Γιατί μας τρομάζει η καλόγρια Ναταλία Λιονάκη;

Το δικαίωμα ενός ανθρώπου να αφιερώσει τη ζωή του όπου θέλει δεν έγινε σεβαστό ούτε στην περίπτωση της ηθοποιού που πρόσφατα χειροτονήθηκε καλόγρια. Ο,τι ξεφεύγει λίγο από τους κοινωνικούς ρόλους που έχουμε μάθει να παίζουμε, μας τρομάζει. Και δεν τον αφήνουμε σε ησυχία

 Γράφει ο Κοσμάς Βίδος -πηγή: Protagon

Τρομάξαμε να συνέλθουμε από το σοκ των διεμφυλικών στα θεωρεία της Βουλής και μας βρήκε νέο σοκ, αυτή τη φορά εκπορευόμενο από την Εκκλησία! Ως «σοκαριστικό» σχολιάστηκε από τηλεοράσεως βίντεο από τη χειροτόνηση της ηθοποιού Ναταλίας Λιονάκη σε καλόγρια. Το ντοκουμέντο καθώς και φωτογραφίες από την τελετή που έγινε στην Κένυα τον περασμένο Αύγουστο αναπαρήχθη πολλάκις στο Internet για να προστεθεί σε μια σειρά δημοσιευμάτων με πρωταγωνίστρια τη Λιονάκη και με κύριο συστατικό τους το… σοκ: «Σοκ! Δείτε πως είναι σήμερα η Ναταλία Λιονάκη!», «Σοκ! Μετά τη Λιονάκη και άλλη κούκλα ηθοποιός έγινε καλόγρια!», «Πάθαμε σοκ: αγνώριστη η Λιονάκη!», «Σοκ! Η Ναταλία Λιονάκη πουλάει κομποσκοίνια για να ζήσει».

Εύκολα σοκαριζόμαστε σε αυτή τη χώρα όταν κάτι μοιάζει να ξεπερνά ό,τι έχουμε μάθει να θεωρούμε κανονικό, φυσιολογικό, πρέπον, κοινωνικά αποδεκτό κλπ. Είτε αυτό λέγεται Ανέστης που θέλει από εδώ και πέρα να τον λέμε Τζούλια, είτε Ναταλία που θέλει να την προσφωνούμε μοναχή Φεβρωνία (αυτό είναι το νέο όνομά της). 

Και καλά, στην περίπτωση του Ανέστη – Τζούλια το κοινωνικό σοκ το καταλαβαίνω: η δραματική αλλαγή έρχεται για να ακυρώσει ό,τι μάς είχαν μάθει. 

Στην περίπτωση της Ναταλίας-μοναχής Φεβρωνίας, γιατί τέτοια αναστάτωση; Στην εν Χριστώ Εκκλησία της Ελλάδας όπου έχουμε όλοι βαφτιστεί και η οποία με την ευγενική άδεια (και με την ανοχή μας) παίζει ρυθμιστικό ρόλο στις ζωές μας, προσχωρεί. Αντί να χαιρόμαστε που αυτή τουλάχιστον έχει (βρει) τον Θεό της, τρομάζουμε και σχολιάζουμε «κρίμα το κορίτσι»;

Η Λιονάκη επέλεξε αυτό το δρόμο εδώ και χρόνια. 
Το έκανε σιωπηλά.

 Η τηλεόραση, τα sites και ο Τύπος του κουτσομπολιού δεν την άφησαν σε ησυχία, παρακολουθούσαν κάθε βήμα της, διέσπειραν διάφορες θεωρίες για την προσωπική ζωή της και για τους λόγους που την οδήγησαν στον μοναχισμό, σχεδόν απαίτησαν, με τον επίμονο τρόπο τους, να απολογηθεί. Κάποια στιγμή το έκανε. Μίλησε (εμφανώς χωρίς να το πολυθέλει) και εξαφανίστηκε ξανά. Κατά διαστήματα όλο και κάποιος την ανακάλυπτε για να δημοσιεύσει θολές, τραβηγμένες από μακριά φωτογραφίες της, και να σχολιάσει «την νέα της εικόνα που δεν μοιάζει καθόλου με την παλιά».

Το δικαίωμα ενός ανθρώπου να οργανώσει τη ζωή του όπως θέλει και να την αφιερώσει όπου θέλει δεν έγινε σεβαστό. Και η Λιονάκη έγινε μια παραστρατημένη… από την ανάποδη: αυτή δεν παρασύρθηκε από τον λαμπερό κόσμο της σόουμπιζ για να ασωτέψει, αλλά τον εγκατέλειψε για να αφιερωθεί στον Θεό. Κάναμε έκπληκτοι τον σταυρό μας, αδυνατώντας να καταλάβουμε.

Γιατί όμως έπρεπε να καταλάβουμε; Γιατί έπρεπε να κρύβεται πίσω από την απόφασή της οπωσδήποτε ένα δράμα; Ένας άτυχος έρωτας; Μια κακή επιρροή; Μια αίρεση; Μια δυσάρεστη οικογενειακή κατάσταση; 
Ακόμα και αν υπάρχουν αυτά, γιατί επιμένουμε να την «καταδιώκουμε»; 

Αντιπαραθέτοντας με αγένεια και ασπλαχνία στις σημερινές φωτογραφίες μιας μαυροντυμένης κοπέλας, τις εικόνες από «την προηγούμενη λαμπερή ζωή της»;

Πιθανώς επειδή ό,τι ξεφεύγει λίγο (ή πολύ) από τους κοινωνικούς ρόλους που έχουμε μάθει να παίζουμε, μας κάνει να αισθανόμαστε άβολα, μας τρομάζει.Και ο φόβος μάς κάνει επιθετικούς: 

Έτσι επιθετικά εκδηλώνεται η έκπληξή μας που «η όμορφη ηθοποιός χειροτονήθηκε μοναχή». Επιθετική και η σεξιστική επιμονή μας στο θέμα της εμφάνισής της. 
Αν ήταν άσχημη θα την αποδεχόμασταν πιο εύκολα με ράσο.

πηγή http://www.protagon.gr/apopseis/editorial/44341495111-44341495111

Η ανθρωποφαγική επίθεση στη Ναταλία Λιονάκη

Δεν έχουν περάσει παρά ελάχιστα εικοσιτετράωρα από τη ψήφιση, από 148 βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου, του νόμου με τον οποίον θα επιτρέπεται η αλλαγή φύλου από τα 15 χρόνια.

 Με λύπη και όχι έκπληξη παρακολουθώ μέσα από τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης ένα μεγάλο μέρος εκείνων που με περισσή άνεση διαρρήγνυαν τα ιμάτια τους, λέγοντας πως ένα παιδί που πηγαίνει ακόμα στο γυμνάσιο μπορεί ελαφρά την καρδία να αλλάξει το φύλο του, λες και πρόκειται για τη σχολική του τσάντα, εδώ και μερικές μέρες να λοιδορούν την από καιρό ενήλικη κυρία Ναταλία Λιονάκη, επειδή αποφάσισε να περάσει «κουρά» και να γίνει μονάχη στην Κένυα,λαμβάνοντας το νέο της σχηματικό όνομα: Φεβρωνία.

 Αλήθεια, αυτοί οι κύριοι όταν ο τεράστιος Λέοναρντ Κοέν επί πέντε ολόκληρα έτη είχε ασπαστεί το βουδισμό και είχε γίνει μοναχός θα τολμούσαν να τον ειρωνευτούν; Όχι βέβαια. Ίσα ίσα που εκείνη του η επιλογή στα LifeStyle περιοδικά της εποχής θα ήταν μια τάση-μόδα που θα έπρεπε και άλλοι να ακολουθήσουν προκειμένου να είναι in. 

Η ανθρωποφαγική επίθεση που δέχεται μέσα από σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, είμαι σχεδόν βέβαιος πως το ίδιο θα γίνεται και από τηλεοπτικές κίτρινου ύφους, απλώς εγώ δεν τις παρακολουθώ, γεννάει και βαρύτατους χαρακτηρισμούς όπως: «ναρκωμένη», «άβουλη», «προσηλυτισμένη». 

Άλλοι πάλι δεν περιορίζονται «μόνο» στον να τη στολίζουν με προσβλητικά επίθετα, αλλά προχωρούν και σε εκτιμήσεις για το τι την οδήγησε στην απόφασή της: «για να ξεπλύνει τις αμαρτίες», «επειδή τρελάθηκε» ή «πως έγινε μοναχή για να τρώει και να πίνει τζάμπα». Ορισμένοι, ούτε λίγο, ούτε πολύ, πιστεύουν πως μπορεί να έπεσε και θύμα απαγωγής…

 Εκτός από τα ποικίλα πορίσματα για τον εσωτερικό της κόσμο, έχουμε και στιλιστικές απορίες, όπως γιατί άφησε τα μαλλιά της μακριά. Όλοι αυτοί οι τιμητές των ζωών μας, είμαι σίγουρος πως ο μικρόκοσμος στον οποίο ζουν δεν τους έχει επιτρέψει ούτε μια στιγμή να δουν τις ζωές τους στον καθρέφτη, με αποτέλεσμα σαν άλλα βαμπίρ να τρέφονται από τις ζωές των άλλων. Επειδή εκτός από αδιάκριτοι είναι και απαίδευτοι, δεν μπαίνουν ούτε καν στον κόπο να πληκτρολογήσουν δυο λέξεις στο Google για να μάθουν τι σημαίνει μοναχισμός. Ας τους βοηθήσουμε εξηγώντας τους τι σημαίνει νομικά και τι πνευματικά.

 Σύμφωνα με το Σύνταγμα της Ελλάδας «η κουρά ενός μοναχού έναντι συγγενών, κληρονόμων εξομοιώνεται κατά πλάσμα δικαίου, με θάνατο». Πρακτικά από τη στιγμή που κάποιος γίνεται μοναχός νομικά για τους συγγενείς του θεωρείται ως «ζωντανός νεκρός». Τώρα ας λύσουμε και το άλλο μεγάλο μυστήριο…

 Γιατί η κυρία Λιονάκη-Αδελφή Φεβρωνία είχε λυμένα τα μαλλιά της πίσω, τα όποια σε κάποιους άλλους έκανε εντύπωση γιατί ήταν και τόσο μακριά. Κατά την τέλεση του μυστηρίου της μοναχικής κουράς, ο μοναχός ή η μοναχή ανταλλάσσει ένα ψαλίδι από το χέρι του ιερέα που τελεί την ιεροτελεστία, τρεις φορές και ο τελευταίος στη συνέχεια συμβολικά πάλι τρεις φορές στο όνομα της Αγίας Τριάδας θα του κόψει ή της κόψει λίγες τρίχες από τα μαλλιά. Εξού και «κουρά». Όσο για το μάκρος των μαλλιών της Αδελφής Φεβρωνίας; Ο ορθόδοξος κανόνας λέει πως οι μοναχοί δεν κουρεύονται μέχρι το τέλος της ζωής τους. Ένας κανόνας που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πιο ελαστικός και συνήθως έγκειται στην προσωπική επιλογή του κάθε μοναχού για το αν θα τον ακολουθήσει ή όχι. Επίσης τα μακριά μαλλιά και γένια, συμβολίζουν και το ρίζωμα της πίστης.

Εκτός από το σύνταγμα το οποίο όπως αναφέραμε ορίζει πως νομικά πως για τους συγγενείς του ο μοναχός θεωρείται «νεκρός» και στην πράξη από τη στιγμή που κάποιος γίνει μοναχός ή μοναχή πνευματικά, αλλά και στην πράξη έρχεται πιο κοντά στο θάνατο, καθώς το ίδιο ράσο που φοράει τη στιγμή της «κουράς», θα το φοράει μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του, αλλά και στον τάφο του, καθώς θα το ράψουν πάνω του και στη συνέχεια θα τον θάψουν μαζί με αυτό χωρίς φέρετρο.

 Έρχομαι στο άλλο σκέλος των κατηγοριών, οι οποίες μιλούν για προσηλυτισμό και πως στην απόφαση αυτή οδηγήθηκε για να τρώει και να πίνει τζάμπα. Το Σύνταγμα μας επίσης ορίζει πως για να γίνει κάποιος μοναχός πρέπει να περάσει από ένα δοκιμαστικό στάδιο τουλάχιστον ενός έτους προκειμένου να είναι απολύτως συνειδητοποιημένος για την απόφαση του. Σε πολλά μοναστήρια το δοκιμαστικό αυτό διάστημα μπορεί να φτάνει μέχρι και τρία χρόνια. Εννοείται πως αν μετά την «κουρά» αισθανθεί πως θέλει να επιστρέψει στον έξω κόσμο, ουδείς τον κρατάει αλυσοδεμένο.

 Πριν έρθω στην «Ντόλτσε Βίτα» της Αδελφής Φεβρωνίας, θα σας μιλήσω για μια άλλη «Ντόλτσε Βίτα». Του Αγίου Ορούς, της ιστορικότερης, μεγαλύτερης και σημαντικότερης μοναστικής πολιτείας στον κόσμο. Αν «δεις» τα βιογραφικά των μοναχών του ή μάθεις τι άφησαν πίσω τους θα εκπλαγείς καθώς το 80% είναι κάτοχοι δυο ή τριών πτυχίων ΑΕΙ ενώ αρκετοί διατηρούσαν έδρες σε μεγάλα πανεπιστήμια του κόσμου. Το να είσαι λοιπόν καθηγητής πανεπιστημίου στο Κέιμπριτζ ή μεγαλοτραπεζίτης στην Ελβετία, ή καρδιολόγος στο μεγαλύτερο καρδιολογικό κέντρο της Γερμανίας ή μουσικός με καριέρα εφάμιλλή του Θόδωρου Κουρεντζή και να τα αφήνεις όλα πίσω σου και να πηγαίνεις στο Άγιο Όρος και να κοιμάσαι εφόρου ζωής 4 ώρες την ημέρα, να προσεύχεσαι και να κάνεις εργασίες (διακονήματα) που καμία σχέση δεν είχαν με την προηγούμενη σου ζωή, όπως να κλαδεύεις ελιές, ή να καθαρίζεις πατάτες ή να κάνεις τον καμαρότο μαζεύοντας τα λερωμένα σεντόνια και τις πετσέτες των επισκεπτών, ή τον νοσοκόμο, ακόμα και τον νεκροθάφτη, αυτό νομίζω πως μόνο άραγμα δεν λέγεται. 

 Κατανοώ απολύτως πως για κάποιον ή για κάποιους η επιλογή αυτή μπορεί να είναι πολύ μακριά από την κουλτούρα τους και να αδυνατούν να την καταλάβουν. Διαφορετικό όμως είναι αυτό, που είναι 100% έντιμο, από το να λοιδορείς αποφάσεις ενηλίκων ανθρώπων, εισβάλλοντας με το χειρότερο τρόπο στις ζωές τους. 

Ερχόμαστε τώρα στην περίπτωση της Αδελφής Φεβρωνίας. Από όσες πληροφορίες κατόρθωσα να στραγγίξω από την κιτρινίλα, πριν λάβει αυτή την απόφαση, δούλεψε μέσα της την κλήση της αυτή για περισσότερα από πέντε έτη, επιλέγοντας μάλιστα να γίνει μοναχή στην Αφρική. Εκεί που όσοι είναι μοναχοί ή ιερείς μετέχουν στις ιεραποστολές δίδουν καθημερινή μάχη για να εξασφαλίσουν στα παιδία που «ζουν» εκεί λίγο γάλα για να βγάλουν τη μέρα. Γάλα το οποίο οι δικοί μας αγρότες το χύνουν με περισσή μαγκιά. Αυτό, λοιπόν, είναι το αποκορύφωμα των εγκλημάτων της Αδελφής Φεβρωνίας. Πρώτα έγινε μοναχή και στη συνέχεια πήγε σε ιεραποστολή της Αφρικής για να εξασφαλίσει τροφή και εκπαίδευση για τα παιδιά, προσευχόμενη παράλληλα τόσο για αυτά, αλλά ακόμα και για όλους εκείνους που στο βωμό μερικών εφήμερων νούμερων τηλεθέασης βιάζουν τη ζωή της. 

 Κλείνω με την «προσευχή» που αποτελεί την πεμπτουσία του μοναχισμού. Στα δικά μου μάτια το να είσαι σχεδόν ολόκληρη τη ζωή σου αφιερωμένος πάνω από ένα μικροσκόπιο και να αναζητάς ένα φάρμακο ή ένα εμβόλιο που θα σώσει εκατομμύρια ανθρώπους, ακόμα και αν δεν το ανακαλύψεις ποτέ, η αφιέρωση σου σε αυτό, αποτελούν την πλέον χειροπιαστή πράξη αγιοσύνης. Μήπως συμβαίνει το ίδιο και με την προσευχή; Έχετε σκεφτεί ποτέ πως την ώρα που εμείς ή πίνουμε τα ποτά μας, ή κοιμόμαστε ή κάνουμε έρωτα ή αγωνιούμε για το πώς θα βγάλουμε την επόμενη μέρα ή φλερτάρουμε μέσω Facebook, εκείνη την ώρα, περίπου μέσα στις 02.00, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που σηκώνονται σαν σκιές, λόγω των ράσων, μέσα στα άγρια σκοτάδια και κάθονται σε ένα στασίδι και προσεύχονται αδιάκοπα για όλους εμάς; 

Άσχετα με το αν οι προσευχές αυτές πιάσουν ποτέ τους τόπο, αυτό το οποίο κάνουν νοερά πρωί, μεσημέρι, βράδυ μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο της ζωής τους αποτελεί το απόγειο της αγάπης.

Αχιλλεας Πατσουκας /αντιγραφή

πηγή: https://proskynitis.blogspot.gr/2017/10/blog-post_74.html
...........................................................................................................................
............................................................................................................................
.........................................................................................................