Γράφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος
[...] ας στοχαστούμε λίγο πάνω στο δίπολο φως - σκότος.
Ας επισκεφθούμε τη γλώσσα μας: η ώρα που δύει ο ήλιος και ο κόσμος που μας περιβάλλει βυθίζεται στη νύχτα και στο σκοτάδι της, η αρχαία λέξη για την έναρξη αυτής της ημερήσιας περιόδου ονομαζόταν δείλη.
Αυτή η ώρα, πριν ο πολιτισμός οπλίσει με το τεχνητό φως τον πρωτόγονο άνθρωπο, δημιουργούσε φοβίες, τρόμο, ανασφάλεια και το συναίσθημα που προκαλούσε η δείλη ήταν η δειλία και ο άνθρωπος γινόταν δειλός.
Το συναίσθημα αυτό ενισχυόταν και από τις φωνές των θηρίων που περιφέρονταν στις παρυφές των πρωτόγονων οικισμών.
Ετσι, ο λύκος με ειδική κραυγή υποδέχεται τη μέρα και το φως, το λυκαυγές και τη νύχτα, όταν έρχεται το δειλινό και πέφτει το λυκόφως, ουρλιάζει σκορπίζοντας τον τρόμο στους περιδεείς ανθρώπους της γειτονίας του.
Από κει και πέρα αφήνω τη γλωσσική ευαισθησία του καθενός να αντιληφθεί γιατί ο θεός του φωτός Απόλλων ονομαζόταν Λύκειος, γιατί περιοχή της Αθήνας ονομαζόταν Λύκειο, όπου και η Σχολή του Αριστοτέλη (εκεί όπου σήμερα είναι το Βυζαντινό Μουσείο και τα ερείπια της Σχολής του σταγειρίτη φιλοσόφου και γιατί το βουνό απέναντι έως σήμερα ονομάζεται Λυκαβηττός, τόπος όπου λημεριάζουν οι λύκοι, τα ζώα δηλαδή που χαιρετίζουν και αποχαιρετούν το φως, λατινιστί Lux γενική Lucis.
Από την άλλη, ο Απόλλων ήταν και λυκοκτόνος, λυκοφονιάς, άρα συχνά στη συνείδηση των πρωτόγονων ανθρώπων σκότωνε το θηρίο του σκότους ως θεός του φωτός. Γλωσσικά παράδοξα και ποιητικοί ερεθισμοί.
..........................................
[απόσπασμα από άρθρο με τίτλο:
"Τα φώτα ως σκότη" δημοσιευθέν στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ ]
...........................................................................................
..........................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου