Ανεπίδεκτος μαθήσεως

Γράφει ο Κώστας Λογαράς

Ανεπίδεκτος μαθήσεως (α΄ μέρος)

Είσαι αδιόρθωτος! χρόνια και χρόνια στο κουρμπέτι και δεν λες ν' αλλάξεις. 

Σαράντα τόσα συναπτά, κι αισθάνεσαι σανσχολιαρόπαιδο που πάει πρώτη μέρα στο Σχολείο. Ή, σαν τον νεοσύλλεκτο που πρωτοπάει στο στρατό: «τι θα μου πουν, τι θα τους πω, πώς θα καλιάσουμε…».

Ναι! είσαι ανεπίδεκτος μαθήσεως. 
Κάθε φορά τα ίδια. Κάνεις σχέδια, προετοιμάζεσαι πρώτα στο μυαλό σου και φτιάχνεις μέσα σου ένα κλίμα:

«Ηρεμα -λες στον εαυτό σου- να είσαι χαλαρός 

Θα τους καλωσορίσεις όπως όταν σε συσταίνουν σε άγνωστη παρέα, μην το παίξεις αρχηγός, και προπαντός μη δώσεις την εντύπωση ότι είσαι τάχατες κάνας ινστρούχτορας. Μην παρουσιαστείς με τον αέρα τού ξερόλα. Οτι, και καλά, εσύ θα κάνεις το κουμάντο κι έχεις δικαιωματικά την εξουσία». (Βέβαια, δεν θα το πεις εσύ ποτέ στα φανερά αυτό, αλλά θα το δουν στο βλέμμα σου: Στο λοξό και αφ' υψηλού, στο ελαφρύ χαμόγελο της απόλυτης κυριαρχίας που σχηματίζει στα χείλη το γκουβέρνο. Οτι από σένα εξαρτάται η τύχη τους. Αυτό ποτέ! Ποτέ μην το πιστέψεις ότι θα τους χειραγωγήσεις. Γιατί θα βάλεις ένα τείχος ανάμεσα σε σένα και σ' αυτά. Και θα χάσεις, καημένε, το παιχνίδι απ' την αρχή».

Τέτοια λες κάθε φορά, κάθε χρονιά που ξαναμπαίνεις στο παιχνίδι. Κλείνεις φέτος σαράντα τόσα χρόνια στα θρανία -απ' τη μεριά της έδρας- και ακόμα σκέφτεσαι σαν τον πρωτάρη. Κι ας έμαθες τόσα και τόσα, κι ας απόχτησες την τόση πείρα, δεν συνήθισες. Ισα- ίσα, όσο πιο πολύ περνάν τα χρόνια τόσο αυξάνει η αγωνία σου. Και οι αμφιβολίες σου. Οχι για το «τι» θα πεις, τώρα πια, αλλά το «πώς».

Πώς θα κάνεις το δυσνόητο πιο προσιτό, πώς το πολύπλοκο θα το δώσεις πιο απλά. Γιατί μετά από ολόκληρες δεκαετίες, η δική σου σκέψη φορτωμένη από διαβάσματα, βιώματα και παρατηρήσεις της ζωής, γίνεται πιο πολύπλοκη, πιο σύνθετη, αλλά και πιο πλατιά. Και ενώ η ψυχή σου μένει νέα και θες να κουβεντιάζεις μαζί τους με διάθεση νεανική, βλέπεις την τεράστια απόσταση πολιτισμού που σε χωρίζει από τη γενιά των millennials (που βγαίνουν ήδη από την κοιλιά της μάνας τους με τα κομπιούτερ και τα κινητά στο χέρι).

Κάθε χρόνο όλο και πιο πολύ απομακρύνεσαι. Και προσπαθείς να βρεις τον τρόπο εσύ να πλησιάσεις τα 17χρονα, 18χρονα. Γι' αυτό ψάχνεις το «πώς». Και είναι ένα βάσανο αυτό, η έγνοια σου είναι ετούτη εδώ.

Δεν σε ενδιαφέρει να μην ξέρουν γρυ, ούτε σε νοιάζει να φτάνουνε στα χέρια σου μέσα στην πλήρη άγνοια. Σε αποθαρρύνει όμως η άρνηση να μάθουν, η αδιαφορία - παλιότερα το πάλευες κι αυτό πεισματικά, όμως τώρα τελειώνουνε κι οι δικές σου αντοχές. Δεν έχεις, πια, ανάκαρα.

Μη σου πω ότι σ' αυτή την ηλικία, κοπιάζεις πιο πολύ από τα νιάτα σου. Τότε ξεκίναγες με ευκολία λόγω της άγνοιας των προβλημάτων που θα συναντούσες, τώρα ξεκινάς με αγωνία εξαιτίας της επίγνωσης των δυσκολιών, των αλλαγών, της τεχνολογίας και προπαντός της άλλης γλώσσας που μιλάνε οι καινούργιες γενιές. Λόγω (πες το, αλήθεια είναι) της αγεφύρωτης διαφοράς Πολιτισμών -δεν εννοείς επίπεδο πνευματικό. Μιλάς για την απόσταση των πολιτιστικών δεδομένων: Αρχών, αξιών, στόχων, ιδεών που επιβάλλει στους ανθρώπους της η κάθε εποχή -η τεχνολογική ακόμα πιο πολύ. Κι η δική τους η «ψηφιακή», απέχει παρασάγγες από τη «χειροκίνητη» δική σου.

Λοιπόν, μπάσε τη βραδύτητα στον χρόνο σου, μη σε πιάσουν οι βιασύνες σου και τους μπουκώσεις από την αρχή. Αγχωτικέ! Ο χρόνος είναι όλος δικός σας και μετριέται αλλιώς. Ναι, μετριέται διαφορετικά! Εσύ το ξέρεις, και δώσ' τους να το καταλάβουνε κι αυτοί.

Του  ΚΩΣΤΑ ΛΟΓΑΡΑ

πηγή: http://www.pelop.gr/?page=article&docid=480890#.W5ZlTI0tfuM.facebook

................................................................................................
..................................................................................................