Σάββας Καλεντερίδης για τα συλλαλητήρια, την εθνική στρατηγική, τον πολιτικό διχασμό και τα περίεργα παιγνίδια των δυνατών με την FYROM

Το πρώτο μου τσιγάρο στην Πέμπτη Δημοτικού (επανάληψη)

Περιστεράκι μου

Υπάρχει Θεός και ακούει ό λ ε ς τις προσευχές μου, έστω και με μια καθυστέρηση χρόνων.
Πάντως α κ ο ύ ε ι σου λέω!
Και έχω μεγάλη χαρά στην καρδιά μου! 

Γιατί τα γράφω αυτά;
Να σου εξηγήσω να καταλάβεις.

Ξέχασα να το εξομολογηθώ, πώς το πρώτο μου τσιγάρο το κάπνισα στην Πέμπτη Δημοτικού, μάλιστα μάλιστα και σε παρακαλώ να μη με κοιτάς με τα μάτια γουρλωμένα σαν αποσβολωμένος διευθυντής σχολείου, που θέλει να παλουκώσει το μαθητή -παραβάτη.

-Γιατί, μωρή, Σαλογραία, κατρακύλησες έτσι στο βούρκο της ηλιθιότητας; 
-Είναι απλό, λατρεμένο μου. 
Διότι το ανεγκέφαλον παράδειγμα του καπνίσματος, μου το έδινε η καλή η μανούλα μου, Θεός σχωρέσ'την ψυχούλα της.

Ξέρεις δα, την τεράστια δύναμη την εκ της εικόνας του όποιου απέναντι, απορρέουσα.

Αυτό που βλέπει ο καθένας μας να κάνει ο απέναντι- όποιος και αν είναι ο απέναντι, άνθρωπος, πόστερ, ή τυφλεόραση, ακόμη και ονειρική φαντασίωση- ενέχει ισχύν υποβολής και παρόρμησης προς μίμησιν και εκτέλεσιν πράξεως, το αποδεικνύουν και οι νευροβιολόγοι- ισχύει- το βεβαίωνε και η ταινία Ιnception που κυκλοφόρησε πρόσφατα- μην πας να τη δεις, κουραστικότατη, δε λέει τίποτα ιδιαίτερο πέραν της διατύπωσης αυτής της ήδη γνωστότατης θέσης.

Έβλεπα, λοιπόν-το βλήμα- τη μαμά που κάπνιζε για να σκάει τον πατέρα μου που την ταπείνωνε με τις ...λεγάμενες - τα ξέρεις- και μια μέρα της σούφρωσα απ'το πακέτο, ένα τσιγάρο.

Όταν έφυγε από το σπίτι, μπήκα σ' ένα δωμάτιο, το κλείδωσα κιόλας δια πάν ενδεχόμενον, και άναψα το τσιγάρο όπως έβλεπα ότι έκανε η καλή μου μητέρα, μετά- πάλι όπως έκανε η καλή μου μητέρα, τράβηξα μια ρουφηξιά...κράτησα τον καπνό μέσα στο στόμα και αμέσως τον έφτυσα προς τα έξω μετά βδελυγμίας, χωρίς να τον κατεβάσω στα πνευμόνια- δεν κάτεχα την πρακτική του ζητήματος-άργησα να το καταλάβω- το όρνιο.

-Α μωρέ! Αυτή η αηδία, είναι το κάπνισμα;! 
Τι χαζοί είναι όσοι καπνίζουνε! αποφάνθηκα.

Και η απορία μου τέλειωσε.

Και συνέχισα αδιάφορη πια για το ζήτημα, να ζω ειρηνικά, στη μικρή μου την πόλη.

Ασήμαντο, το σκηνικό θα μου πεις.

Και όμως δεν ήτανε.

Όπως έγραφα σε παλιότερες αναρτήσεις, αυτή η μία η μοναδική εμπειρία ενός υποτυπώδους καπνίσματος, άνοιξε στο σώμα μου, ένα νευρολογικό μονοπάτι ΜΝΗΜΗΣ , που ΠΡΙΝ δεν υπήρχε.

Έκτοτε, όποτε βρίσκομαι σε παρέα με καπνίζοντες,παρά την απέχθειά μου για τον καπνό, ιδιαίτερα σε χώρους κλειστούς, έχω μια κρυφή μυστική παρόρμηση να τους ζητήσω τσιγάρο. 

-Πάρε και συ ένα τσιγαράκι , μπορείς! μουρμουρίζει στο κεφάλι μου μια φωνούλα που μόλις ακούγεται.

-Βρε άει πάγαινε από δω πέρα, χαμένο!
της αντιλέγω, πάντα νοερά, και τη φωνή τη φιμώνω στου υποσυνειδήτου τα Τάρταρα...και έτσι γλιτώνω του εθισμού την παγίδα.

Και αυτό το σκηνικό, δεκαετίες μέσα μου, στήνεται και ξεστήνεται και όλο το ακυρώνω δια της βουλήσεως, και κυρίως, χάριτι θεία, αγαπημένο μου...

Ευτυχώς στην όλη οικογένεια μετά τη μαμά, άλλος δεν κάπνιζε.

Ήταν πιο εύκολος ο μικρός μου αγώνας.

Αργότερα δούλεψα.

Τους συναδέλφους στη δουλειά, ευγενικά τους ανεχόμουν, παρά τα διχασμένα μου συναισθήματα.

Η διάσταση ανάμεσα στο δέον γενέσθαι και στο άθλιο γίγνεσθαι, ενίοτε μου δημιουργούσε μια σύγχυση. 
Δεν είχα διανοηθεί ότι ήταν δυνατόν να ζητήσω από φίλο και από συνάδελφο να μην καπνίζει μπροστά μου.

Το θεωρούσα αγριαίνουσα συμπεριφορά και δεν ήθελα- α πα πα, καλύτερα να πεθάνω παρά να σταμπαριστώ στη συνείδησή τους, σαν φασιστόμουτρο που δίωκε τις μικρές απολαύσεις των άλλων...

Ούτε και όταν ήμουν έγκυος, διανοήθηκα από συναδέλφους στο χώρο της εργασίας, να παρακαλέσω την αποφυγή του καπνίσματος.

Καπνίζαν αναίσθητα - τα γομάρια- εγώ, η ντροπαλή κόρη, έβγαινα έξω στο κρύο-η γκαστρωμένη- και αυτοί μεσ'στα γραφεία, ζεστοί και ήσυχοι απολαμβάνανε τα φουγάρα τους...

Τέτοια υπομονή, η χαζή η δικιά σου...

(Μερικές φορές η πολλή δημοκρατία, για τριφασική βλακεία μου φαίνεται...)
....................................................................................

Εντέλει οι άνθρωποι είμαστε τέτοιοι δαίμονες άφατης έπαρσης, τέτοια κτήνη εγωκεντρισμού απερίγραπτα, που μονάχα αν υποστούμε δυσάρεστη εμπειρία στο πετσί μας, υπάρχει ελπίδα μικρή πως κάπως θα καταλάβουμε...
Γι αυτό ο Κύριος επιτρέπει τις ασθένειες, τα γεράματα, τις φτώχειες, τους διάφορους πειρασμούς και τις προδοσίες ώστε κάπως να συνερχόμαστε και να ξεκαβαλικεύουμε απ'τα μεγάλα καλάμια...
................................................................
Ας επανέλθω στο θέμα της καταπίεσής μου από τα τσιγάρα των συναδέλφων, ωστόσο.
Αφού επί χρόνια ανέχτηκα και ανέχτηκα και με ευγενικούς και πλάγιους τρόπους διαμαρτυρήθηκα, σε κάποια φάση, αποφάσισα πως έφτασε η ώρα για ριζοσπαστικότερες λύσεις.

-Εντάξει, λοιπόν!αγρίεψα. 
Αφού επιμένετε να ανασαίνω το δικό σας καπνό- θέλω δε θέλω- θα σας επιβάλω και γω να ανασάνετε το δικό μου καπνό- θέλετε δε θέλετε- να δούμε αν θα σας αρέσει, σκέφτηκα.

-Και τι έκανες, Σαλογραία, καλή μου;
-Απλά πράγματα.

Πήρα ένα θυμιατό στη δουλειά, σπίρτα και καρβουνάκιααα!

Και σβἐλτα, την ώρα που οι άλλοι άναβαν το τσιγάρο τους, άναψα εγώ το καρβουνό μου!

Και έριξα πάνω στο αναμμένο καρβουνάκι μου, υπέροχο αγιορείτικο θυμίαμα!

Και ευωδίασε ο τόπος!

Α! Τι θεία εικόνα και έμπνευση ήτο εκείνη!

Ω! Έπρεπε, ω λατρεμένο μου, να ήσουν σε κάποια άκρη να έβλεπες!

Τέτοιο χαμό στο ίσωμα, δεν τον φανταζόμουν, αλήθεια στο λέω!

Κυρίες συναδέλφισσες, καλοντυμένες και καθωσπρέπει, ξαφνικά αφηνίασαν, και άρχισαν λες και τις καταδίωκε δράκουλας να φεύγουν κατά την έξοδο του γραφείου, φωνάζοντας με στριγκλιές υστερίας:

-Σβήστοοοοο! 
-Δεν αντέχουμε το λιβάνιιιι! 
-Να ξεράσω μου έρχεται! 
-Θα λιποθυμήσωωωω!
-Δεν μπορώ να ανασάνω! 
-Σβήστοοοο!
-Σβήστο σου λέμεεεε!

-Αχάααα! 
ΕΣΕΙΣ το δικό μου ΘΥΜΙΑΜΑ, ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΛΕΦΤΟ ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΞΑΤΕ, τρελοπουλακίδες μου!

Εγώ τον καπνό του τσιγάρου ΣΑΣ, πρέπει ΧΡΟΝΙΑ , με βουλωμένο στόμα να το ανέχομαι έ;

Εμ δε σφάξανε!

-Εφόσον συνεχίζετε να ανάβετε τα τσιγάρα σας σε ώρα εργασίας, εγώ θα φέρνω τα λιβανιστήρια μου και θα καίω τα λιβάνια μου!

ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΑΝΤΕΞΕΙ!

δήλωσα με βλέμμα Νικηταρά του Τουρκοφάγου.

Με κοίταξαν, οι καπνιστές παραλογιασμένοι.

Πανικόβλητοι.

Τέτοια ρουά ματ κίνηση δεν την είχαν διαβάσει ούτε σε μυθιστόρημα.

Ούτε και γω την είχα διαβάσει.

Με ξέρανε πλακατζού αλλά...τώρα...

Άραγε σάλταρα άξαφνα- απ'το πολύ το θυμίαμα- ή έκανα αστείο κακόγουστο;

Η Σαλογραία απτόητη.
-Γιούργιαααα!
-Ζήτωσαν τα θυμιατά, οι νικοτίνες ερρέτωσαν! 

Ξανάφερα τα θυμιατά και την επόμενη μέρα, και την παράλλη...

Μόλις ανάβανε τα τσιγάρα, άναβα εγώ το θυμίαμα.

ΧΑΜΟΣ!!!

Και οι σκηνές με τα ουρλιαχτά, τις υστερίες, τις απειλές επαναλαμβάνονταν και οι αγαπημένοι συνάδελφοι, άντρες, γυναίκες, βγαίνανε τρέχοντας απ'την αίθουσα, προκειμένου να ανασάνουν αέρα δίχως λιβάνι.

Τι γέλια Παναγία μου, έκανα! Αξέχαστα θα μου μείνουνε! 

Μέχρι που την τρίτη μέρα μπήκε ο διευθυντής, με ύφος μούμιας αγέλαστος.

-Κυρία Σαχλαμαροπούλου (το επίθετο σε ελεύθερη μετάφραση ντε...)

ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ ΜΕ ΤΟ ΘΥΜΙΑΜΑ ΠΑΡΑΤΡΑΒΗΞΕ!

Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονταν.
Εκείνο το παγωμένο μάτι, η φωνή, το υφάκι του Διευθυντή, ό λ α τα έλεγε.

Δεν το ξανάφερα το θυμίαμα.
Με πόνο ψυχής δεν το ξανάφερα.

Οι συνάδελφοι όμως, τότε, κάτι κατάλαβαν.
Κάποια ευαισθητοποίηση έλαβε χώραν.

Μετά άρχισαν να ρωτούν αν μπορούν να ανάψουν τσιγάρο, να βγαίνουν στο διάδρομο όταν αποφάσιζαν να φουμάρουνε.

Τους έκανα και γω παρέα στο διάδρομο( συμπάθειες ήταν αυτές κατά τα άλλα) ως ακούσια καπνίστρια, για να μη νιώθουνε μόνοι.

Αυτό ήταν το στόρυ. 
Και το ανέφερα με αφορμή το αυριανό νέο ξεκίνημα, που εγκαινιάζει η κυβέρνηση.

Δεν μπορείς να φανταστείς τι χαρά έχω λατρεμένο μου, που από αύριο,
με την απαγόρευση την καθολική του  καπνίσματος σε δημόσιους χώρους
δεν θα ξαναχρειαστεί με τα θυμιατά μου
να τους απειλήσω εκ νέου!

Υπάρχει Θεός, δεν θα κουραστώ να το λέω, και ό λ ε ς οι προσευχές μου, ακούγονται!

Προσευχήσου και συ, λατρεμένο μου να το κόψεις το κάπνισμα.

Αν το ζητήσεις με θέρμη από τον Κύριο, Εκείνος θα σε βοηθήσει...

Δεν τη βαρέθηκες τόσα χρόνια αυτή τη γελοία, την κίνηση;

Ήρθε η ώρα για μια νέα αρχή, για ένα νέο τρόπο ζωής, για μια νέα συνήθεια...

Στο κάτω κάτω όσοι κόβουνε το τσιγάρο είναι και ερωτικότεροι...

Νομίζω πως σ'ενδιαφέρει...

Ευανθία η Σαλογραία

Ο Αϊνστάιν, το Φ(φ)ως και η αναπλαστική του δύναμη (επανάληψη)

(Επανάληψη από https://salograia.blogspot.gr/2010/01/blog-post_06.html )
..................................................................................................................
..................................................................................................................



Αγαπημένο μου 
όταν το σκοτάδι, γύρω και μέσα μου, πλεονάζει για διάφορους λόγους,
μου αρέσει να σκέφτομαι τα μυστήρια του φωτός και να παρηγοριέμαι.
Διάβαζα κάποτε ότι η πιο σημαντική ικανότητα του ανθρώπου, 
είναι η ικανότητα, τού να παρηγορεί ο ίδιος, τον εαυτό του!

Στον καιρό μας- καιρό παμμέγιστης Αποστασίας από το Θέλημα του Κυρίου, 
σπανίζουν- δυστυχώς- οι εν Αγίω Πνεύματι παρηγορητές.

Σήμερα, λοιπόν, που σχεδόν από πουθενά- εκεί έξω- δεν ελπίζουμε ουσιαστικό και ενσυνείδητο λόγο ενίσχυσης, αποτελεί μέγιστη ευλογία αυτή η Χάρη -όταν μας επισκέπτεται ένδον, με τη μορφή τρυφερής εικόνας,ιλαρού συναπαντήματος, αφοπλιστικής μουσικής ή και φωτισμένης σκέψης, που έστειλε ο φύλακας άγγελος- αφήνοντας στην ψυχή μας- έστω και ανεπαίσθητο- αποτύπωμα ειρήνης...

Θυμούμαι στην παιδική μου ηλικία, τότε που δε βλέπαμε Τυφλεόραση, ώστε να μας διαστρέφει σε πολλαπλά επίπεδα τη σκέψη-και κατ' επέκταση το συναίσθημα- και η καρδιά μου, τραγουδούσε, ίδια ανέμελο τζιτζίκι, ή χόρευε στο απαλό αεράκι της άνοιξης του βίου, σαν πολύχρωμη, ανάλαφρη πεταλούδα(παρά τον πόνο εκ των κακών σχέσεων των γονέων) θυμούμαι, λέω, ότι ακούγοντας περί της Δεύτερης Έλευσης του Κυρίου, το όλο ζήτημα φάνταζε στη γήϊνη, αδαή, χοντροκομμένη λογική μου, αλλόκοτο και απίστευτο.

Το ενδεχόμενο της μετατροπής του υλικού σύμπαντος εν ακαρεί, όπως αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη, παρουσιαζόταν συναρπαστικό, εκπληκτικό, αλλά και, έως..αδύνατον!

Με ταχύτητα ασύλληπτη, τόνιζαν ευλαβώς, οι θεολογούντες, άπαντα, γ ύ ρ ω και 
μ έ σ α μας -όταν φτάσει εκείνη η στιγμή- θα μεταλλαχτούν, σε κάτι λαμπρό, και εις το διηνεκές, θαυμασιότατο! 
Θα αναστηθούν τα σώματα, τών απ' αιώνων νεκρών- και αυτό είναι Δωρεά του Αναστημένου Κυρίου Ιησού Χριστού του δεύτερου Αδάμ- με νέα υφή, άφθαρτα, έτοιμα να εισπράξουν -και δια του εγερθέντος και εν τω Φωτί αναπλασθέντος σώματος- όσα εν τη Γη- όσο ζούσαν- φύτευσαν, πότισαν με την προαίρεσή τους - και δια των λόγων τους- καλλιέργησαν.

Τα σώματα των Δικαίων- πάντα σύμφωνα με τη Διδασκαλία των Αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας- θα αναστηθούν εις Ανάστασιν Ζωής, τα σώματα των Αδίκων, εις Ανάστασιν Κρίσεως.

(Ήξει δε η ημέρα Κυρίου, ως κλέπτης εν νυκτί, εν η οι ουρανοί ροιζηδόν παρελεύσονται, στοιχεία δε καυσούμενα λυθήσονται, και γη και τα εν αυτή έργα κατακαήσεται...δει υπάρχειν υμάς εν αγίαις αναστροφαίς και ευσεβείαις, προσδοκώντας και σπεύδοντας την παρουσίαν τής του Θεού ημέρας, δι ήν ουρανοί πυρούμενοι λυθήσονται και στοιχεία καυσούμενα τήκεται!

Καινούς δε ουρανούς και γην καινήν κατά το επάγγελμα αυτού προσδοκώμεν, εν οίς δικαιοσύνη κατοικεί. 
Διο αγαπητοί, ταύτα προσδοκώντες, σπουδάσατε άσπιλοι και αμώμητοι αυτώ ευρεθήναι εν ειρήνη(Β καθολ.Πέτρου κεφ. γ στ.10-14))

Αυτό το θέμα της Δεύτερης Παρουσίας του Κυρίου και της εν ριπή οφθαλμού, αλλαγής 
των π ά ν τ ω ν- φύσεως και ανθρώπων-δημιουργούσε στην παιδική μου διάνοια, "τρόμον και έκστασιν", αλλά...και ολιγοπιστία, που αύξαινε όσο μεγάλωνα-για ευνόητους λόγους.

-Εντάξει, μανδάμ, εντάξει!
Πιστεύω ό,τι είπε ο Χριστούλης, σε γενικές γραμμές το πιστεύω,
μη σμπρώχνεις σου λέω, αλλά...αυτή η αλλαγή η αστραπιαία, πώς θα γίνει;

-Είναι δυνατόν; 
-Τόσοι πεθαμένοι;  

-Ακαταμέτρητων χιλιετηρίδων πεθαμένοι, ξαφνικά να ξαναπάρουν πίσω ανακαινισμένα και αφθαρτοποιημένα τα σώματά τους, σώματα των οποίων τα μόρια με μύριους τρόπους διασκορπίστηκαν δια μέσου του χρόνου, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα;

-Με δουλεύεις, άραγε, με ψιλό γαζάκι; θα συμβούν τέτοια πράγματα;

-Μη και τα παραφουσκώνει η φαντασία των...βαρεμένων θρησκευάμενων;

-Θα γίνουν;

Δείχνει, πάνυ αφύσικο!

-Αγαπημένο μου!
Ωθείς τη γαιδουρινή υπομονή μου σε ακραία όρια, 
με τη αμφισβήτηση που κάθε τόσο εγείρεις, στα βαθέα - ζωής και θανάτου- ζητήματα. 
Σκάσε και σκάβε... ένδον! 
Με το ΠΑΣΟΚ, να το ξέρεις, όλα γίνονται!

-Α καλά!
Εγώ ρωτάω στα σοβαρά και συ μου απαντάς, σαλότητες, για Όνομααα! 

-Περιστεράκι μου, δε λέω σαλότητες. 
Σου τονίζω, απλώς, ότι αν όχι με το Πασόκ, πάντως και με την εξήγηση της Επιστήμης, σήμερα, ΟΛΑ γίνονται!


- Τι εννοείς;

-Να στο κάνω πιο λιανά, μήπως και διαφοροποιηθεί, κάπως, η υλιστική σου προσέγγιση: 

Θυμάσαι το μακαρίτη τον Αϊνστάϊν και τη φοβερή του εξίσωση - εκείνη τη φημισμένη- που λέει ότι η Ενέργεια κάθε σώματος, είναι ίση με τη μάζα του σώματος, επί το τετράγωνο της ταχύτητας του φωτός;
Το θυμάσαι σίγουρα!

- Με τι ταχύτητα τρέχει το χρυσαφένιο το φως;

- Με 300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. 
Μάλιστα! 
Αυτή είναι η ταχύτητά του, σε όλο το γνωστό σύμπαν, και δεν θα του ζητήσουμε το λόγο, εμείς:" διατί τρέχει με τόσο και όχι με τριακόσια δέκα ή με τετρακόσια", εντάξει;
Με "πιάνεις"; 

Αποφασίζει ο Νομοθέτης Τριαδικός Θεός, και τρέχει η ακτίνα με τόσα, πώς το λένε!

Συγκεντρώσου!

Εμείς θα του υποδείξουμε τώρα του Κυρίου, τι σταθερές θα δώσει στο Σύμπαν που δημιούργησε;

Μη γένοιτο, τόση αυθάδεια.

Λοιπόν, άκου τώρα τι μας πληροφορεί , την σήμερον, η επιστήμη και όλο με αφήνει με το στόμα ορθάνοιχτο:

Λέει, λοιπόν, η επιστήμη ότι αν για κάποιο λόγο, ξαφνικά, το φως ...λωλαθεί -κατόπιν εντολής του Δημιουργού του βεβαίως - από τη χαρά του, ας πούμε- και αυξήσει την ταχύτητά του, στις εφτακόσιες χιλιάδες χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, ή αν το φως πάθει μια... ψιλοκατάθλιψη -που "φοριέται" πολύ στον πολιτισμένο δυτικό κόσμο σήμερα,μας πληροφορούν οι εφημερίδες- και αρχίσει να..σέρνεται ρίχνοντας την ταχύτητά του, στα 50.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, ή στα εκατό, ή δεν ξέρω σε τι άλλο νούμερο, τότε, ξαναλένε οι επιστήμονες,ω τότε, ως που να πεις: "φτου σκουληκομερμηγκότρυπα!", τότε πάραυτα θα αλλάξουν ό λ ε ς οι γνωστές ιδιότητες των σωμάτων και θα μας προκύψουν σώματα με εντελώς άλλες ιδιότητες!
-Πω πω!

-Εδώ θα γίνουν σημεία και τέρατα δηλαδή, σαλογραία μου...

(Μυαλό ο μακαρίτης ο Αλβέρτος...
Και μέχρι περίπου την εφηβεία του, για χαζό τον "έκοβαν" οι αφελείς δάσκαλοί του...)

-Επομένως;

-Επομένως,μην είμαστε σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι τη καρδία και τοις ωσίν(Πράξεις ζ, 51) σαν τα βόδια τους φαρισαίους τους λιθοβολούντες τον Πρωτομάρτυρα Στέφανο, τον ορώντα, τους ουρανούς ανεωγμένους και Δόξαν Θεού,(Πράξεις ζ, 55) λίγο πριν παραδώσει το αγιώτατο πνεύμα του.

Τουτέστιν, αν η επιστήμη, με πληροφορεί ότι με την αλλαγή της ταχύτητας του φωτός θα αλλάξουν οι ιδιότητες των σωμάτων, γιατί όχι με το Λόγο του Κυρίου, να μην εγερθούν και τα σώματα των νεκρών; 

Τι είναι αδύνατον, για Εκείνον που εξουσιάζει, ως Άκτιστος και Άχρονος και Παντοδύναμος και Πάνσοφος Δημιουργός, Ό Λ Α τα στοιχεία και τα Μυστήρια της κτιστής φύσεως;

Τίποτα!

Για να μη μακρηγορώ, λοιπόν, και σε κουράζω:

ΟΛΑ όσα είπε ο Χριστούλης, λατρεμένο μου-και με την εξήγηση της σύγχρονης επιστήμης, η ολιγόπιστη, πλέον- το έπιασα το...υπονοούμενο- μπορούν να γίνουν και ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ!

Βἐβαια, και να μην καταλάβαινε η Επιστήμη, ή και να μην μπορούσε να εξηγήσει, σκορδοκαΐλα μας! 

Εμείς το λόγο του Αναστημένου Χριστού , πιστεύουμε πρώτα και κύρια,
και την επιστήμη σε δεύτερη μοίρα πάντα την έχουμε,διότι άλλα είν' τα χωράφια της, όμως...μια και υπάρχει την σήμερον, από τα γήϊνα πανεπιστήμια κάποια πληροφορία που μπορεί να ενισχύσει την πίστη σε ολιγόπιστες κατίνες όπως είναι η αφεντιά μου, το γεγονός εκτιμάται ως απολύτως ευπρόσδεκτο!

Ο Παντοδύναμος Κύριος του Σύμπαντος κόσμου, που όρισε τις σταθερές του σύμπαντος, ανα πάσα στιγμή μπορεί να τις αναιρέσει, και να δημιουργήσει για όλους μια νέα πραγματικότητα, βασισμένη πάνω σε άλλους νόμους, όπως Εκείνος θα κρίνει.
Μακάριοι όσοι- είτε ζωντανοί είτε κεκοιμημένοι- θα ευρεθούν εκείνη τη μεγαλειώδη Ώρα του Τέλους, έχοντας τη δέουσα προετοιμασία και ετοιμότητα τότε που το Φως-Ιησούς
(διότι Αυτός είναι το Αληθινό Φως του Σύμπαντος πέρα και πάνω από κάθε υλικό ήλιο που βλέπουν τα ανθρώπινα τηλεσκόπια)

του Κόσμου-έπειτα από την αμετάκλητη Εντολή του Θεού Πατρός- θα λάμψει με τη λαμπροφόρο Του Έλευση, και εν θεϊκή Δυνάμει, δια Πνεύματος Αγίου, θα μεταμορφώσει το Σύμπαν ανασταίνοντας τα σώματα και τις ψυχές, τών από αιώνων,τεθνεώτων ανθρώπων...
Μακάριοι όσοι θα εισέλθουν - ως ευφρόσυνοι πολίτες- στην Επουράνιο Βασιλεία της Παναγίας Τριάδος...

Ακούραστα-με μια Πίστη που μετακινεί και όρη-το τονίζουν Πάντες οι Αγιοι.

-Μακάριοι! 

Ευανθία η Σαλογραία 

(και αν ζουλήξεις, περιστεράκι μου, στην υπογραφή, θα πεταχτείς, τσουπ!
σε άλλη  ανάρτηση με τίτλο: "Η κυματική θεωρία της ύλης, και οι χαμένοι παπάδες" )

Σχολιάκι πάνω στην ταινία "Η πιο Σκοτεινή Ώρα"

Σχολιάκι:

Την ταινία την είδα.
Νομίζω ότι αξίζει και συ να την δεις.

ω λατρεμένο...

(ναι...ναι...δεν διαθέτει σκηνές σεξ, ευτυχώς, μόνο στιγμιαία, σε κάποιο κλάσμα του χρόνου, νομίζω ότι φάνηκε το σώβρακο του Τσόρτσιλ, καθώς σηκωνόταν από το κρεβάτι του και τρόμαξε η παρούσα στο δωμάτιο- για δουλειά, και μόνον για δουλειά!- γραμματέας του, ή μήπως δε φορούσε και σώβρακο,  ο εντιμότατος, όπως δεν φορούσε βρακί η Σάρον Στόουν, στο "Βασικό Ένστικτο", θα σε γελάσω! μπορούν λοιπόν, άφοβα, γκαραντί, την ταινία, να τη απολαύσουν  και παρθένοι, απονήρευτοι  παπάδες..)

-Εκείνος ο Γκάρυ Όλντμαν, ο πρωταγωνιστής, (θε μου, θε μου)..."θεούλης!" στην απόδοση της προσωπικότητας του Τσόρτσιλ στην "πιο Σκοτεινή Ώρα" ...

-Και η Κρίστιν, που αποδίδει τη γυναίκα του, και αυτή άψογη!
-Όλοι οι παράγοντες τέλειοι, καθένας στο πόστο του...

-Θα το πάρει ο Γκάρυ, το Όσκαρ, μωρή Σαλογραία;
-Ε τώρααα! Ρωτάς; τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια;
.........................
Στην Πάτρα σήμερα 31-1-2018 που προσθέτω τις σειρές αυτές, έχουμε "ήλιο με δόντια" τουτέστιν λιακάδα μεν, με κρύο δε, αλλά όχι και ψοφόκρυο στους -45, ώστε να κοκαλώνουν στον αέρα οι λαγοί όπως με γουρλωμένα μάτια είδαμε να συμβαίνει  στο Καζακστάν τελευταία!

-Μωρέ είν' ο τόπος μας μυριευλογημένος!
-Τα τονίζει και ο Κοσμάς Βίδος όταν γράφει τα χαριτωμένα του στο :ο κακός μας ο καιρός .

-Αν είχαμε καλέ συ, και κανάν άξιο ηγέτη...αν είχαμε...αλλά...πού να μας αφήσουν...δεν μας αφήνουν...δεν θα μας αφήσουν στον αιώνα τον άπαντα...και μεις, ο χαχόλος λαός, κάθε φορά καταπίνουμε αμάσητες όλες τις φόλες, όλα τα πρακτοριλίκια...

-Φτου!
-Μανδάμ! Ουαί τοις ηττημένοις! Ουαί!
-Αλίμονο, το γνωρίζω!

Ευανθία η Σαλογραία

(Κι εφόσον ζουλήξεις με το "ποντίκι" στη λώλα υπογραφή
θα πεταχτείς αυτή τη φορά, σε παλιότερες σκέψεις μου με τίτλο:
"Η διάχυση της πικρίας-κατά κόσμον θλίψης-και οι κλιμακώσεις της".)
......................................................................................................................
.......................................................................................................................

Τα λόγια της λάμψης

Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος 

Αρχισα να νιώθω αυτή την ανάγκη πριν από περίπου έναν χρόνο και ομολογώ ότι αρχικά ανησύχησα. Ποια ήταν η ανάγκη; Να λέω καλά λόγια στους γνωστούς και στους φίλους μου, επικροτώντας ό,τι, κατά τη γνώμη μου, καλό κάνουν. Είναι ανθρώπινο, θα πει κάποιος. Μπορεί. Αλλά είχα για χρόνια ξεχάσει να το κάνω.

Μακάρι αυτό το προτέρημα να το έχετε και να θεωρείτε υπερβολική την εξομολόγησή μου, αν όμως δεν το έχετε, βάλτε το στο μυαλό σας: το να ευχαριστείς κάποιον για τη χαρά που σου προσφέρει, να τον ενθαρρύνεις να συνεχίσει ό,τι κάνει δηλώνοντάς του την εκτίμησή σου και το να του σφίγγεις το χέρι λέγοντάς του «μπράβο» σε βοηθά να αναπνέεις καλύτερα. Ειδικά αν όλα αυτά τα έχεις ξεχάσει.

Οι άνθρωποι δυσκολεύονται να λένε καλά λόγια στους δικούς τους ανθρώπους - συνήθως δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πουν πολλά «μπράβο» σε όσους δεν γνωρίζουν προσωπικά. Οταν είναι νέοι, προτιμούν να είναι δύσπιστοι - κυρίως με αυτούς που μπορεί κάποτε να θαυμάζουν, γονείς, μεγάλους αδελφούς, δασκάλους, καθηγητές κ.λπ. Μετά τη δυσπιστία, που σκοτώνει τη διάθεση για καλά λόγια, ακολουθεί ως απόδειξη ωριμότητας η κριτική σε όλους και σε όλα. Για να δείξουμε την καλλιέργειά μας ή την αντισυμβατικότητά μας ή απλώς την εξυπνάδα μας, κριτικάρουμε τους γνωστούς μας, θεωρούμε όσα έχουν πετύχει «λογικά πράγματα» ή «λίγα», μικραίνουμε το μέγεθος μιας πιθανής επιτυχίας τους για να μη νιώθουμε ότι μας ξεπέρασαν. Κυρίως, όσο καλύτερα τους γνωρίζουμε τόσο περισσότερο υποβαθμίζουμε την όποια ικανότητα ή εξαιρετικότητά τους. Είμαστε πάντα πρόθυμοι να εξηγήσουμε σε όσους δεν τους γνωρίζουν εξίσου καλά γιατί δεν χρειάζεται να τους θαυμάζουν ή και να τους παίρνουν στα σοβαρά.

Το ξέρω ότι είναι δύσκολο για κάποιον να παραδεχθεί πως αυτή η συμπεριφορά δεν είναι υγιής: όλοι μας έχουμε μάθει να θεωρούμε φυσιολογική την αποδόμηση και σχεδόν άχρηστη την έκφραση του όποιου θαυμασμού μας. Μόνο που αυτό το ασταμάτητο επικριτικό κατακρεούργημα όσων παραδεχόμαστε πως, κατά τα άλλα, αγαπάμε οδηγεί σε ύπνωση τα δικά μας ανθρώπινα συναισθήματα: αν δεν μοιράζεσαι τη χαρά σου με αυτόν που σου την προσφέρει, έχεις πρόβλημα.

Οταν το συνειδητοποίησα αυτό, διαπίστωσα πως έχω ένα σωρό ανθρώπους στους οποίους χρωστάω κάμποσα καλά λόγια. Ξαφνικά κατάλαβα ότι χρωστάω πολλά σε πολλούς. Χρωστάω μερικά «μπράβο» σε όσους ξέρουν να μαγειρεύουν και με τάισαν εξαιρετικά, χρωστάω μερικά «ευχαριστώ» σε όσους με διασκέδασαν, χρωστάω μερικά «συγχαρητήρια» σε όσους γράφουν ωραία, τραγουδάνε υπέροχα, είναι εξαιρετικοί στη δουλειά τους και την ίδια στιγμή συμβαίνει να είναι και φίλοι μου. 

Εκτοτε, εδώ και κάνα χρόνο, δεν χάνω ευκαιρία να καμαρώνω δημόσια για δαύτους, να τους λέω τα καλύτερα κάθε φορά που κάτι δικό τους μου φτιάχνει τη μέρα, να τους υπενθυμίζω πόσο τυχερός αισθάνομαι που τους ανακάλυψα. Δεν ξέρω πώς το βλέπουν εκείνοι - ίσως να νιώθουν και έκπληξη. Αλλά εγώ τα έχω καλύτερα με τον εαυτό μου γιατί δεν κρύβομαι από τις αγάπες μου.

Ο άνθρωπος δεν είναι αδύναµος όταν εκφράζει την ευχαρίστησή του για όσα χάρη σε έναν φίλο του απόλαυσε και δεν είναι δυνατός όταν είναι έτοιμος να αναλύσει άκαρδα τα πάντα για να φθάσει σε ένα συμπέρασμα: και στη μία και στην άλλη περίπτωση είναι απλώς άνθρωπος. Αν μπαίνει στη διαδικασία να κρύβει τη χαρά του για την επιτυχία ή την ικανότητα των δικών του ανθρώπων, χάνει κάτι σπουδαίο: τη συμμετοχή στη δική τους ζωή. Αν απλώς παρακολουθείς τα πάντα από απόσταση, μπορεί να είσαι ικανότατος στο να δώσεις συμβουλές, έτοιμος να εξηγήσεις στον άλλο τα λάθη του, σπουδαίος στο να προτείνεις λύσεις, αλλά στον εαυτό σου δεν έχεις δώσει τίποτα: ούτε καν τη μικρή χαρά της συνειδητοποίησης ότι φίλους έχεις διαλέξει σωστά και ότι την αγάπη σου δεν τη σπατάλησες.

Πες στον φίλο σου ένα «μπράβο» για να σ' το πει κι αυτός. 

Και να μη σ' το πει, θα δεις λίγη λάμψη στα μάτια του. Αξίζει.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2018.

Βουλή: Ψηφίστηκε με ευρύτατη πλειοψηφία το νομοσχέδιο για την Σαρία

"Ψηφίστηκε με ευρύτατη πλειοψηφία από τα κόμματα της Βουλής –πλην Χρυσής Αυγής- το νομοσχέδιο για την Σαρία. Υπέρ τάχθηκαν ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, η ΔΗΣΥ, το ΚΚΕ, οι ΑΝΕΛ, η Ένωση Κεντρώων και το Ποτάμι....."

Για όλο το άρθρο βλέπε το http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=931800

Προσωπικά το αγαπημένο μου σημείο στο πολυνομοσχέδιο είναι για τα καζίνα...

Απόσπασμα από το άρθρο της Έλενας Ακρίτα στα ΝΕΑ  του Σαββατοκύριακου 20-21 Ιανουαρίου 2018 με τίτλο: "Περνάμε καλά και αυτό βγαίνει στη Βουλή" )

[...]

Προσωπικά το αγαπημένο μου σημείο στο πολυνομοσχέδιο είναι για τα καζίνα. Εκεί νομίζω κορυφώνεται το δράμα (γνώμη μου πάντα γιατί η τέχνη είναι υποκειμενική). Ειδικά με αγγίζει το σημείο που όταν ο παίκτης χάνει, το καζίνο μπορεί να τον δανείσει επί τόπου.

Εγώ αυτό το βρίσκω όλα τα λεφτά – του παίκτη. 

Δεν τον αφήνουν έτσι, δεν του γυρίζουν την πλάτη, δεν έχουν αυτό το πού σε είδα πού σε ξέρω το απρόσωπο. Αντίθετα τον περιθάλπουν, του στέκονται, ακουμπούν με στοργή στο πρόβλημά του. Πόσα σου λείπουν παλικάρι μου, εδώ εμείς θα σε συντρέξουμε, όσο έχεις εμένα μη φοβάσαι κανέναν, της αγάπης τα φρένα έχουν σπάσει για σένα. Κι έτσι τον σπρώχνουν πιο βαθιά στον τόκο, πιο βαθιά στην υποθήκη, πιο βαθιά στο χρέος.
Πιο βαθιά. Τελεία.

Ξέρουμε τι θα πουν: «μόνος του επιλέγει, δεν του βάζουμε εμείς το μαχαίρι στο λαιμό». Αν όμως τα λέει καλά ο Ντοστογέφσκι, ο φανατικός τζογαδόρος μπροστά στην τσόχα δεν βλέπει τίποτα. Λεφτά, σπίτια, ανάγκες, οικογένειες χάνονται μπροστά σε μια ζαριά, σ’ ένα χαρτί της τράπουλας.

Συνεπώς, τι κάνει ένα κράτος πρόνοιας, ένα κράτος με ανθρώπινο πρόσωπο που σέβεται τον εαυτό του; 

Νομιμοποιεί το δικαίωμα του καζίνου να δώσει τη χαριστική βολή σε έναν άρρωστο άνθρωπο. Γιατί άρρωστος είναι ο άνθρωπος που εξακολουθεί να τζογάρει υποθηκεύοντας το σπίτι του και τις ζωές των παιδιών του.

[...]

πηγή η ιστοσελίδα: https://www.aixmi.gr/index.php/elena-akrita-pername-kala-ki-auto-vgainei/

Εν τόπω χλοερώ

Γράφει ο Χρήστος Χωμενίδης

Αστάθμητος παράγων

«Μην τολμήσει κανείς να γράψει "καλό παράδεισο" γιατί θα τον τσακίσω!» προειδοποίησε θερμοκέφαλος θαμών του απέραντου διαδικτυακού καφενείου, το οποίο αποκαλείται facebook. 

«O Τζιμάκος ήξερε πως δεν είμαστε παρά οργανική ύλη και με τον θάνατό μας επιστρέφουμε στην απόλυτη ανυπαρξία. Σιχαινόταν επιπλέον τις ψαλμωδίες και το παπαδαριό!».

Και ιδού που το ίνδαλμά του τον διέψευσε παταγωδώς.

Ο Τζίμης Πανούσης κηδεύτηκε χριστιανικότατα, με λαό αλλά και με κλήρο, με «δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν», με «Χριστός σε αναπαύσοι εν χώρα ζώντων και πύλας Παραδείσου ανοίξοι σοι»...

Δεν θα πέσω στην ίδια ανόητη παγίδα, να βγάλω εκ του μακρόθεν συμπεράσματα για την κρυμμένη ευσέβεια του Τζίμη Πανούση. Να εκφραστώ με το θράσος του κοινού, που επειδή έχει δει έναν καλλιτέχνη δύο φορές πάνω στην πίστα, αυταπατάται ότι τον γνωρίζει προσωπικά. Που επειδή έχει μερακλώσει ή βαλαντώσει με τα τραγούδια του εννοεί να έχει άποψη και προσδοκία από την όλη συμπεριφορά του.

Θα μιλήσω γενικά.

Υπερβολικός θόρυβος έχει σηκωθεί εσχάτως σχετικά με την τελική κατάληξή μας, του ξέψυχου - εννοώ - σαρκίου μας. Η Εκκλησία, από τη μια, φρίττει στο ενδεχόμενο της αποτέφρωσης, «άμα καούμε», ρωτά, «πώς θα αναστηθούμε τη Δευτέρα Παρουσία εν σώματι;». Τα «απολωλότα πρόβατα», από την άλλη, αφήνουν λεπτομερείς οδηγίες. «Να σκορπίσετε τη στάχτη μου στο πέλαγος». «Στο βουνό». «Να τη βάλετε σε ένα ωραίο βάζο και να τη στολίσετε στο σαλόνι...».

Ειλικρινά απορώ με εκείνους που - ενώ δεν καταδέχονται καμία μεταφυσική πίστη - ασχολούνται τόσο πολύ με το «μετά». Εφόσον θα έχουν ολωσδιόλου εξαφανιστεί, αφού δεν θα είναι ούτε εδώ ούτε εκεί ούτε πουθενά, τι τους νοιάζει εάν το λείψανό τους θα ταφεί ή θα φουρνιστεί; Γιατί δεν αφήνουν τους δικούς τους να αποφασίσουν ελεύθερα, να διαχειριστούν όσο καλύτερα μπορούν το πένθος τους; Ο νεκρός είναι μια απουσία που βαραίνει στους ώμους των ζωντανών.

Ο πλέον άχαρος μεταθανάτιος νεωτερισμός είναι η λεγόμενη «πολιτική» κηδεία. Το φέρετρο τοποθετείται στο εντευκτήριο ή στο προαύλιο του νεκροταφείου, τα στεφάνια στήνονται γύρω του και όσοι έχουν συγκεντρωθεί για το ξόδι περιέρχονται σε αμηχανία. Εκφωνούνται λογύδρια, κάποτε ξερά και μονότονα σαν βιογραφικά σημειώματα - λες και ο Χάρος πρόκειται να προσλάβει τον νεοφερμένο στον Αδη σε θέση εργασίας -, άλλοτε υπέρ το δέον μελοδραματικά, με φανερή την αγωνία του ομιλητή να πείσει για τη συντριβή του. Εάν ο νεκρός έχει υπάρξει μουσικός ή τραγουδιστής - γλεντζές έστω -, σηκώνεται και ένα μπουζούκι, μια κιθάρα, ένα ακορντεόν και παίζουν το αγαπημένο του άσμα. Ο κόσμος πιάνει τον σκοπό και στο τέλος χειροκροτάει. Το όλον της «πολιτικής» κηδείας σού αφήνει την αίσθηση του ανολοκλήρωτου, του πρόχειρου. Θυμίζει αυτοσχεδιαστική παράσταση δίχως κείμενο.

Ο Ιωάννης από τη Δαμασκό έζησε τον 8ο αιώνα. Υπήρξε επιφανής θεολόγος, κυρίως όμως απαράμιλλος υμνογράφος. Συνέθεσε τη Νεκρώσιμη Ακολουθία, ένα από τα σπουδαιότερα έργα της ορθόδοξης γραμματείας, το τελευταίο αντίο της Εκκλησίας προς τους μεταστάντας της επί χίλια διακόσια ήδη χρόνια.

Στη Νεκρώσιμη Ακολουθία περιλαμβάνονται χωρία συγκλονιστικά όπως «πάντα σκιάς ασθενέστερα, πάντα ονείρων απατηλότερα - μία ροπή και ταύτα πάντα θάνατος διαδέχεται...». Ή η φοβερή εκείνη εικόνα με τον άνθρωπο που κοιτάζει τα γυμνά κόκαλα και αναρωτιέται «άρα τις έστι, βασιλεύς ή στρατιώτης, ή πλούσιος ή πένης, ή δίκαιος ή αμαρτωλός;». Διαβάζοντας το κείμενο του Δαμασκηνού, θυμάσαι τον Αλμπέρ Καμί. Σε πιάνει δέος εμπρός στην ένταση της υπαρξιακής αγωνίας, στον εφιάλτη τής απουσίας νοήματος, που ωστόσο αίρεται - ή διασκεδάζεται - με την πίστη στον Θεό και στη μέλλουσα ζωή.

Οταν μπορείς να κατευοδώσεις τον αγαπημένο σου με ένα τέτοιο αριστούργημα, με φράσεις που - πιστεύεις, δεν πιστεύεις - σου μαλακώνουν την καρδιά, πώς είναι δυνατόν να το αγνοήσεις;

Θαυμάσια έκαναν οι δικοί του Τζιμάκου που τον αποχαιρέτησαν με την ποίηση του Δαμασκηνού ομοτέχνου του. Που τον έστειλαν σε τόπο φωτεινό και χλοερό, όπου δεν χωράει οδύνη, λύπη, στεναγμός.

Ζωή σε μας.

πηγή: http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5508364/en-topw-xloerw/
................................................................................................
................................................................................................