Κυριακή 11 Μαΐου 2014

Μην απογοητεύεσαι ... όλες οι λύπες είναι περαστικές ... όπως και όλες οι χαρές

Posted by Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου at 11:45 μ.μ.

2 σχόλια:

  1. Φώτιος Κ. Αθανασόπουλος12 Μαΐου 2014 στις 6:55 π.μ.

    Αχ αυτές οι εναλλαγές του παρόντος αιώνος και βίου (ευτυχώς που κάποτε τελειώνουν και εν τω μέλλοντι αιώνι ε΄ρχεται αδιαταρακτη χαρά ,"ενθα ουκ λύπη ...") . Ευχαριστουμε πάντως που τα ισοφαρίζεις και αποφευγεις να απελπίσεις ημάς του αδυνάτους λέγοντας ότι το παιγνιο ειναι 90-10 αντε 80-20 .
    Ναι να μή ξεχαστουμε στη χαρά και λησμονήσουμε ότι ακολουθει και λύπη . Και να μη μας καταθλίψει και αφανίσει η λύπη διότι έστω και σαν όαση θα έλθη και η χαρα . Και αμα δε η τελευταία ειναι πνευματική σου δινει καυσιμα για πολυ δρόμο . Κι ακόμα σε βοηθεί να προσλάβεις και τίς λύπες ως ασκηση και -ακουσον άκουσον- δώρο της Αγαπης του Θεού και να γυρισεις τουμπα τα πραγματα και απο τα πικρά να αναβλύσουν ηδέα . Νά χθές κάποιος Πνευματικός - ημίσαλος σαν τό αφεντικό του χωρου που μας φιλοξενει και μας δινει την ευκαιρία να ξεσαλώνουμε λιγακι ( Ξεσαλογραία ) , να λεμε τον πονο μας ή να λεμε εξυπναδες και να πουλαμε μουρη - μας εφερε μουρη με μουρη με δυο ακραιες περιπτωσεις - σκληρυνση κατα .. και μυασθενεια - που οχι μονο δεν τα τίναξαν αλλα ανοιξαν γραμμή επικοινωνίας με τα επουρανια οπως μιλουν τα πιτιρικια με sms twitter και τα σχετικα . Και εδω λιγο τα χρειάζεσαι , πως ρε παιδι μου , απο τι μεταλλο φτιαχτηκαν τουτοι γιατι φτύνουν κατάμουτρα και δινουν χαστουκι στην ανοητη ευζωία τόν κτηνώδη ηδονισμό και τόν χυδαίο ευτυχισμό .
    Ευχαριστούμε και για τό γλυκούλη Panda

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου12 Μαΐου 2014 στις 9:54 π.μ.

    Φώτιε
    αδερφέ
    ;-)
    Καλημέρες!

    πώς να σε ευχαριστήσω για την εμψύχωση και τις αφορμές σκέψης και συνειδητοποίησης που επιπλέον μας προσφέρει η αγάπη σου!

    Ναι. Στη σχέση μας με το Θεό, δεν μας χρειάζονται περίπλοκες φιλοσοφίες, ευτυχώς.
    Καθαρότητα καρδιάς, ευθύτητα, ειλικρίνεια και εμπιστοσύνη.

    Και μια κουβεντιαστή προσευχή σαν σε Φίλο, Πατέρα και Αδερφό.

    (όταν του μιλάμε για τα εντελώς προσωπικά μας ζητηματάκια βεβαίως, διότι το ύφος και οι αρχαίες λέξεις της εν εκκλησίαις προσευχής είναι άλλης ποιότητας )

    Η συνειδητοποίηση ότι τίποτε δεν είναι μόνιμο σε αυτή τη ζωή, μας εμψωχώνει. Να μην απελπιζόμαστε στα δυσάρεστα. Να μην καβαλάμε καλάμια στα ευχάριστα.

    Θυμάμαι μια φίλη με την οποία κάποτε πήραμε τις εξετάσεις της.
    Ήταν νέα γυναίκα και είχε πολλαπλές μεταστάσεις καρκίνου στο συκώτι.

    Οι γιατροί γνωστοί και άγνωστοι, παραπάνω από τρεις μήνες ζωή, δεν της έδιναν.
    Θυμάμαι, της είπα τότε που είχαμε τιςεξετάσεις μπροστά μας
    απέξω από ενα καφέ στηνΑγία Σοφία στην Πάτρα:
    -Μην κλαις. Μπόρα ει΄ναι θα περάσει!
    Και πράγματι μπόρα ΄ηταν και πέρασε.
    Έχουν περάσει πάνω από πέντε χρόνια και η γυναίκα είναι πεντάγερη!
    Βέβαια, άλλαξε την ψυχολογία της, άλλαξε τη διατροφή της, άλλαξε την υπαρξιακή της στάση...άλλαξε πολλά...έδιωξε πολλά αρνητικά που την είχαν και την ταλάνιζαν..

    Παλιά θυμάμαι στα σπίτια στις επαρχίες είχαν κάτι καθρέφτες που έγραφαν επάνω θυμόσοφα, φιλοσοφημένα.

    "Και αυτό θα περάσει!"

    Πράγματι, πάντα περνάει!

    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)