Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Διαθέτει χιούμορ ο Κύριος;


Παρακαλώ, την επιστολή μου- προς άθεο ψυχίατρο που ακολουθεί-να μη την διαβάσουν, αθώοι  παπάδες, αθώοι καλόγεροι  και αθώοι θεούσοι, διότι...μπορεί να σκανδαλισθούν  και δεν επιθυμώ  να έχω  το κρίμα στο λαιμό μου.
(Αναδημοσίευση από τα σχόλια αναγνωστών στα " ΝΕΑ" on line, τον Απρίλιο του 2009)
............................................................
Kύριε Ψυχιατράκο μου
που ισχυρίζεσαι ότι Θεός δεν υπάρχει
δεν είμαι παρά μια τρελή γραία αλλά θα στο πω και γω, ότι ο Θεός όχι μόνο υπάρχει, αλλά, στην εποχή μας- μια εποχή που απώλεσε την αίσθηση του Δέους και του Ιερού- διαθέτει και θεΙκό χιούμορ- μα την αλήθεια , σου λέω διαθέτει και χιούμορ και το χω καρατσεκάρει πολλάκις- πλην όμως, θα σου αναφέρω, μόνο ένα μικρό σκηνικό έτσι να σε ..ψυλλιάσω!

Άκου τώρα:
Ήμουν στην πόλη που διαμένω, σε ένα κήπο-βιβλιοπωλείο για λογοτεχνική συγκέντρωση- με δυο ομιλητές.
Και οι δυο είναι γνωστοί μου και- ο ένας πιο πολύ φίλος.

Μίλησαν για κάποιον φιλόσοφο, δεν θυμάμαι καν το όνομά του- τόσο πολύ δεν κατάλαβα τι λέγαν, ειδικά ο είς εκ των διανοουμένων, ήταν παντελώς ακαταλαβίστικος και ...μπερδευτικός.

Είμαι βέβαιη ότι και οι άλλοι ...παρακοιμώμενοι
(παρευρεθέντες εννοώ) στη συγκέντρωση στα ίδια χάλια με μένα βρίσκονταν, πλην, φόραγαν όλοι ένα ύφος βαθυστόχαστο, λες και είχαν κατανοήσει την πεμπτουσία της φιλοσοφίας του Χάιντεγκερ...

Ο έτερος των εισηγητών- το Ωραίο Τζίνι- τα δύσκολα- με την ευφυία του και τον παιδιάστικο χαρακτήρα του- τα έκανε απλά.
Και γελάσαμε, και καταλάβαμε -περίπου- τι έλεγε και δεν πειράζει που δεν θυμάμαι το όνομα και τις θεωρίες του φιλόσοφου.

Σημασία έχει ότι απο τον ένα, σ'εκείνη τη διάλεξη, πήρα τροφή πνευματική.

Με την πνευματική τροφή, συμβαίνει το ανάλογο, όπως και με την υλική τροφή...
Ξεχνάς τι έφαγες, αλλά αυτό που έφαγες, με κάποιο τρόπο σε θρέφει...

Τώρα το βασικό κουσούρι που με χαρακτηρίζει χρόνια ολόκληρα, είναι ένα πάθος για την ειλικρίνεια, μια σιχαμάρα για τις δημόσιες σχέσεις -τις άνευ νοήματος- καταλαβαίνετε ίσως εσείς, ως ψυχίατρος...

Τελειώνοντας η ομιλία, είχα, λοιπόν, πρόβλημα:

-Εντάξει:


Τον ένα να τον συγχαρώ από την καρδιά μου, αφού και γέλασα και κάτι έμαθα.


Στον άλλον, τι έρμα συγχαρητήρια να δώσω, που δεν κατάλαβα- μ ί α - τι έλεγε ο χριστιανός;

Όση ώρα μιλούσε, σκεφτόμουν ότι έλεγε...πιπεριές! (έτσι χαρακτήριζε η γιαγιά τα δυσνόητα)

-Θεέ μου-επικαλούμουν τον Παντοκράτορα-πώς να τον συγχαρώ χωρίς να το πιστεύω;

-Θα μισήσω τον εαυτό μου αν θα το κάνει.


Έμεινα τελευταία των τελευταίων...συγχάρηκα πρώτον, τον "καλό"ομιλητή.

Μετά πλησίασα το δεύτερο.

Ο δεύτερος, κραταιός καθηγητής φιλοσοφίας , καθόταν κάτω από ένα δέντρο- το βιβλιοπωλείο- είπαμε- διέθετε και  κήπο!

Πλησίασα, με το χέρι τεντωμένο έτοιμο για μια ...σμπρωγμένη χειραψία...και ξαφνικά τι βλέπω, κύριε ψυχιατράκο μου... τι παρατηρούν οι απροετοίμαστοι οφθαλμοί μου;

Βλέπω, επάνω στο μπλέ πανταλόνι του φιλοσοφου, ακριβώς επάνω στο σημείο των πολύτιμων γεννητικών του οργάνων, βλέπω ένα μπεζ πράμα να σαλεύει!

Τα χάνω!

(Ειναι να μην τα χάσεις, αναγνώστα μου;
Μικρό πράγμα δα μια κυρία ...σεμνότατη σαν και μένα να ξαφνιαστεί από ένα ...σάλεμα πάνω στα γεννητικά όργανα του φιλόσοφου;)

Τα χάνω, μεν, αλλά σκύβω να κοιτάξω καλύτερα...

(πάντα οι γυναίκες θέλουμε να κοιτάξουμε καλύτερα, μην τύχη και κάνουμε λάθος εκτίμηση)

δείχνοντας κιόλας με το δάχτυλο προς το επίμαχο σημείο, τραβώντας την προσοχή όλων, και αναφωνώντας, με... παρθενική έκπληξη:

-Χρήστο! Τι έχεις εκεί, επάνω στο παντελόνι σου;

Ο Χρήστος-και μερικοί γύρω απ' το Χρήστο, σάστισε με τη σειρά του προς στιγμήν- κοιτάζει και, βλέποντας το μπεζ πράγμα που σάλευε πάνω στο μπλέ πανταλόνι,στην...ευαίσθητη θέση, του ..." πού επιθυμείτε την οικογένειά σας;" -που ρώταγαν ντροπαλά και οι παλιοί, σεμνοί ραφτάδες- γούρλωσε τα μάτια, τινάχτηκε τρομαγμένος και, μαζί του, πετάχτηκε πανικόβλητο τινάχτηκε καταγής και το μπεζ ολοζώντανο πραματάκι που ο Κύριος οδήγησε τα ...ποδαράκια του μέχρις του επιμάχου σημείου

( διότι όοοολα αναμφιβόλως, από τον Κύριο ξεκινάνε και τελειώνουνε, αδελφοί, το σημειώνω για κάποιους κρυφοπουριτανούς που διαβάσατε την ανάρτηση ίσαμε δω -παρά τις προειδοποιήσεις μου...)

αναπήδησε ξαναλέω ο φιλόσοφος, έμφοβος, και μαζί ξέσπασε τρελό γέλιο απο όλη την
εναπομείνασα ομήγυρη, διότι το πλάσμα που σάλευε -και που έπεσε τελικά και αυτό τρομοκρατημένο πάνω στο χώμα του κήπου- δεν ήταν παρά μια αθώα σαύραααα, ένα μικρό σαμιαμίδιιιι!

-Α! Υπάρχει Θεός! , αναφώνησα ενδόμυχα, μετά ταύτα!

Σε όλη τη διάρκεια της ομιλίας, συλλογιζόμουν πως ο φιλόσοφος έλεγε...πιπεριές!

Έφερε - η συνωμοσία του σύμπαντος, θα υποστήριζαν οι αγνωστικιστές- έφερε ο Προσωπικός Θεός- επιμένω η γραία- το μολυντήρι επάνω στις ...πιπεριές του φιλόσοφου.

-Απίστευτο και όμως αληθινό! oh ye!

-Τι μεγαλύτερες αποδείξεις, κύριε ψυχιατράκο μου για την παρουσία του Θεού, να ζητήσω;

- Ο Θεός όχι μόνο υπάρχει , όχι μόνο βαριέται τη φιλοσοφία και την ψυχανάλυση όσο και γω αλλά και μου το δήλωσε με την απίστευτη αυτή συγκυρία και με έβγαλε απο τη δύσκολη θέση, τού να δώσω τα συγχαρητήρια που-  με " την καμία" -  δεν μου προέκυπταν!

Έκτοτε, με την ανάμνηση του σκηνικού, ευθυμώ μέχρι σήμερα, μα τι γράφω ευθυμώ;

Για την ακρίβεια γελάω με την ψυχή μου!!!

Γελάτε, λοιπόν, και σεις αδελφοί-εν Κυρίω γελάτε- και δεν θα χρειαστείτε

ποτέ σας ...πσυχίατροοοο!

Σαλογραία- http://salograia.blogspot.com 

9 σχόλια:

  1. Γρηγόρης Ζαγοραίος29 Ιανουαρίου 2010 στις 9:02 π.μ.

    Γελάσαμε οι πικραμένοι, χαριτωμένη μου Σαλογραία, με την πικάντικη διήγησή σου!
    Και πώς να μη γελάσει κανείς με τα καμώματα των ανθρώπων?

    Είπεν ο Κύριος "Μακάριοι οι κλαίοντες νύν ότι γελάσετε"! Κι όμως, οι Σαλοί Άγιοι γελούσαν, γελούσαν ασύστολα, δυνατά, σκανδαλιστικά...
    Γελούσαν, βλέποντας τους ανθρώπους να θεοποιούν πρόσωπα και καταστάσεις και θεωρίες πεπερασμένες, χωμάτινες, γεννημένες από νοησιαρχία και εμπάθεια...Ποταπά είδωλα του μυαλού, πού σκαμπάζουν στις συνειδήσεις των πολλών σαν υψηλές φιλοσοφίες!

    "Διηγήσαντό μοι παράνομοι αδολεσχίας αλλ`ούχ ως ο νόμος Σου Κύριε"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γρηγόρη :-)αγαπημένο μου
    για τα χάχανα υπάρχει και η άποψη του αββά Κασσιανού του Ρωμαίου, νομίζω, που λέει ότι το γέλιο είναι χειρότερη αμαρτία από το θυμό
    (Σου θυμίζω και ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ, του Ουμπέρτο.... που έθετε σχετικό προβληματισμό)
    επειδή- ξαναλέει ο αββάς Κασσιανός στη Φιλοκαλία- με το θυμό συσπειρώνονται οι δυνάμεις της ψυχής έστω και με κακό τρόπο, ενώ με τα γέλια, χαλαρώνει η ψυχή και βρίσκει χώρο ο Εξαποδώς να εισέλθει.
    Τα γέλια στην εποχή μας, ίσως επιτρέπονται, για να μην τρελαθούμε εντελώς, αρκεί να είναι εν Κυρίω, όπως σοφά και συ το σημείωσες διότι είχες από γνησίους σαλούς κατά Θεόν, πολλές εμπειρίες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γρηγόρης Ζαγοραίος29 Ιανουαρίου 2010 στις 10:16 π.μ.

    Οι Σαλοί γελούσαν και κορόϊδευαν το κατεστημένο μα ...έκλαιγαν και σπαραξικάρδια για το ίδιο το κατεστημένο, την αμαρτία! Έκλαιγαν τόσο γοερά και θρηνητικά που συγκινούσαν τον Θεό και σήκωναν στούς ρυπαρούς και ημίγυμνους ώμους τους τις αμαρτίες των συνανθρώπων τους!
    Πάντα θυμάμαι με δέος την ιστορία του λάγνου πλουσίου που οι δαίμονες ήθελαν να ατιμάσουν το λείψανό του μετά την ταφή και ο Άγιος Ανδρέας ο διά ΧΝ Σαλός, με τα θερμά του δάκρυα, απέτρεψε το άθλιο σχέδιο τους...
    Και γράφει χαρακτηριστικά ο συναξαριστής, ότι έκλαυσε τόσο πολύ για τον άσωτο πλούσιο, ώστε έγιναν τα μάτια του πρησμένα και κόκκινα σαν ... ματωμένο κρέας!
    Τέτοια έμπονη προσευχή και δάκρυα μετανοίας είθε να μας χαρίσει και μας χρυσαφένια μου ο Κύριος για τις αμαρτίες μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τι πλάκα θα είχε άμα τον δάγκανε κιόλας ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Cummulus
    χαχα,είπαμε ότι εκφράστηκε δυσνόητα ο φιλόσοφος αλλά...και τέτοια εμπειρία δεν του άξιζε, διότι είναι καλό φευγάτο... παιδάκι κατά βάθος.
    Ήμασταν και συμμαθητές κάποτε! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Υ.Γ.
    Και τα σαμιαμίδια, έμαθα, ότι είναι εντελώς άκακες σαύρες άσε που αποκαλύπτονται ως αληθινά θαύματα της νανοεπιστήμης( τα λέγαμε σε προηγούμενη ανάρτηση για τα νανο-υλικά).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Χαίρετε αγαπητή εν Χριστό αδελφή Σαλογραία μου
    πραγματικά αστεία η φάση :-) Εγώ θα σου διηγηθώ
    μία άλλη μια φορά πριν περίπου δύο χρόνια ο ιερέας της ενορίας μου μου είπε αν θέλω να πάω εθελοντικά να μαζεύουμε χαρτιά και τα έσοδα να τα πάνε στα ιδρύματα της Μητροπόλεως, δέχτηκα με χαρά αλλά διαπίστωσα, ότι δεν ήταν καθόλου εύκολο χρειάστηκε να ξεφορτώσουμε δύο φορτηγά και κάπου το μεσημέρι 3:00 μας είπαν να πάμε και αλλού κουρασμένοι όπως ήμασταν δυσανασχετήσαμε ακόμα και ο ιερέας που ήτανε μαζί μας 4 στο σύνολο και λέγαμε μας βρήκαν κορόιδα και μας εκμεταλλεύονται και λέει ο ιερέας, πόσο θα ήθελα ένα γαλακτομπούρεκο και μία πορτοκαλάδα, και συμφωνήσαμε όλοι μαζί του.
    Δεν πέρασε ούτε λεπτό και ξαφνικά φωνάζει ένας κύριος τον ιερέα:<< Πάτερ την ευχή σας να σας κεράσω ένα γαλακτομπούρεκο και από μία φρεσκοστυμμένη πορτοκαλάδα τα φάγαμε με ευχαρίστηση και πήγαμε για δουλειά με όρεξη.
    Εσύ πως το εξηγείς; καλή μου..... ΦΩΣ IΛΑΡΟΝ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Φωτάκι μου
    στη ζωή, του καθενός, συμβαίνουν περίεργα -είτε αστεία είτε σοβαρά.
    Εσύ- μια και σε σένα συνέβησαν- είσαι ο πιο κατάλληλος να δώσεις την ερμηνεία...

    Ένας γνωστός, ας πούμε, τσακωνόταν με τη γυναίκα του, διότι εκείνη-λόγω προβλημάτων- είχε τάξει το παιδί στον άγιο Νεκτάριο, και ήθελε να το ονομάσει Νεκτάριο.
    Ο σύζυγος ούτε να το ακούσει, το όνομα.
    Αυτός επιθυμούσε, το παιδί να πάρει το όνομα του πατέρα του.
    Ο άνθρωπος εργαζόταν ως οδηγός σε λεωφορεία.
    Μια μέρα σε δρομολογιο με κάποιο όχημα, συνέβη τροχαίο.
    Με το τρακάρισμα, ο καθρέφτης που υπήρχε πάνω από το κάθισμα του οδηγού, αναποδογύρισε, και έπεσε στο κεφάλι του ανθρώπου μας -άγνωστο από ποιον τοποθετημένη- μια εικόνα του άγιου Νεκταρίου!
    Ο άνθρωπος, στη θέα της, βίωσε μεγάλη συγκίνηση, διότι το τρακάρισμα υπήρξε επικίνδυνο και ένιωσε ότι ο άγιος, του έσωσε τη ζωή του.
    Επιστρέφοντας στο σπίτι, αγκάλιασε τη γυναίκα, και της ανακοίνωσε ότι δέχεται -πλέον- με χαρά, το παιδί να το ονομάσουν Νεκτάριο...

    Ζούμε-είναι αλήθεια- μέσα στο Μυστήριο, το κάθε μας δευτερόλεπτο.
    Μας αρέσει να εκλογικεύουμε τα γεγονότα, αλλά το Μυστήριο, παρά την εκλογίκευση που του κάνουμε, επιμένει, κάποιες στιγμές, να μας εκπλήσσει βαθύτατα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή