Βιβλικό Σχεδίασμα- Ν.Βρεττάκος

Διευρύνεται, όλο και διευρύνεται
η έρημος. Κατακαίει τα πόδια
των ποιητών,των προαιώνιων αυτών
ιερέων της γης, με την άμμο της.

Έχει αρχίσει να γίνεται
στάχτη το φως.

(Όσο αφανίζεται το ανθρώπινο πρόσωπο
νομίζεις πως κάτι δύει στον κόσμο.
Πως καλύπτεται λίγο-λίγο ο ορίζοντας.
Πως γύρω -τριγύρω στ' ουρανού
τις υπώρειες, αναδύεται ήδη θειάφι
με μαύρες ούγιες και κόκκινες).

Νικηφόρος Βρεττάκος

Το βαθύτατα συναισθηματικό και ευάλωτο της ανθρώπινης φύσης

Και τελικά, πόσο ευάλωτη και βαθύτατα συναισθηματική είναι η ανθρώπινη φύση;
Δεν θα κουραστώ να το ψάχνω...
Ακούσαμε στις ειδήσεις για το κοριτσάκι που έζησε επι 18 χρόνια με τον απαγωγέα βιαστή και πατέρα των δύο παιδιών της, ακούσαμε, λέω, τούτο το φοβερό:ότι έχει-λέει-συνδεθεί συναισθηματικά με τον άνθρωπο αυτόν που κατά τη δική μας κρίση, της κατέστρεψε ολοκληρωτικά τη ζωή της...
Tελικά,φαίνεται, δεν μπορούμε να κάνουμε παρέα με κάποιον, ας είναι και ο βιαστής και καταστροφέας του βίου μας, ας είναι και η πεθερά μας, φαίνεται-λέω- πως δεν μπορούμε να τον κάνουμε επί μακρόν παρέα, χωρίς να συνδεθούμε μαζί του, χωρίς να τον αγαπήσουμε...
Και τι γίνεται όταν αγαπάς κάποιον;
Πέφτουν οι άμυνές σου απέναντι και στις ιδέες που ο ίδιος κουβαλάει και υιοθετείς και τις ιδέες του-ό,τι και να 'ναι αυτές οι ιδέες-τις υιοθετείς πιο εύκολα, και αυτό μπορεί να φέρει ζημίες και πόνους δυσθεράπευτους.
Ίσως, εν Αγίω Πνεύματι, κατανοούσε αυτή την αλήθεια ο μέγας Θεολόγος Ιωάννης
που συμβούλευε:

- Στους αιρετικούς ούτε καλημέρα να λέτε, ούτε να τους βάζετε σπίτι σας.

Όχι από καμία κακία, άπαγε!

Ο Απόστολος Ιωάννης ήταν λαμπρό κατοικητήριο της Θείας Αγάπης.
Όλος ο βίος του το απέδειξε.
- Στους αιρετικούς ούτε καλημέρα να λέτε, γιατί αν τους λέτε πολλές καλημέρες, αν τρώτε και πίνετε μαζί τους και ξεφαντώνετε,
υ π ο χ ρ ε ω τ ι κ ά
θα τους αγαπήσετε, αν τους αγαπήσετε, αργά αλλά σταθερά, και σε βάθος χρόνου,
θα υιοθετήσετε τις ιδέες τους.

Αν υιοθετήσετε στρεβλές ιδέες, το σώμα και την αιώνια ψυχή σας θα βλάψετε...

Βαρύς ο λόγος, πλην... πάσης αποδοχής άξιος...

Ευανθία η Σαλογραία

Η γεύση της ελευθερίας

Μιλώντας για τους αγίους, εκεί που τρώγαμε, μου είπες αγαπημένo μου :
-Μαγιλίκια! Γουστάρεις αποκρυφιστικές τεχνικές!
Και οι μαύροι μάγοι, τελετές κάνουνε.
Και σεις οι Χριστιανοί, μία απο τα ίδια με αυτούς είστε!

Γιατί το είπες αυτό;

Το είπες, επειδή αγνοείς την αβυσσαλέα δ ι α φ ο ρ ά ανάμεσα στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος και στη δύναμη του πνεύματος του Εωσφόρου.

Αυτή η διαφορά, είναι κεφαλαιώδης και θεμελιώδης.

Το κρασί και το ξίδι, άμα τα δεις, φαίνονται ίδια, η γ ε ύ σ η όμως, αποκαλύπτει την πραγματική τους υπόσταση.

Λέγοντας γ ε ύ σ η τι εννοούμε;

Μια εν πολλοίς, υ π ο κ ε ι μ ε ν ι κ ή αίσθηση και εκτίμηση, η οποία βιώνεται σε συνάρτηση και με την αίσθηση της π ν ε υ μ α τ ι κ ή ς ε λ ε υ θ ε ρ ί α ς.

Και τι εννοώ λέγοντας πνευματική ελευθερία;

Εννοώ την ε λ ε υ θ ε ρ ί α απο τα π ά θ η, της σαρκός και του πνεύματος.

Είναι κεφαλαιώδης αυτή η διαφορά.

Ας πούμε, εγώ δεν καπνίζω.

Εφόσον δεν καπνίζω, έχω ανα πάσα στιγμή την ελευθερία, αν θέλω, να ξεκινήσω το κάπνισμα.
Απο τη στιγμή που θα το ξεκινήσω όμως και το συνηθίσω, μετά, αν αποφασίσω να το σταματήσω, δ ε ν θ α μ π ο ρ ώ.

Την ελευθερία μου θα την έχω απολέσει.

Θα έχω γίνει δούλη στο πάθος του καπνίσματος, όπως μυριάδες είναι δορυάλωτοι υπο του καπνού, αυτή τη στιγμή.
Θα μου σπάνε τα νεύρα, θα μασάω τσίχλες, θα κάνω προσπάθειες ποικίλες, αλλά το κάπνισμα δεν θα μου είναι εύκολο να το σταματήσω- επειδή άνοιξα στο σώμα μου ένα νευρολογικό μονοπάτι εθισμού που δύσκολα σβήνει- προκειμένου να επανέλθω στην πρότερή μου, αθώα και παρθένα- σε σχέση με τον καπνό- κατάσταση.

Είχες τελειώσει το φαγητό σου, και συνεχίζαμε την ειρηνική μας κουβέντα.
Σου διευκρίνησα:
Όσο ο άνθρωπος, στέκεται πάνω στο έδαφος της Εκκλησίας, πάνω στο έδαφος της Χάρης του Αγίου Πνεύματος, μοιάζει με τούτο το φρούτο που έχω ακουμπήσει επάνω στην παλάμη μου απαλά.
Αν θέλω, αφήνω το φρούτο απο τα χέρια μου να κυλήσει...

Το χέρι του Θεού, αφήνει στην κάθε ψυχή, όλους τους βαθμούς ελευθερίας.

Την αφήνει να κυλήσει σε όποια κατεύθυνση θέλει, αν εκείνη – η ψυχή- επιθυμεί να το κάνει...

Ανά πάσα ώρα, από το χέρι του Θεού, ο άνθρωπος, μπορεί να φύγει- αν θέλει-και να κάνει βουτιά ανεπίστροφη μέχρι την Άβυσσο, .

Το Πνεύμα το Άγιο σ έ β ε τ α ι την προσωπική σου

ε λ ε υ θ ε ρ ί α ε π ι λ ο γ ή ς όσο τίποτε άλλο στον κόσμο...

Το χέρι του Εωσφόρου, αν κάποιον παγιδεύσει, τέτοιες πολυτέλειες δεν τις επιτρέπει.

Ο Εωσφόρος, έτσι και τον βάλει στο χέρι, θα σφίγγει σαν τανάλια, όλο και πιο δυνατά, εκβιάζοντάς τον, και ωθώντας τον σε όλο και μεγαλύτερη αυτοκαταστροφική απελπισία.
Το χέρι του Εωσφόρου, όταν αρχίσει να κλείνεται γύρω απο την ψυχοσωματική υπόσταση-όπως αυτή τη στιγμή το χέρι μου κλείνεται γύρω απο το μαλακό αυτό φρούτο- θα την τυλίγει όλο και πολύ, όλο και πιο δυνατά, μέχρι να τη λιώσει - όπως εγώ έλιωσα αυτή τη σάρκα του καρπού που κρατούσα-μέχρι τη τελική θανάτωση και συντριβή της ψυχής του ανθρώπου, όπερ μη γένοιτο...

Αυτή είναι η κεφαλαιώδης διαφορά, με πολύ απλές εικόνες, του Αγίου Πνεύματος, και του πνεύματος του ακάθαρτου του Εωσφόρου.

Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στο καλό κρασί και στο άθλιο ξίδι...

Είναι ζ ω τ ι κ ή ς σημασίας, λοιπόν, αγαπημένο μου, να προσέχεις ιδιαίτερα, σε
τ ί ν ο ς τα πνευματικά χέρια ακουμπάς, και τ ί ν ο ς τα χέρια επιλέγεις, ως βάση αφόρμησης,
για την καταξίωση της ζωής σου...

Ευανθία η Σαλογραία

Με αφορμή τον Άγιο Γεράσιμο...

Mία απο τις μορφές των Αγίων που με συγκινούν είναι και ο Άγιος Γεράσιμος.
Πηγαίνοντας για προσκύνημα στην Κεφαλονιά, κατέβηκα στην κρύπτη όπου έμπαινε για προσευχή και χανόταν με τις ώρες -ίσως και τις μέρες- μέσα στο σκοτεινό λαγούμι...
Προσπαθώ να καταλάβω την αιτία του τόσου του...μαζοχισμού.
Εντάξει να είναι καλόγερος.
Εντάξει να προσεύχεται ατελείωτα αφού έτσι του έκανε κέφι -ας πούμε- αλλά γιατί σε τέτοιο βαθύ και στα έγκατα της γής, μπουντρούμι, βρε παιδιά;
Την είχα την απορία για χρόνια...
Τελευταία, νομίζω πως το κατάλαβα...
Το έκανε ίσως, επειδή ήθελε να δυναμώσει την προσευχή του, εστιάζοντας ό λ ο του το συναίσθημα, στα λόγια που ο νούς του εξέπεμπε, χωρίς κανένα εκ των σωματικών του αισθήσεων, περισπασμό.
Μου αρέσει να σκέφτομαι το συναίσθημα του μέσου ανθρώπου, σαν ένα φως σκόρπιο.
Και το συναίσθημα των Αγίων, σαν ένα φως εστιασμένο- με τη δύναμη του Ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού- σε ένα ασύγκριτο λέιζερ που πραγματοποιεί ακόμη και στον αισθητό κόσμο,όταν χρειάζεται, συναρπαστικές επεμβάσεις.
Πώς να φέρει αποτέλεσμα η προσευχή η δική μας, που γίνεται εν μέσω μυρίων περισπασμών;
Οι Άγιοι έκλειναν την πόρτα στον ερεθισμό των σωματικών αισθήσεων, προκειμένου να ενεργοποιήσουν τις άλλες, τις αισθήσεις του πνεύματος.

Κοπιαστική εργασία, εκ πρώτης όψεως.
Γι αυτό και την αναλαμβάνουν δια βίου,οι μεγάλοι εραστές του Θεού, οι ελάχιστοι.
Οι ανταμοιβές οι μυστικές, που λαμβάνουν απο τον Παράκλητο, το Πνεύμα της Αληθείας, πράγματι είναι τεράστιες...
Εμείς, οι άσχετοι απο τη δική τους την εμπειρία, επάνω σε αυτό, μπορούμε να κάνουμε μονάχα μακρινές υποθέσεις...

Ευανθία η Σαλογραία

Η Κυρία των Αγίων Αγγέλων

(Η υπέροχη αυτή φορητή εικόνα, με το εύρος του προσώπου της Παναγίας σχεδόν σε φυσικό μέγεθος, ιστορήθηκε πάνω σε κοίλο ξύλο ευκαλύπτου το 2003, από τον αγιογράφο της Πάτρας, Γιάννη Κανελλάκη)

Ο γλυκασμός των Αγγέλων,

των θλιβομένων η Χαρά

Χριστιανών η προστάτις,

Παρθένε Μήτηρ Κυρίου,

αντιλαβού μου και ρύσαι, των αιωνίων βασάνων.

Ευανθία η Σαλογραία

Η άλλη φωνή-ποίηση Ν. Βρεττάκου

Υπάρχουν φωνές που τις όρισε

η μοίρα να είναι ταυτόσημες

με το φως, καθαρές σαν την πρώτη

ύλη που πλάστηκε με αυτήν

στον παράδεισο το πρώτο λουλούδι

(οι φωνές των ποιητών

φωνή του Θεού, που τυχαίνει

σπάνια να ακούγεται)

Νικηφόρος Βρεττάκος

O Πειρασμός της Παγκόσμιας Θέασης

Τα όσα ακολουθούν είναι απο την ιστοσελίδα του Κυπριανού Χριστοδουλίδη.
Σχολιάζει και η Ευανθία η Σαλογραία

Κυπριανός Χριστοδουλίδης
Απόφοιτος της Ιατρικής σχολής Παν.Αθηνών με ειδίκευση στην Παθολογία.


Νήψη και ιστορικότητα► Τετάρτη, 8 Ιούλιος 2009
Η σχέση με τον Θεό

Επειδή σήμερα οι περισσότεροι των χριστιανών νομίζουν ότι πρέπει να έχουν σχέση με τον Θεό (ένας έγραφε ότι "η σχέση με τον Θεό δεν σταματάει στην Εκκλησία. Εκεί αρχίζει κατ’ εμέ. Σ΄ αυτή τη σχέση δεν υπάρχει ανάπαυση" και ένας άλλος,πάνω στο ίδιο μοτίβο, έλεγε "αυτό που μετράει στην Εκκλησία δεν είναι η σοφία, τα συγγραφικά χαρίσματα ή ορθή ιστορικά έκθεση - καλά και αυτά, αλλά δευτερεύοντα - αλλά η σχέση των συγγραφέων με τον Θεό.) θα πρέπει κάποιος επιτέλους να τους πει πόσο πλανώνται, αν αυτό το νομίζουν σωστό ή το πιστεύουν. Η πλάνη τους φαίνεται και από τη σχέση που ψάχνουν να βρούν μεταξύ των αντιεξουσιαστών-αναρχικών και των υποτιθέμενων ομοίων με αυτούς χριστιανών "αντιεξουσιαστών".

Ο χριστιανός είναι ο αντιεξουσιαστής κατά της εξουσίας του κοσμοκράτορος του κόσμου τούτου (του αιώνος του απατεώνος) το τέλος του οποίου θα είναι η έλευση της Δευτέρας Παρουσίας. Οι κοσμικοί αντιεξουσιαστές είναι κατά της κοσμικής εξουσίας για να εγκαταστήσουν μια διαφορετική ,αλλά κοσμική πάλι,εξουσία. Ποια η σχέση του ενός με το άλλο ;

Ο χριστιανός δεν έχει σχέση με το Θεό. Ο χριστιανός είναι με το Θεό και αυτό το "είναι με τον Θεό", σημαίνει κοινωνία με τον Θεό, κατά το αποστολικό "θείας φύσεως κοινωνοί" (: "όσοι δε έλαβον αυτόν,έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι,τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού,οι ουκ εξ αιμάτων,ουδέ εκ θελήματος σαρκός,ουδέ εκ θελήματος ανδρός,αλλ΄εκ Θεού εγεννήθησαν". Για περισσότερα, βλέπε Πέτρου Β΄, και υπόμνημα στίχων 3-4).

Υστερόγραφο. Μη σε παραξενεύει,αναγνώστη,η φωτογραφία. Η σχέση που σου ζητούν να δημιουργήσεις με τον Θεό είναι για τα σκουπίδια, είναι αφίσα.


Αναρτήθηκε από Κυπριανός Χριστοδουλίδης στις 4:04 πμ
12 σχόλια:


Σαλογραια είπε...
Φίλτατε Κυπριανέ
όπως έγραφα και κάπου αλλού, ο τρομερός πειρασμός που περνάμε όλοι οι δήθεν μορφωμένοι και δήθεν χριστιανοί σήμερα, κατά την ταπεινή μου άποψη είναι ο Πειρασμός της Παγκόσμιας Θέασης...
Οπως το αντιλαμβάνομαι πρόκειται για τον ισχυρότερο πειρασμό που περνάει η ανθρώπινη ψυχή απο Κτίσεως κόσμου, γιατί όποιον αγγίζει αυτός ο πειρασμός, τείνει να α π α ξ ι ώ ν ε ι- να μ η δ ε ν ί ζ ε ι , ό λ α τα βιώματα και
ό λ ε ς τις εμπειρίες και να τις κατατάσσει
με βάση, επιστημονικά δήθεν δεδομένα και κοινωνιολογικές μελέτες οι οποίες
μ ι κ ρ α ί ν ο υ ν απερίγραπτα τη μεταφυσική διάσταση και πραγματικότητα των γεγονότων, σε σχέση με την κρίση του Θεού, αυτήν που επι αιώνες διδάσκονταν οι άνθρωποι ότι διέθεταν...
Μέσα στο κλίμα του πειρασμού αυτού, όλα φαίνονται να χάνουν την βαρύτητα , την αξία και το νόημά τους...
Την κόλαση του νού που προκύπτει, απο την πνευματική εμπειρία αυτού του πειρασμού, μόνο όποιος την έχει βιώσει ως γεύση αποδόμησης λόγου-νοήματος εξ αιτίας της πλεονάζουσας πληροφορίας και αμαρτίας της αργολογίας που μας έχει πανταχόθεν κυκλώσει
μπορεί να την καταλάβει...
Σωτηρία δεν βλέπω, πάρεξ να κλειστεί ο καθένας σε ένα νοητό σπήλαιο, με όσο γίνεται λιγότερη πληροφορία, και εκεί στη μόνωση να εστιαστεί στο έργο της προσευχής και εις ουδέν έτερον...μήπως και γλυτώσει...

8 Ιούλιος 2009 8:27 πμ
Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...
"ο τρομερός πειρασμός που περνάμε όλοι οι δήθεν μορφωμένοι και δήθεν χριστιανοί... είναι ο Πειρασμός της Παγκόσμιας Θέασης."

Πολύ ενδιαφέρουσα η σκέψη αυτή

8 Ιούλιος 2009 9:29 πμ
aob είπε...
Κυπριανέ, μέρες θέλω να σου κάτι αλλά με 'σταματούσε' η 'επιλογή προφίλ'... τώρα που απέκτησα θα σου κάνω την ερώτηση.
Λοιπόν, είσαι της άποψης πως όλοι από το Άγιο Όρος είναι για να φεύγουν, ακτός από τους της Εσφιγμένου, μιας και όλες οι Μονές μνημονεύουν τον π. Βαρθολομαίο;;; Ή λάθος κατάλαβα τα περί αδειάσματος των Εκκλησιών από τους πιστούς λόγω μνημόνευσης αιρετικών επισκόπων;;
Αλήθεια, μακάρι να το πήρα στραβά γιατί 'κάτι' έχει ο λόγος σου κι αυτό δεν ταιριάζει!
Καλησπέρα

8 Ιούλιος 2009 10:06 πμ
Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...
Για τον aob

Οι Μοναχοί του αγίου Όρους καλά θα κάνουν να συζητήσουν με τους Εσφιγμενίτες αποβλέποντας στην ορθοτόμηση της αλήθειας, που την έχουν εγκαταλείψει εδώ και χρόνια, και όχι να προσπαθούν να τη συμβιβάσουν με την αιρετική νεο-ορθοδοξία. Έχουν αφήσει τους ακαδημαϊκούς πρωτεργάτες της τελευταίας στο απυρόβλητο, για να αλωνίζουν και να διαφθείρουν τον λαό του Θεού.

Πού,και πότε, είδαμε κριτικές στις ακατανόητες γραφές της ακαδημαϊκής θεολογίας στα μέσα της δημοσιότητας; Γιατί αυτή η σιωπή όλα αυτά τα χρόνια; Ήταν τόσο σοφά και Ορθόδοξα όλα αυτά που έγραφαν;

Λοιπόν. Πριν αδειάσουν οι Εκκλησίες, καλό είναι οι νήφοντες και οι ασκητεύοντες, να μαζευτούν και να δώσουν τη λύση. Και αν θέλουν βοήθεια, θα βρεθούν πολλοί, που δεν είναι "ταλιμπάν" και "μουτζαχεντίν", να τους βοηθήσουν.

8 Ιούλιος 2009 11:02 πμ
Σαλογραια είπε...
Να επεκταθώ λιγάκι;
Σκέψου ότι μέχρι ν’ ανακαλυφθούν τα αερόστατα και τα αεροπλάνα, το πολύ πολύ που μπορούσε να δει κάποιος ήταν η θέα απο την κορυφή ενός υψηλότατου όρους...και βέβαια αυτή η θέα ήταν εικόνα απο μακριά, ανθρώπων, σπιτιών, ποταμών, λόφων, ορέων..
Δεν μπορούσε ο παρατηρητής να δει τα πρόσωπα των ανθρώπων που κατοικούσαν σε αυτή τη μεγάλη ακτίνα, και βέβαια ήταν αδύνατον να γνωρίζει λεπτομέρειες για τον προσωπικό βίο εκάστου.
Δεν υπάρχαν τότε η πλανερή επιστήμη της ψυχολογίας, της στατιστικής και οι τρομακτικές έρευνες γύρω απο τον εγκέφαλο.
Σήμερα με την εφεύρεση του αεροπλάνου, του διαστημόπλοιου και της τηλεόρασης, μπορούμε να βλέπουμε τα πάντα απο ψ η λ ά,
από μ α κ ρ ι ά και απο κ ο ν τ ά συνάμα,
και αυτή η πρωτόγνωρη για την ιστορία της ανθρωπότητας εμπειρία, τ ρ ο π ο π ο ι ε ί
τα αισθήματα και τα συν-αισθήματα, εντός της ψυχής και επηρεάζει κατ' επέκτασιν ολοκληρωτικά την π ο ι ό τ η τ α των
λ ο γ ι σ μ ώ ν μας.
Σκέψου, μέχρι τον καιρό του Κοπέρνικου, τότε που οι άνθρωποι πίστευαν στην πλειονότητά τους ότι το σύμπαν ήταν γεωκεντρικό και ότι ο ήλιος περιστρέφεται γύρω απο τη γη, είχαν μια ά λ λ η αίσθηση μ ε γ έ θ ο υ ς και ι ε ρ ό τ η τ α ς προσώπων και τόπων και καταστάσεων.
Το πρώτο πλήγμα στον εγωκεντρισμό της, η ανθρωπότητα, το δέχτηκε με το έργο του Κοπέρνικου Περί της Περιστροφής των Ουρανίων Σωμάτων, όπου εκεί ο σοφός άνθρωπος - προφανώς είχε πεισθεί απο τον αρχαίο Αρίσταρχο το Σάμιο- μας έδωσε μια άλλη άποψη για το περιβάλλον ημάς σύμπαν, και τις αποστάσεις μεταξύ των Ουρανίων σωμάτων...
Ενας βασιλεύς τον καιρό του Μεσαίωνα, σίγουρα νόμιζε ότι ήταν κάτι πολύ σπουδαίο ο ίδιος
ως μ έ γ ε θ ο ς και ως ε ξ ο υ σ ί α και σίγουρα- φτιάχνοντας ασυνείδητα το Θεό κατ' εικόνα του- το θεωρούσε και λίγο φυσικό ο μέγας Θεός , να ασχολείται με τον μέγα βασιλέα.
Και ο κάθε απλός άνθρωπος, στο σπίτι του, στο χωράφι του, ένιωθε λίγο πολύ ως κέντρο του σύμπαντος, αφού δεν μπορούσε να έχει συνείδηση των μεγεθών που εκτείνονταν πέρα απο τα όρια της δικής του δραστηριότητας.

Οταν νιώθει κάποιος σπουδαίος και κέντρο του σύμπαντος , δ ε ν το βρίσκει παράλογο το κήρυγμα της ενανθρώπισης του Θεού Λόγου για να τον σώσει.
Θεωρεί ότι έχει και αυτός κάποια αληθινή αξία ως μ έ γ ε θ ο ς που του ταιριάζει κάπως, τέτοια τιμή, τη βρίσκει, ίσως, λ ο γ ι κ ή τέτοια τιμή.

8 Ιούλιος 2009 11:21 πμ
Σαλογραια είπε...
Τη σημερινή εποχή που η κάθε κουτσή Μαρία και η κάθε Σαλογραία έχει την εμπειρία της Παγκόσμιας Θέασης(δια των ταξιδίων με αεροπλάνο, και δια της χρήσεως δορυφόρων και τηλεοράσεων ) πολιτισμών, πληθυσμών, γεωγραφικών εκτάσεων, χαρακτήρων, αμαρτιών ανθρώπων και δημοσιοποιημένων κρύφιων μυστικών συμπεριφοράς -που κάποτε οι άνθρωποι είτε δεν γνώριζαν ότι υπήρχαν είτε ντρέπονταν να τα ξεστομίσουν και στον πνευματικό τους- τη σημερινή εποχή , λέω, το κήρυγμα της Ενανθρώπισης του Σωτήρος Ιησού Χριστού, ξ ε π έ φ τ ε ι στις συνειδήσεις των ανθρώπων, όχι ως το Ευ -αγγέλιον, όχι ως το Χαρούμενο Αγγελμα μιας Λύτρωσης απο την Πτώση που μπορεί να αποκτηθεί δια της εφαρμογής των Εντολών και δια της Ορθής Παραδοθείσης Πίστεως, αλλά ξεπέφτει ως μια α δ ι ά φ ο ρ η πληροφορία, που δεν έχει τη δύναμη να εμπνεύσει και να συγκινήσει σχεδόν κανένα...

Και το μεγαλύτερο επίτευγμα σε οποιοδήποτε εγκόσμιο χώρο ξαφνικά χάνει το μέγεθός του και θεωρείται α σ ή μ α ν τ ο έως μηδενικό και οι άνθρωποι περιφέρονται αφενός με έναν εγωκεντρισμό τερατώδη- λόγω πολιτισμικού επιπέδου και μόρφωσης- αφετέρου δε με ένα αυξανόμενο συν-αίσθημα, μιζέριας (κατά κόρον χρησιμοποιείται η λέξη μιζέρια στις μέρες μας) καθώς και με ένα αυξανόμενο αίσθημα
μ α τ α ί ω σ η ς, που εύκολα μπορεί να τους οδηγήσει είτε στα ναρκωτικά, είτε στην επιλογή της αυτοκτονίας, μόλις η εμπειρία της ψυχικής ερήμωσης ή του σωματικού πόνου, γιγαντωθεί μέσα του

8 Ιούλιος 2009 11:22 πμ
Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...
Σαλογραία,
Μήπως θέλεις να πεις ότι ο τότε παλαιός "μικρόκοσμος" ευνοούσε την αποδοχή της θείας ενανθρωπήσεως και ότι ο σημερινός "μακρόκοσμος" την αποκλείει λόγω μεγέθους (αναφέρομαι στον πειρασμό της παγκόσμιας θέασης σε συνδυασμό με την "επέκταση" που κάνεις);

8 Ιούλιος 2009 11:38 πμ
Σαλογραια είπε...
ΚΥΠΡΙΑΝΕ ΜΟΥ
Ακριβώς αυτό θέλω να πώ:οχι ότι γίνεται συνειδητά αυτό. Ασυνείδητα σχεδόν γίνεται.
Παρατηρώ τον εαυτόν μου, πόσο απόλυτη και βέβαιη ήμουν σε νεαρή ηλικία για πολλά πράγματα, πώς τα βλέπω ό λ α διαφορετικά τώρα...
Εκείνο που με τρομοκρατεί είναι που οι σημερινοί 20άρηδες, έχουν μια ματιά νερόβραστη χειρότερη απο αυτήν του πενηντάχρονου εκπεσόντος ιερέα, του δυστυχισμένου, για τον οποίο κάναμε εκτενή συζήτηση τις προηγούμενες μέρες...
Πώς θα αντέξουνε αυτά τα παιδιά σε τόση πίεση προς το μ η δ έ ν που ασκείται απάνω τους;
Ο π. Σεραφείμ Ρόουζ, αυτά τα είχε προβλέψει και τα είχε σχολιάσει απο τη δεκαετία του 1960. Ηταν πολύ πιο μπροστά απο πολλούς θεολογούντες της εποχής μας, μα ζούσε ο άνθρωπος πορευόμενος πάνω στα ίχνη των παλαιών αγίων...χωρίς τεχνολογικές διευκολύνσεις...εν συνειδήσει!
Το έκανε για να προφυλάξει το νού του...
Τώρα άμα οι ιερομόναχοι μπαίνουν στο Ιντερνετ, κάθε τόσο κατεβαίνουν στις πόλεις και βλέπουν τυφλεόραση και τις γιγαντοαφίσες με τις κορμάρες, πώς να μη θολώσει το ματάκι τους και να ξεσαλώσουνε τα χρυσά μου;
Αχ! ΟΙ ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΙΑ.
ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ!
ΚΑΝΕΙΣ, ομως ΔΕΝ δείχνει να το ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ...

8 Ιούλιος 2009 11:49 πμ
Σαλογραια είπε...
@aob
Λυπούμαι που θα το πω αλλά όπου πίπτει ά φ θ ο ν ο χρήμα, το Αγιο Πνεύμα πηγαίνει μακρινό περίπατο και αργεί να επιστρέψει...
Τι υπαινίσσομαι;
Πολλά και διάφορα...
Κάποια άλλη φορά ίσως...:-)

8 Ιούλιος 2009 12:13 μμ
Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...
Σαλογραία,
Εδώ που έχουμε φτάσει,καλό οι υπαινιγμοί να αποφεύγονται. Ας μην γινόμαστε αφοριστικοί και με διάκριση, να δηλώνουμε εκείνους τους υπαινιγμούς,που είναι καταφανείς.

8 Ιούλιος 2009 12:30 μμ
Σαλογραια είπε...
Αγαπητέ μου Κυπριανέ :-)
Οι υπαινιγμοί είναι το Αλας της Γης...
Εσύ πρώτος στα γραψίματά σου τους χρησιμοποιείς κατά κόρον και ο Κύριος υπαινικτικά μίλησε εν Παραβολαίς...
Εντάξει όμως, για να μη σε λυπήσω, δεν θα πώ τίποτε περισσότερο...
Καλό σας βράδυ

8 Ιούλιος 2009 12:55 μμ
Σαλογραια είπε...
Αναφερόμενη λίγο ακόμη στον Πειρασμό της Παγκόσμιας Θέασης θα σου θυμίσω τον Πειρασμό του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όταν ο Εξαποδώς τον ανέβασε σε τόπο υψηλότατον και του έδειξε απάσας τας Βασιλείας του Κόσμου του καιρού εκείνου και του είπε αλαζονικά- διότι δεν ήξερε και με Ποιον ακριβώς έχει να κάνει:

-Θα σου δώσω όλη την επίγεια εξουσία, αν πέσεις και με προσκυνήσεις!

Ας το διαβάσουμε και στο κατά Ματθαίον κεφ. δ στιχ.8-10.

Πάλιν παραλαμβάνει αυτόν ο διάβολος
εις ό ρ ο ς υ ψ η λ ό ν λ ί α ν
και δείκνυσιν αυτώ π ά σ α ς τας βασιλείας του κόσμου και την δ ό ξ α ν αυτών και λέγει αυτώ: ταύτα πάντα σοι δώσω, εάν πεσών προσκυνήσης μοι.

Και τι απάντησε ο Κύριος;

Δεν είπε: Αει στο διάλο, Διάολε, όπως θα έλεγε η Σαλογραία, αλλά είπε κοσμίως,
ημίν υπολιμπάνων υπογραμμόν συμπεριφοράς και λόγου:
(αλίμονό μου, η μαύρη Κόλαση με περιμένει την αθυρόστομη!)

-Υπαγε οπίσω μου Σατανά!

Γέγραπται γαρ, Κύριον τον Θεόν σου προσκυνήσεις και αυτώ μόνω λατρεύσεις.

Αυτός ο πειρασμός του Κυρίου, μπορεί να άγγιζε με κάποιους πιο τρόπους και τις ψυχές των απλών χριστιανών σε προηγούμενες εποχές.
Ας πούμε κάποιοι λευκοί μάγοι σχετικά κοντά στη σύγχρονη εποχή, επιθυμώντας να προσηλυτίσουν μύστες στην πλάνη τους, ως δόλωμα προβάλλουν και την εμπειρία της θέας της γής απο ψηλά, με τη δύναμη πνευμάτων που θα ανυψώσουν το μύστη μέχρι εκεί πάνω.
Προβάλλουν επίσης ως δέλεαρ, το γεγονός ότι ο μύστης θα ανυψωθεί μέχρι το διάστημα απο τα πνεύματα τα ισχυρά και θα ακούσει και τη μουσική που εκπέμπεται απο τα ουράνια σώματα καθώς περιστρέφονται μέσα στο αχανές...

(Παρόμοιες επιχειρηματολογίες έχω ακούσει και απο χρήστες ηρωίνης)

Η θέα
(μαζί με την πληροφορία που τη συνοδεύει και που σήμερα διαθέτει έναν όγκο απίστευτο)

θέλω να πώ, απο ψηλά, ασκούσε ανέκαθεν στην ψυχή μια γοητεία υπέρτατη.

Και ο Εωσφόρος γνωρίζοντάς το αυτό καλά, το εκμεταλλεύεται όσο καλύτερα μπορεί.
Ιδίως στην εποχή μας.
Ας είναι καλά οι δορυφόροι, τα αεροπλάνα, η τυφλεόραση και όλα τα μήντια.
Τα πονηρά πνεύματα είναι πιο αρχαία στην ηλικία απο το ανθρώπινο γένος και έχοντας όλα τους μεγάλη Έ π α ρ σ η και Φ θ ό ν ο μαζί, κάνουν ό,τι μπορούν για να εξοντώσουν και να εξουθενώσουν τις Εικόνες του Θεού Λόγου, που κατάφεραν να εκδιώξουν εκ του Παραδείσου...

Η πάλη Φωτός και Σκότους, θα συνεχίζεται ως τη Συντέλεια...

Ο δε υπομείνας εις τέλος εν Πίστει , Ελπίδι, και Αγάπη, ούτος και σωθήσεται, λέει η Γραφή...

Απο τον Πειρασμό αυτόν, για πολλά χρόνια πολεμήθηκε με αδυσώπητους λογισμούς και η δική μου ψυχή...
Με βασάνιζε η Αριστοτελική μου λογική απο τη μία, και τα πάθη μου που ήθελαν τροφή απο την άλλη...
-Τι Ορθοδοξία και πράσσειν άλογα, μου ψιθύριζε ο Κακός στο αυτί μου.
Κοίτα γύρω σου! Δε βλέπεις τι γίνεται;
Ο λ ο ι υποκρίνονται, ό λ ο ι προδίδουν, εσύ θα κρατάς τα ιερά και τα όσια , βλακόμουτρο;
Σύνελθε και σήκω να πάς καμια τσάρκα στα Παζάρια του κόσμου!


Ο Πειρασμός της Παγκόσμιας Θέασης , Κυπριανέ μου, είναι για τους νέους σήμερα αλλά και για μη στερεωμένους εν Χριστώ γέροντες, η Κόλαση των Κολάσεων.Εξ αιτίας αυτής έπεσε ο δύστυχος ο ιερομόναχος.
Ανθρωποι συναισθηματικά υπερευαίσθητοι, με λεπτότητα λογισμών, και με πάθη έντονα μέσα τους, άνθρωποι μη λοβοτομημένοι εν Κυρίω Ιησού, χωρίς α π λ α ν ή καθοδήγηση και υ π α κ ο ή , και χωρίς ά ν ω θ ε ν μεγάλη βοήθεια και Χάρη, στο λέω για άλλη μια φορά, πως είναι
τ ω ν
α δ υ ν ά τ ων
α δ ύ ν α τ ον
να γλυτώσουν!


9 Ιούλιος 2009 12:18 πμ

Ανάρτηση Σχολίου


Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Ο πύρινος ποταμός-Ν.Βρεττάκος

Το ενδεχόμενο

Ο κεραυνός θα πέσει στο δέντρο. Οι ρίζες του φταίνε
που δεν τ'αφήνουν να κινηθεί, να κάνει ελιγμούς,
ν'αλλάξει τη θέση του. Η φύση του φταίει, η όμοια
μ'αυτόν το μαγνήτη της καρδιάς μου,
που έλκει την οδύνη απ'τα τέσσερα
σημεία της γής:τη λάμψη απ'το σύννεφο

(Νικηφόρος Βρεττάκος)

Απειροστικός λογισμός...

Όσο ένας αριθμός διαιρείται δια του Μηδενός τόσο προσεγγίζει το Απειρο.
Όσο διαιρείται δια του Απείρου, τόσο προσεγγίζει το Μηδέν...
Μου το είπε ο Μάρκος που κατέχει μαθηματικά.
Και με ενθουσίασε.
Και είπα να σου το γράψω

Ευανθία η Σαλογραία

Εύχομαι Ζωή με Φως και Αρμονία του Λόγου...

Πολυαγαπημένε μας Μάριε

Σαν σήμερα, στις 22 Αυγούστου,ήρθες στον κόσμο, με τη δύναμη του Κυρίου και τη συνεργασία τη δική μας.
Εννοώ ότι ο καλός σου πατέρας έβαλε το σπέρμα, το κουβάλημα των σακκουλών με τα τρόφιμα απο το σούπερ μάρκετ, και γω έβαλα το υπομονετικό κουβάλημα του μωρού μου στο...μάρσιπο για εννιά μήνες - όπως κάναν τα καγκουριά εκεί στη μακρινή Αυστραλία που επισκέφτηκα στα μικράτα μου!
Α ναι!
Να μην ξεχάσω:η ίδια προσέφερα και τους δυνατούς, τους αβάσταχτους πόνους της γέννας, που όμως, η μάνα, πάντα τους ξεχνάει γρήγορα, όταν έρχεται ένα γερό, καινούργιο παιδάκι στον κόσμο...

Οταν σε δώσανε οι νοσοκόμες για το πρώτο θήλασμα, το μουτράκι σου ήτανε ακόμη κόκκινο απο το ζοριλίκι της εξόδου,
τα μάτια σου σχεδόν κλειστά,πρησμένα,τα μαλλιά σου πολλά, μαύρα και πυκνά -ίδια καρφάκια όπως είναι και τώρα - και έκλαψες με μια δυνατή κραυγή που φανέρωνε εξαιρετικό μέταλλο φωνής, κατάλληλο για τραγούδι και για ραδιόφωνο!

Ήσουνα-ιδιαίτερα για μας και τον αδερφό σου- το απροσδόκητο και πολύ μεγάλο δώρο της Κυρίας Θεοτόκου στη ζωή μας.

Σε βαφτίσαμε και σου δώσαμε το όνομα Μάριος, για να θυμόμαστε πάντα,το πώς η Χάρη Της, σε δύσκολες ώρες-με θαύματα μεγάλα και μικρά- μάς συμπαραστάθηκε και με βοήθησε να τα βγάλω πέρα με τις όποιες δυσκολίες και θλίψεις που έτυχαν.
Δεν θεωρώ τυχαίο ότι γεννήθηκες τον Αύγουστο, που είναι ο δικός της μήνας, ο μήνας της Μεγάλης Μητέρας όλων των αγαπώντων τον Κύριο Ιησού, το Λατρεμένο Παιδί Της...

Σου στέλνω το φως της ευχής μας, πάνω σε φτερούγες χαρούμενων πουλιών.

Να κάνεις τη ζωή σου απλή και ίσια στο Περιβόλι της Αγάπης του Θεού,
να κάνεις τη ζωή σου απλή και ίσια σαν μια φλογέρα καλαμένια
που μπορεί να γεμίσει μουσική, κατά τη ρήση του σοφού Ανατολίτη...

Να είσαι ο ίδιος ποιητής σε κάθε έκφανση του επίγειου βίου σου, γιέ μας...

Να είσαι, νυν και αεί και εις τους αιώνες των αιώνων,

ευλογημένος!

η μαμά Ευανθία η Σαλογραία

Η φανέρωση του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς στη ζωή μου

Με ρώτησες ως ευφυής και ευγενής ηλεκτρονικός φίλος, από πού κατάλαβα ότι ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς

(Μαξιμόβιτς είναι το ορθότερο αλλά εμείς οι Έλληνες πήραμε λίγο λάθος τον τόνο)

ήταν αυτός που βοήθησε τη μάνα μου, στην αρρώστια της.

Δύσκολο να το εξηγήσει κάποιος.
Πολύ δύσκολο να το εξηγήσω συνοπτικά σε άνθρωπο με σπουδές και λογική Δυτικού τύπου.

Πολύ δύσκολο έως και αδύνατο, θα έλεγα, όμως...μια και μου έθεσες το ερώτημα θα προσπαθήσω
 να αρθρώσω δυο λόγια και αν με χαρακτηρίσεις ως τρελή για δέσιμο- καμία κακία δεν θα κρατήσω!

Είχα πρωτοακούσει απο το σύνευνο Πέτρο για τον άγιο Ιωάννη Μαξιμόβιτς.

(Για περισσότερα βιογραφικά, κοίταξε και την ανάρτηση του Νεκρός για τον κόσμο εδώ)

Είχα ακούσει ότι οι Αμερικανορώσοι που τον γνώρισαν, τον ευλαβούνταν ως άγιο, ωστόσο
κ α μ ί α απολύτως σημασία δεν έδινα.

Ομολογώ την αδιαφορία μου.

-Εντάξει τώρα!
Δεν ήταν παρά ένας γέρος ρασοφόρος.
Εντάξει.
Δεν θα δεχτώ ότι όποιος είναι γέρος και ρώσος παπάς ότι είναι αυτομάτως και άγιος, μην τρελαθούμε , κυρία μου!
Είμαι χαζή και γραία, αλλά τόοοσο ηλίθια πια δεν είμαι!

Έτσι προσπερνούσα το θέμα και δεν το έκανα ζήτημα.

Το πιο βασικό μου εμπόδιο, νομίζω πως ήταν, η αίσθηση που είχα για τους αγίους, παιδιόθεν.

Οι άγιοι,ας πούμε,για την παιδική μου συνείδηση, έπρεπε να έχουν ζήσει τουλάχιστον πριν απο τριακόσια χρόνια, ήταν μάλλον αγέλαστοι και σχεδόν, όταν θα ζούσαν - δεν θα πήγαιναν καν στην τουαλέτα!

Ο Ιωάννης Μαξιμόβιτς, εκοιμήθη εν Κυρίω, το 1966, στο Σαν Φρανζίσκο

(το άγιο σώμα του, σώζεται ακέραιο στο ναό της ΠΑΝΤΩΝ ΘΛΙΒΟΜΕΝΩΝ Η ΧΑΡΑ, που έχτισε ο ίδιος στην ίδια πόλη)

Ο Άγιος Ιωάννης βρέθηκε πολύ κοντά στην εποχή μου - πώς να πιστέψω ότι ήταν άγιος;

- Μα υπάρχουνε άγιοι σήμερα;

-Όχι, όχι, δεν το πίστευα,ότι ήταν άγιος, που να με κρέμαγες απ' το σύρμα με μανταλάκια!

Κατά την ταπεινή μου άποψη,απ' το 1981 που πρωτάκουσα γι αυτόν, μέχρι το 2001- που ζήτησα τη βοήθειά του με πόνο ψυχής,
ήταν, απλώς, ένας καλός, ίσως, πλην, εντελώς πεθαμένος, γέρος δεσπότης.

Εδώ, γιατρέ μου, να ανοίξω μια παρένθεση και να εξηγήσω, ότι δεν υπάρχει ιστορικό ψυχασθένειας στην οικογένειά μου, ότι δεν μου έχουν χρειαστεί ποτέ χάπια,
ότι έχω άριστες σχέσεις με τους συνεργάτες στη δουλειά,
 και τους γείτονες, ότι έχω φίλους που με αγαπάνε
 και ότι γενικά, αυτό που λέμε αλαφροίσκιωτη, 
ποτέ δεν υπήρξα.

Αν άκουγα από κάπου καμιά μεταφυσική αναφορά περίεργη, περιγελούσα από μέσα μου,τη νοσηρή φαντασία του θρησκειόπληκτου.

Απέξω μου, δεν έδειχνα, βέβαια μεγάλη αγένεια.

Άκουγα απλά, με επιφύλαξη, όπως οι ψυχίατροι που ακούνε τα μύρια, κουνώντας το κεφάλι τους, ευγενικά και μέ άπειρη-δήθεν-κατανόηση...

Εις πείσμα, όμως, όλων των προηγούμενων παραμέτρων, ο Ιωάννης ο Μαξιμόβιτς, παρότι πεθαμένος, ήταν πιο ζωντανός και πιο δυνατός απο την αφεντιά μου, και με προσέγγισε
 και με συγκίνησε με μια σειρά από απίστευτες συμπτώσεις που μόνο απλές συμπτώσεις δεν ήταν.


Η μεταστροφή του συναισθήματος που επιτεύχθηκε μέσω αυτών, υπήρξε για μένα, εντυπωσιακή και απροσδόκητη...
.................

Λίγο καιρό, αφότου άρχισα να εξετάζω το ενδεχόμενο της γνήσιας αγιότητας του πεθαμένου ρώσου δεσπότη, συνέβη η ασθένεια της μητέρας μου.

Για ένα ολόκληρο μήνα σφάδαζε με ασταμάτητους πόνους.
Κανένα παυσίπονο δεν μπορούσε να την ανακουφίσει.
Ίσως έπρεπε να πάρει μορφίνες...

Ο πατέρας μου, είχε περιέλθει σε απελπισία.
Ίσα που δεν έκλαιγε, καθώς μου διεκτραγωδούσε την κατάσταση τηλεφωνικά.

Κλείνοντας τη συνομιλία μαζί του, η ψυχή μου ήταν βαριά.

Σκεπτόμενη τους αφόρητους πόνους της μάνας μου, έπεσα στα πατώματα,μπροστά στις εικόνες μου, με δάκρυα ποτάμι και φώναξα αυθόρμητα αυτόν

(πώς μου ήρθε η μορφή του στη μνήμη;ήταν τα προηγηθέντα θαυμαστά σκηνικά που τα παραλείπω)

τον άγνωστο μέχρι χτες- για μένα- ταπεινότατο ρώσο επίσκοπο,του φώναξα να βοηθήσει τη μητέρα μου, και να της σταματήσει τους πόνους που την βασάνιζαν.

Ήταν βράδυ που έκανα αυτή την επώδυνη προσευχή.

Κοιμήθηκα έτοιμη για τα χειρότερα.

Την άλλη μέρα, πρωί, χτύπησε το τηλέφωνο.


-Κόρη έγινε θαύμα! άκουσα την εκστατική φωνή του πατέρα μου.

-Η μάνα σου ξύπνησε σήμερα και είναι απολύτως καλά!


Δεν την πονάει τίποτα!

Πραγματικά, δεν πίστευα αυτό που άκουγα!

Καθυστέρησα λίγες μέρες μέχρι να το πιστέψω...

Η μητέρα μου, μετά απο έναν περίπου ατελείωτο μήνα νυχθήμερης οδύνης,μετά την επίκληση του Αγίου Ιωάννη του Μαξιμόβιτς, σηκώθηκε-  χωρίς κανένα πόνο!

Τις επόμενες μέρες, κάναμε την αξονική και το σπινθηρογράφημα και ενώ η αξονική και το σπινθηρογράφημα, όπως και οι ακτινογραφίες έδειχναν έναν άγριο καρκίνο στα κόκκαλα, εκείνη για πέντε επόμενα έτη ήταν όρθια, χωρίς κανένα πόνο, κανένα παυσίπονο και απολύτως λειτουργική σε όλα της!

Έζησε άλλα τρεισήμισι χρόνια-μετά απο συντριπτικό κάταγμα λεκάνης- κατάκοιτη, ειρηνική,χαρούμενη θα έλεγα, πλην όμως χωρίς πόνο...


Έτσι και παρέδωσε το φιλόσοφο πνεύμα της...

Το πιστεύεις;
Μέχρι και ο ορθολογιστής επιστήμονας ο άντρας μου, είπε ότι έγινε θαύμα μέγα

(όλοι κολυμπάμε στα θαύματα,αδιαλείπτως, απλά κάποια θαύματα, είναι ...θαυμασιότερα!)

Επειδή επικαλέστηκα το όνομα του Αγίου Ιωάννη και προέκυψε το λυτρωτικό αποτέλεσμα απροσδόκητα, και ανέλπιστα, γι αυτό, η ψυχή μου έχει την
ε σ ω τ ε ρ ι κ ή βεβαιότητα, ότι ο Άγιος Ιωάννης, ήταν εκείνος που τη βοήθησε...


Αυτή είναι η εμπειρία των απλών πιστών της Ορθόδοξης Εκκλησίας δια μέσου των αιώνων...

Αργότερα συνδέθηκα συναισθηματικά, με τον άγιο Ιωάννη, ακόμη περισσότερο,καθώς διάβασα το βίο του, καθώς είδα ότι αγαπούσε και αυτός πολύ τους δια Χριστόν Σαλούς
 και ότι είχε κι αυτός, για κολλητό,ένα περιστεράκι...

Οι Άγιοι, είναι τα μεγαλύτερα αδέρφια μας, αν θες, είναι οι πνευματικοί οδηγοί μας.

Προετοιμάζουν το δρόμο μας, για την εντός ημών Βασιλεία, θέλω να με πιστέψεις...

Τώρα, θα μου πεις , γιατρέ μου:

-Μανδάμ Σαλογραία! τι κάθεσαι και μας λές!
Γιατί να ασχολούνται οι Άγιοι μαζί μας;

-Είναι απλό.
Επειδή,σχεδόν- κατά το υπόδειγμα του απείρως Αγαπήσαντος ημάς- μέχρι θανάτου,μας αγαπάνε!

Και όταν αγαπάς κάποιον και σου ζητάει βοήθεια, τρέχεις-αν πρέπει, διότι πάντα υπάρχει και ένα μυστικό πρέπει που ρυθμίζει τα μύρια αιτήματα των ανθρώπων- και κάνεις για κείνον το καλύτερο.

Και η Αγάπη ζεί και πέρα απο τον τάφο, για όσους έχουν μετατρέψει την καρδιά τους,σε Ναό του Παναγίου Πνεύματος.

Η Αγάπη του Άναστημένου Χριστού και των Αγίων Του, είναι πιο δυνατή απο το θάνατο.


Μέχρι μυελού των οστέων της μάνας μου, αυτό,


το ψηλάφησα!

Σαλογραία
(κατά κόσμον Ευαν. Παναγοπούλου-Κουτσούκου)
............................................................

Διακοπές στον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Ένα απο τα πράγματα που με ενοχλούνε αφάνταστα, είναι να με ρωτάνε μόλις μπαίνει το καλοκαίρι,
π ο ύ θα πάω διακοπές.

-Μανδάμ!
Γιατί με ρωτάτε π ο ύ θα πάω διακοπές και δεν με ρωτάτε, ά ν θα πάω διακοπές;
Και για να είμαι πάλι ειλικρινής μέχρι αηδίας -όπως το συνηθίζω- και αυτό το ά ν,
πάλι στο στομάχι, μού κάθεται.

Τέλος πάντων, αφού έ π ρ ε π ε να πάω διακοπές, ήθελα -δεν ήθελα,
το είχα ανάγκη- δεν το είχα ανάγκη, είχα λεφτά- δεν είχα λεφτά-
προκειμένου να μη νιώθω τελείως ουφάκλα,ρε παιδί μου-κοίταξα έναν Οδηγό με υπέροχους προορισμούς, άνοιξα σε κάποια σελίδα κάπου στην Πελοπόννησο, και έκλεισα απο τηλεφώνου,
ένα δωμάτιο σε ξενοδοχείο, με το όνομα ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ.

Η μαγεία των λέξεων, φιλάρα αναγνώστα.

Η μαγεία των λέξεων!

Διαλέγεις ωραία ονόματα και

σκέφτεσαι υποσυνείδητα:

-Δεν μπορεί!
Αφού διαλέγω Hotel ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ, παραδεισένια θα τα περάσω.
-Χα!
Και ξανά:
-Χά!
Για να μη σε ζαλίζω,μακρηγορώντας, την Κυριακή 2 Αυγούστου, ώρα 7 το απόγευμα,
έφτασα στο Παράλιο μέρος (στο Άστρος πιο συγκεκριμένα) και μπήκα με τα μπαγκάζια
 στο δωμάτιο του "ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ".

Δεν πρόλαβα,όμως,ούτε ανάσα να πάρω, ούτε να ακουμπήσω καλά -καλά τη βαλίτσα,
και χτύπησε το κινητό.

Ήταν  ο  Στέφανος.

-Μάνα, πριν απο λίγη ώρα, τηλεφώνησε ο παππούς και είπε ότι η γιαγιά Καλλιρρόη

αναχώρησε ξαφνικά για τον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!

Επιστρέψτε αμέσως για την κηδεία!
......................


Το πιστεύεις το σκηνικό;

Μου φάνηκε απερίγραπτο!

Έκανα μεταβολή πάραυτα και ψυχρά και αδάκρυτα (κατά το φαινόμενο)
 ανακοίνωσα στον ξενοδόχο:

-Συγνώμη για την ακύρωση, να σας πληρώσω το αποψινό βράδυ, παρότι δεν θα μείνω,

ξέρετε, πέθανε η μητέρα μου, και πρέπει να φύγω!

Ο ευγενικός άνθρωπος-με πίστεψε;δεν με πίστεψε;-πάντως έδειξε κατανόηση.

Πήρα το δρόμο της επιστροφής.

Έτυχε να είναι στο c.d. του αυτοκινήτου το Amarantine της Enya

Μίλαγε για μακρινά ταξίδια στο σκοτάδι, για αποχαιρετισμούς, για γενναίες ψυχές...

Και γιατί τρέχαν ποτάμι τα δάκρυα;

Αφού το ήξερα ότι η μάνα μου ήταν ετοιμόρροπη εδώ και κάτι χρόνια.

Αφού είχα εκλογικεύσει πλήρως την κατάσταση.

Εντάξει.

Έκλεισε τον κύκλο της η γυναίκα, εντάξει κανένας δεν μένει αιώνια,
εντάξει, μια ζωή
βριζόμασταν μάνα και κόρη, μα γιατί τρέχαν ποτάμι τα δάκρυα;

Τα συναισθήματα, ούτε εξηγούνται, ούτε και περιγράφονται.

Και μόνο όποιος θρήνησε για μάνα, μπορεί να το καταλάβει...

Κατά τις 11 το βράδυ, επιστρέφοντας στην Πάτρα, ξαφνικά το αυτοκίνητο, σαν να έπαθε έμφραγμα.

Κάπως κλώτσησε, και ...κοκκάλωσε.

Μέσα στη μέση του δρόμου.

Κοκκάλωσε και αυτό σαν την καρδιά της μάνας μου.

Μπορεί η ψυχή να νεκρώνει με την οδύνη της, και τα άψυχα σίδερα;

Τίποτα πια δεν μου μοιάζει παράξενο...

Πήγαμε στο χωριό με ταξί, μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα.

Εκείνη Αναπαυόταν στη σάλα...

Τι ωραία που ήταν η Αγάπη μου!

Κανείς δεν ήξερε πως ήταν τόσο ωραία, με τα χιονάκια στα μαλλιά,

με τις ρυτίδες από τη Γαλήνη της Επίσημης Ώρας, σβησμένες...

Της έκανα παρέα,ανάβοντας όλη νύχτα, αγνό κερί στο πλάι της,

 μιλώντας της,

για τελευταία φορά, μέχρι να ξημερώσει.

Όλο το βίο μου μαζί της, θυμήθηκα, το πιστεύεις;

Ενιωθα σαν πεντάχρονο

Το πιστεύεις;

Και όλο έκλαιγα.

Μα γιατί τρέχαν τα μάτια, σαν ήρεμη βροχή του φθινόπωρου;

Είχα τόσο καιρό, τόσο καλά, προετοιμαστεί με τις λογικές μου, για την επικείμενη

Κοίμησή της...

-Ξεκουράσου τώρα, Μανούλα...

Ποτέ στη ζωή σου δεν έκανες διακοπές.

Νομίζω πως θα το γλεντάς τώρα, στο Ουράνιο Ξενοδοχείον o ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ!

Ελπίζω-με τις ευχές σου- να σε ξανάβρω!

Σαλογραία

(κατά κόσμον Ευαν. Παναγοπούλου-Κουτσούκου)

Η κάθε σκέψη, ο κάθε λόγος, η κάθε πράξη, αντηχεί μέχρι την Αιωνιότητα

"Η κάθε σκέψη, ο κάθε λόγος, η κάθε πράξη, αντηχεί μέχρι την Αιωνιότητα..."

(Φράση από την ταινία: "Μονομάχος" με το Ράσελ Κρόου)

Έξοδος-ποίηση Ν.Βρεττάκου

Παίρνω και βγάζω περίπατο την ψυχή μου

κάθε που αρχίζει να σκληραίνει το χαμόγελό της.

Μου το λέει: πεθύμησα τη βροχή,

τον ήλιο πάνω απ΄ τα βουνά ή ανάμεσα απ' τα σύννεφα

και τον αγέρα που γεννιέται αδιάκοπα στα δάση

όλος αρώματα και ουσίες, γάλα και μουσική.

Την οδηγώ σαν ένα ελάφι κάθε που διψά

μπρος στο τρεχούμενο, λαμπρό μαστό της αιωνιότητας,

ανανεώνει το αίμα-φως μέσα της κι επιστρέφει

στη ζωή πάλι, μ' έναν

καινούργιο τόνο αθανασίας στο χαμόγελό της.

(Νικηφόρος Βρεττάκος )

Συνοδεία-ποίηση Ν. Βρεττάκου

Σα να 'μαι ένας αιώνιος παρατηρητής, σα να μην είναι

ποτέ την αναπόφευκτη τομή του, στη ζωή μου

να κάνει ο χρόνος, αγαπώ σαν να μην αδικήθηκα.

Κοιτάζοντας πάνω μου το φως, έχω την αίσθηση

πως ίδια πάντοτε θα υπάρχω, όμως, μονάχος μου,

ν' ακούω, να βλέπω, να περιπλανιέμαι

μες στην αιωνιότητα, δε θα μπορούσα. Θα'θελα

να μ' ακολουθεί τουλάχιστον ένα ποταμάκι

ή μιαν αλέα απο ανθισμένα δέντρα

ή μια σειρά παιδιών απο το Πεσταλότσι.

( Νικηφόρος Βρεττάκος )

Ελαφριά σαν πεταλούδα που μόλις ξεψύχησε, η καρδιά μου..

H μακαρίτισσα η μαμά,

το "Καλλιρρόη" το έγραφε με δυο λ και δυο ρ και της άρεσε να το γράφει έτσι γιατί

έτσι την είχαν διδάξει οι δάσκαλοί της.

Ο Σταματάκος λέει ότι μπορεί να γραφεί και με δύο ρ αλλά το προτιμάει με ένα.

Η ίδια, το προτιμάω με δύο, διότι έτσι το προτιμούσε η μανούλα μου.

Βλέπεις, όλους τους ρόλους, τούς παίζει πάντα το συναίσθημα και μόνο το συναίσθημα,

και όπου βρίσκεται ο καθένας μας αυτή τη στιγμή(κοινωνικά, ιδεολογικά)

είναι γιατί κάποιον αγάπησε.

Μην ξανακούσω, λοιπόν, αηδίες περί καθαρής σκέψης, απροσωπόληπτης, δήθεν.

Και μάταια επιχειρηματολογούμε, όσοι επιχειρηματολογούμε, επί ποικίλων θεμάτων.

Δεν υπάρχουν καθαρά επιχειρήματα, για θέματα ζωής και θρησκείας

Αυτά είναι, ψευδαισθήσεις.

Και ο καθένας απο μας, αντέχει πράγματα, όσο αντέχει η αγάπη του...

Και θα πάει κατά το δρόμο που βρίσκεται η αγάπη του.

Η μάνα μου αγάπησε τον Κύριο.

Πορεύεται τώρα, χαρμόσυνη την οδό Του.

Το αισθάνομαι, και είναι ελαφριά

σαν πεταλούδα

που μόλις ξεψύχησε,

η καρδιά μου.

Σαλογραία

(κατά κόσμον Ευαν. Παναγοπούλου-Κουτσούκου)

Μια σύγχρονη ιστορία γνήσιας νεκρανάστασης

Η πιο εντυπωσιακή και γνήσια ιστορία νεκρανάστασης που άκουσα, λατρεμένο μου,
στη δική μου εποχή

είναι η ιστορία του πατέρα του κυρ Παντελή Γκαβού  - που ζει στην περιοχή της Λεύκας, στην Πάτρα.

Ο κυρ Παντελής είναι απλός λαικός άνθρωπος, φίλος μου και σεβαστός απο όλους οικογενειάρχης,
 με παιδιά καλά και εγγόνια καλύτερα.

Είναι χαρακτήρας ήρεμος και δίκαιος, και απόλυτα ισορροπημένος.

Δεν του αρέσουν καθόλου τα παραμύθια, ούτε έχει διατελέσει ποτέ θαμώνας οινόφλυξ σε καμιά ταβέρνα.

Επίσης ούτε πάσχει από κανενός είδους ψυχολογική διαταραχή και φαντασίωση.

Η εμπειρία του πατέρα του κυρ Παντελή σε αδρές γραμμές, και με το ύφος περίπου
που εκείνος μου την αφηγήθηκε, είναι η ακόλουθη:

Ο πατέρας του κυρ Παντελή, αγνότατος στην καρδιά και πιστός άνθρωπος, ποιμήν στο επάγγελμα, ήταν περίπου 35 ετών, όταν-όντας υγιέστατος- π έ θ α ν ε ξαφνικά στον ύπνο του!

Ο ίδιος, βέβαια, όταν συνέβη το γεγονός, δ ε ν συνειδητοποίησε ότι πέθανε!

Ο ίδιος κατάλαβε ότι ενώ κοιμόταν, δυνατά χτύπησε η εξώπορτα και σηκώθηκε απο το κρεβάτι του, να πάει να ανοίξει, να δει ποιός τον ζητάει, μέσα στα άγρια χαράματα.

(Από τη στιγμή που σηκώνεται να ανοίξει την πόρτα, είναι η ψυχή του, που δρα και όχι το σώμα του. Το σώμα του παρέμεινε νεκρό στο κρεβάτι μέχρι που το βρήκαν αργότερα οι οικείοι και άρχισαν τους κοπετούς και τους θρήνους.)

Αντίκρισε τότε μπροστά του, δυο άνδρες, σαν χωροφύλακες της εποχής του- πριν τον πόλεμο του 1940.
Τον κοίταξαν με σοβαρότητα και τον διέταξαν με φωνή που δεν σήκωνε αντιρρήσεις, να τους ακολουθήσει διότι εκκρεμούσε-είπανε- μια δίκη εις βάρος του.

Εκείνος, αιφνιδιάστηκε, αφάνταστα.

Δεν ήξερε το παραμικρό για καμία δίκη, και εξάλλου πώς να τους ακολουθήσει που ήταν μόνος
 στο σπίτι, με νήπια να κοιμούνται , ενώ η γυναίκα του, είχε πάει στην Πάτρα για δουλειές;

Άρχισε να τους παρακαλάει να τον αφήσουν, να του δώσουν κάποια διορία γι’ αυτό το παράξενο και απρόβλεπτο δικαστήριο.

Αυτοί, ανένδοτοι!

Επέμεναν να τους ακολουθήσει.

Αφού είδε και απόειδε ο κυρ Δημητράκης-έτσι τον έλεγαν -ότι από τους χωροφυλάκους δεν μπορεί να γλιτώσει, τους παραδόθηκε.
Τον πιάσαν, λοιπόν, απ' τα μπράτσα, ένας απο δεξιά και ο άλλος απο αριστερά , και άρχισαν να κινούνται με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε κάτι περάσματα - σαν τούνελ.

Ο κυρ Παντελής δεν σκέφτηκε να μου πεί τη λέξη τούνελ, μόνο παίρνοντας μια κόλλα χαρτί, την έκανε σαν χωνί- με ένα μικρό άνοιγμα στη μύτη του χωνιού να παίρνει φως- και μου περιέγραψε:

-Έτσι, να, σε ένα τέτοιο μέρος, τρέχανε οι δυο χωροφυλάκοι με τον πατέρα μου και ήτανε πολύ- πολύ φως στο βάθος!

Όταν κινούμενοι με την απίστευτη ταχύτητα, έφτασαν στην άκρη του τούνελ, βγήκαν σε μια πόλη με σπίτια και ανθρώπους που κυκλοφορούσαν και κτίρια μεγάλα.
Τον κυρ Δημητράκη οι χωροφύλακες, τον οδήγησαν σε ένα οίκημα που ήταν-είπανε - δικαστήριο, προκειμένου να δικαστεί, για ένα παράπτωμα που ο ίδιος δεν ήξερε.
Ο άνθρωπος, όμως, ένιωθε πάρα πολύ ανήσυχος.
Τον σήκωσαν χαράματα, άρον άρον απ' το κρεβάτι του, με τα ανήλικα παιδιά του να κοιμούνται παραδίπλα, η γυναίκα του είχε φύγει για δουλειές στην Πάτρα, και τι θά καναν τόσες ώρες τα μικρά, έρμα και απροστάτευτα;

Ο κυρ Δημητράκης, όλο και ένιωθε και πιο αγχωμένος και εκλιπαρούσε να τον αφήσουν να επιστρέψει.
Οι Χωροφύλακες, με τα πολλά παρακάλια, του είπανε:

-Κοίτα: Μπορούμε να σε αφήσουμε, αν βρεθεί κάποιος και εγγυηθεί για σένα!

Άρχισε τότε να ψάχνει τριγύρω, εναγώνια, ο κυρ Δημητράκης, να βρει κάποιον να παρακαλέσει γι αυτή την εγγύηση.
Εκεί που τον είχαν -στο δήθεν Δικαστήριο- και περίμενε, υπήρχε μια πόρτα μισάνοιχτη,
πίσω απο την οποία πηγαινοερχόταν πολύς κόσμος.

Είδε διάφορους γνωστούς του, πεθαμένοι όλοι , αλλά στην εμπειρία, τούς ένιωθε σαν ζωντανούς.

Είδε και τη γιαγιά του, που ήτανε μαμή όταν ζούσε.
Της φώναξε, της ζήτησε να εγγυηθεί.

-Α δεν μπορώ! Έχω άλλες υποχρεώσεις, αρνήθηκε η γιαγιά.

Ο καημένος ο κυρ Δημητράκης, κόντευε να απελπιστεί.
Εκείνη τη στιγμή βλέπει ξαφνικά μπροστά του, τον προσφάτως θανόντα ιερέα του χωριού του.

Τον αισθάνθηκε σαν σανίδα σωτηρίας:
-Παππούλη μου, βοήθα με!
Πρέπει να γυρίσω πίσω επειγόντως, έχω αφήσει τα παιδιά μόνα και λείπει η γυναίκα μου, του φώναξε.

-Θα εγγυηθώ εγώ για σένα, αλλά και συ θα δεσμευτείς να μου κάνεις μια χάρη, απαίτησε ο παπάς.

-Ό,τι θες παππούλη μου, ό,τι θες! αρκεί να επιστρέψω!
Υποσχέθηκε με θέρμη ο κυρ Δημητράκης.

Με την εγγύηση του πεθαμένου ιερέα- ο οποίος προηγουμένως τον ξενάγησε σε φυλακές και είδε συγχωριανούς κατηγορημένους για βαριά παραπτώματα- πεθαμένοι όλοι , να στενάζουν εκεί , δέσμιοι
- οι δυο που εμφανίζονταν σαν χωροφύλακες, απ' τον ίδιο δρόμο-του τούνελ- με ιλιγγιώδη πάντα ταχύτητα κινούμενοι, τον επέστρεψαν σπίτι του.

Εδώ να πώ, ότι σε όλο αυτό το διάστημα της εμπειρίας του κυρ Δημητράκη, είχαν περάσει γήινες 22 ολόκληρες ώρες!

Όταν ο άνθρωπος από το θάνατό του, με τη δύναμη του Κυρίου, επέστρεψε πάλι στη ζωή, μετά απο 22 ώρες, συνειδητοποίησε ότι βρισκόταν στη σάλα του σπιτιού του, μέσα στο φέρετρο, με λουλούδια στολισμένος, με κεριά τριγύρω αναμμένα, με τη γυναίκα και τους λοιπούς τους συγγενείς, οδυρόμενους για τον πρόωρο και ξαφνικό το χαμό του.

Ήταν όλοι εκεί θρηνούντες- πιο πολύ η νεαρή χήρα- τον απροσδόκητο θάνατό του, περιμένοντας τον ιερέα που θα έκανε την εξόδιο ακολουθία.

Μπορεί κανείς να καταλάβει τι χαμός έγινε, τι πανικός, επακολούθησε, όταν ο πεθαμένος ανασηκώθηκε μόνος του στο φέρετρο, έβγαλε τα μπαμπάκια απο το στόμα, τίναξε τα νεκρολουλούδια απο πάνω του, και τους είπε ήρεμα:

-Μη φοβάστε! Έκεί που πήγα, και γύρισα, μου δώσαν μια αποστολή να εκτελέσω!

Με τους συγγενείς άλλους πανικόβλητους να τσιρίζουνε, άλλους αποσβολωμένους, άλλους μισολιγοθυμισμένους απο την ταραχή που λάβανε, μια και δυο σηκώνεται -ο πρώην νεκρός και νυν ολοζώντανος- και κατευθύνεται στο σπίτι του- προσφάτως κοιμηθέντος - ιερέως του χωριού.

Εκεί βρισκόταν ο νεαρός γιος του παπά, ένα παλικαράκι όμορφο, που του άρεσε η ζωή και τα πανηγύρια.
Μόλις, το παπαδοπαίδι, είδε μπροστά του τον κυρ Δημητράκη -γιατί όλο το χωριό γνώριζε ποιος πέθανε, και όλοι ετοιμάζονταν για την κηδεία- πήρε ταραχή μεγάλη.

-Μη φοβάσαι! τον καθησύχασε ο κυρ Δημητράκης, ο άνθρωπος του Θεού.

Εγώ π ή γ α στην άλλη ζωή και γ ύ ρ ι σ α 
και έχω μια π α ρ α γ γ ε λ ι ά απο τον πεθαμένο πατέρα σου, να σου δώσω!

Τον κοίταγε άφωνος, ο γιος του παπά, όμως, ο κυρ Δημητράκης συνέχισε απτόητος:

-Εκεί που πήγα, λοιπόν, στην άλλη ζωή, συνάντησα τον ιερέα πατέρα σου,
 και μου είπε να έρθω και να σου πώ,ότι
αυτό που του ορκίστηκες ότι θα κάνεις, δίπλα στο κρεβάτι του, 
λίγη ώρα πριν ξεψυχήσει, 
όταν ήσασταν μ ό ν ο ι οι δ υ ό σας στο δωμάτιο, 
να το κάνεις, 
ει δε μη θα έχεις την κατάρα του, 
απο κεί που βρίσκεται!

Αυτά τόνισε  με σοβαρότητα και επισημότητα ο κυρ Δημητράκης, γιατί αυτά τού είχε παραγγείλει ο πεθαμένος ιερέας, να πει.

Περί της υποθέσεως δεν διέθετε περισσότερη γνώση.

Και αφού τα ανακοίνωσε, επέστρεψε σπίτι του, να χαρεί και να μιλήσει με τους αγαπημένους του, γιορτάζοντας την προσωπική του την ανέλπιστη νεκρανάσταση!

Ο γιος, όμως, του προσφάτως θανόντος ιερέα, έπαθε το...λαλά της αρκούδας, θα λέγαμε, μιλώντας με τη σύγχρονη γλώσσα.

Γιατί; Διότι ο πατέρας του, ο παπάς, πριν ξεψυχήσει, ικέτευε το νεαρό γιο του, να δεχτεί και να γίνει ιερέας στο πόδι του, στο χωριό.

Και ο γιός, για να κάνει τον πατέρα του, τον παπά, να πεθάνει ευχαριστημένος, του ορκίστηκε πρόθυμα , ότι θα το κάνει.

Στην πραγματικότητα, όμως, δεν είχε την π α ρ α μ ι κ ρ ή πρόθεση να γίνει ιερέας, επειδή η ζωή του ιερέα, έστω και του εγγάμου, είναι ζωή που απαιτεί μεγάλες θυσίες και εκκοπή πολλών σαρκικών θελημάτων, και αυτός ήταν νεαρούλης εκεί κοντά στα είκοσι, του άρεσαν τα πολλά τα γλέντια και τα κορίτσια, και ούτε κατά φαντασίαν δεν σκόπευε να μαυροφορέσει επειδή του μακαρίτη του πατέρα του, του είχανε μπεί έμμονες ιδέες στο μυαλό του, για Ονομαα!

Όμως...όμως!
Όταν στήνεται όλο αυτό το α π ί σ τ ε υ τ ο σκηνικό, και α ν α σ τ α ί ν ε τ α ι ο κυρ Δημητράκης και έρχεται να του δώσει παραγγελιά απο τον πατέρα του- από την άλλη ζωή-
για μια υ π ό σ χ ε σ η που δόθηκε
και που κ α ν ε ί ς γι αυτήν την υπόσχεση
δεν ήξερε το παραμικρό 
εκτός απο τον πεθαμένο παπά και το γιο του, ε τότε...
σ υ γ κ λ ο ν ί σ τ η κ ε σε τέτοιο βαθμό ο γιος του παπά,
όπως αφηγείται ο κυρ Παντελής που τον γνώρισε - τότε που έλαβαν χώρα αυτά τα γεγονότα,
 ηταν ο κυρ Παντελής τριάχρονο παιδάκι-
 που όχι μόνο έγινε παπάς,
αλλά έγινε και
ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ό ς ιερέας,
που αγωνιζόταν με όλες του τις δυνάμεις
για την τήρηση των εντολών του Κυρίου,
και τη φροντίδα του λογικού ποιμνίου που ο Θεός του εμπιστεύτηκε.

Όταν ακολούθησε ο Εμφύλιος -μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς- ο γιος του παπά που έγινε ιερέας, όχι μόνο δεν φοβόταν κ α θ ό λ ο υ το θάνατο, αλλά συχνά, με απόλυτο κίνδυνο της ζωής του, έμπαινε στα στρατόπεδα -είτε των δεξιών είτε των αριστερών, δεν έκανε διάκριση- και είχε γλυτώσει τις ζωές πολλών συχωριανών και συνανθρώπων.

Εκοιμήθη πριν κάποια χρόνια έχοντας υπηρετήσει με μεγάλη Πίστη και αυτοθυσία την Ορθόδοξη Εκκλησία- ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.

Αυτή ήταν η εμπειρία, πολύ συνοπτικά και επιγραμματικά.

Και μου την επιβεβαίωσε σε άλλο, ανύποπτο τόπο και χρόνο, και ο αδερφός του κυρ Παντελή που ζει και αυτός στην Πάτρα.


Και την παρέθεσα, μόνο για όποιον είναι α γ ν ό ς στην προαίρεση και μπορεί να καταλάβει ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός τελεσιουργεί θαυμάσια, νυν και αεί και εις τους αιώνας.
Και μακάριοι, οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες και οι έχοντες επί τον Κύριον την Ελπίδα της Σωτηρίας τους...

ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ
(κατά κόσμον η Ευαν. Παναγοπούλου -Κουτσούκου)

Καλό Ταξίδι, Μανούλα...Καλή Αντάμωση...

Ούτοί εισιν οι ερχόμενοι εκ της θλίψεως της μεγάλης και έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω Αίματι του Αρνίου.
Δια τούτό εισιν ενώπιον του θρόνου του Θεού και λατρεύουσιν αυτώ ημέρας και νυκτός εν τω ναώ αυτού.
Και ο καθήμενος επί του θρόνου σκηνώσει επ' αυτούς.
Ου πεινάσουσιν έτι, ουδέ διψήσουσιν έτι, ουδ' ου μη πέση επ'αυτούς ο ήλιος, ουδέ παν καύμα, ότι το Αρνίον το αναμέσον του θρόνου ποιμαίνει αυτούς και οδηγήσει αυτούς επί ζωής πηγάς υδάτων
και εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον εκ των οφθαλμών αυτών...

(Αποκάλυψη κεφ. ζ, στ.14-17)

Μες στο ταξίδι είναι η λύπη-ποίηση Ν. Βρεττάκου

Μες στο ταξίδι είναι η λύπη.
Τριγυρίζει τη γη σα βασίλισσα στην άμαξά της,
με μια σκέπη απλή χωρίς περιδέραια χρυσά,
δαχτυλίδια ή άλλα κοσμήματα
μ' ένα χαμόγελο αδιόρατο μόνο
πάνω στα χείλη της. Τα ταξίδια, γνωρίζει,
είναι μακρά. Η ζωή είναι σύντομη.

Μόλις που πρόφτασα κι αντάλλαξα έναν
θερμόν, είναι αλήθεια, ασπασμό με τον ήλιο.
Αυτό ήταν όλο. Κι η λύπη στην άμαξα.

(Νικηφόρος Βρεττάκος)

ποίημα Ν. Βρεττάκου

..........κοιτάζω
διαβάζω και γράφω με μικρές αστραπές
το τραγούδι του κόσμου

Νικηφόρος Βρεττάκος