"Υπεραγία Θεοτόκε, Φώτισόν μου, το Σκότος...Φώτισόν μου, το Σκότος..."

Κάποια ημέρα που ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς 
είχε προσηλωμένο τον νού και την καρδιά του στον Θεό, αίφνης παρουσιάσθη ενώπιόν του ανήρ σεμνοπρεπής και σεβάσμιος, με πρόσωπο ιλαρό και γαλήνιο βλέμμα.

Ήτο ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, 
ο ηγαπημένος μαθητής του Κυρίου, ο οποίος του είπε:

«Ήλθον, τέκνον, απεσταλμένος από την αγιωτέραν των απάντων και Βασίλισσαν των Ουρανών, διά να σε ερωτήσω, διά ποίαν αιτίαν ανά πάσαν στιγμήν κραυγάζεις “Φώτισόν μου το σκότος, φώτισόν μου το σκότος!”»

Βλέπων το θαύμα ο Γρηγόριος, απεκρίθη στον άγιο επισκέπτη:

«Και τι άλλο πρέπει να ζητώ από τον Θεό εγώ, όστις είμαι εμπαθής και πλήρης αμαρτιών, παρά να ελεηθώ και να φωτισθώ διά να γνωρίζω το θέλημά του και να το εκτελώ;».

Ο ιερός Ευαγγελιστής απεκρίθη: «Η Δέσποινα των απάντων ορίζει να είναι βοηθός σου, και επίσης εγώ ο δούλος της να σε βοηθώ».

Ερωτά ο θείος Γρηγόριος: «Και που πρόκειται να με βοηθή η Μήτηρ του Κυρίου μου; Εις την παρούσαν ζωήν, ή εις την μέλλουσαν;».

Απεκρίθη ο Θεολόγος: «Και εις την παρούσαν ζωήν και εις την μέλλουσαν».

Ταύτα είπεν ο θείος Ιωάννης, και αφού επλήρωσε χαράς και ευφροσύνης την καρδία του Γρηγορίου, άφαντος εγένετο απ’ αυτού

πηγή για το κείμενο: Το ιστολόγιο  Τρελογιάννης  

....................................................................................................................................................

.....................................................................................................................................................

Ας στοχαστούμε λίγο πάνω στο δίπολο φως-σκότος

Γράφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος  

[...] ας στοχαστούμε λίγο πάνω στο δίπολο φως - σκότος. 

Ας επισκεφθούμε τη γλώσσα μας: η ώρα που δύει ο ήλιος και ο κόσμος που μας περιβάλλει βυθίζεται στη νύχτα και στο σκοτάδι της, η αρχαία λέξη για την έναρξη αυτής της ημερήσιας περιόδου ονομαζόταν δείλη. 

Αυτή η ώρα, πριν ο πολιτισμός οπλίσει με το τεχνητό φως τον πρωτόγονο άνθρωπο, δημιουργούσε φοβίες, τρόμο, ανασφάλεια και το συναίσθημα που προκαλούσε η δείλη ήταν η δειλία και ο άνθρωπος γινόταν δειλός. 

Το συναίσθημα αυτό ενισχυόταν και από τις φωνές των θηρίων που περιφέρονταν στις παρυφές των πρωτόγονων οικισμών. 

Ετσι, ο λύκος με ειδική κραυγή υποδέχεται τη μέρα και το φως, το λυκαυγές και τη νύχτα, όταν έρχεται το δειλινό και πέφτει το λυκόφως, ουρλιάζει σκορπίζοντας τον τρόμο στους περιδεείς ανθρώπους της γειτονίας του. 

Από κει και πέρα αφήνω τη γλωσσική ευαισθησία του καθενός να αντιληφθεί γιατί ο θεός του φωτός Απόλλων ονομαζόταν Λύκειος, γιατί περιοχή της Αθήνας ονομαζόταν Λύκειο, όπου και η Σχολή του Αριστοτέλη (εκεί όπου σήμερα είναι το Βυζαντινό Μουσείο και τα ερείπια της Σχολής του σταγειρίτη φιλοσόφου και γιατί το βουνό απέναντι έως σήμερα ονομάζεται Λυκαβηττός, τόπος όπου λημεριάζουν οι λύκοι, τα ζώα δηλαδή που χαιρετίζουν και αποχαιρετούν το φως, λατινιστί Lux γενική Lucis. 

Από την άλλη, ο Απόλλων ήταν και λυκοκτόνος, λυκοφονιάς, άρα συχνά στη συνείδηση των πρωτόγονων ανθρώπων σκότωνε το θηρίο του σκότους ως θεός του φωτός. Γλωσσικά παράδοξα και ποιητικοί ερεθισμοί.

..........................................

[απόσπασμα από άρθρο με τίτλο:

 "Τα φώτα ως σκότη" δημοσιευθέν στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ ]

...........................................................................................

..........................................................................................