Κώστας Γεωργουσόπουλος: Κινδυνεύω να πάω φυλακή στα 82 μου χρόνια...

Κινδυνεύει να πάει φυλακή και ήδη η εφορία έχει κάνει κατάσχεση στον λογαριασμό του. 

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, ο γνωστός θεατρικός κριτικός, έδωσε χθές συνέντευξη τύπου, διεκτραγωδώντας την κατάσταση που βιώνει, λόγω των χρεών του θεατρικού Μουσείου, του οποίου είναι πρόεδρος.

Χρεών προς το δημόσιο, που συσσωρεύθηκαν λόγω της διακοπής της κρατικής χρηματοδότησης.

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος τον περασμένο μήνα έμεινε για κάμποσες ώρες στο κρατητήριο. Μετά από δίκη που αφορούσε τα χρέη προς το Δημόσιο του κλειστού εδώ και καιρό Θεατρικού Μουσείου. Επειδή δεν ήταν παρών κάποιος εκπρόσωπος του κράτους για να βεβαιώσει το δικαστήριο ότι το Θεατρικό Μουσείο όλα τα χρόνια ήταν αποκλειστικά επιχορηγούμενο από το υπουργείο Πολιτισμού. 

Και καθώς ο Κώστας Γεωργουσόπουλος έχει μπροστά του πέντε ακόμα δίκες, στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου στο θέατρο Μουσούρη ζήτησε από την Πολιτεία να αναλάβει τις ευθύνες της. Το σύνολο των χρεών του Θεατρικού Μουσείου ξεπερνά το 1,8 εκατομμύριο.

«Κινδυνεύω να φυλακιστώ για χρέη που δεν είναι δικά μου», είπε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, όπως γράφει σήμερα η Εφ.Συν. «Στις 9 Νοεμβρίου είναι το επόμενο δικαστήριο. Τα χρήματα αυτά δεν τα οφείλω ούτε εγώ ούτε τα μέλη του Δ.Σ. Δεν είμαι ιδιοκτήτης του Θεατρικού Μουσείου· υπάλληλος είμαι, που προσπάθησα για τη βελτίωση του θεάτρου και μάλιστα χωρίς μισθό. Γίνεται αμέσως κατάσχεση οποιασδήποτε κατάθεσης στον τραπεζικό μου λογαριασμό. Παίρνω μόνο το ακατάσχετο των 1.100 ευρώ και ακόμη πληρώνω δάνειο 600 ευρώ κάθε μήνα για τα νοσήλια της συζύγου μου. Φοβάμαι, πραγματικά, ότι θα πάω φυλακή αφού δεν θα έχω τη δυνατότητα να ανταποκριθώ».

Τον στηρίζουν οι καλλιτέχνες.

Δημοσιογράφοι και ελάχιστοι καλλιτέχνες παραβρέθηκαν στη συνάντηση, ανάμεσά τους οι Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Σταμάτης Φασουλής, Σταμάτης Κραουνάκης, Γρηγόρης Βαλτινός, Βασίλης Πουλαντζάς, Μπέτυ Αρβανίτη, Θανάσης Παπαγεωργίου, Γιάννης Μπέζος, Πέτρος Φιλιππίδης, Γιώργος Μανιώτης, Δήμητρα Χατούπη.

«Πρόκειται για το μοναδικό Εθνικό Θεατρικό Μουσείο στην Ευρώπη - υπήρχε και στη Μ. Βρετανία, αλλά το έκλεισε η Θάτσερ...» είπε ο Κ. Γεωργουσόπουλος. «Μαζί με τη Βιβλιοθήκη του, περιέχει ένα θηριώδες υλικό, φωτογραφίες, προγράμματα, κριτικές, χειρόγραφα και δακτυλόγραφα θεατρικά έργα, καθώς κι ένα σημαντικής αξίας αρχείο αποκομμάτων Τύπου, από το 1896. Υπάρχουν χειρόγραφα του 1830, οι μάσκες του Σικελιανού, χιλιάδες πράγματα ανεκτίμητης αξίας. Ο προπτυχιακός και ο μεταπτυχιακός φοιτητής μπορεί να αντλήσει υλικό για συγγραφείς και παραστάσεις, διανομές, κριτικές, δημοσιεύματα. Αυτός ο θησαυρός πολιτισμού τροφοδοτεί με υλικό τα τμήματα Θεατρολογίας από τότε που δημιουργήθηκε η πανεπιστημιακή σχολή. Μπορούν να βρουν υλικό για το θέατρο από το 1780, αλλά και για τη μουσική – υπάρχουν 35 χιλιάδες χειρόγραφες παρτιτούρες από τον Καλομοίρη ώς σήμερα. 

Λυπάμαι που δεν βρίσκονται σήμερα ανάμεσά μας εκπρόσωποι των πανεπιστημίων.

»Ο Πούχνερ και ο Ευαγγελάτος καταφεύγοντας στο Μουσείο ολοκλήρωσαν τη μελέτη για το διδακτορικό τους. Δεν είναι τυχαίο που σήμερα παίζονται πάνω από χίλιες παραστάσεις στην Αθήνα. Εχουμε καλό θέατρο, καλούς ηθοποιούς, που όπως και οι παλιοί μαθαίνουν την τέχνη τους στο σανίδι. Σήμερα, παρά την κρίση, οι νέοι καλλιτέχνες παίζουν θέατρο. Κι αυτό δεν είναι λίγο. 

Και κάποτε πρέπει να στηθεί μνημείο για την Ελληνίδα θεατή, αφού το 80% του κοινού είναι γυναίκες... 

Το Θεατρικό Μουσείο είναι μια μεγάλη πολιτιστική κληρονομιά που πρέπει να διατεθεί στο κράτος, να ξεφύγει πλέον από τις χρόνιες δυσχέρειες και τα προβλήματα».

Από το 2011 που σταμάτησε η επιχορήγηση από το υπουργείο Πολιτισμού τα χρέη άρχισαν να συσσωρεύονται. Το Μουσείο σήμερα δεν μπορεί να έχει ούτε ασφαλιστική ούτε φορολογική ενημερότητα. Επειδή οι υπάλληλοι δεν πληρώνονταν, ειδικευμένοι οι περισσότεροι για το συγκεκριμένο πόστο, είτε συνταξιοδοτήθηκαν πρόωρα είτε απολύθηκαν. Οι έξι από τους εννέα εναπομείναντες εργαζόμενους έχουν προχωρήσει σε επίσχεση εργασίας για να μη χάσουν τα δεδουλευμένα τους.

«Ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος υπογράφουν τις μισθολογικές καταστάσεις, άρα λογικό είναι να απευθύνεται σ' αυτούς η Εφορία και το ΙΚΑ για τις εκκρεμότητες προς το Δημόσιο», είπε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος. 

«Κι ενώ ΔΕΗ και ΕΥΔΑΠ πληρώνονται από τον Δήμο Αθηναίων, υπάρχει επίσης κι ένα χρέος 180 χιλιάδων στο ενοίκιο».

Τι λέει ο σύμβουλος του Υπουργείου Πολιτισμού.

Ερωτηθείς από τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο ο σύμβουλος του υπουργείου Πολιτισμού, Νίκος Χασιώτης, αν στην επόμενη δίκη θα είναι παρών κάποιος εκ μέρους της Πολιτείας, απάντησε: «Δεν ξέρω, δεν μπορώ να δεσμεύσω το κράτος». Είπε ότι γίνονται προσπάθειες για να διευθετηθεί η κατάσταση, εκκρεμεί μια συνάντηση με τους εργαζόμενους και υπάρχει η σκέψη για την εκποίηση δύο σπιτιών που είναι δωρεές προς το Μουσείο και ανήκουν σ' αυτό. Το ένα εξ αυτών είναι στο Πόρτο Ράφτη, αποτελεί διαθήκη της Ολυμπίας Παπαδούκα για να χρησιμοποιείται ως παραθεριστική κατοικία για τους υπαλλήλους του Μουσείου.

Το Μουσείο Ελληνικού Θεάτρου ή «Θεατρικό Μουσείο Ελλάδας», το οποίο επισήμως ονομάζεται Κέντρο Μελέτης και Ερευνας του Ελληνικού Θεάτρου - Θεατρικό Μουσείο (ΚΜΕΕΘ-Θ.Μ.), ιδρύθηκε το 1938 από την Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων επί προεδρίας Θ. Συναδινού. Και ακριβώς επειδή το Μουσείο αποτελεί χρησιδάνειο της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων πρέπει να μεταβεί ξανά σ' αυτήν για να περάσει στη συνέχεια στο κράτος.

Το υπουργείο Πολιτισμού έχει ήδη εκταμιεύσει ένα ποσόν στο Εθνικό Θέατρο –που παρεμβάλλεται ως οργανισμός– για να καλυφθεί ένα μέρος των χρεών του Μουσείου. «Το Θεατρικό Μουσείο δεν πρέπει να γίνει περιουσία του Εθνικού Θεάτρου, θα ήταν λάθος», είπε ο Κ. Γεωργουσόπουλος. «Ακριβώς επειδή δεν του ανήκει, δεν αφορά μόνο το Εθνικό Θέατρο αλλά και το Αμφιθέατρο, το Θέατρο Τέχνης. Είναι Εθνικό Μουσείο, όχι Μουσείο του Εθνικού Θεάτρου».

Εδώ που φτάσαμε, σημειώνει η Εφ.Συν., αναρωτιέται κανείς γιατί δεν αποφασίζει το υπουργείο Πολιτισμού, συμπράττοντας με το υπουργείο Οικονομικών, να πάρει μια βαθιά ανάσα και να βάλει το χέρι στην τσέπη. 

Να βάλει έτσι τέλος σ' αυτή την περιπέτεια που προσβάλλει και την πολιτιστική κληρονομιά που αναμφισβήτητα αποτελεί το Θεατρικό Μουσείο αλλά και τους ανθρώπους που σύρονται στα δικαστήρια και καλούνται να πληρώσουν χρέη ενός καθ' ολοκληρίαν επιχορηγούμενου οργανισμού, ο οποίος, ουσιαστικά, έπαψε να επιχορηγείται από το 2011.

Αργά το βράδυ το υπουργείο Πολιτισμού απάντησε σχετικά με τη μοίρα του Θεατρικού Μουσείου αλλά και του προέδρου του:

«Το υπουργείο βρίσκεται σε διάλογο με τους πρώην εργαζόμενους για να βρεθεί λύση σχετικά με τα οφειλόμενα σ' αυτούς δεδουλευμένα από την διοίκηση. Θέμα εξαιτίας του οποίου προκύπτουν και οι δικαστικές περιπέτειες του Κώστα Γεωργουσόπουλου. 

Το υπουργείο θα μπορούσε εξαρχής να μην υιοθετήσει κανένα χρέος που διογκώθηκε από τη μη έγκαιρη ρύθμιση των μισθολογικών οφειλών της διοίκησης του Θεατρικού Μουσείου, όμως βρισκόμαστε κοντά σε λύση που και τους πρώην εργαζόμενους ικανοποιεί όσο γίνεται καλύτερα και τη διοίκηση του Μουσείου βγάζει από τη δύσκολη θέση της πιθανής κατάσχεσης των όποιων περιουσιακών στοιχείων των μελών της. 

Για το θέμα αυτό το υπουργείο βρίσκεται εδώ και ένα μήνα σε συνεχή επαφή με τον Φίλιππο Νικολόπουλο, νομικό εκπρόσωπο του Κ. Γεωργουσόπουλου. Θεωρούμε ότι αυτό είναι το πρώτο βήμα για τη διάσωση του Θεατρικού Μουσείου. Στη συνέχεια, και εφόσον η λύση αυτή επιτευχθεί, θα εξεταστούν με περίσκεψη τα επόμενα βήματα».

Πηγή: Κώστας Γεωργουσόπουλος: Κινδυνεύω να πάω φυλακή στα 82 μου χρόνια, για χρέη που δεν είναι δικά μου | iefimerida.gr 
.................................................................................................
..................................................................................................

Μες στην κοιλιά της φάλαινας -Χρήστος Χωμενίδης

Γράφει ο Χρήστος Χωμενίδης  

Εάν το βιβλίο που διαβάζεις δεν τραβάει - «δεν είχες τίποτα να πεις, κύριε, γιατί ηνόχλησες τις λέξεις;» όπως το θέτει ο μέγας Κώστας Μόντης - απλώς το κλείνεις και το αξιοποιείς σφηνώνοντάς το κάτω από το χωλό πόδι του τραπεζιού. 
Και είσαι προσεκτικότερος κατά την επόμενη βόλτα σου στα βιβλιοπωλεία.

Αμα η ταινία στο σινεμά βρίθει από γρίφους και σιωπές, άμα ο δημιουργός της βαυκαλίζεται ότι συνομιλεί με τον Ταρκόφσκι, με τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο, εκμεταλλεύεσαι εσύ το σκοτάδι και το σκας αλαφροπάτητος.

Εάν το πιάτο που έχεις παραγγείλει στο εστιατόριο είναι μάπα - κι ας το αποκαλούν στον κατάλογο «εαρινή πανδαισία» κι ας ισχυρίζονται ότι βασίστηκαν σε μεσαιωνική βενετσιάνικη συνταγή - το επιστρέφεις ευθαρσώς στον σερβιτόρο. 
Ούτε το πορτοφόλι ούτε η ηλικία ούτε το στομάχι σου ανέχονται τη μες στα μούτρα κοροϊδία.

Εάν όμως η θεατρική παράσταση που βλέπεις δεν βλέπεται; Από πού βρίσκεις το κουράγιο να σηκωθείς και να φύγεις από τη μισοφωτισμένη αίθουσα, εισπράττοντας τα βλέμματα των υπόλοιπων θεατών - βλέμματα ζήλειας, η οποία προσποιείται την αποδοκιμασία; Δεν το βρίσκεις. Ακόμα και αν το πνεύμα σου είναι πρόθυμο, η σάρκα αποδεικνύεται ασθενής. Το σώμα σου αρνείται να περάσει εμπρός απ' τη σκηνή, να προσβάλει έμπρακτα τους ηθοποιούς. Κάνεις μια απόπειρα να σηκωθείς από τη θέση σου, οι παλάμες σου ιδρώνουν, τα πόδια σου τρέμουν. Ξαναπέφτεις πίσω. Είσαι παγιδευμένος. Οπως ο βιβλικός Ιωνάς μέσα στην κοιλιά της φάλαινας.

Στην Αθήνα ανεβαίνουν χίλιες σχεδόν παραστάσεις τη σεζόν. 

Η κρίση έχει βαρέσει στο δόξα πατρί τους ανθρώπους του θεάτρου, όπως και κάθε άλλη επαγγελματική κατηγορία πλην των λαμόγιων και των κομματόσκυλων. Εκείνοι ωστόσο είναι πρωτίστως καλλιτέχνες, εννοούν - παναπεί - να υπηρετούν το όραμά τους βρέξει - χιονίσει. Πανί με πανί. Σε παγωμένες, πνιγηρές, κάθυγρες αίθουσες, ενώπιον ελαχίστων θεατών. Ή - τρισχειρότερα - υπό τις διαταγές κάποιου αφεντικού που επειδή ρίχνει λεφτά, μετέρχεται και τα πιο φτηνά κόλπα για να τα πάρει πίσω. Με κέρδος.

Μη με παρεξηγήσετε. Κάθε μήνα, κάθε εβδομάδα ίσως, συμβαίνουν αξιοπρόσεκτα - εξαίσια ενίοτε - πράγματα στο θέατρό μας. Μια καινούργια γενιά δημιουργών έχει εισβάλει για να το μπολιάσει με φρέσκια έμπνευση, αντίληψη, αισθητική. Οι τριαντάρηδες αρθρώνουν επιτέλους τον δικό τους λόγο, αναμετρώνται με τα προσωπικά τους όνειρα κι εφιάλτες, επινοούν ξανά τον κόσμο επί σκηνής. Αντάμα ουκ ολίγες παλιές καραβάνες, που τις θαυμάζουμε σε κόντρα ρόλους, σε απροσδόκητες επιλογές. Ολους αυτούς ανταγωνίζονται αθέμιτα οι φάλαινες.

Τι είναι οι φάλαινες του θεάτρου;

Βαρύγδουπα πλάσματα που το έχουν βάλει πείσμα να υπάρχουν και να δείχνονται, καταλαμβάνοντας ζωτικό χώρο. Αυτουργοί πληκτικών, μακρόσυρτων παραστάσεων. Παραιτημένες λόγω έλλειψης ταλέντου από τον πρωταρχικό σκοπό της τέχνης που είναι να προκαλεί γνήσια συγκίνηση, να σε τραντάζει από λυγμούς ή από γέλια, να σου ξανασυστήνει τη ζωή, οι φάλαινες καμουφλάρουν την αμηχανία τους με πομπώδη πασαλείμματα.

Διαλέγουν αίφνης ένα αριστούργημα του κλασικού ρεπερτορίου και του αλλάζουν ανενδοίαστα τα φώτα, δήθεν εκμοντερνίζοντας ή μεταμοντερνίζοντάς το. Ξεπατικώνουν ευρήματα που έχουν δει στο εξωτερικό. Απεγνωσμένα επιδιώκουν να γαργαλήσουν το κοινό, να του κινήσουν έστω την ηδονοβλεπτική του περιέργεια. Δεν θα ορρωδούσε μια φάλαινα του θεάτρου να εμφανίσει την Ιουλιέτα πρεζόνι και τον Ρωμαίο μπαχαλάκη. Το πνεύμα του Σαίξπηρ; Ποιανού Σαίξπηρ;

Βρίσκεσαι ένα βράδυ εγκλωβισμένος στην κοιλιά μιας τέτοιας φάλαινας. Στο σανίδι συμβαίνουν τέρατα, ακούς τα κόκαλα του συγγραφέα να τρίζουν. Κατά την πρώτη ώρα, η φρίκη σου απαιτεί να εκφραστεί, κρατιέσαι για να μη βάλεις τις φωνές, θυμάσαι ότι τα παλιά τα χρόνια οι θεατές εκτόξευαν μαξιλάρια στη σκηνή, μαξιλάρωναν τις πολύ κακές παραστάσεις.

 Το σαβουάρ βιβρ των ημερών μας επιβάλλει - φευ - στωικότητα.

Κοιτάζεις το ρολόι σου, έχουν περάσει εξήντα πέντε μόλις λεπτά, απομένουν άλλα εβδομήντα πέντε χωρίς διάλειμμα, για να μη χαθεί - λέει - ο ρυθμός του έργου. Οι ηθοποιοί αγωνιούν επί σκηνής να βγάλουν απ' τη μύγα ξίγκι, να σώσουν τα άσωστα, εσύ όμως δεν αντέχεις να παρακολουθήσεις άλλο. Βυθίζεσαι στο κάθισμα και στον εαυτό σου. Χαζεύεις το ταβάνι του θεάτρου, τη φαλάκρα του μπροστινού σου, σκέφτεσαι τις δουλειές της επομένης, φτιάχνεις νοερό κατάλογο με τα ψώνια του σουπερμάρκετ, «ζαμπόν να προτιμήσω ή γαλοπούλα;» αναρωτιέσαι, το δίλημμα σε νανουρίζει γλυκά... Ξυπνάς στο χειροκρότημα κι απ' τη χαρά σου που θα βγεις στον καθαρό αέρα, χειροκροτάς κι εσύ.         

Το έσκασα κυριολεκτικά, μην τυχόν πέσω πάνω στον φίλο μου ο οποίος πρωταγωνιστούσε στο εξάμβλωμα, τι θα του έλεγα;

Ο διάολος έχει πολλά ποδάρια. Διασταυρωθήκαμε τρεις μέρες αργότερα στην οδό Σταδίου. «Πώς σου φάνηκε;» με άρπαξε από το μπράτσο. «Ηταν η συγκλονιστικότερη παράσταση της ζωής μου!» πρόσθεσε πριν του απαντήσω. «Το ίδιο απόγευμα κηδεύτηκε η μάνα μου...» «Πέθανε η μάνα σου; Πήγες κι ήρθες στη Ρόδο;» «Δεν ήμουν στην κηδεία. Ούτε η ίδια θα ήθελε να λείψω από την παράσταση. Την τίμησα παίζοντας».

Μου έπεσε το σαγόνι. Ο φίλος μου υπηρετούσε σε έναν άρτζι μπούρτζι στρατό, υπό τις διαταγές μιας φάλαινας, η οποία εκμεταλλευόταν στυγνά κι εκείνους κι εμάς, τους θεατές. Πίστευε όμως μέσα από τα φυλλοκάρδια του ότι ο πόλεμος που έδινε ήταν ιερός. Τον έσφιξα στην αγκαλιά μου. 

«Είσαι πολύ γενναίος!» του ψιθύρισα. Και το εννοούσα.

πηγή: http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5573408/mes-sthn-koilia-ths-falainas/