Κυριακή 6 Μαρτίου 2011

Η περίπτωση του Δικαστή- το άρωμα της συγνώμης







Παραπονεμένο μου

Καλή Σαρακοστή να έχουμε και με κάθε ευλογία το Άγιο Πάσχα να εορτάσουμε...


Σαν σήμερα το απόγευμα -Κυριακή της Τυρινής- κάθε φορά, πηγαίνω με την καρδιά μου αιώνες σχεδόν, πίσω, στη μικρή παραθαλάσσια Μεσσηνιακή πόλη με το μεσαιωνική κάστρο, όπου έζησα "τα πρώτα μου χρόνια τ' αξέχαστα".

-Γιατί θυμάσαι -σαν σήμερα- εκείνη την πόλη;

-Επειδή την Κυριακή της Τυρινής, το απόγευμα, στο ναό της Ευαγγελίστριας, ο απλούς -πλην ευλαβέστατος- έγγαμος ιερέας, ο παπα Δημήτρης, έκανε τον Εσπερινό της Συγνώμης.

Δε θυμάμαι λέξη από τα τροπαράκια-ποτέ, εξάλλου, δεν είχα και την καλύτερη σχέση με τις καταβασίες -που λατρεύει ο αδερφός Παναγιώτης-πλην, εκείνο που μου άρεσε- χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το «γιατί» στον παιδικό μου εαυτό -ήταν που στο τέλος του Εσπερινού, οι παπάδες και λαϊκοί, αλληλοασπάζονταν και ζητούσαν «συγνώμη» ο ένας από τον άλλον.

Αυτή η εικόνα αποτυπώθηκε μέσα μου με το ανεξίτηλο χρώμα της κατάνυξης και σαν σήμερα, κάθε Κυριακή της Τυρινής, την ξαναβγάζω απ’ τα συρτάρια της μνήμης,και την κοιτάζω με τη νοσταλγία της ματιάς πάνω σε  φωτογραφία παμπάλαιη.

Αγνοούσα πλήρως, τότε, πόσο σημαντικό είναι, το να μπορεί ο άνθρωπος να συγχωρεί.

Ίσως, επειδή, συνεχώς συγχωρούσα, εκούσα-άκουσα

( στ’ άγια η ψυχούλα του μπαμπά, που -δια ροπάλου- με υποχρέωνε να συγχωρώ- αλίμονό μου αν δε συγχωρούσα, το ξύλο της χρονιάς μου θα έτρωγα- δεν το είχα δοκιμάσει, μόνο μια βαριά σφαλιάρα κάποτε- μου έφτανε το αστροπελέκι του θυμού στο γαλάζιο ματάκι του...)
δεν είχα νιώσει, τότε, λέω, πόσο δύσκολο ήταν το ζήτημα της συγνώμης...

-Τι λόγος ξέφυγε απ’ το έρκος των οδόντων σου, σαλογραιότατη και με καράφλιανες πάλι;

Συγχωρούσες-είπες- θέλοντας και μη θέλοντας;

Τρικυμία εν κρανίω, μου δημιούργησες!

- Α χαχαχα! Δε συνέλαβες τι εννοώ;

Εμ, πού να το ψυλλιαστείς- το καλομαθημένο μου, που «με το σεις και με το σας» της μοντέρνας παιδαγωγικής σ' ανέθρεψαν, για να μην πάθεις λέει, τραύμα, α χαχα...και έπαθες τα μύρια χειρότερα!

Δεν κατάλαβες, πώς ο μπαμπάς, με είχε εκπαιδεύσει ζορ- ζορινά να συγχωρώ;

Είναι πολυ απλό, περιστεράκι μου...

Πάρα πολύ απλό!

Στα έχω περιγράψει στις περασμένες αναρτήσεις..

Ήμουν, μεν μοναχοπαίδι-αποκτηθέν δια θαύματος του Αγίου Γεωργίου, και μην κοροϊδεύεις εσύ στη γωνια, σε βλέπω- αλλά με ανάθρεφαν με στρατιωτική πειθαρχία, σαν να είχαν, άλλα δεκαπέντε κουτσούβελα.

Που θα πεί:

-Όχι χατίρια, όχι παραχάιδεμα, όχι δικαιώματα!

Για να είμαι ακριβής, ούτε κάν ξέραμε -σε κείνο τον παλαιοζωϊκό αιώνα της πρώτης νιότης- τι σήμαινε δικαίωμα.

Ούτε θυγατρικό-υϊκό δικαίωμα, ούτε συζυγικό(της γυναίκας )ούτε εργασιακό, πολιτικό , ούτε θρησκευτικό δικαίωμα.

- Κοινώς μαύρα, φασιστικά μεσάνυχτα, σαλεμενότατη.

-Πες το κι έτσι.

Για την ακρίβεια ο μπαμπάς-στ'άγια η ψυχούλα του- ναι μεν γάβγιζε σα μαντρόσκυλο δίνοντας τις εντολές του- όποτε βρισκόταν σπίτι -ευτυχώς δε βρισκόταν συχνά- όμως ..συνάμα απαγόρευε και -δια ροπάλου- το κρέμασμα μούτρων- απ’ τη μεριά μου.

Ό,τι χαμός και να γινόταν στη οικογένεια, εγώ έπρεπε να χαμογελάω πάντα, σαν Φιλιππινέζα και να συγχωρώ -εκ των προτέρων- το οτιδήποτε, μα για Όνομααα!

Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι δεν θα συγχωρήσω-έστω επιφανειακά - το μαλλιοτράβηγμα το συζυγικό των γονέων μου, ή την κακή συμπεριφορά των δασκάλων μου, ή την –ενίοτε- κακή συμπεριφορά των συμμαθητών μου.

-Ξέρεις, αλήθεια, πότε συνειδητοποίησα -κάπως - ότι πολλοί άνθρωποι γύρω μου, έτσι και τους τσαλακώσεις στο παραμικρό τα συναισθήματα- με την καμία, δε συγχωρούν;

Όταν γύρω στα 25 μου, πρωτοείδα κάποια αισθηματικά-σε στιλ βίπερ Νόρα- έργα στην τυφλεόραση.

Εκεί έμεινα άναυδη, βλέποντας πόσο ψυχρά μούτρα η ηρωίδα κρέμαγε στον ήρωα, δι ασήμαντους -κατά την άποψή μου -λόγους...

Έμενα άναυδη, πώς -ενώ τον αγαπούσε π.χ. παλαβά, δεν του έδειχνε ούτε ψίχουλο απ' την αγάπη της, «για να μην το πάρει απάνω του», λέει, άκουσον άκουσον!

Απίστευτη παράνοια και χαζομάρα, μου φαινόταν τούτο το προσωπείο και αυτή η σκληρότητα...

Υπέφεραν  οι πρωταγωνιστές των έργων.

Υπέφερα, μέχρι δακρύων, και γω, που τους έβλεπα...όμως...αυτοί, έτσι ...επηρμένα, είχαν αποφασίσει να φέρονται, και... στα κομμάτια, στο γέρο διάολο, πήγαινε το ρομάντσο τους!

Νομίζω ότι τελικά το αμερικάνικο πνεύμα της Δύσης που λέν οι κουλτουριάρηδες-μακριά από μένα οι ...ψωριάρηδες-πρέπει να έχει σχέση και με αυτό το τουπέ στο εποικοινωνιακό ύφος, των εκατό καρδιναλίων...

Είναι το ίδιο ύφος που έχουν οι ψευτοαριστοκράτισσες πωλήτριες σε καταστήματα, προκειμένου να ψαρώνουν τους επαρχιώτες πελάτες, να τους πουλάν μούρη, παίρνοντας τα λεφτουδάκια τους, ευκολότερα...

-Κατάλαβα, κατάλαβα...μην πλατειάζεις και κουράζεται το χριστεπώνυμον και αντιχριστεπώνυμον που περνάει απ' αυτή τη σελίδα...

Και πού θέλεις να την οδηγήσεις τη βαλιτσα της αφήγησης περί συγνώμης;

Δεν κατάλαβα ακόμη...

-Για να πώ την αλήθεια...ούτε και γω έχω καταλάβει...

Όταν διαλέγω ένα θέμα, αρχίζω την πληκτρολόγηση και όπου με βγάλει η χάλαση του συνειρμού, εκεί κατευθύνομαι...

.......................................

Τελικά απ’ τις πολλές αιωρούμενες εντός του εγκεφάλου μου αληθινές ιστορίες

(διότι ψεύτικες αδυνατώ να δημιουργήσω, δε διαθέτω  το τάλαντο) θα σου μία, σχετικά πρόσφατη.

Μου την αφηγήθηκε η φίλη μου η Γεωργία και ξετυλίχτηκε με ήρωες την ίδια και μια γειτόνισσά της, κυρία της καλής Πατρινής κοινωνίας.

Η κυρία της καλής Πατρινής κοινωνίας, είχε ένα μοναχοπαίδι.

Όταν ήρθε, η χαρούμενη ώρα, να παντρευτεί το μοναχοπαίδι- η μητέρα του, συναντώντας τη φίλη μου τη Γεωργία, την κάλεσε στο γάμο- θα γινόταν στον τάδε ναό της Πάτρας, με όλη την καλή κοινωνία παρούσα βεβαίως- λέγοντας:

-Γεωργία μου, θα χαρώ να έρθεις στο γάμο... να έρθεις εσύ και το κοριτσάκι σου, μόνο...
(Το κοριτσάκι ήταν  νέα, στα καλύτερά της...)

Στη φίλη μου, η πρόσκληση αντήχησε κάπως παράξενη, διότι είχε άλλα δυο τέκνα.

Όμως, αφού η πρόσκληση για το ναό, τονίστηκε ότι ήταν μόνον για δυο άτομα από όλη την οικογένεια, πήρε την  εν λόγω κόρη,  πήγε στο γάμο, και όλα καλά και ωραία- η απορία όμως της έμεινε...

-Γιατί αυτό το είδος της πρόσκλησης;

-Γιατί δεν κάλεσε όλη την οικογένεια στην εκκλησία και κάλεσε τα δύο άτομα;
Δεν μιλάμε για το τραπέζι του γάμου.

Μιλάμε για την παρουσία τους στο ναό, μόνον.

Τσιγκουνεύτηκε, η κυρία γειτόνισσα, τις μπομπονιέρες;

Ούτε κατά διάνοιαν.

Λεφτά, τότε υπήρχαν, που είπε και ο Γιώργος. Λεφτά με τη σέσουλα.

.............................................................

Το μοναχοπαίδι της γειτόνισσας, πρόκοψε, έγινε δικαστής.

Παντρεύτηκε, απέκτησε και ένα παιδάκι.

Δυστυχώς, με τον έγγαμο βίο, άρχισαν τα γνωστά –άγνωστα προβλήματα με το έτερον ήμισι.

Ένα κενό, μια μεταγαμιαία μοναξιά, προέκυψε, και ο δικαστής, άρχισε να το γεμίζει-κατά τα ειωθότα- τρώγοντας.

Μπριζόλα πάνω στη μπριζόλα, εκμέκ πάνω στο εκμέκ, μπύρα πάνω στη μπύρα, ήρθε, ο δικαστής  και έγινε Πάγκαλος στη θέση του Πάγκαλου.

Δε θα σου φανεί περίεργο, αν σου πω, ότι ο καλός άνθρωπος αυτός, απ’ τα μυστικά βάσανα του γάμου, τις ατέλειωτες δικογραφίες και απ’ την πολυφαγία, ένα πρωί, πήγε σκαστός στον άλλο κόσμο, ακριβώς, επάνω στην εθνική οδό, Πύργου –Πατρών- ο Κύριος τον ανέπαυσε...

Έπεσε μέγας θρήνος, το κατανοείς.

Ήταν μοναχοπαίδι.

Ήταν δικαστής.

Κόσμος πολύς στην κηδεία.

Στις κηδείες δε σε καλούν- το έμαθα μεγαλώνοντας.

Αν θες πάς- αν το μάθεις εγκαίρως.

Τις επόμενες λίγες μέρες, μετά το τραγικό γεγονός,  η μητέρα του αποβιώσαντος, συνάντησε τη φιλενάδα μου.

Μόλις την είδε, την πήραν τα κλάματα.

Με ραγισμένη φωνή, της μίλησε:

-Γεωργία θέλω να σου ζητήσω συγνώμη!

Τα έχασε η φίλη μου η Γεωργία.

-Για ποιο πράγμα να μου ζητήσετε συγνώμη κυρία τάδε μου;

Δεν μου κάνατε, ποτέ κανένα κακό από όσο γνωρίζω.

-Και όμως Γεωργία.

Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη, γιατί κάποτε με τη σκέψη μου, σε αδίκησα...

Εκεί τα έχασε εντελώς η φίλη.

Την κοίταξε με απορία τεράστια. Η άλλη, πνιγμένη στα δάκρυα, συνέχισε:

-Θυμάσαι Γεωργία τότε που παντρευόταν ο γιος και σας κάλεσα στο γάμο;

-Θυμάμαι.

-Θυμάσαι που σου τόνισα να έρθετε στο ναό, μόνο εσύ και η ωραία θυγατέρα σου;

-Θυμάμαι.

-Ξέρεις, γιατί, Γεωργία, σου έκανα την πρόσκληση, τονίζοντας έτσι το θέμα;

-Πού να ξέρω; ψέλλισε με αμηχανία φοβερή, η γυναίκα.

-Λοιπόν, Γεωργία, επέμεινα να έρθετε στη χαρά του παιδιού μου, μόνο εσύ και η  κόρη, διότι...φοβήθηκα μήπως, ερχόμενη, έφερνες στο ναό και το άλλο παιδί- εκείνο με το πρόβλημα της οριακής νοημοσύνης...

Φοβήθηκα ότι αν θα σας έβλεπε η καλή κοινωνία οτι θα με αποδοκίμαζε- που θα είχα ανάμεσα στους καλεσμένους και ένα πρόσωπο- άτομο με ειδικές ανάγκες ας πούμε...γι αυτό δεν το ήθελα εκείνο το παιδί σου, στη χαρά του παιδιού μου, Γεωργία!

Γι αυτό επέμεινα να είσαι μόνο εσύ και η εξαιρετική   κόρη σου

(η άλλη ωραία κόρη έλειπε εκείνον τον καιρό απ’την Πάτρα)

Περιττό, να πώ ότι η καλή φίλη μου, είχε απομείνει εμβρόντητη,  δεχόμενη  την απροσδόκητη εξομολόγηση της γειτόνισσας...

Εκείνη, συντετριμμένη και ταπεινωμένη, συνέχισε:

-Λοιπόν, Γεωργία, δέκα χρόνια μετά το γάμο, τις προάλλες, τη μέρα της κηδείας του γιού μου, ανάμεσα στους δεκάδες που ήρθαν στην Εκκλησία και με συλλυπούνταν
ήρθε και αυτό το παιδί σου,  αυτό το υπέροχο πλάσμα που -εγώ η ανόητη-
στο γάμο του γιού μου, το σνόμπαρα και αρνήθηκα να  καλέσω.

Έπεσε, το παλικάρι σου, στην αγκαλιά μου, με όλη του την αγάπη, με όλη του την ατέλειωτη καλωσύνη, με όλη την αθωότητα, με φίλησε ζεστά και μου είπε με τρυφερότητα:

-Μη στενοχωριέστε κυρία Μ. που πέθανε ο γιος σας...

Τώρα είναι στον Παράδεισο του Θεού, είναι καλά εκεί που βρίσκεται, ο Θεός τον φροντίζει, είναι χαρούμενος!

Αυτά είπε, εκείνη την τραγική φοβερή και τραγική στιγμή, ο καλός ο γιος σου, Γεωργία.

Και ο λόγος του, ακούμπησε σα βάλσαμο την καρδιά μου.

Σαν να μου μίλησε ο Θεός ο ίδιος.

Ξαφνικά ένιωσα ένα φως μέσα μου.

Ξαφνικά κατάλαβα...

Γι αυτό, καλή μου Γεωργία, για εκείνη μου την περιφρονητική σκέψη, για εκείνη μου την κακή διάθεση -την καλά κρυμμένη μέσα μου, εδώ και δέκα χρόνια- τότε που σας καλούσα στο γάμο του παιδιού μου και σας μείωνα, σας απέρριπτα-

επιθυμώ  αυτή τη στιγμή να σου ζητήσω, με όλη μου την καρδιά, με όλη μου την ψυχή, πολύ ταπεινά...

να  με συχωρέσεις!
............................................................................

Η φίλη μου η Γεωργία- ο μεγάλος ο ήρωας- αγαπημένο μου,  έγινε χώμα -βρεγμένο από ασημένια  βροχούλα  της Άνοιξης.

Και τα λυτρωτικά κλάματα και των δυο αγκαλιασμένων, πονεμένων μητέρων, δεν περιγράφονται.

Απερίγραπτη η  θεραπευτική, μυστική, παιδαγωγική ενέργεια του Παρακλήτου Πνεύματος,  η μυστική δύναμη, της εν Κυρίω Ιησού, Συγνώμης...
.....................................

Σαλογραία

33 σχόλια:

  1. !
    Όντως έγιναν αυτά τα πράγματα στην ιστορία αυτή με την κυρία Γεωργία και την άλλη κυρία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΕΡΑ ΓΙΑ ΠΕΡΑ..

    ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΜΕΝΗ μου το περιέγραφε η φίλη μου η Γεωργία...

    Αν θες σου δίνω διευθύνσεις τηλέφωνα, ονόματα, να πας να το επιβεβαιώσεις αγαπημένο μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @1::16
    :-)
    ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΜΕ ΤΑ ΘΑΥΜΑΣΤΙΚΑ ΣΟΥ.
    ΚΑΙ ΓΩ ΕΜΕΙΝΑ ΜΕ ΑΝΟΙΧΤΟ ΣΤΟΜΑ ΟΤΑΝ ΤΟ ΑΚΟΥΣΑ.
    ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σαλογραία μας ,
    ποιά είναι τούτη η Άγια Αγγελική φωνή;
    Μήπως του μακαριστού πατρός Antony Bloom;
    Μπαίνοντας στο μπλογκ της Αγίας Ζώνης βρήκα μόνο δικά του κείμενα για την Κυριακή αυτή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Oute greeklish den mporw na grapsw...
    SyNGLONISTIKO...SyNGLONISTIKo...SyNGLONISTIKO......
    eimai amea (exw paralush anw k katw akrwn) kai 3erw...

    3erw thn aporipsh...
    Alla o 8eos einai to kati allo...(pou na brw ta logia..!)

    Basilikh

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το Κείμενο είναι Διδακτικό.Άξιζε που το Έβαλες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αγαπητή Σαλογραία.
    Καλή και ευλογημένη και αγωνιστική Σαρακοστή.
    Το κείμενό σου αυτό ήταν για μένα ότι το καλύτερο για εισαγωγή στην περίοδο αυτή.
    Το «άρωμα της Συγνώμης» το απόλαυσα.
    Εύχου και εσύ υπέρ εμού. Ο αγώνας είναι δύσκολος. Αν και πατρινός το «κρατώ μανιάτικο».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. δυστυχως εχω βιωσει κατι αναλογο......!!!
    δοξα τω Θεω που καθε μερα μας κλαδευει και μας λαμπικαρει και ας μη το θελουμε συνειδητα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλημέρα και καλή Σαρακοστή σε όλους Ενα πετραδάκι να βάλλω μικρό μια που αναφερθήκατε στον Anthony Bloom (σχόλιο).Στο βιβλίο του ¨Στο φως της κρίσης του Θεού¨ έχει ένα επίκαιρο αφιέρωμα στην Κυριακή της συγχώρησης.Ειναι 'ομορφο αν και η θεωρία όταν πάει να γίνει πράξη δυσκολεύει πολύ. Μακρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αγαπημένα μου
    Καλή Σαρακοστή και Καλό Πάσχα να έχουμε.

    Ναι, στο τελευταίο βίντεο είναι ο Αντονυ Μπουμ...

    Μακρίνα, Μήτσο,Αναστάσιε,Ανώνυμε, Λάμπρο,Basilikh
    το θέμα της συγνώμης είναι οδός πάλης μακράς για όλους μας...

    Η συγνώμη οικοδομεί την αγάπη στην π ρ ά ξ η ...

    Δύσκολο, πλην...δεν το πετυχαίνουμε μόνοι μας.
    Άλλος πολεμάει για χάρη μας... και μας ελευθερώνει...

    Αρκεί να Του το ζητήσουμε με επιμονή και με θέρμη και το Δώρο θα μας το δώσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αγαπητή Σαλογραία,

    Καλή Σαρακοστή σε όλους.

    Θαυμαστή η ιστορία που περιέγραψες. Μου έφερε στο νου τον λόγο του Κυρίου: (Κατά Ιωάννην 5:17) "...ο πατήρ μου έως άρτι εργάζεται, καγώ εργάζομαι..."

    Η φίλη σου Σαλογραία, (η Γεωργία), έγινε συνεργός του Θεού, ανεχόμενη την προσβολή της κυρίας. Προσέξτε τι καρπό φέρνει η ανοχή, και μετά από τόσο καιρό. Ευλογημένη η υπακοή και η ταπείνωση. Διαλύει τις μηχανές του εξαποδώ.

    Επίτρεψέ μου να γράψω το τρίτο τροπάριο του όρθρου των Κυριακών του Τριωδίου που ψάλλεται στον όρθρο αντί των "ταις των Αποστόλων πρεσβείες.."

    "Τα πλήθη των πεπραγμένων μοι δεινών εννοών ο τάλας
    (φέρνοντας ο ταλαίπωρος στο νου το πλήθος των αμαρτιών μου)

    τρέμω την φοβεράν ημέρα της κρίσεως

    αλλά θαρρών εις (παίρνοντας θάρρος από) το έλεος της ευσπλαγχνίας σου

    ως ο Δαυΐδ βοώ σοι

    Ελέησόν με ο Θεός, κατά το μέγα σου έλεος."

    χμ, να γράψω και έναν αναβαθμό του πλαγ. δ΄;

    "Η καρδία μου τω φόβω σου σκεπέσθω, ταπεινοφρονούσα
    (ας ταπεινοφρονεί η καρδιά μου κάτω από την σκέπη του φόβου Σου)

    μη υψωθείσα αποπέσει, εκ σου Παντοικτίρμων"
    (μην τυχόν υπερηφανευθεί και πέσει από Εσένα που όλους τους συμπονάς)

    Καλή δύναμη σε όλους!

    Παναγιώτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αγαπητή Σαλογραία,

    το βιντεάκι το "κόβει" λίγο το καρέ της σελίδας και δεν φαίνονται δεξιά τα γράμματα.

    Παναγιώτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Πολύ πολύ ενδιαφέρουσα η διήγηση όπως όλες οι αληθινές ιστορία και είναι διδαχή συγνώμης. Ο Θεός βρίσκει πολύ περίεργους τρόπους να μας απαντάει σε θέματα που έχουν τεθεί μέσα μας, έστω και μετά από χρόνια..
    Εγώ χρειαζόμουν να διαβάσω αυτή την ιστορία.
    Σ ευχαριστώ!

    Καλή Σαρακοστή Σαλογραία μου και Ειρήνη στην ψυχή μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ρεγγίνα μου
    επικοινωνούμε!
    ;-)
    Τώρα μόλις σου άφησα μηνυματάκι στις σελίδες σου.
    Καλή Σαρακοστή, αγαπημένο μου...
    Είθε ο Κύριος να μου δώσει την ευαισθησία της
    Μετα-νοίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Και σε μένα! Να μην κρίνω όσο κρίνω και κατα-κρίνω..κι έχει όλο αυτό ένα ένδυμα σωστού και δίκαιου κι όμως, παρόλα αυτά...το ξέρω οτι ΔΕΝ πρέπει! Γράψε κάτι για την Κρίση και Κατάκριση..

    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Διδακτικότατη ἡ ἱστορία. (πάντα χρειαζόμαστε διδαχές, ἀπλές, καί παραστατικά δοσμένες)
    Καλή σαρακοστή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αγαπητη αδερφη, και σε ολους τους φιλους του μπλογκ, ευχωμε μια Καρποφορα Σαρακοστη.

    ....................

    >Η πνευματική πορεία δεν είναι μια γραμμική, προοδευτική πορεία προς τη θέωση. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένα, διαφοροποιημένα, διαδοχικά πνευματικά στάδια που οδηγούν στην αγιότητα. Αλλά μια ατέρμονη, προσωπική δυναμική, εξελικτική, σταυροαναστάσιμη διαδικασία η οποία χαρακτηρίζεται από παλινδρομήσεις, οπισθοχωρήσεις, κρίσεις, στασιμότητες, παλινδρομήσεις, νίκες, ήττες, επιτυχίες και αποτυχίες .
    Αυξάνουμε σε αυτογνωσία και συνειδητοποιούμε ότι αυτό που κάποτε νομίζαμε αρετή ήταν αμαρτία. Αυτό που νομίζαμε ότι προσφέραμε στο Θεό υπηρετούσε μόνο τις ατομικές μας ανάγκες. Η ωριμότητα του χθες αποκαλύπτεται ως η ανωριμότητα του σήμερα. Η αρετή του χθες ως η αμαρτία του σήμερα.
    Με τα χρόνια καταλαβαίνουμε ότι οι ατομικές μας προσπάθειες δεν μας σώζουν. Απλά αποκαλύπτουν το μέγεθος της αδυναμίας μας. Οι εξαντλητικές αποτυχίες, μας προετοιμάζουν για να καταθέσουμε συντετριμμένο τον εαυτό μας στον Χριστό. Να εγκαταλείψουμε τις προσδοκίες μας στην πρόνοια της Αγάπης του. Να Του επιτρέψουμε να μας κάνει ότι θέλει, όπως θέλει..

    Ο αγιασμός δεν είναι του θέλοντος και του τρέχοντος αλλά του ελεούντος Θεού.

    Tου Νικητα Καυκιου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Αγαπημένα μου ας κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα.
    Σας ευχαριστώ όλους, για την ενίσχυση...
    Καλό βράδυ...

    "Μεθ'ημών ο Θεός, γνώτε έθνη και ηττάσθε, ότι μεθ'ημών ο Θεός"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Μου αρέσει που και οι εικόνες που βάζεις έχουν σχέση με το θέμα που αναπτύσσεις! Παρατήρησες ότι στον πίνακα που έβαλες , στα δεξιά του δέντρου , κάτω από το μεγάλο κλαδί σχηματίζεται ένα πρόσωπο του οποίου η έκφραση είναι σα να ζητά συγχώρεση; Προφανώς και δεν είναι τυχαία η επιλογή του πίνακα.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Γρηγόρης Ζαγοραίος8 Μαρτίου 2011 στις 8:58 π.μ.

    Καλή Σαρακοστή χρυσαφένια μου...
    Εμείς σαν άνθρωποι κάνουμε το κατα δύναμιν, το ανθρώπινο και ο Μεγαλοδύναμος βάζει το πολύ Έλεός Του και τελειοποιεί τις αδύναμες προσπάθειές μας...
    Εμείς τηρούμε μικρή νηστεία, συμμετοχή στις μακρές εκκλησιαστικές ακολουθίες και "αποχή των κακών" και χωρίς να το καταλαβαίνουμε συντελείται μέσα μας μυστική αλλοίωση που το Πάσχα μας βρίσκει εντελώς διαφορετικούς απ΄ότι μας παρέλαβε η Νηστεία!
    Πολλοί φίλοι μοναχοί και μοναχές μου έχουν εκμυστηρευτεί πως με λαχτάρα περιμένουν την Μεγάλη Τεσσαρακοστή κι εγώ προσωπικά ομολογώ πως μόνον αυτήν την περίοδο απ`όλο το έτος "αισθάνομαι" χριστιανός!
    Η συγνώμη απαιτεί ταπείνωση και δόξα τω Θεώ, τα φέρνει έτσι η ζωή, ώστε όλοι λίγο - πολύ να πάρουμε το μάθημά μας...
    Δυστυχώς αυτά δεν μαθαίνονται θεωρητικά από βιβλία και διδασκαλίες, αλλά από "παθήματα" τα οποία είναι τις περισσότερες φορές επώδυνα...
    Αλλά ας έχει Δόξα ο Φιλάνθρωπος Θεός που δεν φείδεται της παιδαγωγικής Του ράβδου, προκειμένου να ανακαλέσει το πλάσμα Του!
    Εύχομαι να χαρίσει σε όλους μας ο Κύριος την καλή μετάνοια και συναίσθηση της πενιχρής και αξιοθρήνητης κατάστασής μας, ώστε να πονέσουμε και τον διπλανό μας ως ομοιοπαθή και να βαστάσουμε τον καύσωνα του παρόντος απατηλού αιώνος. Αμήν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Κατ αρχάς καλημέρα και ευλογημένη να ναι, όπως θέλουμε να ναι κάθε μέρα.
    Λοιπόν, κάποιος μου επέστησε την προσοχή στο δέντρο πάνω πάνω, εδώ στην συγκεκριμένη καταχώρηση πως κάτω και δεξιά, ο καλλιτέχνης, μάλλον εκουσίως, φιλοτέχνησε ένα εξαιρετικό πρόσωπο, χρησιμοποιώντας τα μικρά προεξέχοντα κλαράκια για την δημιουργία του προσώπου και ένα μεγαλύτερο από πάνω του, για την δημιουργία της κεφαλής και των μαλλιών.
    Σαλογραία μας πες μας να θες, ποιανού είναι το ωραίο αυτό εργάκι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Γρηγόρης Ζαγοραίος8 Μαρτίου 2011 στις 11:11 π.μ.

    Δεν είναι ένα, αλλά δύο τα πρόσωπα, ανδρός από αριστερά και γυναικός από δεξιά και προσεγγίζουν με αγαπητική διάθεση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Καλημέρα

    σε όλους τους αγωνιστές της Πίστεως και Καλή Σαρακοστή να έχουμε.

    Χαίρομαι που σας άρεσε η πάνω εικόνα με τα δυο πρόσωπα που σχηματίζονται -δεξιά και αριστερά απ' τα κλαριά του δέντρου- και φαίνονται σαν να είναι ασκούν τη διαλεκτική της συγνώμης.

    Εντελώς "τυχαία"προέκυψε η επιλογή της, δεν θυμάμαι πια πού τη βρήκα ουτε αν υπήρχε όνομα καλλιτέχνη. Επάνω της δε βλέπω να γράφει κάτι.
    Δεν ξέρω πώς μπορούμε να μάθουμε.
    Μου άρεσε και μένα ιδιαίτερα.

    Γρηγόρη
    τα έγραψες Ορθόδοξα και ορθό-σωστα.
    ;-)
    Ευχαριστώ εκ καρδίας!
    Την υπεραγαπώ και γω αυτή την περίοδο της προετοιμασίας για το Πάσχα την μεθυσμένη από τα αρώματα της ελληνικής φύσης, την ποτισμένη από την αναζήτηση της Μετα-νοίας.

    Η Κυρία Θεοτόκος ας στερεώνει εκάστη ψυχή και ας καθοδηγεί.
    Νομίζω ότι η μόνη αληθινή μάθηση είναι εκείνη που μετατρέπεται σε...πάθηση εκ της εμπειρίας είτε της ημετέρας, είτε των διπλανών μας...

    Γι αυτό αγαπώ, τις -απλές, αληθινές, συγκλονιστικές στη λεπτομέρειά τους, την φαινομενικά αθέατη-ιστορίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. H συγχώρεση μια αληθινή ιστορία :http://fdathanasiou.wordpress.com/2011/03/06/%ce%b7-%cf%83%cf%85%ce%b3%cf%87%cf%8e%cf%81%ce%b7%cf%83%ce%b7-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%b1%ce%bb%ce%b7%ce%b8%ce%b9%ce%bd%ce%ae-%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%af%ce%b1/
    Αξίζει να τη διαβάσετε , από το εξαιρετικό βιβλίο 'Ασκητές μέσα στον κόσμο' Τόμος Α΄.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Αγαπητή Σαλογραία,

    μπορούμε άραγε να ρωτήσουμε περισσότερα για την παρέμβαση του Αγ. Γεωργίου;

    Να γράψω ένα από τα στιχηρά Δεσποτικά του εσπερινού της Κυριακής (πλ. δ΄) που ταιριάζει;

    (προσόμοιο: Ώ του παραδόξου θαύματος)

    "Ώ πως διάγω αμέριμνος! τον της ζωής μου καιρόν,

    μετεώρως παρέρχομαι,μη εις νουν βαλλόμενος,

    τας πολλάς αμαρτίας μου,

    μη του θανάτου, την φοβεράν απειλήν,

    και της ετάσεως, (=εξετάσεως) το αδέκαστον!

    ώ, τις με ρύσεται, πυρός αιωνίζοντος,

    ει μη Θεέ, μόνε υπεράγαθε,

    συ οικτειρήσεις με."


    Ευλογείτε!

    Παναγιώτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Παναγιώτη
    ρίξε ματιά στην παλιότερη ανάρτηση της Σαλογραίας
    για τον Άγιο Γεώργιο

    http://salograia.blogspot.com/2010/05/blog-post_10.html

    (υπάρχει σχετική και για τον Αγιάννη το Ρώσο... για την ακρίβεια δυο αναφορές στον Αγιάννη το Ρώσο, ή μία έχει σχέση με τους υπεραγωγούς, ψάξε στο γκουγκλ θα στο δώσει)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. χμ, ...τώρα σε βλέπω αλλιώς...

    πήρα και απάντηση για τον κόπο που κάνεις να κρατάς την σελίδα...

    έχεις διαβάσει βέβαια το "παν άρσεν, μήτραν διανοίγον, άγιον Θεώ", αλλά εδώ ο Αη-Γιώργης με την παρρησία του στον Θεό, έδωσε κορίτσι... (οι Άγιοι γνωρίζουν τι είναι στο τέλος καλό...)

    Σε άλλη ευκαιρία θα σου πω, πως η Αγ Βαρβάρα οφθαλμοφανώς παρουσιάστηκε και έκανε καλά την 3ετή αδελφή μου από βαρύ παράτυφο πριν 50 τόσα χρόνια...

    Για τον Άγιο Γιάννη τον Ρώσο δεν κατάλαβα...

    Τί να πω, με εντυπωσίασες. Να ρωτήσω, μετά από αυτό δεν σε τάξανε;

    Συγχώρεσέ με...

    Παναγιώτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Είδα και άκουσα, ξανά και ξανά τον λόγο του Γέροντα Αντωνίου στο βιντεάκι που ανάρτησες ευλογημένη Σαλογραία...

    Τί μπορεί να πεί κανείς για τέτοια ταπείνωση...

    Μου φέρνει στο νου μία φράση του ευαγγελίου που με κάνει κομμάτια...

    (κατά Ματθαίον 11:29) "...και μάθετε απ΄εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία..."

    Δεν την αντέχω αγαπητή μου Σαλογραία τέτοια πρόταση...

    Ποιός την λέει! Αυτός που κρατά στα χέρια Του τα Σύμπαντα!... Αυτός που τα δημιούρησε με έναν λόγο Του! Αυτός που μου ζητά να τον αγαπήσω για να με κάνει κατά χάριν Θεό!...

    Καιεγώ; μετράω τις δεκάρες μου και νομίζω πως κάποιος είμαι... έχω περαστική ομορφιά και νομίζω πως κάτι έχω... κάνω δυό συλλογισμούς και θαυμάζω την ...σοφία μου...

    Έλέησόν με Δέσποτα!...

    Παναγιώτης
    (μας βάζεις τέτοια βίντεο και μετά δεν ξέρουμε τι λέμε.../άντε να δούμε ποιός είναι πιο σαλός εδώ μέσα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Παναγιώτη φίλτατε
    Πραγματικά σε θέμα που να κολλάει σχετικά,
    θα ήθελα πάρα πολύ να ακούσω την επέμβαση της Αγίας Βαρβάρας στη ζωή της αδερφής σου.

    Ο πατέρας μου είχε μεγάλη αγάπη στη μάνα του- που την έχασε στα 17 του- και έτσι δεν έκανε συμφωνία με τον Αι Γιώργη να πάρω και το όνομα.

    Ο Αι Γιώργης, έδειξε σχετική κατανόηση νομίζω και δεν παρεξηγήθηκε...
    :-)
    Άκουσα και γω σήμερα πάλι το βίντεο με την ομιλία του Μητροπολίτη Αντονυ Μπλουμ και τι να σου πω... με συγκίνησε η ταπείνωσή του...και αν θες τη γνώμη μου...σκόπιμα δεν έχει και φως ο ναός...σκόπιμα δεν φωτίζεται εν ώρα θείας λατρείας το πρόσωπό του.

    Και ό άγιος Φιλάρετος, Μητροπολίτης των Ρώσων της Διασποράς- μετά 15 χρόνια όταν άνοιξαν τον τάφο, βρήκαν άφθορο το σεπτό λείψανό του- σχεδόν απαγόρευε τις φωτογραφίες εν ώρα θείας λατρείας...

    Και είχε τόσο δίκιο να το κάνει...αλλά αυτό είναι μια άλλη πολύ μεγάλη κουβέντα που ελπίζω να γίνει..

    Να είστε όλοι καλά...
    Φιλησέ μου τους αγαπημένους ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Όμως, τι νόημα έχει μια συγνώμη,που γίνεται "με το ζόρι"? δεν αναφέρομαι βέβαια στην υπέροχη ιστορία της κυρίας Γεωργίας,αναφέρομαι στη "δια ροπάλου" εφαρμογή της συγχωρήσεως.Κι αν τελικά κάποιος καταλήξει να διδάσκει το προσωπείο των αρετών, και η ουσία της αγάπης περιοριστεί στο "πρέπει"."Δεν πρεπει να ΔΕΙΧΝΩ θλιμένο-θυμωμένο-οτι άλλο,γιατι θα θυμώσουν μαζί μου"?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Πολύ καλή απορία, αγαπημένο μου.
    Και όμως, και μια συγνώμη που δίνεται με σφιγμένα χείλη και ζόρισμα του εαυτού, έχει και αυτή την αξία της...
    Θα το κουβεντιάσουμε εκτενέστερα μια άλλη φορίτσα...
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή