Η ευλογία του χρόνου...

Αγαπημένο μου

Θεϊκή η ευλογία
του να μην ξέρεις
πόσος χρόνος 
ακόμη
σου μένει...

Ευανθία η Σαλογραία 
.........................................
.........................................


Oι ξύπνιοι έμποροι του χρόνου.

 Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς
.....................................................
.....................................................

"Ρωτάς τι σημαίνουν τα λόγια: 

«Εξαγοραζόμενοι τον και­ρόν». 

Ό μακάριος Ιερώνυμος ερμηνεύει ως εξής: 

«Όταν χρησιμοποιούμε τον χρόνο σε καλές πράξεις, 
τότε τον εξα­γοράζουμε». 

Ό μακάριος Θεοφάνης ο Εγκλειστος λέει: 

«Να στρέφουμε τον χρόνο σε όφελος μας
 για τους αιώνιους στόχους μας». 

Τα λόγια του απόστολου του Θεού έχουν παρόμοια σημασία με τα λόγια του Θεού: 

«Πραγματεύσασθε εν ώ έρχομαι» (Λουκ. 19,13). 

Και όταν Αυτός επιστρέψει, 
δηλαδή όταν ο Χριστός ξαναέρθει για να κρίνει τον κό­σμο, 
θα μας ρωτήσει πώς πραγματευόμασταν
με τα δοσμέ­να μας τάλαντα. 

Πώς χρησιμοποιούσαμε τον καιρό της ζωής μας.

Εάν δίναμε το φθηνό για να κερδίσουμε το ακριβό, 
όπως ο Ιακώβ, ή αντίθετα το ακριβό για να αποκτήσουμε το φθηνό, όπως ο Ησαύ. 

Εάν υποκύψαμε στους σκανδαλισμούς 
αυτού του εφήμερου αιώνα
και πουλήσαμε την ψυχή μας για τις «γλυκές» γήινες πικρίες
ή αν δώσαμε τα πάντα για την ψυχή μας;

Γι' αυτό να εκτελείς τις εντολές του Χριστού κάθε μέρα
 όπως οι περιστάσεις ζητούν. 

Με τούτο
θα εξαγοράζεις τις χαρισμένες μέρες σου
από τον Θεό. 

Αφού στην αλήθεια
το να εξαγοράζουμε
σημαίνει κυριολεκτικά να πληρώνουμε.
 
Πλήρωνε με τα λίγα, για να λάβεις το μεγάλο. 

Εργάσου λί­γο, για να βασιλεύεις αιώνια. 

Αφού ο Δημιουργός μας, 
μας υποσχέθηκε την αιώνια βασιλεία, στην αιώνια ζωή.
 
Εάν κά­ποιος είναι δεμένος σκλάβος στη φυλακή, 
να μην τεμπελιάζει και να μην λέει: 

«εγώ δεν είμαι σε θέση τίποτα να κά­νω»! 

Ας μετανοεί. 

Και ας προσεύχεται στον Θεό από το πρωί έως το βράδυ
στο σκοτάδι του κελιού του. 

Και αυτό θα το μετρήσει ο Θεός
το ίδιο όπως και σε εκείνον πού χτίζει εκκλησίες με τον πλούτο του. 

Ό Δημιουργός μας
βλέπει τις συνθήκες του καθενός, 
και ζητά από τον κάθε άνθρωπο να κάνει
εκείνο πού μπορεί
αναλόγως με τις συνθήκες. 

Σκύψε το κεφάλι κάθε μέρα
για να διακονήσεις την ψυχή σου. 

Πλήρωσε την
με την πνοή του Πνεύματος του Θεού μέ­σα σου,
το οποίο σε κινεί προς κάθε καλό. 

Εάν δεν το κά­νεις, 
θα σε τσαλακώσει σαν πανί
και θα σε πάει στην κατα­στροφή.

Παρόμοια με το ορμητικό ποτάμι, 
στο οποιο οι αδέξιοι δεν ξέρουν να στρέψουν τον δικό τους νερόμυλο αλλά κατεβαίνουν μαζί του στην άβυσσο. 

Έτσι είναι και ο χρόνος της ζωής μας εδώ στη γη.
 
Τους έλλογους σώζει και σηκώνει επάνω στα φτερά, 
ενώ τους άφρονες παρασύρει και κατρακυλά
ως την κατάρρευση. 

Τους πρώτους διακο­νεί, στους δεύτερους κυριαρχεί. 

Ό καιρός για τους πρώτους είναι σέλα, για τους δεύτερους αναβάτης. 

Το φως του Χριστού να σε φωτίσει."

Πηγή: Τρελογιάννης  
.............................................................
............................................................


Το είναι του χρόνου

Η Πρωτοχρονιά  μας βυθίζει συνήθως στη λήθη του νοήματος του χρόνου υπό την επιβλητική συγχορδία της εόρτιας ατμόσφαιρας και των συνεπειών της. Ευθυμία, ευχές, πανδαισία για τους έχοντες και κατέχοντες, σώου και λίγος ή πολύς τζόγος  επισκηνώνουν στο χρονικό άρμα, καλώντας μας να ξεχάσουμε κι όχι να θυμηθούμε ή να εμβαθύνουμε  στην έγχρονη κατάστασή μας.  Και όμως η κυκλική επαναστροφή επί τα ίδια κάθε Πρωτοχρονιά προσφέρει νύξεις,  εγείρει ερωτηματικά, αφυπνίζει κάποτε τις κοιμώμενες συνειδήσεις μας.  Του Στέλιου Συρμόγλου  Σε τι συνίσταται αλήθεια ο χρόνος;  Ποιο είναι το ουσιαστικό του είναι;  Είναι πασίγνωστο πως το πρόβλημα απασχόλησε και απασχολεί φιλοσόφους, επιστήμονες και στοχαστές.  Μα αξίζει να σημειωθεί, εμφαντικά μάλιστα, πως ο χρόνος είναι κατάσταση όλων των βροτών.  Αξίζει επομένως να αναστραφούμε με το είναι του, αφού αφορά όλους μας ανεξαίρετα.  Είναι γνωστό πως ως ένσαρκα όντα, ως όντα δηλαδή με σώμα το οποίο κινείται και δρα, μετέχουμε στην κοσμική διαδικασία, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η κίνηση και η μεταβολή.  Αλλάζουν τα πάντα και μαζί τους και η σωματική μας υπόσταση, έσχατο όριο της οποίας είναι η φθορά και η μεταστοιχείωση. Το είναι της αλλαγής επομένως είναι ο δυναμικός θάνατος.  Κάθε αλλαγή εγκλείει το θάνατο δυναμικά, αφού εκεί κατευθύνεται.  Η συνειδητοποίηση αυτής της τραγικής για την ανθρώπινη ύπαρξη αλήθειας όμως δεν ανήκει στην ίδια την αλλαγή των πραγμάτων, αλλά στο στοχαζόμενη συνείδηση, στον άνθρωπο δηλαδή ο οποίος συνειδητοποιεί αυτήν την αλήθεια.  Το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε σοφά στην ιστορία του στοχασμού από τον Ηράκλειτο μέχρι τον Χάιντεγκερ διαμέσου του Πλάτωνα, Αρστοτέλη, Ντεκάρτ, Μπέρκλι, Εγελο, Κάντ, Μπέρκσον κ.ά.  Λύση όμως ουσιαστικά δεν δόθηκε.  Αν δινόταν, η φιλοσοφία δεν θα είχε λόγο ύπαρξης πια.  Ας προσεγγίσουμε όμως το θέμα στο βάθος του...  Ναι, η ανθρώπινη συνείδηση πιστοποιεί την αλλαγή και μαζί της το φρικτό φάσμα της εκμηδένισης.  Χρόνος έτσι είναι το άρμα που οδηγεί το στοχαζόμενο άνθρωπο στο τέλος, στην άρση της υπαρκτικής του κατάστασης.  Κατά βάθος ωστόσο ο χρόνος κλείνει μέσα του το θάνατο κι αυτό σημαίνει πως η ίδια η συενίδηση και η έκτασή της, το αρχέγονο υπαρξιακό νοείν συνάπτεται με το θάνατο.  Είναι βέβαιο πως το περιεχόμενο της συνείδησης είναι και παραστάσεις, αντικείμενα και μεγέθη του επιστητού. Αποφλοιώνοντας τη συνείδησή μας από τις παραστάσεις χωρίς τις οποίες η τελευταία δεν έχει χρονικότητα, ιστορικότητα δηλαδή, βυθιζόμαστε σε μια άχρονη ουσιαστικά κατάσταση, η οποία συμπτύσσεται με τον αειδή χώρο, με τη χωρική ομογένεια, που δεν γνωρίζει ούτε αλλαγές, ούτε μεταβολές. Αγόμαστε έτσι στην καρδιά του μυστηρίου.  Χωρίς το χώρο που είναι άτμητη και αδιαίρετη ολότητα ουσιαστικά, δεν υπάρχει δυνατότητα καμιάς παράστασης και καμιάς αλλαγής.  Δεν υπάρχει , με άλλα λόγια, ούτε αντίληψη ούτε αισθητό, ούτε παραστάσεις, ούτε χρονικότητα.  Ο χρόνος φύεται ως ιερό φυτό με την αντιλαμβανόμενη συνείδηση, μα το είναι του "επισκηνώνει" στην αχώρητη διάσταση του χώρου.  Επεται πως ουσιώδες συστατικό, είναι δηλαδή του χρόνου, δεν είναι η στη χρονικότητα φθίνουσα έγκοσμος συνείδηση, αλλά κάποιο άφθαρτο στοιχείο, το οποίο κατοπτρίζεται χωρικά, για να αναλώνει συνειδησιακά το υποκείμενο. Βέβαια, ο πανθειστικός πειρασμός είναι σαφής, ελλοχεύει παντοτινά, τείνει να ταυτίσει το χώρο με το είναι, οπότε χρόνος είναι οι άπειροι τρόποι του υπάρχειν και του μεταβάλλεσθαι των όντων.  Οι δυσκολίες όμως είναι ανυπέρβλητες και γι' αυτό περαιτέρω είσδυση στο μυστήριο οδηγεί σε γονιμότερες διαπιστώσεις.  Αλλη πραγματικότητα ο χώρος κι άλλη η στο χώρο διαχεόμενη πρωτουπαρξιακά νοούσα συνείδηση, η γυμνή  και αναντιπαράστατη πρωτοσυνείδηση.  Ο χώρος είναι κάτοπτρο της διαφάνειας της τελευταίας κι αυτό συνιστά δυνατή την εναλλαγή, κίνηση και μεταβολή των αντικειμένων. Διαπιστώνουμε λοιπόν χωρίς ουσιαστικές δυσκολίες, πως το είναι του χρόνου δεν συλλαμβάνεται, δεν τέμνεται, δεν ιστορείται.  Πρόκειται για το αποφατικό, άφθαρτο και αιώνιο στοιχείο, το οποίο υπαινίσσεται ο χώρος και το οποίο ταυτόχρονα υποκρύπτει και φανερώνει το αισθητό, τις πολυποίκιλες, όπως προανέφερα, μεταβολές των πραγμάτων.  Το είναι του χρόνου εντούτοις, η αιωνιότητα που τον τρέφει και που του προσφέρει τη διάσταση της χρονικότηγτας, "προσωποποιείται" ως επιστασία, ως πρόνοια, ως μέριμνα, ως σκέψη. Η ανθρώπινη συνείδηση θεάται αυτήν την αλήθεια και την προσλαμβάνει στο μέτρο των δυνατοτήτων της, γι'αυτό ο άνθρωπος είναι έγχρονο ον.  Δεν ταυτίζεται ούτε με τη χρονικότητα, ούτε με την υπερβατικότητα.  Σαρκώνει όμως τις κατηγορίες της τελευταίας έγχρονα ως προσωπικός λόγος, ως προσωπικό ήθος,  ως προσωπικό κάλλος. Η ανθρώπινη δημιουργία άγει επομένως τη χρονικότητα της , είτε γνωρίζει είτε αγνοεί την ιλιγγιώδους βάθους αλήθεια των απαρχών της.  Ας ολοκληρώσω όμως τις παραπάνω σκέψεις με την καθιερωμένη ευχή:  Καλή χρονιά σε όλους μας!... freepen-

Καλή Χρονιά σε όλους. THANOSKOUKFAMILY ............................................................................ ............................................................................ 2014 Εννοείται ότι κι εγώ θα πω ¨χρόνια πολλά!¨. Μα πιο αληθινός, θα ‘μαι, νομίζω, αν ευχηθώ να ζήσεις ήρεμα τα επόμενα λεπτά, τις ώρες που έρχονται, τη μέρα την αυριανή. Διότι το ¨χρόνια πολλά¨ μου φαίνεται κάπως αόριστη ευχή. Που σε κάνει να ελπίζεις κάτι αβέβαιο και μακρινό. Που όλο έρχεται κι όλο το χάνεις. Και μένεις με τη δίψα. Και γερνάς πεινασμένος. Ζήσε το τώρα όμορφα. Ευτυχισμένο. Με επίγνωση. Εν Χριστώ Ζώντι και Παρόντι. Νιώσε την κάθε σου στιγμή και άκου την αναπνοή σου. Ζήσε το κάθε σου φιλί. Κάνε την κάθε λέξη σου να μοιάζει φλόγα πύρινη. Έτσι θα νιώσεις πλουτισμό ανεξήγητο, μέσα στο τώρα. Την αφθονία, μες στο λίγο. Το μεγαλείο, στο μικρό. Και το μικρό σου γεύμα θα ‘χει μια διάσταση αιώνιας αφθονίας. Θα βλέπεις τη γυναίκα σου για λίγο και θα της φαίνεται Παράδεισος η αγκαλιά σου. Θα δίνεις στο παιδί σου ένα χαμόγελο στοργής, και θα νομίζει ότι είδε όλα τα λούλουδα της γης και του βυθού τα χρώματα. Θα συναντάς τους φίλους σου για έναν καφέ και θα αισθάνεσαι ο πιο πλούσιος. Θα γίνει θεία Λειτουργία η κάθε σου στιγμή. Θα νιώθεις το Χριστό και το αιώνιο Φως Του μέσα σε πράγματα που δεν μπορείς να φανταστείς. Ασήμαντα για τους πολλούς, σημαντικά για σένα όμως. Όλα θα φαίνονται πολλά. Χρόνια πολλά. Κι όλα πολλά. Θα νιώθεις πλούσιος έχοντας τρύπια πορτοφόλια, τσέπες, χέρια. Σε βλέπω ήδη αλλαγμένο: Είσαι μικρός, και μοιάζεις γέρων στη σοφία. Κι εσύ, παππούς, με τόση ευεξία. Σαν ετών 33. Χρόνια πολλά. Τώρα. (π. Σωφρόνιος του Έσσεξ) ............................................................................... Eυχαριστώ την Αστερούλα για την προώθηση Σαλογραία

H μηχανή του χρόνου-Εκπομπή για το σφαγέα Σουλεϊμάν το Μεγαλοπρεπή

Το παραπάνω βίντεο το αλίευσα απ' τη σαλεμένη σελίδα
του Τρελογιάννη, περιστεράκι μου.

Η ιστορική-αντικειμενική πραγματικότητα, βεβαίως και  παραμένει
πάντοτε
διαφορετική απ' τις ωραιοποιήσεις της
στις τηλεοπτικές μεταφορές
ωστόσο, θέλω να σε ρωτήσω, εσένα, που ξέρεις τα πολλά,
και ο νους σου κατεβάζει:

-Γιατί έχει τέτοια επιτυχία αυτή η τηλεοπτική σειρά;

Γιατί άνθρωποι που ούτε ένα δευτερόλεπτο
δεν αντέχουν να δουν σίριαλ στην του-βου
κάθονται και αποβλακώνονται ανελλιπώς, με τις προκείμενες
-και μάλιστα ψευδείς-
ιστορικές δήθεν, αφηγήσεις;

-Τι προσφέρει αυτή η Τούρκικη σειρά,
το οποίον οι δικοί μας σκηνοθέτες
δεν έχουν πετύχει να προσφέρουν στο αδηφάγον και φιλοθέαμον κοινόν;

-Ιδού τα κομβία της Αλέξαινας, ιδού το σοβαρότατον ερώτημα
και αν έχεις λίγο χρόνο, ας προβληματιστούμε πάνω στο ζήτημα.

Σε φιλώ σταυρωτά,

Ευανθία η Σαλογραία 

Eπίσκεψη στη θεία-Κοσμάς Βίδος- και περί αλησμόνητων εκκλησιασμών, παιδικής ηλικίας

Τα Xριστούγεννα ήταν παραδοσιακά η περίοδος που γίνονταν οι επισκέψεις στις θείες. 

Τότε ακόμη, που οι θείες έμοιαζαν στη γιαγιά Ντακ: με τα λευκά μαλλιά τους σε κότσο, 

με τη ζακετούλα τους και τα χαμηλά τακουνάκια τους, με την κουνιστή πολυθρόνα τους, 

άλλη με τις μηλόπιτές της, άλλη με τα κέικ της (μαρμπρέ συνήθως). 

Ολες με τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες τους που, ήταν σίγουρες, 

καμία άλλη δεν τα έκανε όπως εκείνες.

  Τις θυμάμαι να μας περιμένουν στις εισόδους των σπιτιών τους, διοπτροφόρες και έντονα κολoνιαρισμένες, με το άρωμα του γιασεμιού ή του τριαντάφυλλου να μένει στο μάγουλό μου και μετά το φιλί τους. 

Για να είμαι ειλικρινής, εκείνες τις επισκέψεις τις βαριόμουν. 

Δικαίως. 

Ποιο παιδί θα χαιρόταν να περάσει ένα δίωρο ακινητοποιημένο σε έναν άβολο καναπέ, ακούγοντας τους μεγάλους να μιλάνε για πράγματα που το αφήνουν αδιάφορο, είτε αφορούν την πολιτική κατάσταση είτε την εγκατάλειψη «του Γιάννη του γκαβού από την γυναίκα του, την Τιτίκα του Μπούκουρα, που ερωτεύτηκε τον Γιώργο τον "Υαλικά - δίσκοι - πορσελάνες: 

Η Λιμόζ", κατάλαβες... 

Τρίτο μαγαζί όπως μπαίνεις στην Αθανασίου Διάκου από την Υποστράτηγου Χαδούλη, εκείνο με τη Σπανιόλα στη βιτρίνα».

Γιατί οι πιθανότητες να κουνηθώ ήταν ελάχιστες: 

«Μην μπεις στη σάλα, χθες γυάλισα τα πατώματα», «μην πας στην κουζίνα, γιατί έχει μαχαίρια και φοβάμαι», «μη βγεις στην αυλή, γιατί θα φέρεις τα χώματα μέσα», 

«μην πας στο γραφείο του θείου, γιατί δεν θέλει να μπαίνουν παιδιά». 

Το μοναδικό που επιτρεπόταν ήταν να κάθομαι ακίνητος φορώντας τα καλά παπούτσια μου, που συνήθως με έκοβαν, και τα καλά ρούχα μου, τα οποία συνήθως μισούσα, 

και να μετράω τις τρυπίτσες στο σεμεδάκι

 που κάλυπτε το μικρό τραπεζάκι μπροστά στα πόδια μου.

Ετσι περνούσα την ώρα μου μετρώντας τρυπούλες, τριανταφυλλάκια 

(στο κάλυμμα της μπερζέρας), μαργαρίτες (στη γιρλάντα του ταβανιού) ή μανιταράκια

 στα πόδια του μικρού ξυπόλητου βοσκού, στον πίνακα που κρεμόταν στην τραπεζαρία

 και είχε φιλοτεχνηθεί από τον «εξαίρετο Θεοχάρη Αναγνωστόπουλο-Κάρκαλη

 που διαπρέπει στο εξωτερικό». 

Ολες οι θείες είχαν σχεδόν πάντα να επιδείξουν έναν τουλάχιστον απερίγραπτο πίνακα κάποιου «εξαίρετου ζωγράφου» της κατηγορίας Θεοχάρη Αναγνωστόπουλου-Κάρκαλη: βουκολικές σκηνές, θαλασσογραφίες, πορτρέτα κυριών με βέλο, ομπρελίνο και ένα κακοχυμένο σκυλάκι, νεκρές (αλλά εντελώς νεκρές) φύσεις και μια «Ιουδίθ και Ολοφέρνης» όπου ο Ολοφέρνης είχε μεγαλύτερο στήθος από την Ιουδίθ και η Ιουδίθ έμοιαζε φοβερά στον Γιάννη τον γκαβό - αυτόν που παράτησε η Τιτίκα του Μπούκουρα. 

Δεν είχαν ανοίξει ακόμη οι γκαλερί που αναβάθμισαν το γούστο των Αθηναίων...

Οπως και αν έχει, οι «Ιουδίθ και Ολοφέρνης» με είχαν βοηθήσει να αντέξω πολλές εορταστικές επισκέψεις: τη μία μετρούσα τις μπούκλες του κυρίου, την άλλη τις πτυχές του φορέματος της κυρίας... 

Ως την ώρα που η θεία έφερνε το γλυκό και μου ζητούσε να πάω να πλύνω τα ήδη πλυμένα χέρια μου για να το φάω. 

Τότε επικέντρωνα την προσοχή μου στον κουραμπιέ προσπαθώντας να τον καταπιώ

χωρίς να ξεφύγει ούτε ψίχουλο.

 Ενας φίλος μού έχει περιγράψει πώς κόντεψε να δολοφονήσει τη δική του θεία προκαλώντας της καρδιακό επεισόδιο όταν, την ώρα που έβαζε τον κουραμπιέ στο στόμα του στραβοκατάπιε, έβηξε και σκόρπισε την άχνη παντού, στα καλογυαλισμένα έπιπλα, στο πάτωμα-καθρέφτη, στην κεντητή ταπετσαρία του καναπέ. 

Εγώ ήμουν προσεκτικό παιδί και ποτέ δεν έκανα τέτοια απρέπεια. 

Και τη χαρτοπετσέτα κρατούσα κάτω από τον κουραμπιέ και δεν έβγαζα κουβέντα ώσπου να εξαφανιστεί και η τελευταία μπουκιά. 

Τότε, όταν η θεία με ρωτούσε αν θέλω κι άλλον, δασκαλεμένος απαντούσα «όχι, ευχαριστώ» και επέστρεφα στο μέτρημα (είχαν μείνει κάτι μπούκλες του Ολοφέρνη) αναμένοντας το σύνθημα για την αναχώρηση. 

Αυτή ήταν η ωραιότερη στιγμή της επίσκεψης, ειδικά όταν έβλεπα τη θεία να με πλησιάζει με το χέρι στην τσέπη της και εκείνο το συνωμοτικό ύφος που με έκανε να τη συγχωρέσω για όλα τα «μη»: «Για να αγοράσεις μια σοκολάτα» μου έλεγε και έβαζε ένα καλοδιπλωμένο χαρτονόμισμα στη χούφτα μου, αγνοώντας τα «δεν πρέπει», «θα σε μαλώσω» «δεν θα ξαναφέρω το παιδί» της μαμάς ή της γιαγιάς μου.

 Φυσικά και θα ξαναπηγαίναμε και την επόμενη και τη μεθεπόμενη χρονιά

 και τα χρόνια που ακολούθησαν. 

Με τη θεία να μου εγχειρίζει το χαρτονόμισμα, όχι πια για σοκολάτα, 

αλλά «για να πιεις έναν καφέ», «για να βγάλεις την παρέα σου» 

(η λέξη παρέα προφερόταν υπαινικτικά και συνοδευόταν με πονηρό κλείσιμο του ματιού),

 «για ένα ποτάκι», «για να κεράσεις τους φίλους σου στην έξοδο από το στρατόπεδο». 

Αυτό ήταν! 

Μερικές επισκέψεις ενώ ήμουν φαντάρος, για να τις δω και για να με χαρτζιλικώσουν, και τέρμα. 

Επειτα εγώ, με τα τρεξίματά μου, δεν πρόφταινα ούτε να τους τηλεφωνήσω, 

εκείνες τη μία θυμόνταν ποιες ήταν, την άλλη το ξεχνούσαν. 

Και έτσι, ζαλισμένες, η μία μετά την άλλη αποχώρησαν. 

Εγώ, πάντως, ακόμη και σήμερα, ειδικά σήμερα, τις θυμάμαι να με υποδέχονται στην πόρτα!

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

...............................................................................................................

...............................................................................................................

Αγαπημένο μου

τα παραπάνω που διάβασες από τον Κοσμά Βίδο,

("τον πάω", χωρίς να τον γνωρίζω, διότι έχω εξακριβώσει

 πολλαχώς (=με πολλούς και διάφορους τρόπους)

ότι συμπαθεί τους αδέσποτους  σκύλους, τις γριές και τις θείες....)

τα παραπάνω, επαναλαμβάνω, 

συνιστούν  περιγραφή χριστουγεννιάτικων βιωμάτων

από...παλίμπαιδες  ακόμη  και της δικής  μου γενιάς,ω ναι...

ωστόσο, 

αν θες να μάθεις πώς -ως μικρή Ευανθούλα...

(και όχι Ευγενία ή Ευαγγελία ή Ευδοκία, 

παρακαλώ, 

Ευανθία υπήρξε  το απίστευτο όνομα

της γιαγιάς, της συχωρέμενης μάνας του πατέρα μου, 

νευριάζω, όταν  μου το αλλάζεις...)

αν π.χ. για... λαογραφικούς λόγους, το ψάχνεις

το...πώς πέρναγα,  ξαναλέω, 

τις άγιες μέρες των μεγάλων  εορτών γενικώς, 

διάβασε την ανάρτηση:

πίστη εξ ακοής και πίστη εξ εμπειρίας-αφήγηση πρώτη

Αν δεν έχεις χρόνο να κοιτάξεις όλη την ανάρτηση, 

κοίτα, τουλάχιστον, τα παρακάτω:

"Όπως σου είχα αναφέρει, μεγάλωσα σε οικογένεια με σοβαρά προβλήματα επικοινωνίας και της οποίας η πίστη φαινόταν ανενεργός. 

Αρκεί να σου πώ, ότι ειδικά τα Χριστούγεννα και το Πάσχα οι γονείς βρίσκονταν αγριότερα τσακωμένοι και έτσι ούτε τότε στην εκκλησία εσύχναζαν. 

Βέβαια δήλωναν χριστιανοί αορίστως αν τύχει και ερχόταν κουβέντα.

Μεγάλωνα την εποχή του δημοτικού και του Γυμνασίου σε μια μικρή επαρχιακή πόλη...

Θυμάμαι ειδικά στις μεγάλες γιορτές, όλα τα παιδιά που πήγαιναν <οικογενειακώς> στην εκκλησία...

Εκείνο το <οικογενειακώς> στριφογύριζε σαν πυρωμένο καρφί στην καρδιά μου, τις άγιες, μεγάλες ημέρες.

Ήμουν και μοναχοπαίδι αλλά με ανέτρεφαν σαν να είχαν άλλα δεκαπέντε! 

(Τόση στοργή και τρυφερότητα).

Και επειδή οι γονείς είχαν ή τα νεύρα τους(η μάνα μου)
ή τις γκόμενες(ο πατέρας μου) 
και δεν άδειαζαν να πάνε με το ψυχικά σαφρακιασμένο κοριτσάκι τους 
(της Τρίτης ή Τετάρτης δημοτικού )στην εκκλησία, με παρηγόρησα κάποια στιγμή, με την ακόλουθη σκέψη:

-Οι φιλενάδες μου πάνε <οικογενειακώς> στην εκκλησία.
Εμένα οι δικοί μου δεν έρχονται.
Δεν πειράζει.
Για να μη νιώθω μόνη μου,θα φαντάζομαι ότι δίπλα μου περπατάει ο Χριστός, ότι πάμε στην εκκλησία παρέα, και έτσι θα είμαι και γω σαν τους άλλους χαρούμενη αυτή την άγια ημέρα!

(Φοβερό πράγμα οι άμυνες αδερφέ μου.
Βοηθάνε στην επιβίωση).

Φανταζόμουν

(αργότερα έμαθα ότι απαγορεύονται οι φαντασιώσεις από τους μεγάλους Αγίους της Εκκλησίας και πολύ σοφά απαγορεύονται...)

λοιπόν, το Χριστό, με τα ρούχα της εποχής του, αυτά που τον έβλεπα να φοράει στις εικονίτσες της αδελφότητος Θεολόγων ο <Σωτήρ>, και σε ταινία με τα πάθη Του, από κείνες τις δακρύβρεχτες- πρωτόγονες σκηνοθετικά- που παίζανε μια φορά το χρόνο οι σινεμάδες στις επαρχίες. 

Φανταζόμουν το Χριστό να περπατάει δίπλα μου σε όλο το δρόμο το μοναχικό για την εκκλησία, του μίλαγα κιόλας μυστικά, σαν στον καλύτερο φίλο, <τον κοίταζα, με κοίταζε, και ένιωθα ευτυχισμένη!>.

Όταν έμπαινα στην εκκλησία, ξέχναγα αυτό το παιγνίδι που έφτιαχνα με τη φαντασία μου, μέχρι να φτάσω...
(υποτίθεται εξάλλου ότι ο Χριστός κρυβότανε κάπου μέσα στο ιερό, και από κει άκουγε τυχόν αναπεμπόμενες προσευχές μας)
...όμως, το παιγνίδι δε μου χρειαζότανε και περισσότερο!

Μέσα στο ναό, εύρισκα τις καλές μου φιλενάδες, κρεμιόμαστε από το γυναικωνίτη σα τσαμπιά σταφύλια , κοιτάζαμε κουτσομπόλικα -ίδια αμετανόητες σαλογραίες- αυτούς που μπαινοβγαίνανε από κάτω ανάβοντας τα κεριά τους , τρώγαμε στα κρυφά - με πολύ ελαφριές τύψεις- και κανα στραγάλι κατά τη διάρκεια των μακρινών ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδας, και βεβαίως, με την όλη διαδικασία η συνείδησή μου, ένιωθε ανάπαυση.

Αυτή -και όχι μόνο- ήταν η θρησκευτικότητα της παιδικής μου ηλικίας, αγαπημένε μου, και τώρα που ξαναφέρνω στη μνήμη το αφελές κοριτσάκι που υπήρξα, τι να σου πώ! 

Υποπτεύομαι ότι μπορεί πράγματι, να περπάταγε ο Κύριος τότε μαζί μου, και ίσως για πολλά χρόνια να εξακολουθήσει να περπατάει, μέχρι να συναντηθούμε πρόσωπο με Πρόσωπο για την Τελική Κρίση!

Τον ευχαριστώ για ό,τι έγινε και ό,τι θα γίνει!"

.........................................................................

.........................................................................

Σε φιλώ και σου εύχομαι καλό...

(ψυχωφελές, φίλε "Κανένα"
και όχι οικονομικό, που έγραψα πριν λίγο
αφού προτιμάς, ψυχωφελές!)

 ...νέο έτος 2014

με υγεία και θετική-τουλάχιστον- αμπελοφιλοσοφία, 

αμήν και γένοιτοοο!

Σαλογραία