«Πιστεύω βαθύτατα, κοινωνώ, έχω πνευματικό εδώ και 35 χρόνια» Έφυγε από τη ζωή η Ζωή Λάσκαρη.Δεν θα αναφερθούμε αυτή τη στιγμή στις δάφνες της. Θα περιοριστούμε να αναφερθούμε σε ένα πράγμα που δυστυχώς τα περισσότερα ΜΜΕ αποσιώπησαν για την μεγάλη ηθοποιό.
Είναι η σταθερή σχέση που είχε με γνωστό πνευματικό της Αθήνας, τον π. Κωνσταντίνο Στρατηγόπουλο για 40 ολόκληρα χρόνια.
Η Ζωή έδειξε έναν δρόμο που αν ακολουθούσε κάθε Έλληνας και Ελληνίδα, σίγουρα τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα σήμερα για την κοινωνία μας.
Αντί να τρέχει σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους για τα προσωπικά της προβλήματα, προτίμησε να έχει για 40 χρόνια μία συνειδητή και σταθερή σχέση με έναν πνευματικό.
Αλλά ας αφήσουμε την ίδια να μας πει για την σχέση της αυτήν.
Πρόκειται για απόσπασμα μιας από τις τελευταίες συνεντεύξεις της, που είχε δώσει στον «Φιλελεύθερο» της Κύπρου.
Αφού μιλά για τις δυσκολίες που έζησε στη ζωή της, ο δημοσιογράφος τη ρωτά:
Όλα αυτά δεν σας σκλήρυναν;
Καθόλου σκληρή δεν με έκαναν. Πιο ευαίσθητη, δόξα τω Θεώ. Πήγα 15μιση χρονών στην Αμερική, έκατσα δύο χρόνια, ούτε ξέρω πώς έγινε αυτό. Η άγνοια κίνδυνου της νιότης; Θες η βοήθεια της Παναγιάς; Επιβίωσα χωρίς να ακούσω τις σειρήνες. Και στη συνέχεια, αυτό που πόνεσα εγώ δεν ήθελα να το περάσει άλλος. Και αυτό με έκανε πολύ μαλακή.
Ο πατέρας Κωνσταντίνος πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε στη ζωή σας; Ο κ. Λυκουρέζος μου είπε κάποτε ότι είναι ο άνθρωπος που σας βοήθησε σε όλες σας τις επιλογές.
Σωστά είπε. Σαράντα χρόνια τον ξέρω τον πατέρα Κωνσταντίνο. Πάρα πολύ με βοήθησε.
Είναι η σταθερή σχέση που είχε με γνωστό πνευματικό της Αθήνας, τον π. Κωνσταντίνο Στρατηγόπουλο για 40 ολόκληρα χρόνια.
Η Ζωή έδειξε έναν δρόμο που αν ακολουθούσε κάθε Έλληνας και Ελληνίδα, σίγουρα τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα σήμερα για την κοινωνία μας.
Αντί να τρέχει σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους για τα προσωπικά της προβλήματα, προτίμησε να έχει για 40 χρόνια μία συνειδητή και σταθερή σχέση με έναν πνευματικό.
Αλλά ας αφήσουμε την ίδια να μας πει για την σχέση της αυτήν.
Πρόκειται για απόσπασμα μιας από τις τελευταίες συνεντεύξεις της, που είχε δώσει στον «Φιλελεύθερο» της Κύπρου.
Αφού μιλά για τις δυσκολίες που έζησε στη ζωή της, ο δημοσιογράφος τη ρωτά:
Όλα αυτά δεν σας σκλήρυναν;
Καθόλου σκληρή δεν με έκαναν. Πιο ευαίσθητη, δόξα τω Θεώ. Πήγα 15μιση χρονών στην Αμερική, έκατσα δύο χρόνια, ούτε ξέρω πώς έγινε αυτό. Η άγνοια κίνδυνου της νιότης; Θες η βοήθεια της Παναγιάς; Επιβίωσα χωρίς να ακούσω τις σειρήνες. Και στη συνέχεια, αυτό που πόνεσα εγώ δεν ήθελα να το περάσει άλλος. Και αυτό με έκανε πολύ μαλακή.
Ο πατέρας Κωνσταντίνος πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε στη ζωή σας; Ο κ. Λυκουρέζος μου είπε κάποτε ότι είναι ο άνθρωπος που σας βοήθησε σε όλες σας τις επιλογές.
Σωστά είπε. Σαράντα χρόνια τον ξέρω τον πατέρα Κωνσταντίνο. Πάρα πολύ με βοήθησε.
Ποια ανάγκη σας οδήγησε σε πνευματικό;
Η ανάγκη που οδηγεί άλλους στον ψυχολόγο.
Εγώ δεν πιστεύω στην ψυχανάλυση.
Όσες φορές πήγα, ήξερα περισσότερα από αυτούς.
Είχα ανάγκη από έναν πνευματικό άνθρωπο.
Να μοιραστεί τις απορίες μου. Είναι ένα άτομο που μιλά τέσσερις γλώσσες, με θεατρική παιδεία, είναι ανοιχτός σε όλα. Και πριν τον βρω, είχα πάει σε δυο-τρεις άλλους. Και έχουμε επαφή μέχρι σήμερα.
.....................................................................................................Σε μία άλλη συνέντευξή της πριν ένα περίπου χρόνο στο περιοδικό Βημαγκαζίνο, η μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιός είχε αναφερθεί στην σχέση της με τον Θεό.
Στην ερώτηση «Η σχέση σας με τον Θεό ποια είναι;» απάντησε:
«Τον Θεό τον έχω μέσα μου. Εμείς είμαστε η Εκκλησία. Δεν υπάρχει η εκκλησία ως κτίριο. Πιστεύω βαθύτατα, κοινωνώ, έχω πνευματικό εδώ και 35 χρόνια».
Δεν έχετε θυμώσει ποτέ μαζί Του; «Γιατί να θυμώσω; Ξέρει απόλυτα τι κάνει. Πολλοί λένε: "Γιατί σε εμένα, Θεέ μου;". Αυτό είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα. Είναι σαν να Τον αμφισβητείς. Kαι δεν είμαι καμιά θεούσα. Υπάρχει, φυσικά, η άποψη ότι αν πιστεύεις στον Θεό δεν είσαι καλλιεργημένος. Πόσο πλανεμένοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, αλήθεια».
Κυρία Λάσκαρη, τι βαριέστε αφόρητα να κάνετε στη ζωή σας; «Κοσμική ζωή. Δεν μου πάει καθόλου. Δεν περνάω καλά. Προτιμώ να πάω σε ένα ταβερνάκι με τις φίλες μου, να πιω ένα κρασάκι. Δεν έχω τι να πω σε τέτοιες εκδηλώσεις. Νιώθω ηλίθια. Και κάνω προσπάθεια, μη νομίζετε. Και γελάω, και είμαι κανονική, γιατί δεν θέλω να προσβάλλω κανέναν. Αλλά φεύγω άδεια. Προτιμώ να είμαι σπίτι μου, να ράβω, να φτιάχνω τα σκουλαρίκια μου».
Πιασάρικο το θέμα με τη Λάσκαρη(Θεός σχωρέστην). Όταν ένας επώνυμος μιλήσει για μια οποιαδήποτε σχεση με το Θεό το κάνουμε παντιέρα και το ανεμίζουμε προς κάθε κατεύθυνση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιθυμώντας τι;
Δικαίωση των επιλογών μας δια της επωνυμίας των άλλων; Ή κάτι άλλο ακόμα;
Κι εγώ αναρωτιέμαι: ναι, είπε η θανούσα για τη σχέση της με το Θεό. Καλά έκανε. Εύγε. Αλλά ποια ήταν η πραγματική της σχέση με τον προσωπικό Θεό μόνο εκείνη κι αυτός μπορούν να το γνωρίζουν.
Χρόοοονια στην εκκλησιαστική πιάτσα(δεν χρησιμοποιώ τυχαία τις λέξεις) έμαθα ότι πολλοί άνθρωποι κυκλοφορούν σ αυτή την πιάτσα αλλά εις μάτην. Ο Θεός δε σουλατσάρει εκεί. Κόβει βόλτες αλλού, διαβαίνει άλλα μονοπάτια, επώνυμα κι ανώνυμα, αποδεκτά ή μη από το χριστιανικό σύνολο. Ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε με ακρίβεια κι απολυτότητα ούτε μας πόσο μάλλον τους άλλους.
Μακάρι η γυναίκα να βρήκε έλεος στην αγκαλιά του Θεού. Και κάθε άνθρωπος που αλλάζει επίπεδο.
Με αφορμή το παραπάνω κι ένα άρθρο του Γιωσαφάτ που διάβασα πρόσφτα αναρωτιέμαι, πιθανόν ο καθένας, τι ελκύει τον άνθρωπο στην αποδοχη ή στην άρνηση του Θεού, ποια κενά καλύπτει, εσωτερικά κενά, τι προσδοκά, τι επιθυμεί βαθύτερα.
Δύσκολο ν απαντηθούν όλα αυτά. Μόνος ο καθένας κι η καθεμιά μπορούν να απαντήσουν. Κι ίσως οι απαντήσεις εκπλήξουν!! :-)
@lpap
ΑπάντησηΔιαγραφήTην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ σχέση ενός εκάστου με το Θεό, ΑΔΥΝΑΤΟΥΜΕ εμείς οι άνθρωποι να γνωρίζουμε, ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ.
Την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ σχέση ενός εκάστου με το Θεό, θα την μάθουμε ΜΟΝΟ στη ΦΟΒΕΡΗ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΤΕΛΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ, δεν έχω κουραστεί να το επαναλαμβάνω σε αυτό το μπλογκάκι...
Μέχρι τότε...ΥΠΟΜΟΝΗ...και ας ΜΗΝ ριψοκινδυνεύουμε με τις πολλές ψυχαναλύσεις των κινήτρων του διπλανού μας, καλύτερα.
Εμείς οι κοινοί θνητοί που βαλλόμαστε, σήμερα, πανταχόθεν από το χθόνιο ρεύμα της Χριστιανοφοβίας, πραγματικά χαιρόμαστε όποτε βλέπουμε έναν ευφυή και ευγενή άνθρωπο, όπως ήταν η συχωρεμένη Ζωίτσα, να ΔΗΛΩΝΕΙ πιστός χριστιανός.
Σπανίζουν, βλέπεις στις μέρες μας, αυτές οι δηλώσεις.
ΜΑΚΑΡΙ και ο Θεός να ΣΥΜΦΩΝΗΣΕΙ με τις δηλώσεις ενός εκάστου, και ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΑ, ΟΛΟΙ μας, θα εκπλαγούμε όταν στο τέλος του ΕΠΙΓΕΙΟΥ χρόνου μας, ΜΑΘΟΥΜΕ την ΑΣΦΑΛΤΗ ΚΡΙΣΗ του Κυρίου μας...
Προσωπικά, αυτές τις μέρες, ανάβω κεράκια και για ¨ανώνυμους" και για "επώνυμους" συχωρεμένους ανθρώπους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έστω και από μακριά, γνωρίσαμε και αγαπήσαμε.
Και ας μην μπερδεύουμε την ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ, ΈΜΠΡΑΚΤΗ αγάπη προς πάντα άνθρωπο, με την ΚΡΙΤΙΚΗ για την Ορθόδοξη Ομολογία του, όπου και όποτε κρίνεται απαραίτητο.
Κάνει ζέστη και δεν έχει νόημα να επεκταθούμε.
Ευχαριστώ, πάντως, για το σχόλιο καλή μου ηλεκτρονική επισκέπτρια.
Να είσαι πάντα καλά...