Χαμηλοβλεπούσικη μεθεόρτια απολογία και... ο Λαμπριάτικος Ψάλτης

-Χριστός Ανέστη λατρεμένο μου!

-Αληθώς Ανέστη, μωρή βάβω, αμετανόητη!

-Πώς πέρασες τις άγιες γιορτές, καλέ συ;

-Φίνα!

-Τι πάει να πει "φίνα"; Γενικόλογο αντηχεί στις αφτάρες μου. Για καν' 'το, πιο... λιανά.

-Δεν έχει λιανά σήμερα. Φινίτο τα λιανά. Τα ξόδεψα σε λαμπάδες!
Βαρυστομάχιασα και απ' το υπέροχα μαριναρισμένο αρνάκι, με σούρνει  και σε ύπουλη υπνηλία
το επιδόρπιο γιαουρτόγλυκου με ξύσμα λεμονιού- μούτζω τα.

-Κραιπάλες!
-Άμα κραιπαλιάζει με φαγοπότια ο άνθρωπος, τι να γράψει; τι να αναλύσει;

-Μηδέν εις το πηλίκον.
-Α γεια σου! πώς με καταλαβαίνεις, ατιμούλικο! Πώς με καταλαβαίνεις!
Γι αυτό, βρε, σ' αγαπάω!

-Λοιπόν, ναι. Άμα τρώει τον άμπακο, ο χριστιανούλης, παχεία "γαστήρ, λεπτά νοήματα ού τίκτει" και  καλύτερα   να πηγαίνουμε  τρέχοντας για ύπνο. Σε αφήνω, προς το παρόν να ευφρανθείς με  την αισθαντική ανάγνωση του  -ολοκέντητου γλωσσικά-, κειμένου του Παπαδιαμάντη και... ό,τι καταλάβεις, κατάλαβες!

Μόλις συνέλθω από την πολυήμερη, εκκλησιαστική ανάβαση στο Γολγοθά, από το σοκ της Αναστάσιμης Χαράς, θα επανέλθω-Θεού θέλοντος-  στη νοερή αγκαλιά σου.

- Τι ωραία! Τι καλά! Χριστός Ανέστη!

-Αληθώς! Αληθώς,  Ανέστη ο Κύριος!

Ευανθία η Σαλογραία

(και ως γνωστόν αν ζουλήξεις, πάνω στην υπογραφή το "ποντίκι"
θα πεταχτείς στις παλιότερες σκέψεις μου-αυτή τη φορά με τίτλο:
"Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, η Αιώνια Ζωή 
και η Μαύρη Τρύπα του θανάτου" )
..................................................................................
....................................................................................