"Θα ήθελα να αγαπήσω κάποιον.
Και το ν'αγαπάς είναι να φροντίζεις.
Θα ήθελα να φροντίζω κάποιον"
Αντώνιο Πόρτσια-Φωνές
Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012
Το δέντρο που έδινε (FILM)-το δέντρο που πληγώναμε
"Θα ήθελα να αγαπήσω κάποιον.
Και το ν'αγαπάς είναι να φροντίζεις.
Θα ήθελα να φροντίζω κάποιον"
Αντώνιο Πόρτσια-Φωνές
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Χμμμ... (Δηλωτικόν του προβληματισμού το επιφώνημα.) Με μπέρδεψε το βίντεο. Δεν κατάφερα να δω το ηθικό του δίδαγμα αν υπάρχει. Νοήματα ναι. Αλλά τι θέλει να πει ο ποιητής που λέμε, δεν το κατάλαβα. Ζητώ την βοήθεια του κοινού!
ΑπάντησηΔιαγραφήΉλος
Ήλε
ΑπάντησηΔιαγραφήείπαμε ότι από κάθε ιστοριούλα, έκαστος λαμβάνει Ο,ΤΙ ΠΡΟΑΙΡΕΤΑΙ...
:-)
Aσυνήθιστο και περίεργο στην αρχή ώσπου να καταλάβεις πως το νόημα στη ζωή είναι να δίνεις ό,τι έχεις με χαρά και αυτό μας το πιστοποιούν και τα δέντρα και όλη η φύση.Ευχαριστούμε, πολύ ωραίο αγαπητή Σαλογραία!Είναι γεγονός πως όταν δίνεις,σου επιστρέφει πίσω με τόκο.΄Τι δίνουμε δηλαδή που αφού όλα Δικά Του είναι,από τα Δικά Του δίνουμε.Αλλά αφού είναι Δικός Του,είναι και δικά μας.Καλό βράδυ!πην
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που έγραψε η Πηνελόπη, νομίζω ήταν το νόημα που ήθελε να δώσει το φιλμάκι. Ωστόσο, κάτι μου το χαλάει, μου το ακυρώνει, στον τρόπο με τον οποίο είναι δοσμένο. Σίγουρα πάντως έχει πολλές αναγνώσεις και όντως καθένας παίρνει ό,τι προαίρεται όπως είπες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉλος
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΉλε,
η εκλεκτή ψυχή, η Μικρασιάτικων ριζών, Πηνελόπη εκφράζεται κάνοντας αναγωγή θεολογική και η αγάπη της για το Θεό, τής εμπνέει την άγια ερμηνεία που δίνει.
Δεν νομίζω ότι η ιστορία η συγκεκριμένη ότι θέλει να πει αυτό.
Εδώ βλέπουμε ένα δέντρο με ΠΛΕΟΝΑΖΟΥΣΑ αγάπη που τα έδωσε όλα ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ, στο ΚΑΚΟμαθημένο παιδί, που όλο ζητούσε, απ'το δέντρο βοήθεια.
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΥΠΉΡΞΕ ένας ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ και μισός, όστις εθεράπευε μονίμως και διαρκώς ΜΟΝΟ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ, δια του Δέντρου, και ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ, για τυχούσα ανάγκη του έρημου, του φίλου και τροφοδότη του.
Αυτή η ιστορία νομίζω αναφέρεται σε ανθρώπους που αυτοθυσιάζονται για κάποιον
( παιδί, ή σύντροφο )
και στο ΤΕΛΟΣ,αφού το παιδί ή ο σύντροφος (σερνικός ή θηλυκός)
τους τα έχει ΑΡΠΑΞΕΙ ΟΛΑ, τότε ΠΟΛΥ ΚΥΝΙΚΑ,
ΤΟΝ ΦΤΥΝΟΥΝ .
Νομίζει Ο ΑΧΑΡΙΣΤΟΣ ότι αυτός ο άνθρωπος, που του πρόσφερε επί χρόνια, ότι ήταν ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΝΑ ΔΙΝΕΙ.
Αμ δε!
ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Ο Υ Δ Ε Ι Σ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ, για την ΠΑΡΑΜΙΚΡΟΤΕΡΗ ΑΓΑΘΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΘΕΣΗ και υποστήριξη.
Ούτε ΚΑΝ η μάνα που σε γέννησε.
Θα μπορούσε, ακόμα και η μάνα, θα είχε όλη την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, αν το ήθελε, να σε πετάξει σε σκουπιδοτενεκέ ή να σε πουλήσει για όργανα, ή να σε δώσει σε ίδρυμα.
Επέλεξε όμως με στοργή να σε μεγαλώσει, με μύριες θυσίες.
Οταν αυτό το κατανοήσουμε σε βάθος, τότε ΜΠΟΡΕΙ να πάψουμε να είμαστε τοσο μουλάρια όσο φαινόμαστε προς ΕΥΕΡΓΕΤΗ- πλησίον.
Ο δίδων, κατ αρχήν, ΔΕΝ ΕΧΕΙ υποχρέωσΗ να δώσει.
Όποιος δίνει από Αγάπη, δεν δίνει καταναγκαστικώς.
ΕΛΕΥΘΕΡΩΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ.
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΘΕΟ, ο καθένας μας, τυγχάνει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
ΝΑ Μ Η ΔΩΣΕΙ ΟΥΤΕ ΨΙΧΟΥΛΟ ενδιαφέροντος και υλικών αγαθών στον συνάνθρωπο.
Ο λαμβάνων όμως, ΕΧΕΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ και σε πλαίσια καθαρά ανθρώπινης κοινωνίας
(ακόμα και αν δεν πιστεύει στο Θεό ή στην άλλη ζωή)
να αντιπροσφέρει μια στοιχειώδη πράξη ευγνωμοσύνης, εφόσον επιθυμεί να είναι αντάξιος της Δωρεάς που του έγινε.
Δυστυχώς οι σημερινοί, νεότεροι λαμβάνοντες,
ΑΥΘΑΔΙΑΖΟΥΝ ΤΑ ΜΑΛΑ, βγάζουν μια γλωσσάρα δαιμονική και σφυρίζουν φιδίσια:
"Ναι, μου έδωσες, αλλά ...γούσταρες!
Και αφού γούσταρες, ΔΕΝ ΣΟΥ ΟΦΕΙΛΩ ΤΙΠΟΤΑ!"
Έχω ακούσει φοβερές ιστορίες του είδους όπου η ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ, προς γονείς, προς φίλους, προς πνευματικούς πατέρες και μητέρες, προς συντρόφους, προς Δασκάλους, χτυπάει τόσο κόκκινο που ΛΥΠΟΥΜΑΙ.
Θυμάμαι το Ευαγγέλιο που περιγράφει την ΚΑΚΙΑ και την ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ των ανθρώπων, που θα ζούν στα Εσχατα Χρόνια...σε αυτούς τους χρόνους είμαστε...
ΑΛΙΜΟΝΟ...
Ευχαριστώ για την απάντησή σου Σαλογραία μου, νομίζω αρχίζει και βγαίνει κάποια άκρη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ιστορία, ναι, είναι μια ιστορία προσφοράς και αυτοθυσίας τελικά. Εκείνο που με μπέρδευε, είναι ότι αρκετές φορές αναφέρεται στην ιστορία ότι το δέντρο λυπόταν. Άρα δε μου έβγαινε επακριβώς εκείνο που έγραψε η Πηνελόπη και το οποίο θεώρησα κι εγώ ότι είναι το μήνυμα που προσπαθεί να περάσει. Συμφωνώ μαζί σου ότι δεν είναι ακριβώς έτσι. Αυθαδιάζοντας κι εγώ σαν τους νεότερους που περιγράφεις, θεωρούσα ότι το δέντρο θα έπρεπε μόνο να χαίρεται. Όπως το είπες, γουστάρει να δίνει, άρα γιατί λυπάται; Αλλά τι είναι αυτό που θα υπαγόρευε μια τέτοια στάση; Τίποτα! Τίποτα δεν απαγορεύει σε εκείνον που θυσιάζεται, να νοιώθει λύπη για την αγνωμοσύνη -μη πω κατάντια- εκείνου που το μόνο που ξέρει είναι να ζητά προς ικανοποίηση του εγώ του και μόνο.
Ναι, τώρα επίσης καταλαβαίνω περισσότερο ακόμα την παραβολή του ασώτου. Την τόσο μεγάλη χαρά του πατέρα. Ήταν μεγάλη και η λύπη του, κάτι σαν και του δέντρου στην ιστορία.
Ωστόσο το τέλος της συγκεκριμένης ιστορίας, μου δημιουργεί ένα ακόμα ερώτημα μέσα μου. Άξιζε αυτό που έκανε το δέντρο; Ήταν σωστό; Η έκβαση μου αφήνει την αίσθηση ότι ο άνθρωπος παρέμεινε περισσότερο κούτσουρο από τη μηλιά. Μήπως τελικά του έκανε κακό η άνευ όρων αγάπη του δέντρου;
Ήλος
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗλε πολύ μου αρέσει η ερώτησή σου.
Και πρέπει να γράψουμε πολλά για να την εξαντλήσουμε την απάντηση.
Για τι ακριβώς θα μιλήσουμε;
Θα μιλήσουμε για σχέσεις γονέων παιδιών;
Για σχέσεις συζύγων;
Για σχέσεις Δασκάλων μαθητών;
Για σχέσεις φίλων;
Σε κάθε περίπτωση η απάντηση θα διαφέρει.
Δεν αντέχω άλλα δέντρα και φυτά!!! 5 ω΄ρες για σήμερα μου φτασαν!!!Σώνει!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣώνει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαχαχα!
Είπα, αδελφοί εν Κυρίω, μια και ξεκίνησα τη φυτολογία να το ολοκληρώσω το... Περιβόλι της Τρελής!
Το βίντεο με το παιδάκι που σώνει πουλάκια από την ξόβεργα είναι για μένα μια απίστευτα τρυφερή σκηνή από την ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΕΚΛΕΚΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
ΔΗΜΟΥ ΑΒΔΕΛΛΙΩΔΗ ΑΠΟ ΤΗ ΧΙΟ.
ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΘΕΟ ΜΕΣΑ ΤΟΥ!
ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΧΑΡΗ ΑΓΓΕΛΟΥ Η ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΤΟΥ ΦΩΝΗ ΚΑΙ ΑΦΗΓΗΣΗ.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ με τίτλο "Το ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΝΑΜΕ"
και όχι μόνον...
Πρωτίστως θα ζητήσω συγνώμη από τον φίλο –η μας που δε θα υπακούσω στην έκκληση να σταματήσω να ασχολούμαι με τα δέντρα και τα φυτά! Διάβασμα για εξετάσεις στην γεωπονική; Καλή επιτυχία εύχομαι. Ενασχόληση με τον κήπο ή το χωράφι; Καλή ξεκούραση τότε. Επίσης θα ζητήσω συγνώμη από όλους τους αναγνώστες για την επόμενη έκφραση, αλλά έφαγα σκάλωμα με την ιστοριούλα. Θεωρώ πως η ανάλυση της ιστορίας αυτής θα αποτελούσε μια ωραία εξάσκηση για μέλλοντες ψυχολόγους. Σίγουρα αποτελεί μια ωραία ευκαιρία για ανάλυση για εμένα πάντως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞεμπερδέματος συνέχεια λοιπόν καλή μου Σαλογραία. Η στάση της μηλιάς. Είναι σωστή η στάση της μηλιάς αναρωτήθηκα πιο πάνω και σου άρεσε η ερώτησή μου. Η απάντηση που θα δώσω, ίσως ξενίσει πολλούς. Η γνώμη μου είναι πως όχι. Και ας προχωρήσω στην αιτιολόγηση. Όπως είπαμε, η ιστορία μας δείχνει να μην ωφελείται τελικά το αγόρι από τις θυσίες και την αγάπη της μηλιάς. Παραμένει από αγόρι μέχρι γέρος, ένας άνθρωπος που κοιτάει να εξυπηρετήσει την εκάστοτε ανάγκη του, χωρίς να δείχνει να αναλογίζεται σε όλη του την πορεία τις ανάγκες του δέντρου, ή έστω να του ανταποδώσει κάτι από τα καλά που του παρέχει. Κι ούτε ένα ευχαριστώ που λέει και το άσμα που τραγουδάει η Καρέζη. Με μόνη εξαίρεση την σκηνή που είναι μικρός όπου στο τέλος αγκαλιάζει το δέντρο, δεν έχουμε καμία άλλη εκδήλωση ευγνωμοσύνης για αυτό που παίρνει.
Η μηλιά από την άλλη, από την αρχή μέχρι το τέλος, αποκαλεί τον άνθρωπο, αγόρι. Μοιάζει ανίκανη να δει την ηλικιακή έστω ωρίμανση του. Του δίνει, γιατί θέλει την παρέα του, γιατί δε θέλει να είναι μόνη και γιατί λέει ότι θέλει να είναι ευτυχισμένο κι εκείνο. Όσο είναι μαζί της το αγόρι, αυτή είναι ευτυχισμένη. Όταν φεύγει, αισθάνεται μοναξιά. Μοιάζει να έχει κολλήσει κατά κάποιο τρόπο σε εκείνη την αγκαλιά και την επαφή που είχε μαζί του όσο ήταν μικρό και να προσμένει να τη ζήσει και πάλι. Είναι τελικά ανιδιοτελής η προσφορά της ή είναι η ελπίδα ότι θα ξαναμπορέσουν να είναι οι δυο τους ευτυχισμένοι σαν κάποτε που υπαγορεύει τις πράξεις της; Σακατεύει τον εαυτό της προσφέροντάς τον, για να είναι ευτυχισμένο το αγόρι. Τελικά, κανείς από τους δυο τους δεν είναι ακριβώς ευτυχισμένος. Και η προσφορά της, δείχνει να μην έπιασε τόπο. Θα ήταν ίσως καλύτερο να μην ήθελε τόσο πολύ να είναι μονίμως ευτυχισμένο ένα αγόρι, που μοιάζει να αδιαφορεί για την ευτυχία εκείνου που του προσφέρει; Υπήρξε όφελος (εκτός από το υλικό για τον άνθρωπο) από την μεταξύ τους σχέση τελικά; Αλήθεια, πολύ θα ήθελα να ήξερα πως τα πήγε σαν οικογενειάρχης. :-)
Κάπου εδώ, δε μπορώ να μη κάνω μια σύγκριση. Με την αγάπη που μας δίνει ο Θεός. Είναι η αγάπη του Θεού ανιδιοτελής; Ναι. Είναι όμως και χωρίς όρους; Όχι. Το γιατί η αγάπη του Θεού δεν είναι χωρίς όρους, νομίζω το απαντάει ωραία η ιστορία. Γιατί κινδυνεύει υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις αυτή η χωρίς όρους αγάπη να μας βλάψει παρά να μας ωφελήσει. Και μιλώντας για ανθρώπους, κινδυνεύουν και αυτός που δίνει και αυτός που παίρνει.
Κοίτα πόσος προβληματισμός μπορεί να χωρέσει σε 5 λεπτά μιας απλής –φαινομενικά- ιστορίας...
Ήλος.
Προφανώς και δε ζητάω από κανένα να εγκαταλείψει τις επιθυμίες του. Έτυχε να μουν με κούραση μπόλικη γύρω από αυτά τα θέματα που μεταξύ σοβαρού κι αστείου έγραψα τα παραπάνω που εκφράζουν μόνο εμένα και τη συγκεκριμένη στιγμή. Τίποτα παραπάνω τίποτα παρακάτω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣεμινάριο 5 ωρών για τα φυτά, τις ασθένειες, την πρόληψη και την αντιμετώπιση μετά από κούραση της μέρας είναι πολλά. Ειδικά για άνθρωπο π αγαπά να ασχολείται με τα φυτά, έστω κι ερασιτεχνικά. Άλλωστε οι καλύτεροι επαγγελματίες είναι οι..ερασιτέχνες..
Είδες τα σταλμένα; Σ άρεσαν; Αναφέρομαι στην..ποιητική βραδιά..κλπ..
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπημένοι φίλοι σήμερα Κυριακή της Πεντηκοστής δεν είμαστε δα κι "ο Πίκος Απίκος" στον υπολογιστή, για Όνομααα!
Τώρα που... επαλουκώθημεν, ας γράψουμε και μεις σεμνά και ταπεινά τη γνώμη μας
(όλη η καταστροφή στον πλανήτη την σημερον από προσωπικές γνώμες έχει προκύψει...που σχολιάζει και κάποιος φίλτατος σε άλλη σελίδα)
Τι γράφεις ω ευφυές ΗΛΕ;
Ισχυρίζεσαι ότι ΔΕΝ είναι σωστή η στάση τής μηλιάς που σαν.... βούρλο (ωραίο αυτό...μηλιά σαν βούρλο χαχα...)
κάθισε και τα έδωσε ΟΛΑ στο κακομαθημένο της τερατάκι.
Θα συμφωνήσω μαζί σου, στους προβληματισμούς σου δηλαδή, σχετικά με τη μηλιά και το μικρό της αγόρι.
Καίρια σημασία για μένα, Ήλε, η επόμενή σου ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ:
"Είναι η αγάπη του Θεού για μας ανιδιοτελής;
Ναί.
Είναι όμως χωρίς όρους;
Οχι.
Το γιατί η αγάπη του Θεού ΔΕΝ είναι χωρίς όρους, νομίζω το απαντάει ωραία η ιστορία.
Γιατί κινδυνεύει υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις αυτή η χωρίς όρους αγάπη, να μας βλάψει παρά να μας ωφελήσει.
Και μιλώντας για ανθρώπους, κινδυνεύουν και αυτός που δίνει και αυτός που παίρνει.. "
...................................
Ήλε μου,
τα είπες όλα με λίγες σειρές.
Αν η προσφορά της ανιδιοτελούς αγάπης εκφράζεται χωρίς όρους από τη μεριά του προσφέροντος, πράγματι, μπορεί να βλάψει και αυτόν που δίνει και αυτόν που λαβαίνει.
Μεγάλη κουβέντα.
Προσωπικά,νομίζω ότι σε κάθε είδος δοσοληψίας, παραμένει σ χ ε τ ι κ ά ασφαλής ο άνθρωπος που προσφέρει ό,τι προσφέρει, ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑ, ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ...
Δηλαδή, δεν προσφέρω διότι...γουστάρω
(που θα έλεγε ο κάθε δικηγόρος του διαβόλου εσχάτως)...όοοοοχιιιι!
ΜΠΟΡΕΙ και να ΜΗ γουστάρω καθόοοοολου,πουλάκι μου...ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΟΝ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΗΣ...ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ..ΟΥΤΕ ΚΑΝ Η ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΟΣ ...ΠΟΥ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΕΝΣΤΙΚΤΟ.
... και δεν θα μου υπαγορεύσει ΚΑΝΕΝΑΣ ΈΞΩΘΕΝ το τι θα αισθανθώ σε κάθε σχέση και σε κάΘΕ επικοινωνιακή περίσταση.
Λοιπόν, όταν προσφέρει ο άνθρωπος,
ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ,
ΑΝ ΕΠΙΘΥΜΕΙ να αισθάνεται ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΣΦΑΛΗΣ
(διότι απόλυτη ασφάλεια ΔΕΝ υπάρχει ποτέ και πουθενά, ΑΣ ΤΟ ΤΟΝΙΖΟΥΜΕ...)
ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ,
ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ, και Μ Ο Ν Ο Ν ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ
ΤΗΝ ό π ο ι α αναγνώριση
(αν υπάρξει τέτοια ευλογία αναγνώρισης τέλοσπάντων)
(συνεχίζεται)
(συνέχεια από προηγούμενο σχόλιο)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕφόσον λοιπόν πράττω το καλό στο ΟΝΟΜΑ του Κυρίου
ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ,
αν μεν μου το αναγνωρίσει ο αδελφός, ΚΑΛΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ.
ΑΝ ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ,
ΑΝ ΜΕ ΦΤΥΣΕΙ ΚΙΟΛΑΣ ΚΑΙ
ΜΕ ΘΑΝΑΤΩΣΕΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣΑ
(συμβαίνει πιο συχνά από ο,τι φαντάζεται έκαστος αυτό το ποδοπάτημα της ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΛΛΕΙΨΗΣ ΠΑΝΤΟΣ ΣΕΒΑΣΜΟΥ, προς ευεργετούντες, τό εχω συναντήσει ΠΛΕΙΣΤΑΚΙΣ... )
τότε...ναι μεν, ανθρωπίνως και επειδή ΔΕΝ είμαι άγιος, θα λυπηθώ κάμποσο αλλά...θα το ξεπεράσω διότι θα ΈΧΩ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ότι από το Θεό θα εισπράξω την πληρωμή του κόπου μου και των αγαθών μου (υποθέτω) προθέσεων.
ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, περιστεράκια μου, τυγχάνει ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ, ΟΤΙ Ο Λ Α ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ και από ΑΥΤΗΝ ΕΔΩ τη ζωή.
ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΑ.
ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΚΑ.
ΚΑΘΕ ΠΡΑΞΗ ΜΑΣ, ΚΑΘΕ ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΚΑΘΕ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ ΜΑΣ, ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ Ε Ν Δ Ι Κ Ο Ν ΜΙΣΘΑΠΟΔΟΣΙΑΝ ΑΡΓΑ Ή ΓΡΗΓΟΡΑ.
Όσο πιο νωρίς το αντιληφθεί αυτό ο καθένας μας, τόσο θα ΠΡΟΦΥΛΑΞΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΤΟΥ από ΚΑΘΕ ΛΟΓΗΣ ΑΔΙΚΙΑ ΚΑΙ ΑΣΤΟΧΙΑ, δηλαδή από κάθε αμαρτία (στη
γλώσσα της Εκκλησίας).
Δυστυχώς οι άνθρωποι, όντες τέρατα εγώ-κεντρισμού, επαναλαμβάνουμε ΒΛΑΚΩΔΩΣ, ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ, επί δεκαετίες,
ΜΕΧΡΙ ΔΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΩΣ της ΑΡΝΗΤΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ, να τσουρουφλιστεί ΕΠΑΡΚΩΣ το νευρικό μας σύστημα (κάνει κάθε φορά "τζίζζζζ!" το ηλεκτροσόκ και ΠΟΝΑΕΙ ΠΟΛΥ το έρημο) και να
ΑΛΛΑΞΕΙ (ποτέ δεν είναι αργά όσο ζούμε...)
Η ΣΤΑΣΗ ΜΑΣ, ΜΕΤΑ ΛΟΓΟΥ ΓΝΩΣΕΩΣ, όπως ακριβώς αλλάζει η στάση εκείνου που ζεματίστηκε ακουμπώντας με το χέρι του τη φωτιά, (λόγω αφαιρεμάρας, κοινώς λόγω ...βλακείας...)
και το... κουλό του, στην φωτιά, ΕΚΤΟΤΕ, ΚΑΤΑΛΑΒΕ, και ΔΕΝ το ξανάπλωσε!
............
Ανων. φιλενάδα
;-)
όχι δεν τα είδα τα σταλμένα...
Ό,τι μου στέλνουν το βράδυ είμαι πολύ κουρασμένη και γω για να τα δω...και μέσα στον κατακλυσμό της ερχόμενης νέας πληροφορίας, μπορεί να τα ξεχάσω...
Αν θες να δω κάτι να μου το στέλνεις τα πρωινά, άντε ώς και το μεσημέρι...
Σ' ευχαριστώ..
Σαλογραία μου, ακριβώς το ίδιο επαναληπτικό ηλεκτροσόκ παθαίνουν από την κατεδάφιση των θεμελίων οι καϋμένοι άνθρωποι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Πεντηκοστή μας!
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑμήν Ήλε!
Μακάρι να μην εμποδίζουμε το Άγιο Πνεύμα. Μακάρι να μην αντιπίπτουμε Τω Αγίω Πνεύματι ...μακάρι να του επιτρέψουμε να μας Φωτίσει. Για καλό δικό μας!
Με το καλό να εορτάσουμε την αυριανή σπουδαία ημέρα της Ορθόδοξης Εκκλησίας...
Καλή μου Σαλογραία χρόνια πολλά και καλά σε όλους. Του Αγίου Πνεύματος σήμερα, και είθε όπως είπες να του επιτρέπουμε να μας φωτίζει, αλλά κι αν ακόμη δεν του επιτρέπουμε, είθε να μας δίνει χαστουκάκια φωτισμού να ανοίγουν τα μάτια της ψυχής μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ήμουν εγώ που έκανα το σχόλιο στις 3 Ιουνίου 2012 5:55 μ.μ., αλλά κάποιος άλλος αδερφός ή αδερφή.
Αυτό που έγραψα ότι δε θα υπακούσω στην έκκληση να ασχολούμαι με τα φυτά, είχε χιουμοριστικό χαρακτήρα. Δεν το εννοούσα κυριολεκτικά. Προφανώς υπήρξε ατυχής μάλλον η προσπάθειά μου και ζητώ συγνώμη αν δημιούργησα λάθος αίσθηση.
Με τα υπόλοιπα που αναφέρεις τώρα, συμφωνώ. Προσπαθώ μόνο να διαφοροποιούμαι σε ένα. Εκείνο που λες ότι "τότε...ναι μεν, ανθρωπίνως και επειδή ΔΕΝ είμαι άγιος, θα λυπηθώ κάμποσο αλλά...θα το ξεπεράσω διότι θα ΈΧΩ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ότι από το Θεό θα εισπράξω την πληρωμή του κόπου μου και των αγαθών μου (υποθέτω) προθέσεων."
Προσπαθώ -ξαναλέω- να βάζω μια τελεία μετά την λέξη πίστη, αφήνοντας έξω το υπόλοιπο της φράσης σου. Δηλαδή, θα το ξεπεράσω διότι θα έχω την ελπίδα και την αγάπη και την πίστη, στο Θεό. Με λίγα λόγια, αφήνω απ' έξω το θέμα πληρωμή. Αν έρθει, καλώς όρισε. Αν δεν έρθει, και πάλι καλώς δεν ήρθε. Για να μην την επέτρεψε ο Κύριος, κάτι θα ξέρει παραπάνω.
Όπως για τους αρχάριους μοναχούς ο φόβος της τιμωρίας, πολλές φορές τους σώζει και τους κρατάει στο σωστό δρόμο, έτσι και για εμάς τους απ' έξω, η σκέψη ότι ο Θεός θα ανταποδώσει την καλή μας πράξη, λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο. Έρχεται όμως η στιγμή, που τόσο ο μοναχός όσο και ο λαϊκός νομίζω, πρέπει να προχωρήσουν παραπέρα. Κι επειδή τα του μοναχού δεν τα γνωρίζω επαρκώς, θα πω για εμάς. Στην ουσία του, όσο χρήσιμο κι αν είναι έστω στα πρώτα βήματα της πνευματικής μας πορείας, να πιστεύουμε στην ανταπόδοση της καλής μας πράξης ή στάσης, στην ουσία του λέω, νομίζω αποτελεί ένα δεκανίκι. Το οποίο, όταν πια αρχίζουμε να μαθαίνουμε να περπατούμε χωρίς την ανάγκη του, ε μοιραία, πρέπει να το βάλουμε στην άκρη. Αν κάποιος καταφέρει να έχει όπως είπαμε την ελπίδα και την αγάπη και την πίστη στο Θεό, τότε λίγο θα έπρεπε να τον ενδιαφέρει η πληρωμή. Πληρώνεται ήδη με αμοιβή εκατονταπλάσια!
Ήλος
Ευλογημένε Ήλε
ΑπάντησηΔιαγραφήπου ευφραίνεσαι στην τάξη των Υιών
(καθώς μάλλον συνάγεται από τα γραφόμενά σου)
προσωπικώς ΓΕΡΑΣΑ ΣΩΜΑΤΙΚΩΣ,
καιΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΣ ΑΚΟΜΗ μυαλό ΔΕΝ ΈΒΑΛΑ.
Επειδή δεν έβαλα ακόμη μυαλό Αγιοπνευματικό, συνεχίζω να εξομολογούμαι τις βλακείες μου σε αυτό το μπλογκάκι και να κατατάσσω βεβαίως,
λίαν επιεικώς τον εαυτόν μου, στην πνευματική τάξη των δούλων.
Τα περί πνευματικής ανταμοιβής τα έγραψα ως παραδειγμα για κάποιους που κατατάσσουν εαυτούς εις την πνευματικήν τάξιν των Μισθωτών, κατά την καταχώριση που κάνει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος.
Για όποιους ανήκουν ΠΡΑΓΜΑΤΙ, στην τρίτη και υπερευλογημένη τάξη των Υιών
(με ΚΙΝΔΥΝΟ ΠΆΝΤΟΤΕ ΝΑ ΕΚΠΕΣΩΣΙΝ ΑΥΤΗΣ, όσον ζώσιν, δια τούτο , ΑΡΙΣΤΑ πράττουσα η Ορθόδοξη Εκκλησία ΟΥΔΕΝΑ ΚΑΤΑΤΑΣΣΕΙ εις την τάξιν των Αγίων, αν ΠΡΩΤΟΝ ΔΕΝ ΑΠΟΒΙΩΣΕΙ ΚΑΙ ΑΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ
Π Ρ Ω Τ Ο Σ ΑΥΤΟΣ, ΔΕΝ ΔΕΙΞΕΙ ΣΗΜΑΔΙΑ ΑΔΙΑΨΕΥΣΤΑ περί της αγιότητος του απελθόντος...)
το υπαρξιακό κλίμα, των Υιών ξαναλέω, είναι όπως το περιγράφεις.
Οι Υιοί, αναδεικνύονται ελεύθεροι πλέον από ΠΑΣΑΝ εμπάθειαν, προσκόλλησιν, ή απαίτησι εκ του πλησίον.
ΠΟΤΕ ΜΟΥ ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΑ ΝΑ ΔΙΑΝΟΗΘΩ,
ότι πλησίασα αυτό το υψηλότατο επίπεδο, όχι από ψευτοταπεινοφροσύνη, αλλά διότι τα ΓΕΓΟΝΟΤΑ με ΠΕΙΘΟΥΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΤΟ- όμως ΔΕΝ απογοητεύομαι.
Η Βασιλεία των Ουρανών χωράει κόσμο, από όλες τις τάξεις, ευτυχώς!
;-)
Καλή μου Σαλογραία, μη με τοποθετείς σε βάθρα που δεν είμαι συνηθισμένος να βρίσκομαι, διότι υπάρχει κίνδυνος ζάλης και καταβαράθρωσης! Τράμπα- τραμπαλίζομαι, πέφτω και ζαλίζομαι που λέει και η γνωστή φρασούλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔις ετόνισα, ότι ΠΡΟΣΠΑΘΩ να πράττω έτσι. Μακάρι και τρις-μακάρι να είχα όλα εκείνα που θα επέτρεπαν την επίσκεψη της Χάρης που ανυψώνει σε κλίμακα ανώτερη. Προσωπικά απέχω ακόμα και από το να βρίσκομαι έστω και πλησίον της κλίμακας αυτής, πόσο μάλλον να έχω ανέβει έστω κι ένα σκαλί της.
Προσπαθώ τονίζω και ξανατονίζω, μες την στραβωμάρα που με διακρίνει, να βλέπω τι είναι το σωστό, και χωρίς να το κατορθώνω πάντα, κάνω την προσπάθειά μου. Συχνά-πυκνά μάλιστα, πολύ συνειδητά πράττω το λάθος. Σου είχα πει παλιότερα, δεν έχω τυχαία επιλέξει το ψευδώνυμό μου.
Η αλήθεια είναι ότι ίσως χωρίς να πρέπει, μεταφέρω τη γνώση και τη γνώμη μου εδώ, καθότι δεν αρμόζει σε τυφλό να προσπαθεί να καθοδηγήσει άλλον. Αυτό που περισσότερο θα ήταν πρέπον θα ήταν να σιωπώ. Απευθύνομαι ωστόσο πιο πολύ σ' εκείνους, που σαν κι εμένα, προσπαθούν να βρουν έναν δρόμο. Έναν δρόμο που ξέρουμε ότι υπάρχει, έναν δρόμο που γνωρίζουμε ποιος είναι (Εγώ είμαι η Οδός...), ωστόσο καθένας για τους δικούς του λόγους, βρισκόμαστε ξεστρατισμένοι, χωρίς όμως να έχουμε απολέσει ακόμα την επιθυμία να αξιωθούμε να τον περπατήσουμε κάποτε.
Όλα ετούτα όπως είπες κι εσύ καλή μου Σαλογραία, όχι από ψευτοταπεινοφροσύνη, αλλά τα γεγονότα με πείθουν προς τούτο επίσης.
Ήλος
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΉλε μου εντάξει...αν ζαλίζεσαι να σε κατεβάσω πάραυτα από το βάθρο όπου σε ανέβασα στο προηγούμενο σχόλιο.
Μου αρκεί που διατυπώνεις αγαθές προθέσεις, όντας βέβαια και έξω από το χορό του Ησαϊα, χαχα τώρα, ΤΙ ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙΣ στην ΠΡΑΞΗ
(διότι το άλφα και το ωμέγα ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ Η ΠΡΑΞΗ
αυτό θα το δείξει Ο ΓΑΜΟΣ, ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ.
Μέχρι τότε, καλό είναι να ετοιμάζεται έκαστος και με ένα θεωρητικό οπλισμό και αγαθή προαίρεση...δεν θα επεκταθώ...κάπου πρέπει να σπεύσω...
;-)