Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Το περίκλειστο δωμάτιο της προσωπικής εμπειρίας...






Περιστεράκι μου, την ξέρεις  την τολμηρή την  ερώτηση που έθεταν πριν  χρόνια, κάποιοι αρκουδόμαγκες:

-Τι είναι αυτό που βρίσκεται πίσω σου, είναι μαύρο, και κρατάει μαστίγιο;

-Πολύ αλλόκοτο ακούγεται, πες το, δεν το βρίσκω, να το πάρει το ποτάμι!

-Αχαχα! ...λοιπόν το μαύρο, που είναι πίσω σου, και κρατάει και μαστίγιο ...είναι η ...λαλακία
που σε δέρνει!

- Πιφ! εξυπνάδες!
Αηδίες! Εμένα δε με δέρνει τίποτα, εσύ είσαι απλώς για τα πανηγύρια, θεόμουρλη, γριά ασυμμάζευτη...

-Μη βρίζεις, λατρεμένο, μη βρίζεις, χαίρονται οι δαιμόνοι , και μου θυμίζεις τη μακαρίτισσα...ασε να σου αναλύσω,  άκουσον μεν, πάταξον δε(ν)......

Ποία, λέγω, ήτο η κύρια ...λαλακία που έδερνε την αφεντιά μου;

Η απερίγραπτος ...τοιαύτη και τοσαύτη που με «έδερνε»- και δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω- είχε σχέση με την αντίληψη ότι αρκεί να σου εξηγήσω κάτι -το οτιδήποτε- λεκτικά , και εσύ  θα το καταλάαααβεις!

Τέτοια κούνια με κούναγε και ροχάααλιζα μακααάρια μες στην καρακοσμάρα μου, η καλτάκα...

-Και δεν ισχύει αυτό, Σαλογραία μου; θα  ρωτήσει ίσως η νεαρή  Πηνελόπη -που διαβάζει με θρησκευτική αφοσίωση το μπλοκάκι, εμψυχώνοντάς με...

-Ισχύει, λατρεμένο μου, ισχύει για  πράγματα με λογικές κατασκευές και δομές, όχι όμως για  αναφερόμενα σε συναισθήματα και εμπειρίες ζωής των ανθρώπων.

Ας πούμε, αν σου δώσω ένα μικρό μίξερ και σου πω:  έτσι δουλεύει αυτό το μαραφέτι, θα το βάλεις στην πρίζα, θα πατήσεις εκείνο το κουμπάκι, και χιμπατζής να είσαι, και IQ ραδικιού να έχεις, θα το καταλάβεις θα το εφαρμόσεις και θα κάνεις με δαύτο, τη σκορδαλιά που πρέπει να κάνεις, και η ομήγυρη θα γλείφει τα δάχτυλά της...

Αν όμως, προσπαθήσω να σου περιγράψω, πώς ένιωσα όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί, εσύ θα το αντιληφθείς ψιλά, εγκεφαλικά, ως μια στεγνή πληροφορία που σου δίδεται- αποκλείεται να το αντιληφθείς βιωματικά διότι δεν έχεις γεννήσει ακόμα και όλη σου η γνώση  για γέννες, αναφέρεται μόνο σε ό,τι είδες στο σινεμά ή σε φίλους και  σε συγγενείς, πράγμα που ΔΕΝ είναι καθόλου, μα καθόλου- σου τονίζω- το ίδιο...

Αυτά που γράφω σήμερα, grosso modo , σε γενικές γραμμές δηλαδή, τα επαναλάμβαναν και σε μένα, οι μεγαλύτεροι, όταν βρισκόμουν στη δική σου νεαρή ηλικία- νόμιζα ότι κατανοούσα τα σχόλιά τους, νόμιζα λέω- το όρνεον - πλην, την τύφλα μου δεν είχα συλλάβει έως ότου ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, καθώς και οι άγιες Γραφές αναφέρουν.

-Τι είναι, πάλι αυτό το πλήρωμα του χρόνου; Με έχεις μπερδέψει!

-Ως πλήρωμα του χρόνου ορίζεται ο καιρός κατά τον οποίο λαμβάνω και γω την ανάλογη εμπειρία και έτσι δια της εμπειρίας και μόνο δια της προσωπικής μου εμπειρίας- σε ένα κάποιο βαθμό- ΚΑΙ τα δικά σου βιώματα, είμαι σε θέση να τα συν-αισθανθώ...να τα ζήσω εντός μου, σαν να είμαι και γω, λιγάκι μέσα στο δικό σου σώμα-δωμάτιο.

Το έχω αναφέρει και παλιότερα αλλά επειδή επιθυμώ να το εμπεδώσεις έτι και έτι, θα το ξαναπώ:

Μου αρέσει να παρομοιάζω τον κάθε άνθρωπο- κυρίως λόγω της φύσης του νευρικού του συστήματος- σαν ένα δωμάτιο περίκλειστο.

Το τέλος του δωματίου, βρίσκεται στα όρια των δερματίνων χιτώνων του σώματος.

Όλη η ανθρωπότητα, θα μπορούσε να μοιάζει  σαν ένα σύνολο διαρκώς μετακινούμενων δωματίων, εκτεινόμενων στο φαινομενικά ατελεύτητο πεδίο του χωρόχρονου, άλλο κοντινότερα, άλλο πιο μακριά μου.

Οι τοίχοι κάθε δωμάτιου  συναποτελούν το ένα έκαστο έμψυχο, ανθρώπινο σώμα.

Το "εγώ" που κατοικεί μές σ' αυτό το σώμα- δωμάτιο είναι η ατομικότητά μας, η μοναδική συνειδητότητα του προσώπου, που δια του εγκεφάλου εκφράζεται ποικιλότροπα.

Τα έπιπλα και τα αντικείμενα που διαθέτει αυτό το δωμάτιο, απεικονίζουν τις ε μ π ε ι ρ ί ε ς μας.

Κανένα "εγώ"

- ποτέ των ποτών όσο ζεί σ' αυτή τη ζωή-

δε βλέπει κατά πρόσωπο το άλλο "εγώ"

το "εγώ" του διπλανού σώματος- δωματίου.

Είμαστε κλειδωμένοι, κατάμονοι, ο καθένας στους δικούς του περιορισμούς και την υπαρξιακή μοναξιά του.

Τα κελλιά μας, δε διαθέτουν  οροφή... μόνο ένα κομμάτι ουρανού, μπορεί-αν θέλει-όταν  σηκώσει το κεφάλι,  να χαρεί  ο καθένας.

Απ’ αυτή την ανοιχτή οροφή ακούγονται  οι φωνές μας στα άλλα δωμάτια, τα κοντινότερα,  και τ'  απόμακρα.

Το κάθε «εγώ» μπορεί να ακούσει τη φωνή του διπλανού του «εγώ»- ακούει τη φωνή  καθώς εκπέμπεται απ' το δίπλα δωμάτιο...

Αυτά τα περίκλειστα κελλιά  της εμπειρίας, βρίσκονται σε αέναη κίνηση, όχι μόνο εν τόπω αλλά και εν χρόνω, όπως ακριβώς και τα σώματα των ανθρώπων.

Συχνά δυο δωμάτια-σώματα, για λίγο, βρίσκονται δίπλα δίπλα συν-χρόνως...
Αν θέλουν οι κάτοικοι που μένουν εντός, πιάνουν επί μακρότερον την κουβέντα,ακούγοντας τη χροιά της φωνής και προσπαθώντας να προσδιορίσουν τις σημασίες των λόγων της.

Τακτικά, δημιουργούνται, μεταξύ των συνομιλούντων ιδιαίτερες φιλίες, οικειότητες.

Τότε, με την περιγραφή της κουβέντας , προσπαθούμε
να φ α ν τ α σ τ ο ύ μ ε τι κουβαλάει ο διπλανός στο κελλί του.

Έχουμε κάνει και τις μύριες -προς τούτο- συμβάσεις πάνω στη γλώσσα.

Μας περιγράφει ας πούμε ο ένοικος Φαίδωνας:

-Εμένα το δικό μου δωμάτιο, ευνοήθηκε με καλή παιδική ηλικία...

-Ξέρω τι είναι η παιδική ηλικία, του απαντώ.
Είναι κάτι σαν κούκλα, σαν μολυβένιο στρατιωτάκι,  δεν είναι;

(Ο Φαίδωνας δε με βλέπει... ποτέ δε με βλέπει, ούτε και γω.

Φτιάχνω για τη μορφή του εικόνες με  φαντασία.

Το ίδιο και κείνος εξάλλου, για μένα.

Νομίζω ότι είναι ίδιος ο Μπρατ. Εκείνος με κόβει για Αντζελίνα, χιχι...

Μονάχα ο Ουρανός με βλέπει όπως είμαι  απ' το ασκεπές περίκλειστο –ολοτρόγυρα- δώμα.

Σωπαίνει.

Ακούει, ο Φαίδωνας,  τα λόγια, της φωνής-  πάντα μόνο τον ήχο, γραπτό ή προφορικό που καταφέρνω να αρθρώσω ή που του στέλνω με ταχυδρομικά περιστέρια- e -mail ) .


............................................
-Έτσι ακριβώς, απαντάει εκείνος πάλι.

-Α ξέρω τι είναι, αποκρίνομαι με τη σειρά μου, προσπαθώντας να τροφοδοτήσω την επαφή.

Είχα και γω ένα μολυβένιο στρατιώτη, ένα αεροπλανάκι, μια κούκλα, αλλά κάποιος, μου τα πέταξε στο δωμάτιο, σπασμένα.

Ξέρεις τι είν' τα σπασμένα;

-Δεν μπορώ να είμαι βέβαιος, μουρμουρίζει αμήχανος  ο Φαίδωνας.
Είμαι δεκαοχτώ χρονώ και ακόμη δε μου έσπασε τίποτα, δε γνωρίζω...

Θα προσπαθήσω να φ α ν τ α σ τ ώ - αργότερα όμως- τώρα παίζω  παιγνίδι με ρόλους- στο κομπιούτερ... το χάρισε ο πατέρας.

-Τι είναι κομπιούτερ; Είμαι παλιάς φιλοσοφικής σχολής, δε μου αρέσουν οι μηχανές, δε συνάντησα κομπιούτερ μέχρι τα σήμερα...

-Δε συνάντησες; κομπιούτερ ...μοιάζει σαν κουτί...κάπως σαν τη ντουλάπα που ξέρω ότι έχεις και συ στο δικό σου δωμάτιο, μονάχα μικρότερο...
-Α κατάλαβα.

Μια μικρή ντουλάπα είναι ο κομπιούτερ...και τι είναι το παίξιμο ρόλων, που παίζεις με τις ώρες σε αυτό το ...κομπιούτερ;

-Να, είναι σαν τα αμέτρητα ρούχα, που ανοίγεις την ντουλάπα και φοράς -πότε το ένα, πότε το άλλο- και έτσι αλλάζεις την όψη σου...

-Α, το εμπέδωσα.

Μην εξηγείς άλλο, μη σε κουράζω...
Ενδιαφέρον παιγνίδι μου φαίνεται...θα ήθελα και γω να το παίξω...

-Να το παίξουμε, αρκεί να σταματήσει το χιόνι...

-Χιόνι;

-Ναι, στην Αλάσκα που μένω χιονίζει τον περισσότερο χρόνο, αντείπε ο Φαίδωνας.
-Α! Ξέρω τι είναι το χιόνι...είναι σαν τα παγάκια που έχω στο ψυγείο μου.

Εδώ στην Αφρική που μένω, δε χιονίζει ποτέ, ο ήλιος μας καίει συνέχεια σχεδόν, αλλά ξέρω τι είναι το χιόνι.
Είδα ταινία με χιόνι τις προάλλες...ένα αεροπλάνο έπεσε στις  Άνδεις.

Αυτοί που επέζησαν φάγαν παγωμένους ανθρώπους, ωμούς,  και έτσι κατάφεραν, επιβίωσαν.

-Χαίρομαι που με καταλαβαίνεις. Είσαι κοπέλα έξυπνη με ευρύτητα πνεύματος και με νιώθεις...
-Ναι, σε νιώθω, νομίζω πως είμαστε γεννημένοι ο ένας για τον άλλον.

Τόση κατανόηση δε βρήκα από άλλον, τι λες; παντρευόμαστε;

-Παντρευόμαστε.
................................

Και παντρεύονται.

Και ζούνε βίους παράλληλους στα γειτονικά τους δωμάτια-σώματα.
Επειδή ο έρωτας δημιουργεί ισχυρότατη την ψευδαίσθηση της ταύτισης και της κατανόησης...

Και μετά,  ο έρως απ’ τις ορμόνες εξανεμίζεται, η μοναξιά η κουτσοδόντα, των δαιμόνων συνεργούντων τίμιε πάτερ, καγχάζει ίδια  εφιαλτικό κάδρο στον τοίχο της μισοσκότεινης κάμαρης.

Κάπως έτσι διεξάγονται οι διάλογοι των πολιτισμένων.
Κάπως έτσι κατανοούνται οι άνθρωποι μεταξύ τους.

Φαίνεται απροσπέλαστο το μυστήριο του είναι μας...

Και βέβαια το Άκτιστο  Είναι του Θεού, βρίσκεται κεκρυμμένο απόλυτα στης Αγνωσίας το Γνόφο...

Γι αυτό και η Ταπείνωση- ως δόσιμο αγάπης, ως πλήρες ξέχασμα του εαυτού, Χάρισμα των Αγίων- αποτελεί την υπέρτατη αρετή, το μόνο της Αλαζονείας αντίδοτο...

Γι αυτό έγραφε  ο Μπ. Σω,   ότι ακόμα και αν διαβάζαμε την πιο λεπτομερή και  πολύτομη βιογραφία  ανθρώπου και πάλι το μόνο που θα μπορούσαμε να πούμε ότι γνωρίζουμε για κείνον -επί της ουσίας- θα ήταν τα μανικετόκουμπα και  της στολής του τα μέρη.

-Ποτέ -επί της ουσίας- άνθρωπος δεν είδε ανθρώπου, το πρόσωπο.


-Και κανενός ανθρώπου- επί της ουσίας- η εμπειρία δεν περιγράφεται.

-Μονάχα με όρους εξαιρετικά σχετικούς και κατά προσέγγιση αποδίδεται.

Και ψηλαφούμε τα γεγονότα, τα σκότη και η μοναξιά μας- ανθρωπίνως- δεν αίρεται.

Μονάχα ο Ουρανός από ψηλά, μας κοιτάζει ευσπλάγχνως.

Σωπαίνει.

Και παρεμβαίνει με την έσχατη διά-κριση.

Και μας απαγορεύει, ρητά, να κρίνουμε την πάντα αόρατη ψυχή του πλησίον.

Διότι, το «εγώ»- πρόσωπο, του πλησίον-

-πάντα να το θυμάσαι και μην τους πιστεύεις τους δαίμονες όταν σου λένε πως «ξέρεις!»-

ποτέ μα ποτέ, πριν τη Συντέλεια δεν θα το δούμε.

Ειρήνευε.

Ειρήνευε, επειδή η Έσχατη Κρίση είναι του Κυρίου η αδιαπραγμάτευτη αρμοδιότητα.


Εκείνος κατέχει την τέλεια πληροφορία, την πλήρη εικόνα, την ζωηφόρο αγάπη, όταν θα ηχήσουν οι σάλπιγγες, όταν θα πέσουν οι τοίχοι των φυλακών μας, και όταν όλος ο κόσμος με  αιώνια φωτιά  θα αλατιστεί και εν ριπή οφθαλμού, θα γίνει Καινούργιος!

Σαλογραία

38 σχόλια:

  1. Γεια σου καλή μου Σαλο...
    Μου άρεσε η παρομοίωση του «εγώ» μέ δωμάτιο, ετσι είναι...
    Υπάρχουν όμως καί ανθρώποι ανάμεσά μας πού έσπασαν τούς τοίχους τού «εγώ»-ισμου τους καί τό πρίν δωμάτιο εγινε όλο ουρανός πού λάμπη σ'αυτόν ο ήλιος τής δικαιοσύνης Χριστός.., μάλλον Εκείνος καί ούρανός καί ήλιος!

    Η δύναμη «καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην» είναι εκείνη πού ανατινάζει τούς τοίχους.. «καί οικοδομηθήτω τα τείχη τής "Νέας" Ιερουσαλήμ»!!

    Ολα τά άλλα (εκ προσωπικής πείρας) μάταιος κόπος, όταν λείπει η βάση, τά θεμέλια ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σπυρίδωνα επιτέλους, ελληνικάαααα!
    ωραία μας εμψυχώνεις.
    Σε ευχαριστώ.
    Ο Κύριος να είναι μαζί σου.
    Καλό σου ξημέρωμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ναί βρέ παιδί μου έπιτελους Ελληνικά!!

    Καί έγώ εύχαριστώ..

    Καλό ξημέρωμα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ καλημέρα! Δεν μπορώ να διαφωνήσω για τους τείχους και τα δωμάτια! Το ζω καθημερινά και με πληγώνει αλλά μου άρεσε πολύ, με παρηγόρησε το γεγονός πως τα δωμάτια δεν έχουν οροφή και τουλάχιστον, κοιτάμε όλοι τον ίδιο Ουρανό! Ασε δε που πιστεύω πως ο Παντοδύναμος ίσως καμιά φορά μας κάνει τη χάρη και γκρεμίσει και κανα τειχάκι, έστω, να παραμερίσει ένα τούβλο, κάτι....!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Προς ανών.περιστεράκι
    Καλημέραααα!

    Οι τοίχοι είναι ψυχολογικοί επειδή πρωτίστως, είναι βιολογικοι.

    Η μοναξιά αίρεται ΜΟΝΟ εν Κυρίω, σε βάθος χρόνου.
    Άλλος τρόπος δε βρίσκεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πόσοι είναι άραγε αυτοί που πραγματικά θέλουν και προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις να γκρεμίσουν τους τείχους και ν' αφήσουν την ασφάλεια και την άνεση που αυτοί προσφέρουν;Η μήπως δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; Αν υπάρχουν, ο Θεός δεν συνεργεί στην προσπάθειά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το κείμενο εξαιρετικό, και το παράδοξο είναι ότι και το δωμάτιο του "εγώ" έχει τόσες σκοτεινές γωνίες και πλευρές, που μόνο απο το φως της οροφής (του ουρανού) μπορούν να φωτιστούν και σε αυτό πρέπει να ελπίζει κανείς και για το δικό του δωμάτιο.
    Την ίδια πλάνη είχα και εγώ για τον άνθρωπο , με εσένα σαλογραία, και μάλιστα με μεγάλο βάσανο έίμαι σε κατάσταση αποχωρισμού απο αυτήν. Μάλλον είναι χαρακτηριστικό της νεότητας η πλάνη και όταν αυτή παρέλθει (η νεότητα), έρχεται και η διάλυση της.
    Ευαγγελία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Προς Ανων.11:13
    Αγαπημένο μου
    δε γίνεται να γκρεμιστούν οι τοίχοι.
    Οι τοίχοι είναι η σάρκα μας, είναι τα σώματά μας.
    Αν ανατινάξουμε τα σώματά μας βιαίως θα πεθάνουμε πάραυτα και μόνο ζημιά θα προκύψει.
    Κάποια άλλη εργασία πρέπει να γίνει...
    ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ευαγγελία μου
    δεν είναι μόνο χαρακτηριστικό της νεότητας η πλάνη αυτή.
    Εχει σχέση και με την όλη διανοητική κατάσταση του ανθρώπου, την ευαισθησία και την (πικρή του ) εμπειρία.

    Τα βρέφη ας πούμε που δεν έχουν ακόμη ανεπτυγμένο εγκέφαλο, νιώθουν με τη μανούλα τους έ ν α και όταν χάνεται της μητέρας το πρόσωπο, κλαίνε σπαρακτικά επειδή νομίζουν πως χάθηκε όλο το σύμπαν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ευαγγελία
    γνωρίζω και ηλικιωμένους ανθρώπους με την αφἐλεια των βρεφών( σε σχέση με τα παιδιά τους και τους οικείους).
    Είναι αυτοί που για κάποιους λόγους δεν έλαβαν πολλές ματαιώσεις και διατηρούν ακόμη την ψευδαίσθηση της ψυχολογικής ενότητας ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Έχεις δίκιο. Πρέπει να έρθει το πλήρωμα του χρόνου, όπως γράφεις, για τον καθένα ξεχωριστά. Πάντως είναι επώδυνη η συνειδητοποίηση αυτής της μοναξιάς και χρειάζεται πολύ μεγάλη πίστη και ελπίδα για να αποφευχθεί η κατάθλιψη.
    Ευαγγελία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ευαγγελία μου

    χωρίς ο ρ γ α ν ι κ ό σύνδεσμο με τον Κύριο Ιησού και το Σώμα Του, την κατάθλιψη, ο σημερινός αστός, είναι σχεδόν αδύνατον να την αποφύγει...

    Όμως χτες, συνάντησα τυχαία στο δρόμο μια μεγάλη κυρία -έγινε χήρα πριν λίγο καιρό- έχασε τον καλο της σύντροφο, τώρα μένει μόνη (τα παιδιά της στην Αθήνα, μακριά της)η οποία έχει και πολύ σοβαρά προβλήματα υγειας σωματικής- με το ζόρι είναι όρθια και με το ζόρι κάνει όλες τις δουλειές που χρειάζονται να γινουν.

    Λοιπόν, η γυναίκα, μονίμως βρίσκεται μέσα στη ΜΕΓΑΛΗ χαρά.

    Της πρότεινα να πάρει κάποια κυρία για συντροφιά και βοήθεια (είναι και άνετη οικονομικά)αρνήθηκε.

    -Τι να την κάνω την άλλη παρέα;
    Πάω στην ενορία μου, μετέχω εκεί στο Ποτήριο της Ζωής, μιλάω με τις φίλες μου, και
    όλη μέρα, που κάνω τις δουλειές μου, κουβεντιάζω και με την Παναγία.

    Τη νιώθω την Παναγία, μια καλή, αόρατη παρέα.

    Νιώθω ότι με ακούει με αγάπη και ότι διαρκώς με βοηθάει.

    Αν κάποιος θα έστηνε αφτί να με ακούει να μιλάω μεγαλόφωνα στην Παναγία, θα έλεγε ότι είμαι τρελή για τα σίδερα, όμως κυρία Σαλογραία μου, δε με νοιάζει.
    Εγώ είμαι πολύ ειρηνική και χαρούμενη.
    ..............................
    Πραγματικά, το πρόσωπό της, είναι από τα πιο όμορφα και γεμάτα αγνό φως πρόσωπα, που έχω γνωρίσει.

    Υπόδειγμα ψυχικής υγείας η Ρένα, η φίλη μου.

    Αλλά και υπόδειγμα ο ρ γ α ν ι κ ή ς , χριστιανικής σύνδεσης, με τον Ιησού, το Σωτήρα μας.

    Χωρίς αυτή την ο ρ γ α ν ι κ ή σύνδεση με τον Κύριο, από την αβυσσαλέα απόγνωση στην οποία προσπαθούν να μας καταβυθίσουν όλοι οι λυτοί δαίμονες σήμερα, ουδείς ή μοναχικός(ας είναι και νέος και ωραίος ο μοναχικός ) ή ηλικιωμένος ή ασθενής μπορεί να γλιτώσει.

    Αν δεν έχεις διαβάσει το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΚΟΝΤΟΥ από τις εκδόσεις Ταώς, πάρε και διάβασε, θα καταλάβεις καλύτερα τι θέλω να πώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ευχαριστώ πολύ.
    Ευαγγελία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. καλην εσπέραν παιδάκια....

    τι εστι μοναξιά?

    η απουσία ανθρώπων
    ή Η απουσία των συναισθημάτων?
    πχ. η απουσία της Αγάπης και της ανάγκης να θέλουμε να δίνουμε χαρα-ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΩς-στους διπλανους μας...

    ΑΝ ΑΓΑΠΟΥΣΑΜΕ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΤΟΥς ΑΛΛΟΥΣ
    ΌΛΟΥς ΤΟΥς ΆΛΛΟΥς ΌΜΩς!!!-
    ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΠΡΟΛΑΒΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ
    ΜΟΝΑΞΙΕΣ....

    ΦΙΛΑΚΙΑ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Μας διαβάζει κανείς που να ΕΖΗΣΕ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ
    ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ
    ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟ,
    ΜΕ ΤΟ Ι Δ Ι Ο
    ΠΡΟΣΩΠΟ;

    (γιαγιά, μάνα, πατέρα, αδερφό, σύζυγο, κακό προιστάμενο ) και να ΚΑΤΑΦΕΡΕ να τον ΑΓΑΠΑΕΙ;

    Αν μας διαβάζει κάποιος που ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑΣ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ,
    ΑΣ ΜΑΣ ΠΕΙ ΤΗΝ
    Τ Ε Χ Ν Ι Κ Η, μήπως και πάρει καλό παράδειγμα ο ΥΔΡΑΣ και Φ.Ά.Ο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ανων.φίλη
    Για μένα μοναξιά είναι η έλλειψη α ί σ θ η σ η ς , αγαπητικής π α ρ ο υ σ ί α ς και συνομιλίας, έστω σε ν ο ε ρ ό επίπεδο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. ΣΑΛΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ ΜΟΥ!!!
    ΞΑΝΑ ΚΟΥΚΟΥ!!!!!!!!!!!!!!

    ΣΕ ΝΟΕΡΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΠΑΝΤΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗΤΙΚΟ!
    ΣΕ ΛΑΗΒ ΕΠΙΠΕΔΟΝ ΟΜΩΣ...ΘΕΛΕΙ ΠΟΛΥ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ
    ΚΑΙ ΤΣΑΛΑΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΤΗΜΑ του εγω μας ΔΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΤΙΜΙΛΗΣΟΜΕΝ ΟΤΑΝ Ο ΑΛΛΟΣ ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΑΣ "ΠΑΤΑΕΙ ΤΟΝ ΚΑΑΑΑΑΛΟ!"

    ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΑΓΑΠΗΤΙΚΗΣ παρουσιας?
    δηλαδη να μην αισθάνεσαι οτι η παρουσια του αλλου σε αγαπαει ή οτι δεν τον αγαπας εσυ?!
    δηλαδη-
    δεν αισθανεσαι την αγαπη του αλλου?
    ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΡΩΤΑΩ
    ΑΛΛΑ ΩΣ ΧΑΖΟΥΛΙΚΟΝ ΖΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΑΠΟΛΥΤΩς ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ...

    ΦΙΛΟΥΘΚΙΑΝ!----@
    ΕΥΧΑΤΙΣΤΩ+

    -ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΕΖΗΣΑ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ
    ΑΠΛΑ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΜΕ ΚΑΚΟΠΟΙΟΥΣΑΝ ΧΡΟΝΙΑ+,ΜΕΤΑ ΜΕ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑΝ ΚΙΟΛΑΣ!-
    Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΩΡΕΣΕΙ-+
    ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΚΡΑΤΗΣΑ ΚΑΚΙΑ ΠΟΤΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ....

    ΤΟΥΣ ΛΥΠΑΜΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΑΓΑΠΑΝΕ.
    ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ.
    Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΠΛΗ ΚΑΙ ΕΥΚΟΛΗ.
    ΜΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ ΕΙΝΑΙ...
    ΛΕΣ ->ΘΕΛΩ ΝΑ Σ'ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΝΩ ΧΑΡΑ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ.-
    ΤΕΛΟΣ!
    ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΟ!
    ΔΙΟΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΙ ΑΚΟΥΕΙ
    ΚΑΙ ΣΟΥ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΟΛΑ ΕΚΕΙΝΟΣ ΜΕΤΑ!!!

    ΜΑΚΙΑ ΜΟΥΚΙΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ανων.
    όταν δεν αγαπώ κάποιο πρόσωπο -ούτε ένα-ώστε η σκέψη του -έστω- να με γεμίζει χαρά και ελπίδα, αυτό για μένα είναι μοναξιά σκληρότατη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Υ.Γ.
    Ευτυχώς από τέτοια μοναξιά δεν έπασχα ποτέ στη ζωή μου, ούτε όταν ήμουν μικρούλα...τα περιέγραφα στα "Περί πίστεως εξ ακοής και πίστεως εξ εμπειρίας", σε παλιότερες αναρτήσεις..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. :-( ΣΥΓΝΩΜΗ...ΑΛΛΑ ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ...
    ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΓΑΠΑΜΕ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ?
    ΑΦΟΥ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟ ΑΓΑΠΑΕΙ?
    ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΣΜΑ ΘΕΟΥ.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Τώρα
    που ξέρω πόσο πονάς όχι μόνο για να γεννήσεις τα δώρα που μας προσφέρεις
    αλλά και πόσο πάσχεις να τα τυλίξεις έμορφα στις λέξεις

    τώρα
    που ξέρω πως πίσω από μικρές φρασούλες κρύβεται το ενδιαφέρον σου για μένα , για τη φίλη ... για τον φίλο ...

    τώρα
    που ξέρω πως ανέλαβες να πεις με τη φαινομενική αθυροστομία σου όσα δεν τολμάμε εμείς να πούμε από ή για το εαυτό μας

    τώρα
    που ξέρω πως ντύνεσαι τα εγώ μας με πόνο, υπομονή και μητρική αφοσίωση για να τα βιώσεις και να μας βρεις τις λύσεις που δε βρίσκουμε ή που δε θέλουμε να βρούμε εμείς

    νιώθω πως το ευχαριστώ είναι πολύ λίγο.

    Μα λίγοι είμαστε και μικροί και πονεμένοι

    κι αυτό σου ακουμπάμε στα χεράκια σου.

    Καληνύχτα
    περιστεράκι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ποια ευγενική, με ΠΟΛΛΗ ευαισθησία ψυχή, βάλθηκε να με κάνει να κλάψω από συγκίνηση πρωινιάτικα;

    Μα για ΌΝΟΜΑΑΑΑ!

    Είμαι γρια γυναίκα και οι συναισθηματικές φορτίσεις μπορεί να αποβούν επικίνδυνες για την υγεία μου!

    Σε φιλώ στα μάτια και στα φρύδια
    ("κλείσε πόρτες και παραθύριαααα!!!" )

    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Kαλημέρα αγαπητή Σαλογραία
    ..πάνω σε αυτό που ρωτάς το πολύ σημαντικό [15/9-2:58]...
    Θα ήθελα να μοιραστώ την ατελή μου γνώμη μήπως και καταλήξουμε κάπου.
    Η ΑΓΑΠΗ είναι μια μας λέγουν οι αββάδες της ερήμου...η έφεσή της όμως αλλάζει.
    Ετσι και διαφορετική είναι η αγαπη μητέρας-παιδιών,συζύγων,φίλων,προισταμένωνκ.λπ.

    Κανείς δεν γνωρίζει πόσο μπορεί να αντέξει αυτή η αγάπη

    [ακόμη και αν υπάρχει σε μεγάλο βαθμό]

    διότι εξαρτάται από τα άτομα και από την θέληση.

    Οταν κάποιος πίνει π.χ και πρέπει σύ να αντέξεις το πάθος του και έρχεται[ξέρω περιπτώσεις] και τα σπάει, κινδυνεύουν τα παιδιά σου και η ζωή σου και σηκώνεις αυτό το βαρύ σταυρό ,δίκοπο μαχαίρι που από τη μιά από υπομονή αντἐχεις την τρέλα του και από την άλλη θἐτεις σε κινδυνο τη ζωή σου και των παιδιών σου,εκεί είσαι σε αδιέξοδο...

    οπότε αφού διαταράσσεται η ειρήνη μέσα στο σπίτι ασφαλώς διαταράσσεται και η έφεση της αγάπης.

    Θα μπορούσε το μοναστήρι [ρωτώ και ας μου πει κάποιος]

    να αντέξει έναν αλκοολικό μοναχό που θα τάραττε την ειρήνη της μονής;

    Πήγε κάποτε σε ένα μοναστήρι γειτόνισσα μπλεγμένη στα ναρκωτικά.

    Την δέχτηκαν για λίγο ,όμως όταν άρχισε να στερείται του δηλητηρίου η κοπέλα,δημιουργήθηκε πρόβλημα στη μονή αφού διατάραξε την ηρεμία της μονής..

    έτσι κάλεσαν τους δικούς της να ρθει να την πάρει.

    Αν οι κοσμικοί είχαν ζώσα πίστη, θα έλεγα πως ίσως ήταν ΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ ΑΣΚΗΤΕΣ.

    Αλλά όλοι είμεθα αδύναμοι,μη καλλιεργημένοι πνευματικά.

    Ποιός όμως μπορεί να γνωρίζει τα όριά του ώστε να πει πως ό,τι και να γίνει εγώ θα λιώσω σ' αυτό τον γάμο,

    όμως δεν χωρίζω ακόμα και αν μου στοιχίσει την ίδια τη ζωή;

    Αυτοί που διατήρησαν τον γάμο τους μέχρι το τέλος και είναι αγαπημένοι είναι που πέρασαν όμορφα μαζί τόσα χρόνια η σχεδόν όμορφα.

    Οι άλλοι που έμειναν στο γάμο από υπομονή αν ανατρέξουν πίσω τη ζωή τους, μια πίκρα τους έμεινε οτι δεν αγαπήθηκαν όπως θα ήθελαν από το τον σύντροφό τους,ακόμη και αν τον αγάπησαν.

    Αλλοι δε [καθώς μου έχουν πει πολλές γυναίκες στον καφἐ στην εκκλησία],τους βαστάει μόνον η πίστη στο Χριστό,η αγάπη στον άνθρωπο σύντροφο και η αγάπη στα παιδιά που τους χάρησε.

    Ολες όμως μα όλες ...θεώρησαν το Γάμο τους ως μια αποτυχία,αφού ΣΥΖΥΓΙΑ σημαίνει ΟΛΟΙ σηκώνουμε τα βάρη ΑΛΛΗΛΩΝ και όχι ένας τα βάρη όλων.

    Αυτό βέβαια εκ πρώτης όψεως φαίνεται αποτυχία,για το Θεό όμως είναι άγιότητα αν βέβαια συνοδεὐεται με την εν Χριστώ ζωή και τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας.

    Μπορεί η ἐφεση της καρδιάς να αλλάζει λόγω των καταστάσεων που ζει η γυναίκα αυτή στην συνυπαξή της με το σύζυγο,όμως αγάπη Χριστού κατεργάζεται,

    εφόσον ο Κύριος, μας είπε πως αν κάνετε κάτι καλό στον αδελφό σας είναι σαν να το κάνετε για μένα,και αφού αγαπάμε Εκείνον και για Κείνον κάνουμε τη θυσία,αγάπη είναι και για τον σύντροφο ,έτσι ΚΥΚΛΙΚΑ πάει το ζήτημα...

    Επομένως μερικοί που λένε ΟΠΟΙΟΣ ΑΝΤΕΞΕΙ--αυτό ισχύει σήμερα αλλά το σωστότερο κατά την εν Θεώ φιλοσοφία είναι
    -ΟΠΟΙΟΣ ΠΡΕΠΕΙ
    ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ !!!

    ΠΗΝΕΛΟΠΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Πηνελόπη

    ΟΛΑ που έγραψες μου άρεσαν πιο πολύ από όλα μου άρεσε που δίνετε και καφέ στην εκκλησία.

    (Εμείς εκτός από καφέ κερνάμε και υπέροχες Φανουρόπιττες...)

    Αυτή είναι ενορία, αδερφεεεεεεέ!

    Να μιλάνε και μια στάλα οι ενορίτες μεταξύ τους, να γνωρίζονται, όχι μουγκοί και άγνωστοι μεταξύ αγνώστων να μπαίνουν αμίλητοι να βγαίνουν αμίλητοι

    (ούτε ο παπάς να μην ενδιαφέρεται να μάθει τα ονόματά τους, ούτε κάν την ώρα που τους κοινωνάει, μα για Ονομααα)

    από το ναό και μετά να πηγαίνουνε σπίτι τους και να κόβουνε φλέβες διότι η απελπισία και η μοναξιά, τους έχει βαρέσει με σφυρί, κατακούτελα.

    Δώσε μας, επειγόντως του ναού, διευθύνσεις, τηλέφωναααα!
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Καλή & αγαπημένη Σαλογραιά χαίρε!!!
    Πολλές πολλές ευχαριστιές για την υπέροχη ανάρτηση.
    Διαβάζοντάς την λίγο-λίγο σήμερα, νόμισα προς στιγμήν ότι την έγραψες για μένα προσωπικά :)
    Για άλλη μια φορά έριξες σαΪτα και έπεσε μέσα στο δώμα μου! Υπέροχη αίσθηση το πώς βρίσκει ο Θεός τρόπους να καταργεί τοίχους και ντουβάρια!
    Ο Θεός να σε ευλογεί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Μαριάννα μου
    αυτή η εικόνα με τη σαϊτα τριγυρίζει και στη δική μου σκέψη κάτι μέρες τώρα!
    Και γω έτσι νιώθω, ότι ο ένας πετάει σαϊτες με μηνυματάκια στο δωμάτιο του διπλανού, και εμψυχωνόμαστε για να συνεχίζουμε τον καθημερινό μας αγώνα..,
    Πάντα ισχύομεν εν τω ενδυναμούντι ημάς Χριστώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Ξαναδιαβάζοντας τώρα το κείμενο που έγραψα πριν χρόνια
    δεν έχω ούτε μια λέξη να προσθέσω, περισσότερη.

    Το μόνο που με λυπεί είναι που ακόμη εξακολουθώ να λυπούμαι
    για την ασυνεννοησία μεταξύ των ανθρώπων.

    Δεν θα έπρεπε να λυπούμαι, ωστόσο

    Αποτελεί της Πτώσης, φυσικό επακόλουθο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Φώτιος Αθανασόπουλος19 Απριλίου 2014 στις 4:28 μ.μ.

    Εισαγωγικές διευκρινήσεις
    Λιγότερο από ένα μήνα πρίν , στό σεργιάνι μου στήν , πώς την λένε, τήν ούτω καλουμένη, μπλογκόσφαιρα , έπεσα φάτσα κάρτα πάνω στην Σαλογραία . Τυχαίο θα πείτε . Έλα μου όμως που δέν πιστεύω στην αρχαία αυτή Θεότητα αλλά στήν Πρόνοια τήν τά πάντα διέπουσα και οικονομούσα .Οδηγήθηκα λοιπόν στό παράξενο τούτο μονοπάτι . Διάβαζα , διάβαζα και μου ξεγλίστραγε απ’ τίς συνήθεις νόρμες . Περίεργο τραίνο μονολόγησα , συναρπαστικό , δεν βαρυέσαι εδωπέρα , σου επιφυλάσσει εκπλήξεις , δέν ειναι μονόχνωτη , σε πάει απ’ τους Κολυβάδες στόν Παπαγιώργη και απ’ τα Τεριρέμ στούς Pink Floyd . Παλαιοεορτολογότισσα μέν ( του πατροπαραδότου καλύτερα , ήγουν του ορθοδόξου – ακου κεί Παλαιο... - , με άλλα λόγια του δισχιλιετους και ακόμη νέου ,επιτέλους τό βρήκα Πατριοεορτολογίτισα ) αλλά κάπως εναλλακτική , άλλη απ’ αυτή που σου ερχεται στό μυαλό ( και για να αυτοσαρκάσουμε αδυναμίες του χώρου στόν οποίο αραξοβόλησα απο ετών – η Πρόνοια που λέγαμε – δέν είναι σάν καί τίς περιπτώσεις που λές Γ.Ο.Χ – Ωχ Ωχ ) .
    Αλλά τά μπλογκάκια δεν ειναι της ειδησεογραφίας και του επίκαιρου σχολίου που παλιώνει σε λίγες μέρες . Σου κάνουν νεύμα οι αναρτήσεις και σου λένε , έλα ελα , και πάς καί πάς πίσω , και νάσου πέφτεις μπροστά σε λαμπερά διαμαντάκια και φλέβες που αναβλύζουν εύχυμα κείμενα που καίνε σάν τη λάβα, με εκπλήσσουσα αυτοεξομολογητική ειλικρίνεια , με θέρμη πίστεως και γενναιότητα ψυχής μέ ποιότητα και καλλιέργεια κατ’ άμφω.
    Σπεύδω να πώ , δέν γνωρίζω τη Σαλογραία πέραν της διαδικτυακής επικοινωνίας , ούτε κατ’ όψιν , μόνο εκείνη τη φωνή που άκουσα στην ηχητική ανάρτηση . Και ναί , ομολογώ, έτσι γρήγορα , διαισθητικά στήν αρχή με βεβαίωση εν συνεχεία , μου ταιριάζει , την εκτιμώ , την θαυμάζω , την ζηλεύω . Και επειδή -τό εχω λύσει - δεν υπάρχει αντικειμενικότης σε αυτά , όπως στόν Έρωτα . Κατι στή βαράει θετικά για έναν άνθρωπο , τό αισθάνεσαι τό «πληροφορείσαι» . Είτε γιατί υπάρχει ταύτιση είτε γιατί βρίσκεις σε αυτή αυτά που θα θελες ναχεις ( ταύτιση απ’ άλλο δρόμο) είτε γιατι μου φέρνει την κατά σάρκα ( αλλά και την κατά πνεύμα ) αδελφή που δέν είχα. Γιά όλους αυτούς τους λόγους μαζί και χωριστά , και σαν κερασάκι γιατί και εγώ αγαπώ τους διά Χριστόν Σαλούς Αγίους ( Ξένη , Συμεών , Ανδρέα , Ιωάννη Μαξίμοβιτς – ο ανυπόδητος Επίσκοπος ) και έτσι δεν μπορώ να μείνω αδιάφορος στην Σαλόγρια .
    Σκάβοντας λοιπόν και σκύβοντας στά κειμενα , αγχωμένος λιγάκι , την παρεκάλεσα να με κατευθύνει στην κατά τη δική της εκτίμηση κατάταξη και αξιολόγηση αναρτήσεις . Και έτσι βρέθηκα νά αναμετριέμαι με « Τό περίκλειστο δωμάτιο της προσωπικής εμπειρίας» καί στό «Οι παραμορφωτικοί καθρέπτες της υποκειμενικότητας ...» . Δύο κείμενα με βάθος και πυκνότητα που πραγματεύονται την ανθρώπινη περιπέτεια και τραγωδία ιδωμένη μέσα απο το πρίσμα της Ορθόδοξης Πνευματικότητος. Τά κείμενα ώθησαν στήν ανάδυση και δικών μου σκέψεων , παρόμοιων . Και έτσι λέω , ως ευχαριστώ στην Ευανθία ( τό καλό και εύοσμο άνθος ) αλλά και ως πνευματική – διανοητική ημετέρα ασκηση, να τις καταθέσω , επιτραπείτω μοι, σε συνέχειες καθότι ειναι προφανές ότι παρόμοιο της Σαλογραίας τάλαντο δέν διαθέτω .
    Καλή Ανάσταση ! και προλαβών Χριστός Ανέστη Χαρά μου ! κατά πώς χαιρετούσε ολοχρονίς ο αγαπημένος μου Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ ( που ως επταετής Πρόχορος έπεσε απ το καμπαναριό και αντι να σκασει σαν καρπούζι αυτό γλιστρισε λές τσουλήθρα και εμεινε αβλαβές , ειναι αν θυμαμαι μία απ’ τίς περιπτωσει που η Σαλή γιαγιά αναφέρει για την Πρόνοια του Θεού στη ζωή μας. )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. ;-) Αδερφέ Φώτιε
    Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Μα τίποτε!
    Εύχομαι να γεμίσει Χαρά την καρδιά μας η Ανάσταση του Χριστού. Χαρά και Ειρήνη.
    Κάνω και γω ένα μικρό διάλειμμα.
    Θα επανέλθω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Φώτιος Κ. Αθανασόπουλος22 Μαΐου 2014 στις 10:43 μ.μ.

    Ἆρ᾽ οὖν, ὦ φίλε Ἀλκιβιάδη, καὶ ψυχή, εἰ μέλλει γνώσεσθαι αὑτήν, εἰς ψυχὴν αὐτῇ βλεπτέον·
    Αλκιβιάδης μείζων 133b

    «Κόλαση είναι οι άλλοι»- Jean Paul Sartre

    Είδες τον αδελφό σου; Είδες Κύριον τον Θεόν σου. (Πατέρες )

    «Αὐτός πού γνωρίζει τόν ἑαυτό του, ἔλαβε τήν γνώση τῶν πάντων. Διότι τό νά γνωρίζει κανείς τόν ἑαυτό του, εἶναι ἡ ὁλοκλήρωση τῆς γνώσης τῶν πάντων.
(Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος)

    Είναι ένας θάνατος νά βγεις απ’ τό Εγώ σου κύριε , όμως σε γλυτώνει απ΄τό Θάνατο. ( Νίκος Καρούζος )

    Πρίν προχωρήσω οφείλω να θέσω τούς πέντε ανωτέρω ως άξονες γύρω απ’ τους οποίους θα κινηθεί η σκέψη μου .
    Απ τούς αγαπημένους μου ποιητές ο Γ.Σεφέρης , στό ποίημά του Αργοναύτες θετει ως προμετωπίδα τόν στίχο . Με επηρέασε βαθειά. Αληθεύει λοιπόν και πόσο οτι η γνωριμία του εαυτού μας περνάει μέσα από τόν άλλο , τόν αδελφό ?

    Ο γνωστός υπαρξιστής φιλόσοφος Ζάν Πώλ Σαρτρ στή συνέχεια . «Γιατί ο άνθρωπος για το Σαρτρ, είναι πρώτα μια «ύπαρξη» ριγμένη στον κόσμο τελείως παράλογα, εγκαταλειμμένη, στερημένη από κάθε σημασία και «καταδικασμένη» σε απόλυτη ελευθερία” Καί αυτό αναπόδραστα οδηγεί στήν πρόσληψη τών άλλων ως Κόλαση.

    Οι Πατέρες το “παίρνουν αλλοιώς” .Η θέα , η κοινωνία , η πρόσληψη , ο εναγκαλισμός , συν-χώρηση τού άλλου τού Αδελφού οδηγεί στην Θεογνωσία .

    Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος μάς τονίζει ότι η αυτογνωσία είναι όχι απλώς μείζων αρετή αλλά θεμέλιο τής τών πάντων γνώσεως. ( βλέπε βιβλίο π.Ιουστίνου Πόποβιτς …..)

    Ο ποιητής Καρούζος, τέλος, μάς λέγει ότι η έξοδος –γνώση του Εαυτού συνιστά ή διά του θανάτου επέρχεται , όμως σώζει απ’ τό θάνατο. Ποίον θάνατο ? της φυλακής, του εγκλωβισμού της ασφυξίας στό Εγώ.

    Τά ανωτέρω μιλούν από μόνα τους . Θα μπορούσα , και ίσως θά έπρεπε νά μείνω εδώ. Θα επιχειρήσω όμως να τα διασυνδέσω και να τα δέσω με την ανάρτηση της Σαλογραίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Φώτιε αδελφέ, σ'ευχαριστώ και πάλι!
    Τεράστιο το θέμα μας, περιμένω με χαρά και ενδιαφέρον τη συνέχεια και το περαιτέρω ... δέσιμο...
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Αγαπηπή εν Χριστῶ ἀδελφή Εὐανθία χαίρε!!! Ο Κύριος να σε εὐλογεῖ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Πάτερ Ιερόθεε
    Ευχαριστούμε για την αγάπη.
    Πώς το βρήκατε αυτό το μπλογκάκι;
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. @A.Π. ευγενικό διαδικτυακό φίλο.
    Ευχαριστώ και πάλι.
    Εύχομαι κάθε ευλογία και για σας!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή