Στον Άλκη πού έφυγε...

Η στιγμή

(Του Νικηφόρου Βρεττάκου)

Χτες βράδυ σταμάτησε ο ήλιος να δύει,

τα φύλλα να φθείρονται. Ιστοί, ίνες, βουνά,

σταματήσανε, ανάψανε, μείνανε

όλα μετέωρα, μες στη στιγμή.

Διαλυθήκαν

μονομιάς και ταυτίστηκαν με το φως οι διαστάσεις μου.

Παραμέρισαν όλα ξαφνικά κ'η καρδιά μου,

χτύπησε μέσα στο άπειρο ελεύθερη.

Πρώτη φορά μου δόθηκε χάρισμα-
το χέρι μου κράταγε όλο το φως
όπως ένα ποτήρι. Και τώρα,
σκέφτομαι αν είναι ποτέ δυνατό
να νιώσω πιο αιώνιος. Έρχεται κάποτε
μια στιγμή που εκπορθεί τους φράχτες του κόσμου
έξω και μέσα μας, που τα χτίσματα πέφτουν
ή γίνονται φως-

Μια στιγμή,

που είναι όλος ο χρόνος. Που ο χώρος

φωτίζεται ολόκληρος και είναι παρόντα

-τόσο κοντά που αγγίζουν τα δάκρυα μας-

όλα τα θαύματα...