Φεύγοντας-Νικ.Βρεττάκος

                                                     Φεύγοντας

Φεύγοντας ένιωθα ένα φως να φτερουγίζει απ'το μέτωπό μου.
Να τανε η ασημένια ελιά, η παλιά μου φιλενάδα;
Οι λεμονιές που χιόνισαν στην καρδιά μου ανθούς;
Της ακροθαλασσιάς η ρόδινη λουρίδα το πρωί;
Αυτοί που μου εμπιστεύτηκαν πως ο κόσμος μου υπάρχει
κ' εγώ το είδα στη φωνή, στα μάτια και στα χέρια τους;

Πήρα νερό, πήρα ψυχή, πήρα ήλιο να τα κάμω
για μιαν ακόμη ίσως φορά,
κουβέντες προς τους ανθρώπους.

Νικηφόρος Βρεττάκος