό είναι κορύφωση του ανθρώπινου πόνου και ταυτόχρονη έκφραση του πόθου να καταλύσουμε την ύλη και να ακολουθήσουμε, όσο αυτό μας επιτρέπεται, θεία μονοπάτια. Σοφία
Διαγραφή;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήγδμ
είθε να γίνει!
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυγενική μου Σοφία
πρόσφατα είδα μια συνέντευξη της μεγάλης ΚΙΚΗΣ ΔΗΜΟΥΛΑ, και ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα που άκουσα ότι κάποτε, ψάχνει για ΜΙΑ "σωστή" λέξη και ΔΥΟ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ!
Πολύς κόπος πράγματι για τη σύνθεση, άσε το διάβασμα-αφομοίωση, των προηγούμενων διδαξάντων.
Για μένα, ωστόσο, ως πιο μεγάλοι ποιητές παραμένουν οι κρυφοί και φανεροί άγιοι.
Εκείνοι προφέρουν μ ί α μόνο λέξη από την εν Χριστώ εμπειρία τους
(που ακούγεται μοναδικά ποιητική ακριβώς διότι αναδύεται αυθεντική εξ εγκάτων τους)
και σε ανεβάζουν, ιππέα στο άτι-ακτίνα της λέξης τους, για αστραπιαίο περίπατο ως τον ήλιο και το φεγγάρι!
Ζηλεύω-μακαρίζω,πράγματι τους ποιητές.
Ποτέ μου δεν τα κατάφερα ούτε ένα στίχο να γράψω!
;-)