Αντιστέκομαι
όπως οι ελιές της πατρίδας μου, οι σκληρές σαν τα κόκκαλα τ' αντρειωμένου, που τους λείπουν οι μαύρες μαντήλες μονάχα για να μοιάζουν με τις μανάδες μας, που σφηνωμένες γερά στην απόλυτη πέτρα, αδιαφορούν για τις θύελλες, αναπνέουν τις αστραπές και τις κάνουνε μες στους πικρούς τους χυμούς, ειρήνη και φως..
(Νικ.Βρεττάκος)
Email:filikitati@hotmail.com
Μέ στόλισες (κόμμα)...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτό πλάι των αγγέλων (κόμμα)....
Αν δέν μπεί κόμμα εκεί πού πρέπει, δέν βοηθιέται η μουσικότητα των στίχων. :-)
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌ,τι πείτε υψηλότατε...
ἄχ, τί σέ κάνω ἐσένα, ἀπ΄ τήν κοτσίδα θά σέ τραβάω.... :-)
Διαγραφή;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως, όρνιο γάιδαρε, δεν πείραξα τη στίξη,
διότι ΕΤΣΙ την είχε ο ποιητής.
Θα γίνω, η καλτάκα, ανωτέρα του ποιητού;
-ΜΗ ΓΕΝΟΙΤΟ!
;-Ο