Αντιστέκομαι
όπως οι ελιές της πατρίδας μου, οι σκληρές σαν τα κόκκαλα τ' αντρειωμένου, που τους λείπουν οι μαύρες μαντήλες μονάχα για να μοιάζουν με τις μανάδες μας, που σφηνωμένες γερά στην απόλυτη πέτρα, αδιαφορούν για τις θύελλες, αναπνέουν τις αστραπές και τις κάνουνε μες στους πικρούς τους χυμούς, ειρήνη και φως..
(Νικ.Βρεττάκος)
Email:filikitati@hotmail.com
Η υπομονή των Αγίων εξαντλεί την πονηρή δύναμη του διαβόλου
που επιτίθεται εναντίον τους.
Γιατί τους πείθει να θεωρούν στολίδι τους τους αγώνες για χάρη της αλήθειας
και τους διδάσκει να απολαμβάνουν τα παθήματα περισσότερο απ' όσο τις ανέσεις
κείνοι που φροντίζουν υπερβολικά για τη σαρκική ζωή.
Κάνει τη φυσική ασθένεια της σάρκας σχετικά με τον πόνο, αφορμή υπερβολικής πνευματικής δυνάμεως.
Κοίτα λοιπόν πώς αφορμή της υπερβολικής θείας δυνάμεως είναι η φυσική αδυναμία των αγίων,
από την οποία ο Κύριος απέδειξε το διάβολο κατώτερο.
(Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής
Φιλοκαλία ιερών νηπτικών, τόμος Β, εκδόσεις το Περιβόλι της Παναγίας, σελ.228)
Ω τι καλά πούναι σ' αυτόν τον κόσμο, κάτω απ' τη ρόδα του ήλιου που δε χάνει ούτε ένα χιλιοστό καθώς γυρίζει απ' το πρωί ως το βράδυ πανωθέ μου! Ω τι καλά πούναι σ' αυτό τον κόσμο, τον κόσμο πούναι γιομάτος μάγια και βρυσούλες φωτός! Δεν έχω αρχίσει το τραγούδι του ακόμη, μα έχω εντός μου χρόνο πολύ κι αγέρα και πιστεύω πως θα μου δώσει ο Θεός να το τελειώσω. Ω! τι καλά πούναι σ' αυτόν τον κόσμο! Όλα τα λόγια γίνονται τραγούδι στ' απλά μου χείλη σήμερα και τρέχουν αβίαστα, καθαρά, σαν το νεράκι της Βρύσης του Πουλιού που καναλίζει το καλοκαίρι. Είμαι ένα ποτάμι ξεχειλισμένο. Έχω καταλύσει το φράγμα του ήλιου. Θεέ μου, περισσεύω! Δεν σου γυρεύω τίποτα όπως ο ήλιος κι ο αγέρας σου γυρεύουν. Έχω απ' όλα. Μικρή φωνή πουλιού θέλω ν' αφήσω μέσα στ' αυτί σου μόνο. Μου περίσσεψε σήμερα το τραγούδι και δεν ξέρω τι να το κάμω, πού να το χωρέσω! Κάνε με αηδόνι, Θεέ μου, πάρε μου όλες τις λέξεις κι άφησέ μου τη φωτιά , τη λαχτάρα, το πάθος, να γιομίζω με το κελάδημά μου τη μεγάλη κυψέλη τ' ουρανού. Να θησαυρίζω τα νερά των βροχών και τις ανταύγειες απ' το θαύμα του κόσμου. Να μ' απλώνουν τις φούχτες τους οι άνθρωποι κ' ένας - ένας να προσπερνούν κι αδιάκοπα να ρέω τη ζωή, την ελπίδα, την αγάπη, του ηλιογέρματος το γαρουφαλένιο ψιχάλισμα στα όρη, τη χαρά, τα χρώματα να ρέω τ' ουράνιου τόξου και τη βροχούλα της αστροφεγγιάς. Ω τι καλά πούναι σ' αυτό τον κόσμο! Νικηφόρος Βρεττάκος .......................................................
* Ομώνυμη βρύση στον Ταύγετο
..........................................................................................
"Υπάρχει στον κόσμο τούτον ένας μυστικός νόμος - αν δεν υπήρχε, ο κόσμος θα 'ταν από χιλιάδες χρόνια χαμένος -σκληρός κι απαραβίαστος: το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται" Νίκος Καζαντζάκης
Πηγή: Τρελογιάννης
η καλή απιστία του Αγίου Αποστόλου Θωμά ονομάζεται καλή επειδή τον βοήθησε να εδραιώσει την Πίστη του, και να την κάνει αμετακίνητη και θυσιαστική Πίστη βαθύτατη. Είθε και εμείς κάποτε αυτή την Δωρεά του Αγίου Πνεύματος να την αξιωθούμε. Για σήμερα, Κυριακή του Θωμά, σε παραπέμπτω στις - σε έξι συνέχειες - σχετικές με Πίστη εξ ακοής και Πίστη εξ εμπειρίας παλαιότερες εξομολογητικές αναρτήσεις μου.
διαβάζεις τα παρα-ληρήματα και... - πρώτα ο Θεός- τα ξαναλέμε! ;-) Ευανθία η Σαλογραία
.....................................................................................................
....................................................................................................
"Ο Ολυμπιακός...μία ιδέα η οποία ενσαρκώνει τις αρετές του γένους μας, τη φιλοπατρία, την ευστάθεια, τον ανδρισμό, τη λεβεντιά, τη Ρωμιοσύνη του "ευ αγωνίζεσθαι" και γενικώς όλες τις αξίες που συνθέτουν και συγκροτούν την πατρίδα και τη φυλή μας ".
κυνηγούσε το ανυποψίαστο καναρινάκι
Τουήτι, το κυνηγούσε
μια χαψιά να το κάνει!
-Θυμάσαι; Την τελευταία στιγμή όμως-" τύχη
αγαθή" που έλεγον και οι πανάρχαιοι ημών προγόνοι- το αραχνοϋφαντο,
κίτρινο πουλάκι, απ' τις νυχάρες του παμπόνηρου γάτου
κατάφερνε να ξεφεύγει!
Μου αρέσει λοιπόν να καλλιεργώ όχι
μόνο στο νου αλλά και στον κήπο της ένδον καρδίας,-ως
πολύτιμο, λεπτεπίλεπτο άνθος- την αδιάλειπτη αίσθηση της προσωπικής
μου θνητότηταςπροκειμένου να
μην καταντώ ως πανύβλαξ- και άνευ
αντικειμένου-οιηματίας,των δαιμόνων επίχαρμα,
(" μήποτε
επιχαρώσιν οι εχθροί μου
εν τω σαλευθήναι πόδας μου- επ' εμέ
εμεγαλορρημόνησαν..." ψαλμ.37, 17)
πλην...δεν επιθυμώ αυτή η σωστική επίγνωση να
με ψυχοπλακώνει δα,
και μέχρι... θανάτου!
;-)
Προτιμώ αυτή η αίσθηση της ακατάπαυστης - απ'
όλα τα μέτωπα,
-έσωθεν και έξωθεν- θανατηφόρου
απειλής
να με βοηθάει να χαμογελώ με
περίσκεψη,
εν Ειρήνη και Μετα-νοία
επειδή για μας τους κεγχριαίους
ο Χριστός Αναστήθηκε, και απ' το
μορμολύκειο-φόβητρο του Θανάτου,
μας λύτρωσεδια
παντός,
χαρίζοντας στις ψυχές την αθανασία και τη
Χαρά,
της δικής Του, Αιώνιας Αγάπης!
Ευανθία η Σαλογραία .......................................................................................................... .......................................................................................................... OI ΤΡΕΙΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ
Ο κατά κόσμον Ιγκόρ Ροσλιάκοφ σε ηλικία 27 ετών αποφάσισε να ακολουθήσει το μοναχισμό. Μια σειρά από θαυμαστά γεγονότα τον οδήγησαν σε αυτήν την απόφαση, καθώς μόλις το 1984 άρχισε να πιστεύει συνειδητά στο Χριστό και να πηγαίνει στην Εκκλησία.
Τρείς μήνες πριν φύγει για το μοναστήρι έγραψε στο ημερολόγιό του: «12 Μαρτίου 1988. Πρωί. Η μητέρα μου βρήκε το μικρό μου σταυρό. Είμαι 27. Πρωτοφόρεσα αυτό το σταυρό πριν από 27 χρόνια όταν βαπτίστηκα Χριστιανός. Είναι ένα ολοφάνερο σημάδι του Κυρίου που υπενθυμίζει τα λόγια του Χριστού: όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού…».
Στο μοναστήρι της Όπτινα εργάστηκε σκληρά μαζί με τους άλλους μοναχούς της αδελφότητας, για να χτιστεί ξανά από τα χαλάσματα η ιστορική Μονή.
Χειροτονήθηκε ιερέας και υπηρέτησε με αφοσίωση το Χριστό. Εξομολογούσε πολύ κόσμο και τελούσε συνεχώς τα Ιερά Μυστήρια λόγω της έλλειψης ιερέων εκείνη την εποχή. Ήταν άνθρωπος χαμηλών τόνων και βαθιά πνευματικός. Βοηθούσε πολύ τους συνανθρώπους του που αντιμετώπιζαν προβλήματα. Με τη ζωή του, έγινε περισσότερο μισητός στο διάβολο και εκείνος διέταξε τον υπηρέτη του να αφαιρέσει τη ζωή του.
Ο κατά κόσμον Αλεξέι Τατάρνικοφ γεννήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου του 1954. Έχοντας ισχυρή κλίση στο μοναχισμό εισήλθε τον Αύγουστο του 1990 στο υπό ανέγερση μοναστήρι της Όπτινα.
Εκεί υπήρξε υπόδειγμα υπακοής και άσκησης. Όσοι τον γνώρισαν λένε για τον πατέρα Τρόφιμο ότι είχε καρδιά μικρού παιδιού. Διακρινόταν από την ηρεμία και την πραότητα που επεδείκνυε ακόμα και στις δύσκολες στιγμές.
Αγαπούσε θερμά όλο τον κόσμο. Δεχόταν αδιαμαρτύρητα τις τιμωρίες και προσπαθούσε να μαθαίνει από τα λάθη του.
Ο εκτελεστής του τον μαχαίρωσε πισώπλατα την ώρα που χτυπούσε τις καμπάνες για την εορτή του Πάσχα.
Ο κατά κόσμον Βλαντιμίρ Πουσκάριοφ εισήλθε στη Μονή της Όπτινα στις 22 Μαρτίου 1991. Όντας παλαιότερα στρατιωτικός, είχε μάθει ασιατικές πολεμικές τέχνες. Μη γνωρίζοντας ότι αυτές οι τέχνες συνδέονται με τους δαίμονες, ο Βλαντιμίρ υπέφερε πολλά από αυτούς. Ακολουθώντας έπειτα σωστή πνευματική ζωή, απαλλάχτηκε από τα δαιμονικά βάσανα.
Όταν μπήκε στο μοναστήρι αφιερώθηκε εξολοκλήρου στη μετάνοια, φτάνοντας σε σημείο να εξομολογείται δύο φορές την ημέρα. Πίστευε ότι μόνο με πόνο και θυσίες θα εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών. Μετά από ένα κήρυγμα του Ιερομάρτυρα πατρός Βασιλείου για τους Μάρτυρες ακούστηκε να λέει: «αλήθεια, οι αμαρτίες μας μόνο με το αίμα μας μπορούν να ξεπλυθούν».
Είχε πληροφορηθεί την ημέρα και τον τρόπο του θανάτου του. Όσοι τον γνώριζαν μαρτυρούν ότι είχε λάβει το προορατικό και διορατικό χάρισμα. Λίγο πριν μαρτυρήσει άρχισε να μοιράζει τα ρούχα του(το μόνο που είχε στην κατοχή του) λέγοντας ότι δεν του χρειάζονται πια. Το προσωπό του εξέπεμπε μια ασυνήθιστη ακτινοβολία. Εξομολογήθηκε για τελευταία φορά και περίμενε την ώρα του θανάτου του. Ο δήμιος τον μαχαίρωσε μαζί με τον πατέρα Τρόφιμ την ώρα που χτυπούσαν τις καμπάνες.
"Ο άγιος Συμεών ο Θεολόγος ονομάζει τις αρετές στρατό, ενώ την ταπείνωση και το πένθος βασιλέα και αρχηγό,
διότι αυτά μας οχυρώνουν και μας οπλίζουν, μας διδάσκουν τον πόλεμο
κατά του νοητού εχθρού και μας προστατεύουν από τον αντίπαλο."
(Η εικόνα από το Church of Cyprus ) Ήταν γύρω στα 450 μ.Χ, όταν ένας βυζαντινός στρατιώτης, Λέοντας στο όνομα, έκοβε βόλτες σ΄ ένα δασάκι στα μέρη της βασιλεύουσας, όταν ξάφνου βλέπει μπροστά του έναν τυφλό άνθρωπο να του ζητάει λίγο νερό για να σβήσει τη δίψα του. Ο Λέοντας προθυμοποιήθηκε να του βρει και να του φέρει νερό. Έψαξε λοιπόν, στο δάσος για να βρει νερό αλλά μάταια και έτσι, επέστρεφε λυπημένος. Τότε όμως, άκουσε μια γυναικεία φωνή να του λέει: «Ου χρεών σε, Λέων, αγωνιάν, το γαρ ύδωρ εγγύς», δηλαδή, «Δεν χρειάζεται Λέων να αγωνιάς, να άγχεσαι, να στεναχωριέσαι, το νερό είναι δίπλα σου». Και πάλι ακούει τη φωνή την άγνωστη να τον προστάζει: «Λέων βασιλιά,πάρε απ΄ το νερό αυτό και δώσε να πιει να ξεδιψάσει ο τυφλός άνθρωπος και κάτι ακόμα, άλειψε μ΄ αυτό τα μάτια του και αμέσως θα καταλάβεις ποια είμαι εγώ που σου μιλώ».
Έτσι πράγματι έπραξε ο Λέοντας και παρευθύς ο τυφλός ανέβλεψε.Αλλά ταυτόχρονα άνοιξαν και τα μάτια του Λέοντα ο οποίος τώρα, κατάλαβε πως εκείνη η φωνή που του μιλούσε ήταν της Παναγίας που έκανε αυτό το θαύμα και του μίλησε και πως επίσης, σ΄ Εκείνην τη Μεγαλόχαρη, οφείλεται και το μεγάλο θαύμα της θεραπείας του τυφλού.
Ακόμη, θαύμα αξιοθαύμαστο ήταν και η εύρεση της πηγής του σωτήριου αυτού νερού.Αλλά θαύμα ήταν και η επαλήθευση της προσφώνησης από την Παναγία, του Λέοντα, ως βασιλιά. Διότι πράγματι ο Λέων, το 486 μ.Χ, ανέβηκε στον θρόνο της Βυζαντινής αυτοκρατορίας ως Λέων ο Α΄ο Θράξ, ο επονομαζόμενος και Μακέλλης (457-474), και τον οποίο η Αγία Εκκλησία μας ως Άγιο τον τιμά στις 20 του Ιανουρίου. Αμέτρητα τα θαυμάσια σου Παναγία μας.
Ο Λέων, ως αυτοκράτορας πλέον, θα αναγείρει επί της θαυματουργής πηγής, θαυμάσιο Ναό αφιερωμένο στην Παναγία τη Ζωοδόχου Πηγή για να θυμίζει τις δωρεές της Θεοτόκου προς εκείνον αλλά και όλες τις μεγάλες ευεργεσίες της προς το γένος των ανθρώπων.
Στην θαυματουργή πηγή αυτού του ιερού Ναού, βρήκε τη γιατρειά και ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός ο Α΄, ο Λέοντας ο ΣΤ΄ο Σοφός, η γυναίκα του, Αγία βασίλισσα Θεοφανώ, ο Ρωμανός Α΄ο Λεκαπηνός και η γυναίκα ου, ο Πατριάρχης Στέφανος (886-912), ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ιωάννης (964-966), αλλά και πλήθος ακόμη, άρχοντες και απλοί άνθρωποι εκεί γιατρεύτηκαν. Μέχρι και νεκρό ανέστησε το αγιασμένο νερό της Ζωοδόχου Πηγής. Το Ναό της Ζωοδόχου Πηγής, γκρέμισαν οι Τούρκοι για να φτιάξουν με τα υλικά του το τέμενος του Σουλτάνου Βαγιαζήτ. Οι χριστιανοί στη θέση αυτή έχτισαν ένα παρεκκλήσι και αργότερα ένα πιο μεγάλο Ναό (1835).
Αυτού του ιερού Ναού της Υπεραγίας Θεοτόκου της Ζωοδόχου Πηγής, τα εγκαίνια εορτάζει η Εκκλησία μας την Παρασκευή της Διακαινησίμου (Λαμπροβδομάδα).
Ο Ναός αυτός έμεινε γνωστός στην ιστορία ως το αγίασμα του «Μπαλουκλί». «Μπαλούκ» στα τουρκικά σημαίνει ψάρικαι η παράδοση μας λέει πως εκεί δίπλα στο αγίασμα, στις 29 Μαΐου 1453 ένας καλόγερος τηγάνιζε ψάρια, όταν κάποιος του έφερε την είδηση πως πήραν την Πόλη οι Τούρκοι. Ο καλόγερος απάντησε πως μόνο αν τα ψάρια που τηγάνιζε έφευγαν απ΄ το τηγάνι και έπεφταν μέσα στο αγίασμα θα πίστευε ότι έγινε κάτι τέτοιο. Και πραγματικά τα ψάρια ζωντάνεψαν και έπεσαν μέσα στην πηγή του αγιάσματος. Μέχρι σήμερα δε, μέσα στην δεξαμενή της Ζωοδόχου Πηγής διατηρούνται επτά ψάρια και μάλιστα σαν να είναι μισοτηγανισμένα απ΄ την μια πλευρά.
Πέρα όμως από θρύλους και παραδόσεις, η Παναγία μητέρα του Χριστού και μητέρα πάντων των χριστιανών, παραμένει για όλους μας η Πηγή της Ζωής, καθότι Εκείνη έφερε τη Ζωή, το Χριστό στον κόσμο, ελπίδα και προστασία μας, «καταφυγή τε σκέπη και αγαλλίαμα». Τσαγκάρη Παναγιώτη Θεολόγου Απολυτίκιον Ζωοδόχου Πηγής Ήχος α΄
Ο ναός σου Θεοτόκε ανεδείχθη παράδεισος, ως ποταμούς αειζώους αναβλύζων ιάματα ώ προσερχόμενοι πιστώς, ως Ζωοδόχου εκ Πηγής, ρώσιν αντλούμεν, και ζωήν τη αιώνιον, πρεσβεύεις γαρ συ τω εκ σου τεχθέντι, Σωτήρι Χριστώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Μεγαλυνάριον
Ύδωρ το ζωήρυτον της Πηγής, μάννα το προχέον, τον αθάνατον δροσισμόν το νέκταρ το Θείον την ξένην άμβροσίαν το μέλι το εκ πέτρας, πίστει τιμήσωμεν.
ΤΟ ΜΠΑΛΟΥΚΛΙ (ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ)
Σαράντα μέρες πολεμά ο Μωχαμέτ να πάρη την Πόλη τη μεγάλη. Σαράντα μέρες έκαμεν ο γούμενος το ψάρι στα χείλη του να βάλη.
Απ τις σαράντα κι ύστερα πεθύμησε να φάγη τηγανισμένο ψάρι. - Αν μας φυλαγ΄ η Παναγιά, καθώς μας εφυλάγει, την Πόλη ποιος θα πάρη;
Ρίχτει τα δίχτυα στο γιαλό, τρία ψαράκια πιάνει, - Θεός να τα 'βλογήσει
Το λάδι βάλλει στη φωτιά μες στ αργυρό τηγάνι, για να τα τηγανίση. Τα τηγανίζ' από τη μια και πα να τα γυρίση κι από το άλλο μέρος.
0 παραγιός του βιαστικά πετά να του μιλήση, και τα 'χασεν ο γέρος! Mην τηγανίζης, γέροντα, και μόσχισε το ψάρι στην Πόλη τη μεγάλη!
την Πόλη την έξακουστη οι Τούρκοι έχουν πάρει, μάς κόβουν το κεφάλι!
- Στην Πόλη Τούρκου δεν πατούν κι ' Αγαρηνού ποδάρια! Μου φαίνεται σαν ψέμα!
Μ' αν ειν' αλήθεια το κακό, να σηκωθούν τα ψάρια, να πέσουν μες στο ρέμα! Ακόμα ο λόγος βάσταγε, τα ψάρια απ' το τηγάνι, τη μια μεριά ψημένα,
πηδήξανε και πέσανε στης λίμνης τη λεκάνη, γερά, ζωντανεμένα.
Ακόμα ως τώρα πλέουνε, κόκκιν' από το μέρος, όπου τα είχε ψήσει.
Φυλάγουν το Βυζάντιο ν' αναστηθή, κι ο γέρος να τ' αποτηγανίση.
(Η εικόνα από την Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά- Εύβοια- Διακόνημα )
[....]
Πάνω μας οι κορφές πανηγυρίζουν!
...............................................................................
Έχουμε πιάσει τα τελευταία γκρεμνά!
Φτάνουμε! Λίγο!
Πέντε σαλτιές ακόμη! Ας ψιχαλίζει
ίλιγγο και φωτιά! Φτάνουμε! Φτάνου...
- Χαρά!...Χαρά!...Χαρά!... Τα πουλιά του ήλιου μου πήρανε τα γκέμια! Δεν τ' ορίζω! Μας οδηγούνε! Βγήκαμε! -Χαρά!... Βγήκαμε!
Πάνω ολόγυρα στο βάθος του σύμπαντος , ανεβοκατεβαίνουν σε πλήκτρα και χορδές κατά χιλιάδες τα σφυριά της χαράς.
" Δώστε τα χέρια! Πλησιάστε τις καρδιές! Κλάφτε απ' αγάπη!" [....] (Απόσπασμα από το ποίημα " Έξοδος με το άλογο" του Νικηφόρου Βρεττάκου) ...................................................................................................................................
O άνθρωπος μπορεί να μην έχει ιδιαίτερα ανεπτυγμένη όσφρηση, αν τουλάχιστον συγκριθεί με αυτή που διαθέτει ένα σκυλί, αλλά σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας The Independent, μπορεί να μυρίσει και συναισθήματα, όπως π.χ. την ευτυχία. Ναι, επειδή η ευτυχία μυρίζει, υποστηρίζουν Ολλανδοί ερευνητές. Ειδικότερα, επιστήμονες υποστηρίζουν πως ο άνθρωπος με την ατελή του όσφρηση μπορεί να διακρίνει αν κάποιος είναι ευτυχισμένος από την οσμή που αποπνέει. Οπως είναι γνωστό, ο ανθρώπινος οργανισμός απελευθερώνει «χημικά σήματα», τα οποία, όπως έχει αποδειχθεί, μπορεί να μεταδώσουν αρνητικά συναισθήματα, όπως η αηδία και ο φόβος.
Ωστόσο η νέα έρευνα, η οποία εκπονήθηκε από ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου της Ουτρέχτης στην Ολλανδία, διαπίστωσε ότι αυτά ακριβώς τα χημικά σήματα μπορεί να χρησιμεύσουν προκειμένου να διαδοθεί η ευτυχία ακριβώς σαν να ήταν μεταδοτικό νόσημα.
Οι επιστήμονες έλαβαν δείγματα ιδρώτα από τις μασχάλες ανθρώπων που παρακολουθούσαν ταινίες, οι οποίες είχαν επιλεγεί έτσι ώστε να τους δημιουργήσουν συναισθήματα ευτυχίας, φόβου ή να τους αφήσουν αδιάφορους, χωρίς, δηλαδή, να μεταβάλουν την ψυχολογική τους κατάσταση. Στη συνέχεια, τα δείγματα ιδρώτα δόθηκαν σε άλλους ανθρώπους –οι οποίοι υποχρεώθηκαν να τα μυρίσουν– ενώ η κίνηση των μυών του προσώπου τους καταγραφόταν από ηλεκτρομυογράφο
«Η έκθεση στον ιδρώτα ευτυχισμένων ανθρώπων προκάλεσε μια πιο χαρούμενη ή μάλλον μια πιο ευτυχισμένη έκφραση στο πρόσωπο, συγκριτικά με αυτήν που προκάλεσε ο ιδρώτας ανθρώπων που καταβάλλονταν από φόβο ή αδιαφορία», αναφέρει η ομάδα στην επιθεώρηση Psychological Science.
«Τα συμπεράσματα της έρευνας αποδεικνύουν ότι όχι μόνο τα αρνητικά συναισθήματα αλλά και τα θετικά είναι δυνατόν να μεταδοθούν με την οσμή. Η ευτυχία είναι επωφελής σε πολλαπλά επίπεδα καθώς αποκαθιστά την τρομακτική επίδραση που έχουν τα αρνητικά συναισθήματα στην καρδιαγγειακή υγεία, το νευροενδοκρινικό σύστημα και το ανοσοποιητικό, ενώ αυξάνει τη δυνατότητα εστίασης της προσοχής και εμπνέει τη γέννηση δημιουργικών ιδεών. Οι άνθρωποι είναι κοινωνικά όντα και διαθέτουν την ικανότητα να μοιράζονται τα θετικά τους συναισθήματα, χρησιμοποιώντας όχι μόνο τις συνηθισμένες αισθήσεις, όπως η όραση, η ακοή και η αφή, αλλά και, όπως αποδεικνύει η παρούσα μελέτη, την όσφρηση», σχολιάζουν οι ερευνητές.
Τέλος, σύμφωνα με τους επιστήμονες, η μετάδοση αυτών των οσφρητικών χημικών σημάτων συναισθήματος διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στον καθορισμό της ψυχολογίας του όχλου.
(ο τίτλος θέματος και η φωτό απ' το http://www.hristospanagia.gr/?p=39682. Όταν βρω καιρό, περιστεράκι μου θα σου πω και μια αληθινή, σύγχρονη ιστορία που αποδεικνύει του λόγου το αληθές και θα θαυμάσεις. Ας είναι βοήθεια για όλους η Κυρία των Αγίων Αγγέλων η Ζωοδόχος Πηγή, που εορτάζουμε οι Ορθόδοξοι, αύριο... Ευανθία η Σαλογραία (αν ζουλήξεις το "ποντίκι" πάνω στην υπογραφή, θα θυμηθείς και γιατί "εμείς δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάααλα νεκροθάφτη!"
...................................................................................................
Kαι η μαρτυρία ενός ΜΗ λωλαμένου πσυχίατρου για το Άγιο Φως..
Ενας υπέροχος κόσμος αγίων που πηγαινοέρχονταν στα ενύπνια, στο ξύπνιο και στα οράματα των ανθρώπων της Θέρμης, τα επόμενα χρόνια. Ο αγιος που αυτοσυστήνεται, λέει μόνος του το όνομά του Ραφαήλ, ουράνιοι καλόγεροι και παπάδες που έρχονται -για όσο αντέχει το πεπερασμένο των ανθρώπων- και χάνονται πριν το εξαίσιο γίνει ανυπόφορο για το νου των βροτών και παραφρονήσουν. Μαρτυρίες, ενυπόγραφες, ανθρώπων -που κάποιοι ζουν ακόμη- για τον Αγιο που ήθελε πια, αφού το παρεχώρησε ο Κύριος- να φανερωθεί και τους είπε λεπτομέρειες του δικού του μαρτυρίου αλλά και των άλλων συναθλητών του. Τους έδειξε πού ήταν τα οστά, οι τάφοι, το αίμα, η δόξα του Κυρίου, τελικά, καθώς ήρθε η ώρα να γίνει ολόφωτα εμφανής και να καταδειχθεί η αγιωσύνη του καταξιωμένου -ως φιλοξενούντος αποτυπώματα δοξαστικού θανάτου- τόπου. Ένας τόπος σε αναβρασμό, άνθρωποι ακροβατούντες ανάμεσα στην καθημερινότητα την δική τους και εκείνη των μαρτύρων, την πάντα νουν υπερέχουσα. Έδωσε ο Θεός και αποκαλύφθηκαν όλοι οι Αγιοι, εκείνης της σφαγής....Ραφαήλ, Νικόλαος, η μικρούλα Ειρήνη. Από κοντά ο δάσκαλος, ο προεστός, η μάνα, το μωρό. Η κρυμμένη ιστορία έλαμπε τώρα ανάμεσα σε δικεροτρίκερα, θυμιάματα, ικεσίες, καινούργιες φιλίες ανάμεσα στους ανθρώπους της γης και εκείνους της Νέας Ιερουσαλήμ:Αδιαχώρητο συναισθημάτων και η Χάρις να ξεχύνει τα περισσεύματα από τις ψυχές στα περβόλια, στις ελιές, στις οικίες, στα μάνταλα - που ευχαρίστως αυτοακυρώνονταν για να ανοίξουν οι πόρτες στο ανεμπόδιστο μεγαλείο-, στις ρύμες και τις οδούς. Κάπως έτσι μυρώνονται οι τόποι των θνητών και σημειώνονται με το σημείο του Τιμίου Σταυρού που θριαμβεύει επί των εναντίων δυνάμεων.....
Μαρτυρίες
"Έριξε τρείς κασμαδιές και άνοιξε ένα μεγάλο χάσμα, από το όποίο βγήκε μια εκτυφλωτική λάμψη. Από το άνοιγμα ο Κανέλλος μπήκε στην Εκκλησία. Στη μέση της Εκκλησίας είδε τον τάφο του αγίου Ραφαήλ και στα πόδια του τάφου ξαπλωμένη την αγία Ειρήνη.
Μόλις τον είδε ( η Αγία Ειρήνη ), σηκώθηκε.
Φορούσε ένα μακρύ ευρύχωρο άσπρο φόρεμα. Σε μιά δίπλα του φορέματος της έκρυβε ένα Σταυρό κι ένα μικρό στρογγυλό εικόνισμα.
Του έδωσε τον Σταυρό και του είπε "Πάρε αυτόν τον Σταυρό και να γυρίσεις σε όλο το χωριό, να φωνάξεις:
Αυτή είναι η πίστη μας! Πάρε κι αυτό το εικόνισμα κι έλα να σκάψεις σε αυτό το μέρος που στέκομαι, κάτω από τις πλάκες".
Ήταν μια μικρή εικόνα του Χρίστου που έμοιαζε με σφραγίδα.
Τρίτη 1 Αυγούστου 1961.
Πολύς κόσμος ανέβηκε στις Καρυές.
Ο π. Ευθύμιος από το πρωί είχε αρχίσει την Ακολουθία στο προσωρινό Εκκλησάκι.
Οι εργάτες έβγαλαν τις πλάκες, κομματιασμένες δυστυχώς, και άρχισαν προσεκτικά την ανασκαφή. Δεν είχαν περάσει ούτε δέκα λεπτά, όταν ξεχώρισε ένας σβώλος χώμα, και μέσα κάτι έλαμπε.
Ο Τσολάκης το πήρε στα χέρια του νομίζοντας ότι ήταν σπασμένο καντήλι, αλλά, καθαρίζοντας τα χώματα, είδε ότι ήταν μια μικρή στρογγυλή εικόνα του Χριστού ανάγλυφη.
Μαζί με αυτήν βρέθηκαν και μερικά κομμάτια από ξύλο εικόνας και λίγα φύλλα, μάλλον από Ευαγγέλιο η άλλο λειτουργικό βιβλίο, τα οποία όμως θρυμματίσθηκαν με το πρώτο φύσημα του αέρα. Φώναξαν τον π. Ευθύμιο, ο οποίος συγκινημένος σταμάτησε την Ακολουθία, πήρε το εικόνισμα και το τοποθέτησε πάνω στην αγία Τράπεζα.
Έδωσε αμέσως εντολή να χτυπήσουν χαρμόσυνα οι καμπάνες στο χωριό και να ειδοποιήσουν τον Πρωτοσύγκελλο.
Πολύς κόσμος πληροφορήθηκε το γεγονός και ανέβηκε γιά να προσκυνήσει το εικόνισμα.
Ανάμεσα τους και μια Παμφιλιώτισσα, η Εύστρατία Μιχέλλη. Είχε δεί αποβραδίς να κατεβαίνει από τον ουρανό ο Δεσπότης Χριστός και να στέκεται στο ιερό της αρχαίας Εκκλησίας των Καρυών. Τον περιέβαλλαν άγγελοι και στο πλάι Του ο άγιος Ραφαήλ, κρατούσε ένα αναμμένο τρικέρι.
Ήρθε λοιπόν πρωί πρωί στη Θερμή και το διηγήθηκε σε γνωστούς της με την βεβαιότητα ότι κάτι σπουδαίο θα συνέβαινε στις Καρυές.
Όταν άκουσε την καμπάνα και έμαθε γιά την ανεύρεση του εικονίσματος, κλαίγοντας από συγκίνηση, ανέβηκε ξυπόλυτη στις Καρυές και το προσκύνησε.
Σε λίγη ώρα έφθασε και ο Πρωτοσύγκελλος.
Έπλυνε το μικρό εικόνισμα με το άγιασμα και είπε σε όλους ότι επρόκειτο γιά ένα ασημένιο εγκόλπιο που απεικόνιζε τον Παντοκράτορα Χριστό με το Ευαγγέλιο στο χέρι.
Η μυσταγωγία των Αγίων
Το ίδιο βράδυ μετά την εύρεση, αγρύπνησαν στις Καρυές ο Δούκας Τσολάκης, ο Θεοχάρης Κυριλής, ο Νικόλαος Φύκιας, ο Ευστράτιος Πλιάκας, ο Ζαχαρίας Παφλιώτης, η Βιργινία Αδάμ, η Μαρία Κουνέλη, η εγγονή της Αγγελική Κουνέλη και η Μαρία Τσολάκη με τα παιδιά της Μένη, Παναγιώτη, Δημήτρη και Μανώλη.
Είχαν αποφασίσει να μείνουν μέχρι το Δεκαπενταύγουστο εκεί πάνω, να "δεκαπεντίσουν" όπως λένε στη Λέσβο, τιμώντας την Παναγία.
Θα ήταν 9 το βράδυ, όταν ο Κυριλής μαζί με τον Μανωλάκη βρίσκονταν λίγο πιο πέρα από το Εκκλησάκι.
Ξαφνικά το παιδί λέει στον Κυριλή "Γιά δες δύο παπάδες που ήρθαν".
Ήταν πραγματικά δύο κληρικοί, ένας μεγαλόσωμος και ένας κοντός.
Από αμηχανία ο Κυριλής φώναξε τη μητέρα του μικρού, τη Μαρία. Εκείνη ανυποψίαστη πλησίασε, έφθασε μπροστά στο Εκκλησάκι και, μόλις τους είδε, αναγνώρισε ότι ήταν οι άγιοι και άρχισε να φωνάζει "Τρέξτε! Οι άγιοι! Οι άγιοι!".
Πλησίασαν όλοι σε απόσταση δέκα μέτρων, γονάτισαν με δάκρυα και έλεγαν ό,τι προσευχή ήξεραν. Τότε είδαν πάλι ένα ύπερκόσμιο φως, μέσα στη λάμψη του οποίου διακρίνονταν καθαρά τα πάντα.
Οι άγιοι μπήκαν στο Εκκλησάκι και μονομιάς εμφανίσθηκαν με άμφια.
Ο Αγιος Ραφαήλ φορούσε λευκό φαιλόνιο με θαλασσί σειρήτια και σταυρό και μπλε επιτραχήλιο, κι ο άγιος Νικόλαος φορούσε θαλασσί διακονική στολή με χρυσαφί σειρήτια.
Κάποια στιγμή, ο άγιος Νικόλαος βγήκε και θύμιασε, βαστώντας στον αριστερό του ώμο μια μικρή εκκλησία.
Μετά, φαινόταν μόνο ο άγιος Ραφαήλ.
Έβγαινε έξω, σκύβοντας μάλιστα γιά να περάσει από τη χαμηλή είσοδο· ευλογούσε, έκανε υπόκλιση κι έπειτα έμπαινε πάλι μέσα και στεκόταν μπροστά στις λειψανοθήκες, όπου είχαν τοποθετήσει το εγκόλπιο του Παντοκράτορος.
Στην Αγία Τράπεζα ήταν ανοιχτό ένα λειτουργικό βιβλίο. Γύρω στα μεσάνυχτα χάθηκαν οι άγιοι.
Διαπίστωσαν τότε ότι τα καντήλια είχαν σβήσει, και ο Τσολάκης μαζί με τον Πλιάκα και τον Κυριλή πήγαν και τα άναψαν.
Ύστερα όλοι προχώρησαν πιο πέρα σε κάτι πρόχειρες σκηνές που είχαν στήσει γιά να μένουν εκείνες τις μέρες.
Καθώς πήγαιναν, η Μαρία Τσολάκη και ο Πλιάκας άκουσαν βήματα και είδαν λίγο πιο μακριά δύο σκιές να προχωρούν προς την Εκκλησία.
Φώναξαν τότε στον Δούκα που είχε μείνει πιο πίσω, κι εκείνος στρέφοντας το βλέμμα του βλέπει ξανά τους δύο Αγίους και μαζί την αγία Ειρήνη. "Παιδιά, τους φωνάζει, ελάτε από κοντά να δείτε που ήρθε και η Ρηνούλα"
Ξαναγύρισαν όλοι και βλέπουν την Αγία έξω από το Εκκλησάκι.
Η μορφή της έλαμπε και φαίνονταν ολοκάθαρα τα χαρακτηριστικά της.
Το πρόσωπο της ήταν κατάλευκο με λίγες φακίδες, τα μαλιά της χωρίστρα στη μέση, κατέληγαν σε δύο ξανθές πλεξούδες ριγμένες μπροστά.
Φορούσε ένα μακρύ κίτρινο φόρεμα, που έφθανε έως κάτω.
Σήκωνε τα χέρια και προσευχόταν, μετά έκανε τον σταυρό της, τα σταύρωνε στο στήθος, γονάτιζε και τους κοίταζε κατάματα έναν εναν.
Γεννήθηκε 5-3-1450 και μαρτύρησε 7-4-1463
Οι άλλοι δύο άγιοι, ιεροφορεμένοι όπως και πρίν, συνέχισαν την Ακολουθία.
Ο άγιος Νικόλαος με το ένα χέρι βαστούσε τρικέρι και με το άλλο την άκρη από το ωράριο.
Ο άγιος Ραφαήλ έβγαινε και θυμίαζε, άλλοτε ευλογούσε κι άλλοτε πάλι ύψωνε τα χέρια και το βλέμμα του στον ουρανό, έκανε υπόκλιση και έμπαινε μέσα στο Εκκλησάκι.
Τις δύο-τρείς φορές που βγήκε έξω, πλησίαζε κοντά του η Αγία προσευχόμενη με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, χωρίς να μπαίνει μέσα στο Εκκλησάκι.
Γύρω στις τρεις το πρωί, εμφανίσθηκε ένα πλήθος μοναχών.
Ο άγιος Ραφαήλ μπροστά θυμιάζοντας και οι μοναχοί από πίσω σε δύο σειρές, έκαναν τρείς φορές λιτανεία γύρω από το Εκκλησάκι κι έπειτα όλοι χάθηκαν μέσα στα ερείπια.
