Η Τελετή (Rite)- Άντονυ Χόπκινς

Στίχοι του τραγουδιού

Η τίγρη

Εκτελεστής: ΨΑΡΑΝΤΩΝΗΣ

 Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη

π' όλο με περιμένει

κι όλο την καρτερώ,

τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει,

μα ελπίζω να φιλιώσει

καιρό με τον καιρό.

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου

κι εγώ για το καλό μου

για κείνη πολεμώ

κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω,

για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό.

όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω,

για να την αγκαλιάσω

στον πιο τρελό χορό,

κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της,

μου δίνει την προβιά της

για να τηνε φορώ.

Καμιά φορά απ' το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι,

σχεδόν αγαπημένοι,

καθείς να κοιμηθεί

και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν την μπόρα,

σαν τη στερνή την ώρα

που θα επιτεθεί.
....................................................................................................................................................................................
...............................................................................................................................................................
Αγαπημένο μου

ο βασικότερος λόγος που επανέρχομαι στο θέμα του δαιμονισμού, είναι επειδή  θλίβομαι με  την άρνησή σου, να συνειδητοποιήσεις την ύπαρξη παγκακίστων και φθονερότατων οντοτήτων   στο σύμπαν- προ της κτίσεως του ανθρώπου- και οι οποίες επιθυμούν- με κάθε μέσον, με κάθε τρόπο- την καταστροφή τόσο της ψυχής, όσο και  του ναού της ψυχής- που είναι το σώμα μας.

Προς ενημέρωση,  επιθυμώ  να αναφερθώ σύντομα, σε μια ταινία που προβάλλεται αυτές τις μέρες, στους σινεμάδες.

Σε αντίθεση με το εωσφορικότατο φίλμ: "Ο Μαύρος Κύκνος", στο οποίο μεθοδεύεται  ανελέητη προπαγάνδα υπέρ κάθε κακού -με αποθέωση  της αυτοκτονίας στο τέλος- και το οποίο -ακριβώς γι αυτό το λόγο -της υπέρτατης προστυχιάς- στό όνομα της... Τέχνης μπα χα χα..- τιμήθηκε  και με Όσκαρ,
η ταινία Rite (Τελετή), στην οποία πρωταγωνιστεί ο Άντονυ Χόπκινς,  απ' τους κριτικούς, μάλλον θάφτηκε -και ίσως σκόπιμα.

Δε συμφέρει να συνειδητοποιήσει  το ευρύτερο  κοινό, το ελλοχεύον μίσος  των δαιμόνων

(έστω μέσα από εικόνες που διαφημίζουν   τους αιρετικούς  παπικούς).

Δε συμφέρει, επαναλαμβάνω,  να προβληματιστεί το ευρύ κοινό, πάνω στο θέμα της πραγματικότητας της ύπαρξης  των δαιμόνων, διότι τότε, μπορεί,  τα πνεύματα της Απωλείας,  να χάσουν την αφελή πελατεία, η οποία αυτή τη στιγμή, τρέχει σε ψυχίατρους και  μάντισσες και χαρτορίχτρες, προκειμένου να θεραπεύσει τα αθεράπευτα προσωπικά της βάσανα.

Ο λόγος που μου άρεσε η ταινία είναι πως πρόκειται για αληθινή ιστορία.

-Ζουρλαίνομαι  για αληθινές ιστορίες, και  το ξέρεις..
-Γνωστόν τοις πάσι, τρελομπετούγια!

 Χιχιχι!...υπάρχουν, λοιπόν,  δυο βασικοί χαρακτήρες στην υπόθεση, με τους οποίους παίζεται  η διελκυστίνδα των αντιθέσεων:
Ένας ευφυής, νεαρός που δεν πιστεύει σε μεταφυσικές ...αηδίες περί ύπαρξης δαιμόνων,  και ο γηραιός έμπειρος εξορκιστής, που τον υποδύεται ο Άντονυ Χόπκινς.

Στο τέλος της ταινίας, μας δίνει ο σκηνοθέτης τα πραγματικά ονόματα των εξορκιστών, και σε ποιες περιοχές, μέχρι σήμερα, με αυτή την ειδικότητα
(ναι, σωστά άκουσες, καλέ...οι παπικοί δίνουν  ...πιστοποίηση  ειδικότητας  εξορκιστή στους παπάδες τους)   δραστηριοποιούνται!

Επειδή έχεις δει που έχεις δει, του κόσμου τις σαβούρες στη μεγάλη οθόνη, ε, κάνε έναν κόπο και πήγαινε σε μια παράσταση  ακόμη- πού ξέρεις;
Μπορεί να σε βάλει σε κάποιες εποικοδομητικές  σκέψεις..

 Όταν τη δεις- αν θες, εντάξει, δε σε πιάνω και απ'τα λαιμά- μπορούμε  -μετά- να  κουβεντιάσουμε τις εντυπώσεις...

(Είναι και κατάλληλη για... σεμνούς  ενήλικους,  λατρεμένο μου...όοοοχι δεν έχει σκηνές σεξ  και τέτοια α πα πα......μόνο μερικά φριχτά ορλιαχτά και κάτι λυσσασμένα βρομόλογα...)

Το θέμα της δαιμονοκατάληψης, δεν αποτελεί- καθόλου μα καθόλου- δευτερεύον θέμα, όπως εσύ, σα χαϊβάνι,  νομίζεις, διότι όπως κατηγορηματικά  βεβαιώνει  και ο Απόστολος στην προς Εφεσίους, στο στ΄ κεφ. στ.10-12:

"Το λοιπόν, αδελφοί μου
ενδυναμούσθε  εν Κυρίω
και εν τω κράτει της ισχύος αυτού.
ενδύσασθε  την πανοπλίαν του Θεού προς το δύνασθαι υμάς στήναι προς τας μεθοδείας του διαβόλου.
Ότι ουκ έστιν η ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα , αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας , προς τους κοσμοκράτορας  του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις..."

Είτε το συνειδητοποιούμε, είτε όχι, γύρω μας και μέσα μας, κάθε δευτερόλεπτο λαμβάνει χώρα, μια αόρατη, φοβερή  μάχη.

Ο μεγαλύτερος πόλεμος που μας κάνει ο Εξαποδώς, είναι δια της επιστημονικής- δήθεν -επιχειρηματολογίας, προκειμένου  να μας πείσει ότι δεν υπάρχει, διότι ουδείς πολεμάει
(το εκφράζει Ορθοδοξότατα   ο Ντοστογιέφσκι στους Αδελφούς Καραμαζώφ- στο διάλογο του διαβόλου με τον πρίγκιπα Ντιμίτρι)
ουδείς πολεμάει  κάποιο πρόσωπο για το οποίο δεν πιστεύει ότι όντως υπάρχει.

Τόπος μάχης, ο παρών αιών, ο παρών βίος, λατρεμένο μου.
Τα έπαθλα για τους νικητές- τιμής ασύλληπτης.

Αξίζει, λοιπόν,  το ζήτημα, κάτω από την επιφάνεια του, να το ψάξεις...

Δεν θα σε κουράσω άλλο,  γι απόψε...

Θα σου ευχηθώ, καλό βράδυ
ευχόμενη απ'το σκοτάδι του νου σου,
να ξεφυτρώσει -με ουρανόσταλτη αχτίδα Φωτός-
μια
-Πίστεως-
 χρυσή μαργαρίτα...

Σαλογραία
 
 Υ.Γ.
Και όταν τα φθονερά  πνεύματα, περιστέρι μου,  όλο κακία  σε βρίζουν με  αφορμές γελοιότατες,  σε ειρωνεύονται και σε χλευάζουν χυδαία- προκαλώντας σε, να πέσεις στο  παμμέγιστο λάθος,
 τού  να θυμώσεις  και συ μαζί τους, 
 και -οργή στην οργή τους- να ανταποδώσεις -βλακώδικα-
 το καλό που σου θέλω,  εσύ, σαν οξυπτέριο που είσαι,
 να μιμείσαι το σοφό παράδειγμα, αυτού του έξαλλου παπαγάλου!