Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

Νοσταλγώντας την ευγένεια- Kώστας Βραχνός (Αντίφωνο-"Νέα Ευθύνη")


( Η φωτό αναδημοσίευση απ' τη σελίδα του Προσκυνητή)
......................................................................................

Το παρακάτω κείμενο 
ευλογημένο μου, 
σ'το παραθέτω μ' ελπίδα...

Συμβαίνει (λόγω... μαθουσαλικής  ηλικίας)
να  διαθέτω μνήμες, τόσο απ' την εποχή που οι άνθρωποι φέρονταν  πιο ευγενικά μεταξύ τους
όσο κι  απ' την εποχή που "χάρη"στην τυφλεόραση-  κι όχι μόνον- 
οι άνθρωποι περιφρονήσαμε 
της ευγένειας  την αφοπλιστική  χάρη.

Συγκρίνοντας το βίωμα  εκείνου  του  "πριν", 
με το τωρινό το "μετά"
βρήκα τις επισημάνσεις του συγγραφέα,
από  καίριες,  έως  εξαιρετικά 
ενδιαφέρουσες.

Καλή ανάγνωση...

Σε ασπάζομαι  με αγάπη  -την κατά δύναμη-   
  
Σαλογραία
......................................................................................................................
......................................................................................................................
( Το κείμενο,  που ακολουθεί, αναδημοσίευση απ' τη σελίδα του Προσκυνητή)


Πώς τόσο αιφνιδίως χάθηκε η ευγένεια τριγύρω και αναμεταξύ μας; 

Μα, πού πήγε η αιδημοσύνη; 

Την τρομερή αλλαγή πιστοποιούμε ακόμα κι εμείς οι για την ώρα κάπως νεότεροι, εμείς που δεν γνωρίσαμε παρά μόνον ορισμένες ύστατες εκδηλώσεις της: την τήρηση κάποιων προσχημάτων, το παλιό καλό τακτ, την ακρίβεια στα ραντεβού, τον πληθυντικό αριθμό, την αυτονόητη παραχώρηση θέσης, τις ώρες κοινής ησυ­χίας, έννοιες όπως κοσμιότητα και κομψότη­τα, τις μικρές επισημότητες και τα ανώδυνα εθιμικά πρωτόκολλα, την αναμονή και την πρόποση στο τραπέζι, τις φιλόφρονες συ­στάσεις, το κράτημα της θύρας τη σεμνολογία και τη χαμηλοφωνία, την υπομονή στον διάλογο και παντού, την τάξη στη σχολική αίθουσα, την ευπρέπεια στους δημόσιους χώρους, τη μειλίχια οδήγηση, την ιπποσύνη προς τις γυναίκες -και όχι μόνο—, την χείρα βοηθείας, τον εξυπηρετικό μπάρμαν, το «από καλή οικογένεια», το «με συγχωρείτε», το «ευχαριστώ», το «παρακαλώ» και το «με τις υγείες σας», το καλωσόρισμα και την κατευόδωση, το «χαίρετε» στο ασανσέρ, το α­γουροξυπνημένο χαμόγελο, την ερυθρίαση, την αμηχανία, τον ξερόβηχα.

Κανείς δεν διανοείται να ισχυριστεί ότι «παλιά» οι άνθρωποι ή οι Έλληνες ήταν «κα­λοί» και ότι σήμερα «χάλασαν». 

Το ότι, όμως, ο μακαρισμός του παρελθόντος αποτελεί αναμφίλεκτη ιστορικο-εθνολογική σταθερά ή
το ότι η ποιότητα ζωής, η ομορφιά, η χαρά, η τιμή, το νόημα είναι έννοιες μη μετρήσιμες
δεν σχετικοποιεί ούτε υποβαθμίζει κατ' α­νάγκην μια διαπίστωση 
που κάνει λόγο για εμφανή ποιοτική φθίση ενός είδους ή γέ­νους.

Ο Unamuno, «προοδευτικός της πα­ράδοσης», παρατηρεί το 1910: 

«Πάντοτε υπήρχε όχλος, δεν χωράει αμφιβολία. 

Όμως, μου φαίνεται ότι ο όχλος άλλων καιρών ήταν πιο σεβαστικός απ’ τον σημερινό, ότι ήξερε να αγνοεί και να σέβεται εκείνους που ήξεραν περισσότε­ρα απ' αυτόν»

Εξέλιξη δεν θα πει βελτίωση. [Ούτε στάση θα πει συντήρηση].

 Σε κάθε στερεότυπη ελεεινολόγηση σοβεί η πεποί­θηση μιας αχρείαστης μεταλλαγής, ενός επιπόλαιου αφανισμού, μιας αυτοκτονικής πτώχευσης. 

Ο εφησυχασμός, λοιπόν, στην αλήθεια ότι αρχαιόθεν οι πρεσβύτεροι ελεεινολογούν τους νεότερους παραβλέπει την ισότιμη αλήθεια ότι ορισμένες άξιες δεν διαρκούν αιωνίως και ότι με την ελάχιστη φροντίδα μπορούμε ν' αποτρέψουμε τη μη αναστρέψιμη στρέβλωση ή τον οριστικό χα­μό ενός πράγματος, του οποίου τη ζωτική α­νάγκη επίκειται να νοσταλγήσουμε σφόδρα αμέσως ή αργότερα, πάντως υπερβολικά αρ­γά

Κάναμε π.χ. τα περιβόλια μας πολυκατοι­κίες και σήμερα στενάζουμε που δεν υπάρ­χει πράσινο.

Φαίνεται οι κακουχίες γαλουχούσαν τα άτομα και τις κοινωνίες σ' ένα είδος ολιγάρ­κειας, επισφάλειας κι ευαλωτότητας που τρό­πον τινά εξομοίωνε ως έναν βαθμό τις τύχες κι εκδημοκράτιζε ως άλλον βαθμό τις προσ­δοκίες,

έτσι που να μην αποσυνδέεται, και μάλιστα σχεδόν εντελώς, όπως στη σημερι­νή εποχή, η υπαρξιακή μας διάσταση από την κοινωνική, ο αυτοσεβασμός από τον αλ­ληλοσεβασμό, η μέριμνα για το εγώ από το ενδιαφέρον για τους άλλους.

Κι επειδή ο όρος «ευγένεια» παραπέ­μπει πρωτίστως στην κληρονομική αβρότη­τα μιας εξίσου κληρονομικής αριστοκρατίας, η οποία δεν στερείται τόσα ώστε να μην προλαβαίνει ν' ανατραφεί επισταμένως: 

Μο­λονότι η μόρφωση αποτελούσε στην ιστο­ρία πολυτελές κεκτημένο ή ακόμα και ιδεώδες των ολίγων, η αφελής έγνοια και η συλ­λογική απαίτηση για μια «καθωσπρέπει» πα­ρουσία αρκούσαν συχνά για ν' αντισταθμί­σουν την ανυπαρξία ή στέρησή της. 

Πλέον, στις μέρες μας της υποχρεωτικής πια εκπαί­δευσης και του αμελητέου αναλφαβητισμού, τα ταπεινά κοινωνικά στρώματα έχουν απο­λέσει σχεδόν εξ ολοκλήρου το φιλότιμο που ενέπνεαν άλλοτε η λιτότητα και ο κίν­δυνος, μιμούμενα την υλοφροσύνη των τα­ξικών τους εχθρών (και κρυπτο-προτύπων), υπερακοντίζοντάς τους σε ζήλο και απερισκεψία. 

Το ίδιο συνέβη και στη χώρα μας, το ταπεινό κοινωνικό στρώμα της Ευρώπης:

 ένας πάλαι ποτέ υπερήφανος λαός, μαζί με τα άλλα, έχασε με τον καιρό και οικειοθελώς την υπερηφάνεια, την ευγένεια, την αξιοπρέ­πειά του.

 Ίσως αμετακλήτως. 

Το βλέπουμε σε όλα τα επίπεδα: στους ανήθικους και ανερυθρίαστους πολιτικούς στους εγωκεντρι­κούς και άξεστους πολίτες.

Η αγένεια προδίδει, εκτός από κρετινισμό κι έλλειψη αυτοεκτίμησης, νοσούσα ανθρωπολογική και πολιτική στάση. 

Από τη μία, ο ανάγωγος άνθρωπος δεν αντιλαμβάνε­ται πόσο η έμπρακτη προσκόλληση στον εαυτόν του τον απομονώνει, υπονομεύοντας σε βάθος χρόνου όλα όσα ο ίδιος επιδιώκει, αφού δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή ηδονή εκεί που απουσιάζει η στοιχειώδης κοινωνι­κή αποδοχή και μετοχή. 

Από την άλλη, λη­σμονεί, πάνω απ' όλα, ότι η αναγνώριση της ισότητας συνιστά προϋπόθεση και της εύρυθμης και της εύμορφης διαβίωσης ότι, σε τελική ανάλυση, θερίζουμε ό,τι σπέρνου­με και ότι, με την ανοχή και τη συμβολή μας στην αναίδεια, καθιστούμε τον βίο και τον χώρο μας όλο και πιο αφιλόξενο για εμάς και τους δικούς μας. 

Δημιουργούμε και εγκα­θιδρύουμε, κοντολογίς, ένα περιβάλλον χω­ρίς ανθρωπιά, σέβας, ηθική και, εν τέλει, αξιο­πρέπεια («στην ηθική δεν υπάρχει τίποτε άλλο έκτος από το αίσθημα της αξιοπρέπειας» - Alain), ένα περιβάλλον μέσο- και μακροπρό­θεσμα α-βιώσιμο. 

Η αδιαφορία μας για τον άλλο ως πρόσωπο, αν ιδωθεί σε μαζική κλί­μακα, δεν είναι παρά η εχθρική αδιαφορία των άλλων προς το πρόσωπό μας, αφού για τους άλλους εμείς είμαστε οι άλλοι.

Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ο σημερινός μέσος Έλληνας είναι αγενής.

Την ίδια στιγμή, πολλά δεινά που ολοένα και δρι­μύτερα καταλογίζουμε στους άλλους έχουν τη ρίζα τους όχι μόνον στην ευγένεια που τόσο απότομα εξέλιπε αλλά και στην έλλει­ψη νοσταλγίας της. 

Η αλγεινή ανάμνηση μιας αξίας, όταν αυτή δεν έχει τελεσίδικα παρέλ­θει, ενδέχεται με μαγικό αλλά και ευφυή τρόπο να την αναβιώσει.

Έτσι, η πάση θυσία διατήρηση, εμφύσηση, επίκληση, διάδοση ή επαναφορά των καλών τρόπων στα μικρά παιδιά, στις νέες γενιές, δεν είναι ύποπτος αναχρονισμός, αλλά ευφυής ηθική επένδυση κοσμοϊστορικής σημασίας για τον χαρακτή­ρα της προσεχούς ζωής.

Οφείλουμε να έχουμε μονίμως κατά νου ότι στις οικογένει­ες και τις κοινωνίες μας δεν γεννιούνται απλώς νέοι άνθρωποι, αλλά σ' αυτές πλάθονται νέοι τύποι άνθρωπου. 

Κι επειδή, από μία άποψη, πάντοτε στο βάθος παραμένουμε μικρά παιδιά, ικανά να μην κατανοούμε το καλό μας, επείγει για τους μεγαλύτερους, όπου και αν βρίσκονται, η με κάθε μέσο και τρόπο διεκδίκηση της ευγένειας, εδώ που καταντήσαμε, έστω και αρχικά τυπικής ή υποκριτικής, σαν εκείνη των νεοαστών που κεραύνωνε ο L. Bloy. 

Είναι πολύ προτιμότε­ρη. 

Η μέσω συστάσεων, ήτοι προσβλητικών υπενθυμίσεων του αυτονόητου, όπως αυτή να στεκόμαστε δεξιά στις κυλιόμενες κλίμα­κες του Μετρό για να μπορούν να διέρχο­νται οι συνάνθρωποί μας. 

Και όλα αυτά, μπας και (ξανα)γίνουμε στοιχειωδώς «τρυφεροί ο ένας με τον άλλον, καθώς οι θλίψεις μας είναι ίδιες» (J. Swift).

Κώστας Βραχνός

πηγή: αντίφωνο αναδημοσίευση από τη «Νέα Ευθύνη», τχ. 4, Μάρτιος–Απρίλιος 2011/www.antifono.gr
.......................................................................................................

Παραθέτω και ένα κείμενο ακόμη σχετικό με το θέμα της ευγένειας,
 που το έλαβα σήμερα από τον εκλεκτό φίλο Πέτρο Μπ.

 Τίτλος κειμένου:

 Οι μεταξωτοί άνθρωποι


Μεταξωτοί άνθρωποι...


Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος:
«Μεταξωτοί άνθρωποι». 


Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε
συναντήσει στη Λέσβο. 


Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. 
Και, προπάντων,
τρυφεροί με τους άλλους. 

Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς
καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. 


Μεταξωτοί
άνθρωποι ...


Μου 'μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. 


Χαράχτηκε μέσα μου. 

Κι από τότε ένα
νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: 


η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας.

Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας
απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς» ... 


Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα
αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και
ακάνθινες απολήξεις. 


Γι' αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα
 για το «είναι» των ανθρώπων ...

Παρ' όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων
παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό
χώρο και στο «δάσος» του καθεμέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους.


Και συνήθως δεν πέφτω έξω. 


Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν
πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου.


 Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό
...
Φερ' ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την
καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. 


Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο
καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το
ιδιωφελές και συμφέρον.
 


Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι
για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. 


Και -το 'χω παρατηρήσει- έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά
και κρίσιμα πεδία... 


Κάποτε βρέθηκα σ' ένα τραπέζι, στο οποίο
κυριαρχούσαν οι «επώνυμοι». 


Απέναντί μου καθόταν ένας πολύ γνωστός
καλλιτέχνης, μεγάλο όνομα, ο οποίος ούτε φλυαρούσε ούτε ακκιζόταν όπως
κάποιοι άλλοι στη συντροφιά. 


Όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα
κοινά πιάτα, ήταν ο μόνος που δεν επέπεσε για να εξασφαλίσει τη μερίδα
του, αλλά ρωτούσε τους διπλανούς του και μοίραζε πρώτα στους άλλους
και μετά, ό,τι έμενε, κρατούσε για τον εαυτό του. 


«Μεταξωτός
άνθρωπος», σκέφτηκα...


Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως -ή κυρίως- στο
σαβουάρ βιβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. 


Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα 
διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι.

Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. 


Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. 

Είναι η θέαση του
κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. 


Είναι,ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς
βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης
προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. 


Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... 

Όμως, προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας
«μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν
-στη σειρά μιας καντίνας ή στην ιεραρχία- χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα
και μεθόδους.


Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. 


Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα.

 Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». 

Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. 

Απέχει χωρίς να κλαυθμυρίζει.

Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό
κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και
γρανιτένιοι. 


Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου - και το κατάλαβα από την
πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. 


Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη
σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. 


Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε
ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. 


Ο Κωστής
πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. 


Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα
 παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. 

Έτσι.
Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα...

Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. 


Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. 

Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. 

Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», 
δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά
γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... 


Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες.

 Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα
όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή
νιώθουν ότι αδικείται...


Οι μεταξωτοί άνθρωποι. 


Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί
παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους 
στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. 

Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά...

Υπεράνθρωποι; Όχι. 


Απλώς, μεταξωτοί... 

Φαίνονται από μακριά. 

Αρκεί να
προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις

στο φέρεσθαι των ανθρώπων...


Γιάννης Τριάντης 


(ο συγγραφέας του κειμένου).

28 σχόλια:

  1. Ότι θα πω παρακάτω δεν έχουν σχέση αντιπαράθεσης με το κείμενο παραπάνω.

    Η επιδερμική, τυπική ευγένεια ήταν ποτέ, έτσι και αλλιώς , ίδιον του Έλληνα;
    Είτε λόγω Ορθοδοξίας, είτε λόγω της κακώς εννοούμενης μαγκιάς;

    Η ευγένεια μιας ζεστής καρδιάς, δεν είναι κάτι που το αισθάνεσαι αδιόρατα, από απόσταση, το διαβάζεις στα μάτια, το ακούς στην χροιά της φωνής;

    Ϊσως να συνοδεύεται και από τυπικές φρασεολογίες, ίσως και από σιωπή, ή ακόμη να εκδηλώνεται ενίοτε και απότομα, αλλά με αγάπη στο βάθος;

    Είναι η αγάπη της Ορθοδοξίας πολλές ευγενικές διατυπώσεις;

    Ναι στην τρυφερότητα.
    Σε μια θυσιαστική ζωή όλα επιτρέπονται (βεβαίως, κατά το αγάπα και κάνε ότι θες).

    Όμως, οι τρεις Ιταλικές,διαφορετικά διατυπωμένες, παραγγελίες, για την ταπεινή μου άποψη δεν έχουν καμιά αξία, (όχι ότι ο καταστηματάρχης απαραίτητα, δεν τις εννοούσε ο άνθρωπος κατά του τρόπου που λέω).

    Διότι, δεν είναι που λέμε, πως τελικά είναι το πως και όχι το τι;

    Η πρώτη διατύπωση γιατί να μην είναι καλύτερη αν λέχθηκε ζεστά επικοινωνιακά;
    Η τρίτη γιατί να μην είναι η χειρότερη αν λέχθηκε παγερά, ή και με υπεροπτικό ύφος;

    Λόγω και της εργασίας μου, έχω ζήσει πολύ απ αυτή την "πολιτισμένη" Δυτική ευγένεια, σαράντα χρόνια τώρα. Κάποτε πιτσιρικάς, διατελούσα απόλυτα ενθουσιασμένος με αυτές τις επιδερμικότητες.
    Ισως να αναπαύουν προσωρινά, δίνοντας κάποια ανακούφιση, όταν ανακαλύπτεις πως εκείνη τη δεδομένη στιγμή, δεν έχεις, ή απώλεσες προς στιγμήν την επικοινωνία, με τα βαθύτερα-ανώτερα στηρίγματά σου, τα οποία αντιθέτως διαρκούν.-

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. abbi σ'ευχαριστώ!
    ;-)

    Μου άρεσαν ιδιαίτερα τα παρακάτω λόγια σου:


    " Διότι, δεν είναι που λέμε, πως τελικά είναι το πως και όχι το τι;
    Η πρώτη διατύπωση γιατί να μην είναι καλύτερη αν λέχθηκε ζεστά επικοινωνιακά;
    Η τρίτη γιατί να μην είναι η χειρότερη αν λέχθηκε παγερά, ή και με υπεροπτικό ύφος;"
    ............................

    Τελικά βρίσκω σημαντικό και το π ώ ς και το τι.

    Οι νεοέλληνες γενικότερα, φοβούμαι ότι ΔΕΝ προσέχουμε ούτε το πώς ούτε το τι.

    Και σαφώς αξιολογείται το μήνυμα και από τα εξωγλωσσικά και παραγλωσσικά στοιχεία του και όχι μόνον από τις λέξεις.

    Και από την πολλή δημοκρατία που μας προέκυψε τα τελευταία τριάντα χρόνια, χάσαμε κάθε προσεκτική προσέγγιση απέναντι στις ψυχές των διπλανών μας.

    Τα κάναμε όλα ίσωμα.

    Ξεχάσαμε διαφορές ηλικίας, τα ξεχάσαμε όλα...

    Ωστόσο παρηγοριέμαι παρατηρώντας μια νέα γενιά παιδιών του δημοτικού, καθοδηγημένα καλύτερα από το οικογενειακό περιβάλλον τους,
    που σε σκλαβώνουν με της ευγένειας τη χάρη.

    Ναι, οι Δυτικοευρωπαίοι μπορεί να ακούγονται ευγενείς επιφανειακά, αλλά...τι να σου πώ...μερικές φορές απ' την αβάσταχτη καφρίλα ημών των Ρωμηών, καλύτερη μου φαίνεται η επιφανειακή ευγένεια, έστω και ψεύτικη, ίσως διότι έχω την ελπίδα ότι το ψεύτικο προσωπείο, μπορεί κάποτε να επηρεάσει και τα κύτταρα, κάτω από της ψυχής μας το δέρμα.
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τώρα με το τελευταίο που είπες, θυμήθηκα ένα βιβλίο που είχα διαβάσει πολύ παληά, μου φαίνεται του Ρολάν Μπαρ, περί της Γιαπωνέζικης μάσκας στη συμπεριφορά, η οποία τελικά όμως γίνεται πρόσωπο!
    Έχω βιώσει τέτοια κατάσταση, όταν σε άσχημες στιγμές, επέβαλα στον εαυτό μου χαμόγελα προς τρίτους.
    Είναι αλήθεια πως μου έφτιαξε η διάθεση.

    Ωστόσο κι αυτό το ανάγω στην περίπτωση που έλεγα, περί της απώλειας του ανώτερου-βαθύτερου στηρίγματός μου.

    Άρα αν δεν το έχω, προσαρμόζομαι στα κατώτερα ''κατευναστικά''.....

    Σίγουρα σε πρώτη φάση, αρέσει πάντα η ευγένεια, πως να το κάνουμε, ακόμη και οι στις πλείστες περιπτώσεις, ψεύτικη.
    Γαρ αδύναμοι βλέπεις στις μνήμες εμείς οι ταλαίπωροι άνθρωποι...

    Απ την άλλη πάλι, μη ξεχνάμε, αυτήν την ''καφρίλα'' εμείς οι Ορθόδοξοι, με το Αγιοπατερικό σμιλευμένοι λίγο-πολύ ο καθένας μας, την έχουμε ανάγκη για άσκηση μακροθυμίας και προσευχής.

    Τώρα αν ρίχνουμε και κανένα μπινελίκι πριν την μετάνοια, Ο Θεός να είναι καλά....(δεν έχω φατσούλα με γέλια)

    Εν Κυρίω καλό βράδυ , Σαλογραία μας και σ ευχαριστούμε πολύ κι εμείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. abbi καλημέρα!
    την Ορθόδοξη καφρίλα την δικαιολογώ ΜΟΝΟ όταν υπάρχει θέμα δια Χριστόν σαλότητας.

    Εκεί, πληροφορεί ενδομύχως ο Θεός τον προσβαλλόμενο και αυτός δεν προσβάλλεται όπως θα περίμενε ένας παρατηρητής της αρνητικής εικόνας.

    Έχω τέτοια εμπειρία με τον γέροντα πνευματικό μου, πριν χρόνια που με αποκαλούσε με διάφορα "κοσμητικά" δημοσίως και ενώπιον τρίτων διότι ...αυτή ήταν η πρακτική του σε όσους αγαπουσε και εκτιμούσε ιδιαίτερα.

    Το ξέραμε, το λαμβάναμε και ΔΕΝ θυμώναμε.
    Το αντίθετο μάλιστα.

    Το έχω ξαναγράψει εδώ σε σχόλιο κάποτε, ότι θυμάμαι επίσης, την ΠΑΓΕΡΑ ΕΥΓΕΝΙΚΗ συμπεριφορά των γιατρίνων στο νοσοκομείο "Αγία Σοφία" πριν πολλά χρόνια όπου έτυχε να μπω ως λεχώνα με κάποιο θεματάκι που παρουσίασε το νεογέννητο.

    Με αποκαλούσαν "κυρία" οι ξερές κυρίες και ήταν η φράση τους για την καρδιά μου, μαχαίρι.

    Λοιπόν; η αγένεια του πνευματικού με ζέσταινε και η ευγένεια των γιατρίνων με ξεπάγιαζε, μου έδινε πόνο μεγάλο.

    Παρόλα αυτά, επειδή η κούραση των ψυχών επλεόνασε, θεωρώ την ευγενή προσέγγιση προτιμότερη, ως δείγμα καλής θελήσεως προς τον πλησίον.

    Βέβαια, αν ο πλησίον μου, ΠΡΩΤΟΣ "άρχεται χειρών αδίκων" τουτέστιν αν αρχίσει να μου κολλάει άσχημα και να με προκαλεί κατ' εξακολούθησιν με την καφρίλα του, αααα! τότε ΔΕΝ ΕΓΓΥΩΜΑΙ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΕ abbiκάκι μου.

    ;-)

    Αγια ΔΕΝ είμαι. Το έχω δηλώσει ευθαρσώς.
    Μια σαλεμένη γραία είμαι.

    Αν με προκαλέσει ΠΡΩΤΟΣ και κατ'επανάληψη και αν δεν τον θεωρώ μικρότερο ή αδυνατότερο από μένα,
    το "λούσιμο" σε πρώτη φάση δεν θα το γλυτώσει

    (το γλυτώσει μου αρέσει περισσότερο από το γλιτώσει, μου θυμίζει λάκκο όπου κάποιος πέφτει μέσα το υ, ενώ το ι το βρίσκω πιο φιλικό, πιο ήπιο, χιχι)

    μετά...βλέπουμε!
    Θα ακολούθησει και ο χαμός ο κατά δύναμη...
    ;-)

    Θα ξυπνήσει το DNA το προεπαναστατικό (του 1821 ντε) μέσα μου και ποιον θα πάρει ο χάρος, δεν θα το ξέρω!
    Τα έγραφα και σε κείνη την παλιότερη ανάρτηση
    με τίτλο:

    "Δική μου είναι η εκδίκηση, εγώ θα ανταποδώσω!"

    http://salograia.blogspot.gr/2011/01/blog-post_23.html

    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. H Δυτική ευγένεια είναι σαν τον Δυτικό πολιτισμο.Θα ήταν μια καλή ιδέα,που έλεγε και ο Γκάντι.Αν χαίρομαι για κάτι στη σημερινή κοινωνία είναι η σχεδόν εξάλειψη όλων αυτών των υποκριτικών καθωσπρεπίστικων τρόπων.Προσωπικά ΑΠΑΓΟΡΕΥΩ σε οποιονδήποτε να μου μιλά στον πληθυντικό ενώ χαίρομαι όταν αναφέρονται σε μένα φωνάζοντας"ε,παπά".Να μας λείπει η φράγκικη ευγένεια.Και κάτι ακόμα,όλες αυτές οι τζιριτζάντζουλες έχουν μείνει στον εκκλησιαστικό χώρο.Να πούμε πόσο ευεργετικά αποτελέσματα έχει;
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. παπα-Κώστα μου

    Και οι ευφυείς αρχαίοι Έλληνες ήταν ευγενείς άνθρωποι, πολλοί από αυτούς διέθεταν ήθος που ΔΕΝ βρίσκεται ούτε σε χριστιανούς σήμερα.

    Η ευγένεια νομίζω ΔΕΝ είναι τόσο δυτική
    όσο είναι Ανατολική.

    Από την Ανατολή(Μέση κυρίως, δια του Αποστόλου Παύλου,και του Χριστιανικού κηρύγματος στα νεότερα χρόνια)

    την ζήλεψαν και την πήραν οι Βίκινγκς,Βησιγότθοι, Οστρογότθοι ακόμα και οι Ούννοι που ήταν ασιατικό φύλο,
    και την αξιοποίησαν σιγά σιγά- για διπλωματικούς και πολιτικούς λόγους στο έπακρο- επιφανειακά , παραμένοντας από κάτω τους, αιωνίως και Γότθοι και Βίκινγκς και Ούννοι (πάντα υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις)

    Στην ηλικία των τριανταφεύγα που είσαι τώρα εσύ, τα ΙΔΙΑ μουρμούραγε ψιλοτσαντισμένα και η αφεντιά μου.

    Είχα σιχαθεί τόσο πολύ την ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ σε διάφορα επίπεδα που την ευγένεια τη θεωρούσα ...ύποπτη.

    Συγκινήθηκα πολύ όταν πρωτοδιάβασα ότι ο άγιος Νεκτάριος όποτε προσευχόταν ιδιωτικά στην Υπεραγία Θεοτόκο, της μιλούσε στον πληθυντικό, όπως θα έκανε ένας κοινός θνητός σε μια μεγάλη αρχαία Βασίλισσα, δείχνοντας έτσι την κορύφωση του σεβασμού προς το σεπτό και λαμπρότερο των Αγίων Αγγέλων, Πρόσωπό Της.

    Αυτός ο τρόπος του Αγίου Νεκταρίου, δεν πρόσθετε και δεν αφαιρούσε ΤΙΠΟΤΕ από την Παναγία μας, σίγουρα όμως αυτός ο τρόπος αποκάλυπτε μια ΣΠΑΝΙΑ ΛΕΠΤΟΤΗΤΑ της ψυχής του ίδιου του Αγίου Νεκταρίου, και ο Κύριος τον εδικαίωσε, για την καθαρότατη ψυχή και για την τιμή στην Πανάχραντη Μητέρα Του.

    Αυτή τη φοβερή ψυχική λεπτότητα την πρόσεξα και σε επιστολές της Νεομάρτυρος της Ρωσίας, Αγίας Δούκισσας Ελισάβετ
    (αδερφή της τελευταίας Βασιλόμαρτυρος Αλεξάνδρας, συζύγου το Βασιλομάρτυρος και τελευταίου Τσάρου της Ρωσίας Νικολάου Ρομανώφ)

    επιστολές που έγραφε προς συγγενείς της και, προς τον λατρεμένο της σύζυγο, τον οποίο δολοφόνησαν αγρίως, επίσης οι μπολσεβίκοι.

    Την πρόσεξα τη λεπτότητα της οσιώωτατης Ελισάβετ και θαύμασα.

    Και κατάλαβα γιατί το Άγιο Πνεύμα αναπαύεται τώρα στο σεπτό λείψανό της που φυλάσσεται στο Ρώσικο μοναστήρι της Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής στα Ιεροσόλυμα- μακάρι να αξιωθούμε να το επισκεφθούμε να το προσκυνήσουμε εν ευλαβεία.

    Θα προσθέσω επίσης ότι οι λαϊκοί ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ τιμή στο πρόσωπο του Ιερέα ΟΤΑΝ ιερουργεί ιδιαιτέρως, διότι τότε ΔΕΝ ιερουργεί ο παπα-Κώστας αλλά ο Χριστός ο ίδιος ΔΑΝΕΙΖΟΜΕΝΟΣ το ανθρώπινο σώμα του παπα -Κώστα.

    Θα μου πείς, όταν ο κάθε παπάς, ΕΚΤΟΣ ιεροπραξίας, φέρεται με ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΥΣ ΓΙΑ ΙΕΡΕΑ ΤΡΟΠΟΥΣ, είναι ΠΑΝΔΥΣΚΟΛΟ, να διατηρήσουμε ψυχραιμία και σεβασμό οι λαϊκοί για κείνον, και να μην το βάλουμε στα πόδια τρέχοντας, ΝΑΙ, συμφωνώ.

    Αλλά εδώ βρίσκεται η πρόκληση.
    Στη χαρά της υπέρβασης του πειρασμού, στον οποίο μας παρασύρουν τα αρνητικά φαινόμενα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Η τιμή στον ιερέα είναι κάτι άλλο.Απευθύνεται στο σχήμα και δεν εκφράζεται κατ'ανάγκη με πληθυντικούς κλπ.Η ευγένεια πηγάζει μέσα απο τον άνθρωπο που την κατέχει χωρίς να χρειάζεται τα τυπικά εκτρώματα που μας επιβλήθηκαν σε κάποια φάση της νεότερης ιστορίας μας.Τώρα το πως εκφράζεται ο κάθε άγιος είναι μεγάλη και ενδιαφέρουσα κουβέντα!
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Στήν πραγματικότητα, δεν τιμάει ούτε το σχήμα του Ιερέα, εκείνος που δεν τιμάει και το πρόσωπό του. Είναι υποκριτής!

    Ευλάβεια και ευγένεια, πάνε πακέτο.

    Οι Ορθόδοξοι έχουμε την ευλάβεια ως χάρισμα. Όποιος χάσει την ευλάβεια, ούτε ευγένεια έχει στην ουσία.

    Ας δούμε πως περιγράφει την ευλάβεια ο Γέροντας Παϊσιος...

    «Ευλάβεια είναι ο φόβος του Θεού , η συστολή , η πνευματική ευαισθησία. Ο ευλαβής μπορεί να σφίγγεται , αλλά αυτό το σφίξιμο στάζει μέλι στην καρδιά του · δεν του κάνει μαρτυρική την ζωή , αλλά τον ευχαριστεί . Οι κινήσεις του είναι λεπτές , προσεγμένες . Αισθάνεται έντονα τη παρουσία του Θεού , των Αγγέλων , των Αγίων . Νιώθει δίπλα του τον Φύλακα Άγγελο να τον παρακολουθεί . Έχει συνέχεια στον νου του ότι το σώμα του είναι Ναός του Αγίου Πνεύματος και ζει απλά , αγνά και αγιασμένα. Παντού συμπεριφέρεται με προσοχή και συστολή και νιώθει ζωντανά όλα τα ιερά.»

    Κατά την γνώμη μου Ευανθία, ο συγγραφέας του άρθρου, βρίσκεται ουσιαστικά... εκτός θέματος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ιωάννη
    ευτυχώς που ΔΕΝ είσαι δάσκαλος, θα έκαιγες πολύ κόσμο.
    ;-)

    Όταν διαβάζω κείμενα ΑΓΝΩΣΤΩΝ,
    δεν μου αρέσει να μηδενίζω εύκολα τους άλλους, αγαπώ την επιείκεια, και
    μου αρέσει από ΚΑΘΕ κείμενο να κρατάω τα θετικά.

    (Αλλάζει η ψυχολογία μου, αν ξέρω κάπως ή και προσωπικά, τον συγγραφέα του κειμένου και αν νομίζω ότι μάς πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλλες, εντάξει, εκεί ΔΕ μασάω!)

    Το κείμενο που ανέβασα, νομίζω,
    διαθέτει ΠΟΛΛΑ θετικά.

    Όποιος επιθυμεί να ωφεληθεί τα βλέπει και ωφελείται.

    Όποιος ΔΕΝ επιθυμεί να ωφεληθεί, μπορεί να διαστρεβλώσει όσο θέλει και τα λόγια και τις προθέσεις του συγγραφέα και δεν πειράζει, βρ'αδερφέ.

    Δεν θα χάσει γι αυτό τον ύπνο του ο συγγραφέας, ούτε και γώ.

    Καλή καρδιά!
    ;-)


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πάντως,να το πω κι αυτό,μια και αναφέρθηκαν και οι αρχαίοι Έλληνες,από τον πολιτισμό τους συμπάθεια έχω μόνο προς τον Διογένη και την παρέα του!
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ο συγγραφέας κάνει μία στείρα ψυχολογική ανάλυση της αγένειας και ο τρόπος αντιμετώπισης που προτείνει, είναι ξεκάθαρα "δυτικός".

    Επίκεντρο ο άνθρωπος και όχι ο Θεάνθρωπος.

    Που είναι το ώφελος, τα "πολλά θετικά", όταν κάποιος σε δηλητηριάζει με...ευγένεια; Και πως δεν το διακρίνεις αυτό εσύ Ευανθία, μιά "παραδοσιακά Ορθόδοξη" όπως ισχυρίζεσαι?!!

    Γιά τι είδους "καλή καρδιά" μιλάς;

    Aπό τους γραμματισμένους θα έρθει το κακό, είπε κάποτε ο Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός. Η προφητεία του εκπληρώνεται.


    Ανταλλάξαμε το γνήσιο με το κάλπικο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. παπα-Κώστα μου
    και μένα μού είναι πολύ συμπαθής ο Διογένης.
    ;-)
    Ίσως ήταν προ Χριστού Σαλός, με τον τρόπο του.
    ..................
    Ιωάννη
    καιρός παντί πράγματι.
    Και μήτηρ πασών των αρετών διάκρισις...

    Ναι, από τους γραμματισμένους έχει έρθει το κακό, αλλά και πάνυ γραμματισμένοι και άνδρες περί την φιλοσοφίαν κραταιοί, ήταν κάποτε
    οι Καππαδόκες Πατέρες Τρεις Ιεράρχες, ο μέγας άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο άγιος Μακάριος Κορίνθου, ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής,

    αλλά από αυτούς τους μορφωμένους
    ΜΟΝΟ ωφέλεια πνευματική είδε η ανθρωπότητα.

    Ας μην είμαστε απαξιωτικοί τόσο με το λόγο των άλλων.

    Δεν τα γράφουμε μόνο εμείς τα θεολογικά ...μαργαριτάρια, αμάν!
    ;-)

    Ένα κείμενο ανέβασα, χωρίς να ξέρω καν και ποιος είναι ο κυριούλης που το έγραψε,το ανέβασα προκειμένου να προβληματίσω το new generation που μπαίνει εδώ μέσα και το οποίο,
    ΕΝΙΟΤΕ, δεν έχει ιδέα πώς να φερθεί και να μιλήσει σε μεγαλύτερους, στον κανονικό κόσμο,

    μη μου στενοχωριέσαι και μη με κατακρίνεις Ιωάννη,γιατί... γιατί... θα πας στην Κόλαση,

    -ούουου!!!!
    ;-)

    (επιφώνημα τρομακτικό δρακουλιάρικο!)


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ναι το ευχαριστήθηκα με τις ξερές κυρίες στο Νοσοκομείο που πήγες, σου άξιζε φοβάμαι....
    Μυαλό δηλαδή θέλω να πω, δεν έβαλες και επικαλείσαι τώρα την κούραση κλπ.
    Αχ Σαλογραία μας, καλά είπα πως είμαστε αδύναμοι στις μνήμες οι ταλαίπωροι άνθρωποι.

    Πόσο όμως σε καταλαβαίνω.
    Και ποιός δεν θέλει την τρυφή, όχι πες μου.

    Δεν θέλει μόνον εκείνος φοβάμαι ο ευλογημένος, που ζει ενδόμυχα με συνεχή μνήμη θανάτου, κακά τα ψέμματα.

    Άργησα να το καταλάβω και παίδεψα πολύ κόσμο μέχρι τότε, με τις απορρέουσες εκ τούτης της επιδίωξης τρυφής, παρελκόμενες εγωκεντρικές αντιδράσεις μου.
    Και που το κατάλαβα, τι κατάλαβα θα μου πεις.

    Έχω αγωνιστικά τρόπαια;
    Δεν νομίζω όσα πρέπει.
    Έ αυτό μετράει, πάει και τελείωσε, όλα τ άλλα είναι ωραία λόγια, αδέλφια της τρυφής.....-


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Λάμπρο
    σήμερα ένας καλός φίλος μου έστειλε ένα σχετικό κείμενο.
    Θα το ανεβάσω γιατί και αυτό μου άρεσε.
    Μιλάει για μεταξωτούς ανθρώπους.
    Έχουμε καιρό να δούμε τέτοιους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Δεν σε κατακρίνω Ευανθία και το γνωρίζεις, απλά βάζω τα πράγματα στην θέση τους και αυτό το κάνω ακριβώς γιά τον λόγο που αναφέρεις, γιά την νέα γενιά διαβάζει εδώ και όχι μόνο.

    Γνωρίζεις πολύ καλά γιά ποιούς "γραμματισμένους" μας λέει ο Αγ. Κοσμάς.

    Από αντίχριστους γραμματισμένους έχει μπουχτίσει ο κόσμος, ειδικά η νέα γενιά.

    Ας μην είμαστε λοιπόν κόλαση γιά αυτούς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ιωάννη
    ;-)
    μου αρέσει που σου αρέσει να βάζεις τα πράγματα στη θέση τους.
    Μακάρι να σε είχα εδώ, να με βοήθαγες να βάλω μια τάξη στα συρτάρια της ντουλάπας όπου γίνεται της κακομοίρας, αλήθεια στο λέω!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. το είχα διαβάσει και μου άρεσε.
    Για να δω τώρα με τα σημερινά μου μάτια....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Να ήταν μόνο η ντουλάπα σου της κακομοίρας, λίγο θα ήταν το κακό καλή μου.
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. ;-)
    Ιωάννη συμφωνώ απολύτως!
    ...............
    παπα-Κώστα
    έχουν κυκλοφορήσει διάφορα χαριτωμένα με το Διογένη.
    Αν τα βρεις, μάζεψέ τα και ας φωνάζει η παπαδιά...
    ;-)
    Θα μας χρειαστούνε
    Καλό βράδυ σε όλους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. ;-)
    Κάνε κάτι γιατί χανόμαστε. Κάνε αυτό που δεν θέλεις πιό πολύ...

    Καλό βράδυ και σε εσένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Καλημέρα Ευανθία,

    Το πρώτο κείμενο της αναρτήσεως είναι κολώνια, ενώ το δεύτερο θυμίαμα!

    ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Τα έχω ήδη μαζέψει!Και δε γκρίνιαξε,τα διάβασε μονοκοπανιά!Αυτά και το Θεοφάνη τον Έγκλειστο.Η ομοιότητα των Κυνικών με τους Δια Χριστόν Σαλούς είναι το αγαπημένο θέμα διαφωνίας μας.Πιστεύω ότι και οι διαφορές τους είναι μεγάλες.
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Δεν ξέρω πότε το πρόσθεσες, αλλά το πήρα μόλις τώρα είδηση.
    Από προχθές έμπαινα κατά καιρούς και έψαχνα σε νέα σου ανάρτηση να το βρω....

    Προσωπικά, σε τέτοιες φάσεις στα νεανικά μου χρόνια, ένοιωθα κακώς βέβαια, ριγμένος και εκνευρισμένος (εγωισμός γαρ), αντί για βαθιά λύπη και έκανα το ίδιο και ασφαλώς ταυτιζόμουν με τα πρόσωπα και το γεγονός, μιας και αφηνόμουν στους κακούς λογισμούς να οδηγούν σε ανταποδοτικές κινήσεις....

    Ναι, παραμένει ακόμη εξαιρετικό κείμενο στην αντίληψή μου, όπως όταν το πρωτοδιάβασα.


    Λίγο μονοδιάστατο, αλλά ναι αυτή είναι μια διάσταση της ευγένειας της ανθρώπινης ψυχής, που δεν σηκώνει κουβέντα που λέμε.
    Τι να πούμε τώρα πως καλώς γίνεται έτσι, ένεκα της απέχθειάς μας στον καθωσπρεπισμό της δυτικής κοινωνίας; (εδώ πάει φατσούλα με γουρλωμένα μάτια;)

    Νομίζω εύστοχη η καταχώρισή σου αυτή, που έδωσε το στίγμα της ακριβούς θέσης σου, σε ένα συγκεκριμένο χώρο.-

    Καλό ξημέρωμα Σαλογραία μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. abbi ευγενικέ φίλε μου
    Καλημέρα!

    Το πρόσθεσα το δεύτερο κείμενο του ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ περί ευγένειας, λίγο μετά που κάποιος εδώ μέσα..."μουρμούρισε" ότι δεν του άρεσε το πρώτο κείμενο.

    Είπα να βρω κάποιο συναφές, μήπως και τον ξεκουράσει τον διαμαρτυρηθέντα αδελφό, στο λογισμό του.

    Θα μπορούσαμε να μιλάμε ΧΡΟΝΙΑ για την ευγένεια!

    ;-)

    Κατά την προσωπική μου εκτίμηση αυτό το στοιχείο της εξωτερικής ευγενικής συμπεριφοράς αναδύεται ως δώρο θεόσδοτο, όταν υπαγορεύεται από το αγαθό ΚΙΝΗΤΡΟ της εν Κυρίω Ιησού, Αγάπης.

    Αλλιώς βέβαια καταντάει επικίνδυνη υποκρισία που καλύτερα και να έλειπε.

    Πέρα από την ευγένεια προς τρίτους και προς πελάτες π.χ. (εσύ που είσαι επιχειρηματίας γνωρίζεις την αναγκαιότητα...)

    για μένα αποτελεί ΣΩΤΗΡΙΑ η ευγένεια στις

    ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΖΎΓΩΝ

    ( ας δει αυτή τη σελίδα:

    http://salograia.blogspot.gr/2012/09/blog-post_4.html

    όποιος έχει λίγο χρόνο)

    για τις οποίες είχαμε και ανάρτηση με ενδιαφέροντα σχόλια.
    ;-)
    Εκεί, επικεντρώσαμε στις ερωτικές σχέσεις των συζύγων περισσότερο αλλά...πώς να προκύψει ερωτική σχέση όταν οι σύζυγοι γενικώς εκφράζονται ως κακότροποι, πικρόχολοι, βαριεστημένοι συγγενείς και αγενείς μεταξύ τους;

    Πραγματικά, αυτού του είδους την κοντόφθαλμη συμπεριφορά, ΔΕΝ την καταλαβαίνω.

    Η ίδια προτιμώ ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ να μαλλιοτραβηχτώ με έναν ξένο και άγνωστο που ΙΣΩΣ δεν θα τον ξαναδώ στη ζωή μου, παρά με τον άνθρωπο( γονιό, σύντροφο, παιδί) με τον οποίο ζω στο ίδιο σπίτι.

    Αν πω στους οικείους μου αρνητική κουβέντα, ή τους πληγώσω με τον ΤΡΟΠΟ μου, ΜΕΤΑ, μετά ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΩ.
    ΚΑΙ ΑΝ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΩ,
    ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΖΗΣΩ.

    ΧΩΡΙΣ ΑΓΑΠΗ Η ΖΩΗ μου φαίνεται, ΘΑΝΑΤΟΣ.
    ;-)

    Βεβαίως και προς τρίτους και μακρινούς,
    ο νόμος της θείας αγάπης, επιβάλλει, ΕΚΦΡΑΣΗ τρυφερότητας.

    Αλλά και προς το συντροφο ΚΥΡΙΟΤΑΤΑ, ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΙΣΤΟ ΧΡΕΟΣ.

    -"Όχι, άντε-άντε μανδάμ, τον πήραμε, τον δέσαμε το χριστιανό και με δυο τρία κουτσουβελάκια και μετά τον κάνουμε και ξερνάει το γάλα της μάνας του, από την αχαλίνωτη ψυχανάλυση και ...κουλτουριάρικη γκρίνια, αμάν και έλεος δηλαδή!

    Για έλα στη θέση του!
    ;-)

    Η ευγένεια όταν πηγάζει από ΠΡΟΑΙΡΕΣΗ αγαθή και διάθεση ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ, ΡΙΧΝΕΙ τις ΑΜΥΝΕΣ του απέναντι, βοηθάει στην ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ επικοινωνία και ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ.

    Αυτά τα λίγα προς το παρόν...

    Εύχομαι χαρά και αγάπη σε κάθε ηλεκτρονικό διαβάτη που θα περάσει σήμερα από αυτή τη σελίδα.

    Αbbi σ' ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Εμείς σ ευχαριστούμε Σαλογραία μας που δίνεις ευκαιρίες, να μαθαίνουμε νέα πράγματα, αλλά και να τακτοποιούμε τα πράγματα εντός μας ακόμη καλύτερα .

    Ποιός δεν επιθυμεί να κάθεται στην ουρά χωρίς το άγχος του υποκλοπής της θέσης του;
    Ποιός, να μην περιμένει ολόκληρα λεπτά μέχρι να βρεθεί κάποιος ''Ευρωπαίος'' να τον αφήσει να περάσει στο σταυροδρόμι;
    Ποιός, να μην εισπράττει μούτζες, βρισιές;

    Απ την άλλη πόσες φορές δεν νοιώσαμε όπως εσύ την παγερή ευγένεια να μας περιλούζει;
    Πόσες φορές, στη δουλειά μας με δικούς μας και αλλοδαπούς, δεν νοιώσαμε το χάος μεταξύ των ευγενικών προσφωνήσεων και γκριμάτσων και της ταυτόχρονα ανάλγητης, ή αήθους πρακτικής στις επαγγελματικές, ή και διαπροσωπικές σχέσεις;

    Αυτά τα τελευταία όμως, συμφωνώ απόλυτα, δεν αναιρούν την απέχθεια προς τον βαρβαρισμό, γιατί έτσι κι αλλιώς αυτός, δεν είναι το αντίδοτο στην υποκρισία, σίγουρα.

    Το αντίδοτο είναι η βίωση της ησυχαστικής ζωής της Ορθοδοξίας μας- πράγμα δύσκολο.

    Πως γίνεται να μην είναι αναπόφευκτα ευγενική ψυχή, εκείνη που ταπεινώνεται συνέχεια, που δεν ζητά για τον εαυτό της πράγματα, παρά πνεύμα μόνον κι έτσι γίνεται όλο και πιο χαμηλών τόνων;

    Για τους συζύγους, χτυπάς το καρφί στο πέταλο, ναι έτσι είναι και επαυξάνω.
    Και πάλι σαν εν Χριστώ ζωή, θα νοηθεί εκείνη που θα υπομένω τον-την σύζυγο και θα αγαπώ μονόπλευρα, δεν πειράζει- πράγμα πολύ δύσκολο.

    Να έχω το συνεχές γλυκύ αίσθημα της αφέσεως, σαν απώλεια εαυτού, να ζω δίνοντας και κλείνοντας τα μάτια και σε ακόμη χειρότερα απ αυτά, έτσι ζώντας στην αχλύ των πραγμάτων, με τα λυπημένα μάτια του νου από πάνω ψηλά, κοιτώντας να κλαίνε, γι αυτά που έκανα κι εγώ, γι αυτά που δεν έκανα τόσο καιρό με συνέπεια και για την έλλειψη πίστης, πως θα κρατήσω για πάντα, αυτό το άγγιγμα της επαναφοράς, στη ζεστή αμυδρή αίσθηση του Παραδείσου, όπως ήταν κι όπως είναι κι όπως πάντα θα είναι.

    Καλό ξημέρωμα στις ψυχές μας να χουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Πολύ χαριτωμένο κι ευχάριστο το πρώτο κείμενο.
    Όσο για το δεύτερο.. Σωστό.. Εν μέρει.
    Για να είμαστε ακριβέστεροι, άνετα είναι δυνατόν κάποιος να δείχνει μια στοιχειώδη απλή ευγένεια (του τύπου να περιμένει να πάρουν πρώτα οι διπλανοί του στο τραπέζι του εστιατορίου το πιάτο, πριν από αυτόν), αλλά ως χαρακτήρας, σε πραγματικά σημαντικά θέματα (κι όχι σε αυτά τα γελοιωδώς ασήμαντα) να είναι αρχιλαμόγιο του κερατά.
    Εγώ πάντως σχηματίζω πάρα πολύ αρνητική εικόνα για αυτούς που ανάβουν το τσιγάρο τους μέσα σε κλειστούς χώρους (ακόμα κι αν επιτρέπεται). Ακόμα κι αν έχουν την ευγένεια να ρωτήσουν τους διπλανούς τους για το αν τους ενοχλεί ο καπνός του τσιγάρου τους, και πάλι έχω αρνητική γνώμη. Ο περισσότερος κόσμος λέει από ευγένεια οτι δεν τον ενοχλεί ο καπνός των καπνιστών, όμως, αυτό δε σημαίνει οτι τους αξίζει να είναι παθητικοί καπνιστές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. @....
    ;-)Καλημέρες και ευχαριστώ πολύ για τις επιπλέον πλευρές του θέματος, που μας έδειξες φίλε επισκέπτη.

    Αν δεν έχεις διαβάσει την παλιότερη μου ανάρτηση για "ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΤΣΙΓΑΡΟ ΣΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ"
    ρίξε μια ματιά (είναι ΑΛΗΘΙΝΟ ΣΚΗΝΙΚΟ -ΜΟΝΟ ΑΛΗΘΙΝΕΣ εμπειρίες γράφω, δεν τα πάω καθόλου καλά με τα πεποιημένα.):

    http://salograia.blogspot.gr/2011/01/blog-post_31.html

    ίσως θα χαμογελάσεις.

    Θέλω να γράψω προσεχώς κάτι εδώ σε αυτό το μπλογκάκι και για μια γνωστή μου, ΖΗΤΙΑΝΑ, ΑΓΓΛΟΜΑΘΗ, ιταλικής καταγωγής, την Ντανιέλα

    (δεν ήξερε ελληνικά) που ζητιάνευε τα τελευταία χρόνια σε κεντρικούς δρόμους της Πάτρας-τελευταία την έχω χάσει και ανησυχώ, αν ξέρει κάποιος ας μου πει....

    Εκεί να δεις ΛΕΠΤΟΤΗΤΑ από τη Ντανιέλα και ευγένεια σχετικά με το κάπνισμα, "να σου φύγει το καφάσι" που λέγαμε μικροί!

    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή