Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Στον Άλκη πού έφυγε...


Η στιγμή

(Του Νικηφόρου Βρεττάκου)

Χτες βράδυ σταμάτησε ο ήλιος να δύει,

τα φύλλα να φθείρονται. Ιστοί, ίνες, βουνά,

σταματήσανε, ανάψανε, μείνανε

όλα μετέωρα, μες στη στιγμή.

Διαλυθήκαν

μονομιάς και ταυτίστηκαν με το φως οι διαστάσεις μου.

Παραμέρισαν όλα ξαφνικά κ'η καρδιά μου,

χτύπησε μέσα στο άπειρο ελεύθερη.

Πρώτη φορά μου δόθηκε χάρισμα-
το χέρι μου κράταγε όλο το φως
όπως ένα ποτήρι. Και τώρα,
σκέφτομαι αν είναι ποτέ δυνατό
να νιώσω πιο αιώνιος. Έρχεται κάποτε
μια στιγμή που εκπορθεί τους φράχτες του κόσμου
έξω και μέσα μας, που τα χτίσματα πέφτουν
ή γίνονται φως-

Μια στιγμή,

που είναι όλος ο χρόνος. Που ο χώρος

φωτίζεται ολόκληρος και είναι παρόντα

-τόσο κοντά που αγγίζουν τα δάκρυα μας-

όλα τα θαύματα...

9 σχόλια:

  1. Ας είναι μακαρία η οδός η πορεύη....
    Ο Κύριος ας αναπαύση την ψυχή του στην χαρά της Βασιλείας Του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αναστάσιε,
    θέλω να πιστεύω ότι αυτή η οδυνηρή ασθένεια, δίνει πολλές ευκαιρίες σε καλοπροαίρετες ψυχές για ετοιμασία.
    Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε...
    Ας παρηγορήσει ο Κύριος τους δικούς του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλό μήνα Σαλογραίακι μου να είσαι πάντα καλά !

    Ας αναπαυθεί η ψυχούλα του Άλκη εν σκηνές δικαίων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. A πα πα! Και εκεί που σε σκεφτόμουνα και έλεγα πώς δε φάνηκε ακόμη το Φως Ιλαρόν, έλαμψες πάλι! :-)
    Καλό μήνα!
    Μακάρι να αναπαυθεί ο καλός άνθρωπος, και ο Κύριος να παρηγορήσει την εκλεκτή του γυναίκα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γρηγόρης Ζαγοραίος2 Δεκεμβρίου 2009 στις 1:42 μ.μ.

    Θα σου γράψω μια ιστορία και την αφήνω στην κρίση σου για ανάρτηση.
    Όταν πέθανε ο πατέρας μου ήμουν ακόμη φοιτητής στήν τελευταία εξεταστική περίοδο για πτυχίο. Ήταν νέος σχετικά (64 ετών) και είχε ταλαιπωρηθεί αρκετά την τελευταία χρονιά της ζωής του από σοβαρή καρδιοπάθεια...
    Κοιμήθηκε 31 Ιανουαρίου το 1988. Τον αποχαιρέτισα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του ίδιου έτους όταν έφευγα για τις εξετάσεις μου.
    Μετά την κηδεία συλλογιζόμουν τι να κάμω, αφού Σαρανταλείτουργο δεν είχα τότε την δυνατότητα να προσφέρω για την ανάπαυση της Ψυχής του. Και αποφάσισα να του κάνω κομποσχοίνι γιά σαράντα ημέρες. Ο Θεός σκέφτηκα, δέχεται και το λίγο...τί μπορούσα να κάνω για τον αγαπημένο μου πατέρα?
    Έβαλα λοιπόν στην άκρη τις αμαρτίες μου και ξεκίνησα επικαλούμενος τις ευχές των Αγίων Πατέρων να κάνω τρία κομποσχοίνια 100αρια με σταυρό, γιά την ανάπαυση της ψυχής του: ένα στον Χριστό, ένα στην Παναγία και ένα στον Άγιο Νεκτάριο (γιατί είχε μια εικόνα του Αγίου Νεκταρίου στην εργασία του που την ασπαζόταν κάθε πρωί και το όνομά του είναι Εμμανουήλ, δεν είχε δικό του Αγιο).
    Μετά τα σαράντα, το βράδυ είδα το εξής ενύπνιο:
    Βρέθηκα σε κάποιο ναό χωρίς οροφή, με πολλές εικόνες και λάβαρα και μοναχές να περνούν χωρίς να γίνεται κάποια συγκεκριμένη ακολουθία. Σε μιά άκρη είδα τον πατέρα μου να κάθεται χαρούμενος και υγιαίστατος...
    φοβήθηκα γνωρίζοντας ότι είναι αποθαμένος μήπως με ξεγελά ο πονηρός και άρχισα να απαγγέλω με τον ενδιάθετο λόγο το Πιστεύω. Βλέπω λοιπόν τον πατέρα μου να χαμογελά με τόση γλυκύτητα (ακόμη έχω εντυπωμένη μέσα μου αυτήν την εικόνα 21 χρόνια μετά) και να συνεχίζει αργά και καθαρά το Σύμβολο της Πίστεως:
    "και εις έναν Κύριον Ιησούν Χριστόν... κ.τ.α" μέχρι τέλος (όταν ζούσε εδώ αμφιβάλλω αν το ήξερε απέξω).
    Τότε έπεσα με λαχτάρα στην αγκαλιά του κι αφού τον καταφίλησα πολλές φορές τον ερώτησα
    - Μπαμπά λαμβάνετε ό,τι σας στέλνωμε?
    και έλαβα την απάντηση
    - Μέχρι τελευταίας ρανίδας παιδί μου! Ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γρηγόρη
    με συγκίνησες βαθύτατα με την εμπειρία σου και σε ευχαριστώ!
    Η ευχή για τους ζώντας και τους κεκοιμημένους είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ εκ της ΑΓΑΠΗΣ απορρέουσα.
    ΠΟΤΕ δεν πάει χαμένη η αγάπη...

    Οπως γράφει και ο συμπατριώτης σου, στο Φτωχούλη του Θεού:
    - Και ένα χαλίκι να αρμολοήσεις σε έναν τοίχο, φράτε Λεόνε, στηρίζεις τον κόσμο να μη πέσει, στηρίζεις την ψυχή σου, να μην πέσει...

    Να είσαι ευλογημένος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μυστήριο για τον άνθρωπο ο θάνατος φόβος και τρόμος,μα όμως πολλές φορές οι μνήμη του μας κάνει να ετοιμαζόμαστε πνευματικά για τον Παράδεισο . Ο Τριαδικός Θεός να αναπαύσει την ψυχούλα του κεκοιμημένου δούλου Άλκη.
    Ο Τριαδικός Θεός να φιλάει πάντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. αχχχ τι να πω, να πώ και εγώ;;;
    οταν ήμουν 14, σκοτώθηκε ένας συμμαθητής μου και το πρώτο αγόρι που αγαπούσα (εντελώς πλατωνικά), μετά την κηδεία του, δε θυμάμαι χρονικό διάστημα, τον είδα στον ύπνο μου, οτι περπατούσε μαζί με εναν κύριο ξανθοί και οι δύο, με άσπρα ντυμένοι και ο ίδιος πολύ ήρεμος και χαρούμενος. Ήρθε λέει να με χαιρετήσει, γιατί θα έφευγε με το αμάξι δείχνοντάς μου ενα άσπρο μακρύ σα λιμουζίνα..
    Ένοιωθα τόσο όμορφα στο όνειρό μου που του είπα οτι θέλω να πάω μαζί τους, αλλά μου είπε δείχνοντας τον κύριο δίπλα του που δε μιλούσε, οτι δε μπορούσαν να με πάρουν μαζί.... και μετά ξύπνησα ..
    λίγο καιρό πρίν είχα δεί τον ίδιο να κάθεται στην άκρη του κρεβατιού μου και να κλαίει λέγοντας πόσο κρυώνει, και αμέσως τον αγκάλιασα και έκλαιγα μαζί του, του έλεγα πόσο τον αγαπώ και μετά απο λίγο μου είπε οτι "τώρα νοιώθω καλύτερα.."
    τον θυμόμουν πάντα και πήγαινα στο νεκροταφείο δίνοντας του ενα ασπρο γαρίφαλλο κάθε φορά.
    Μακάρι να ειναι αλήθεια, οτι βλέπουν όσα κάνουμε και χαίρονται!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Όταν προσευχόμαστε γι αυτούς, που έφυγαν το λαμβάνουν.

    Και είναι χρέος μας να μνημονεύουμε ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ όσους ξέρουμε και αγαπάμε.

    Η αγαπη έχει τη μνήμη στην προσευχή, ως δική της σφραγίδα αδιάψευστη, περιστεράκι μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή