Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

Και οι τρίχες απ' τα μαλλάκια σας, είναι μετρημένες...(Ματθ.κεφ.ι στ.30)


Όταν πάω να αποτρελαθώ, περιστεράκι μου,

νομίζοντας πως η αφεντιά μου- με την πρόνοιά της και την οργάνωσή της- θα τα προλάβει όλα τα στραβά και τα ανάποδα, θυμούμαι το λόγο του Κυρίου μας Ιησού, που μας βεβαίωσε κάποτε ότι και οι τρίχες της κεφαλής μας, είναι μετρημένες από Εκείνον που τρέφει για μας, την Άφατη Αγάπη
(Ματθ.κεφ.ι, στ.30)

Δεν πέφτει-είπε- ούτε φύλλο κάτω από δέντρο , ούτε σπουργίτι στο χώμα, ούτε τρίχα από τα μαλλάκια μας, χωρίς ο Παντοδύναμος Θεός, να έχει γνώση για το ζήτημα αυτό, και χωρίς να έχει παραχωρήσει την άδεια για τη μεταβολή ετούτη.

- Επομένως;

- Επομένως, δε δικαιούμαι να αγωνιώ...

Δε δικαιούμαι να αρχίσω να μπαινοβγαίνω περιπλανώμενη- μετά την κηδεία, του - περισσότερο απ' όσο φανταζόμουν- αγαπημένου, πατέρα- στις ατελείωτες -και συνάμα τρομακτικές- σπηλιές με τα <άν>...

-Αν ετούτο... αν το άλλο ...αν το παράλλο... ο καρκίνος δε θα εξαπλωνόταν και ο πατέρας, θα ζούσε ακόμα...

-Μανδάμ, κομμένη η μίρλα, τελεία και παύλα!

Ή πιστεύεις, μανδάμ, στη θεία Πρόνοια και ηρεμείς ή δεν πιστεύεις και βουρλίζεσαι!


Μέσος δρόμος δε βρίσκεται, θα συμφωνούσε μαζί σου και ο Θεοφιλέστατος, έτσι δεν είναι;

-Όπως τα λέτε , τέκνον μου, άρα;

- Άρα,το <ράβουμε>, ευχαριστούμε εκ καρδίας τον Κύριο και προχωράμε...

Όταν ο Χριστούλης, θέλει να κρατήσει κάποιον επάνω στη Γη, φέρνει τις μύριες καλές συμπτώσεις προκειμένου να τον κρατήσει!

Όταν ΔΕ θέλει, μέσ' στους καλύτερους γιατρούς του κόσμου να βρίσκεται, θα γίνουν <λάθη> που θα τον <στείλουν>...

Ακαταμέτρητα, τα παραδείγματα!

-Αυτή η ζωή δεν είναι για χόρταση, μανδάμ, πάρτο χαμπάρι!

Η Αιώνια Ζωή, έχει την αξία, ξυπνήστεεε!

Αγιούτε γειτόνοι!

Ας πούμε, ένα γνωστό μου, ενώ έτρεχε-δίχως κράνος και με μια βαριά μηχανή- τον χτύπησαν- ούτε μία, ούτε δύο αλλά- τρεις νταλίκες!

- Το πιστεύεις;

Τρείς νταλίκες!
Του άνοιξαν το κεφάλι!
Και όμως ΕΖΗΣΕ!


Και ενώ έπεσε αιμόφυρτος με θανατηφόρο κάταγμα στο κρανίο, <έτυχε>- λέει- να περνάει γιατρός, με το βαλιτσάκι του,δίνοντας αμέσως τις ενδεικνυόμενες πρώτες βοήθειες, και επίσης, <έτυχε>, να υπάρχει σταθμευμένο- παραπλεύρως στο χώρο του ατυχήματος-κοντά σε ένα χωριό της Αχαίας το συμβάν πριν λίγα χρόνια- και ένα αυτοκίνητο Πρώτων Βοηθειών, και από την κατεύθυνση της Χαλανδρίτσας- από όπου τον έφερναν με ιλιγγιώδη ταχύτητα- <έτυχε> να εφημερεύει το νοσοκομείο του Αγίου Ανδρέα- που τότε δεν είχε πάθει τη μεγάλη ζημιά από τους σεισμούς, ώστε να είναι κλειστό, όπως είναι σήμερα.

Αν εφημέρευε το Πανεπιστημιακό του Ρίου, και έπρεπε να τον πάνε μέχρι εκεί, ο άνθρωπος, δεν θα άντεχε, θα είχε εκμετρήσει το ζην, τουτέστιν, θα είχε πεθάνει.

<Έτυχαν> όλες αυτές οι συγκυρίες και ο φίλος έζησε, και με την ευχή της Κυρά Παναγιάς και της μάνας του, είναι γερός σαν την Παλιοβούνα που βλέπω απέναντι.

Έζησε,διότι, για λόγους ανεξερεύνητους από την ανθρώπινη λογική μας, έπρεπε να ζήσει, δεν είχε εκδοθεί το προσκλητήριο της αναχώρησης, ή όπως λέει ο λαός μας, υπήρχε ακόμη λάδι στο καντήλι του βίου του.

Θυμούμαι, πριν χρόνια, σε τρένο, ενώ ταξίδευε - νέος ακόμη και ανυποψίαστος για πολλά - ο πατέρας μου- ένας άγνωστος που καθόταν δίπλα του στο κάθισμα, του μίλησε σε κάποια στιγμή λέγοντας:

-Κύριε μου, είμαι γιατρός και ακούγοντάς σας εδώ και ώρα να βήχετε, από τον τρόπο που βήχετε, καταλαβαίνω ότι μάλλον έχετε πρόβλημα με την καρδιά σας.
Να πάτε να την κοιτάξετε!

Ο πατέρας, παρότι ένιωθε υγιέστατος,δίνοντας βάση στο λόγο τού άγνωστου γιατρού- θα μπορούσε και να αδιαφορήσει- την κοίταξε.

Πράγματι, ανακάλυψε εξαιρετικά σοβαρό πρόβλημα, παίρνοντας, όμως, τα κατάλληλα φάρμακα, συντήρησε την καρδιά σε καλή κατάσταση για τα 30 επόμενα χρόνια του.

Θα μπορούσε να είχε συμβεί το έμφραγμα- επειδή ήταν και καπνιστής εκ νεότητος-θα μπορούσε να είχε πάθει τα μύρια άλλα, πλην, δεν τα έπαθε.

Τον κράτησε ο Θεός στη ζωή,για τους λόγους που Εκείνος μόνο γνωρίζει.

Των αδυνάτων αδύνατον -και όσο νωρίτερα αυτό το χωνέψουμε, τόσο καλύτερα για την ψυχοσωματική μας ισορροπία- να εισέλθουμε στη Σκέψη του Κυρίου, των αδυνάτων αδύνατον, να γίνουμε σύμβουλοί Του, όπως σοφά αναφέρει η Γραφή η Αγία.

Εκείνος,και μόνον Εκείνος, σε κάθε περίπτωση, γνωρίζει τι είναι το καλύτερο για τον καθένα και το επιτρέπει.

Εκείνος είναι ο αδιαφιλονίκητος, κάτοχος πάσης Γνώσεως και πάσης Πληροφορίας και τη διαχειρίζεται- είτε το κατανοούμε είτε όχι- ανά πάν δευτερόλεπτο, προς ωφέλεια της αιώνιας ψυχής μας.

Εμείς- αν επιθυμούμε το καλό των υπάρξεών μας,αν θέλουμε να μη συντριβούμε απ' την οδύνη, αν επιθυμούμε να μη μας τυλίξουν σε δαιμονικούς ζουρλομαντύες-οφείλουμε ειρηνική υποταγή σε ό,τι μάς έρχεται μέσα απ' τα αναπόφευκτα γεγονότα...

Αποδοχή το λένε αυτό οι ψυχίατροι, με το πολιτισμένο τους ύφος.

- Και όταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη ανοίγει, αρκεί να γυρίσουμε τα μάτια να τη βρούμε, να την κοιτάξουμε...

Όποιος, αρνείται να αποδεχτεί κάποια οδυνηρά- για τη συνείδησή του- συμβάντα, θα διαλυθεί αργά ή γρήγορα, από την παράκρουση και το σκοτισμό του ιδίου θέληματος -αδύνατον να γλιτώσει, και κανένα αντικαταθλιπτικό χάπι, μακροχρονίως δε θα μπορέσει να του προσφέρει βοήθεια, εφόσον οι εσωτερικοί λογισμοί του, δε φωτισθούν από το Φώς του Θείου Λόγου που ελευθερώνει...

Η ζωή-στην καθημερινότητά της, στη διαχρονικότητά της- είναι απίστευτα σκληρή και απρόβλεπτη.

Για ένα έκαστο- ας είναι και παρίας ας είναι και Άρχοντας πολλών Δαχτυλιδιών- καταφθάνει, ως κεραυνός εν αιθρία -συχνά- η ώρα δυνατής, προσωπικής δοκιμασίας του.

Το ξέρω ότι ακόμη δεν είσαι σε θέση να το χωνέψεις, όμως...χωρίς δοκιμασία, η ψυχή δεν κατακτά εν Αγίω Πνεύματι, την αρετή, τής εν Κυρίω Ιησού, Ταπεινοφροσύνης, άνευ της οποίας, ουδείς στην Ουράνιο Βασιλεία, θα εισέλθει, ως -εις το διηνεκές- ευφρόσυνος,των αγίων, συμπολίτης...
(προς Εφεσ.κεφ.β, στ.19)

Σε ώρες δύσκολες, θυμάμαι συχνά, την εμπιστοσύνη την απερίγραπτη, του Πατριάρχη Αβραάμ, που ξεκίνησε - χωρίς συζήτηση- για τη θυσία του μονογενούς του και λατρεμένου Ισαάκ, επειδή αντήχησε στα πνευματικά του αυτιά, κατηγορηματική η Εντολή του Κυρίου της Δόξης.

Αυτή την απίστευτη, αδιαπραγμάτευτη εκ μέρους του Πατριάρχη Αβραάμ, εγκατάλειψη στο Άγιο Θέλημα, τη θαύμασαν αμέτρητες καλοπροαίρετες ψυχές, δια μέσου των αιώνων.

Έγραψε με αφορμή τον Αβραάμ και ο φιλόσοφος Κίργκεγκωρ τα δικά του κατεβατά- αναφερόμενος στο υπέροχο άλμα, στο υπέρ-λογο της Πίστεως- και απαρασάλευτη αλήθεια παραμένει, ότι όποιος εμπιστεύεται αταλάντευτα, τις αποφάσεις-παραχωρήσεις του Τριαδικού, Παναγίου Θεού, αποκαλύπτεται ως ο σοφός,ο νηφάλιος, ο ήρωας, ο κεκαθαρμένος από τα προσωπικά του πάθη, και ο αληθινά κερδισμένος και μακάριος οδοιπόρος, στους δρόμους της ανθρώπινης Ιστορίας.

Ακόμα και σήμερα, υπάρχουν τέτοιες μορφές.

Ευτύχησα, κάποιες, να συναντήσω...

Σαλογραία

16 σχόλια:

  1. Γρηγόρης Ζαγοραίος18 Δεκεμβρίου 2009 στις 8:30 π.μ.

    "παρηγορώ την τήν καρδιά
    μα δεν παρηγοράται
    λέω της χίλια ψέματα
    μα κείνη τ`απαρνάται"
    Πόσο σε καταλαβαίνω!!! Αχ να μπορούσα νά σηκώσω λίγο από την θλίψη σου...
    Η Αγία μας Εκκλησία ψάλλει:
    "Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου Το Πνεύμα Το Άγιο..."
    Εκείνα τα άγια Τρία-και όχι οι αντικρουώμενοι λογισμοί-να γιατρέψουν την πληγωμένη σου καρδούλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γρηγόρη μου
    εκτιμώ την ενσυναίσθηση που μου δείχνεις.
    Όλα τα καταλαβαίνεις!:-)
    Και γω τώρα καταλαβαίνω, γιατί είπε κάποιος(ποιός ακριβώς; δεν θυμούμαι αυτή τη στιγμή) ότι ακόμη και αν δεν υπήρχε ο Χριστός, θα έπρεπε να τον ...εφεύρουμε!
    Κάποτε κυκλοφορούσε και ένα συνθηματάκι:
    -Ή Χριστός, ή Χάος!
    Το προσυπογράφω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γρηγόρης Ζαγοραίος18 Δεκεμβρίου 2009 στις 1:41 μ.μ.

    Τον Χριστό εγώ δεν Τον γνώρισα ακόμη...
    όμως βρίσκω μεγάλη ανταπόκριση όταν προσεύχομαι σαν να Τον γνωρίζω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Cummulus
    Θες να σου μιλήσω για..τρίχες;
    Δηλαδή για τα φαινομενικά ελάχιστα και ασήμαντα του προσωπικού μας βίου, που ωστόσο για τον καθένα που τα βιώνει, έχουν ανεκτίμητη αξία, ως Πρόνοια του Αγίου Θεού, στη ζωή του;
    Καλύτερα, όχι, τουλάχιστον προς το παρόν...δεν ξέρω άν έχω τη διάθεση, να αποτυπώσω κάτι αργότερα..
    Προσπαθώ να αναφέρομαι σε σκηνικά που να είναι και εμπειρία περισσότερων ανθρώπων, ώστε να μπορούν να με καταλάβουν.
    (Σημασία έχει το μοίρασμα και ο όποιος φωτισμός, μέσα από αυτό το μοίρασμα, μπορεί να προκύψει...)
    Όποιος διαθέτει την παρατηρητικότητα να καταγράφει τα γεγονότα με ευαισθησία, θα ανακαλύπτει τη Δύναμη του Κ.Η.Ιησού, πίσω από το κάθε τι.
    Όποιος έχει νεκρά τα αισθητήρια της ψυχής, και πεθαμένος να αναστηθεί εμπρός του, ΤΙΠΟΤΑ δεν θα κατανοήσει.
    Το είπε και ο ίδιος ο Κύριος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γρηγόρη
    το Χριστό, στην πραγματικότητα, τον γνωρίζουν όσοι ΤΗΡΟΥΝ αδιαλείπτως και μυστικώς και μέχρι να βγει η ψυχή τους, αγογγύστως, ΌΛΕΣ τις εντολές Του.
    Οι λοιποί, που θέλουμε να πάμε προς τη μεριά Του, αλλά προχωρούμε εν χρόνω, κάνοντας ένα βήμα μπρος και εκατό πίσω(όπως η ελαχιστότητά μου)...δεν ξέρουμε ακόμη ΤΙΠΟΤΑ για τη Δόξα του δικού Του Προσώπου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γρηγόρης Ζαγοραίος18 Δεκεμβρίου 2009 στις 2:12 μ.μ.

    Κι όμως ούτε αυτό αρκεί!
    Είπε η Αυτοαλήθεια "ακόμη και αν τηρήσετε όλα τα διατεταγμένα (πράγμα ακατόρθωτο* κατ`εμέ) να λογαριάζετε τους εαυτούς σας σαν δούλους"
    όχι δηλαδή σαν τέκνα!
    Είθε να μας αξιώσοι ο Φιλάνθρωπος Κύριος να "ακούσουμε" εντός της καρδίας, της ευκταίας φωνής: "Υιός Μου ει σύ Εγώ σήμερον γεγέννηκά σε"
    *= Ο άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος λέγει σ`ένα λόγο του:
    Ευλογητός ο Θεός που έκαμε την ανθρώπινη φύση τόσο ασθενή που όσο κι αν αγωνίζεται να κάνει το καλό, να μή τα καταφέρνει...για να μάθει την Ταπείνωση! αυτό άραγε τί σημαίνει?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γρηγόρη
    όπως τα λές: όπως τα λένε όλοι οι εν Κυριω αγωνιζόμενοι:
    όλα παίζονται και χάνονται ή κερδίζονται με την αρετή της ταπείνωσης.
    Η ταπείνωση, όμως, πάει παρέα με τον πόνο,και είναι ενάντιος αυτός ο πόνος στα θελήματα των σαρκικών καρδιών μας.
    Τώρα που τα γράφω αυτά θυμούμαι την τελευταία φορά που ζήτησα ενθέρμως από τον Κύριο να μου δώσει ένα βαθμό ταπείνωσης(έκτοτε δεν το επανέλαβα το αίτημα)
    Περπάταγα στην πόλη- πριν πεντέξι χρόνια περίπου- με είχε πιάσει ένας υπέρμετρος πνευματικός ζήλος και , παρακαλούσα τον Κύριο(που δεν είναι καθόλου κουφός όπως νόμιζα ενίοτε) να με ταπεινώνει μπροστά στα μάτια των ανθρώπων, έτσι να...προκόψω!
    Λοιπόν, μετά απ' αυτή την ένθερμη και ελαφρώς βλακώδη ίσως, προσευχή,μπήκα σε ένα κατάστημα να ρωτήσω για φορέματα.
    Πρόσεξα ότι το ύφος του καταστηματάρχη όταν τον ρώτησα κάτι... ήταν...κάπως...
    - Ε ...σκέφτηκα μοιάζει με νεκροθάφτη ο μαγαζάτορας, γι αυτό είναι το βλέμμα του έτσι...φευγάτο..
    Καμιά φορά,όταν επέστρεψα σπίτι, κοιτάζοντας τυχαία το πρόσωπό μου, σε ένα καθρέφτη, τι να δω η γυναίκα;
    Τα χείλη και τα δόντια και η γλώσσα μου, απροσδοκήτως, ήταν βαμμένα ΜΠΛΕ, ναι ναι, ΜΠΛΕ παρακαλώ!
    Γι αυτό, λοιπόν, με κοιτάγανε...κάπως- τη γρια καρακάξα- οι πωλητές και με γουρλωμένα μάτια!

    Ε! δε μπαίνει κάθε μέρα μέσα πελάτισσα με ΜΠΛΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟ(δόντια, γλώσσα, χείλη, όλα βαθύ μπλε ανεξαιρέτως...)

    Αισθάνθηκα ότι έγινα ρεζίλι και των σκυλιών και γέλασα με την καρδιά μου.

    Τι είχε συμβεί τελικά;

    Είχε ξεχειλίσει-εν αγνοία μου- ένα στυλό, που αφηρημένη το ακούμπησα στο στόμα και από κει βάφτηκε όλο το... σύστημα.

    Το σκηνικό ήταν τελείως ασήμαντο- έως και για πολλά χάχανα -αρχίζω και υποπτεύομαι σοβαρά ότι ο Χριστούλης ίσως διαθέτει και έξαλλο χιούμορ- όμως αποφάσισα να μη ξανακάνω τέτοιες ...ζηλωτικές προσευχές του στιλ:
    - α! δος μου Χριστέ μου ταπείνωση, ταπείνωση κάνε με ρόμπα ενώπιον των ανθρώπων...α πα πα...

    Γρηγόρη μου, τόση ταπείνωση τη βρίσκω αβάσταχτη, και...σου τη χαρίζωωω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Γρηγόρης Ζαγοραίος18 Δεκεμβρίου 2009 στις 2:56 μ.μ.

    Και πράσινη να γίνεις εμένα θα μου αρέσεις...!!!!
    Με τέτοιο αίτημα καλά να πάθεις!
    Υ.Γ. η Ταπείνωση δεν είναι αρετή!
    και πάψε να μιλάς για αρετές...
    αυτές δεν είναι...για τους χριστιανούς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γρηγόρη
    ως Κρητικός που είσαι το περίμενα να είσαι...κρυφοΠασόκος! :-)
    Ναι, ναι, έχεις δίκιο!
    Η ταπείνωση δεν είναι ακριβώς αρετή.
    Είναι το ένδυμα της Θεότητος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. καλό κου Σαλογραιάκι εγώ πάντως δεν πιστεύω ότι είσαι τόσο γραία όσο μας λες αλά δεν θέλω από σεβασμό να σου το αλλάζω .Γέλασα με την ιστοριούλα με τέτοια προσευχή έγινες η διά Χριστόν σαλή καλή μου ! :-)

    Χαίρομαι πραγματικά αγαπημένη που είσαι χαρούμενη) και συμφωνώ μαζί σου η αρετή είναι το ένδυμα της Θεότητας....
    ΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Εγραψες: Ακόμα και σήμερα, υπάρχουν τέτοιες μορφές.
    Ευτύχησα, κάποιες, να συναντήσω...

    Αυτό εννοούσα Σαλογραία μου.!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Φωτάκι μου
    δεν αισθάνομαι και πολύ χαρούμενη, αλλά...το παλεύω!
    Άμα με περιβάλλει με αγάπη το Φώς Ιλαρόν...μπορώ να κοιμάμαι ήσυχη...:-)
    Όλα θα πάνε πολύ καλά, τα πρώτα εκατό χρόνια της τρελαμένης μας ζωής είναι τα δύσκολα, μετά...θα ηρεμήσουμε! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Cummulus φίλτατε
    σιγά σιγά και εν τη ρύμη των λόγων και αν δεν το κλείσουμε το μπλογκάκι μετά από κανα δυο αναρτήσεις γιατί ...τα πολλά λόγια είναι...φτώχεια...όλο και κάτι μπορεί να θυμηθώ να σου πώ...
    Να είσαι πάντα καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Υστερόγραφο προς Φωτάκι
    έχετε φαγωθεί μερικοί να μάθετε την ηλικία μου!
    Ούτε η Βουγιουκλάκη, καλέ να ήμανε!:-)
    Δεν θα πώ τίποτα όμως, γιατί μια φορά που την είπα σε ένα ...θεούσο, την ηλικία μου, αυτός ο θεούσος δεν μου ξαναμίλησε!
    Και όπως έγραφα και κάπου αλλού η γυναίκα που ομολογεί την ηλικία της, είναι επικίνδυνη, διότι εφόσον ομολογεί την ηλικία της μπορεί να ξεράσει και ο τιδήποτε!
    Δεν είναι να την εμπιστευόμαστε, α πα πα πα Φωτάκι μου, προσεχε!:-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Εντάξει αγαπημένη δεκαεξάχρονη σε αγαπώ όπως και
    να χει το δεκάχρονο Φωτάκι .


    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή