Η Ουράνια Χαρμολύπη της Ορθόδοξης Εκκλησίας -Καλό σου ταξίδι, Νικόλαε Παπούλια

Ξημερώνοντας σήμερα 
το Μεγάλο Σάββατο στις 30 Απριλίου, 2016,
απεδήμησε εις Λατρευτόν Κύριον,

(νεότατος, εις ηλικίαν μόνον 75 ετών),

ο ιεροψάλτης της ενορίας μας,  
ανιδιοτελής και αφιλοχρήματος  αδελφός, 
Νικόλαος Παπούλιας.

Αδερφέ Νικόλαε, 
μεγάλη τιμή έλαβες σήμερα 
από τον Εκουσίως  Εσταυρωμένο
και Αναστημένο Χριστό.

-Εύχου και υπέρ ημών
των πάνυ λωλαμένων και αμαρτωλών, 
που όσο ζούσες, 
μπορεί και να σου ρίχναμε διάφορα 
... χριστιανικά μπινελίκια
όταν μας εξενεύριζες, άθελά σου, 
σαν άνθρωπος και συ
πάνυ καλοπροαίρετος και  αγαθός,

η... κοσμοσώτειρα  εποχή μας, βλέπεις,  
δεν αντέχει, τους -άλλοτινών καιρών-
καλόψυχους και  με παιδική ψυχή, ανθρώπους
αγαπημένε  μας, κυρ-Νίκο,  
ευλαβέστατε ιεροψάλτη...

Η κηδεία  θα γίνει
-εκτός απροόπτου- την Τετάρτη του Πάσχα,
στον Ιερό Ναό, Αγίων Πάντων Πατρών.

-Ας είναι ελαφρύ, μυρωμένο και άγιο
 το  χωματάκι που θα σε σκεπάσει...

Ευανθία η Σαλογραία
..........................................................................
...........................................................................


....................................................................................................
.....................................................................................................

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ: Χρήστος Γιανναράς

O πιο εύκολος τρόπος για ν'αποφύγουμε τα διλήμματα που μας θέτει η ζωή, ν'αποφύγουμε την ίδια τη ζωή, είναι να επιβιώνουμε με γενικότητες. Λέμε: η θρησκεία, η πολιτική, ο κοινωνικός εκσυγχρονισμός, η παιδεία....Λέμε: η πόλη, το οικιστικό πρόβλημα.....Λέω ότι έτσι αποφεύγουμε τη ζωή γιατί έτσι μέσα από τις γενικότητες κάνουμε την πραγματικότητα ιδέες, την κάνουμε νοήματα."

Στη σειρά εκπομπών της ΕΤ1 "Περιμένοντας την Ανάσταση", παραγωγής  1987  με  σκηνοθέτη το Νίκο Φατούρο, ο  Χρήστος Γιανναράς  αναφέρεται στο Θείο Δράμα της Μεγάλης Βδομάδας και στο περιεχόμενο της Μεγάλης Δευτέρας.

Κατά τη διάρκεια της εκπομπής ακούγονται ύμνοι της Μεγάλης Δευτέρας. Ψάλλει η βυζαντινή χορωδία του Λυκούργου Αγγελόπουλου.

[...Αυτό που λέμε πόλη,είναι αυτό το πλήθος, αυτές οι σφηκοφωλιές οι απέραντες, οι ατέλειωτες μικρές φωλιές,σε όλα ετούτα τα τσιμεντένια διαμερίσματα,που μέσα κάποιοι άνθρωποι πονάνε,χαίρονται,ερωτεύονται,αγαπάνε,παλεύουν..... Και που αυτός ο πόνος,αυτός ο έρωτας,αυτός ο αγώνας, δεν έχει να κάνει τίποτα με τις γενικότητες, τίποτα με τον κοινωνικό εκσυγχρονισμό,τίποτα με την πολιτική στη γενικότητά της.

Φοβάμαι, λοιπόν,ότι ακόμα κι αυτό που λέμε ''η Μεγάλη Εβδομάδα'' κινδυνεύει να είναι μια γενικότητα.

Τί θα πει Μεγάλη Εβδομάδα; Για πάρα πολλούς θα πει κάτι για διακοπές, κάτι για παιδικές αναμνήσεις, έτσι....ρομαντικές, κάποιο φολκλορικό στοιχείο,...τη Μ.Παρασκευή οι λυπητερές καμπάνες, τη νύχτα της Ανάστασης από έθιμο το κερί στο χέρι και μετά ένα καλό φαγητό, η παραδοσιακή μαγειρίτσα.....

Τί σημαίνουν όλ'αυτά για τη ζωή και το θάνατο;

Τί σημαίνουν όλ'αυτά για τον μοναχικό άνθρωπο,τον χωμένο μέσα σε κάποια απ'αυτές τις τρύπες τις τσιμεντένιες που μας κυκλώνουν εδώ;

Τί σημαίνει για τον άνθρωπο ο οποίος έχει φθάσει στην αποκάλυψη που είναι η βλάβη;

....Μέσα στη ζωή,δλδ,κυλάνε όλα καλά,όλα τρέχουν θαυμάσια,το επάγγελμα,οι πολιτικές ιδεολογίες,οι διαξιφισμοί στις εφημερίδες,οι απογευματινοί τίτλοι, και ξαφνικά η βλάβη. Σε τελείως προσωπικό επίπεδο. Ένας καρκίνος,ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα,κάτι....Κι όλα ανατρέπονται.

Και τότε από την επιβίωση,απ'τη φαινομενολογία της πραγματικότητας,περνάς για πρώτη φορά στη ζωή...

Και μπαίνει το ερώτημα :Τί είναι ζωή και τί είναι θάνατος;

Είναι το μόνο μέτρο και κριτήριο για να μπορέσουμε να καταλάβουμε....να ψηλαφήσουμε γιατί αυτή η εβδομάδα...κατά τί είναι Μεγάλη....

Με ποιό μέτρο μετριέται το μέγεθος αυτής της εβδομάδας;

Ο τρόπος που γλιστράμε στις γενικότητες, κατ'εξοχήν διευκολύνεται με τη γλώσσα, γι'αυτό και τώρα, κι εγώ γενικότητες λέω....Αλλά μέσα απ'την πάλη των λέξεων, ίσως μπορέσουμε να κοινωνήσουμε σε μια προσωπικη χειραψία....

Λοιπόν με ποιό μέτρο ζωής είναι Μεγάλη αυτή η εβδομάδα;

Για μένα είναι ένα μέτρο φανερώσεων.Φανερώνει κάποια πράγματα τα οποία είναι πολύ μεγάλα.

Μέσα στις γενικότητες είναι και ο Θεός.

Για σκεφτείτε,ο καθένας μας ας σκεφτεί ξεχωριστά,πώς μπήκε στη ζωή του αυτή η λέξη;

Φοβούμαι,τελείως αυτονόητα,μηχανικά,ασυνείδητα. Ο Θεός. Μία έννοια. Κάποιο υπέρτατο ον. Κάποιο πρόβλημα με το οποίο, επιτέλους,στη σοβαρότερη περίπτωση, πάλαιψε η φιλοσοφία αιώνες να το προσδιορίσει....κάποιο, σε πολύ πεζό επίπεδο, κάποιο αντικείμενο που το εκμεταλλεύονται ορισμένες τάξεις ανθρώπων.

Αυτή η εβδομάδα τον Θεό τον κάνει επώνυμο.Φεύγει το νόημα,φεύγει το ιδεολόγημα,και πρόκειται για ένα πρόσωπο.

Το πρόσωπο αυτό έχει όνομα. Χριστός Ιησούς.Κι αυτό το επώνυμο πρόσωπο,σ'αυτήν την εβδομάδα.....εικονίζεται η σχέση Του μ'εμένα, η σχέση του με τον κάθε άνθρωπο....Που είναι μια σχέση ερωτική ενός μανικού έρωτα.

«Αὐτός ἡμῶν ήράσθη πρῶτος, ἡμῶν ἐχθρῶν καί πολεμίων ὑπαρχόντων... Καί οὐκ ἠράσθη μόνον, ἀλλά καί ἠτιμάσθη ὑπέρ ἡμῶν, καί ἐρραπίσθη καί ἐσταυρώθη καί ἐν νεκροῖς ἐλογίσθη καί διά τούτων ἁπάντων τόν περί ἡμᾶς αὐτοῦ παρέστησεν ἔρωτα» (Μ. Φώτιος).

Δεν είναι μια νοηματική σχέση....κάποιος καλός Θεός,κάποιος κακός άνθρωπος .....αμαρτάνει ο κακός άνθρωπος,δλδ αποτυγχάνει,δεν πετυχαίνει να ζήσει αδιάστατα και αδιάλλειπτα....Κι έρχεται ο καλός Θεός και πληρώνει για τις αμαρτίες του ανθρώπου και.....

Γενικότητα κι αυτό,σχήμα.....όχι.

Εδώ πρόκειται για μια προσωπική σχέση. Έχεις έναν Θεό που είναι μανικά,τρελά, ερωτευμένος με τον κάθε άνθρωπο και που το δείχνει με μια ιστορική πράξη. Με μια ένσαρκη ιστορική πράξη.

Αυτές τις ιστορικές πράξεις και την προσωπική σχέση ,δεν τις πλησιάζεις ποτέ με ιδεολογήματα,ούτε με νοήματα.

Την πλησιάζεις από άλλο δρόμο. Όπως γνωρίζεις ένα πρόσωπο. Είναι δυνατόν όταν είσαι ερωτευμένος,να έγινες ερωτευμένος διαβάζοντας βιβλία κι επειδή μελέτησες περί του προσώπου που αγαπάς;

Είσαι ερωτευμένος μέσα στα όρια μιας σχέσης,μιας αμεσότητας σχέσης. .......

Εάν θες να γνωρίσεις τον Θεό,τον επώνυμο Θεό,τον Νυμφίο Αυτό, Τον Εραστή,πρέπει ν'ακολουθήσεις την οδό της σχέσης.

Και η σχέση έχει μια πρακτική.Έχει μια αμεσότητα.Δεν είναι θεωρία.

Λοιπόν,αυτή η εβδομάδα,από μέρα σε μέρα,δηλώνει και δείχνει την πρακτική αυτής της σχέσης.Τήν πρακτική αυτού του έρωτα. Όχι μόνο του έρωτα που έρχεται προς εμένα αλλά και του τρόπου που μπορώ να δείξω τον έρωτά μου,σαν ανταπόκριση στον μανικό Έρωτα του Χριστού.

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι και ένα πείσμα. Είναι το πείσμα της ζωής ν'αντιστέκεται.

Ν'αντιστέκεται σε τί;

Ν'αντιστέκεται ,κατ'αρχήν,στο χλευασμό. Έχει περισσέψει ο χλευασμός για τη ζωή.

Σήμερα,φοριέται,περνάει πάρα πολύ να είσαι άθεος,ας πούμε.Σχεδόν η λέξη προοδευτικός έχει ταυτιστεί με το άθεος.

Προοδευτικός.Σκοπεύει στον κοινωνικό μετασχηματισμό.....Αυτό είναι το πρώτο. Το πρώτο. Το πρώτο δεν είναι ο κοινωνικός μετασχηματισμός. Το πρώτο ,νομίζω πως ,πραγματικά,είναι αυτή η φοβερή κλεψύδρα του χρόνου.

Κι αυτή τη στγμή που μιλάμε, την κάθε στιγμή,κάποιες χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν.

Τελειώνουν τη βιωτή τους. Κι εκατομμύρια χρόνια συμβαίνει το ίδιο. Αυτή η κλεψύδρα τρέχει συνεχώς,κι η δική μου προσωπική ύπαρξη,αυτό το κορμί με το οποίο χαίρομαι τη ζωή και τον κόσμο,η ψυχή με την οποία έχω τις ευαισθησίες να προσλαμβάνω τη ζωή και τον κόσμο,θα χαθεί μέσα σάυτήν την κλεψύδρα σαν μια στιγμή,μέσα στα πολυάριθμα άτομα που καταπίνει συνεχώς η κλεψύδρα.

Λοιπόν,με το θάρρος του μελλοθάνατου,χλευάζω κι εγώ,καγχάζω μάλλον,μπροστά στην απολυτοποίηση των γενικοτήτων.

Η Μεγάλη Εβδομάδα με ξαναφέρνει να θυμηθώ, ότι υπάρχει κάτι πιο πραγματικό απ' όλες τις γενικότητες. Πιο πραγματικό αλλά και γι'αυτό πάρα πολύ άπιαστο.

Τα πιο πραγματικά πράγματα είναι άπιαστα. Ο εαυτός μου.Αυτό που λέμε υποκείμενο.

Λένε οι σημερινοί σοφοί...άνθρωποι που δαπάνησαν ολόκληρο το βίο στην έρευνα τέτοιων προβλημάτων....''Το υποκείμενο αναδύεται στον τόπο του Άλλου''.

Μια διανοουμενίστικη κουβέντα; Όχι.

Δεν υπάρχει υποκείμενο έξω απ'την σχέση.Δεν υπάρχει υποκείμενο δίχως αναφορά.

Το βρέφος έρχεται στην ύπαρξη,κι είναι ολόκληρο μια αναφορά, μια δίψα σχέσης....

για γάλα,για συγκεκριμένα πράγματα, δεν μπορεί να ζήσει αλλιώς.  Αλλ'αυτή η σχέση πάει αλλού.Δεν μπορεί να κορεστεί μόνον με τροφή.Το βρέφος θέλει τη χειρονομία, το χάδι,το λόγο...έτσι μόνον θα μπει το βρέφος στον κόσμο της γλώσσας και των συμβόλων.Στον ανθρώπινο κόσμο.  Στον κόσμο των σχέσεων.

Αυτή η σχέση,λοιπόν,είναι που συνιστά την ίδια την ύπαρξή μας,το υποκείμενο,την υπόσταση.Δεν είναι γενικότητες ή ετικέττες.

Έτσι, λοιπόν, αυτή τη Μ.Εβδομάδα,όλα μας σπρώχνουν, όλα..αυτή η παράδοση που σώζεται κι αντιστέκεται ως ζωή,μέρα με τη μέρα στη Μεγάλη Εβδομάδα,μας καλεί να δούμε το συγκεκριμένο γεγονός της σχέσης ως γεγονός Ζωής.

Ο Θεός δεν είναι ιδεολόγημα.

Βέβαια, ξέρω ότι ο χλευασμός γι'αυτό το χώρο της Ζωής έχει περισσέψει σήμερα,γιατί είναι μια αντίδραση,σε μια τάση ή κατεύθυνση πολλών ανθρώπων που αυτή την προστατευτική ομπρέλα την βρίσκουν κάτω από την γενικότητα Θεός, θρησκεία, δόγμα, τυπική προσαρμογή, δηλαδή πάλι έξω απ'τη διακινδύνευση της ζωής,απ'την αμεσότητα της σχέσης,απ'το ρίσκο που έχει κάθε ερωτική σχέση.

Γίνεται κι ο Θεός ένα είδος ποδόσφαιρο, πολιτικό κόμμα, συνδικαλισμός, ομπρέλα προστατευτική για το αδύνατο άτομο.

Στη Μεγάλη Εβδομάδα, μέρα με τη μέρα, έχουμε να συναντήσουμε ένα Πρόσωπο.

Και το να φτάσεις να συναντήσεις ένα πρόσωπο είναι μια πάλη, ένας αγώνας διηνεκής.

Λέει ένας από τους σοφούς της Χριστιανικής παράδοσης, ο αγ.Γρηγόριος Νύσσης :

''Τούτο έστιν αληθώς το ευρείν τον Θεόν, το αεί αυτόν ζητείν, το ουδέποτε της επιθυμίας κόρον ευρείν''.

Αυτό είναι να βρείς τον Θεό.  Το να Τον ζητάς αδιάκοπα.  Γιατί δεν είναι δυνατόν να βρεις ένα πρόσωπο και να το κατέχεις.Τότε δεν είναι σχέση πια. Είναι ο θάνατος της εγωκεντρικής αυτάρκειας. Των ψευδαισθήσεων της αυτάρκειας. Το να βρεις τον Θεό, το να βρεις ένα πραγματικό πρόσωπο απέναντί σου,σε μια σχέση ερωτική είναι να το ζητάς συνεχώς..να το κερδίζεις καθημερινά...]

Ευχαριστίες στην φίλη της ιστοσελίδας Α. Θ. για την απομαγνητοφώνηση.

πηγή: Aντίφωνο

Μεγάλη Παρασκευή -Οι αξεπέραστοι θρήνοι...

... αλάλητα σε ικέτεψα στον κόσμο όσο θα ζήσω...

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

Μεγάλη Πέμπτη, κι έσκυψα γλυκά να σε φιλήσω,

σ'ένα φιλί, θερμό φιλί, τον πόνο μου να κλείσω.

Κι εκεί π'ακούμπησ' απαλά στη θεία πληγή τα χείλη,

αλάλητα σε ικέτεψα, στον κόσμο όσο θα ζήσω 

μπρος στο Σταυρό Σου να καή η ζωή μου σαν καντήλι.

Γ.Βερίτης
...................................................................
....................................................................

Ο σπουδαιότερος Άνθρωπος στην Ιστορία..

Ο σπουδαιότερος Άνθρωπος στην ιστορία

δεν είχε υπηρέτες, 

αλλά Τον αποκαλούσαν Κύριο … 

δεν είχε πτυχία, 

αλλά Τον αποκαλούσαν Δάσκαλο … 

δεν είχε σπουδάσει ιατρική, 

αλλά τον θεωρούσαν γιατρό 

και θεραπευτή ψυχών και σωμάτων … 

δεν είχε στρατό, αλλά ακόμα και οι βασιλείς

τον φοβόντουσαν …

δεν κέρδισε καμμιά στρατιωτική μάχη, 

αλλά κατέκτησε τον κόσμο …

δεν διέπραξε κανένα έγκλημα, αλλά, 

παρ' όλα αυτά, 

Τον βασάνισαν 

και Τον σταύρωσαν …

(Ευχαριστώ το Διονύση για την προώθηση του κειμένου..)

.......................................................................................................

..........................................................................................................

Σήμερα Μεγάλη Τετάρτη -Το Μυστήριο του Ευχελαίου

Τό εὐχέλαιο εἶναι ἕνα ἀπό τά μυστήρια
τῆς Ἐκκλησίας, 
τό ὁποιο τελεῖται
στόν ναό ἤ στο σπίτι
γιά τήν ἴαση σωματικῶν καί ψυχικῶν ἀσθενειῶν. 


Η ΣΥΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΥΧΕΛΑΙΟΥ
Ἡ σύσταση τοῦ εὐχελαίου, ὅπως καί τῶν ὑπόλοιπων μυστηρίων, ἀνάγεται στήν Καινή Διαθήκη καί μάλιστα τήν Καθολική Ἐπιστολή Ἰακώβου:
(κεφάλαιο ε´, στίχοι 14 -15).
Ἀσθενεῖ τις ἐν ὑμῖν; προσκαλεσάσθω τούς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας καί προσευξάσθω ἐπ' αὐτόν ἀλείψαντες αὐτόν ἐλαίῳ ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου· καί ἡ εὐχή τῆς πίστεως σώσει τόν κάμνοντα καί ἐγερεῖ αὐτόν ὁ Κύριος· κἄν ἁμαρτίας ἤ πεποιηκώς, ἀφεθήσεται αὐτῷ. 

(ἀπόδοση στήν νεοελληνική)

Εἶναι κάποιος ἀπό σᾶς ἄρρωστος; Νά προσκαλέσει τούς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας νά προσευχηθοῦν γι' αὐτόν καί νά τόν ἀλείψουν μέ λάδι, ἐπικαλούμενοι τό ὄνομα τοῦ Κυρίου. Καί ἡ προσευχή πού γίνεται μέ πίστη θά σώσει τόν ἄρρωστο· ὁ Κύριος θά τόν κάνει καλά. Κι ἄν ἔχει ἁμαρτίες, θά τοῦ τίς συγχωρέσει.

Καθώς ἡ πρώτη μαρτυρία περί τοῦ εὐχελαίου συναντᾶται στήν Καθολική Ἐπιστολή Ἰακώβου, ἡ συγγραφή τῆς ἀκολουθίας τοῦ εὐχελαίου ἀποδόθηκε στόν ἅγιο Ἰάκωβο τόν ἀδελφόθεο, χωρίς ὄμως κάτι τέτοιο νά ἰσχύει στήν πραγματικότητα. Ἡ ἀπόδοση τῆς πατρότητας τῆς ἀκολουθίας τοῦ εὐχελαίου στόν ἅγιο Ἰάκωβο τόν ἀδελφόθεο ὀφείλεται καί στή συχνότατη μνεία τοῦ ὀνόματός τους στίς εὐχές, καθώς καί στήν παρεμβολή τροπαρίων πρός τιμήν του. 


Η ΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΕΥΧΕΛΑΙΟΥ
Ἡ ἀκολουθία τοῦ εὐχελαίου τελεῖται "ἐν ἐκκλησίᾳ ἤ ἐν οἴκῳ". Στά ἀρχαῖα λειτουργικά βιβλία ὑπάρχουν εἰδικές εὐχές γιά τήν εὐλογία τοῦ ἐλαίου, ὥστε αὐτό νά ἀποκτήσει ἰαματική δύναμη. Οἱ ἁπλές αὐτές εὐχές ἐξελίχθηκαν μέ τόν καιρό σέ πλήρη ἀκολουθία, πού τελοῦνταν στό ναό μαζί μέ τή θεία λειτουργία, ὅπως καί ὅλα τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας . Και ἐάν μέν ὁ ἀσθενής ἦταν σέ θέση νά μετακινηθεῖ, παρευρίσκονταν κι ἐκεῖνος κατά τήν τέλεσή της. Διαφορετικά, μετά τό πέρας τῆς θείας λειτουργίας, οἱ ἱερεῖς μετέβαιναν στό σπίτι τοῦ ἀσθενῆ καί τόν ἔχριαν μέ τό ἁγιασμένο ἔλαιο.

Ἀργότερα ἡ ἀποδέσμευση τῆς ἀκολουθίας τοῦ εὐχελαίου ἀπό τή θεία λειτουργία ὁδήγησε στή γενίκευση της τελέσεώς της στά σπίτια. Σ' αὐτό συνετέλεσε καί ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Ἰακώβου "προσκαλεσάσθω τούς πρεσβυτέρους " ὁπότε ἐννοεῖται ἡ τέλεση τοῦ μυστηρίου στά σπίτια.

Ἡ ἀκολουθία τοῦ εὐχελαίου τελεῖται "εἰς ἴασιν ψυχῆς τε καί σώματος ". Σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ σωματική ἀσθένεια θεωρεῖται ὡς ὁ πικρός καρπός τῆς ἁμαρτίας. Ὁποιαδήποτε ἀσθένεια, ὡς διαταραχή τῆς ἁρμονικῆς λειτουργίας τοῦ σώματος, ὀφείλεται σέ πνευματικά αἴτια καί κυρίως στή διαταραχή τῶν σχέσεων τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό.

Ἡ παράβαση, συνεπῶς, τοῦ θείου νόμου 
ἔχει συνέπειες καί στήν ἴδια τήν ὑγεία μας.

Στά ἱερά κείμενα δέν παρουσιάζεται μόνο ἡ στενή σύνδεση τῆς ἀσθένειας μέ τήν ἁμαρτία ἀλλά συγχρόνως ὑποδεικνύεται καί ὁ τρόπος τῆς θεραπείας: ἡ εἰλικρινής μετάνοια καί ἡ ἐπιστροφή στόν Θεό. Δέν εἶναι σπάνια καί τά περιστατικά, κατά τά ὁποῖα καί οἱ ἴδιοι οἱ γιατροί ὁμολογοῦν ὅτι παρίσταται ἀνάγκη ἀντιμετωπίσεως διαφόρων ἀνιάτων κυρίως, ἀσθενειῶν καί διά πνευματικῶν μέσων τῆς χάριτος . Αὐτά διεγείρουν στόν ἀσθενῆ τήν ἀπαραίτητη μετάνοια καί τήν ἀνάκτηση τῆς εἰρηνικῆς κοινωνίας μέ τόν Θεό.

Συχνά οἱ βαρειές σωματικές παθήσεις καταδεικνύουν τήν εἰδική μέριμνα τῆς φιλανθρωπίας καί τῆς παντοδυναμίας τοῦ Θεοῦ στόν ἀσθενῆ ἄνθρωπο. Αὐτές οἱ παθήσεις θεραπεύονται εἴτε μέ τήν ἐπίκληση τῆς θείας βοηθείας εἴτε μέ τή χρησιμοποίηση , παράλληλα πρός τά φυσικά μέσα τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης, καί τῶν ὑπερφυσικῶν μέσων τῆς θείας χάριτος διά τῶν σχετικῶν μυστηρίων, ὅπως τοῦ εὐχελαίου.


ΤΑ ΟΡΑΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΕΥΧΕΛΑΙΟΥ
Ἡ ἀκολουθία τοῦ εὐχελαίου, ὅπως συνήθως τελεῖται σήμερα, ἀποτελεῖται ἀπό διάφορα λειτουργικά στοιχεῖα: εἰρηνικά καί ἁγιαστική εὐχή τοῦ ἐλαίου, ἑπτά ζεύγη βιβλικῶν ἀναγνωσμάτων (ἀποστολικά καί εὐαγγελικά) μέ ἰσάριθμες αἰτήσεις καί εὐχές καί τέλος ἱλαστική (συγχωρητική) εὐχή
γιά τούς παρευρισκομένους.

Γιά τήν τέλεση τοῦ μυστηρίου τοποθετεῖται πάνω σέ κάποιο τραπέζι τό εὐαγγέλιο, μικρή εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, κανδήλα ἀναμμένη καί δοχεῖο μέ ἀλεύρι, στό ὁποῖο ἀνάβονται ἑπτά κεριά.
Ἡ κανδήλα πρέπει νά εἶναι καθαρή καί νά τοποθετεῖται στό κέντρο τοῦ τραπεζιοῦ μαζί μέ μιά εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Στήν κανδήλα μέσα τοποθετεῖται ἁγνό λάδι, ἔνδειξη καθαρῆς καί ὁλοπρόθυμης προσφορᾶς στόν Θεό. Τό λάδι δέν ὑπῆρξε γιά πολλούς ἀνθρώπους μόνο βασικό εἶδος διατροφῆς, ἀλλά καί πολύτιμο φάρμακο. Γι' αὐτό καί ὁ καλός Σαμαρείτης στήν ὁμώνυμη παραβολή (Εὐαγγέλιον κατά Λουκᾶν) περιποιεῖται στοργικά τόν τραυματία ρίχνονας στίς πληγές του λάδι. Ἡ θεραπευτική, μαγική ἤ συμβολική χρήση τοῦ λαδιοῦ εἶναι εὐρύτερα διαδεδομένη σέ πολλούς λαούς καί θρησκεῖες.

Ἄλλο, ὅμως, τό ἔλαιο τοῦ εὐχελαίου. Οὔτε ἡ θεραπευτική χρήση τοῦ ἐλαίου, οὔτε ἡ μαγική χρήση του σέ ἀρχαίους λαούς, οὔτε ἡ θρησκευτική του χρήση στή λατρεία τῆς Π. Διαθήκης, μειώνει τήν ἀξία τοῦ χριστιανικοῦ αὐτοῦ μυστηρίου. Γενικά, τό ἔλαιο, χρησιμοποιούμενο στή θ. λατρεία, ἐκλαμβάνεται ὡς σύμβολο τοῦ θείου ἐλέους, τῆς πνευματικῆς δύναμης καί τῆς ἄφθονης παροχῆς στούς πιστούς τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ. Μέ ἄλλα λόγια, τό ἔλαιο, μετά τίς εὐχές τῶν ἱερέων, δέν εἶναι πιά κοινό λάδι· ὅπως καί στή βάπτιση: τό νερό τῆς κολυμβήθρας, μετά τίς εὐχές τοῦ λειτουργοῦ, δέν εἶναι πιά κοινό νερό.

Στό τέλος τῆς ἀκολουθίας γίνεται ἡ χρίση μέ τό ἁγιασμένο ἔλαιο. Συνήθως χρίεται σταυροειδῶς τό μέτωπο, τό σαγόνι, οἱ δύο παρειές καί τά χέρια μέσα στήν παλάμη καί στό ἐξωτερικό τους μέρος. Μ' αὐτή τή χρίση, ζητοῦμε ἀπό τόν Κύριο νά θεραπεύσει τό πνεῦμα, τίς σκέψεις καί ὁλόκληρο τόν ἐσωτερικό κόσμο. Ἀκόμη, νά δίνει δύναμη σ' ἐκεῖνα τά μέλη τοῦ σώματος μέ τά ὁποῖα κάνουμε τίς περισσότερες πράξεις· τά χέρια εἶναι τά μέλη πού ἐκτελοῦν τίς ἐντολές τοῦ μυαλοῦ μας.

Δέν εἶναι ἐπισης ἄτοπο, σέ περίπτωση ἀσθενείας , νά χρείεται, ἐάν εἶναι δυνατό, καί τό μέλος πού πάσχει. Ἡ χρίση τῶν ἄλλων προσώπων ἤ μελῶν τῆς οἰκογενείας, πού ἦταν ἀπόντα κατά τήν τέλεση τοῦ μυστηρίου, μπορεῖ νά γίνει καί ἀπό κάποιο λαϊκό χριστιανό, μετά τήν ἀποχώρηση τοῦ ἱερέα. Ἡ χρίση ἀποτελεῖ τό ὁρατό καί αἰσθητό σημεῖο τοῦ μυστήριου τοῦ εὐχελαίου.

Στό δοχεῖο μέ τό ἀλεύρι ἀνάβουμε ἑπτά κεριά. Πρόκειται γιά ἐκσυγχρονισμό ἑνός παλιοῦ ἐθίμου, σύμφωνα μέ τό ὁποῖο χρησιμοποιοῦσαν σιτάρι. Τό σιτάρι ἦταν ἕνας εἶδος πού ὑπῆρχε σέ ὄλα τά σπίτια τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ὅπως σήμερα τό ἀλεύρι πού τό ἀντικατέστησε. Σήμερα μέ τό ἀλεύρι αὐτό κατασκευάζουν πρόσφορο γιά τή θ. λειτουργία· ἔτσι εἶναι καλό νά ἐπακολουθεῖ καί τό μυστήριο τῆς θ. εὐχαριστίας. Τό ἀλεύρι δέν συμβολίζει κάτι ἰδιαίτερο· πρόκειται γιά ὑλικό, ἁπλό καί κατάλληλο γιά τή σταθεροποίηση τῶν ἑπτά κεριῶν. Ὁ ἀριθμός ἑπτά εἶναι συμβολικός "εἰς τύπον τῶν χαρισμάτων τοῦ ἁγίου Πνεύματος", ὅπως ἐξηγεῖ ὁ ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης.


ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΕΣ ΕΚΔΟΧΕΣ ΤΟΥ ΕΥΧΕΛΑΙΟΥ
Μέ τό μυστήριο τοῦ εὐχελαίου ἔχουν συνδεθεῖ ὁρισμένες παρεξηγήσεις, ἐνστάσεις ἤ δεισιδαιμονίες.

Καί πρῶτα ἀπ' ὅλα, ὁρισμένοι θεωροῦν ὅτι μέ τήν ἱλαστική (συγχωρητική ) εὐχή τοῦ εὐχελαίου ἀναπληρώνουν τήν ἐξομολόγηση, πού δέν κάνουν γιά διάφορους λόγους. Πρέπει, λοιπόν, νά ἐπισημάνουμε ὅτι κάθε μυστήριο ἔχει τή δική του ἀξία κανένα δέν ὑποκαθιστᾶ τό ἄλλο. Ἡ συμμετοχή σέ ὅλα τά μυστήρια καί, γενικότερα στό σύνολο τῆς λειτουργικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας ἐξασφαλίζει στούς πιστούς τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐν Χριστ ῷ σωτηρία.

Μέ τή συγχωρητική εὐχή πού διαβάζει στόν ἐξομολογούμενο ὁ ἱερέας στό τέλος τῆς ἐξομολόγησής του ζητᾶ ἀπό τόν Θεό νά συγχωρήσει τίς ἁμαρτίες γιά τίς ὁποῖες ἐκεῖνος μετανόησε καί τίς ὁποῖες ἤδη ἔχει ἐξομολογηθεῖ. Μέ τήν ἱλαστική συγχωρητική εὐχή τοῦ εὐχελαίου, ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό νά θεραπεύσει τόν ἄρρωστο τήν ἀσθένειά του, ἀκόμη καί ἐάν ἡ αἰτία της εἶναι ἡ ἁμαρτία, γιά τήν ὁποία στό μεταξύ ἐκεῖνος μετανόησε καί ἐξομολογήθηκε. Στό εὐχέλαιο, δηλαδή, ζητοῦμε τήν ἐνίσχυση τῆς ἀδυναμίας μας. Ἡ συγχωρητική εὐχή τοῦ εὐχελαίου δέν καταργεῖ τήν ἐξομολόγηση ἀλλά τή συμπληρώνει ἐπαναδιατυπώνει τό αἴτημα τῆς ἄφεσης τῶν ἁμαρτιῶν.

Μιά ἄλλη παρεξήγηση συμβαίνει μέ τό ἀλεύρι, πού χρησιμοποιεῖται για τή στήριξη τῶν κεριῶν. Ὁρισμένοι πιστοί δέν ἀρκοῦνται στή χρίση μέ τό ἁγιασμένο ἔλαιο, ἀλλά ζητοῦν καί ἀλεύρι γιά διάφορες χρήσεις: νά τό βάλουν κάτω ἀπό τό μαξιλάρι τοῦ παιδιοῦ τους, γιά νά δείξει ὁ Θεός τό τυχερό τους ἤ γιά νά φύγει τό κακό ἀπό τό σπίτι ἤ γιά νά τό ἀραιώσουν μέ νερό καί νά τό πιεῖ ὁ ἀσθενής. Ἐπειδή τά παραπάνω ἐγγίζουν τή δεισιδαιμονία, πρέπει νά τονίσουμε ὅτι τό μυστήριο ὀνομάζεται εὐχέλαιο καί ὄχι "εὐχάλευρο" . Ἐκεῖνο πού ἁγιάζεται εἶναι τό λάδι καί ὄχι τό ἀλεύρι. Τό τελευταῖο χρησιμοποιεῖται μόνο γιά πρακτικούς λόγους. Θά μποροῦσε καί νά μήν ὑπάρχει. Χωρίς ἀλεύρι μπορεῖ νά τελεστεῖ τό μυστήριο τοῦ εὐχελαίου· χωρίς λάδι δέν γίνεται. Ἁπλά ἐκεῖνο πού μπορεῖ νά γίνει, ὅπως καί γίνεται ἄλλωστε, εἶναι νά κατασκευάζεται πρόσφορο γιά τή θεία λειτουργία μέ τό ἀλεύρι τοῦ εὐχελαίου. Ὁποιαδήποτε ἄλλη χρήση του, ξεφεύγει ἀπό τό ὀρθό.

Ὑπάρχει καί μιά ἄλλη παρεξήγηση, πού συνιστᾶ σύγχυση τοῦ σκοποῦ τοῦ εὐχελαίου. Πολλοί ζητοῦν εὐχέλαιο γιά νά ἐγκαινιάσουν τό καινούργιο τους σπίτι ἤ τό κατάστημα. Παραπάνω περιγράψαμε μέ σαφήνεια τόν σκοπό τοῦ εὐχελαίου: ἡ θεραπεία σωματικῶν καί ψυχικῶν ἀσθενειῶν. Εἶναι ξεκάθαρο. Γιά τά σπίτια, τά καταστήματα, τά ὀχήματα καί ὅλα τά ὑπόλοιπα ὑπάρχουν οἱ ἀντίστοιχες ἁγιαστικές πράξεις. Ἀκόμη, δέν εἶναι καί λίγοι ἐκεῖνοι πού ζητοῦν ἀπό τόν ἱερέα νά τελέσει ἁγιασμό καί εὐχέλαιο μαζί, πράγμα πού δείχνει σύγχυση καί παρεξήγηση. Λές καί χρειάζεται περισσότερες ἀπό μία ἁγιαστικές πράξεις γιά νά ζητήσουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ἕνα ἐρώτημα πού συνδέεται μέ τήν τέλεση τοῦ εὐχελαίου, εἶναι ἐάν μποροῦμε νά χρίουμε μέ τό ἁγιασμένο ἔλαιο τοῦ εὐχελαίου τά ἀβάπτιστα βρέφη. Εἶναι γνωστό ὅτι τό βάπτισμα ἀποτελεῖ τήν προϋπόθεση συμμετοχῆς καί στά ὑπόλοιπα μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Συνεπῶς, κάποιος πού δέν ἔχει βαπτιστεῖ δέν μπορεῖ οὔτε νά κοινωνήσει, οὔτε νά χρισθεῖ στό εὐχέλαιο. Ἀντίθετα, ἕνα βαπισμένο παιδί, ἀκομη κι ἄν βρίσκεται σέ βρεφική ἡλικία, ὁπότε στερεῖται τῶν ἁμαρτιῶν τῶν μεγάλων γιά τίς ὁποῖες ζητεῖται ἡ ἄφεση, μπορεῖ νά λάβει τόν ἁγιασμό τοῦ εὐχελαίου.

Τέλος, μιά ἄλλη παρεξήγηση συνδέεται μέ τήν ἀντίληψη ὅτι τό εὐχέλαιο ἀφορᾶ τούς ἑτοιμοθάνατους καί ὅσους γενικά βρίσκονται στήν τελική φάση τῆς ἀσθένειάς τους. Αὐτή ἡ ἀντίληψη καλλιεργήθηκε κυρίως μεταξύ τῶν ὀρθοδόξων Ρώσων μᾶλλον ἀπό ἐπιρροή τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας. Παρατηρεῖται καί σέ μᾶς, ἄν καί σπάνια, μιά ἀποφυγή τελέσεως τοῦ εὐχελαίου ἀπό τό φόβο μήπως προκληθεῖ ἤ ἐπισπευσθεῖ ὁ θάνατος τοῦ ἀσθενῆ. Ὁ φόβος αὐτός, ὅμως, εἶναι ἀδικαιολόγητος. Οἱ συγγενεῖς φοβοῦνται νά τό ποῦν στόν ἀσθενῆ. Ὁ ἀσθενής φοβᾶται να τό ζητήσει. Τό εὐχέλαιο εἶναι γιά τήν ὑγεία καί τή ζωή. Γιά ὑγεία καί ζωή μιλοῦν ὅλες οἱ αἰτήσεις καί οἱ εὐχές τοῦ μυστηριου.

Τέλος, εἶναι δυνατό νά διατυπωθεῖ καί μία ἔνσταση: γιατί δέν θεραπεύει παντοτε; τό μυστήριο τοῦ Εὐχελαίου δέν συστάθηκε γιά νά καταργεῖ κάθε ἀσθένεια, τόν θάνατο καί τήν ἰατρική ἐπιστήμη. Πολλές φορές φέρνει ἔμμεση θεραπεία. Ἄλλωστε, ἡ θεραπεία ἐξαρτᾶται ἀπο τήν πίστη τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἴδια χάρη παρέχεται σέ ὅλους, ὅλοι ὅμως δέν θεραπεύονται. Ἡ θεραπεία μπορεῖ νά μήν εἶναι πάντοτε γιά τό εὐρύτερο συμφέρον τοῦ ἀνθρώπου. Παραμένει γιά νά παιδαγωγήσει ἴσως τόν ἀσθενή καί νά τόν ὁδηγήσει μέ βεβαιότητα στήν ἐν Χριστῷ σωτηρία· ὁποτε καί πάλι ἐπιτυγχάνεται ὁ ἀπώτερος σκοπός τοῦ μυστηρίου.


Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΕΥΧΕΛΑΙΟΥ
Ἀπ' ὅλα ὅσα ἐκτέθηκαν παραπάνω συνοπτικά, γίνεται ἀντιληπτή ἡ ἀξία τοῦ μυστηρίου τοῦ εὐχελαίου. Ἡ ἀξία αὐτή δέν εἶναι μόνο μυστηριακή ἤ λειτουργική. Τό εὐχέλαιο ἔχει καί ἀξία παιδαγωγική.

Τά ἁγιογραφικά ἀναγνώσματα (ἀποστολικά καί εὐαγγελικά), οἱ αἰτήσεις καί οἱ εὐχές ἀσκοῦν εὐεργετική ἐπίδραση τόσο στόν ἴδιο τόν ἀσθενῆ ὅσο καί στό περιβάλλον του. Ὅπως παρατηρήθηκε πολύ εὔστοχα, μέ τό εὐχέλαιο ἐπιτελεῖται ἕνα εἶδος οἰκογενειοθεραπείας.

Ἀκόμη καί ἐάν δέν συντρέχει λόγος σοβαρῆς ἀσθένειας ἡ τέλεση τοῦ εὐχελαίου εἶναι ἐπιβεβλημένη. Πρῶτον· ἐκτός ἀπό μιά σοβαρή ἀσθένεια, ἐνδέχεται νά ὑπάρχει καί κάποια ἄλλη, λανθάνουσα, πού ἐνδεχομένως δέν ἔδωσε συμπτώματα γιά νά γίνει ἄμεσα ἀντιληπτή. Καί δεύτερον ὑποδεικνύεται στούς πιστούς μιά ἄλλη διάσταση ἀντιμετώπισης τῆς ἀσθένειας. Ἐκτιμᾶται ἀπ' τούς μετέχοντες στό μυστήριο τό ἀγαθό τῆς ὑγείας καί ὑποδεικνύεται ἕνας ἄλλος τρόπος ἀντιμετώπισης τῆς ἀσθένειας: ἡ πνευματικότητα. Ὁ ἀσθενής καί οἱ συμπάσχοντες οἰκεῖοι του καλοῦνται νά βαστάσουν μέ καρτερία καί ὑπομονή τήν προκείμενη σωματική δοκιμασία. Ἀκόμη δέ, καί στήν περίπτωση πού αὐτή παραμένει ἀνίατη, ἀναδεικνύεται ἡ πρός τόν Θεό ἐλπίδα καί ἀφοσίωση τοῦ ἀσθενῆ, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖται μέ πλήρη ἐμπιστοσύνη καί ἀγάπη πρός τόν Θεό σέ εἰρηνικό χριστιανικό τέλος τῆς παρούσας βιοτῆς του, πράγμα πού ἀποτελεῖ καί ἕνα ἀπό τά βασικά λειτουργικά αἰτήματα τοῦ εὐχελαίου.

Τέλος, ἡ τέλεση τοῦ εὐχελαίου στό σπιτι δίνει μιά καλή εὐκαιρία ἐπικοινωνίας τοῦ ἱερέα μέ τά μέλη τῆς οἰκογένειας. Αὐτή, ἐκτός ἀπό τόν μυστηριακό της χαρακτήρα, μπορεῖ νά ἐπεκταθεῖ καί σέ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο, γεγονός πού θά βοηθήσει τούς συμμετέχοντες, ἰδιαίτερα τά παιδιά καί τούς νέους, σέ μιά στενότερη ἐπαφή μέ τή λειτουργική ζωή τῆς Ἐνορίας καί τίς διάφορες δραστηριότητές της. Τό λιγότερο: θά δώσει μιά πολύτιμη, ἴσως πρωτόγνωρη, ἐμπειρία ἀκόμη καί σέ πιστούς πού ἀπέχουν ἀπό τή λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας.


http://www.agiazoni.gr

Μωροί, τυφλοί και υψιπετείς, μην προσπαθείτε να αντιμετωπίσετε την θεότητα με λογικά επιχειρήματα!

Γράφει ο Γεώργιος Ευαγγελάτος, 

εν Νέα Υόρκη Αμερικής, ειδικευθείς ως: 

Ψυχίατρος- παιδοψυχίατρος- Νευρολόγος-Ψυχαναλυτής

.......................................................

Το επιχείρησαν οι δήθεν μορφωμένοι και σπουδαγμένοι στις Γραφές, της εποχής του.

Το ίδιο έκαναν και κάνουν όσοι με πρόταγμα τον εγωισμό τους πασχίζουν να τον εκμηδενίσουν , εκτελώντας ασυνείδητα τις εντολές του μισόκαλου που τους έχει πάρει τα μυαλά και παλεύει να κυριαρχήσει στις ψυχές τους, οι σημερινοί πανεπιστημιακού επιπέδου και άνω.

Εμείς ας αρκεστούμε στους Ηρωδιανούς Αρχιερείς που του θέσανε από ένα ένα ερώτημα ικανό για να τον παγιδεύσει και να τον στείλει στη φυλακή και στην εκτέλεση, ως επαναστάτη εχθρό του ρωμαϊκού κατεστημένου.

Το ερώτημα: «Δάσκαλε, εσύ που διδάσκεις την αλήθεια και δεν ζήτησες την εύνοια και την υποστήριξη κανενός προσώπου, πες μας, επιτρέπεται να καταβάλουμε φόρο στον Καίσαρα;»

Έλπιζαν πως θα τον παγίδευαν να πει είτε ΝΑΙ οπότε θα αντιδρούσε ο λαός που δυσφορούσε από τη σκληρή φορολογία που επέβαλε ο ρωμαίος κατακτητής και θα τον εγκατέλειπε σαν απάτριδα, δοσίλογο, πουλημένο στους Ρωμαίους, είτε θα έλεγε ΟΧΙ, οπότε θα τον κατάγγειλαν στον Ρωμαίο Έπαρχο σαν επαναστάτη που ωθεί και ξεσηκώνει τους Ισραηλίτες εναντίον της Ρώμης και του φορολογικού νόμου.

Όμως η θεότητα ξέρει να δώσει την απάντηση που πρέπει και να κατακεραυνώσει τους πονηρούς και φθονερούς εχθρούς της.

Η απάντηση: «Δώστε στον Καίσαρα αυτά που ανήκουν στον Καίσαρα και στο Θεό εκείνα που ανήκουν στον Θεό!»

Λίγο νωρίτερα τον είχαν πλησιάσει στο Ναό όπου δίδασκε ο άσημος, ο αμόρφωτος, ο σφετεριστής της ιδιότητας του δασκάλου, του θεολόγου και του ρόλου του ιεροκήρυκα, οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι του λαού και τον ρώτησαν:

«Με ποια εξουσία κάνεις όλα αυτά που έκανες στον αυλόγυρο του Ναού, μαστιγώνοντας τους εμπόρους και ανατρέποντας τα τραπέζια των αργυραμοιβών λέγοντάς τους, “ποιήσατε τον Οίκο του πατρός μου Οίκον εμπορίου” και με ποιο δικαίωμα διδάσκεις τώρα εντός του Ναού;»

Διπλή παγίδα κι εδώ. Αν έλεγε «εν ονόματι του Πατρός μου του εν ουρανοίς» θα τον πέρναγαν από θρησκευτικό δικαστήριο ότι βλασφημεί  επικαλούμενος  πως του έδωσε αυτή την εντολή ο Θεός.  Αν έλεγε «εκτελώ εντολή εξ ανθρώπων» πάλι θα τον συλλάμβαναν και θα τον πίεζαν πιθανώς με βασανιστήρια και ίσως να τον εκτελούσαν δια λιθοβολισμού έως ότου να αποκαλύψει ποιος ήταν ο πάτρωνάς του κι εντολοδότης του.

Πάλι η απάντηση που έδωσε αιφνιδίασε τους σοφούς συζητητές και τους ντρόπιασε αν δεν τους τρόμαξε.

Η απάντηση του Χριστού: «Θα σας απαντήσω αν μου απαντήσετε προηγουμένως το βάπτισμα του Ιωάννη ήταν εκ Θεού ή εκ των ανθρώπων προερχόμενο;»

Κι έμειναν άφωνοι φεύγοντας άπρακτοι και ηττημένοι, με ένα ξερό «δεν ξέρουμε» δοσμένο για επικάλυψη της πονηρής συλλογιστικής τους που τους ανάγκασε να το βάλλουν στα πόδια.

Πως σκέφτηκαν;

Αν πούμε πως το βάπτισμα ήταν εκ Θεού τότε θα μας πει «γιατί δεν πιστέψατε στον Ιωάννη και σε μένα αφού υποστήριζε ότι εγώ είναι ο Μεσσίας; Αλλά και γιατί δεν τον υπερασπιστήκατε κι αφήσατε τον Ηρώδη να τον αποκεφαλίσει, δειλοί και υποκριτές;» Αν πούμε ότι  «το βάπτισμα του Ιωάννη ήταν ανθρώπινη επινόηση θα μας κυνηγήσει το πλήθος, θα μας λυντσάρουν γιατί όλοι τον αναγνωρίζουν για μεγάλο προφήτη. Έτσι έβαλαν την ουρά κάτω από τα σκέλη και είπαν ένα ψοφοδεές «δεν ξέρουμε».Δίνοντας έτσι το δικαίωμα στον Ιησού να τους πει: «Ούτε εγώ θα σας πω με ποια εξουσία τα κάνω όλα αυτά!»

Ηθικό δίδαγμα: Μην τα βάζετε με τη θεότητα, «σκληρόν προς κέντρα λακτίζειν». Θα πάθετε ό,τι και ο Ηρώδης, ο Ιουλιανός, ο Ανανίας και η Σαπφείρα και πολλοί άλλοι από τότε μέχρι σήμερα που σκέφτηκαν πονηρά και εγωιστικά.

Την θεότητα μόνο με το συναίσθημα μπορείς να την προσεγγίσεις. Είτε με απιστία και σκληρότητα, είτε με πίστη και ταπείνωση. Γιατί ο Θεός δεν σκέπτεται με την ανθρώπινη λογική αλλά με την καρδιά. Ο Θεός έχει την συναισθηματική νοημοσύνη ή παράδοξη λογική για να αντιμετωπίσει τα εγκεφαλικά επιχειρήματα των ανθρώπων και της περιορισμένης γνωσιακής τους δυνατότητας.

Ακριβώς εξ αιτίας αυτής της εγκεφαλικής γνώσης, την ορθολογικής σκέψης  που αφαιρεί το συναίσθημα και την καρδιά δεν μπορούμε να λύσουμε απλά προβλήματα της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής αλλά κινδυνεύουμε να επαληθεύσουμε 71 χρόνια μετά από τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι τα λόγια του Αλβέρτου.

 Πηγή: http://evaggelatos.com/?p=1026

................................................................................

................................................................................

Γιατί θρηνούν τα κοριτσάκια μέσα στην εκκλησία;

Πάτα, αγαπημένο μου,

ΕΔΩ

και θα το μάθεις.

Ευανθία η Σαλογραία

To Χριστό τον κατηγορούσαν και τον συκοφαντούσαν για πιθανά και απίθανα πράγματα..

του π. Δημητρίου Θεοφίλου, δημοσιευμένο στο Amen.gr

«Η εκκλησία Γεννήθηκε σε σπήλαιο, ανδρώθηκε σε κατακόμβες 
και κατέληξε να σέρνεται ημιθανής σε μέγαρα, 
όπου φθείρεται συναλλασσόμενη με την εξουσία».

Η ευαγγελική περικοπή της Ε΄ Κυριακής των Νηστειών, η οποία έχει ως θεματικό επίκεντρο, το αίτημα των γιών του Ζεβεδαίου (Μαρκ. 10.35-45), τοποθετεί τα πράγματα στη θέση τους, και μας επαναφέρει πίσω, μακριά από παρανοήσεις και ξαστοχήματα ενδοϊστορικών αποκλίσεων, σχετικά με τα όσα έζησε και δίδαξε οΧριστός.

Ο πονηρός και επιπόλαιος «Ιάκωβος» και «Ιωάννης» της σημερινής εποχής, είσαι εσύ, είμαι εγώ είναι ο διπλανός μας, ποια σημασία έχει αυτό άλλωστε, είναι εκείνος που θέλει να χρησιμοποιήσει τη σχέση, τη γνωριμία, το σόι, τη φαμίλια, ή τη κλίκα, για να ανέλθει, για να αποκτήσει βεβαιότητες, για να συμμετέχει σε συν-διανομή εξουσίας.

Ο Χριστός προτείνει όμως μια άλλη πρόταση, αντι-εξουσιαστική, απέναντι από όλα τα προκατασκευασμένα βιλαέτια, τούτου του κόσμου, κάνει τη ρήξη με το συστημικό κατεστημένο, με τη λογική της αναρρίχησης, με την απόκτηση και κατοχή της «καρέκλας – πολυθρόνας».

Ο Χριστός μιλάει για μια αλλιώτικης λογικής εξουσία, η οποία έχει να κάνει, με πόση ποτηριού παθημάτων, απαξιώσεων και εξευτελισμών, που έχει να κάνει με βάπτισμα αίματος και μαρτυρίου, στο τέλος της διαδρομής των οποίων, υπάρχει ένας «θρόνος» και ένα «στέμμα», που δεν είναι άλλα από τον Σταυρό και το ακάνθινο στεφάνι.

Κοιτάξτε γύρω, ψάξτε μέσα σας και πείτε μου με ειλικρίνεια, βλέπετε πουθενά τέτοιου είδους μαθητές του Χριστού;

Η πατρική αντιμετώπιση αυτής της πρόκλησης, από μέρους των δύο (όχι τυχαίων μαθητών του, αφού είναι οι ίδιοι που πριν λίγο καιρό τον είχαν συνοδεύσει στο Θαβώριο όρος κατά τη μεταμόρφωσή Του), δεν είναι η απόρριψη, δεν είναι η απομάκρυνση δεν είναι ο ψόγος, μα το αγκάλιασμα και η κατάθεση μιας νέας πρότασης ζωής, απέναντι σε όσους κατεξουσιάζουν τους συνανθρώπους τους, είναι απλή και συγκεκριμένη:

«Σ’ εσάς όμως δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό, αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας πρέπει να γίνει υπηρέτης σας και όποιος από εσάς θέλει να γίνει πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων. Γιατί και ο Γιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όλους» (Μαρκ. 10.43-45).

Αν στη κοινωνία, την εκκλησία, τον κόσμο ολάκερο, επικρατούσε αυτό το modus vivendi (o τρόπος αντίληψης), δεν θα κυλιόμαστε σήμερα στα λασπόνερα, συστημικών συμβιβασμών, πέρα και μακριά από τον ανυπότακτο αντι-εξουσιαστικό λόγο του Χριστού, ο οποίος διαπνεόταν από αγάπη, ειρήνη, ελπίδα και ανιδιοτέλεια.

Η πεμπτουσία της χριστιανικής διδασκαλίας και κατά προέκταση πρότασης ζωής, είναι η διακονία και όχι ο κατεξουσιασμός του διπλανού.

Καμώματα αυτοκρατορικών αναμνήσεων, ως θραύσματα διαταραγμένης μνήμης, άλλων εποχών, δεν χωρούν στη στενοχώρια της παρούσας συγχρονίας που όλοι σήμερα βιώνουμε, μα αποτελούν ύβρη.

Είναι γνωστό σε όλους, πως τον Χριστό

·                     δεν τον υπηρέτησε ποτέ κανένας,

·                     δεν του φιλούσαν τα χέρια,

·                     δεν τον καλοδεχόντουσαν,

·                     δεν τον φοβόντουσαν,

·                     δεν τον κολάκευαν,

·                     δεν υποκλινόντουσαν μπροστά του,

αντίθετα

·                     τον κατηγορούσαν και τον συκοφαντούσαν για πιθανά και απίθανα πράγματα,

·                     τον εξευτέλιζαν και τον ειρωνευόντουσαν,

·                     τον έβριζαν

·                     τον έφτυναν

·                     τον χτυπούσαν,

·                     τον σταύρωσαν,

·                     τον εκτέλεσαν με τον πλέον επονείδιστο και επώδυνο τρόπο ανάμεσα σε δυο πραγματικούς κακούργους,

·                     διέψευσαν ακόμα και την ανάστασή Του, με πολλούς οπαδούς, ανάμεσά μας, αυτής της διάψευσης μέχρι σήμερα.

Ο Χριστός ξεβολεύει, δημιουργεί αναστάτωση στο «μικροαστό», της κάθε εποχής, δεν προσλαμβάνεται από τους «καλούς και καθαρούς ανθρώπους» της ιστορικής εξέλιξης, αλλά συνεχίζει να είναι ο αγαπημένος μετανοημένων πορνών, ληστών τελωνών και λοιπών κοινωνικών αποβρασμάτων.

Ο Χριστός είναι ο «δοκός στο μάτι» των ευσεβών υποκριτών,των αυτό-δικαιωμένων φαρισαίων, των νομοκανονικών ερμηνευτών, του λόγου του και των ποινικολόγων της καθημερινής συμπεριφοράς των ανθρώπων.

Και εδώ αβίαστα προκύπτει ένα ερώτημα.

Μήπως τελικά ο Χριστός δεν κατοικεί εκεί που νομίζαμε αλλά έχει μετακομίσει; 

Στην απάντησή του, ίσως μας βοηθούσε η μελέτη του κεφαλαίου του μεγάλου ιεροεξεταστή, από το βιβλίο του Ντοστογιέφσκι «Αδελφοί Καραμαζώφ».

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com