(βίντεο)Γ. Μαρκόπουλος- Γ. Νταλάρας-Ο Γιάγκος Νούλας

(βίντεο)Εθνικός Ύμνος

(βίντεο)Ζάλογγο-Η υπέρτατη θυσία

(βίντεο)Ελεύθεροι πολιορκημένοι-Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά κι ελεύθεροι να μείνουν...

(βίντεο)Άκρα του τάφου σιωπή-Ελεύθεροι Πολιορκημένοι-Δ. Σολωμός, μελοποίηση Γ. Μαρκόπουλος

Ομιλία δασκάλου για την 25η Μαρτίου 1821

Οµιλία Δασκάλου για την 25η Μαρτίου


-Αυτά τα λόγια απηύθυνα στους µαθητές µου, στο 2ο ΕΠΑΛ Αχαρνών για την επέτειο της 25ης Μαρτίου
..............................................................................................................

Σκέφτηκα να σου µιλήσω για τον Καραϊσκάκη,

Αλλά το µυαλό σου θα πάει στο γήπεδο.

Σκέφτηκα να σου µιλήσω για το 21,

Αλλά ο νους σου θα πάει στην Ορίτζιναλ.

Συλλογίστηκα πολύ, για να καταλήξω αν αξίζει

Να σε ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο µακρινό, τόσο ξένο.

Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα

Τι να λένε σε σένα; Σε εσένα που βιάζεσαι να φύγεις,

Να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο.

Θα σου µιλήσω λοιπόν προσωπικά.

Εγώ ο δάσκαλος που δούλεψα ένα χρόνο σε αυτό το σχολείο

Και σε δεκαπέντε µέρες φεύγω για αλλού

Σε εσένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία

Ή και περισσότερα χρόνια,

Θα σου µιλήσω σταράτα

Για να σου εκφράσω δυο σκέψεις µου.

Οι µαθητές που συνάντησα µέσα στις τάξεις,

Οι µαθητές που δίδαξα φέτος

Στην συντριπτική τους πλειονότητα µε σεβάστηκαν,

Αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του µαθήµατος.

Πολλοί όµως από τους υπόλοιπους µαθητές

Δε µε σεβάστηκαν, µε προσέβαλαν κατ' επανάληψη.

Με έργα, µε λόγια, µε ύβρεις,

Δείχνοντας ένα χαρακτήρα και ένα ήθος

Που µε σόκαρε, που µε έβαλε σε µελαγχολικές σκέψεις.

Αυτό το φαινόµενο αποδεικνύει

Πως κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το σχολείο,

Πως εκτός του γνωστικού ελλείµµατος

Το συγκεκριµένο σχολείο χωλαίνει δραµατικά

Και στο ηθικοπλαστικό του έργο,

Στη διαµόρφωση δηλαδή των µαθητικών ψυχών και πνευµάτων.

Και η ευθύνη για αυτήν την αποτυχία

Είναι ευθύνη αποκλειστικά δική µας,

Των δασκάλων σας και των γονιών σας.

Δεν έχουµε κατορθώσει να σας δείξουµε

Πως χωρίς αρχές η ζωή σας αύριο θα είναι µια κόλαση,

Πως χωρίς όνειρα και στόχους θα χρειαστείτε υποκατάστατα,

Θα καταφύγετε πιθανόν σε επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν,

Θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας,

Θα σας γεµίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση,

Θα σας γεράσουν πρόωρα.


Αν όµως θέλετε µια συµβουλή από ένα δάσκαλο,

Σκεφτείτε το παράδειγµα του Μακρυγιάννη,

Που έφτασε αγράµµατος µέχρι τα πενήντα σχεδόν,

Για να καταλάβει τότε πως η µόρφωση, η καλλιέργεια

Ήταν το όπλο που έλειπε από την προσωπική του θήκη.

Και κάθισε µε πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο

Και έµαθε πέντε κολλυβογράµµατα,

Για να µας πει την ιστορία του βίου του,

Το παραµύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωµιών.

Αυτό το παράδειγµα είναι για σένα το πιο κατάλληλο,

Και µπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη

Να ακολουθήσεις το δρόµο που εκείνος έδειξε,

το µονοπάτι της καλλιέργειας, το δρόµο της παιδείας,

Τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής.

Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από

Τον µπάσταρδο γιο της καλογριάς, τον Γιώργη Καραϊσκάκη.

Ήταν κι αυτός αθυρόστοµος σαν κι εσάς,

Αλλά είχε αυτό που από τα αλβανικά µάθαµε σαν µπέσα,

Ήταν πάνω απ´ όλα µπεσαλής.

Αυτό θα 'θελα να έχετε κι εσείς.

Υπευθυνότητα, µπέσα, τσίπα.

Να αναλαµβάνετε τις ευθύνες σας,

Να απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συµφέρον,

Να µισείτε το ψέµα και την ευθυνοφοßία.



Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του

Ήταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταµατελόπουλου,

του Νικηταρά.

Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης,

Συνέßαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του

Κι έπειτα φυλακίστηκε,

Για να χαθεί σ' ένα στενοσόκακο του Πειραιά,

Σχεδόν τυφλωµένος, πάµπτωχος και εγκαταλειµµένος από όλους,

Δε ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα

Κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν να απαιτήσει

Από την κυβέρνηση µια πλούσια σύνταξη,

Απαντούσε πως η πατρίδα τον αµείβει πολύ καλά,

Λέγοντας ψέµατα, για να µην προσβάλει την πατρίδα του.

Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγµα του Νικηταρά.

Αλλά νοµίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα,

Μπορείτε να ακολουθήσετε το δρόµο της αξιοπρέπειας,

Να προσπαθήσετε τίµια και µε αγωνιστικότητα

Για εσάς και για το µέλλον της οικογένειας που

Αύριο θα κάνετε.


Ξέρω, καταλαβαίνω, αντιλαµβάνοµαι

Πως σας προτείνω µια διαδροµή ζωής δύσκολη και απαιτητική,

Όταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόµος

των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών,

της εποχής στην οποία µεγαλώνετε.

Όµως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της,

Περιµένει από αυτούς να σηκώσουν ψηλά

Και µε επιτυχία τη σηµαία του αγώνα

και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τους

σε καλύτερες µέρες, σε πιο φωτεινές σελίδες.

Κι όταν βλέπω την εποχή µας

Να µαραζώνει χωµένη στην αλλοτρίωση,

Να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία,

Να µουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας,

Μόνο σε εσάς ελπίζω,

Στην ειλικρινή σας διάθεση

να αγωνιστείτε,

να αντισταθείτε,

να πολεµήσετε,

να νικήσετε.

Μη µας απογοητεύσετε.

Πηγή:  Ομιλία δασκάλου για την 25η Μαρτίου

....................................................................................................................


.........................................................................................................................
Και αυτά τα λόγια απηύθυνε ο Γιώργης  Δ. Μαρκάκης, στην Πάτρα, σε ομιλία του, με αφορμή το νόημα  της 25ης Μαρτίου 1821:

Μπροστά στους ήρωες

Κάθε φορά που -εδώ κι 190 χρόνια- πλησιάζει η επέτειος της εθνικής μας επανάστασης του 1821 τρέχουμε να ξεσκονίσουμε τη μνήμη μας, να θυμηθούμε εκείνα που συνέβησαν τότε για να αλλάξει ο ρους της ιστορίας μας.  


Φοράμε την φορεσιά της αγάπης στην πατρίδα, κρεμάμε πάνω στο στήθος μας τα στολίδια της συγκίνησης, ασκούμε το μυαλό και το λόγο μας σε λόγους εθνικής περηφάνιας και στεκόμαστε δίπλα σε κείνους που πολέμησαν για να μας χαρίσουν τη λευτεριά μετρώντας το μπόι μας δίπλα στο δικό τους σαν τα παιδιά που κοιτάζουν πόσο μεγάλωσαν μετρώντας το ύψος τους με μέτρο το μπαμπά τους.

Έπειτα, βάζουμε ξανά τις φορεσιές της ψυχής μας στη ντουλάπα της λήθης και βιαστικά ξαναχωνόμαστε στα ρούχα της καθημερινότητας με την ίδια συστολή και ενοχή με την οποία θα εμφανιζόμασταν σε μια τράπεζα με φουστανέλα για να διαπραγματευτούμε το δάνειό μας.

Μεγάλοι λόγοι, μικρά ή καθόλου έργα.

Ιδανικά που ξέμεινα απελπιστικά άδειες λέξεις, ήρωες που μοιάζουν να μιλούν μια ακαταλαβίστικη διάλεκτο, ιδέες που μοιάζουν να μας είναι τόσο χρήσιμες στην καθημερινότητά μας όσο και οι μαγικές ικανότητες των ηρώων των παραμυθιών.

Ίσως γι αυτό στις μέρες μας βαλθήκαμε να πείσουμε τους εαυτούς μας πως οι πατεράδες μας, οι άνθρωποι που γέννησαν, που πραγμάτωσαν το 21 δεν ήταν στ’ αλήθεια τίποτε διαφορετικό από το κακομοίρικο παρόν μας.

Συστηματικά πληθαίνουν οι φωνές που επιμένουν στανικώς να μας πείσουν πως ήταν γεμάτοι ελαττώματα, πως άλλο δεν έκαναν παρά να τρώγονται μεταξύ τους όπως καληώρα εμείς, πως πάνω απ’ όλα βάζαν το μικροσυμφέρον τους σα γνήσιοι δικοί μας πρόγονοι, πως δανείζονταν ξεδιάντροπα απ’ τους ξένους κι ύστερα τρώγανε τα δανεικά σε μισθούς και σε λαδώματα.

Από την άλλη πάλι υψώνονται φωνές που επιμένουν πως κείνοι που μεγαλούργησαν το 21 ήταν καθ’ όλα άμεμπτοι όντα υπερκόσμια, χωρίς ελαττώματα, με μόνο σκοπό τους το κοινό καλό. Πώς στην ευχή τα παιδιά και τα εγγόνια τους, όλοι μείς, πήραμε το στραβό το δρόμο; και κυρίως πώς εξηγούνται όσα λάθη εκείνοι αποδεδειγμένα έκαναν;

 Πού είναι λοιπόν η αλήθεια;

Νομίζω πως σαν έθνος περνάμε στην εφηβεία μας.

Από την παιδική μας βεβαιότητα πως οι πατεράδες μας ήταν τέλειοι και υπέροχοι, περάσαμε στο άλλο άκρο, στην απόλυτη αμφισβήτησή τους, στην απομυθοποίηση και στον έλεγχό τους μέχρι υπερβολής.

Καιρός είναι να σκεφτούμε ως ώριμοι.

Να κατανοήσουμε ότι οι ήρωες, αλλά και οι καθημερινοί άνθρωποι της επαναστάσεως του 1821 ήταν όπως όλοι οι ήρωες όλης της ανθρωπότητας.

Είχαν τις αδυναμίες και τα ελαττώματά τους, είχαν τις διχόνοιες και τις έριδές τους, είχαν τα συμφέροντα και τις υστεροβουλίες τους.

Ως εδώ μας έμοιαζαν και θα μας μοιάζουν, όπως μοιάζουν και σε κάθε άνθρωπο, όπου κι αν γεννήθηκε πάνω σε τούτον τον πλανήτη.

Ωστόσο είχαν μια θεμελιώδη διαφορά απ’ όλους όσοι παραμένουν απλοί καθημερινοί άνθρωποι μακριά από το ηρωικό πνεύμα.

Είχαν μια διαφορά που ναι μεν δεν εξαφανίζει τα ανθρώπινα πάθη και τις αδυναμίες τους τις υπερβαίνει ωστόσο σε βαθμό που στην πράξη να τις καθιστά ασήμαντες.

Ποια είναι αυτή η διαφορά;

Ότι την κρίσιμη στιγμή, τη στιγμή της αλήθειας, τη μεγάλη ώρα κατά τον ποιητή, βάζουν στην άκρη όλα αυτά τα πάθη, όλες τις αδυναμίες, όλες τις ευτέλειες και προτάσσουν το κοινό καλό, το μείζον έναντι του ελάσσονος, τη λευτεριά αντί της ζωής.

Αυτή η υπέρβαση έστω και στιγμιαία, έστω και περιοδική τους δίνει επάξια το στεφάνι του ήρωα, τους καταξιώνει ως όντα υπέροχα και εξαιρετικά, ως άξιους τιμής και σεβασμού στους αιώνες.

Να λοιπόν ποιοι ήταν οι ήρωές μας του 21. Άνθρωποι σαν κι εμάς μα άνθρωποι που κάποια στιγμή έβαλαν πρώτους εμάς και μετά τους εαυτούς τους.

Σκέφτηκαν τις γενιές που θα ρθουν όχι τη δική τους τη βολή.

Κι εδώ τίθεται το δεύτερο ερώτημα:

Ποια ιστορία λοιπόν θα διδάξουμε στα παιδιά μας; Στους μαθητές μας;

Μια ιστορία ωραιοποιημένη όπου όλα θα εμφανίζονται τέλεια και υπέροχα;

Ή μια ιστορία «απομυθοποιημένη» όπου ο Κολοκοτρώνης κι ο Καραϊσκάκης θα προβάλλουν με τα ελαττώματά τους σε πρώτο πλάνο;

Νομίζω πως χρειάζεται να διδάξουμε μια ιστορία που να τα έχει και τα δυο και μάλιστα στη σωστή αναλογία.
Και κυρίως μια ιστορία που θα πρέπει να εμπεριέχει οπωσδήποτε ένα «γιατί».
Εξηγούμαι:

Η ιστορία των μαθητών μας δεν πρέπει να είναι ωραιοποιημένη.

Τι θα μας βοηθήσει καλύτερα να αποφύγουμε τα λάθη του παρελθόντος από την επισήμανση και την αναλογία προς τη σημερινή κατάσταση;

Τι θα μας επιτρέψει καλύτερα να προβλέψουμε το μέλλον μας, από τη μελέτη των επιπτώσεων των ενεργειών των προγόνων μας;

Από την άλλη πλευρά αν μείνουμε αποκλειστικά στα λάθη και στα ελαττώματα αν κοντύνουμε τους ήρωές μας τόσο που στανικώς να τους φτάσουμε κεφάλι με κεφάλι ποιος θα μας οδηγήσει και ποιος θα μας εμπνεύσει;

Ποιος θα μας δείξει το δρόμο για ένα καλύτερο αύριο;

Τους χρειαζόμαστε ψηλά τους ήρωες όχι τόσο γι αυτό που ήταν όσο για αυτό που τελικά πέτυχαν. Τους χρειαζόμαστε για να μας δείχνουν τι μπορούμε κι εμείς να πετύχουμε.

Έρχομαι τέλος στο «γιατί».

Κείνο που χρειάζεται να διδάξουμε στα παιδιά μας είναι η ερμηνεία της αιτίας που οδήγησε τους προγόνους μας να γίνουν ήρωες.

Μια αιτία βαθιά παγιωμένη μέσα στον πολιτισμό τους.

Είναι η νοηματοδότηση της ζωής μέσα από μια βεβαιότητα ύπαρξης του επέκεινα.

Είναι η νοηματοδότηση που κατανοεί -και μάλιστα με τρόπο όχι εγκεφαλικό αλλά βαθιά βιωματικό- πως ο θάνατος μπορεί να υπηρετεί την όντως ζωή με τρόπο πολύ ανώτερο από την υποταγή στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης.

Δεν είναι ιδεολόγοι οι έλληνες του 21 που βροντοφωνάζουν Ελευθερία ή Θάνατος.

Κι αυτό γιατί καμιά ιδεολογία δεν μπορεί να αντισταθεί σε ένα υπαρξιακό τέλος.

Είναι αντίθετα απόλυτα πραγματιστές, με έναν πραγματισμό που τους επιτρέπει να θυσιάζουν τα βλεπόμενα, τα αισθητά προς χάριν των μη βλεπομένων αλλά προσωπικά και κοινωνικά βιωμένων έστω κι αν αυτά βρίσκονται στο χώρο της πίστεως.

Θα αναρωτηθεί κανείς πού αντλούν αυτή τη βεβαιότητα.

Θεωρώ πως με μια βιωμένη αποφατικότητα οδηγούνται στη σιγουριά της επιλογής τους μέσα από την κατανόηση της παρανοϊκότητας ενός τέλους του θαυμαστού ταξιδιού της ύπαρξης στο χείλος ενός τάφου.

Η ζωή είναι εξαιρετικά πολύπλοκη και εξαιρετικά υπέροχη για να τελειώνει τόσο άδοξα.

Η μεταφυσική βεβαιότητα της όντως ζωής οδηγεί έναν πολιτισμό στο ύψος του Ελευθερία ή Θάνατος.

Κι αν δεν οδηγηθούμε ξανά στη βεβαιότητα αυτή -τόσο ως πρόσωπα όσο και ως κοινωνία- μάταια θα αναζητούμε ξανά ήρωες.

Κι ας τους χρειαζόμαστε τόσο απεγνωσμένα.

Όχι για να επιζήσουμε αλλά για να μη ζήσουμε μάταια.

Γ.Δ. Μαρκάκης

Το μήνυμα που στέλνεται δεν είναι και το μήνυμα που λαμβάνεται

Φαρμακωμένο μου

κάποτε, όταν ήμουν σαλονέα, είχα παρακολουθήσει σεμινάρια επικοινωνίας.

Θυμάμαι μια φράση στην οποία, είχε λυσσάξει να  επιμένει  η εισηγήτρια:

-Το μήνυμα που στέλνεται  ΔΕΝ  είναι και το μήνυμα που λαμβάνεται...

Αν αυτό, οι άνθρωποι το κράταγαν μονίμως κατά νούν, θα επικοινωνούσαν πιο ψύχραιμα,

 θα εκπλήσσονταν λιγότερο,

 και ...κυρίως

 θα... σεληνιάζονταν -"χριστιανικώς"-  ελαφρότατα.

Σε ασπάζομαι με όλη την εν Κυρίω αγάπη

Ευχόμενη τα καλύτερα ψυχή τε και σώματι

Σαλογραία 

..................................................................................... 

Ανέκδοτο

Πωλητής cola...

Πωλητής εταιρείας παραγωγής αναψυκτικού τύπου Cola, επιστρέφει απογοητευμένος από επαγγελματικό ταξίδι στη Μέση Ανατολή.

Τον ρωτάει φίλος, “Γιατί δεν είχες επιτυχία με τους Άραβες;”

Κι ο πωλητής:

“Όταν πήγα στη Μέση Ανατολή, είχα πολύ αυτοπεποίθηση και ήμουν σίγουρος ότι θα έκανα τρελές συμφωνίες με τους Άραβες. Αλλά δεν μιλούσα Αραβικά και σκέφτηκα να περάσω το διαφημιστικό μήνυμα της εταιρείας με τις τρεις ακόλουθες εικόνες από αριστερά προς τα δεξιά:

Πρώτη εικόνα: Ένας άντρας ξαπλωμένος στην καυτή έρημο… τελείως εξαντλημένος και ημιλιπόθυμος.

Δεύτερη εικόνα: Ο άντρας πίνει το αναψυκτικό Cola.

Τρίτη εικόνα: Ο άντρας είναι τελείως αναζωογονημένος.

Τοποθετήσαμε αυτές τις αφίσες παντού αλλά οι πωλήσεις ήταν μηδενικές!

“Μα θα έπρεπε να είχε επιτυχία η καμπάνια και να σημειώνατε μια μικρή τουλάχιστον αύξηση των πωλήσεων!”, λέει ο φίλος.

Κι ο πωλητής:

“ Σωστά, ξέχασα όμως ότι οι Άραβες διαβάζουν απ' τα δεξιά προς τα αριστερά ''

Η Τελετή (Rite)- Άντονυ Χόπκινς

Στίχοι του τραγουδιού

Η τίγρη

Εκτελεστής: ΨΑΡΑΝΤΩΝΗΣ

 Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη

π' όλο με περιμένει

κι όλο την καρτερώ,

τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει,

μα ελπίζω να φιλιώσει

καιρό με τον καιρό.

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου

κι εγώ για το καλό μου

για κείνη πολεμώ

κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω,

για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό.

όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω,

για να την αγκαλιάσω

στον πιο τρελό χορό,

κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της,

μου δίνει την προβιά της

για να τηνε φορώ.

Καμιά φορά απ' το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι,

σχεδόν αγαπημένοι,

καθείς να κοιμηθεί

και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν την μπόρα,

σαν τη στερνή την ώρα

που θα επιτεθεί.
....................................................................................................................................................................................
...............................................................................................................................................................
Αγαπημένο μου

ο βασικότερος λόγος που επανέρχομαι στο θέμα του δαιμονισμού, είναι επειδή  θλίβομαι με  την άρνησή σου, να συνειδητοποιήσεις την ύπαρξη παγκακίστων και φθονερότατων οντοτήτων   στο σύμπαν- προ της κτίσεως του ανθρώπου- και οι οποίες επιθυμούν- με κάθε μέσον, με κάθε τρόπο- την καταστροφή τόσο της ψυχής, όσο και  του ναού της ψυχής- που είναι το σώμα μας.

Προς ενημέρωση,  επιθυμώ  να αναφερθώ σύντομα, σε μια ταινία που προβάλλεται αυτές τις μέρες, στους σινεμάδες.

Σε αντίθεση με το εωσφορικότατο φίλμ: "Ο Μαύρος Κύκνος", στο οποίο μεθοδεύεται  ανελέητη προπαγάνδα υπέρ κάθε κακού -με αποθέωση  της αυτοκτονίας στο τέλος- και το οποίο -ακριβώς γι αυτό το λόγο -της υπέρτατης προστυχιάς- στό όνομα της... Τέχνης μπα χα χα..- τιμήθηκε  και με Όσκαρ,
η ταινία Rite (Τελετή), στην οποία πρωταγωνιστεί ο Άντονυ Χόπκινς,  απ' τους κριτικούς, μάλλον θάφτηκε -και ίσως σκόπιμα.

Δε συμφέρει να συνειδητοποιήσει  το ευρύτερο  κοινό, το ελλοχεύον μίσος  των δαιμόνων

(έστω μέσα από εικόνες που διαφημίζουν   τους αιρετικούς  παπικούς).

Δε συμφέρει, επαναλαμβάνω,  να προβληματιστεί το ευρύ κοινό, πάνω στο θέμα της πραγματικότητας της ύπαρξης  των δαιμόνων, διότι τότε, μπορεί,  τα πνεύματα της Απωλείας,  να χάσουν την αφελή πελατεία, η οποία αυτή τη στιγμή, τρέχει σε ψυχίατρους και  μάντισσες και χαρτορίχτρες, προκειμένου να θεραπεύσει τα αθεράπευτα προσωπικά της βάσανα.

Ο λόγος που μου άρεσε η ταινία είναι πως πρόκειται για αληθινή ιστορία.

-Ζουρλαίνομαι  για αληθινές ιστορίες, και  το ξέρεις..
-Γνωστόν τοις πάσι, τρελομπετούγια!

 Χιχιχι!...υπάρχουν, λοιπόν,  δυο βασικοί χαρακτήρες στην υπόθεση, με τους οποίους παίζεται  η διελκυστίνδα των αντιθέσεων:
Ένας ευφυής, νεαρός που δεν πιστεύει σε μεταφυσικές ...αηδίες περί ύπαρξης δαιμόνων,  και ο γηραιός έμπειρος εξορκιστής, που τον υποδύεται ο Άντονυ Χόπκινς.

Στο τέλος της ταινίας, μας δίνει ο σκηνοθέτης τα πραγματικά ονόματα των εξορκιστών, και σε ποιες περιοχές, μέχρι σήμερα, με αυτή την ειδικότητα
(ναι, σωστά άκουσες, καλέ...οι παπικοί δίνουν  ...πιστοποίηση  ειδικότητας  εξορκιστή στους παπάδες τους)   δραστηριοποιούνται!

Επειδή έχεις δει που έχεις δει, του κόσμου τις σαβούρες στη μεγάλη οθόνη, ε, κάνε έναν κόπο και πήγαινε σε μια παράσταση  ακόμη- πού ξέρεις;
Μπορεί να σε βάλει σε κάποιες εποικοδομητικές  σκέψεις..

 Όταν τη δεις- αν θες, εντάξει, δε σε πιάνω και απ'τα λαιμά- μπορούμε  -μετά- να  κουβεντιάσουμε τις εντυπώσεις...

(Είναι και κατάλληλη για... σεμνούς  ενήλικους,  λατρεμένο μου...όοοοχι δεν έχει σκηνές σεξ  και τέτοια α πα πα......μόνο μερικά φριχτά ορλιαχτά και κάτι λυσσασμένα βρομόλογα...)

Το θέμα της δαιμονοκατάληψης, δεν αποτελεί- καθόλου μα καθόλου- δευτερεύον θέμα, όπως εσύ, σα χαϊβάνι,  νομίζεις, διότι όπως κατηγορηματικά  βεβαιώνει  και ο Απόστολος στην προς Εφεσίους, στο στ΄ κεφ. στ.10-12:

"Το λοιπόν, αδελφοί μου
ενδυναμούσθε  εν Κυρίω
και εν τω κράτει της ισχύος αυτού.
ενδύσασθε  την πανοπλίαν του Θεού προς το δύνασθαι υμάς στήναι προς τας μεθοδείας του διαβόλου.
Ότι ουκ έστιν η ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα , αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας , προς τους κοσμοκράτορας  του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις..."

Είτε το συνειδητοποιούμε, είτε όχι, γύρω μας και μέσα μας, κάθε δευτερόλεπτο λαμβάνει χώρα, μια αόρατη, φοβερή  μάχη.

Ο μεγαλύτερος πόλεμος που μας κάνει ο Εξαποδώς, είναι δια της επιστημονικής- δήθεν -επιχειρηματολογίας, προκειμένου  να μας πείσει ότι δεν υπάρχει, διότι ουδείς πολεμάει
(το εκφράζει Ορθοδοξότατα   ο Ντοστογιέφσκι στους Αδελφούς Καραμαζώφ- στο διάλογο του διαβόλου με τον πρίγκιπα Ντιμίτρι)
ουδείς πολεμάει  κάποιο πρόσωπο για το οποίο δεν πιστεύει ότι όντως υπάρχει.

Τόπος μάχης, ο παρών αιών, ο παρών βίος, λατρεμένο μου.
Τα έπαθλα για τους νικητές- τιμής ασύλληπτης.

Αξίζει, λοιπόν,  το ζήτημα, κάτω από την επιφάνεια του, να το ψάξεις...

Δεν θα σε κουράσω άλλο,  γι απόψε...

Θα σου ευχηθώ, καλό βράδυ
ευχόμενη απ'το σκοτάδι του νου σου,
να ξεφυτρώσει -με ουρανόσταλτη αχτίδα Φωτός-
μια
-Πίστεως-
 χρυσή μαργαρίτα...

Σαλογραία
 
 Υ.Γ.
Και όταν τα φθονερά  πνεύματα, περιστέρι μου,  όλο κακία  σε βρίζουν με  αφορμές γελοιότατες,  σε ειρωνεύονται και σε χλευάζουν χυδαία- προκαλώντας σε, να πέσεις στο  παμμέγιστο λάθος,
 τού  να θυμώσεις  και συ μαζί τους, 
 και -οργή στην οργή τους- να ανταποδώσεις -βλακώδικα-
 το καλό που σου θέλω,  εσύ, σαν οξυπτέριο που είσαι,
 να μιμείσαι το σοφό παράδειγμα, αυτού του έξαλλου παπαγάλου!

Αληθινή νηστεία η αποξένωση από τις αμαρτίες και από τα πάθη-Μ. Βασίλειος

-Μην περιορίζεις όμως την αρετή της νηστείας μόνο στη δίαιτα.
-Αληθινή νηστεία δεν είναι μόνο η αποχή από ορισμένα φαγητά, αλλά η αποξένωση από τα πάθη και τις αμαρτίες:
 -Να μην αδικήσεις κανένα.
-Να συγχωρήσεις τον πλησίον σου για τη λύπη που σου προξένησε, για το κακό που σου έκανε, για τα λεφτά που σου χρωστάει.
-Διαφορετικά, μολονότι δεν τρως κρέας, τρως τον ίδιο τον αδελφό σου.
-Μολονότι εγκρατεύεσαι στο κρασί, δεν εγκρατεύεσαι στις κακολογίες.
 -Μολονότι νηστεύεις ως το βράδυ, ξοδεύεις την ημέρα σου στα δικαστήρια.


Μέγας Βασίλειος

Πηγή: Αναστάσιος: Αληθινή νηστεία, η αποξένωση από τα πάθη και τις αμαρτίες

Κουφός είσαι ρε; Δεν ακούς; Παρουσίαση βιβλίου Σοφίας Κολοτούρου

Αγαπημένο μου,

παρότι αυτό το μπλοκάκι, δεν λειτουργεί σαν εφημερίδα, σου παραθέτω κάτι που γράφτηκε για την παρουσίαση του βιβλίου της Σοφίας Κολοτούρου.

Όπως είπα σε  σχόλιο προηγούμενα-  όπως θα διαβάσεις και στη συνέχεια- η Σοφία
απώ(οό)λεσε  την ακοή της, παιδιόθεν.

Επειδή,  όμως, άκουσε-  για κάποια χρόνια, ομιλίες - ξέρει τι είναι ο ήχος και η σημασία  των λέξεων, και επικοινωνεί διαβάζοντας τα χείλη των ανθρώπων, που βρίσκονται απέναντί της.

Προσωπικά, τρέφω  μια κρυφή αδυναμία στους κουφούς, επειδή διαθέτει  και η ταπεινότητά  μου,  ένα κουφό αυτάκι, αμέ!

- Αχαχἀ! τώρα εξηγούνται, σαλογραιότατη, οι κουφαμάρες που αναγράφονται εις αυτές τις σελίδες!

- Πιφ! θα αγνοήσω τον ήλο-  καρφάκι σου- λέγω, και θα συνεχίσω απτόητος...

Απόλεσα, λοιπόν, σχεδόν άπασα την  ακοή του δεξιού ωτός, στη μικρή ηλικία, από κάποια ωτίτιδα, την οποία δεν θεραπεύσαμε εγκαίρως, διότι είχαμε στο σπίτι-τα ξέρεις- άλλες πιο επείγουσες εργασίες- όπως το να κυνηγάμε  τις γκόμενες του συχωρεμένου του μπαμπά- τις γκόμενες "τις πρώην και τις επόμενες", που λέει και το χυδαίον ασμάτιον,  χιχιχι-  δεν το γράφω Γρηγοράκη μου, κατηγορώντας το  μακαρίτη, όχι όχι,

("φωτιά να πέσει να ανάψει το καντήλι"- θα μουρμούριζε  κι ο Ακύλας γελώντας),

ο Κύριος μόνον γνωρίζει, πόσον απαρηγόρητη στην ουσία παραμένω -για την έλλειψη της θερμής -πλην- αγροίκου,  παρουσίας του.

Το αναφέρω απλά για να τονίσω , ότι αυτό που πρέσβευαν και  οι σοφότατοι  αρχαίοι ημών προγόνοι....

-Πρόγονοι βόϊδι, πρόγονοι! όχι προγόνοι, πόσες φορές θα σου το θυμίσω;

-Αμάν! να τη πάλι η κακιά πεθερά- η γραμματική μου συνείδηση...
Εντάξει. Έχεις δίκιο! Πρόγονοι.
Λάθος τόνος, ήμαρτον, ήμαρτον, μη με δείρεις,  θα το γράψω δέκα φορές στο τετράδιο, να το θυμάμαι...που έμεινα; α ναι...

Λοιπόν! όπως έλεγαν και οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι :

-Ουδέν κακόν αμιγές καλού!

-Δηλαδή; Ξήγα! ο φιλόλογος στο σχολείο ήτο  κοντά εις την  σύνταξιν  και αντί να μας  μάθει καν'αρχαίο ...ξυνότανε...

-Ουδέν κακόν, αμιγές καλού, μικρό μου, σημαίνει ότι δεν υπάρχει τίποτα κακό απ' όσα
 μας συμβαίνουν, που να μην έχει μέσα και κάτι- έστω λιγουλάκι- καλό!

-Και ποιο ήταν το καλό, παρακαλώ-έτσι για να καταλάβω- στην προσωπική σου ...μισοκουφαμάρα;

-Το  καλόν ήτο, πως  όταν έπεφτα για ύπνο- και τότε, κατεξοχήν-  η μανούλα,  άδραχνε  την ευκαιρία να με στολίσει με το πλουσιότατό  της, υβρεολόγιο, δια πραγματικές -και κυρίως φανταστικές- αφορμές πταισμάτων,
(φρόντιζα βλέπεις να λείπω κατά τη διάρκεια της μέρας -όσο μπορούσα)

έχοντας, η μικρά, το...προτέρημα  του κουφού  μου αυτιού, το χρησιμοποιούσα.

-Θες να μάθεις τι  έκανα;
-Για πε...
-Κάτι πολύ απλό περιστέρι μου.
Απλώς πατίκωνα στο μαξιλάρι το υγιές  μου αυτί, και με το κουφό αυτί ελεύθερο, άκουγα, πλέον,  τις βρισιές πολύ θαμπά, σαν ήχο συγκεχυμένο, δεν μπορούσε- επιτέλους-  η σημασία τους
να με πληγώσει- σχεδόν,  δεν τις άκουγα...

Δεν  κάνω πλάκα!
Σου μιλάω, εξομολογητικά και πολύ σοβαρά, και αν θες, το πιστεύεις.

Μισοκουκουλωμένη στο κρεβατάκι μου, με το γερό μου αυτί, πατικωμένο στο μαξιλάρι -προκειμένου  να μην ακούει τα βρισίδια- σιωπούσα περιμένοντας να περάσει η καταιγίδα της μητρικής οργής,  και χαιρόμουν, και ένιωθα ευτυχισμένη πραγματικά,
για το  κουσουράκι της μισής μου, κώφωσης...

Για τούτο, θα επιμείνω:

-Δεν έχει σημασία αν το ποτήρι διαθέτει  νερό, μέχρι τη μέση, θησαυρέ μου.

Έχει σημασία αν θα επιλέξεις εσύ, ή  να χαίρεσαι που είναι μισογεμάτο,
ή να λυπάσαι, εστιάζοντας στο γεγονός ότι είναι μισοάδειο...

Λοιπόν, η Σοφία Κολοτούρου,

είναι μια σπουδαία- λατρεμένη κι απ' τον εκλεκτό σύζυγό της- γυναίκα,

ένα φως χαμογελαστόν, που ξεκουράζει πάντα ερχόμενον προς εκείνην,
επειδή
επέλεξε, 
αποδεχόμενη  το δυσερμήνευτο δώρο της κουφαμάρας της
- αντί να μιζεριάζει, βουλιάζοντας στην αυτολύπηση-

επέλεξε-επαναλαμβάνω-

να δημιουργεί


κόσμους ομορφιάς και να χαίρεται.


Όπως θ'αναφωνούσε  κι  η Ρεγγίνα:

Σοφία
σου βγάζω όλα τα καπέλα
που θα φορούσα- αν είχα καπέλα...
Εύχομαι
κάθε ευλογία για τη συνέχεια
και εκ  καρδίας,
σ'ευχαριστώ!

Σαλογραία
...................................................................................................................
Γράφει ο δημοσιογράφος ΤΑΚΗΣ Γ.ΜΑΡΤΑΤΟΣ :

Μία διαφορετική παρουσίαση βιβλίου πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σάββατο 12 Μαρτίου το βράδυ στην Ποικίλη Στοά που συγκέντρωσε αρκετό κόσμο. Επρόκειτο για το βιβλίο της Σοφίας Κολοτούρου, ιατρού κυτταρολόγου στο επάγγελμα με τίτλο «Κουφός είσαι ρε, δεν ακούς, κουφές ιστορίες καθημερινής τρέλας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΨΜ.


Η διαφορετικότητα και το ενδιαφέρον της βραδιάς ήταν ακριβώς η ίδια η συμπαθής συγγραφέας, η οποία είναι μεταγλωσσική κωφή, δηλαδή μπορεί να μιλήσει ωστόσο δεν ακούει καθόλου.
Όπως ανέφερε ο Τηλέμαχος Τσαρδάκας, εκ των ομιλητών της εκδήλωσης, το γεγονός ότι δεν ακούει, δεν στάθηκε εμπόδιο στην Σοφία Κολοτούρου η οποία και επέλεξε να μιλάει ανοιχτά για την απώλεια της ακοής και την όλη εμπειρία της.

«Η Σοφία Κολοτούρου έδειξε με το χιούμορ της στο βιβλίο “Κουφός είσαι ρε” την ανάγκη να μπορείς να αντέξεις και να προχωράς μπροστά χωρίς να χάνεις τον στόχο σου», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Τηλέμαχος Τσαρδάκας προσθέτοντας ότι γνώρισε τη συγγραφέα από τα βιβλία της και τα κείμενα της στο ιντερνέτ και κυρίως από τα ποιήματα της. «Υπάρχει μία διάχυτη διάθεση απομόνωσης που την ωθεί να γράφει στίχους με το μυαλό της, πάντως και χωρίς πρόβλημα στην ακοή της την μοναξιά του ποιητή δεν θα γλύτωνες», είπε με νόημα ο κ. Τσαρδάκας.

Ο Πέτρος Ψωμάς υπογράμμισε ότι η προσπάθεια της Σοφίας Κολοτούρου αποτελεί ένα ηχηρό όχι στην περιθωριοποίηση, μετατρέποντας την αδυναμία της σε προσόν και εξωτερικεύοντας με χιούμορ και ρεαλισμό τα προσωπικά της βιώματα.

«Μας καλεί γλυκά να μπούμε στο ρόλο της γράφουσας ευαισθητοποιώντας μας για ένα πλήθος κουφών θεμάτων, καταστάσεων και συμπεριφορών. Κι όλα μέσα από ένα βιβλίο με σύντομες, αυτόνομες ιστορίες, με καλοδιορθωμένα και καλοτυπωμένα κείμενα», σημείωσε στην εισήγηση του ο κ. Ψωμάς.

Ο δημοσιογράφος και υπεύθυνος των εκδόσεων «Το Δόντι» Ανδρέας Τσιλίρας ανέφερε με τη σειρά του ότι το βιβλίο της Σοφίας Κολοτούρου δεν είναι ούτε ένα δοκίμιο ούτε μυθιστόρημα και προσωπικό ημερολόγιο αλλά αποτελεί μία έγγραφη γνωριμία με ένα καινούριο φίλο μαθαίνοντας τα χόμπι, τα πάθη και τις εμμονές του. Επίσης τόνισε ότι η συγγραφέας δεν έχει καμιά ειδική ικανότητα όπως επικράτησε να λέγεται για τα άτομα με ειδικές ανάγκες.

«Ούτε πετάει σαν τον σούπερμαν, ούτε βεντουζώνεται σαν τον σπάιντερμαν», είπε με χιούμορ ο κ. Τσιλίρας για να προσθέσει ότι η μεταγλωσσική κώφωση είναι μία αναπηρία που δεν αναγνωρίζεται ευρέως από την πολιτεία καθώς και ότι οι ιστορίες της Σοφίας καλό θα ήταν στο μέλλον να αποτελέσουν μέρος της σχολικής διδακτέας ύλης.

Η ίδια η συγγραφέας που έχει επιλέξει να μην επικοινωνεί με τη νοηματική γλώσσα την οποία και δεν έχει διδαχθεί αλλά να διαβάζει τα χείλη του συνομιλητή της, μας εξομολογήθηκε ότι «εγώ πάντα μίλαγα, απλά δεν ακούω καθόλου, μπορώ με καλό φωτισμό και όταν ο άλλος μιλάει αργά να τον καταλαβαίνω κοιτάζοντας τα χείλη του. =
Πολλές φορές στο δρόμο μπορεί να σε σπρώξει κάποιος για να κάνεις άκρη να περάσει ή να σου κορνάρει ένα αυτοκίνητο καθώς δεν σκέφτονται και δεν καταλαβαίνουν ότι εσύ μπορεί να μην ακούς και να μην αντιλαμβάνεσαι τι συμβαίνει γύρω σου».

Την εκδήλωση συντόνισε ο Γιάννης Ζησιμόπουλος ενώ παρών ήταν και ο Σπύρος Δερβενιώτης γνώριμος μας από το «9» της Ελευθεροτυπίας ο οποίος έκανε τα σκίτσα του βιβλίου.

«Αυτό που έκανα ήταν να μεταφράσω σε εικόνες τα λόγια της Σοφίας», ανέφερε.

Στο τέλος της εκδήλωσης ακούστηκε και το τραγούδι «Μήνυμα στο μπουκάλι» όπου τους στίχους έχει γράψει η Σοφία Κολοτούρου και τη μουσική ο BD Foxmoor των Active Member.

ΤΑΚΗΣ Γ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ
.................................................................................
  Πληροφορία:
Μπορεί όποιος επιθυμεί να επισκεφθεί τη Σοφία Κολοτούρου στο http://www.sofiakolotourou.gr/
και στο http://kofosi.blogspot.com/

(βίντεο)Χαίρειν μετά χαιρόντων και κλαίειν μετά κλαιόντων (Ρωμ.ιβ στ.15)

Ορθοδοξία σημαίνει αρμονική κίνηση και στάση ψυχής και σώματος...

Αγαπημένο μου

"είν' η ώρα περασμένη δεν ακούγεται φωνή" και γω σέρνομαι με τη συφορά την καινούργια που βρήκε τον κόσμο αλλά ας προσπαθήσω να πω τι εννοώ- με τον τίτλο της φωτογραφίας -μια και με ρώτησες...

Λοιπόν, εννοώ, οτι η ορθή  εφαρμογή των εντολών, προυποθέτει μια πολύ συγκεκριμένη  κατάσταση πίεσης και θερμοκρασίας εντός της ψυχής και του σώματος, η οποία εκχέεται ως χάρη και αρμονία και ευωδία - και εκτός.

Ας πούμε θες να μάθεις να παίξεις ένα μουσικό κομμάτι στο πιάνο...

Για να το παίξεις καλά, πρέπει να έχεις πρώτον: έμπειρο δάσκαλο-απαραιτητότατος ο έμπειρος δάσκαλος- που θα σου δείξει τις σωστές κινήσεις, πάνω στα πλήκτρα.

Δεν αρκεί όμως να ξέρεις ποια πλήκτρα θα πατήσεις.

Πρέπει να τα πατήσεις και  στον κατάλληλο χρόνο

(το timing ας πούμε...)και με την κατάλληλη πίεση(ή μη), ώστε ο ήχος που θα βγεί -ως εκτέλεση- να είναι η τέλεια εκτέλεση, που θα συν-κινήσει τους ακούοντες, και όχι ένα ξερό και ενοχλητικό γκλιν γκλον που θα ταλανίζει τα νεύρα των ακουόντων...

Οι παύσεις παίζουν σπουδαίο ρόλο και στη μουσική και στο λόγο.
Και στην κίνηση βέβαια.

Όλα αυτά μαθαίνονται τέλεια με καθοδήγηση εμπειρότερου δάσκαλου, και προσωπική άσκηση σε καθημερινή βάση-  μέχρι να βγει η ψυχή μας...

Ανάλογο παράδειγμα έχουμε και με την κίνηση του σώματος...

Κάποιοι κινούνται σαν ρομπότ και κάποιοι άλλοι κινούνται-πετούν, σαν  τα χελιδόνια την άνοιξη...

Θαυμάζω πάντα  τους  αθλητές του καλλιτεχνικού πατινάζ με τον απίστευτο συντονισμό των κινήσεων- ειδικά  όταν χορεύουν ως ζεύγη.

Αυτή η αρμονία στη μουσική, αυτή η αρμονία στην κίνηση προκύπτει από άπειρες μικρές σωστές εφαρμογές  στην πράξη που είναι μοναδικές, προκειμένου να δώσουν το τέλειο-αισθητικά- αποτέλεσμα...


Δεν πρόκειται για μηχανιστική προσέγγιση μόνον.

Πρόκειται για συμμετοχή και του συναισθήματος, και της λογικής και της διαίσθησης...

Πολλοί σμιλεύουν την πέτρα, αλλά λίγοι φτιάχνουν έναν Ερμή- όπως ο Πραξιτέλης...

Χρειαζόμαστε αλείπτες εν Κυρίω, και πολλή προσωπική άσκηση, με πνεύμα θυσιαστικό, προκειμένου να μεταλλάξουμε το σκληρό εγωκεντρικό, μεταπτωτικό υλικό που κουβαλάμε- σε ύλη αφθαρσίας...

Η Ορθοδοξία, μας δίνει τα μέσα, μας δίνει τα όπλα, μας δίνει την έμπνευση, μας δίνει τους οδηγούς, μας δίνει τη στήριξη, μας βοηθάει να πατάμε "επάνω   όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του Εχθρού", παραμένοντες  άθικτοι -μες στα συντρίμμια μας.

Η Ορθοδοξία, μας  βοηθάει να πατάμε το θάνατο -δια του Θανάτου του Λατρευτού Κυρίου Ιησού Χριστού- και  να περαιωνόμαστε στην Αντίπερα Αιώνια Όχθη, βιώνοντας τη Χαρά και το Φως  της Ανάστασης.

Για τούτο, μου έρχονται δάκρυα στα μάτια, κάθε φορά που τυχαίνει να διαβάσω, τη φράση του Ιωσήφ του Βρυέννιου:

«Ουκ αρνησόμεθά σε φίλη Ορθοδοξία, ου ψευσόμεθά σε πατροπαράδοτον σέβας.
 Εν σοι εγεννήθημεν, εν σοι ζώμεν, εν σοι κοιμηθησόμεθα.
Ει δε και καλέσει καιρός και μυριάκις υπέρ σου τεθνηξόμεθα».

Αμήν.

Σαλογραία

Δεν είναι η Εκκλησία αυτό που νομίζουμε-π.Βασίλειος Ιβηρίτης

π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΙΒΗΡΙΤΗΣ



Δεν είναι η Εκκλησία αυτό που νομίζουμε.
Μας πήραν μωρά παιδιά από τον μαστό της μάνας μας, της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Μας έμαθαν άλλα.
Μας έδωσαν να πιούμε γάλα κονσέρβας.
Μας έκοψαν από τις ρίζες.
Μας χώρισαν από την Παράδοση.
Μας απομάκρυναν από το σπίτι μας.
Μας έκαμαν αλλοδαπούς στον τόπο μας.
Βάλθηκαν να μας ξεμάθουν τη μητρική μας γλώσσα, τη γλώσσα της Ορθοδοξίας, τη μητρική γλώσσα του ανθρώπου.


Ποιοι;
Όσοι θέλησαν δια της βίας να μας σώσουν: οι διαφωτιστές, προπαγανδιστές, Βαυαροί, μασόνοι... μέχρι σήμερα.
Μαζί μ' αυτούς, όλοι όσοι θεωρήσαμε τα φώτα τους φώτα, τον πολιτισμό τους πρόοδο.
 Και έτσι, στα τυφλά, χωρίς διάκριση πνευματική, πήραμε το καθετί απ' αυτούς, σαν ανώτερο, καλύτερο, πολιτισμένο (σε τέχνη, δίκαιο, διοργάνωση ζωής, αρχιτεκτονική, μουσική...).
Και βασανίζεται το είναι μας.
Απορρίπτει ο οργανισμός μας ένα-ένα τα μεταμοσχευθέντα ξένα μέλη.
Και συνέχεια μας μεταμοσχεύουν βιαίως νέα, τα οποία αποβάλλονται, και φανερώνεται με την προσωπική του συμπεριφορά ποιος είναι ο βαθύτερος χαρακτήρας του λειτουργημένου λαού μας.

Δεν είναι η Εκκλησία αυτή που νομίζουμε.
Δεν είναι αυτή που χτυπάμε, αυτή που βαλθήκαμε να καταστρέψωμε.
Δεν έχει σχέση η Ορθοδοξία με «μεσαιωνισμούς», «μυστικισμούς», «κληρικαλισμούς», «σχολαστικισμούς» που ακούμε.
Τόσοι δυτικοθρεμμένοι νομίζουν ότι σε Δύση και Ανατολή όλοι οι όροι έχουν το ίδιο περιεχόμενο.

Και προσπαθούν να μας ελευθερώσουν από αρρώστιες που δεν περάσαμε.
Και μας αρρωσταίνουν με τις θεραπείες τους.
 Και μας περιπλέκουν με τις λύσεις τους.

Δεν αρνούμαστε ότι υπήρξαν ανθρώπινες αδυναμίες.
Υπήρξαν και υπάρχουν αδύνατοι, με πτώσεις και ελαττώματα.
Αυτό κάνει ακόμα πιο συμπαθή την ίδια την Ορθοδοξία, και αναδεικνύει την ανοχή της αγάπης της και την αλήθεια του μηνύματός της.

Το θέμα το μεγάλο είναι να γνωρίσουμε την Εκκλησία την Ορθόδοξη, που αγνοούμε.

 Τη μία, αμόλυντη, άφθορη, άχραντη καρδιά της.
Αυτήν που αποτελεί το βαθύτατο και πιο αληθινό είναι μας.

Αυτή με την οποία έχομε πολύ μεγαλύτερη σχέση απ' ό,τι νομίζουμε.

Αυτή που ξέρομε βαθύτερα, χωρίς να το καταλαβαίνωμε.

Αυτή που πάμε ασυνείδητα να βρούμε, αρνούμενοί την, γιατί αγνοούμε την Αλήθεια της, τη θεανθρωπία της, τη δόξα της ταπεινώσεώς της.

Ό,τι πολύτιμο ζητούν όλοι οι αληθινοί αναζητητές βρίσκεται μέσα εδώ. Όχι αποσπασματικά, επί μέρους ή φανταστικά, αλλά εν όλω έργω και αληθεία.

Αυτή είναι κατάλληλη για τα μικρά παιδιά, τις απλές γριούλες και τους πιο απαιτητικούς αναζητητές, που θέλουν να δουν τον Θεό όχι όσο μπορούν, αλλ' όπως ο Θεός είναι.

Υπάρχει μια θεολογία που φτάνει στην απόφαση (αποφατικότητα), την άρνηση, που δεν πάει παραπέρα, που άνθρωπος στη γη δεν μπορεί να ξεπεράσει.

Και μια χάρη άκτιστη, αόρατη, ακατάληπτη, που έρχεται στον άνθρωπο, στην κτίση.

Και νεουργεί και θεουργεί το ανθρώπινο.

Δεν είναι η θεολογία σχολαστικισμός, ούτε η πνευματική ζωή πουριτανισμός.

Γνωρίζοντας την Ορθοδοξία, αυτή που είναι, ισορροπούμε·
 μπορούμε όλους να δούμε με στοργή. Από όλους να βοηθηθούμε.
Και όλους με τη χάρη του Θεού να βοηθήσωμε.

Το να γίνωμε Ορθόδοξοι δεν σημαίνει κάπου να κλειστούμε, αλλά κάπου να αναχθούμε: να βγούμε στο ύψος του σταυρού της αγάπης.


Αν ήταν η θεολογία της Εκκλησίας μας, αυτή που νομίζει ο πολύς κόσμος, αυτή που διδάχτηκε στα κρατικά πανεπιστήμια· ή αν ήταν η ευσέβειά της ο έξωθεν εισαχθείς στείρος πιετισμός, σας ομολογούμε ότι δεν θα σας λέγαμε τίποτε.
(Δεν θα είχαμε καμιά ελπίδα· ίσως ούτε ευθύνη.)

Τώρα μπορούμε να σας πούμε λόγο παρήγορο και σκληρό (λέγεται μόνος του):

Η θέση μας είναι προνομιακή και επικίνδυνη.

Έχει καθοριστεί απ' αυτούς που μας γέννησαν, και δεν μπορούμε να κάνωμε ότι μας κατέβει.

Δεν μπορούμε ατιμωρητί οι Ορθόδοξοι Έλληνες να παιδιαρίζωμε, στηριζόμενοι σ' οποιαδήποτε δικαιολογία ή, περισσότερο, να αυθαδιάζωμε.

Αν αυτοί που προηγήθηκαν ημών και έζησαν και τάφηκαν σε τούτα τα χώματα, αυτοσχεδίαζαν κάνοντας το κέφι τους, τότε θα μπορούσαμε και εμείς να συνεχίσωμε αυτοσχεδιάζοντας.

Αν όμως έζησαν διαφορετικά· αν αποφάσισαν να πεθάνουν, και έτσι έζησαν·
αν ο τρόπος της ζωής τους ήταν απόφαση θανάτου·
αν όλη τους η δημιουργία, το ήθος, ο λόγος, τα έργα, η μορφή, η χειρονομία, το ορατό και αόρατο εξ αυτών είναι γεννημένο εκ του θανάτου, από τη θυσία όλων, για να γεννηθεί κάτι καλύτερο, άλλης φύσεως, άλλης υφής, για τους άλλους, για μας όλους·

τότε δεν μπορούμε ατιμωρητί να αυτοσχεδιάζωμε, να κάνωμε πρόβες, να παίζωμεν εν ου παικτοίς.

Αν δεν έχτιζαν την Αγια-Σοφιά όπως την έχτισαν, να χωρά τον κάθε άνθρωπο και την οικουμένη.

Αν δεν είχαν φτιάξει το Άγιον Όρος όπως το έφτιαξαν, για να σώζεται όλος ο άνθρωπος και να αδελφώνονται οι λαοί.

Αν δεν είχε θεολογήσει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς όπως θεολόγησε, ανακεφαλαιώνοντας την πείρα και τη ζωή της Ορθοδοξίας, σβήνοντας τη δίψα του σημερινού βασανισμένου νέου ανθρώπου.


Αν δεν είχαν αγωνιστεί, κλάψει, υπομείνει, προσευχηθεί, θυσιαστεί τόσοι άγνωστοι στα βουνά, στα νησιά και στις πόλεις.

Αν δεν είχαν στα τραγούδια, στη ζωή και στα ήθη τους αυτή την ανθρωπιά που σε σφάζει.

Αν δεν ήσαν γενάρχες του νέου Ελληνισμού ένας άγιος Κοσμάς και ένας Μακρυγιάννης.

Αν δεν υπήρχαν όλα αυτά στο αίμα μας, τότε θα μπορούσαμε να κάνωμε ότι μας κατέβει.

Τώρα δεν είναι έτσι.

Τώρα βρισκόμαστε εν τόπω και χρόνω αγίω.
Δεν μπορούμε να είμαστε επιπόλαιοι.
Δεν ανήκομε στον εαυτό μας.
Ανήκομε σ' αυτούς που μας γέννησαν, και σ' όλο τον κόσμο.

Είμαστε χρεωμένοι με πνευματική κληρονομιά.

Δεν μας σώζει καμιά δικαιολογία.

Και όλα να τα πετάξωμε από το σχολείο, τα αρχαία, τα νέα, τα ιερά και τα όσια, δεν μπορούμε να δικαιολογηθούμε σε κανέναν, να απαλλαγούμε, ούτε να ξεχάσωμε το χρέος μας.

Δεν μπορούμε να στοιχειοθετήσωμε κανένα άλλοθι.

Θα έχωμε να αντιμετωπίσωμε αυτούς που προηγήθηκαν και αυτούς που έρχονται.

Τα ψεύτικά μας καμώματα θα μας πετάξουν κατά πρόσωπο.

Γιατί κάποτε θα ξυπνήσουν αυτοί οι μικροί, που θα πούνε όχι στο ψέμα, στην επιπολαιότητα, στην παραχάραξη, στην πλαστογραφία, στην προδοσία, που χαλκεύεται εγκληματικά και θρασύδειλα με εκπαιδευτικά προγράμματα, αναγνωστικά βοηθήματα, οπτικοακουστικές εκπομπές.

Και αυτοί που θα πουν όχι θα έχουν απροσδιόριστες δυνάμεις που ξεπερνούν αυτούς τους ίδιους.

Θα είναι μαζί τους τα πνεύματα των περασμένων και τα διψασμένα παιδιά όλου του κόσμου.


Αυτό που εδώ υπάρχει ανήκει σε όλους. Αυτό που κληροδοτήθηκε καθορίζει τη συμπεριφορά μας.


Η Αλήθεια, που εσαρκώθη δια της παναχράντου και αειπαρθένου Μαρίας, που απέθανε και ανέστη και συνανέστησε την οικουμένη και συνέστησε την Εκκλησία σώμα Χριστού.

Η Χάρις που αγιάζει όλο το είναι του ανθρώπου.

Η Εκκλησία που βαφτίζει όλο τον άνθρωπο εις τα απύθμενα βάθη του μυστηρίου της ζωής του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, που αγιάζει όλες τις αισθήσεις.

Αυτή η Χάρις, που μπήκε μέχρι μυελού στα οστά του πιστού λαού μας, που υφαίνει τη ζωή μας και την κάνει άνωθεν υφαντή με τα στοιχεία της ύλης...

Όλο το πνευματικό σώμα της ζωής μας έχει μηνύματα που ανήκουν σ' όλους, που τα περιμένουν όλοι, μέχρις εσχάτου της γης.

Και είμαστε χρεώστες προς όλους.

Και μας έχουν κατ' ανάγκη βάλει αυτοί που μας γέννησαν κατά σάρκα και κατά πνεύμα σ' ένα ορισμένο επίπεδο.

Και δεν μπορούμε να υποστείλωμε τη σημαία, να μετριάσωμε το χρέος, να ξεκουραστούμε σε άλλο χώρο, με άλλο τρόπο, παρά μόνο πάνω σε σταυρό θυσίας.


Απόσπασμα από το βιβλίο του «Το Άγιον Όρος και η Παιδεία του Γένους μας
Πηγή: Τρελογιάννης

Αρμαγεδδών(βίντεο)

Χαιρετισμοί, το έαρ των ψυχών...

Αγαπημένο  μου

με τους Χαιρετισμούς έχω -παιδιόθεν- συνδυάσει το έαρ των ψυχών, το κατανυκτικότατο...

Ήταν must σε κείνα τα χρόνια της  πληγωμένης   αθωότητας, το  να πάμε- οι καλές φιλενάδες-  την Παρασκευή το απόγευμα στην εκκλησία, να ακούσουμε το υπέροχο-έτσι λέγαν οι μεγάλοι-

"Τη Υπερμάχω"- να χαρούμε  που  έστω και τυπικά...επιτελέσαμε τα  θρησκευτικά μας καθήκοντα...σιγανά ψιλοκουβεντιάζοντας, χαζεύοντας απ' το γυναικωνίτη-  όμοια  γριές κουτσομπόλες, "τα ξόμπλια " που αναφέρει  ο Παπαδιαμάντης- όσους  έμπαιναν στο ναό,  χαμογελώντας,  τρώγοντας  - στη ζούλα- και  κανένα στραγάλι...

Υπήρξε  αγαθή συνήθεια- δε θυμάμαι πώς την ξεκίνησα- αλλά συνεχίστηκε  για χρόνια και χρόνια -ως   αυτονόητο...

Μέχρις εδώ,  σύμφωνη ...

Ε, τέσσερις , πέντε φορές το χρόνο, να ακούς τους Χαιρετισμούς, είχε κάτι το γραφικό, το κοντά στην Παράδοση...

Εντάξει. Ήταν κάτι το ιδιαίτερο και την ορθοστασία, την  άντεχα.

Εκεί που ξαφνικά ενοχλήθηκα,  πριν κάμποσα χρόνια, υπήρξε η στιγμή που  ο μακαριστός, φίλος  π. Θεοδώρητος, σύστησε   να διαβάζω τους Χαιρετισμούς, καθ' εκάστην!

Δυστρόπησα...Χλιμίντρησα ξαφνιασμένη:

-Κάθε μέρα να διαβάζω τους Χαιρετισμούς π. Θεοδώρητε;
Μα για Όνομααα!
Εντάξει,  δεν είπαμε!
Είναι  ποίημα, θεολογικότατο, εντάξει, αλλά...καθ'εκάστην η ανάγνωσις;

Τόσο μπούρου μπούρου(Θε μου συχώρα με δηλαδή..)καθημερινά;

-Βαρετόοοοο φαίνεται!

Όρθια, μάλλον  σηκώθηκαν τα λευκά, καλογερικά μαλλάκια  του παπα Θεοδώρητου
(στ' άγια η αγνότατη ψυχούλα του) όμως  ήπια, ξανάπε,  πως  θα 'ταν ευλογία   να διαβάζω τους Χαιρετισμούς, ανελλιπώς, καθ'εκάστην..

Επέμενε ότι η Παναγία  ήθελε να τους ακούει-  απίστευτοι ισχυρισμοί-πώς γνώριζε τη διάθεση της Παναγίας;- εσύ το πιστεύεις;

Επέμενε ότι αν τους διάβαζα, θα είχα σπέσιαλ δωράκια   απ' τη Χάρη Της...

-Τα βρίσκεις λογικά αυτά τα πράγματα;

Δεν το πίστευα...να εξομολογηθώ την αμαρτία μου, ως ιστορίες
για αγ(ρ)ίους μου φαίνονταν...

-Και μετά;
Τι έγινε μετά και άλλαξες τακτική, σαλεμένη μου, και καθιέρωσες  ανελλιπώς,  σπαστικότατη ανάγνωση;

-Κάτι συνέβη  μετά...
Δε μπορώ να  πώ λεπτομέρειες - ακούνε!

Όμως κάτι συνέβη...κάτι συμπτώσεις απίστευτες, κάποια αλλοίωση εσωτερική,  θαυμαστή, κάποια άλλη , βαθύτερη όραση...και συν-κινήθηκα προς ανάγνωσιν του κειμένου..

Από  τότε,  λατρεμένο  μου,  μηδενός ...διώκοντος και μηδενός ιερέως πιέζοντος, πήρα το βιβλιαράκι  και άρχισα να  διαβάζω τους Χαιρετισμούς στην Υπεραγία Θεοτόκο, με πάσα ειρήνη και  χριστιανική υπακοή στην εμπειρία των  Αγίων Πατέρων και Μητέρων της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας...

Πλέον, αν δε πω τους Χαιρετισμούς- όσο κουρασμένη να είμαι, ό,τι ώρα και να 'ναι- δεν πέφτω για ύπνο...

Τους διαβάζω  κάθε μέρα, όλες τις μέρες του χρόνου...
Και κάθε φορά ανακαλύπτω, στις λέξεις εντός, μια νέα, θαυμαστή,
ΑγιοΠνευματική  Ωραιότητα...

Απ' τα σκηνικά τα μυστικά, τα απερίγραπτα, που  συνέβησαν,  το κατάλαβα πια -ο μπούφος των   μπούφων-  πως  η Κυρά Παναγία, πραγματικά, ευφραίνεται,  και δίνει Ευλογία σε κάθε ψυχή- που επικαλείται -μέσ' απ'  το μεγαλειώδη  Ύμνο- τη Χάρη της...

Με τη σειρά μου, λοιπόν,  και γω, τώρα- καθώς εμένα, ο πατήρ Θεοδώρητος άλλοτε -θα σε προτρέψω...

-Να τους διαβάζεις όλη σου τη ζωή, έως την ύστερη ώρα , τους Χαιρετισμούς, περιστέρι μου...

Εξ εμπειρίας, θα το νιώσεις και συ κάποτε...

Η Κυρά Παναγία θα σου δώσει μεγάλη Χαρά, και Ειρήνη και Δύναμη,  όταν επικαλείσαι με πίστη, αγάπη και ευλάβεια, την ανέκφραστη Ομορφιά του θείου προσώπου Της...

Σαλογραία

Η εξομολόγηση του Χαρίλαου Φλωράκη-Σιμωνοπετρίτης π. Αθανάσιος

Περιστέρι μου...

 για λόγους που θα εξηγήσω εκτενέστερα μια άλλη φορά, θα σου εξομολογηθώ με ντροπαλό και χαμηλοβλεπούσικο ύφος, ότι δεν πολυσυμπαθώ τα βίντεα με παπάδες.

Νομίζω, όμως, ότι αυτά τα δυο παρατιθέμενα τοιαύτα,  που μου προώθησε εκλεκτή αδελφή εν Κυρίω, ότι θα ήταν καλό να τα δεις μέχρι το τέλος, επειδή αναφέρονται σε μια διαπίστωση, που ο κάθε αγωνιζόμενος πιστός, την κάνει συχνά:

Η διαπίστωση αναφέρεται στο ότι  απαγορεύεται να κατα-κρίνουμε την κάθε ψυχή- όσο αντιχριστιανικά και αν νομίζουμε ότι φέρεται-  επειδή ποτέ  δεν γνωρίζουμε πώς αυτή η ψυχή, στο χρόνο εξελίσσεται και κυρίως, αγνοούμε πλήρως,  με τι πρόσωπο αυτή η ψυχή θα παρουσιαστεί ενώπιον του μόνου άξιου Κριτή για να την κρίνει.
Μόνος άξιος Κριτής,   ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Πλαστουργός μας...


Σε ασπάζομαι εν ελπίδι..

Η Ανοιξη-παρά τα κρύα που μας ζώνουν- έρχεται για τον κάθε άνθρωπο,  με αθόρυβα, πολύχρωμα βήματα...

Σαλογραία

Δεν είναι εύκολο να είσαι χριστιανός(βίντεο)

Η περίπτωση του Δικαστή- το άρωμα της συγνώμης

Παραπονεμένο μου

Καλή Σαρακοστή να έχουμε και με κάθε ευλογία το Άγιο Πάσχα να εορτάσουμε...


Σαν σήμερα το απόγευμα -Κυριακή της Τυρινής- κάθε φορά, πηγαίνω με την καρδιά μου αιώνες σχεδόν, πίσω, στη μικρή παραθαλάσσια Μεσσηνιακή πόλη με το μεσαιωνική κάστρο, όπου έζησα "τα πρώτα μου χρόνια τ' αξέχαστα".

-Γιατί θυμάσαι -σαν σήμερα- εκείνη την πόλη;

-Επειδή την Κυριακή της Τυρινής, το απόγευμα, στο ναό της Ευαγγελίστριας, ο απλούς -πλην ευλαβέστατος- έγγαμος ιερέας, ο παπα Δημήτρης, έκανε τον Εσπερινό της Συγνώμης.

Δε θυμάμαι λέξη από τα τροπαράκια-ποτέ, εξάλλου, δεν είχα και την καλύτερη σχέση με τις καταβασίες -που λατρεύει ο αδερφός Παναγιώτης-πλην, εκείνο που μου άρεσε- χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το «γιατί» στον παιδικό μου εαυτό -ήταν που στο τέλος του Εσπερινού, οι παπάδες και λαϊκοί, αλληλοασπάζονταν και ζητούσαν «συγνώμη» ο ένας από τον άλλον.

Αυτή η εικόνα αποτυπώθηκε μέσα μου με το ανεξίτηλο χρώμα της κατάνυξης και σαν σήμερα, κάθε Κυριακή της Τυρινής, την ξαναβγάζω απ’ τα συρτάρια της μνήμης,και την κοιτάζω με τη νοσταλγία της ματιάς πάνω σε  φωτογραφία παμπάλαιη.

Αγνοούσα πλήρως, τότε, πόσο σημαντικό είναι, το να μπορεί ο άνθρωπος να συγχωρεί.

Ίσως, επειδή, συνεχώς συγχωρούσα, εκούσα-άκουσα

( στ’ άγια η ψυχούλα του μπαμπά, που -δια ροπάλου- με υποχρέωνε να συγχωρώ- αλίμονό μου αν δε συγχωρούσα, το ξύλο της χρονιάς μου θα έτρωγα- δεν το είχα δοκιμάσει, μόνο μια βαριά σφαλιάρα κάποτε- μου έφτανε το αστροπελέκι του θυμού στο γαλάζιο ματάκι του...)
δεν είχα νιώσει, τότε, λέω, πόσο δύσκολο ήταν το ζήτημα της συγνώμης...

-Τι λόγος ξέφυγε απ’ το έρκος των οδόντων σου, σαλογραιότατη και με καράφλιανες πάλι;

Συγχωρούσες-είπες- θέλοντας και μη θέλοντας;

Τρικυμία εν κρανίω, μου δημιούργησες!

- Α χαχαχα! Δε συνέλαβες τι εννοώ;

Εμ, πού να το ψυλλιαστείς- το καλομαθημένο μου, που «με το σεις και με το σας» της μοντέρνας παιδαγωγικής σ' ανέθρεψαν, για να μην πάθεις λέει, τραύμα, α χαχα...και έπαθες τα μύρια χειρότερα!

Δεν κατάλαβες, πώς ο μπαμπάς, με είχε εκπαιδεύσει ζορ- ζορινά να συγχωρώ;

Είναι πολυ απλό, περιστεράκι μου...

Πάρα πολύ απλό!

Στα έχω περιγράψει στις περασμένες αναρτήσεις..

Ήμουν, μεν μοναχοπαίδι-αποκτηθέν δια θαύματος του Αγίου Γεωργίου, και μην κοροϊδεύεις εσύ στη γωνια, σε βλέπω- αλλά με ανάθρεφαν με στρατιωτική πειθαρχία, σαν να είχαν, άλλα δεκαπέντε κουτσούβελα.

Που θα πεί:

-Όχι χατίρια, όχι παραχάιδεμα, όχι δικαιώματα!

Για να είμαι ακριβής, ούτε κάν ξέραμε -σε κείνο τον παλαιοζωϊκό αιώνα της πρώτης νιότης- τι σήμαινε δικαίωμα.

Ούτε θυγατρικό-υϊκό δικαίωμα, ούτε συζυγικό(της γυναίκας )ούτε εργασιακό, πολιτικό , ούτε θρησκευτικό δικαίωμα.

- Κοινώς μαύρα, φασιστικά μεσάνυχτα, σαλεμενότατη.

-Πες το κι έτσι.

Για την ακρίβεια ο μπαμπάς-στ'άγια η ψυχούλα του- ναι μεν γάβγιζε σα μαντρόσκυλο δίνοντας τις εντολές του- όποτε βρισκόταν σπίτι -ευτυχώς δε βρισκόταν συχνά- όμως ..συνάμα απαγόρευε και -δια ροπάλου- το κρέμασμα μούτρων- απ’ τη μεριά μου.

Ό,τι χαμός και να γινόταν στη οικογένεια, εγώ έπρεπε να χαμογελάω πάντα, σαν Φιλιππινέζα και να συγχωρώ -εκ των προτέρων- το οτιδήποτε, μα για Όνομααα!

Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι δεν θα συγχωρήσω-έστω επιφανειακά - το μαλλιοτράβηγμα το συζυγικό των γονέων μου, ή την κακή συμπεριφορά των δασκάλων μου, ή την –ενίοτε- κακή συμπεριφορά των συμμαθητών μου.

-Ξέρεις, αλήθεια, πότε συνειδητοποίησα -κάπως - ότι πολλοί άνθρωποι γύρω μου, έτσι και τους τσαλακώσεις στο παραμικρό τα συναισθήματα- με την καμία, δε συγχωρούν;

Όταν γύρω στα 25 μου, πρωτοείδα κάποια αισθηματικά-σε στιλ βίπερ Νόρα- έργα στην τυφλεόραση.

Εκεί έμεινα άναυδη, βλέποντας πόσο ψυχρά μούτρα η ηρωίδα κρέμαγε στον ήρωα, δι ασήμαντους -κατά την άποψή μου -λόγους...

Έμενα άναυδη, πώς -ενώ τον αγαπούσε π.χ. παλαβά, δεν του έδειχνε ούτε ψίχουλο απ' την αγάπη της, «για να μην το πάρει απάνω του», λέει, άκουσον άκουσον!

Απίστευτη παράνοια και χαζομάρα, μου φαινόταν τούτο το προσωπείο και αυτή η σκληρότητα...

Υπέφεραν  οι πρωταγωνιστές των έργων.

Υπέφερα, μέχρι δακρύων, και γω, που τους έβλεπα...όμως...αυτοί, έτσι ...επηρμένα, είχαν αποφασίσει να φέρονται, και... στα κομμάτια, στο γέρο διάολο, πήγαινε το ρομάντσο τους!

Νομίζω ότι τελικά το αμερικάνικο πνεύμα της Δύσης που λέν οι κουλτουριάρηδες-μακριά από μένα οι ...ψωριάρηδες-πρέπει να έχει σχέση και με αυτό το τουπέ στο εποικοινωνιακό ύφος, των εκατό καρδιναλίων...

Είναι το ίδιο ύφος που έχουν οι ψευτοαριστοκράτισσες πωλήτριες σε καταστήματα, προκειμένου να ψαρώνουν τους επαρχιώτες πελάτες, να τους πουλάν μούρη, παίρνοντας τα λεφτουδάκια τους, ευκολότερα...

-Κατάλαβα, κατάλαβα...μην πλατειάζεις και κουράζεται το χριστεπώνυμον και αντιχριστεπώνυμον που περνάει απ' αυτή τη σελίδα...

Και πού θέλεις να την οδηγήσεις τη βαλιτσα της αφήγησης περί συγνώμης;

Δεν κατάλαβα ακόμη...

-Για να πώ την αλήθεια...ούτε και γω έχω καταλάβει...

Όταν διαλέγω ένα θέμα, αρχίζω την πληκτρολόγηση και όπου με βγάλει η χάλαση του συνειρμού, εκεί κατευθύνομαι...

.......................................

Τελικά απ’ τις πολλές αιωρούμενες εντός του εγκεφάλου μου αληθινές ιστορίες

(διότι ψεύτικες αδυνατώ να δημιουργήσω, δε διαθέτω  το τάλαντο) θα σου μία, σχετικά πρόσφατη.

Μου την αφηγήθηκε η φίλη μου η Γεωργία και ξετυλίχτηκε με ήρωες την ίδια και μια γειτόνισσά της, κυρία της καλής Πατρινής κοινωνίας.

Η κυρία της καλής Πατρινής κοινωνίας, είχε ένα μοναχοπαίδι.

Όταν ήρθε, η χαρούμενη ώρα, να παντρευτεί το μοναχοπαίδι- η μητέρα του, συναντώντας τη φίλη μου τη Γεωργία, την κάλεσε στο γάμο- θα γινόταν στον τάδε ναό της Πάτρας, με όλη την καλή κοινωνία παρούσα βεβαίως- λέγοντας:

-Γεωργία μου, θα χαρώ να έρθεις στο γάμο... να έρθεις εσύ και το κοριτσάκι σου, μόνο...
(Το κοριτσάκι ήταν  νέα, στα καλύτερά της...)

Στη φίλη μου, η πρόσκληση αντήχησε κάπως παράξενη, διότι είχε άλλα δυο τέκνα.

Όμως, αφού η πρόσκληση για το ναό, τονίστηκε ότι ήταν μόνον για δυο άτομα από όλη την οικογένεια, πήρε την  εν λόγω κόρη,  πήγε στο γάμο, και όλα καλά και ωραία- η απορία όμως της έμεινε...

-Γιατί αυτό το είδος της πρόσκλησης;

-Γιατί δεν κάλεσε όλη την οικογένεια στην εκκλησία και κάλεσε τα δύο άτομα;
Δεν μιλάμε για το τραπέζι του γάμου.

Μιλάμε για την παρουσία τους στο ναό, μόνον.

Τσιγκουνεύτηκε, η κυρία γειτόνισσα, τις μπομπονιέρες;

Ούτε κατά διάνοιαν.

Λεφτά, τότε υπήρχαν, που είπε και ο Γιώργος. Λεφτά με τη σέσουλα.

.............................................................

Το μοναχοπαίδι της γειτόνισσας, πρόκοψε, έγινε δικαστής.

Παντρεύτηκε, απέκτησε και ένα παιδάκι.

Δυστυχώς, με τον έγγαμο βίο, άρχισαν τα γνωστά –άγνωστα προβλήματα με το έτερον ήμισι.

Ένα κενό, μια μεταγαμιαία μοναξιά, προέκυψε, και ο δικαστής, άρχισε να το γεμίζει-κατά τα ειωθότα- τρώγοντας.

Μπριζόλα πάνω στη μπριζόλα, εκμέκ πάνω στο εκμέκ, μπύρα πάνω στη μπύρα, ήρθε, ο δικαστής  και έγινε Πάγκαλος στη θέση του Πάγκαλου.

Δε θα σου φανεί περίεργο, αν σου πω, ότι ο καλός άνθρωπος αυτός, απ’ τα μυστικά βάσανα του γάμου, τις ατέλειωτες δικογραφίες και απ’ την πολυφαγία, ένα πρωί, πήγε σκαστός στον άλλο κόσμο, ακριβώς, επάνω στην εθνική οδό, Πύργου –Πατρών- ο Κύριος τον ανέπαυσε...

Έπεσε μέγας θρήνος, το κατανοείς.

Ήταν μοναχοπαίδι.

Ήταν δικαστής.

Κόσμος πολύς στην κηδεία.

Στις κηδείες δε σε καλούν- το έμαθα μεγαλώνοντας.

Αν θες πάς- αν το μάθεις εγκαίρως.

Τις επόμενες λίγες μέρες, μετά το τραγικό γεγονός,  η μητέρα του αποβιώσαντος, συνάντησε τη φιλενάδα μου.

Μόλις την είδε, την πήραν τα κλάματα.

Με ραγισμένη φωνή, της μίλησε:

-Γεωργία θέλω να σου ζητήσω συγνώμη!

Τα έχασε η φίλη μου η Γεωργία.

-Για ποιο πράγμα να μου ζητήσετε συγνώμη κυρία τάδε μου;

Δεν μου κάνατε, ποτέ κανένα κακό από όσο γνωρίζω.

-Και όμως Γεωργία.

Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη, γιατί κάποτε με τη σκέψη μου, σε αδίκησα...

Εκεί τα έχασε εντελώς η φίλη.

Την κοίταξε με απορία τεράστια. Η άλλη, πνιγμένη στα δάκρυα, συνέχισε:

-Θυμάσαι Γεωργία τότε που παντρευόταν ο γιος και σας κάλεσα στο γάμο;

-Θυμάμαι.

-Θυμάσαι που σου τόνισα να έρθετε στο ναό, μόνο εσύ και η ωραία θυγατέρα σου;

-Θυμάμαι.

-Ξέρεις, γιατί, Γεωργία, σου έκανα την πρόσκληση, τονίζοντας έτσι το θέμα;

-Πού να ξέρω; ψέλλισε με αμηχανία φοβερή, η γυναίκα.

-Λοιπόν, Γεωργία, επέμεινα να έρθετε στη χαρά του παιδιού μου, μόνο εσύ και η  κόρη, διότι...φοβήθηκα μήπως, ερχόμενη, έφερνες στο ναό και το άλλο παιδί- εκείνο με το πρόβλημα της οριακής νοημοσύνης...

Φοβήθηκα ότι αν θα σας έβλεπε η καλή κοινωνία οτι θα με αποδοκίμαζε- που θα είχα ανάμεσα στους καλεσμένους και ένα πρόσωπο- άτομο με ειδικές ανάγκες ας πούμε...γι αυτό δεν το ήθελα εκείνο το παιδί σου, στη χαρά του παιδιού μου, Γεωργία!

Γι αυτό επέμεινα να είσαι μόνο εσύ και η εξαιρετική   κόρη σου

(η άλλη ωραία κόρη έλειπε εκείνον τον καιρό απ’την Πάτρα)

Περιττό, να πώ ότι η καλή φίλη μου, είχε απομείνει εμβρόντητη,  δεχόμενη  την απροσδόκητη εξομολόγηση της γειτόνισσας...

Εκείνη, συντετριμμένη και ταπεινωμένη, συνέχισε:

-Λοιπόν, Γεωργία, δέκα χρόνια μετά το γάμο, τις προάλλες, τη μέρα της κηδείας του γιού μου, ανάμεσα στους δεκάδες που ήρθαν στην Εκκλησία και με συλλυπούνταν
ήρθε και αυτό το παιδί σου,  αυτό το υπέροχο πλάσμα που -εγώ η ανόητη-
στο γάμο του γιού μου, το σνόμπαρα και αρνήθηκα να  καλέσω.

Έπεσε, το παλικάρι σου, στην αγκαλιά μου, με όλη του την αγάπη, με όλη του την ατέλειωτη καλωσύνη, με όλη την αθωότητα, με φίλησε ζεστά και μου είπε με τρυφερότητα:

-Μη στενοχωριέστε κυρία Μ. που πέθανε ο γιος σας...

Τώρα είναι στον Παράδεισο του Θεού, είναι καλά εκεί που βρίσκεται, ο Θεός τον φροντίζει, είναι χαρούμενος!

Αυτά είπε, εκείνη την τραγική φοβερή και τραγική στιγμή, ο καλός ο γιος σου, Γεωργία.

Και ο λόγος του, ακούμπησε σα βάλσαμο την καρδιά μου.

Σαν να μου μίλησε ο Θεός ο ίδιος.

Ξαφνικά ένιωσα ένα φως μέσα μου.

Ξαφνικά κατάλαβα...

Γι αυτό, καλή μου Γεωργία, για εκείνη μου την περιφρονητική σκέψη, για εκείνη μου την κακή διάθεση -την καλά κρυμμένη μέσα μου, εδώ και δέκα χρόνια- τότε που σας καλούσα στο γάμο του παιδιού μου και σας μείωνα, σας απέρριπτα-

επιθυμώ  αυτή τη στιγμή να σου ζητήσω, με όλη μου την καρδιά, με όλη μου την ψυχή, πολύ ταπεινά...

να  με συχωρέσεις!
............................................................................

Η φίλη μου η Γεωργία- ο μεγάλος ο ήρωας- αγαπημένο μου,  έγινε χώμα -βρεγμένο από ασημένια  βροχούλα  της Άνοιξης.

Και τα λυτρωτικά κλάματα και των δυο αγκαλιασμένων, πονεμένων μητέρων, δεν περιγράφονται.

Απερίγραπτη η  θεραπευτική, μυστική, παιδαγωγική ενέργεια του Παρακλήτου Πνεύματος,  η μυστική δύναμη, της εν Κυρίω Ιησού, Συγνώμης...
.....................................

Σαλογραία

Η μνημόνευση των νεκρών-Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος(1815-1894)

H μνημόνευση των νεκρών

Ρωτάτε, γιατί μνημονεύουμε τους "κεκοιμημένους".

Γιατί έτσι διδαχτήκαμε από την Αγία Εκκλησία μας.

Γιατί έτσι παραλάβαμε από τους θεοφωτίστους και πνευματοφόρους πατέρες μας.

Γιατί έτσι γινόταν και γίνεται σε όλους τους χριστιανικούς αιώνες  από την Αποστολική εποχή μέχρι σήμερα.

Αλλά το φιλοπερίεργο μυαλουδάκι  μας, θέλει να χώνεται παντού και να φωνάζει:
-Γιατί;
Γιατί;
Γιατί;

-Ξέρετε, τι του χρειάζεται; Να του δώσετε με την ακράδαντη πίστη σας, ένα γερό χαστούκι και να το αναγκάσετε να σωπάσει!

Όσο για κείνον τον φιλοτάραχο, που όλο τέτοια θέματα σκαλίζει, πέστε του θαρρετά:

-Άκου ανόητε!
Οι νεκροί ζουν.
Και η επικοινωνία μας μαζί τους, δεν έχει διακοπεί.
Δεν προσευχόμαστε αδιάκριτα για όλους τους ζωντανούς αδελφούς μας χριστιανούς, ανεξάρτητα από την αρετή ή την κακία τους;
Ε, λοιπόν, έτσι προσευχόμαστε και για όλους τους "κεκοιμημένους" , ανεξάρτητα από το αν συναριθμήθηκαν -κάτι άγνωστο σε μας-με τους δικαίους ή με τους άδικους.
Η προσευχή μας γι αυτούς είναι εκδήλωση χριστιανικής αγάπης.

Πριν από την τελική Κρίση, όσο ακόμα δεν έχουν χωριστεί τα "πρόβατα"από τα "ερίφια"(Ματθ.25:33), όλοι οι πιστοί, ζωντανοί και "κεκοιμημένοι", αποτελούμε μία Εκκλησία.
Και όλοι, ως μέλη του Σώματος του Χριστού, επικοινωνούμε αγαπητικά.
Ο θάνατος δεν μας χωρίζει!

" Σε τι ωφελούν οι προσευχές μας, αφού  έχει ήδη αποφασιστεί η κατάταξή τους είτε στον παράδεισο είτε στην κόλαση;" αναρωτιέστε.

Αλλά μέχρι τη γενική Κρίση, ο κολασμός μιας ψυχής, δεν είναι οριστικά αποφασισμένος.

Ώσπου να αποφανθεί τελεσίδικα ο μόνος Κριτής, κανέναν δε μπορούμε να θεωρούμε τελειωτικά καταδικασμένο.

Γι αυτό, ενισχυμένα από την ελπίδα στην άπειρη ευσπλαγχνία του Θεού, προσευχόμαστε σ' Αυτόν
να ελεήσει ακόμα και κείνους που πέθαναν μέσα στην ασέβεια.

- Επιτρέπεται η μνημόνευση των αλλοπίστων;

-Όχι. Η Αγία  Εκκλησία μας δεν τους γνωρίζει, αφού δεν έγιναν ποτέ μέλη της , και γι αυτό δεν τους μνημονεύει.

Βέβαια προσεύχεται γενικά για την επιστροφή εκείνων που είναι ακόμα ζωντανοί.

Μπορούμε, πάντως, στην ατομική μας προσευχή να παρακαλάμε το Θεό για τη σωτηρία επώνυμων, συγγενών και γνωστών, αλλοπίστων.

(Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου "Χειραγωγία στην Πνευματική ζωή", εκδ.Ιεράς Μονής Παρακλήτου, σελ.78-79)

Το παράπονο του σκοτωμένου -Ν.Βρεττάκος

Το παράπονο του σκοτωμένου

Με σκότωσαν για ένα τριαντάφυλλο.

Για ένα χαμόγελο με σκότωσαν.

Είδανε μια αυγή
τη θλίψη ενός περιστεριού
να κάθεται πάνω στη στέγη μου.

Είδανε την αγάπη μέσα μου
δε μπόρεσα να την κρύψω.

Την άσπρη αυτή προκήρυξη
την είχε γράψει ο Θεός
όρθιος πάνω στην κούνια μου.

Μ' είχε ορκίσει το δάκρυ
και το ψωμί-
μου βρήκαν
μια ελπίδα μες στον κόρφο μου
κρυμμένη και γι αυτό
με σκότωσαν.

Γι αυτό,
δεν είχε η πούλια βασιλέψει,
ρόδιζε μόλις, όταν
με έστησαν όρθιον.

Ψήλωσα

Ψήλωσα

Ψήλωσα

Σαν μια κολώνα φάνταξα
με λιονταρίσια χαίτη
μπροστά στα είκοσι στόματα
των τουφεκιών.

Με σκότωσαν
για μια "καλημέρα".

Μες στη μνήμη μου αμυδρά
γυρίζει ακόμα ο ήλιος.

Άνοιγα το παράθυρο
και κοιτούσα τον κόσμο.
Γλυκά μου μίλαγε κι εγώ
γλυκά του αποκρινόμουν
με μια καρδιά γιομάτη αηδόνια
και όνειρα.

Μα πέστε μου ,
αφού με δίχως ν'αγαπώ
δε μπορούσα να ζήσω
τι έπρεπε να κάμω;

 Νικηφόρος Βρεττάκος

Τηλλυρκώτισσα(βίντεο)

Η Τηλλυρκώτισσα

(Τηλλυρκά είναι περιοχή της Κύπρου, όπου και η γνήσια και ανόθευτη -όσο γίνεται - ντοπιολαλιά)

 Έχει ένα άστρο μικρό
μέσ' στους εφτά πλανήτες
γιαλλουρούδα μου (: φως μου)

Και μ΄ έπιασαν στην καρδιά
τα λόγια που μου είπες μαυρομάτα  μου

Πήγαν και είπαν της πελλής (τρελλής)
πως εν΄ να πάω πέρα (: θα φύγω)
γιαλλουρούδα μου

 Και μάγιεψε τη θάλλασσα
κι ασήκωσεν αέρα μαυρομάτα  μου

(Απόδοση στην απλή νεοελληνική, από Χ. Κ.)
...................................

(ποίηση)-Γαντζωμένος στα μπράτσα του πατέρα-Σωτ.Π.Βαρνάβα

Γαντζωμένος στα μπράτσα του πατέρα

Ατέρμονη βροχή
στην καρδιά του χειμώνα
ρηχός χείμαρρος
περνούσε ξυστά πλάι στο αλώνι

εκείνο το χρόνο χάσαμε  το άλογο ,
χωμένος στη λάσπη
μέχρι το γόνατο
ο πατέρας πάσχιζε
να σύρει στο στάβλο
ξύλινο άροτρο
παγερός αγέρας
θύελλα θολώσαν τον ορίζοντα
μικροί λόφοι  λουστήκανε σκοτάδι

ορμητικό νερό
μπήκε στην αυλή
η μάνα τρομαγμένη στο κατώφλι της βεράντας
με άρπαξε απ' το μανίκι,
ένα λευκό πουκάμισο τής έμεινε στο χέρι

θερμή πνοή αποτυπώθηκε
στο παγωμένο μάγουλο

μα δυνατότερα δέθηκε στη μνήμη
η δύναμη των δώδεκα χρόνων
που μ' έσπρωξε στα λασπόνερα
κατά το πρόσωπο του πατέρα

παγιδευμένος
κινούσε αδέξια τα χέρια
σχεδιάζοντας στον αέρα
κώδικες κινδύνου

ένα γιγάντιο κύμα φόβου
πάλεψε με του νερού το θεόρατο κύμα
και των κυμάτων η πάλη
με πήγε στην αγκαλιά του πατέρα .

Το νερό τραβήχτηκε στα χαμηλά,
ξανάσμιξε με το χώμα  στο αλώνι,
ο πατέρας όργωσε ξανά το χωράφι
θημωνιές φιλούσανε  τον ουρανό
σπουργίτια φάγανε σιτάρι στις παλάμες του

οι λεύκες που φύτεψε ψηλώσανε
φυλλωσιές δροσίζουνε περαστικούς τα καλοκαίρια
το χειμώνα κορφές καλοπιάνουνε τον άνεμο

μόνο εγώ γυμνός χειμώνα καλοκαίρι
γαντζωμένος γερά στα μπράτσα του πατέρα

παλεύω ακόμα ανάμεσα στα δυο κύματα.

(Σωτήρης Π. Βαρνάβας απ'τη συλλογή Ηχογράμματα)
.........................................................................................................