Και οι τρίχες απ' τα μαλλάκια σας, είναι μετρημένες...(Ματθ.κεφ.ι στ.30)

Όταν πάω να αποτρελαθώ, περιστεράκι μου,

νομίζοντας πως η αφεντιά μου- με την πρόνοιά της και την οργάνωσή της- θα τα προλάβει όλα τα στραβά και τα ανάποδα, θυμούμαι το λόγο του Κυρίου μας Ιησού, που μας βεβαίωσε κάποτε ότι και οι τρίχες της κεφαλής μας, είναι μετρημένες από Εκείνον που τρέφει για μας, την Άφατη Αγάπη
(Ματθ.κεφ.ι, στ.30)

Δεν πέφτει-είπε- ούτε φύλλο κάτω από δέντρο , ούτε σπουργίτι στο χώμα, ούτε τρίχα από τα μαλλάκια μας, χωρίς ο Παντοδύναμος Θεός, να έχει γνώση για το ζήτημα αυτό, και χωρίς να έχει παραχωρήσει την άδεια για τη μεταβολή ετούτη.

- Επομένως;

- Επομένως, δε δικαιούμαι να αγωνιώ...

Δε δικαιούμαι να αρχίσω να μπαινοβγαίνω περιπλανώμενη- μετά την κηδεία, του - περισσότερο απ' όσο φανταζόμουν- αγαπημένου, πατέρα- στις ατελείωτες -και συνάμα τρομακτικές- σπηλιές με τα <άν>...

-Αν ετούτο... αν το άλλο ...αν το παράλλο... ο καρκίνος δε θα εξαπλωνόταν και ο πατέρας, θα ζούσε ακόμα...

-Μανδάμ, κομμένη η μίρλα, τελεία και παύλα!

Ή πιστεύεις, μανδάμ, στη θεία Πρόνοια και ηρεμείς ή δεν πιστεύεις και βουρλίζεσαι!


Μέσος δρόμος δε βρίσκεται, θα συμφωνούσε μαζί σου και ο Θεοφιλέστατος, έτσι δεν είναι;

-Όπως τα λέτε , τέκνον μου, άρα;

- Άρα,το <ράβουμε>, ευχαριστούμε εκ καρδίας τον Κύριο και προχωράμε...

Όταν ο Χριστούλης, θέλει να κρατήσει κάποιον επάνω στη Γη, φέρνει τις μύριες καλές συμπτώσεις προκειμένου να τον κρατήσει!

Όταν ΔΕ θέλει, μέσ' στους καλύτερους γιατρούς του κόσμου να βρίσκεται, θα γίνουν <λάθη> που θα τον <στείλουν>...

Ακαταμέτρητα, τα παραδείγματα!

-Αυτή η ζωή δεν είναι για χόρταση, μανδάμ, πάρτο χαμπάρι!

Η Αιώνια Ζωή, έχει την αξία, ξυπνήστεεε!

Αγιούτε γειτόνοι!

Ας πούμε, ένα γνωστό μου, ενώ έτρεχε-δίχως κράνος και με μια βαριά μηχανή- τον χτύπησαν- ούτε μία, ούτε δύο αλλά- τρεις νταλίκες!

- Το πιστεύεις;

Τρείς νταλίκες!
Του άνοιξαν το κεφάλι!
Και όμως ΕΖΗΣΕ!

Και ενώ έπεσε αιμόφυρτος με θανατηφόρο κάταγμα στο κρανίο, <έτυχε>- λέει- να περνάει γιατρός, με το βαλιτσάκι του,δίνοντας αμέσως τις ενδεικνυόμενες πρώτες βοήθειες, και επίσης, <έτυχε>, να υπάρχει σταθμευμένο- παραπλεύρως στο χώρο του ατυχήματος-κοντά σε ένα χωριό της Αχαίας το συμβάν πριν λίγα χρόνια- και ένα αυτοκίνητο Πρώτων Βοηθειών, και από την κατεύθυνση της Χαλανδρίτσας- από όπου τον έφερναν με ιλιγγιώδη ταχύτητα- <έτυχε> να εφημερεύει το νοσοκομείο του Αγίου Ανδρέα- που τότε δεν είχε πάθει τη μεγάλη ζημιά από τους σεισμούς, ώστε να είναι κλειστό, όπως είναι σήμερα.

Αν εφημέρευε το Πανεπιστημιακό του Ρίου, και έπρεπε να τον πάνε μέχρι εκεί, ο άνθρωπος, δεν θα άντεχε, θα είχε εκμετρήσει το ζην, τουτέστιν, θα είχε πεθάνει.

<Έτυχαν> όλες αυτές οι συγκυρίες και ο φίλος έζησε, και με την ευχή της Κυρά Παναγιάς και της μάνας του, είναι γερός σαν την Παλιοβούνα που βλέπω απέναντι.

Έζησε,διότι, για λόγους ανεξερεύνητους από την ανθρώπινη λογική μας, έπρεπε να ζήσει, δεν είχε εκδοθεί το προσκλητήριο της αναχώρησης, ή όπως λέει ο λαός μας, υπήρχε ακόμη λάδι στο καντήλι του βίου του.

Θυμούμαι, πριν χρόνια, σε τρένο, ενώ ταξίδευε - νέος ακόμη και ανυποψίαστος για πολλά - ο πατέρας μου- ένας άγνωστος που καθόταν δίπλα του στο κάθισμα, του μίλησε σε κάποια στιγμή λέγοντας:

-Κύριε μου, είμαι γιατρός και ακούγοντάς σας εδώ και ώρα να βήχετε, από τον τρόπο που βήχετε, καταλαβαίνω ότι μάλλον έχετε πρόβλημα με την καρδιά σας.
Να πάτε να την κοιτάξετε!

Ο πατέρας, παρότι ένιωθε υγιέστατος,δίνοντας βάση στο λόγο τού άγνωστου γιατρού- θα μπορούσε και να αδιαφορήσει- την κοίταξε.

Πράγματι, ανακάλυψε εξαιρετικά σοβαρό πρόβλημα, παίρνοντας, όμως, τα κατάλληλα φάρμακα, συντήρησε την καρδιά σε καλή κατάσταση για τα 30 επόμενα χρόνια του.

Θα μπορούσε να είχε συμβεί το έμφραγμα- επειδή ήταν και καπνιστής εκ νεότητος-θα μπορούσε να είχε πάθει τα μύρια άλλα, πλην, δεν τα έπαθε.

Τον κράτησε ο Θεός στη ζωή,για τους λόγους που Εκείνος μόνο γνωρίζει.

Των αδυνάτων αδύνατον -και όσο νωρίτερα αυτό το χωνέψουμε, τόσο καλύτερα για την ψυχοσωματική μας ισορροπία- να εισέλθουμε στη Σκέψη του Κυρίου, των αδυνάτων αδύνατον, να γίνουμε σύμβουλοί Του, όπως σοφά αναφέρει η Γραφή η Αγία.

Εκείνος,και μόνον Εκείνος, σε κάθε περίπτωση, γνωρίζει τι είναι το καλύτερο για τον καθένα και το επιτρέπει.

Εκείνος είναι ο αδιαφιλονίκητος, κάτοχος πάσης Γνώσεως και πάσης Πληροφορίας και τη διαχειρίζεται- είτε το κατανοούμε είτε όχι- ανά πάν δευτερόλεπτο, προς ωφέλεια της αιώνιας ψυχής μας.

Εμείς- αν επιθυμούμε το καλό των υπάρξεών μας,αν θέλουμε να μη συντριβούμε απ' την οδύνη, αν επιθυμούμε να μη μας τυλίξουν σε δαιμονικούς ζουρλομαντύες-οφείλουμε ειρηνική υποταγή σε ό,τι μάς έρχεται μέσα απ' τα αναπόφευκτα γεγονότα...

Αποδοχή το λένε αυτό οι ψυχίατροι, με το πολιτισμένο τους ύφος.

- Και όταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη ανοίγει, αρκεί να γυρίσουμε τα μάτια να τη βρούμε, να την κοιτάξουμε...

Όποιος, αρνείται να αποδεχτεί κάποια οδυνηρά- για τη συνείδησή του- συμβάντα, θα διαλυθεί αργά ή γρήγορα, από την παράκρουση και το σκοτισμό του ιδίου θέληματος -αδύνατον να γλιτώσει, και κανένα αντικαταθλιπτικό χάπι, μακροχρονίως δε θα μπορέσει να του προσφέρει βοήθεια, εφόσον οι εσωτερικοί λογισμοί του, δε φωτισθούν από το Φώς του Θείου Λόγου που ελευθερώνει...

Η ζωή-στην καθημερινότητά της, στη διαχρονικότητά της- είναι απίστευτα σκληρή και απρόβλεπτη.

Για ένα έκαστο- ας είναι και παρίας ας είναι και Άρχοντας πολλών Δαχτυλιδιών- καταφθάνει, ως κεραυνός εν αιθρία -συχνά- η ώρα δυνατής, προσωπικής δοκιμασίας του.

Το ξέρω ότι ακόμη δεν είσαι σε θέση να το χωνέψεις, όμως...χωρίς δοκιμασία, η ψυχή δεν κατακτά εν Αγίω Πνεύματι, την αρετή, τής εν Κυρίω Ιησού, Ταπεινοφροσύνης, άνευ της οποίας, ουδείς στην Ουράνιο Βασιλεία, θα εισέλθει, ως -εις το διηνεκές- ευφρόσυνος,των αγίων, συμπολίτης...
(προς Εφεσ.κεφ.β, στ.19)

Σε ώρες δύσκολες, θυμάμαι συχνά, την εμπιστοσύνη την απερίγραπτη, του Πατριάρχη Αβραάμ, που ξεκίνησε - χωρίς συζήτηση- για τη θυσία του μονογενούς του και λατρεμένου Ισαάκ, επειδή αντήχησε στα πνευματικά του αυτιά, κατηγορηματική η Εντολή του Κυρίου της Δόξης.

Αυτή την απίστευτη, αδιαπραγμάτευτη εκ μέρους του Πατριάρχη Αβραάμ, εγκατάλειψη στο Άγιο Θέλημα, τη θαύμασαν αμέτρητες καλοπροαίρετες ψυχές, δια μέσου των αιώνων.

Έγραψε με αφορμή τον Αβραάμ και ο φιλόσοφος Κίργκεγκωρ τα δικά του κατεβατά- αναφερόμενος στο υπέροχο άλμα, στο υπέρ-λογο της Πίστεως- και απαρασάλευτη αλήθεια παραμένει, ότι όποιος εμπιστεύεται αταλάντευτα, τις αποφάσεις-παραχωρήσεις του Τριαδικού, Παναγίου Θεού, αποκαλύπτεται ως ο σοφός,ο νηφάλιος, ο ήρωας, ο κεκαθαρμένος από τα προσωπικά του πάθη, και ο αληθινά κερδισμένος και μακάριος οδοιπόρος, στους δρόμους της ανθρώπινης Ιστορίας.

Ακόμα και σήμερα, υπάρχουν τέτοιες μορφές.

Ευτύχησα, κάποιες, να συναντήσω...

Σαλογραία