Τραχανάς και για επιδόρπιο αυτή τη γιαουρτολεμονόπιτα της Εύης, ποιός θα την φτιάξει;

Επειδή γινόμαστε- έγραφε κάπου και ο Σμέμαν- ό,τι τρώμε...ας προσέχουμε τι τρώμε!

Και εφόσον  ζητήσες,  μια ανάρτηση για να γράψουμε από κάτω συνταγές, ιδού:

Για φαγητό, γρήγορο, εύκολο και θερμαντικό-τώρα το χειμώνα-  προτείνω σούπα τραχανά!

-Είναι εύκολο;
-Για μένα υπήρξε... δύσκολο κατά το παρελθόν, τώρα, όμως, δε "μασάω"!   του "πήρα τον αέρα", χαχα!
-Πώς το φτιάχνει η νοικοκυρά;
-Δεν ξέρω τι κάνει η νοικοκυρά, δεν το ψάχνω σε τέτοιο βάθος, προσωπικά, πάντως -η ακαμάτρα-

( χιχι...ως ακαμάτρα, γενικότερον,  με  έλεγχε η μανούλα, αφού το έλεγε η μακαρίτισσα ότι είμαι ακαμάτρα, πάει και τέλειωσε- είμαι! ποιος είσαι εσύ,  το αναιδές και γλωσσούδικο πλάσμα, που θα αμφισβητήσεις τη σοφία των μητρικών της ευχών και, λοιπών  αρνητικών  προσδιορισμών;)

πώς το φτιάχνω να σου πω:

Βάζω(για ένα πιάτο) πέντε, περίπου  φλιτζάνια  νερό στην κατσαρόλα να βράσουν, προσθέτω το αλάτι  και πετάω μέσα,
-έτσι ρε παιδί μου , στο εντελώς ξαφνικό-  ένα φλιτζάνι τραχανά, ξινούτσικο, χειροποίητο τριμμένο(κυλισμένο) -με απαλά χέρια αγάπης  και τις απαραίτητες  προσευχές -πάνω σε καθαρό  τραπέζι ξύλινο, χωριάτικο.

(δεν ξέρω, να συστήσω  πού το πουλάνε  το θεϊκό έδεσμα, εμένα πεσκέσι το έφερε μια φίλη δικαστίνα, την ευχαριστώ!)

Τον  πετάω μέσα, λοιπόν τον τραχανά  για να βράσει  πέντε περίπου  λεπτά...δεν χρειάζεται περισσότερο.
Αν θέλω, προσθέτω  και ένα φλιτζάνι γάλα να σιγοβράζει μαζί με τον τραχανά και το νερό, άλλα δυο λεφτά.

Μετά, κλείνω το μάτι... (της κουζίνας, ντε!  όχι το δικό μου, πουλάκι μου), βάζω  δυο κουταλιές φρέσκο ελαιόλαδο καλαματιανό (το καλύτερο!), ή μια κουταλιά φρέσκο βούτυρο,  προσθέτω κάμποσους κύβους από τυρί φέτα, τρίβω φρέσκο  πιπεράκι...και...έτοιμη η λατρεμένη σούπα που και νεκρούς ανασταίνει!

Τη σερβίρω ζεστή και όχι καυτή.
Τα καυτά (φαγιά κλπ) βλάπτουν σοβαρότατα την υγεία λένε οι γιατροί...
Να τα αποφεύγεις το καλό που σου θέλω!
.......................................

Εσύ, τώρα περιστεράκι μου,  αν αγαπάς το σκόρδο, ή είσαι στα πρόθυρα κρυολογήματος, προκειμένου  να  ξορκίσεις το κρυολόγημα και να το κάνεις  να φύγει- τρέχοντας- μακριά σου, ρίχνεις μέσ' στον κατσαρόλα  και δυο τρεις ψιλοκομμένες σκελίδες σκόρδο, αφού έχεις σβήσει  την κουζίνα.

Μετά...σερβίρεις και καλή όρεξη!

Βέβαια, το δικό μου... απωθημένο δεν είναι αυτός ο πανεύκολος τραχανάς που το φτιάχνει η κάθε χαζή και αφηρημένη γραία( πρόσωπα δεν κατονομάζουμε!)

Το δικό μου απωθημένο (χαχα) είναι πρώτον η θεϊκή γιαουρτολεμονόπιτα της Εύης, την οποία μήηηηνες τη ζαχαρώνω απ' τη φωτογραφίαααααα! και όλο λέω ότι θα την αποτολμήσω, αλλά ακόμη ευρίσκομαι ως ο άσωτος, περιφερομένη- εις χώραν μακράν από γιαουρτολεμονόπιτες("γιαουρτολεμονόπιτα", τι υπέροχη λεξούλα, ελαφρώς γλωσσοδέτικη  και δυσεύρετη ακόμη και στο παιχνίδι της "κρεμάλας"που κάποτε, στα θρανία  παίζαμε, θυμάσαι;).

 Δεύτερον, πιο πρόσφατον  για μένα ...απωθημένον, τυγχάνει  το  ανατολίτικο κιουνεφέ της Οίας στη Σαντορίνη που ψάρεψα από τη σελίδα του Σαντορινιού.


Δίνω, λοιπόν,  το σύνδεσμο της Εύης, και του Σαντορινιού  να τα φτιάξεις εσύ που τολμάς τα περίπλοκα, ω λατρεμένο,  και περιμένω, έπειτα,  να με προτρέψεις να προσπαθήσω  και γω τη σχετική ανάβαση-έστω αγκομαχώντας- στα όρη της μαγειρικής  και τα γλυκά βουνά της ζαχαροπλαστικής τόσον   των συγχρόνων μαγείρων-δημιουργών όσο  και των  προγόνων  μας...αμήν και γένοιτοοοο!

Κερνώντας   ένα φιλί σαν ημίγλυκο κρασάκι
στης ψυχής σου το τραπέζι, έτοιμη για το παραπέρα ξεφάντωμα- τώρα , πριν πλακώσει της... αρκούδας η  μεγάλη πείνα...
σε χαιρετώ, ευχόμενη σθένος εν παντί
και αγάπη για πολλές  φιλό-ξενες συνάξεις στου Κυρίου το Όνομα.

Σαλογραία