(Στη φωτό ο θείος Χαρίλαος-
στρατιώτης ειρηνικός και περήφανος)
Aγαπημένο μου
Κατά σύμπτωση η σημερινή ανάρτηση είναι η χιλιοστή, από το άνοιγμα
(κατά μήνα Ιούλιο του 2008) αυτού του μπλογκακίου.
Την αφιερώνω στον θείο, και αδερφό της μητέρας μου,
στο Χαρίλαο Καλογερόπουλο εκ Κρεστένων ν. Ηλείας,
που ηρωικά πολέμησε στο Αλβανικό Μέτωπο
και άφησε την τελευταία πνοή του- λόγω κρυοπαγημάτων-
στην Πρέβεζα, σε ηλικία 23 ετών.
Ας έχουμε τη δυνατή και άγια ευχή όλων των αγνώς πεσόντων
υπέρ Πατρίδος και Πίστεως.
Σαλογραία
....................................................................................................
Καλό είναι να θυμάται κανείς την ιστορία του, γιατί θα υπάρξουν- και υπάρχουν α-τιμες φωνές να παραποιήσουν όσα δεν θα μπορούσαν να ποιήσουν.. Ότι έχουμε να θησαυρίσουμε εις τους αιώνες, και στις πιο Δύσκολες ώρες, ήτανε πάντα η Μεγάλη Καρδιά,ο "Παραλογισμός" της Ανδρείας, και όλα εκείνα τα πράγματα που ουδεμία σχέση έχουν με τη λογική και τον ισολογισμό των δυνάμεων. Η Ψυχή ΔΕΝ ζυγίζεται.. Ευτυχώς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά πρωινά
Ρεγγίνα
ΑπάντησηΔιαγραφήμοναδική
διαβάζοντας αυτό τον καιρό τα ιστορικά ανέκδοτα που σύναξε και εξέδωσε ο Γιάννης Βλαχογιάννης, για τους πολεμιστές του 1821 και μετά, βλέπω ότι εκείνοι που πολέμησαν για την ελευθερία του τόπου μας, είχαν ΠΑΝΤΑ ΘΕΟ, μέσα τους.
Ενώ λοιπόν, η υπεροχή του Δυνάστη αντίπαλου αναδυόταν απίστευτα μεγαλύτερη, εκείνοι οι ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, ήξεραν να τα δίνουν ΟΛΑ, ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ και ΠΑΤΡΙΔΟΣ.
Και συγκινήθηκα καθώς διάβασα για ΤΟΣΑ ονόματα που ΠΡΙΝ την έναρξη της πάλης για την Ελευθερία ζούσαν με ΑΝΕΣΗ οικονομική.
Παρόλα αυτά τα πρόσφεραν ΟΛΑ για τον αγώνα.
Όταν ελευθέρωσαν τον τόπο, το Κράτος τούς ξέχασε και τους έφτυσε, πολλοί κατάντησαν και πέθαναν ΠΑΜΦΤΩΧΟΙ, όμως, μέσα στην έσχατη ένδειά τους, ΔΕΝ ΑΝΟΙΞΑΝ το στόμα τους, να πουν ούτε ένα παράπονο.
Τέτοιες ΓΙΓΑΝΤΙΕΣ, ΤΑΠΕΙΝΕΣ ΨΥΧΕΣ, που ήξεραν ΠΟΙΟ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ τους.
Στον Πόλεμο του Σαράντα πέθανε από κρυοπαγήματα στο Αλβανικό μέτωπο και ένας αδερφός της μάνας μου.
Ξεψύχησε στην αγκαλιά της, στην Πρέβεζα, όπου εκείνη υπηρετούσε ως αδελφή νοσοκόμος σε κλιμάκιο του ΕΡΥΘΡΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ.
Τα έχω γράψει σε παλιότερη ανάρτηση αλλά μου αρέσει να το θυμάμαι μέρες που είναι.
Από το μέτωπο, έστελνε και γράμματα ενθουσιώδη ο 23χρονος τότε, θείος Χαρίλαος.
Γράμματα γεμάτα Θεό και Ελλάδα.
Του έκοψαν στην Πρέβεζα και τα δύο πόδια, από την λεκάνη ψηλά. Έμεινε μόνο ο κορμός
του σώματος και τα χέρια.
Δεν άντεξε.
Πέθανε γαλήνιος, στην αγκαλιά της νοσοκόμας-μαίας αδερφής του, της μάνας μου.
Πέθανε γαλήνιος με την αίσθηση ότι εξετέλεσε το ΚΑΘΗΚΟΝ προς όλους εμάς ακόμα και τους αγέννητους, που μέναμε πίσω.
Οι ήρωες βαδίζουν ένα σκαλοπάτι κάτω απ'τους άγιους, έτσι δεν είναι;
Ελαφρύ και μυρωμένο το χώμα που τους σκεπάζει...
TIMH KAI ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΑΙ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ!
Αιώνιες Αθάνατες Ψυχές!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο με συγκίνησες με το "Ελαφρύ και μυρωμένο το χώμα που τους σκεπάζει"
Αιώνια Δόξα και Τιμή στους Αθάνατους Ηρωες!!!
Τιμή καί σέ σᾶς πού τόν θυμπαστε!
ΑπάντησηΔιαγραφήCummulus
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν γνώρισα το θείο Χαρίλαο, πέθανε πολλά χρόνια πριν γεννηθώ, όμως, κι αυτό είν' το παράξενο με τούς άγιους και τους ήρωες, και τα πρόσωπα γενικά της προσφοράς και της αυτοθυσίας:
Πολλοί άνθρωποι μετά το θάνατό τους, και όχι μόνο συγγενείς εξ αίματος, μπορεί να τους σέβονται και να τους ευλαβούνται, και να τους ανάβουν κεράκια.
;-)